Een tijd terug moest ik door omstandigheden de ongewenste
Noord-Zuidlijn in Amsterdam gebruiken. “Station” Vijzelgracht. Ik keek
de peilloze hoogte in van de roltrap naar de bewoonde wereld.
Een vrouw kwam langszij, zij zei: “Ik zie dat u het moeilijk hebt. Pak mijn hand vast, ik help u naar boven.”
Net als je wanhoopt over de mensheid verschijnt een engel die veel
zoniet alles goedmaakt. Zij hield mijn hand vast tot we boven waren en
ik kon niet genoeg buigen om mijn dankbaarheid tot uiting te brengen.
Dat ik die malle lijn moest benutten was al erg genoeg, de tramlijn
van mijn keuze was uitgevallen want er moest een ambulance komen om
iemand die gevallen was op te halen, en dat duurde nog wel even.
En – in Nederland functioneert bij voorkeur helemaal niets waar je op rekent – de lift was buiten werking.
Ach, dat inclusieve openbaar vervoer met zijn “beste reizigers”: als
rolstoelgebruiker, slecht-ter-been-zijnde al dan niet met rollator of
stok, iemand met kinderwagen en dan ook nog zo iemand als ik die door
diepte-/hoogtevrees wordt bevangen: je bekijkt het maar.
Gisteren was het weer raak, station Schiphol: de lift doet het niet.
Ik kan niet uitleggen wat mijn angst was voor de diepte van de rollende
band of de roltrap. Vooral de laatste – ik kon niet besluiten even los
van alles een plateau te kiezen de diepte in, bleef in vrees en beven
bij de opstap staan.
Ik kon het niet, durfde niet, zag mij in gedachten koppelings de trap afbonken.
Een man grijpt mijn linkerhand kordaat vast: “You can do it.” Hij stapt
de roltrap op en sleept mij mee. “No, I cannot.” “Yes you can”, zegt hij
met urbane korzeligheid. Geen geduld, geen kwartier.
Ik struikel, kan de handgreep tenslotte bereiken en word naar beneden getransporteerd. Ik haal het perron.
Het was “maar” angst. Iemand van een van de eerdergenoemde mensen die
echt helemaal op de lift zou zijn aangewezen zou dit niet meemaken.
Voor de zekerheid kan ik u vertellen dat de schrik vers is, ik ben heel
wat roltrappen gewend. Het was de lol van de HEMA op de Nieuwendijk, het
was een uitje voor mij als kind om daar op te gaan.
Ik heb geen idee waar mijn verse vrees vandaankomt. Problemen met
evenwicht? De schrik voor de val van een hoogte van niks die mij vorig
jaar sepsis bezorgde (of was de val het gevolg?)
Ik kan alleen vaststellen dat er goede geesten rondwaren die behulpzaam
willen zijn. Ze zullen er toch niet altijd zijn, vrees ik, lotgenoten!
De titel is geleend van Sören Kierkegaard.
– Afbeelding: CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=633218
Geen opmerkingen:
Een reactie posten