Toen Rusland in 2014 razendsnel de Krim bezette en annexeerde keurde ik dit goed. U weet het, die Majdan-opstand had behoorlijke trekken van een vanuit de VS geregisseerde neprevolutie. Als u Krapuul al lang volgt herinnert u zich misschien nog het filmpje van Het Moment van Hans van Baalen met de nodeloos steenkolenengels pratende Guy Verhofstadt op dat plein.
Ik liet makker van vele decennia her, Bas Moreel, weten dat ik het vanuit geopolitiek standpunt juist vond dat Rusland zijn basis op dat schiereiland wilde zeker stellen. Hij vond dat een verwerpelijk standpunt, en laat ik die uitdrukking ook eens gebruiken: ja, met de kennis van nu…
(Het contact is hersteld, als u het weten wilt.)
Een van de argumenten voor de annexatie van de Krim, afgezien van het
behoud van een marinebasis, was dat het schiereiland met een
meerderheid van Russischtaligen pas sinds 1954 deel van Oekraïne was.
Dit werd na zestig jaar ongedaan gemaakt.
Dit is het soort redenering dat Poetin ophing aan de vooravond van de
invasie in Oekraïne, 24 februari 2022. En ja, de opstand van 2014 had
het dubbelzinnige dat bijvoorbeeld de revolutie van 1905 in Rusland
aankleefde. Van pope Gapon, die een demonstratie van boze arbeiders had
georganiseerd, was bekend dat hij een agent van het keizerlijk bewind
was. Dat weerhield de politie niet van het openen van het vuur op de
demonstratie, en er zijn volgens correspondenten van die dagen duizenden
doden gevallen.
9 (22) januari 1905, Bloedige Zondag.
Provocateurs kunnen toch alleen geslaagd provoceren als er iets te provoceren valt. Dit gold dus ook voor Majdan 2014. Steeds moet beklemtoond worden dat ultrarechts, dat opvallend aanwezig was, sindsdien geen rol van belang meer speelt in de Oekraïense politiek. Er zit één fascist in het Oekraïense parlement, in Nederland zou je daarvoor tekenen. En verder heeft Oekraïne het niet voor het kiezen. Halfslachtige sancties tegen het rijke geboefte dat is komen bovendrijven bij het einde van het zogenaamde reële socialisme helpen niet op het slagveld waar mensen worden doodgeschoten, gemarteld en verkracht of alle drie. Waar hele wijken worden verwoest, de infrastructuur van het in omvang tweede land van Europa wordt uitgeschakeld.
Bij de persoonlijke bekentenis aangaande de Krim, mijn idee van toen
is voor wie het interesseert hier wel terug te vinden, komt nu een
lawine van totaal onverwachte nieuwe opvattingen. Gevolg van de overval
op Oekraïne die op 24 februari begonnen is. Hoewel achteraf de opbouw
van de legermacht aan de grens duidelijk genoeg had moeten zijn was de
invasie toch een verrassing. De völkische praatjes van Poetin, over een
volk en een land dat feitelijk niet bestaat – dat niet hoort te bestaan,
is de boodschap -, er zijn vast nog hopen linksisten en dwarsies die ze
niet gehoord (willen) hebben.
Welnu, ik hoor niet bij hen.
Er is geen “maar” passend achter een veroordeling van de invasie.
Alles wat na “maar” komt maakt zalvende lippendienst aan de vreedzame
coëxistentie ongedaan.
Er is geen “ik kies geen partij”. Wie zegt geen partij te kiezen in een
toestand van onrechtvaardigheid kiest voor de onrechtvaardigen.
De implicaties zijn verwarrend en schokkend. Ik houd het even persoonlijk.
Ik zou twee maanden geleden geen ogenblik gedacht hebben dat het een
goed idee is dat neutrale landen als Zweden en Finland zich aansluiten
bij de NAVO. Sterker nog, uiteraard, die hele NAVO zou ik, als altijd,
afgewezen hebben.
Maar hier zijn we dus. Wie fascisme afwijst dient het regime in Moskou af te wijzen en te bestrijden.
De NAVO, met haar verleden waarin fascistisch Portugal, Griekenland,
Turkije zonder problemen werden gehandhaafd als lid, of in het eerste
geval van begin af aan lid kon zijn, als antifascistisch
bondgenootschap. Het vergt “omdenken”, maar het gaat snel en onder
indruk van kameraden als in het hierboven gelinkte artikel.
En ja, de parlementaire democratie is problematisch, en wordt, zoals
de verkiezingen in Frankrijk hebben laten zien, alleen nog
problematischer. We moeten het er maar mee doen. Is het tij te keren?
Het moet, dat is het enige dat vaststaat.
“Socialism on the never-never”, herinner ik mij van de Nigeriaanse
socialistische politicus Awolowo van meer dan vijftig jaar geleden. Het
zat er niet in. Als het er in zit, kan het alleen met behoud,
versterking en uitbouw van de democratie. Kom mij niet aan met
verkondiging dat dit niet anarchistisch is. Dan niet.
Het is tijd om te bepalen waar het allemaal op staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten