Gynaecomastie - een persoonlijk bevrijdingsverhaal over 1968

Hij bevindt zich in het Louvre - stel je voor dat hij in Egypte was gebleven. En de leraar tekenen/kunstbeschouwing was vergeten dat hij de "Egyptische" dia's al eens vertoond had. "Heb ik die nog niet laten zien?" vroeg hij. Als ik mijn angst zou uiten door te zeggen "ja mijnheer" dan was ik spelbreker geweest voor de rest van de klas. Dus moest ik het gelaten afwachten tot hij weer langskwam. Deze keer ging het niet zonder lawaai. De jongen die de school zou verlaten om trainer te worden bij Ajax riep uit dat ik dat was, die secretaris. Klein gejoel en gelach. Dat was het. Nee, ik ben niet gepest op school verder.
Bij dit opmerkelijke beeld wordt de bijzonderheid dat de secretaris borsten heeft makkelijk onvermeld gelaten. Men ziet ze natuurlijk wel. Als het "naar het leven" gemaakt is weten we dat deze secretaris borsten had. Die had ik dus ook.

* Op gevorderde leeftijd werd ik getroffen door een ziekte (althans, die werd manifest - in de hete dagen van 2006) die vooral voorkomt bij vrouwen in de vruchtbare leeftijd. Niet alleen. Ik heb een lotgenoot van de patiëntenvereniging ontmoet, net nog iets ouder dan ik, die het ook had. En aan zijn mannelijkheid hoefde niet getwijfeld te worden. Maar bij de anamnese bij de voor mij nieuwe internist moest op de een of andere manier wel Die Operatie vermeld worden. Of ik ook groeistrepen had, striae, vroeg hij. Hij had impertinentere vragen die ik niet ga herhalen en waarvan het mij nog steeds stoort dat ik ze zomaar beantwoord heb.
Op mijn verklaring dat het onderzocht was en dat mijn boezem niet endocrien bevonden was lette hij eigenlijk niet. Die striae en de Ziekte van Graves vond hij toch te opmerkelijk. Statistiek is aan medici niet besteed, heb ik vooral in die dagen gemerkt.
Ik weet niet meer wat voor onderzoek er vooraf ging aan de Grote Wandeltocht die ik vervolgens moest maken. Ik moest in beweging blijven. Ik ontdekte op de rand van de Bijlmer een klein natuurmonument, verborgen aan de gemeentegrens met Abcoude, waar ik de tijd volwandelde.
De conclusie van het wandelonderzoek was dat ik toch echt man was. Goh.

* Niet alleen had ik borsten, in mijn puberteit werd ik ook gezegend met heupen en een fors achterwerk. Reden voor jongens die erg goed in gemestiek waren om mijn mannelijkheid in publiek verder in twijfel te trekken. Maar op het gymnasium, in die tijd althans, maakte je geen grote indruk met goed in gimmestiek zijn en met openbaar geroddel. Dat was min of meer mijn redding. De gimmerds verlieten de school en ik bleef.
En in de tijd voorafgaand aan het examen verdwenen heupen en achterwerk als sneeuw voor de zon. Ik heb daar achteraf een verklaring voor die ik niet in de groep ga gooien. Ik heb het er met die internist ook niet over gehad, hij hoefde niet nog wijzer te worden dan hij zich toch al waande.
Plotseling brak ook het inzicht door bij wiskunde, op de valreep bijna - waar ik altijd vieren kreeg vielen nu de ruim voldoendes. Ik zou niet durven zeggen dat dit ook endocrien was. Misschien toch wel.

Maar of het nu een juiste beslissing was die borsten af te zetten NA mijn schooltijd kan ik nog steeds niet zeggen. Het was niet aan mij om een voorkeur uit te spreken, blijkbaar. Dus kort voordat ik ging studeren was het dan zo ver. Ik liep die eerste weken nog met drain en groot verband rond. Ik vermoed dat dit soort operaties nu minder bloedvergieten vergen, maar ik zal het niet weten.
Gynaecomastie heette de conditie, de operatie mastectomie. Ik had het voorrecht onder behandeling te zijn van de enige androloog van Nederland (gynaecologen zijn er volop, ik heb geen idee of er nu meer zijn of juist helemaal niet, en heb ook geen zin de zoekmachine er op los te laten). Die al constateerde dat het niet endocrien was, dus een spel der natuur.

Was het een ziekte? Eigenlijk niet dus. Ik had ze van jongsafaan. Het maakte wel dat ik mijn lichaam behoorlijk haatte en dat gymnastiek, waar je om eigenlijk onduidelijke redenen bijna nakend moest rondrennen*) - en dan was ik de langste van de klas dus dan moest ik nog voorop ook - een regelmatig terugkerende kwelling was. Goodbye to all that.

Was het een bevrijding? Ja. Tegelijkertijd was ik na de operatie evenwel tijdenlang - niet onverschillig maar ook zeker niet actief op zoek naar de Belangrijke Ander. Daar had de operatie niet in voorzien.
Ik heb geen idee of het hebben van secundaire kenmerken van het andere geslacht je ook een plaats in de lettervermicelli geeft. Ik heb geen ambitie.
Zeker met warm weer zie ik in de stad mannen met wijd open bloezen of helemaal geen bovenkleding lopen die iets vertonen waarvan ik denk: ik ben voor minder behandeld. Maar als ze er geen probleem mee hebben - ik zit niet op hun vertoon te wachten maar het is niet aan mij.
Geliefden vertelden mij dat ze zich juist prettig voelden bij mij omdat ik "niet zo mannelijk" was. Ik heb dat altijd maar als compliment opgevat. Die borsten waren weg, en ik kon er tegen hen rustig over vertellen.

Ik ben benieuwd of ik verhalen of commentaar van lotgenoten kan losmaken hiermee. Maar ik heb geen illusie.

*) Ja, het Griekse woord - maar het gymnasium was ook niet een naaktcamping...

Toryregime schoffeert Mauritius over Chagos

In 1965 werd de Chagos Archipel in de Indische Oceaan door het Britse koloniale regime afgescheiden van de kolonie Mauritius, die in 1968 onafhankelijk zou worden. Washington had zijn oog laten vallen op de archipel, waar een marinebasis zou moeten komen vanwaar het Midden-Oosten en Zuid-Azië onder schot gehouden kan worden. Eis van de VS: oplevering zonder bevolking. Die werd in de volgende jaren gedeporteerd, naar Mauritius het hoofdeiland, de Seychellen en sommigen belandden tenslotte in Groot-Brittannië.
Het schandaal is hier vaker aan de orde gesteld.

De regering van Mauritius eist nu vijftig jaar later de soevereiniteit over de archipel terug. Het legt de zaak van de illegale afscheiding van 1965 nu voor aan het internationaal gerechtshof in Den Haag, waar hij volgende week voorkomt. Het Britse regime is niet blij. Boris Johnson heeft nog in zijn functie van minister van buitenlandse zaken gedreigd met handelssancties en wat betreft de betrekkingen met het VK in het algemeen. Westminster erkent de soevereiniteit van Mauritius over de archipel niet, maar toont zich bereid de archipel af te staan als de eisen van "defensie" het toelaten. Het beschouwt het inschakelen van het Haagse gerechtshof als een vijandige daad. Het besluit de zaak daar voor te leggen is genomen door de algemene vergadering van de Verenigde Naties, waarbij oude bondgenoten van het VK, onder invloed van de Brexitplannen, niet langer de Britten steunden. (En daarmee ook niet de VS, dat de basis op het eiland Diego Garcia heeft).

BBCNews.

Een onbekende burgeroorlog die niettemin mensen op de vlucht jaagt: Kameroen

Wat weten we eigenlijk van die mensen in dat land? Zo ongeveer werd geredeneerd in de Westeuropese metropolen die Tsjechoslowakije uitleverden aan nazi-Duitsland. Blijkbaar was Praag een exotische onbekende stad die zonder problemen opgegeven kon worden, want wat weten we tenslotte van die mensen?

Of er nog zo gedacht wordt over het nabije Midden- en Oost-Europa door de heersende klassen van de koloniale machten - ik zou mijn handen er niet voor in het vuur steken. Brexit, weet u?
Opmerkelijker wordt het als het over de gekoloniseerde streken en hun inwoners gaat. Ja, wat weten "we" van waar die lui in hun overbeladen zinkende bootjes op de Middellandse Zee vandaankomen? Opvang in de regio!

Kameroen is een van de koloniale brokstukken die het net tot stand gekomen Duitsland in Afrika kon innemen. De verovering van het gebied ging uiteraard met grof geweld gepaard. Een van de trekken van de kolonie, op de kaart terug te zien, is het Duitse streven het Tsjaadmeer te bereiken als strategisch punt, tevens van belang voor irrigatie. Het Tsjaadmeer, waar Frankrijk, Groot-Brittannië en Duitsland elkaar ontmoetten. Hetzelfde Tsjaadmeer dat nu schielijk aan het verdwijnen is.
Duitsland verloor bij de capitulatie op het einde van de Eerste Wereldoorlog al zijn koloniën. Die werden als "mandaatgebied van de Volkenbond" verdeeld onder Groot-Brittannië en Frankrijk. O ja, en België mocht wat brokjes Duits-Oost-Afrika krijgen, nu bekend als Rwanda en Burundi. Het verdelen over Frans en Brits imperium ging in het geval van Togoland en Kameroen ook letterlijk zo. Brits Togo is opgenomen in het onafhankelijke Ghana, Frans Togo heet nog zo. Een deel van Brits Kameroen ging na referendum over naar Nigeria, het zuidelijke deel naar het nieuw onafhankelijke Franse Kameroen.

Tegen de regels van het mandaat in - maar wie had Frankrijk op de vingers kunnen tikken, met zijn vetorecht in de Veiligheidsraad? - is het Franse leger een oorlog begonnen tegen de onafhankelijkheidsbeweging in Kameroen, de Union des populations du Cameroun (UPC). Onafhankelijkheid moest verleend worden aan wie bereid was goed samen te werken met Frankrijk, kortom, wie bereid was mee te werken aan de totstandkoming van "Frans Afrika", onafhankelijkheid of niet. De oorlog tegen de UPC werd ook na de onafhankelijkheid voortgezet. Wanneer is hij eigenlijk geëindigd?

Laten we snel doorspoelen naar dezer dagen. Sinds 1982 zit de dictator, de Man van Frankrijk, Biya, op de troon. In oktober worden er verkiezingen gehouden waarvan niemand verwacht dat iemand anders dan de tachtiger Biya ze zal winnen. Of het Franse leger er bij betrokken is ontbreekt tot nu toe in de berichtgeving, maar het Kameroenese leger is al meer dan een jaar in actie tegen opstandelingen in het voormalige Brits-Kameroen, de Zuidwest- en Noordwestprovincies. Het wordt voorgesteld als een strijd tussen Engels- en Franstaligen, wat in hoge mate betrekkelijk geacht mag worden. Opmerkelijker en geloofwaardiger is dat de bevolking in voormalig Brits-Kameroen aan Engels recht gewend is en zich Frans recht opgelegd voelt. En het gebied wordt economisch verwaarloosd. Het idee van een echte federale structuur is niet besteed aan de dictatuur in Yaoundé.

De Hoge Commissaris voor de Mensenrechten is de toegang tot Kameroen ontzegd, wat reden is tot verontrusting. In feite is er een volledige oorlog aan de gang. Ruim twintigduizend mensen zijn het land ontvlucht naar Nigeria, honderdzestigduizend zijn "intern ontheemd". Intussen is het verzet uitgegroeid tot het streven naar een onafhankelijk Ambazonia, zoals voormalig Zuid-Brits-Kameroen zou gaan heten.
Een ongelijke strijd, het regime heeft Frankrijk en de VS achter zich.