De fröbelrevolutionair

Eigenlijk meende ik het laatste woord over zeker persoon wel gezegd te hebben op de ochtend na het songfestival.
Maar dan zie ik dat ik medeverantwoordelijk word gesteld voor het palmares van de betrokkene in een diepte-interview in de Bruine Bode, met "lekkere foto's" en dus nog het een en ander.
Dan moet ik er nog op terugkomen. Hopelijk voor het laatst.

Nederland heeft 22 openlijke fascisten in zijn Tweede Kamer. Dat is erg genoeg. Erger is dat deze lui de agenda bepalen van vrijwel alle andere partijen. De machtsovername heeft allang plaatsgevonden, de poppetjes kunnen veranderd worden. Er is verzet, zoals hier in geschrifte. Op straat, een beetje, maar iets is beter dan niets. Omdat het jaarverslag van de Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst onhanteerbaar is presenteer ik even een twiet van onze gewaardeerde auteur Duif die het rijtje "extreem links" volgens de Dienst gekopieerd heeft.

Er verscheen een rapport: links extremisme in beeld.
De onderstaande standpunten zijn extreem links. t is maar dat u het weet pic.twitter.com/QYhvH4tQVf

— Tamelijk Links (@Columba_alba) 25 mei 2018

Nu is Anne Fleur Dekker naar eigen nogal vaak opzichtige verslaggeving bij vier van de vijf punten betrokken geweest. Of vijf, die bovenste, daar kom ik het verhaal binnen, zie de eerste alinea. Zij kwam eerst in het vizier hier ter redactie door betrokkenheid bij vluchtelingenkampen in Duinkerke en Calais. In het interview met de courant van Drayer en Rutenfrans laat zij weten betrokken te zijn geweest bij dierenbevrijdingsacties.

Ho!
En zij was lid van de Internationale Socialisten, en GroenLinks - wat volgens de intredelijn niet klopt maar ik heb geen idee hoe goed ze bij de Internationale Socialisten hun leden onder controle hebben.
De IntSoc hebben de pretentie te werken aan de opbouw van een revolutionaire organisatie. Ik begrijp hun standpunt, ik zie er verder niets in maar daarom ben ik dan ook geen lid.
Dierenbevrijdingsacties zijn naar hun aard al revolutionair, waarschijnlijk het revolutionairste wat men kan doen in het Nederland van nu.
Als je bij een van deze twee betrokken bent (geweest) en plotseling opzichtig gaat betogen dat je toch vooral moet Praten met die Anderen (de fascisten, om precies te zijn) dan ben je alleen daardoor al een overloper v/m en dus een gevaar voor de organisatie.
In de bezettingstijd zou je zonder mankeren geëxecuteerd worden. In een echt revolutionaire situatie zou dat ook nog wel eens kunnen gebeuren, als die andere kant jouw veiligheid niet garandeert - waarom zouden ze, verraad is nooit een aanbeveling. Verraad ja. Zeker als zich dit ook nog eens "tussen de lakens" afspeelt, zoals ons zo fijnzinnig gemeld wordt.

Ja, dan krijg je huisbezoek. "Home visit" zoals de Dienst het noemt, en onze fröbelrevolutionair noemt het ook zo. Het is geen spelletje met stripkikkers, het opbouwen van een revolutionaire organisatie, het verrichten van dierenbevrijdingsacties. De revolutie is niet de grote Anne Fleur Dekkershow. En fascisten zijn fascisten, ook - of helaas tegenwoordig: juist - als ze Vrienden van Israël zeggen te zijn en voor "vrijheid van meningsuiting".

Tamam?

Bambule in Caïro

Hoe het gekund heeft weet ik nog steeds niet en ik zal het ook niet meer kunnen achterhalen.
Met de werkgroep Midden-Oosten, onder leiding van de man die nog gebruikt is op de Nederlandse televisie als Te Raadplegen Deskundige, Leo Biegel, trokken wij door de Levant. Egypte, Syrië, Jordanië, de Westoever, Israël. Dit in twee weken. Zo jong als ik was, ik ben voor- en nadien nooit zo moe geweest als na deze reis (en in Egypte werd ik geveld door diarree - het belangrijkste dat ik mij herinner van het bezoek aan Nawal al-Saadawi; nou ja, dat is wat overdreven).

Maar u kunt zich dat wel voorstellen, het is dinsdag, en dit is Jordanië.
In het hotel dicht bij het vliegveld van Tel Aviv hoorde ik zwaar in de fading het radiostation The Voice of Peace, het station van Abi Nathan, een held in mijn ogen. Veel van de deejays op het station waren afkomstig van de Britse zeezenders, maar dit bleef die ene avond/nacht voor mij verborgen. Opstaan met Dobie Gray, een Oldie op dat ogenblik. De Voice of Peace heeft geen vrede gebracht. Maar daar ga ik het niet over hebben. Terug naar de eerste zin.

Hoe het mogelijk was dat wij een bezoek brachten aan een meisjesinternaat in Caïro is mij een raadsel. Maar wij waren er. Er zal door een Belangrijke Vrouw in de Organisatie het een en ander over de gang van zaken verteld zijn maar daar herinner ik mij echt niets meer van. Wat ik mij herinner is dat medestudent Ton en ik door een groep meisjes - ik gebruik dat woord maar, het waren studentes, dus eigenlijk waren ze ongeveer van onze leeftijdscategorie - apart genomen en vastgehouden. Niet lijfelijk, maar indringende vragen over ons leven in Amsterdam en of we contact konden onderhouden. De vragende blik begeleid door twee over elkaar wrijvende wijsvingers begreep ik niet. Of verkeerd. Of toch ook weer niet verkeerd. Mij werd gevraagd een Arabische zin na te zeggen. "Wat betekent het?" wilde ik wel weten, vermoedend wat het zou zijn. "I love you". Nee, spijt mij, ik zeg het niet, je weet nooit of je meteen een trouwgelofte aflegt. Dacht ik toen.

Eén meisje is echt de huiveringwekkendste herinnering die ik overhoud. Zij zuchtte en steunde, daarbij steeds mijn naam zeggend. Zij sprak alleen Arabisch en wat er gaande was, was niet te vertalen. Niet wetend wat te doen meende ik haar over haar hoofd te kunnen strelen om in ieder geval wat verdere interactie te hebben. Binnen een fractie van een seconde was zij naar het andere eind van het vertrek gevlucht. Verkijk je niet op haar minirok, de vrijgevochtenheid gaat niet verder dan de kleding; ik had het kunnen weten, ook toen al. Maar met zoveel onvervulbaar verlangen ben ik verder nooit geconfronteerd.

Een van de meisjes vroeg om een correspondentieadres, dan zou zij schrijven, ik vroeg of zij dat mede namens het zuchtende meisje*) zou kunnen. Jazeker, was het antwoord, we schrijven je samen. Het is nooit gebeurd.
Tenslotte wisten Ton en ik ons los te maken, het officiële gezelschap was al lang vertrokken. Door het open raam bleven de meisjes nog lang onze namen roepen.

En nu heb ik het opgeschreven. De titel is ontleend aan het draaiboek van de televisiefilm van Ulrike Meinhof, over ongeregeldheden in een meisjesinternaat (van tieners, dat wel). En bij het opschrijven besef ik dat er wat gezwaaid zal hebben voor de jonge vrouwen die Ton en mij zo lang voor zichzelf wilden hebben. Wat - ik moet er niet aan denken.
En ik denk aan Nawal al-Saadawi, die blij rondliep in Caïro ten tijde van de februarirevolutie van 2011. En die daarna weer de staatsgreep van al-Sisi ondersteunde. Veel meer politieke tournures zal ze niet meer kunnen maken, vrees ik.

*) Ik weet haar naam maar die zeg ik niet.

Programma Pinksterlanddagen 2018

Depolarisatie met een nazi - de zaak-Anne Fleur Dekker kan gesloten worden

Catarina Furtado

Iedere ultrarechtse halvegare is hartelijk welkom bij de Nederlandse Publieke Omroep, zoals het omhulsel van de STER-reclame tegenwoordig genoemd moet worden. Naar mijn weten (ik heb mijn kennis wel uit de tweede hand, want ik kijk niet naar die troep) wordt er nu nooit eens iemand van wat we dan maar ultralinks (radicaal links) zullen noemen, uitgenodigd. Niemand van Globalinfo. Niemand van Doorbraak. Niemand van Krapuul. Niemand van De Socialist.

O nee, dat laatste klopt niet. Ze hebben een vast mediafenomeen uit die club dat welkom is.
Zij heet Anne Fleur Dekker. "Uit die club" is meerduidig.

Het zal twee jaar geleden zijn geweest dat zij de aandacht trok hier ter redactie met haar twietverhalen over de Jungle bij Calais. Die wilden wij als samenhangend verhaal wel graag binnenhalen voor Krapuul. Twee auteurs van Krapuul waren in die tijd ook actief rond de vluchtelingenkampen aan die kust, ooit Litus Saxonicum geheten omdat de overtocht naar het Grote Eiland in het Westen van daaruit het kortst duurt. (De kust van de Saksers). Zij hebben niet in de eerste persoon geschreven over hun ondervindingen daar. Ze waren er.
Anne Fleur Dekker schreef er wel over.
Maar dan voor Joop.

Rond de tijd dat ik haar vroeg om reportages gingen wij elkaar wel volgen op twitter. Voor het veganisme-themanummer van De AS vroeg ik om een korte motivatie aangaande haar veganisme. Die kreeg ik.
Was zij toen al in een Big Brotherachtig EO-programma geweest dat geloof ik de onwaarschijnlijke naam had "Fuck het milieu"?

FFW via de vermelde bedreigingen uit de PVV-hoek, de wel genoemde maar nooit geëxpliciteerde bedreigingen van "extreemlinks" (wie zijn dat dan nu weer?) toen zij iets schreef over het nauwelijks sluimerende antisemitisme ter linkerzijde (vette pech, ik bestookte de Kraakkrant daar al mee, vijfendertig jaar geleden of langer - kreeg achteraf te horen dat men vond ter redactie dat ik gelijk had maar dat wilde men mij niet geven), de plotseling bepleite Dialoog van Links met Ultrarechts - die Anne Fleur Dekker zelf vorm gaf in ongevraagde berichten over haar nieuwste Grote Liefde die bij het CIDI en een van die ultrarechtse online Schundmedia en bovenal bij de club van Baudet zit. "Depolarisatie tussen de lakens" zei een frisse twiet.
God zal mij hebben horen knarsen, maar ik liet het passeren.
Zei zij zelf niet dat zij Links en Feministe was?
Kun je elkaar halverwege vinden tussen racisme en antiracisme? Een beetje racisme dan maar?
Dat is niet "eigenlijk nog steeds links hoor", het is stinknormale Nederlandse huichelarij.

De genadeloze detective aangaande Nederlandse hypocrisie, SIGILUX, documenteert de Werdegang van een mediafenomeen onder de hashtag Fleurfiles.

Dan komen wij bij gisteravond - nou ja, kort daarvoor hadden we de Nanninga-tirade over haar HAAT jegens Amsterdam nog gehad. Daar moet je bij een echte (een van de laatste?) Amsterdammer als ik niet mee aankomen.
Maar goed, gisteravond 12 mei 2018.
Anne Fleur Dekker laat het volk weten dat zij bij de JOVD naar het Eurovisiesongfestival zit te kijken. Natuurlijk met de depolarisatie-nazi. En dan komt de verlossende twiet. Die ik in de vorm van SIGILUX' twiet kan weergeven en van wijdere context kan voorzien.

Fleurtje die zich tegenwoordig laat uitwonen door een neonazi vindt die presentatrices ordinair. #FleurFiles #Eurovision pic.twitter.com/mn2Vaa4mrQ

— SIGILUX (@SIGILUX) 12 mei 2018

De tekst nog even, voor de vindbaarheid:

"Waarom lijkt het altijd zo of de organisatie van letterlijk elk land dat #Eurovision organiseert kijkt naar wie de meest ordinaire wijven zijn die het kunnen gaan presenteren?"

Ik becommentarieer dit nog als een zich noemende feministe onwaardige taal. Pas nu begrijp ik - ik was gisteravond knap moe en zag het nog niet eens: dit is natuurlijk wel JOVD-waardige taal.

Ongeadresseerd:
"Ja super on-feministisch ohhhhhhhhhhhhhhhhhh"

Tegen een geloofwaardige feministe die ongeveer reageert als ik:

"Pls stop met mensen vertellen wie zichzelf feminist mag noemen"

Over de presentatrices van de Portugese televisie:

"To be fair, die dames worden sowieso door de regia half gedwongen zo te doen. En die makeup hebben ze niet zelf op gedaan."

Dan herinnert Anne Fleur Dekker zich dat zij ooit ongevraagd heeft doen weten biseksueel te zijn:

"Over die 'ordinaire wijven' tweet. Dat ik mijn seksuele ding ja. Ik sop vrij snel op m'n stoel tijdens zo'n avond. Compleet dus niks mis mee, in tegendeel."

[De tikfouten zijn meegenomen.]



Alsof het die taal goedmaakt. Alsof je er geloofwaardigheid bij de ruime emancipatiebeweging die met die letters wordt uitgedrukt mee wint, of herstelt.

De presentatrices van RTP heten Daniela Ruah, Sílvia Alberto, Filomena Cautela en Catarina Furtado.
De eerstgenoemde is joods. Daar kun je ook nog iets van maken natuurlijk, maar het dossier wordt al gesloten.

Anne Fleur Dekker is een realitysoap voor Xenofoob Nederland, zij speelt de Linkse Feministe.
Anderen hadden het eerder door. In de landerige vermoeidheid van het kijken naar het songfestival zag ik het dan eindelijk ook.

Voor wien de klok luidt

"Ze" hadden de macht stevig in handen. En ze kwamen langs met hun machinegeweren. Ze zouden willekeurig geselecteerde mensen doodschieten, vanaf een overhuifde schans.
Ik zat met twee anderen, niet mensen die ik bij waakbewustzijn zou moeten kennen, op een eigen schans. Op de een of andere manier dacht ik dat hoe hoger je op de schans zou kruipen, onder de roef, hoe meer kans je zou hebben dat ze je oversloegen. Een ander en ik kropen dus de hoogte in, de derde werd doodgeschoten en voor ons haalden "ze" hun schouders op.

Bij het ontwaken drong tot mij door dat dit geen ondenkbaar scenario meer is, in Nederland.
En ik weet nu al aan wie we niets zullen hebben.

Emiraten bezetten en annexeren Socotra

De archipel Socotra hoort geografisch bij Afrika, het ligt als het ware op de punt van de Hoorn. Staatkundig hoort het bij Jemen, als voormalige onderhorigheid van een sultanaat dat onder "Britse protectie" stond sinds het begin van de negentiende eeuw. In die hoedanigheid werd het deel van de volksrepubliek (Zuid-)Jemen in 1967, die sinds 1990 is samengevoegd met Noord-Jemen.
In de luwte van het nieuws dat in het algemeen al geen aandacht besteedt aan buitenlanden, speelt zich de zogenaamde burgeroorlog af in Jemen, waarbij Saoedi-Arabië met behulp van "instructeurs" uit de VS en Groot-Brittannië iedere nacht verwoestende bombardementen uitvoert.

De archipel in de Golf van Aden, hoe geïsoleerd ook, heeft het ongeluk als strategisch gelegen beschouwd te worden. Bij gebrek aan functionerend staatsapparaat van Jemen heeft het leger van de Verenigde Arabische Emiraten de eilanden op 3 mei jongstleden bezet en in feite geannexeerd. Machteloze protesten van in feite niet bestaande regeringen zullen niets uithalen.
En van de Verenigde Naties ("cette machine", mais oui, général) valt ook niets te verwachten.
Volgende stap in de destabilisering/herkolonisering van de "voormalige" gekoloniseerde wereld.

Bron.
Nog iets over Socotra: toen (West-)Europeanen de eilanden voor het eerst bezochten troffen ze een christelijke bevolking aan - verbonden via een episcopaat in Baghdad met de "Kerk van het Oosten". De islamisering is pas in de zestiende eeuw op gang gekomen en misschien nooit helemaal geslaagd. Ook daar zal deze bezetting wellicht een eind aan maken.