Romance op de Noordzee

Vanwege Pasen zal ik maar zeggen


On the cooler side, Dave Davani Four
(Mark West op 270)


Romance on the North Sea, Alan Haven


Revenge, Ray McVay Sound (TW op Radio London)

Vrijdag 30 maart 2018, Amsterdam: benefiet voor Armina

Boomsspijker, Recht Boomssloot 52, Amsterdam

Wij zijn er voor Armina

Een half jaar geleden werd Armina, woonachtig in Amersfoort, zonder haar kinderen Howick en Lili uitgezet naar Armenië. Met de actie "Wij zijn er voor Armina" willen wij geld inzamelen voor haar.

Volgens de Nederlandse overheid is Armenië een veilig land om in te wonen, toch trekken vele Armeniërs er weg vanwege de armoede en corruptie. Het merendeel van de Armeniërs wordt onderhouden door familieleden in het buitenland. De werkeloosheid is officieel 37% maar ligt in werkelijkheid veel hoger. Alleenstaande vrouwen kunnen daardoor vaak niet genoeg verdienen om in hun onderhoud te voorzien. Maar liefst 90% procent van de kinderen in de Armeense weeshuizen zijn geen weeskind maar daarheen gebracht door alleenstaande moeders. Armina is helaas in een situatie geplaatst waarin zij als alleenstaande vrouw zonder enig netwerk niet voor zichzelf kan zorgen. Zij heeft dringend financiële hulp nodig.

Help haar svp, elk bedrag is zeer welkom.

Esther van Dijken – PvdA - Kinderpardon

Britt Borghaerts, Arno-Jan Boere – Maurosvrienden

P.S: Mocht een donatie niet lukken via de Go Fund Me Site, stuur dan even een email via de Go Fund me pagina of zoek contact met ons via Twitter; @vandijkenE en @brit_borg #WijzijnErVoorArmina

Go Fund Me-pagina

Russische anarchisten gearresteerd en gemarteld

- door Pyt van der Galiën -

In oktober 2017 heeft de Russische veiligheidsdienst FSB ( opvolger van de KGB) zes anarchisten gearresteerd. Volgens de FSB waren de zes lid van 'Set' ('Netwerk'), een anarchistische organisatie die van plan zou zijn geweest om tijdens de Russische presidentsverkiezingen en het WK-voetbal komende zomer een reeks bomaanslagen uit te voeren.

In de beste stalinistische traditie plaatste de FSB wapens en explosieven in de auto's van enkele gevangenen. Om de vergelijking met het stalinistische regime nóg passender te maken werden de arrestanten gemarteld, in de hoop hen op die manier 'bekentenissen' te ontlokken.

FSB officers planted weapons and explosives in the vehicles of some arrestees and tortured them in the pre-trial detention center, beating them, hanging them upside down, connecting electrodes to their bodies with which they electrocuted them, and threatening them with even worse. Using these methods, the officers forced the arrestees to agree to validate forged testimony professing that they are part of the alleged terrorist “Network.”

Eind januari werden nog eens twee anarchisten gearresteerd. Ook zij werden net zolang gemarteld totdat ze een bekentenis ondertekenden. Momenteel zitten zeven anarchisten gevangen, eentje staat onder huisarrest. De gevangenen kijken mogelijk tegen een gevangenisstraf van tien jaar aan. Nooit een pretje, maar in Rusland een veroordeling tot de hel.

Op solidariteitsacties met de gevangenen heeft de Russische staat gereageerd op de wijze die je verwacht: met nieuwe arrestaties. Een aantal antifascistische activisten uit Chelyabinsk werd opgepakt en gefolterd. Inmiddels heeft de FSB toegegeven enkele arrestanten gefolterd te hebben, maar dat was volgens de veiligheidsdienst noodzakelijk 'om te voorkomen dat ze zouden ontsnappen'.

Het getuigenis van de arrestanten wijst echter in een andere richting. Viktor Filinkov werd op 23 januari opgepakt door de FSB:

"Waar zijn de wapens?

"Welke wapens? Ik weet van niets", antwoordde ik, waarop ik een elektrische schok toegediend kreeg.

"Jij weet alles. waar zijn de wapens?", drong Bondarev K.A. aan.

De gemaskerde man diende me op verschillende plekken elektrische schokken toe: op de handboeien, de nek, de borst, in mijn kruis, maar vooral op mijn rechterbeen - hij drukte me tegen het raam, zette mijn lichaam vast, drukte de taser tegen mijn been en hield de knop ingedrukt. Ik kon mijn been niet bewegen. Ondertussen sloeg Bondarev K.A. me herhaaldelijk tegen achter het achterhoofd. Alles bijeen zeker een keer of tien.

Een verslag van de onderzoekscommissie die de arrestaties van Viktor Filinkov en Igor Shishkin onderzocht vind je hier. De onderzoekscommissie constateerde bij Filinkov o.a,:

- brandwonden op zijn been, veroorzaakt door elektrische schokken

- een bloeduitstorting op de rechterenkel

- brandwonden op de borst, veroorzaakt door elektrische schokken

Een uitgebreid verslag vind je bij Crimethinc.

De momenteel gevangen zittende Russische kameraden kunnen wel wat steun gebruiken. Het Anarchist Black Cross is bezig met een fundraising campagne om een paar goede advocaten in te kunnen huren. Details vind je hier. Uiteraard is ook elk beetje publiciteit meegenomen.

Proletariërs aller landen, verenig u en stop er mee!

Maatschappijkritiek is blijkbaar een ambacht, iets wat weinigen die de kans krijgen in de gevestigde media, beheersen. Hier is iemand aan het woord die het vooral opviel dat de Oostduitsers bij de val van de muur de verkeerde jeans aanhadden. En het belangrijkste dat zij begeerden was waarschijnlijk de juiste jeans. Nu heb ik de muur ook zien vallen op de televisie en laat mij dat nou totaal ontgaan zijn. Blauwe broek is blauwe broek voor mij, "de juiste" ken ik niet, voor mij is het 't uniform van het Marktconformisme. In feite is dat ook wat de schrijfster laat blijken al ontgaat het uniforme haar.

Dat Oost-Duitsland een bespiedersmaatschappij was wisten we al, en dat het niet geholpen heeft zou tot troost kunnen strekken: een regime dat alles van je wil weten of alles van je weet weet op den duur niets van zijn onderdanen. Heersers zijn als soort nooit slim genoeg om dat te beseffen, we zien het weer aan de sleepwet. Als de Grote Kladderadatsj moet plaatsvinden, vindt hij plaats. Helaas zie ik het in Nederland zeker niet gebeuren in afzienbare tijd. Maar dat is een ander punt.

Dat de juiste spijkerbroek op den duur toch niet het nastrevenswaardigste van het nastrevenswaardige is dringt ook door tot de schrijfster die Marx voor millennials zegt te verkennen. Marx maakt een renaissance door, meent zij - het treft dat dit zijn tweehonderdste geboortejaar is. Als marxisten van belang voert zij op: Ewald Engelen, Paul Mason en Slavoj Žižek. Dat is een vreemd gezelschap in een wereld die toch echt waarachtige marxisten bevat. Engelen zal het Communistisch Manifest gelezen hebben maar verder niets van Marx, Mason iets meer - hij moet trotskistisch geschoold zijn - en o hemeltje, Žižek - ik kan de man niet meer serieus nemen. Nou neemt hij zichzelf dat ook niet, zo te zien, maar in zijn onserieusheid laat hij zich wel als mediafenomeen opvoeren. Dat zal dialectisch verantwoord zijn. Echte marxisten doen het niet zo lekker op teevee, hebben misschien zelfs schone kleren (in twee opzichten?) aan. En zullen heel hegeliaans Das Ganze als Das Wahre zien. Dat de maaksters van de nieuwste trend in spijkerbroek die nooit zullen kunnen betalen en dat zij te lang voor te weinig geld werken, nu ook in Afrika, het is kritiek, maar kritiek die voorbijgaat aan de kern van de kapitaalsverhouding. Toch is die nog waar te nemen bij de opmars van de sweatshop in Afrika.

Beroof mensen van hun eigen middelen van bestaan, dwing ze te werken voor loon. In koloniale tijden werd dit afgedwongen door een overheid in te stellen die belasting eiste, en de postkoloniale staten vervullen die rol nog steeds - anders en eender. Die kolonisering begon dicht bij huis, oorspronkelijk.
Loonarbeid als vanzelfsprekend zien betekent al helemaal opgegaan zijn in de logica van het kapitaal.

Een lijk beheerst de maatschappij - het lijk van de arbeid. Alle machten wereldwijd hebben zich verbonden ter verdediging van deze heerschappij: de paus en de Wereldbank, (..), vakbonden en ondernemers, Duitse ecologen en Franse socialisten. Allen kennen zij slechts een parool: arbeid, arbeid, arbeid!

(Beginwoorden van het Manifest tegen de arbeid - ja, je moet er Duits voor kunnen lezen, wat toch wel uit zal komen als je echt Marx zou willen lezen, niet alleen dat ene Manifest, dat overigens in hoge mate nog steeds spreekt over de wereld van nu, maar dan moet je de vanzelfsprekendheid van die loonarbeid als discutabel leren zien).

Natuurlijk is het exploiteren van jonge vrouwen in Afrika ter promotie van Heinekens paardenpis een schandaal. Maar Heineken wist dat deze praktijk al jaren aan de gang was. Het is geen incident, het hoort er bij. Bij het kapitaal. Snap dat nou eens!

We kunnen de oproepen tot slot van de manifesten in elkaar schuiven: Proletariërs aller landen, verenig u en stop er mee!

Van Woerdense Verlaat tot en met De Wilp (De dode korrel en de rijke vrucht: 1)

Het christen-anarchisme als beweging in Nederland dateert van ongeveer 1890. Er zijn voorlopers in de negentiende eeuw die als verwant aan het christen-anarchisme gezien kunnen worden, zoals de Christelijke Broedergemeente en de Bern fan God. Deze voorlopers zouden de gecombineerde term niet gebruikt hebben. Anarchie in positieve zin moest nog ontwikkeld worden door Proudhon en anderen na hem, later in de negentiende eeuw. Het Nederlandse christen-anarchisme onder die naam is een nakomeling van de modernistische stroming in de protestante Kerken. De breuk is definitief met het beginnen van het tijdschrift Vrede in 1897. De reden om zich af te scheiden was dat naar de zin van “de jongeren” in de Nederlandsche Protestantenbond er te weinig ruimte werd geboden voor de opvattingen van Leo Tolstoy in het orgaan, De Hervorming.

Grote verwachtingen werden gekoesterd over het gezamenlijk wonen en werken in een landbouwkolonie, maar de organisatie rond deze kolonie, De Internationale Broederschap, liep op de klippen. Maar de invloed van de ethische opvattingen van de leden overtrof in hoge mate hun kleine aantal. Hetzelfde kan gezegd worden over de algemene pacifistische/antimilitaristische ethische houding van het seculiere anarchisme in Nederland, dat zeker invloed heeft ondergaan van het christen-anarchisme. De Broederschap had ook grote invloed op het gebied van dienstweigering, dierenbescherming, strijd tegen alcoholisme en meer – een invloed die tot heden doorwerkt.

Proloog in Woerdense Verlaat, Zwijndrecht, Groningen en De Wilp

Er zijn zeker verscheidene voorlopers die ten voorbeeld strekken in de Nederlandse geschiedenis. De meeste worden genoemd en worden als voorgangers gezien door de christen-anarchisten van het fin-de-siècle. Het gemeenschappelijk leven met gedeelde eigendom was – sinds de Hervorming – in praktijk gebracht door onder anderen de Wederdopers, de volgelingen van Jean de Labadie (1675-1725, het bestaan van de gemeenschap) en minder strikt de Collegianten (zeventiende/achttiende eeuw). Het voorbeeld bij uitstek van een beweging die het socialisme in Nederland aankondigt is de Christelijke Broedergemeente, in het algemeen bekend als de Zwijndrechtse Nieuwlichters. Centraal in hun lering en praktijk staat Rom. 11:36: Want uit Hem, door Hem en tot Hem zijn alle dingen. De turfschipper Stoffel Muller begon de beweging in 1803, vanuit de kring van Oefenaren – kerkleden die in eigen bijeenkomsten (conventikels) de bijbel lazen en interpreteerden, buiten de geestelijkheid om. Van de Woerdense Verlaat via Polsbroek belandde de gemeenschap tenslotte in Zuid-Holland in Zwijndrecht in 1829. Al spoedig vertrok een afgesplitste groep naar Mijdrecht. In 1832 werd het ideaal van “van ieder naar vermogen, voor ieder naar behoefte” opgegeven, met andere woorden: werd particulier eigendom hersteld. Kort hierna vertrok Muller op reis en bezweek aan cholera. Hierna raakte de gemeenschap steeds meer in verval. Wat overgebleven leden sloten zich in de jaren zestig daaropvolgend aan bij de Heiligen van de Laatste Dagen in de VS.

De Christelijke Broedergemeente weigerde inschrijving bij de tijdens de annexatie door Frankrijk (1810-1813) ingestelde burgerlijke stand en weigerden te dienen in het leger. Dit werd vooral problematisch in 1830, toen de Zuidelijke Nederlanden zich onder de naam België onafhankelijk verklaarden en er dus daadwerkelijk oorlog aan de orde was. Bij wijze van compromis zouden leden als verplegenden dienen in het leger, hetgeen zij accepteerden. Dit was de eerste georganiseerde dienstweigering in Nederland.

Zoals gezegd bleef de gemeenschap niet lang voortbestaan na het overlijden van Muller. De visie op de groep als religieus geïnspireerde socialistische beweging wordt beklemtoond in de roman De waterman van Arthur van Schendel, uit 1933.

Theologisch verwant aan de Zwijndrechtse Gemeenschap kan de Groninger Theologische School genoemd worden. Deze toont geen enkele sympathie voor de Zwijndrechters, hetgeen gezien kan worden als gebaseerd op klasseoordeel: theologen waren een groot deel van de negentiende eeuw onverbrekelijk verbonden met de heersende klasse. Geleid door ds. Petrus Hofstede de Groot bracht de school de humanistische traditie terug in wat inmiddels de Nederlandse Hervormde Kerk heette. Met hun blad Waarheid in Liefde overbruggen zij de kloof in de tijd tussen de Zwijndrechtse gemeenschap en het georganiseerd theologisch modernisme in Nederland.

De doorwerking van de Bern fan God (Kinderen Gods) in De Wilp in de Friese Wouden is moeilijk te bepalen. Het was een gemeenschap van gelovigen die het Innerlijk Licht volgden, geleid door de mysticus Marten Jans van Houten (1801-1879), die buiten de eigen kring nauwelijks bekend was. De belangrijkste bijbeltekst was voor Van Houten Joh. 1:5: Het licht schijnt in de duisternis en de duisternis nam het niet in zich op. Er is geen openbaring buiten de bijbel, maar de Geest doet de gelovigen God kennen. De christenheid leeft in een schandaal, zij kiest het brede pad. Waar God werkt is de waarachtige vrijheid.
De leringen van Van Houten lijken op veel van de onderwerpen die de christen-anarchisten op zich namen. De Friese Wouden zijn een sterke basis voor zowel christen- als seculier anarchisme. Er zou zo mogelijk meer onderzoek gedaan moeten worden naar deze gemeenschap.

Dit is de tweede aflevering van een serie over christen-anarchisme in Nederland. Deel 1

WIlde honing

Weemoed zonder surfen - een portie Beachboys.


Here today


Darlin'


Wild honey

Trots op mijn kandidates!

Zelden heeft vreemdgaan mij zoveel plezier gegeven als het politieke vreemdgaan van gisteren. De partij waar ik lid van ben en die ik nog steeds ondersteun verder, straalde zoveel zelfvertrouwen uit in Amsterdam dat ik naar elders ben gegaan. Dat Johnas van Lammeren (door een wel heel rare jury helaas) tot het Beste Raadslid is gekozen is best terecht, maar een bittere smaak laat het wel achter: de "mensen in het land" hadden voor Nourdin el-Ouali gekozen, tegen wie de gebruikelijke racisten campagne voerden. Niet terwille van Van Lammeren, maar toch.
En verder is ergernis nog steeds een zwakke uitdrukking voor wat ik vind van de vernieuwde campagne tegen onverdoofd slachten. Er is op zoveel fronten werk te doen, moeten nu echt joden en moslims even voor het hoofd gestoten worden omdat zij carnivoor zijn volgens hun regels?
Ik vertrouw er op, nee ik weet dat de nieuwe vrouwelijke raadsleden van de PvdD ook hardwerkend voor de groene zaak zullen zijn.

Dus werd het een padvindster, zwart en queer, van de Piratenpartij, de partij met het beste programma dat je je kunt denken - en de Piraten werden niet eens genoemd op de uitslagenavond. "We houden de moed er in," lieten ze op het eind van de avond weten. Ach, een partij die je naar programma toch echt anarchistisch kunt noemen - het knarst. Ook BIJ1 is nog niet zeker van een zetel in Amsterdam, en de Baudetnazi's marcheren getweeën of gedrieën de raad in (toch minder dan door de welwillende media gepeild, maar al met al een slechte zaak).

Godbeware, wat een gezwets gooit die NOS over je heen, wat een kwelling. Ik zie het anders nooit, en het is er allemaal alleen maar erger op geworden.
Over katten en Artis beginnen als je de Partij voor de Dieren ter sprake brengt. En nee, er is geen "Klavereffect", als er een "effect" is in Amsterdam dan is het in de eerste plaats afkeer van het neoliberale gedoe van D'66, waar het vrijzinnig-liberale echt wel helemaal van af is (dat zou bij Amsterdam gepast hebben ja). En het zal in andere grote steden niet anders zijn. GroenLinks wint volgens mij ondanks, niet dankzij Klaver.
En nee, mijnheer Klaver, GroenLinks is niet groter dan ooit in Amsterdam. De combinatie CPN+PSP+PPR had in 1974 samen 12 zetels en in de verste verte leek er geen fusie in aantocht, ze rolden vechtend over elkaar heen.
En de CPN was na de oorlog de grootste partij van Amsterdam met 15 zetels. Geschiedenis, mensen, begint niet twee weken geleden. En al helemaal niet als het over toestanden gaat die nu levende mensen (nog) hebben meegemaakt.

Even het humeur weer herstellen. Ik heb altijd een hekel gehad aan de "deelraden" in Amsterdam, omdat ik er volkomen terecht een extra carrièrekans voor PvdA-Streber in zag. Ach, die keer dat de PvdA grootmoedig op voorhand samenwerking beloofde met "klein links" (zo heetten de partijen die GroenLinks gevormd hebben toen nog) en de PvdA zelf als kleinlinks uitpakte. Zoals nu op stedelijk niveau. (Ja, ik vind het betreurenswaardig, de PvdA belichaamde in Amsterdam in feite die vrijzinnig-liberale stroming, maar voorbij voorbij...)
En zonder een hegemoniale PvdA bleek het zo ongeveer afgelopen met die deelraden.
Maar met al mijn hekel aan die dingen heb ik nu juist voor de westelijke binnenstad op een Onafhankelijke gestemd die zelf niets van "bestuurscommissies" wil hebben en vindt dat Amsterdam van en voor iedereen is. Met Sanne Landvreugd en Raja Hajieva vormt Mechteld Bannier de Brass Babes - hier word ik echt heel blij van.


Fat man, Brass Babes

Ze zal het wel niet gehaald hebben. Maar voor mij is Mechteld met haar zusters in de kunst de kampioen!


U kent de wijs. Het heet Duke of iron, oorspronkelijk van Sonny Rollins.

Zo komt het industrieel kapitalisme alsnog naar Afrika

Het is inmiddels wel bekend: kleding wordt gemaakt in enorme loodsen waar vrouwen desnoods ook moeten slapen omdat ze geen huis hebben of te weinig tijd hebben om weg te gaan. Gebouwen die instorten. Beulen voor een hongerloontje en je kunt nog mishandeld worden ook als de productie te laag of te traag is. Of het nu van de Zeeman is of dat er Tommy Hilfiger op staat, het komt uit zo'n fabriek, treffend sweatshop geheten en wat je er ook voor betaalt staat in geen verhouding tot wat de maakster voor haar werk ontvangt.

We weten het, maar het is als met de kip in de kapsalon of de lap bacon bij het ei: geweten en consumptie kunnen vaak maar kort met elkaar optrekken. Ik werk toch zeker ook voor mijn geld?
In Europa komt die kleding - die technisch meestal niet zo houdbaar is maar eerder nog aan moralischer Verschleiß ten onder gaat omdat het nog wel even duurt voordat het vintage mag heten - uit Zuid-, Oost- of Zuidoost-Aziatische landen: van Pakistan via Cambodja tot en met Indonesië. Of China, waar bijna alle industriële producten tegenwoordig vandaan komen. Of het nu komt doordat de lonen in die Aziatische landen nog te hoog zijn naar de zin van de "ondernemers" is niet zomaar te bepalen. Maar "China" - en vergeet niet dat het nog steeds een communistisch bestuurde staat is, zo kapitalistisch als het is - besteedt intussen het werk uit naar landen waar de lonen nog lager zijn.

Bloomberg Businessweek heeft een lange reportage over de nieuwe sweatshops in Ethiopië. Ook al een arbeidersparadijs met een Revolutionaire Volkspartij aan de macht, die boeren van hun land veegt om er de loodsen neer te kunnen zetten. Het regime wordt gedragen door Tigre, een van de kleinste volken in de etnische lappendeken Ethiopië (Abessinië, de vroegere naam voor het land, betekende juist dat). Het onteigende land is vaak van Oromo, een islamitisch volk. Opstanden kunnen vanuit "westerse" optiek afgeschilderd worden als "stammenstrijd" of "islamitische terreur". Als het regime het niet in de hand houdt. Je ziet het al voor je. En intussen moet het regime toch eigenlijk voor infrastructuur zorgen, want de "logistiek" verbonden aan die nieuwe industriële productie geeft reden tot geklaag, want het moet toch echt hartstikke goedkoop allemaal. "China" stopt wel geld in Ethiopië voor die infrastructuur, maar dat is niet genoeg. Zoals het hoort klagen "de ondernemers" dat het allemaal net zo goed in Azië kan want duur, duur, duur. De arbeidsters krijgen maar liefst 23 dollar per maand en het regime devalueert de valuta regelmatig om "de ondernemers" ter wille te zijn. Zodat de prijzen voor levensonderhoud stijgen. De lonen niet.

Het artikel van Bloomberg heeft geen eigen url. Maar er zijn andere bronnen te vinden. Hier in de schoongewassen zweetloze stijl van "westerse sociale wetenschap" waarin fabrieken waar voor 23 dollar per maand gebeuld wordt poverty alleviation heten. De New York Times had er al bijna een jaar geleden een stuk over, ook weer in die holle stijl. De Clean Clothes Campaign slaat zoals verwacht mag worden een andere toon aan. Men noemt ook "ondernemers": Walmart, H&M, VF, PVH, J.C. Penney, Levi Strauss, Kik, Tesco, Asda... Ethiopië en in mindere mate Ghana mag er aan geloven. "Wie kan van 23 dollar per maand leven?" De vraag mag ook zijn: is werken in zo'n loods nog leven te noemen?

Winterbeeld 2018 - slotakkoord

Moeizame krokus

Ook krokus? Ben niet overtuigd

Zoals ik ook niet kan weten of dit het beroemde ijshaar is, Het voelde harig

Maar goed gewoeld, oude mol

De eerste bloeiende paardebloem in de buurt. Geen vroegertje

De la misère au milieu anarchiste

Het Ierland Comité, dat hier in het voorbijgaan wordt genoemd, is nooit goed van de grond gekomen. Als ik het mij goed herinner (ja, ik moet mijn archief eens op orde maken) zijn er drie nummers verschenen van het Ierland Bulletin, waarvan een met een vertaling van een artikel van het Sunday Times Insight Team over Bloody Sunday, 30 januari 1972 in Derry. Veertien mensen die tegen internering zonder proces demonstreerden waren doodgeschoten door Britse soldaten. De Sunday Times zag af van publicatie. De envelop waarin ik een afschrift van het verslag ontving was opengewerkt, maar de inhoud was er nog. Joris Bakker van het Nederlands Instituut voor Vredesvraagstukken, spreker op een avond van het Ierland Comité, was ontevreden over mijn vertaling en wilde graag het origineel zien. Ik heb het hem opgestuurd en het is nooit aangekomen. Een kopie heb ik niet gemaakt. Het was een merkwaardig optreden van "de Dienst" want Ierland Bulletin nr.2 lag in de winkels - dat kon toen zomaar nog... Slecht vertaald (het was haastwerk en ik had nog weinig of geen ervaring) of niet, het was beschikbaar.

Het comité dreef in hoge mate op de Amsterdamse afdeling van de Federatie van Vrije Socialisten (FVS), de organisatie van anarchisten in die tijd. Iemand van het Centrum voor Geweldloze Weerbaarheid deed mee en er liepen wat losse mensen in rond. Met het nieuwe jaar 1973 besloot ik met een medelid het blad om te zetten in een ruimer bulletin over repressie en het verzet ertegen in Europa, Repressie Revue geheten vanwege de allitteratie. Het Ierland Comité hield op te bestaan. Later in het decennium zou er een gelijknamig comité opgericht worden dat misschien meer aandacht kon genereren maar dat zeker ook in de warme aandacht van De Dienst stond. Maar dat valt weer buiten het bestek van dit verhaal.

Bij de oprichting van het comité waren enkele Ieren in Amsterdam betrokken. Een van hen had deel uitgemaakt van de tweepersoonsclub Actiegroep Socialisme. Het stel dat uit elkaar gevallen was had deze enkeling achtergelaten.
Het was niet moeilijk te missen dat een van de leden van de Amsterdamse FVS deze Ierse man onderhield. Hij had een goedbetaalde kantoorbaan dus hij kon het missen. De Ierse man verbleef illegaal in Amsterdam, in de loop van dit verhaal worden Verenigd Koninkrijk en de Free State lid van de EEG, maar of dat de illegaliteit minder moeilijk maakte? Dat die betaling niet zomaar vrijwillig bleek kreeg ik te horen toen zij twee weken uitbleef en Ierse Man op een houtje moest bijten. Via mij een beroep moest doen op het Fonds voor Internationale Solidariteit, verbonden aan de FVS, een fonds dat trouwens per nummer statutair het batig saldo van Repressie Revue kreeg. (Dat kon zomaar).

Ierse Man (ik noem geen namen in deze geschiedenis) vertelde mij hoe het kwam dat hij gemainteneerd werd. Degene die hem onderhield had samengewoond met de jonge vrouw die de helft van de Actiegroep Socialisme uitmaakte. Op een kwade dag (voor hem) liep zij over naar Ierse Man, van wie beiden wisten dat hij verbonden was aan de IRA. Dan wordt het verhaal pas echt vies: achtergelatene stuurt jaloers de politie af op het nieuw-samenwonende stel. Ierse Man wordt opgepakt, ontsnapt evenwel bij een gelegenheid, vlucht naar Amsterdam met Nederlands lief en komt in Amsterdam zijn verlinker tegen. Die participeert in het Iers Solidariteits Komitee en later in het Ierland Comité. Het is makkelijk chanteren, hoewel van twee kanten dus. Als FVS-lid Ierse Man nogmaals verlinkt zullen diens Ierse maten hem wel weten te vinden.

De kameraad die over het Fonds voor Internationale Solidariteit ging heb ik verteld hoe de vork in de steel zat en hij accepteerde niet dat iemand die iemand anders bij de politie had aangegeven zomaar bij de anarchisten rondhing. Op een prominente plaats. Hij beriep een vergadering hierover, waarbij zinnen vielen als "Wat zou jij doen als je n***vriendinnetje je zou worden afgenomen?" Ik wist niet wat ik meemaakte - het is de eerste keer dat ik het opschrijf en ik ben nog steeds ontsteld.
Ik stapte uit de FVS maar wilde de Repressie Revue behouden. Die werd inmiddels niet meer in koffiebar/actiecentrum Roodmerk gedrukt en opgemaakt, maar degenen die dit op zich hadden genomen lieten het na een nummer alweer afweten.
Als een zombie (zo voelde het) ben ik bij de FVS teruggekomen, innerlijk al afstand genomen hebbend. Toch lagen er nog flinke acties in het verschiet, in verband met de staatsgreep in Chili, Griekenland en de wurging van Salvador Puig Antich. Repressie Revue heb ik met andere mensen samengesteld en uitgegeven en het is een zachte onopvallende dood gestorven onder de naam Vrijheid. Maar toen was ik echt weg bij de FVS. De eigen stencilmachine voor het blad is bij het verzet in Chili terechtgekomen, een waardige bestemming.

Waar men het wel nodig vond te simuleren dat men Solidair was, en dus een Eigen Tijdschrift onder de naam Solidariteit ging uitgeven. En mij werd verteld dat ik eigenlijk tegen de muur gezet had moeten worden wegens verraad aan De Partij, maar ja, de situatie was momenteel niet revolutionair. Mensen van de FVS waren naar eigen zeggen betrokken bij Revolutionair Volksverzet Nederland, dat van plan was zich te oefenen in liquidaties (die nog steeds niet hebben plaatsgevonden overigens).

Aan het graf van een naamloze (bekend aan God)

Een heuveltje zonder steen
zijn medegelovigen scheppen zand
zij kennen hem niet
de imam weet dat hij moslim is
gaat voor in stil gebed

Wij weten niet zijn echte naam
Fusini Baraya? En kwam
hij uit Burkina Faso
of uit Ivoorkust?
Gecrepeerd in een isoleercel

Gecrepeerd omdat hij
in vervloekt Nederland wilde zijn
Nederland verwelkomde hem
met eenzame opsluiting in zijn ziekte
en een laag aarde

Het aangeslagen personeel
van het gevang dat niet zo mag heten
Het heette hospitium
Het gaat nog regenen ook
Verkiezingsdag

Onder mijn paraplu schuilt ook
de zo afstandelijke Friese schone
een derde wil er ook bij
Ik kijk hem boos aan: dit kan niet
Hij heette Louis

Dat ik naar die naam moet vragen
vind ik een eigen schandaal
Het spijt mij nu
maar drie onder één paraplu?
Een christenplicht zo bij een graf

De bevlogen journaliste
die van alles wilde weten
over Fusini Baraya
dacht dat het nog wel goed kon komen
met de Volkskrant

Dat dacht ik niet
en ik heb gelijk gekregen
zij is er dan ook weg
het is allemaal alleen maar
erger geworden in Nederland

- Ook ter gedachtenis van Menno Wigman en F. Starik

Tel geen geld maar geluk

Happiness, Ken Dodd
Ach, een vrolijk opwekkend deuntje, geen idee destijds van de tranen die het volgende jaar zou brengen


Someone someone, Brian Poole and the Tremeloes
Geen idee destijds dat dit oorspronkelijk van de Crickets was


Everybody knows, Billie Davis & the LeRoys.
Geen idee destijds van het bestaan...

Uit de tijd genomen: Stephen Hawking

Een wonderlijke samenloop: net als een onderzoek van de KNAW duidelijk maakt dat niet "linkse wetenschappers" de universiteit beheersen maar overheid en kapitaal, wat ongeveer op hetzelfde neerkomt, ontvalt ons de bekendste theoretisch-natuurkundige. De man die de tegen hem gerichte lichamelijke ongemakken (dat is te licht uitgedrukt, maar vind maar eens een andere uitdrukking) vijfenvijftig jaar wist te doorstaan. Vast niet de grootste geleerde van zijn tijd, wel de bekendste en door zijn handicaps tot de verbeelding sprekend, en schrijver van een glashelder boek, A brief history of time< in het Nederlands Het heelal getiteld. Misschien kwam het juist door zijn handicaps dat hij puntig en net begrijpelijk genoeg het fascinerende verhaal kon vertellen, Roger Penrose, die heeft meegewerkt aan enkele van Stephen Hawkings populaire boeken stelt dit in het overlijdensbericht.

Het overlijdensbericht in The Guardian.
Om bij de beginzin aan te haken: Hawking was een man van links, zijn misogynie zij hem niet per se vergeven maar hij is daar niet alleen in zijn soort in.

Twee films:


A brief history of time


Into the universe: the theory of everything

Goede tijdreis toegewenst, mr. Hawking.

Waarom het 's nachts donker is: Olbers' paradox

Als het heelal een (schier) oneindig aantal sterren bevat, hoe kan het dan 's nachts donker zijn? Het "schier" in de voorgaande zin lijkt mij van belang want het heelal is niet oneindig, maar voor de menselijke perceptie zou men kunnen zeggen dat het de oneindigheid benadert.
Dat het wel donker is is een teken dat het heelal niet oneindig is, en dat het nog steeds expandeert. Dat het donker is terwijl het dat niet zou horen te zijn heet naar een Duitse astronoom Heinrich Olbers Olbers' paradox.
Edgar Allan Poe heeft als dichter kennelijk de paradox als eerste op papier weerlegd.

(De Aladdin in mij slaat weer even toe... Op de aanleiding kom ik nog terug).

De wijze woorden van Moeder Maria

Nog even aansluiten bij de soundtrack van 1970, zoals twee weken geleden genoemd.


You keep tightening up on me, Box Tops


Leaving on a jetplane, Peter, Paul & Mary



Deze mag niet ontbreken, en jammer dat de echte mixen niet beschikbaar zijn - het zij zo.

Winterbeeld 2018 - stadsvogels

Houtduiven doen zich tegoed aan een voederzakje dat eigenlijk voor de mezen bedoeld was

Maar neem het ze eens kwalijk

Ganzen knabbelen aan een grasveld dat aangedaan is door de vorst van de afgelopen tijd

Onze rangen groeien aan

Olioliola onze rangen groeiden allang niet meer aan. Ik had een hekel gekregen aan dit lied van De Internationale Nieuwe Scène, ontleend aan Dario Fo ongetwijfeld. Maar die rangen groeiden niet, nee.
Hier komt het omstreeks 4.45



Wetende hoezeer het kameraad Willem (Le Roi Danse) opwekte is mijn idee erover veranderd. Ook al zijn die rangen alleen maar geslonken.


De VARA, wie herinnert hem zich nog, zond dit uit in 1983.
Bovengenoemd lied begint omstreeks 6.15

En dan is het 8 maart 2018. Uit de diepten - hoor het lied in het Spaans.


Ach, Spaanse anarchistes (nog wel iets anders dan de dolgeworden [klein]burgers die een land als Nederland heeft gekend de afgelopen decennia) -
blijken een voorbode van een feministische staking en mobilisatie van 5,3 miljoen vrouwen in Spanje. Op de geritualiseerde achtste maart.
Er zijn meer mobilisaties geweest die meer dan bemoedigend zijn, maar ik houd het nu bij SPanje.
Zomaar een collage.

De dode korrel en de rijke vrucht - preambule

Het is een vreemde zin, Joh. 12:24:

Voorwaar, voorwaar, Ik zeg u, indien de tarwekorrel niet in de grond valt en sterft, blijft zij alleen; maar sterft zij, dan draagt zij veel vrucht.

(gemoderniseerde Leidse vertaling)
Redelijkerwijs kun je een zaadkorrel die in de grond zit niet dood noemen, als hij ontkiemt tot een aar die nieuwe korrels voortbrengt. Men zou juist zeggen dat een korrel die niet onder de aarde komt sterft zonder een nieuwe aar voort te brengen. Het beeld moet verwijzen naar het begraven, wat voor mensen iets geheel anders is dan voor graankorrels.

Niettemin heb ik dit vers gekozen als titel voor een artikel verschenen bij Cambridge Scholars Press, over het Nederlandse christen-anarchisme rond 1900, vanwege de poëzie besloten in het beeld, en natuurlijk de bijbelse referentie.
U krijgt dat artikel hier in porties opgedist de komende tijd. De aanleiding is dit sympathieke stuk van Peter Storm, waarin hij echter de lange geschiedenis van afwijzing van macht in het christendom (om andere godsdiensten maar niet te noemen) over het hoofd lijkt te zien.

Die "andere godsdiensten" zijn zeker even belangrijk. Het is een kwestie van beperking om niet ten onder te gaan in het teveel, dat ze buiten beschouwing worden gelaten.
Ik gebruik het woord godsdienst voor wat als officiële, gecanoniseerde leer wordt gezien, met gezag- en machthebbende voorgangers.
Religie gebruik ik voor het ontzag voor het onbegrijpelijke, het terugwijken voor het ervaren Andere, in schrik vaak. Godsdienst kan men afwijzen. Aan religie in deze zin valt nauwelijks te ontkomen.
Heeft u ooit een kat zien blazen met een dikke staart, vechtbewegingen makend met een voorpoot, naar "iets" of "iemand" dat/die u niet kunt zien? Ga bij uzelf na of u overeenkomstige ervaringen, zonder vechtneigingen of blazen, heeft ondergaan.
Natuurbeleving in de ruimste zin of vervoering door muziek (ook in de ruimste zin) vallen ook in deze categorie.
Geloof heeft vrijwel iedere mens. Het is iets anders dan godsdienst omdat de gedachte dat het beter kan toch uit uzelf moet komen en niet uit een soort leergezag opgelegd kan worden. Het kan wel gemeenschappelijk beleden worden. Hier zijn wij bij het socialisme of anarchisme in de buurt.

Anarchisme kan atheïstisch zijn, het is geen voorwaarde. Maar ook als atheïsme is het op geloof gebaseerd. Met zijn twaalf apostelen en zijn Ús ferlosser zijn het Nederlands socialisme en anarchisme doorspekt met geloof dat nog godsdienstige verwijzingen bevat ook. Domela Nieuwenhuis was eerst dominee, evenals voorman Banning van de PvdA en Van der Veen, een van de eerste PSP-Kamerleden. Het lijkt als zoveel geschiedenis vergeten.

De geschiedenis van het christendom is die van de opstand tegen de macht in de Kerk. In het Nederlands kan men hiervoor Theun de Vries' Ketters of J. Lindeboom's Stiefkinderen van het christendom lezen. Een totaaloverzicht is - goddank wellicht - niet voorhanden en waarschijnlijk ook onmogelijk.

Dan een noot aangaande mijn persoonlijke betrokkenheid en interesse in het onderwerp.
Bij een landelijk treffen van anarchisten in de kerstvakantie van 1973 hoorde ik van de gastvrouw in het vergadergebouw dat haar anarchisme inhield: niet roken, niet drinken en geen gemeenschap zonder het oogmerk zich voort te planten.
In diezelfde dagen las ik de roman De waterman van Arthur van Schendel, over de Zwijndrechtse Nieuwlichters die het socialisme aan de horizon verwachten omdat het een goddelijke opdracht is.
Het heeft lang geduurd voordat de legpuzzel vorm kreeg en ik leerde over de combinatie van christendom en anarchisme. Het christendom als geloof, niet als godsdienst. Dat er godsdienstigen waren en zijn die de godsdienst wel in overeenstemming brengen met anarchisme vernam ik dan weer later. Zie hier.

Ik identificeer mij wel met het onderwerp maar voel geen behoefte aan het doen van een belijdenis. Die mag je in het vrijzinnig christendom, dat het Nederlands christen-anarchisme heeft voortgebracht, toch zelf samenstellen.

Gaat u verder te rade bij Peter Marshall, Keith Hebden, Paul Cudenec, Jacques Ellul, Paul Virilio, Dorothee Sölle, Simon Critchley en noem maar op voor verdere oriëntatie, naast de zelfvertaalde serie die hierna volgt.

Bejaarde grutto's in een landschap dat pijn doet

Ze blijven het proberen, de gruttostelletjes. Ze komen uit het zuiden, maken een nest, leggen eieren, en die komen niet uit. Of ze komen wel uit en dan gaat de maaimachine er overheen. En overleven de kuikens het dan zijn ze een zo makkelijk te vinden prooi voor vos, hermelijn, buizerd enzovoort.
Bejaarde grutto's, noemt Jantien de Boer ze in Landschapspijn.
Het is een belangrijk boek, anders hadden we het niet aangeraden, en tegelijkertijd (heb het nu gelezen) krijg ik er het gevoel bij dat Johan van der Gronden, die er veel in aan het woord komt uitdrukt op het einde van van dit stuk.

Landschapspijn is gebaseerd op een beeld van het landschap dat al verschraald was. Wat Thijsse beschreef in De bonte wei was al een verdwijnend en ten ondergang gedoemd landschap. Thijsse verwachtte niets goeds voor het madeliefje, het lieflijke bloempje van de weiden zoals de naam uitdrukt. Daarvoor is vooralsnog zorg niet nodig, maar allerlei planten en vooral ook dieren verdwijnen. Grote biljartlakens van "productief" gras, zonder grazende koeien, iedere paar weken gemaaid om de op stal staande beesten te voeren, dit alles ter meerdere glorie van een melkplas die geëxporteerd wordt - vooral naar China nu. Boeren met zulke massakoeienhouderij halen hun schouders op over landschapspijn, "alsof het onze schuld is". En er is al zoveel verloren gegaan, en dat is waar. De enorme coöperatie ontmoedigt de overschakeling naar biologische veehouderij, omdat er geen vraag naar zou zijn.

Stedelingen die het platteland bezoeken zullen de pijn misschien niet eens voelen. Zij weten niet wat er verloren is gegaan, en "het is toch groen". Jantien de Boer hoopt dat het tij nog gekeerd kan worden. Hoop alleen is niet genoeg.
Opmerkelijk: in de tweede druk, die ik gelezen heb en die dateert van april 2017, wordt het onderzoek naar de grote insectensterfte in Noordrijn-Westfalen al genoemd, eerder nog dan elders vermeld.

De pijn die het doet je te zien gaan

Naar ik verneem de laatste plaat op Radio Caroline North, 2 maart 1968, ter afsluiting van Don Allen's Country & Western Jamboree. God be with you, Jim Reeves. Ongewild zwaar geladen, want Don wist niet dat het afgelopen was.
Nou, vooruit, dan ook nog twee postuum uitgebrachte singles van de man, nee, niet het zonnetje in huis, wat postuum misschien ook maar beter was.


It hurts so much to see you go


Is it really over?

Weest slopers van de staat - punten over kolonialisme, deel 2

Doorgenummerd vervolg op dit artikel.

4. Dat ultrarechts intussen aan een openlijke herwaardering van het kolonialisme toe is zou geen verbazing moeten wekken.

5. Het ophemelen van kolonialisme is niet eens zomaar een lofzang op het eigenbelang van de heersende klasse. Het zou een uiting kunnen zijn van het vooruitgangsgeloof, dat getooid met het etiket joods-christelijke cultuur dezer dagen zijn eigen seculiere gang gaat.

6. Dit vooruitgangsgeloof is niet zomaar "rechts", voor wie dit mocht denken. Veel marxisten zijn ook goed in het zingen van de lof van het beschavende kolonialisme. Het kapitalisme is nu eenmaal een fase waar de hele mensheid doorheen moet om tot het Hogere, het Socialisme te komen. Nee, niet alle marxisten redeneren zo.

7. De grootste koloniale propagandazwendel is het Brengen van Vrede tussen oorlogvoerende "stammen". Het spraakgebruik is nog steeds niet weg. In Zuid-Soedan voeren "stammen" oorlog. De genocidale oorlog tegen Biafra was "stammenstrijd".

8. De koloniale macht veegt mensen die in vrede met elkaar of desnoods langs elkaar heen geleefd hebben in een zelfgewrochte staat. Maar ze mogen niet in vrede uiteengaan.

9. "Onoverbrugbare tegenstellingen" van koloniale makelij hebben bij de onafhankelijkheid van Brits-Indië voor moord op miljoenen gezorgd. Dicht bij huis hebben de Britse kolonialen dat soort "tegenstellingen" gekweekt in Ierland, de eerste kolonie van Europa.

10. Waar het woord "stammen" valt zijn de kookpotten waar de beschavingbrengers in belanden niet ver weg. "Nu doen we dat niet meer" laat Fanon een zwarte padvinderhopman zeggen, en de man meent het nog ook. De kookpot is voor de koloniaal het hoogste stadium van beschaving dat mensen zonder geschiedenis ("stammen") hebben voortgebracht.

11. Of racisme een product is van het kolonialisme is nog de vraag. De overweldiging van de bevolking van "Amerika" en vervolgens Afrika en het herinvoeren van de in Europa verdwenen slavernij voor de gekleurde mensen kan moeilijk anders dan als racisme gezien worden. De kolonisering van Afrika kwam grotendeels na de slavenhandel, werd vaak zelfs gemotiveerd als bestrijding van die handel.

12. Kolonialisme of imperialisme zijn in ieder geval voortbrengselen van de nationale staat in Groot-Europa (dus Noord-Amerika inbegrepen).

13. Weest dan taaie rooie rakkers, weest slopers van de staat! (naar: C.S. Adema van Scheltema)

- wordt al dan niet vervolgd -