Gene Sharp overleden

Zondag, kort na zijn negentigste verjaardag, overleden: Gene Sharp - theoreticus van geweldloze actie. Helaas in zijn laatste jaren nuttige idioot van Washington als bevorderaar van "vreedzame regime change" die het regime van de VS goed uitkwam. Inclusief het stuitend eurocentrische verhaal dat hij de inspirator was tot de Arabische Lente.

Zijn werken van voor die episode werden inmiddels in Azië heruitgegeven.

Maar zijn vroegere werk blijft waardevol.

198 methoden van geweldloze actie.

Uitlui.

Barrevoets dansende meisjes in het maanlicht

En toen was het tijd voor een portie Creedence Clearwater Revival.


Green River


Up around the bend


Susie Q, dicht bij het origineel

Geschiedenis is altijd in het nu

Het is een dorpje in de Elzas. In 1865 wordt hier op de boerderij van zijn grootouders en ouders Robert Mueller geboren. U mag zijn naam uitspreken op zijn Duits, of als Robèr Müllèr. De weg waar de boerderij aan staat heet immers Rue de l'Église, al noemt iedereen in het dorp hem Kirchstrooss. Dat blijft eigenlijk ook zo na 1871, als hij Kaiser-Wilhelm-Straße moet gaan heten. Op den duur wordt de officiële naam ook gangbaar. Onze Robert neemt het beheer van de boerderij over in 1904. Hij zal er tot zijn dood, als zijn kinderen en kleinkinderen er al over waken, blijven wonen.

Maar in 1919 is zijn adres veranderd. Hij woont nu aan de Avenue de la République. En in 1926, tien jaar na de dood van een Held uit de Grote Oorlog, tevens koloniaal slachter, besluit de gemeente de weg te herdopen in Avenue Gallieni. Robert melkt de koeien en scheert de schapen zoals ze steeds gedaan hebben in de familie.
In 1940 woont hij plotseling aan de Adolf-Hitler-Straße. Hem is niets gevraagd.
Maar in 1944 woont hij alweer aan de Avenue de la Liberté, die in 1946 herdoopt wordt in Avenue Général de Gaulle. Hier eindigt het verhaal van de adreswijzigingskaarten van iemand die nooit verhuisd is. Want hij sterft in 1951.

Het dorp is fictief zoals ook de naam en de naamswisselingen. Maar ze zijn zeer denkbaar en er zijn ongetwijfeld dergelijke veranderingen geweest in de levenstijden van Elzassers tussen pakweg 1865 en voorbij 1944.
Werd hier de geschiedenis vervalst? Er werd een heden opgelegd.
Om het voortdurende vechten om strategisch gelegen gebieden rijk aan strategische grondstoffen, zoals Elzas-Lotharingen, Saarland, Luxemburg en meer wellicht, voor de toekomst te voorkomen wordt de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal opgericht in 1952. Een van de architecten is de in Luxemburg geboren Robert Schuman, wiens vader uit dan-Duits Lotharingen was geëmigreerd. In 1919 wordt Schuman Fransman, zoals iedereen in de opnieuw geannexeerde gebieden. (De landverhuizingen van boer Mueller heb ik buiten beschouwing gelaten).
De EGKS is de voorloper van de huidige Europese Unie, vervloekt door menigeen die op geen enkele manier meer op de hoogte is gebracht van het doel bij de oprichting en de geschiedenis.

Als een school in Amsterdam, in wat dan nog een nieuwbouwwijk voor den arbeider en den koperenknopendrager is, wordt vernoemd naar Jan Pieterszoon Coen, dan is dat de Coen van 1911. Niet die van 1611, toen zijn grote werken in de Oost nog moesten beginnen. Coen moest model staan voor de trots over een koloniaal gebied van Sabang tot Merauke, dat nog maar nauwelijks geheel "gepacificeerd" was in 1911 (de term voor het plegen van koloniale moordpartijen). En het nog voelbare trauma rond de "stamverwante" Boeren van Zuid-Afrika, voor wie Nederland allesbehalve een oorlog tegen de Britten riskeerde, maar die wel in een beetje stad, net als Indië, een eigen buurt met bijbehorende namen kregen.
In 2011 was ik na het overlijden van mijn moeder druk bezig met het leegruimen van de kamers van mijn jonge jaren, waarmee ik tot dan verbonden was gebleven. Boven de straat hing een triomfantelijk spandoek dat de viering van honderd jaar J.P. Coenschool uitriep. Ik vond het ongepast dat de school nog zo heette. Een "Indische Buurt", vooruit (er zijn maar weinig Suriname- en Antillenbuurten, en al helemaal geen Nieuw-Guineabuurten, om van eerdere koloniën niet te spreken). De verbondenheid van Nederland met die gewesten kan niet ontkend worden. Maar zoals al tussen haakjes gezet in de vorige zin: de ene kolonie is de andere niet.
En als in 2018 al opvallend anders dan in 2011 wordt gedacht over de naamgever van die JP Coenschool, dan is dat geen geschiedvervalsing maar een bevestiging van de realiteit van het heden.
Zoals ook de naamswijzigingen van de straat waar de denkbare boerderij van Robert Mueller stond (het zal niet goed afgelopen zijn met die boerderij vervolgens, want de Franse boerenbuiten loopt leeg).

Het zou integendeel geschiedvervalsing zijn om een naam waar men van afwil te handhaven.
Wie in een openluchtmuseum wil wonen dient zich bij zo'n instelling aan te melden. De kans dat u als migrant wordt toegelaten lijkt mij evenwel gering.

Het leven een eenvoudig spel

Officieel mijzelf Zielig Verklaard hebbend, met gaas en hechtingen in mijn kaak, nog even door met Foute Moody Blues.


Ride my see-saw. Degene die het geplaatst heeft heeft er een extended mix van gemaakt.


Never comes the day


A simple game. Als de Four Tops je coveren heb je toch iets goed gedaan.

De onterfden - R.I.P. Ursula K. Le Guin

Ursula Le Guin is gisteren overleden.
Wien de hemel niet verloren wil zien gaan wapent hij met compassie
Wat als haar meest anarchistische roman gezien wordt als luisterboek:


The dispossessed, deel 1


deel 2

Impressies van een land om van te houden

Het is nu bijna twintig jaar geleden. Ik kan het toetsen aan de val op mijn schouder, na een misrekening in de hoogte van een vluchtheuvel. Een merkwaardige struikeling die mij bijna een jaar in de ziektewet deed belanden. De wonderlijke tijden dat je ziekgemeld kon zijn en toch voorzichtig van alles in de buitenlucht kon en mocht doen. Een alleraardigste bedrijfsarts gaf mij toestemming naar mijn lief in Wales te gaan ("als het goed is wordt u dan weer helemaal de oude"). Helemaal leuk vond ik het toen ik haar een keer haar fiets zag neerzetten bij de koffieshop op de hoek, zij ging even naar binnen en ook weer snel naar buiten. "Mijn bedrijfsarts moest even scoren". Ik heb haar maar niet begroet. Bij volgende visites kreeg ik een wat minder frivole arts maar moeilijk deed hij niet.

Fietsen kon niet met mijn schouder maar in die dagen kon je buslijn 30 nemen, Zunderdorp-Holysloot, want de geannexeerde dorpen ten noorden van Amsterdam telden mee in het net van het Gemeente Vervoerbedrijf. In Holysloot was een weiland dat je als wandelaar kon passeren om verder noordwaarts te gaan via ongebaande paden. Omstreeks Sint Joris, 23 april, bloeit de paardebloem op zijn best en het weiland zag helemaal geel van de paardebloemen. Lief bereidde daar wijn van, een licht alcoholische en mousserende witte wijn. Ik kreeg jaarlijks de opdracht om te plukken, en dat moest zeker nu zij in Wales werkte.

Nog niet zo lang geleden zocht ik naar mogelijk rechtenvrije afbeeldingen die "Waterland" konden verbeelden. De grote schrik: bij datzelfde Holysloot een groene en een gele weide. Maar die weide was niet geel van de paardebloemen (of eventueel boterbloemen, of beide samen). Het gras was verdoemd en vergeeld om vervangen te worden door een Economisch Verantwoord Groeiproduct. Waterland is al een beetje Fries, dus dit beeld uit Friesland geeft u een idee van zo'n doodgespoten wei.

Ja, een geel paardebloemenweiland is armoedig vergeleken met de bonte wei van Thijsse, van meer dan een eeuw geleden. Maar de armoe kan altijd erger, lijkt het. Het distraction display van de kieviten, de roep van de grutto, hoort het er nog bij? Wat betekent een zogenaamd beschermd landschap als er grootschalig gespoten mag worden, mest geïnjecteerd zodat het schrale karakter van de grond verloren gaat (ook een garantie tegen uitbundige plantengroei) en de koeien op stal blijven?

Geen "gewonere" bloem dan de paardebloem, u zult het ook denken. Maar als je er veel plukt zie je dat ze lang niet altijd zomaar geel zijn. Soms naderen ze oranje, anderzijds kan lichtgeel ook, en soms zijn beide nuances in een bloeiwijze waar te nemen. Er zijn geen "gewone" dieren of planten. Ook geplukt sluiten ze zich in de schemering.

Maar ik loop voor dit stuk nog even terug met mijn emmertje naar de eindhalte van lijn 30. Er was een man die zich opmaakte ook de weilanden in te lopen, maar niet voor het landschap, de flora of de fauna. Hij vroeg mij waar het dichtstbijzijnde volgende stadje was. Zuiderwoude, schatte ik, maar dat is nog wel een eind lopen. En zijn daar voorbij ook stadjes? Ja, zei ik, maar het is stevig wandelen.
Het maakte hem niet uit. Hij vond die typische Hollandse stadjes zo mooi, hij deed er alle moeite voor.
Een man van Turkse achtergrond, hij zei het zelf ook nog maar alsof ik het niet opgemerkt had.
Als ik een mooi ogenblik wil gedenken waarop ik het gevoel had dat het in orde was met Nederland, denk ik aan die man die een lange wandeltocht langs heel kleine stadjes ging maken.
Ook dit lijkt lang geleden en voorbij.

Blijf vrij denken

Zomaar zin in Moody Blues uit hun "foute" periode.

Dr. Livingston(e) I presume


Voices in the sky


In the beginning


Dus daar heeft Mike Hagler zijn Spirit of L.A. vandaan...

Leerrijke dichten binnen 280 tekens

...dat u niet denkt dat ik intussen zit te niksen

1. Op de zuurzak

Een zuurzak is een vrucht die eigentlijk nogal zuur is
En die naar verhouding in de speciaalzaak veel te duur is
Vindt u een zuurzak die een uur in de wind geurt
Dan heeft u een doerian, daarom niet getreurd
Dat die vrucht een eind kan stinken
is geen reden te verblinken

*
2. Verse waar

Verse waar voor kat en hond
Dat was wat er stond
op het bordje aan de kar
Het maakte mij wel in de war
In de volle lengte lag een doek
Maar de waar zelf leek zoek
Tot jaren later dat grijze laken
De pens bleek die hun moest smaken

Amanda Kluveld-Reijerse en haar psychologische vergezichten

Een schoolmakker - nee, niet van de JP Coen... - stuurt mij de url van een artikel van Amanda Kluveld-Reijerse, uit het blad De Negentiende Eeuw, nog uit de tijd dat zij verbonden was aan de Universiteit voor Humanistiek - lichtgewichten fladderen overal heen in Nederland.

Wist zij in haar dissertatie hoe Felix Louis Ortt "eigenlijk" heette; dat vivisectie in de ogen van haar bestrijders "eigenlijk" neerkwam op het snijden in onschuldige vrouwen; dat Ortt was weggegaan bij Rijkswaterstaat omdat je verdedigen tegen de zee "eigenlijk" op geweld neerkwam; en dat Ortt "eigenlijk" bang was voor te vrouwelijk aangezien te worden, luttele jaren later weet zij meer.
 
Merkwaardig toch hoe Ortt hier "veel van zijn tijdgenoten" vertegenwoordigt. Dat hij de waterstaatkundige is die de getijtafels voor de Nederlandse kust heeft ontwikkeld is geen uiting van wetenschap maar getuigt van zijn diepe worsteling met zijn geloof. O ja, en met de wetenschap. En wie was er in het fin-de-siècle nu geen christen-anarchist, laten we wel wezen.

De motivatie was niet iets naar de zin van onze amateurpsychologe. De marinehaven van Den Helder was nog volop in aanleg tegen het einde van de negentiende eeuw en Ortt wilde hier niet bij collaboreren. Moeilijk voorstelbaar natuurlijk voor iemand met de thans juiste marktconforme opvattingen.

Frits van Beers is een hoofdfiguur uit de roman Naar het groote licht. Het is mij nooit opgevallen dat Ortt zijn Pneumat-energetisch monisme als zijn levenswerk beschouwde. Iemand die 73 jaar lang de pen hanteert zal wellicht niet zo gemakkelijk zeggen: kijk, dat is nou mijn levenswerk. Maar ik ga mij niet ook eens aan amateurpsychologie bezondigen. Als Kluveld-Reijerse het boek ook inderdaad gelezen had zou zij geen worsteling met geloof aangetroffen hebben, maar een belijdenis tot het taoïsme, waar Ortt zich het meest bij thuisvoelde.
En dat is alles wat ik hier over ga zeggen.

Verjaarskaart voor Ahed Tamimi

31 januari wordt Ahed Tamimi zeventien. In de gevangenis van de bezetters. Code Pink heeft een verjaardagskaart ontworpen:



U kunt de kaart laden en printen en opsturen naar:
Ahed Tamimi
HaSharon Prison
Ben Yehuda
P.O. Box 7
40 330 Israel

Via Code Pink.

Zomaar trots op mijn lagere school, de JP Coen - want de naam gaat weg!

Vele jaren geleden was ik op een oudejaarsavondfeest met Nieuwe Vriendin. Ter plaatse ontmoette ik iemand die op de J.P. Coenschool in de Amsterdamse Madurastraat had gezeten. Hij was vastgelopen in zijn studie. Nou kon ik dat min of meer ook zeggen, ik heb lang aangehikt tegen een tentamen over een handboek over politieke denkers (ja, het waren allemaal mannen). Maar ik heb het gehaald. Al was het maar ter ere van de J.P. Coenschool.
We concludeerden beiden dat we waarschijnlijk de enigen van die rotschool waren die het tot een universitaire studie hadden geschopt.

Maar dat is niet zo. De broer van een klasgenote van het Van der Waals (van haar wist ik niet eens dat zij er ook op gezeten had) is zelfs een heuse professor geworden, en hij is ook al oud-leerling.
Nu lees ik van Marja Vuijsje (zij dus ook!) dat haar klasseonderwijzer er op had aangedrongen dat zij naar het gymnasium zou gaan, haar ouders vonden de MULO goed genoeg. Ik herken het speciale bijspijkerklasje ("de extra les") voor voortleerders nog wel in het verhaal. Alleen was dit in mijn tijd met het oog op mogelijke (M)ULO-leerlingen. De lat was niet hoog gelegd. En die extra les, ja die zal gegeven zijn in uren waarin de onderwijzers eigenlijk ook niet hoefden te werken, maar mij ergerde het een uur eerder of later aanwezig te moeten zijn voor wat in de gewone klas blijkbaar niet aan de orde kwam. En er zat geen tempo in het gewone onderwijs. Voor mij dan.

Marja Vuijsje noemt die speciale onderwijzer bij name: meneer Haras. Samen met mijn klasseonderwijzer, meneer Blom, de donkergekleurden van de school - ik heb het over de late jaren vijftig en de vroege jaren zestig, toen zwarte kinderen zeldzaam op straat waren en "Piet! Piet!" kregen nageroepen. Tot begrijpelijk sjagrijn van meneer Blom. Die mij tegen het einde van de zesde klas vroeg naar welke MULO ik zou gaan. "Gymnasium mijnheer." Hij vond dat een reden om smakelijk te lachen. Mijn moeder had iets meer in gedachten voor mij, het verhaal van Vuijsje verbaast mij enigszins. Maar "de jaren zestig" hebben ook de onderwijskrachten van de JPCoen niet ongemoeid gelaten.

Ik spring voorwaarts naar het nu - of eerst nog even naar mijn eerstejaarstijd als student. Ik las als terloops bij de inleiding op de Nederlandse vertaling van Bartolomé de las Casas' Zeer kort relaas dat Coen een genocidale massamoord had laten uitvoeren in de Banda-archipel. Alleszins reden om die school van naam te doen veranderen - was híj dat niet, van "daar werd wat groots verricht"?
En nu is het dan zo ver.

De Amsterdamse J.P. Coenschool gaat haar naam veranderen. Dat meldt directrice Sylvie van den Akker aan NAP Nieuws. Volgens haar past de naam van de VOC-vaarder “absoluut niet meer” bij de school. De basisschool in de Indische Buurt is daarmee de eerste in Nederland die zich op deze manier van het koloniale verleden distantieert.

Bron.

Coens biograaf Van Goor vindt het maar niets, die naamswijziging. Hierbij begaat hij de historische vergissing te stellen dat Indonesië niet zonder Coen zou hebben bestaan. Zo zit de koloniale geschiedenis niet in elkaar.
Maar zelfs als het waar was is het geen reden de man te eren met de naam van een school. Of met een standbeeld.

Dat ik het nog mag meemaken, trots te zijn op mijn lagere school. Mooi initiatief hoor.

* Misschien een idee voor een nieuwe naam: Kartinischool. Naar de vrouw die zich inzette voor onderwijs aan "de inlanders". Meer over haar van mijn hand hier (Engels).

Eetbare bushalten

Guerrillatuinieren kun je het niet noemen, maar een aardige manier om moestuinen te ontwikkelen en met elkaar te verbinden is het zeker:



The Edible Bus Stop, Londen. Site en overzicht.
Schuldbewust tekent hij er bij aan dat hij nog materiaal heeft van eigen bezoek aan vergelijkbare initiatieven in Londen van eind afgelopen zomer, die nog wachten op publicatie. Nou, bij dezen heb ik het pad aangewezen in deze (in Europa althans) wintertijd.

Duinwerkdagen

Het open duin wordt bedreigd doordat het dicht groeit met bomen en struiken. PWN wil het unieke leefgebied van veel bijzondere planten en dieren graag behouden en u kunt ons daarbij helpen.

Werk 5 uur voor een mooie natuur!

Op verschillende zaterdagen buiten het broedseizoen (van september tot maart) organiseren wij duinwerkdagen. U kunt dan kennis maken met verschillende werkzaamheden in het duingebied, u leert over de natuur, komt misschien op plaatsen waar u niet eerder bent geweest en ontmoet andere natuurliefhebbers.

Verder lezen.
De vraag die hierbij wel bij mij opkomt: waartoe lopen die Schotse Hooglanders en quasi-wilde paarden dan rond in het duin?

Dat goede kan toch terugkomen...

We had a good thing going, The Cyrkle


Tot mijn verrassing blijkt het bovenstaande geschreven door Neil Sedaka en Hugh Greenfield, maar Sedaka heeft het later opgenomen dan de Cyrkle, en slechts als b-kant uitgebracht.


We got a good thing going, The Trekkas

Comrade Clement presenting

Offshoreradio.co.uk, waar ik correspondent voor ben, meldt het overlijden van twee deejays van zeezenders in de jaren zestig (nog twee doden trouwens, kortstondg RNI-deejay John Denny en Caroline-jock in 1989 Jerry Jones).
John Aston, die onder de namen John Stewart en Chris Stewart heeft gewerkt - ik ken hem als John Aston van Caroline en 355. Vakbondsman in de bond van acteurs, Unity.
En Clement Shaw, stem van Radio 390 en 355 voordat het een horizontaal geprogrammeerd personality-station werd, met John aston onder anderen. Zijn eigenlijke naam is Clement Murphy-Shaw, en in zijn laatste jaren was hij lid van de Communist Party of Great Britain (Marxist-Leninist) - uitlui door deze partij. En een filmpje naar aanleiding van zijn overlijden:



Een indrukwekkend curriculum vitae waar de zeezenders niet in voorkomen. En waar was hij eerder lid van?
Maar in ieder geval een opmerkelijke achtergrond die men niet zo snel zal associëren met die zenders, alsof het werken daar niet proletarisch was (ja mensen, toen was deejayen op de radio nog een baan in plaats van een verdienmodel).

Het leven is strijdig met een natuurwet

Peter Marshall reikt - zonder het per se te weten - een korte toelichting op de entelechie zoals gepostuleerd door Driesch, en zoals uitgewerkt door Ortt in zijn pneumat-energetisch monisme.
Het leven zelf is een inbreuk op de tweede hoofdwet van de thermodynamica. Het verval tot chaos (die men ook schijnbaar zou kunnen noemen, want de dood van de een is het leven voor anderen) treedt pas in na het einde van het leven.
Verrassend eenvoudig.
Meer hierover later.

Call for papers ASN Conference Loughborough 12-14 September 2018

CALL FOR PAPERS – please circulate widely

Anarchism and Religion //  Anarchist Studies Network 5th International

Conference // Loughborough University - 12-14 September 2018

The intersection of anarchism and religion has proved a fertile field

of intellectual inquiry. Some publications have focused on traditional

anarchist quarrels with religion and its institutions; others have

elaborated and discussed anarchist exegesis of religious scripture;

others yet have articulated theological reflections with an anarchist

angle; and others still have studied the histories of specific

religious anarchist thinkers, communities and movements. However, the

literature has tended to display familiar biases: authors are often

white and Western, the main religion is often Christianity, and few

have turned their attention to decolonisation.

In line with the central theme of the broader conference, papers for a

potential stream of panels on anarchism and religion which consider

issues around decolonisation are particularly encouraged (the broader

conference call for papers is copied below). Proposals developing

non-Christian perspectives are also encouraged. Nonetheless,

contributions on any topics relevant to the study of anarchism and

religion are welcome, with or without connection to decolonisation.

Any disciplinary angle is welcome.

Please send abstracts of up to 250 words with your name and (if

relevant) any institutional affiliation to stream convenor Alex

Christoyannopoulos at a.christoyannopoulos@lboro.ac.uk by 15 February

2018.

Anarchist Studies Network // 5th International Conference // 12-14

September 2018 // Loughborough University, U.K.

Call for Papers and Panels

The fight against domination and destruction continues under heavy

clouds. A global wave of resistance has once again been met with

reaction, as elites turn to barefaced nationalism, racism and

misogyny. For the world's majority, such oppression is neither

surprising nor new, given the enduring legacy of colonialism and

by-now-established forms of neo-colonial exploitation. Meanwhile,

hegemonic discourses show a frustrating capacity to co-opt and

neutralise: converting anti-capitalism into welfare-populism,

ecological resistance into green consumption, and militant

intersectionality into liberal identity politics. Anarchist literature

and organising are not automatically immune to these problems; posing

ideas and practices that are radically free from domination requires

critical reflection on assumptions and truths, including one’s own.

Despite challenges, anarchists have sustained and grown multiple sites

of resistance as well as constructive projects, while boldly

spearheading the confrontation with the far right. Confident that the

tide will turn again, the flame remains kindled.

In these uncertain times, the elaboration of anarchist analysis

bridging theory and practice, scholarly rigour and the insights of

social movements, is as necessary as ever.

The 5th International Conference of the Anarchist Studies Network will

be held at Loughborough University between 12-14 of September 2018.

Proposals are welcome for individual papers, as well as for panels

drawing together 3-4 papers around a common theme.

Please send abstracts of up to 250 words per paper to the address:

asn.conference.5@mail.com

Deadline for abstracts: 28 February 2018

ASN conferences aim to breach new frontiers in anarchist scholarship,

and encourage cross-pollination between disciplines. Contributions are

invited from within and outside the official academic sphere, from any

scholarly discipline(s), and on any topic relevant to the study and

practice of anarchism as a vital approach to social transformation.

The central theme for this conference is DECOLONISATION, which we hope

will inspire many of the presentations and panels. The purpose is

twofold: to stimulate discussion of colonialism and racism as forms of

oppression that anarchists oppose, but which continue to be felt in

anarchist organising; and to welcome individuals, groups and

communities who have not previously participated in ASN events. By

recognising the legacy of non-western and anti-colonial thought and

action in the anarchist tradition, we want to strengthen the ties

between contemporary anarchists and decolonial theory and practice in

the struggle against oppression, and to use the recognition of racist

and Eurocentric practices and mind-frames to open up the event to

marginalised groups.

We therefore particularly encourage submissions from the global south

and from people of colour, as well as from women, trans and non-binary

people, and people with disabilities. We strongly encourage panel

organizers to overcome exclusion. For the central theme, we welcome

presentations that are concerned with topics such as the following:

- Anarchist engagements with decolonial and race theory

- Anarchist geographies of decolonisation

- Anarchist movements in Africa, Asia, Latin America, the Pacific, etc.

- Anarchist resonances of non-western philosophies, religions and traditions

- Anti-nationalism and anti-fascism

- Decolonial critiques of anarchism

- Decolonial critiques of the state

- Histories of anarchist resistance to colonialism

- Intersections between race/colonisation and age, class, dis/ability,

gender, sexuality, etc.

- Non-western anarcha-feminism, green anarchism, individualism, etc.

- Non-western and western modes of (anti-)representation and the

movement between them

In addition, proposals are welcome on ANY TOPIC related to the study

and practice of anarchism.

As well as submissions that bridge the gap between “academic” and

other forms of knowledge, we also welcome proposals for workshops, art

events/performances and experimental pieces, and are happy to discuss

any ideas that you might have.

We welcome proposals for papers and panels in other languages, but

please send an abstract in English as well. Translation will be

self-organised during the conference on an ad-hoc, volunteer basis.

Loughborough University facilities are fully wheelchair accessible and

induction loops are available. We are hoping to have some travel

bursaries available for low- or unwaged participants, especially from

the global south, as well as co-organised childcare arrangements.

Although we cannot guarantee either of these at the present stage,

please do get in touch with any specific access needs and we will do

our best to meet them: asn.conference.5@mail.com

De aanval op het literaire gemeenland

Bibliotheken voor algemeen gebruik waren ooit bestemd tot algemene verlichting. En ze werden, althans in Nederland, opgericht bij particulier initiatief - Elise van Calcar maar ook Jac. van Rees komen in gedachten, en mw. Bähler. Maar dat is lang voorbij - ze kwamen in overheidshanden en overheid betekent al tijden (voor velen inmiddels): bezuinigen. Ook in de VS.

De nasleep van de recessie van 2008 bracht meer financieel leed voor bibliotheken met zich, ook al werden ze door meer mensen benut. Californië staakte de financiering door de staat geheel, in 2011. Louisiana volgde het voorbeeld van Californië in 2012. Drastische bezuinigingen hebben de openbare bibliotheken van New York, Dallas, Massachusetts en elders getroffen. In de huidige federale begroting is er het plan het Instituut voor Museum- en Bibliotheekdiensten op te heffen, nadat het door voorgaande regeringen, Democratisch of Republikeins als voortdurend verkleind is.

Verdere bezuinigingen leiden tot het einde van ons literaire gemeenland.

Verder lezen in het Engels.

De mening van de menigte is zelden beschaafd of belangwekkend

Aan het begin van de eeuw had ik een bijzonder klein aapje te vlooien, maar ook kleine aapjes hebben recht gevlooid te worden, zoals Paul van 't Veer schreef (ach, de mijnheren van de courant van vroeger). Het ging om Amanda Kluveld die het volgende in haar dissertatie te melden had:

In een tijd waarin zwarten niet of nauwelijks als volwaardige mensen werden gezien (p.81 handelseditie)

Mijn reactie hierop: Door wie, als ik vragen mag? Door henzelf?

Het is zo'n zin van de soort: "in die tijd was iedereen antisemitisch" - dat verwijst dan naar de vooroorlogse tijd. Iedereen? Joden zelf ook? En waren echt alle niet-Joden antisemitisch? Als er slechts één rechtvaardige was zou het al niet meer kloppen. Maar er waren er echt wel meer, zoals Robert Kurz in zijn Schwarzbuch Kapitalismus vaststelt: we mogen het niet met terugwerkende kracht gewoon vinden.
Zoals niet "iedereen" in Nederland een kenner van de islam is en "dus" weet dat het een dit-en-dat-ideologie is, geen godsdienst (meestal zeggen "ze": religie).

Ik zat vandaag met een commentaar dat weliswaar anoniem maar vaststelbaar van nabij het racisme van een Biafracriticus van 1970 witwaste. Het kolonialisme was nog maar zo kort geleden, dus wat konden "we" weten. De commentator had het over ethno-nationalisme, genocide was te hoog gegrepen, en tot slot kon er nog een vulgair scheldwoord tegen mij vanaf want dit is het Nederland van de klootjesvolksites die smaakmakend zijn. Waar ze ook allemaal islamdeskundigen zijn.

Nu, anonieme commentator, "we" wisten ook in 1968-70 hoe het zat. Het was speciaal een "we" doordat ik er zelf deel van uitmaakte. En ik zal niet van gedachten veranderen, ik heb inmiddels wel spijt dat ik teruggekomen ben op het "laten we ze vergeten". De middelmatigheid en het gebrek aan intellectueel gewicht worden in Nederland nu eenmaal breed gekoesterd.

"Gij zult de menigte tot boze zaken niet volgen."

Het eindpunt is toch de nor

Jelly Roll King, Frank Frost


Catfish blues, Jelly Roll Kings, onder wie bovenvermelde Frank Frost


Pistol Pete's Midnight Special, Dave Cutrell & McGinty's Oklahoma Cow Boy Band

Zelfmoord onder boeren in de VS talrijk

"Sinds 2013 is het netto inkomen van boeren in de VS met 50% afgenomen. Het mediane inkomen van boeren in 2017 za naar verwachting $-1.325 [ja, een negatief cijfer]. En zonder pariteit (in feite een minimumprijs voor agrarische producten) blijven de meeste prijzen van goederen onder de productiekosten.

Rosmann van het vroegere program Sowing the Seeds of Hope schrijft in een email: "De zelfgekozen dood van boeren neemt in aantal toe of af in overeenstemming met hun economisch welzijn... Het aantal zelfmoorden stijgt momenteel vanwege onze huidige agrarische recessie".

Groot stuk van vorige maand bij de Guardian.

Brief aan de AIVD

Amsterdam, 30 december 2017

Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst
Ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties
Postbus 20010
2500 EA Den Haag
Onderwerp: Opvragen van een kopie van gegevens over mij of herleidbaar op mij
Zeer geachte mevrouw/mijnheer,

Met een beroep op de Wet Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten richt ik mij tot u met een verzoek om inzage van de bij de AIVD over mij verzamelde en/of verwerkte persoonsgegevens.
De contexten waarbinnen de AIVD subsidiair voorganger de BVD de over mij verzamelde en/of verwerkte gegevens geregistreerd heeft zijn naar ik vermoed:
Biafra Actie Comité
Werkgroep Dienstweigeren
Iers Solidariteits Komitee
Federatie van Vrije Socialisten
Nederlands Palestina Komitee
Studenten Steunkomitee Nieuwmarkt
Portugal Informatiegroep Amsterdam
Internationale Boekhandel Het Fort van Sjakoo
Anti City Circus
Franciscaanse Vredeswacht
Bezoekgroep Grenshospitium
Redactie De Waarheid / Forum
Redactie De Vrije Socialist
Redactie De AS
Er zullen meer contexten zijn, u bent daarvan ongetwijfeld beter op de hoogte dan ikzelf.

Gaarne ontvang ik een bevestiging van mijn verzoek.

Met vriendelijke groet,
Herman André de Raaij
[adres]

Bijgesloten: kopie relevante pagina paspoort

Benieuwd - ik zal u op de hoogte houden; spijtig dat ik de oproep tot aanvragen van inzage niet heb doorgegeven.
Ik weet dat de lijst niet uitputtend is, wellicht ben ik het een en ander vergeten en dan nog: men weet nooit waar men in de gaten wordt gehouden.

Tijd voor communisme

De Eerste Wereldoorlog was de grote scheider der geesten. Het internationalisme dat door de socialistische/sociaal-democratische beweging werd voorgewend doorstond de beslissende toets niet. Tot aan sommige anarchisten toe (Kropotkin als treurig boegbeeld) kozen partij in de oorlog.
Er was het verzet, maar dit werd in de eerste plaats op nationale schaal georganiseerd en in de tweede plaats was het allengs marginaal. De uitkomst was de omwenteling in het Russische Rijk dat de Internationale tot volkslied uitriep - dat is dan tot in de Tweede Wereldoorlog volgehouden.

"Communistisch" waren sindsdien de partijen die vol bewondering toekeken naar de USSR, en ze ontwikkelden zich tot verlengstukken van de heersende partij in de USSR - zolang ze niet aan de macht waren, zoals in China.
"Communisme" stond eerder voor een technologisch ontwikkelingsmodel dat door dictatoriale macht beheerst werd en dat gaandeweg geen betere toekomst beloofde dan het zogenaamd liberale kapitalisme. Toen het geloof weggeëbd was, was het snel gedaan met het communisme en met de communisten in de meeste landen. Een democratisch staatssocialisme of -kapitalisme, dat Gorbatsjow nog voor ogen stond, is niet eens meer beproefd.
Daar zitten we dan met de term communisme.

En dan is er in Nederland Gustaaf Peek, die in zijn pamflet (manifest) Verzet! - Pleidooi voor communisme de term rehabiliteert, in elegant proza en met oprechte bevlogenheid. Zonder hem te noemen sluit hij aan bij David Graeber die, ongetwijfeld tot ongenoegen van de neoliberale ideologen, vaststelt hoezeer iedereen in feite communist is. Daarmee is bedoeld dat wij het als vanzelfsprekend zien dat allerlei maatschappelijke taken gemeenschappelijk geregeld worden (wat de neoliberalen liefst tot in uiterste consequentie bestrijden). Peek kiest voor Rosa Luxemburg tegenover Lenin, naast Marx eigenlijk de enige namen van Voorgangers die hij noemt.

Toch zou ik zijn pamflet eerder aansluitend noemen bij Landauers Aufruf zum Sozialismus. Het gaat om de gezindheid in de eerste plaats. Zijn voornaamgenoot Peek noemt het communisme, pour épater les bourgeois lijkt het, maar "socialisme" roept inmiddels bijna net zoveel afgrijzen op. Het afgrijzen dat hij beoogt, waarom zouden we er omheen draaien. Dat hij voor het woord "communisme" kiest en niet voor socialisme of anarchisme moet daarmee samenhangen. Hoewel schielijk wegebbend kan (kon) het anarchisme op enige sympathie rekenen in de openbaarheid want neoliberalen zeggen dat zij ook zo min mogelijk staat willen. Gelukkig rekent het spook Antifa met dit soort valse instemming af, en goed. Het is vooralsnog een communisme zonder communisten want de stap zetten zich zo (weer) te noemen is wellicht zwaar.
Maar laat ik u allen aanraden zoniet vermanen het pamflet te lezen en u gereed te maken voor de omverwerping van het kapitalisme. De tijd is aan ons.

Durf uzelf fascist te noemen - of juist communist

Nederland (en niet alleen Nederland, maar gemakshalve laat ik het er nu bij) is vergeven van fascisten en nazi's die hun naam niet willen weten. Slapjanussen kun je ze noemen, die lui die met een nepcitaat van aartsracistische koloniaal Churchill (zelf allesbehalve vrij van fascistische sympathieën overigens) naar anderen wijzen. Waarmee ze zich dan toch weer verstrikken: o, dat hakenkruis op uw spandoek gaat de vuilnisbak in? Dan bent u dus antifascist? Dan bent u volgens Churchill dus een fascist. Ideologische warboel leidt tot warhoofdige redeneringen. Iets dergelijks geldt voor toch waarschijnlijk nog steeds de radicaalste parlementaire fascist, Bosma, die rondtoetert dat de nazi's extreem-links waren (zijn). Een verhaal dat Bosma niet verder hoeft toe te lichten, het kan ook niet, maar de achterban heeft dan ook geen behoefte aan intellectuele praat.

Waarom fascisten van nu bang zijn zich zo te noemen is hun probleem. Misschien is het toegeving aan schaamte die wel gepast zou zijn over hun geestelijk voorgeslacht. Een complicerende rol zou Israël kunnen spelen, waar velen hunner ondanks hun nauwelijks latente antisemitisme dol op zijn. De zwaarste antisemieten zullen Israël dan weer niet op handen dragen, maar die zitten vooralsnog niet in het parlement.
Het blijft een raadsel, die lafheid zich ronduit fascist te noemen.

Een geheel ander punt: wie durft zich dezer dagen nog communist te noemen? Iemand die niet lid is van een van de heersende partijen in Cuba, China, Vietnam, Laos of Noord-Korea? Communisme is sinds het woord geïntroduceerd is nogal van betekenis veranderd, althans van lading. Omstreeks het fin-de-siècle noemde men de vroege christenen als levend in communisme, dit gebaseerd op Handelingen 2:44-45

Allen die gelovig waren geworden hadden alles met elkaar gemeen, verkochten hun bezittingen en have en deelden de opbrengst aan allen uit naar gelang iemand behoefte had.

Deze passage verwijst naar een legendarische zoniet mythische situatie. Zodra de christenen in de geschiedschrijving verschijnen leven ze niet "communistisch". Kloostergemeenschappen zijn de uitzondering wat dit betreft, niet de regel. Niettemin ligt de passage ten grondslag aan alle strevingen die binnen of (meestal) buiten de Kerk gemeenschappelijk bezit nastreven. Oftewel: van ieder naar vermogen, voor ieder naar behoefte. Dit is het communistisch adagium bij uitstek en dus ook het streven. Het wordt als zodanig ook door Marx en Engels genoemd, maar lang niet alleen door hen. Op dit punt is er geen verschil tussen zich op Marx beroependen en anarchisten bijvoorbeeld. Tot een eindweegs in de twintigste eeuw waren communist en (sociaal-)anarchist *) inwisselbare woorden. Wat is er misgegaan? (Niet direct een cliffhanger, maar wordt vervolgd).

*) Sociaal-anarchisme of anarchistisch socialisme zijn wat mij betreft pleonasmen. Zogeheten individueel anarchisme is in de praktijk niet te onderscheiden van liberalisme, omdat het bestaande eigendomsverhoudingen niet ter discussie stelt.

Wie wil er nog een peul

Tenzij ik mij heel sterk vergis heb ik de spreekster in beeld gekend: zij was mijn opvolgster in mijn eerste kamer op de roemruchte Zilverberg. Serendipische vondst, deze biologisch-dynamische tuinderij in, of beter: bij Lelystad.
Aardig om rond te dolen hartje winter op verantwoord verbouwde velden in het Nieuwe Land.

Atheïsme, het opium van de bourgeoisie

Nu de gewelddadigste stormen van de recente geschiedenis grotendeels zijn geluwd, blijkt de blijvende, indringende en gewone uitdrukking van onze technologische heerschappij over de natuur eenvoudigweg het onophoudelijk spektakel van productie en consumptie, de dialectiek van overvloedige banaliteit waardoor de onverzadigbare economische cultuur van het laat-moderne Westen wordt gevormd en gedragen. En dit is, dunkt mij, hoe men in laatste instantie de populaire atheïstische mode moet begrijpen die zo'n lucratieve nichemarkt heeft geopend de laatste jaren: het is een uitdrukking van wat een marxist de "ideologische bovenbouw" van het consumentisme zou kunnen noemen. Eerder dan iets gewaagds, provocatiefs en revolutionairs is het in werkelijkheid het tamelijk slappe residu van de lange geschiedenis van de kapitalistische moderniteit. En de voornaamste drijfveer, tevens zijn belangrijkste morele tekort, is het bourgeoisfatsoen.

De laat-moderne maatschappij draait voornamelijk om het kopen van dingen, in steeds grotere overvloed en verscheidenheid, en moet dus wel een steeds groter aantal wensen trachten te vervullen, en zoveel mogelijk grenzen en verboden op wensen opheffen. Zo'n maatschappij is al impliciet atheïstisch en moet zich langzaam maar vastbesloten instellen op de afschaffing van transcendente waarden. Zij kan het niet toelaten dat verre goederen ons afleiden van nabije goederen. Ons heilige schrift is adverteren, onze vroomheid is winkelen, onze hoogste toewijding is eigen keuze. God en de ziel hinderen te vaak de puur op hebben ingestelde verlangens waarvan de markt afhankelijk is, en confronteren ons met waarden die in hoge mate strijdig zijn met de ene waarlijk zwaarwegende waarde van ons maatschappelijk universum: het prijskaartje. Het was dus werkelijk slechts een kwestie van tijd tot het atheïsme uit de tuinen van de universitaire wereld glipte en afdaalde van het duizelingwekkend arendsnest van de hoge kosmopolitische mode en zich in krasse vulgaire vorm zou uitdrukken. Het was al evenzeer onvermijdelijk dat het, liever dan de orthodoxie van zijn tijd uit te dagen, slechts een ander pijnstillend goed dat te koop ligt in de winkels zou blijken te zijn, en dat het enthousiast onthaald zou worden door een geestloze mediacultuur die niet bepaald afkerig is van de gedachte dat er geen hogere waarden zijn, maar alleen prijzen. In zekere zin is de trivialiteit van de beweging haar grootste deugd. Het is een alternatief dat afleidt van diep nadenken. Het is een drug. In onze tijd, om een lapidaire spreuk te uiten, is ongeloof het opium van de bourgeoisie, de zucht van het onderdrukte ego, het hart van een wereld gevuld met speeltjes die je doen watertanden.

- Vertaalde passages uit: David Bentley Hart, The Experience of God: Being, Consciousness, Bliss, zoals geciteerd in het desbetreffende artikel bij Andalusonline.