Hoe je het wilt: vervolg van de Zwarte Lijst Aller Tijden

Het vervolg van de Zwarte Lijst Aller Tijden


I never loved a man the way I loved you, Aretha Franklin. 65.
Veel van wat er na kwam vond en vind ik criant vervelend, tot de neiging om met dingen te gaan smijten aan toe (haar versie van Spanish Harlem met name), maar deze eerste die doordrong op de zeeradio roept nog hetzelfde op als ruim vijftig jaar geleden.


Do it any way you wanna, People's Choice. 64.
"Nou maar dat is persoonlijk," reageerde een radiocollega die later Heel Fout bleek te zijn, over mijn persoonlijke top-zoveel. Ja, moet ik dan die van een ander, of van Het Volk uitzoeken? Of zoals Tom Anderson zei over het werken op Caroline: ik waag niet mijn vrijheid en misschien zelfs mijn leven om te draaien wat iedereen al draait. Dat leven gold niet voor vrije landzenders, die zonken niet de zee in.
"Maar waarom deze?" hoor ik u misschien toch al vragen. Welnu, omdat hij onverbrekelijk verbonden is aan de avond/nacht waarin ik tot mijn verrassing mijn eerste liefdesverklaring mocht ontvangen. Heel persoonlijk ja. Voor haar was het niet de eerste. Maar toch.


Breaking down the walls of heartache, Bandwagon. 63.
Nog niet lang geleden hier al langsgekomen. Maar iets goeds mag gehoord.


Promised land , Chuck Berry. 62.
Waarom zo laag? Het had ook 26 kunnen zijn of zo, ja.


Incense, Anglos. 61.
Tegelijk met de Spencer Davis Group's Strong love een gedoemde hit van Radio London, 1965. Schitterende muziek maar in geen winkel te vinden. Verscheidene malen opnieuw uitgebracht voor de Northern Soul-doelgroep en de uitvoerenden blijven een raadsel. Als het een incognito "witte" zanger zou zijn zou ik eerder denken aan P.J. Proby, niet Stevie Winwood. Maar we mogen veilig aannemen dat het een zwarte groep uit de VS is. Begin 1965 bracht Groot-Brittannië niet dergelijke producties voort.



We got to have peace, Curtis Mayfield. 60
Eigenlijk zou zijn hele album Roots mogen tellen, maar het dient toch om enkele nummers te gaan in de lijst.


How sweet it is, Junior Walker and the All Stars. 59.
Een herschepping, live, van Marvin Gaye's oorspronkelijke uitvoering.



Er zijn nummers die ik pas ontdekt heb toen ik eenmaal de hubris had Northern-Soulgigs te organiseren. Je hoort nog eens wat via Britten die er nu eenmaal echt "in zitten". Een treffend voorbeeld:


Ordinary Joe, Terry Callier. 58.


En dan blijkt de Ice Man het toch eerder op de plaat gezet te hebben. Ontdekkingen...
Jerry Butler.


Let me down easy, Betty Lavette. 57.
In verband met een ander nummer schreef een northern-soulie: het raakt je en je weet niet waar; dat moet je ziel zijn. Die ervaar je niet iedere dag. Dit is nog net zo verpletterend als toen ik het voor het eerst hoorde.


Respect yourself, Staple Singers. 56



Behind a painted smile, Isley Brothers. 55
Van de huilende violen tot de definitieve tromroffel - ik moet hard zijn, anders kan alles wel op 1 staan.


Just a little misunderstanding, Contours. 54.

Dubbelnotering wat versies betreft. Eerst het origineel, cool jazz.

The snake, Oscar Brown Jr. 53


Deze versie van Al Wilson werd een hit in de dagen waarin een andere Al Wilson aandacht trok (lead singer Canned Heat). De zwarte Al W. dus.


Just look what you've done , Brenda Holloway. 52.


Green grow the lilacs, Originals (zo heet de band...). 51.



I'll do anything (he wants me to do), Doris Troy. 50.


The revolution will not be televised de oorspronkelijke versie, Gil Scott-Heron. 49.


De latere versie met wat meer instrumenten...


Cloud Nine, Temptations. 48


Feel the need in me, (Detroit) Emeralds. 47


The son of Hickory Holler's Tramp, O.C. Smith. 46.
Oorspronkelijk een "wit" countrynummer, opmerkelijk genoeg. Maar dit is de beste versie. Het verhaal achter de hit staat hier.



Walking to New Orleans, Fats Domino. 45
Voor wie net zo goed een geheel-oeuvreprijs kan klaarliggen. Lijstjes maken gaat van au.


I'm doin' fine now, New York City. 44


Take him back if it makes you happy, Contours. 43.
Nummer uit de kluizen van Motown, dat wel circuleerde in Northern Soulkringen en tenslotte maar is uitgebracht, zo'n veertig jaar later. Lead singer: Dennis Edwards, die later naar de Temptations verhuisde.
De thematiek is verwant aan Baby don't change your mind - dat op de reservebank zit, au au - en He's in town, dat niet mocht meedingen...


Piece of my heart, Erma Franklin. 42.
Het gefilmde optreden mag van 1992 zijn, het geluid is de plaat uit 1967. Uitstekend gesynchroniseerd, dat wel.


Reach out for me, Lou Johnson. 41.
De man die altijd weggecoverd werd...
Bijvoorbeeld door


Dionne Warwick. Als het al niet dezelfde orkestband is met koor en al, opnieuw ingezongen door Dionne, dan is het toch in ieder geval hetzelfde orkest als bij Lou, dat van Burt Bacharach.



Tune up!, Junior Walker and the All Stars. Instrumental. 40.

Voor nr. 39 worden meteen drie R&B/soulreuzen ingeschakeld. Looking back


Joe Simon. Bij het ontruimen en opleveren van mijn kamer in mijn ouderlijk huis vond ik "lijstjes" waarin dit hoog genoteerd was - ik moet het gekend hebben, terwijl ik het niet herkende toen ik deze versie in huis had:


Nat 'King' Cole.
Het kan zijn dat ik de tekst ter harte kon nemen die ik als groentje niet kon aanvoelen.
Dit is het origineel, niet deze auteursversie:


Brook Benton


Unfinished sympathy, Massive Attack. 38.


May my heart be cast into stone, Toys. 37.


I'll always love my mama, Intruders. 36.



Ain't that peculliar?, Marvin Gaye. 35

...of deze...

Dust my broom, Elmore James. 34.

...of deze...


In the midnight hour, Wilson Pickett. 33.
Benevens


de instrumentale versie van Little Mac(k) and the Boss Sounds.


Band of gold, Freda Payne. 32.


Slim Jenkins' Joint (Place), Booker T & the MG's. 31.