Geven en nemen: een Zwarte top-100 aller tijden, deel 1

Lijstjes. Mijn lijst van Zwarte Nummers Aller Tijden, een top-100, samengesteld al gaandeweg, in de vorm van plukken uit een titelwolk. "Afrikaans", reggae en jazz mochten niet meedoen, souljazz en blues (tot op zekere hoogte) wel.
En ik vermoed dat dit eens maar nooit weer is.


Festival time, San Remo Golden Strings. 100


You've been cheating, Impressions. 99


Give and take, Jimmy Cliff. 98


No no no, Voices of East Harlem. 97


Baby let me hold your hand, Hoagy Lands. 96



See-saw, Don Covay. 95


What kind of fool, Dixie Cups. 94


Everything I do gonh be funky, Lee Dorsey. 93


>The cat, Jimmy Smith. 92


I don't even know if I should call you baby, Soul Family Sensation. 91



I keep forgettin', Chuck Jackson. 90
Een artiest van wie meer in de lijst had kunnen staan, maar er is wel een beetje op diversiteit geseleceteerd. Slechts enkelen staan meer dan een keer genoteerd.


Funny (how time slips away), Joe Hinton. 89.
Oorspronkelijk van Willie Nelson, en er zijn vele "zwarte" uitvoeringen, maar dit is de definitieve versie, geef toe!


You'll never get to heaven, Dionne Warwick. 88


I second that emotion, The Miracles. 87


Rock the boat, Hues Corporation. 86.
De LP-versie. Men zegt dat dit de eerste "disco"-plaat was. Alsof er een eigenlijk een taboe rustte op dansbaarheid. Wel een Erkende Klassieker die het toch zomaar in mijn lijst gehaald heeft.



Carpet man, Fifth Dimension. 85


>Everyday people, Sly & the Family Stone. 84


The love you save, Joe Tex. 83
Nog een artiest van wie veel meer in de lijst had kunnen staan. En hoger. Lijstjes samenstellen gaat van au.


With this ring, The Platters. 82


Getting mighty crowded, Betty Everett. 81


Watch your step, Anita Baker. 80


Hold on, I'm coming, Sam & Dave. 79
Ik was jong en groen toen het uitkwam. Voor wie zal het toen minder onschuldig geklonken hebben?


The best part of breaking up, Ronettes. 78


Ain't too proud to beg, Temptations. 77
O, als ik niet van de Temps hield om hun muziek dan was het wel om hun choreografie.


Got to get away from here, Madeline Bell. 76


The first time ever I saw your face, Roberta Flack. 75
Door Ewan MacColl geschreven voor Peggy Seeger. En zo zie je dat de mooiste, definitieve versie niet oorspronkelijk hoeft te zijn of over de oorspronkelijk bezongene hoeft te gaan.


Bring it on home to me, Sam Cooke (en de tweede stem is Lou Rawls, twee soulhelden voor de prijs van een). 74


Love is like an itching in my heart, Supremes. 73.
Hun eerste in lange tijd die niet op nr.1 belandde, en ook toen al wat mij betreft de beste (wordt dan ook niet het graf ingedraaid achteraf, inclusief vervalsing van de groepsnaam. Vooruit, doe ik de volgende kandidaat er achteraan, de noteringen maken zoals eerder gezegd, tussen 21 en 100 niet uit).


Some things you never get used to. Diana Ross & the Andantes. Met de groepsaanduiding werd al danig geknoeid in die dagen. 72


Tell Mama, Etta James. 71.
De zangeres vond het zelf een naar nummer. Dat moet je weten want uit de plaat kun je het niet opmaken. Op de b-kant staat I'd rather go blind, dat door de schrijver van de a-kant dan weer werd opgenomen, hoewel Clarence Carter vanaf zijn geboorte blind is.


Van huis uit "wit". Dat komt vaker voor.
Let love come between us, James & Bobby Purify. 70

Twee versies van God bless the child (nr. 69)

De oerversie van Billie Holiday


Harry Belafonte


I'll always love you, Spinners. 68


Mercy. mercy, mercy, Cannonball Adderley Quintet. 67


I can't help myself, four Tops. 66
Een nummer dat als het ware als standaard voor Northern Soul zou kunnen gelden, als het minder bekend was. Het bevat alle gewenste elementen. Toch dacht Donnie Elbert dat het beter kon. Dit is wel de versie die ik geneigd ben loeihard op te zetten, en nog eens, en nog eens...