Feminisme is ook voor mannen

Het aardige is dat de titel van dit filmpje een van de eerste dingen was die mijn echtgenote bij onze ontmoeting tegen mij zei. Zijn we verder met zijn allen inmiddels?



"I spent my last ten dollars on birth control and beer".
Toen ik net ging studeren was bier voor mij iets onbekends: op familiefeestjes was het niet aan de orde, en las gymnasiasten dronken wij wijn. Dus toen ik een soort kennismakingstijd doorstond - een betrekkelijke ramp - en een kroegentocht meemaakte, bestelde ik martini. Dat kende ik van familieavondjes. Dus viel ik door de mand als homo. Fijne tijd was dat.

Afkloppen: de hoogste van de Zwarte Lijst

De bovenste dertig. De hele serie heeft in kleine partjes eerder op Krapuul gestaan.


Knock on wood, Eddie Floyd. 30.
Voor de geluidskwaliteit even nog deze:



En dan een nummer waarvan ik nu bij het plaatsen vind: die had wel lager gemogen.
Het hoort bij mijn verliefdheid van die dagen, voorjaar 1979. En het kon veranderen, al heeft het behoorlijk lang geduurd, dat veranderen.


You can't change that, Raydio. 29.

Deze, uit dezelfde tijd en met dezelfde achtergrond- of voor mijn part voorgrondgevoelens staat er wel goed, dunkt mij. Ha, choreografie!:


Lost in music, Sister Sledge. 28


I'm into something good, Earl-Jean. 27.
Een origineel dat op zijn plaats viel.


Nogal expliciet, en dan gaat het tot slot mis met de synchronisatie, ter relativering.
Emma, Hot Chocolate. 26.


I get the sweetest felling< Jackie Wilson. 25. In zijn tijd begroet door Hitweek als easy listening, "geen soul", waarmee wel de neergang van dat undergroundblad wordt geschetst. Dat was 1968, in de tijd dat Northern Soul nog hitsingles opleverde was het een hit in het VK in 1972, en in de hoogtijdagen van de clips mocht het nog een keer (1987).
Maar ik vond deze Strictly-stellen een aardiger filmpje.
Dezelfde (Motown-)orkestband en het koortje van de Andantes is te horen bij de paralleluitgave van Erma Franklin. Aan het slot van dit filmpje plotseling een echo van het Red Dwarf-thema (mijn avatar, weetuwel). Northern Soul is verzonken cultuurgoed in het VK.



Hier waren allerlei filmpjes van rond. Een andere keer andere. Met Echte Nozems deze!

What'd I say, Ray Charles. 24.


Wade in the water, Ramsey Lewis Trio. 23.
In de reeks instrumentals die ik schier eindeloos kan opzetten. Daar komen er meer van langs in de Lijst.


Please stay, Drifters. 22.
Eigenlijk een merknaam, die Drifters, maar dan zat er wel veel goeds achter, althans in de jaren vijftig en zestig. Dit had net zo goed een ander nummer kunnen zijn, maar allez (er komt er nog een).


Misty, Richard 'Groove' Holmes. 21.



Yesterday's dreams, Four Tops. 20

Yesterday's dreams
a small pile of ashes
with one burning hope that hangs on
Om mijn soefimeesteres (in ander verband) te citeren: dit kan toch niemand onbewogen laten.


A little bit of soap, The Exciters. 19.
Van huis uit "wit". Brook Benton heeft het eerder gecoverd, maar voor de top-20 houd ik het bij enkele versies.


Green onions, Booker T & the MG's. 18.


Black girl, Leadbelly. 17.


Biily's bag, Billy Preston. 16.


Smiling faces sometimes, Undisputed Truth. 15.


Moon River, Jerry Butler. 14.


The tracks of my tears, Miracles. 13.


Island in the sun, Harry Belafonte. 12.


You can have her, Roy Hamilton. 11.



'Round midnight, Jimmy McGriff. 10.
In de begintijd station-id van Radio Caroline. Al was het alleen al daarom.


Follow me, The Drifters. 9.


All for you, Earl Van Dyke & the Soul Brothers. 8.


Someday we're gonna love again, Barbara Lewis. 7.


You keep running away, Four Tops. 6.


Soul serenade, King Curtis & the Kingpins. 5.


I got love if you want it, Slim Harpo. 4.


Open the door to your heart, Darrell Banks. 3.


What'cha gonna do about it, Doris Troy. 2.


Let's work together, Wilbert Harrison One Man Band. 1.

In de wereld op zijn kop wordt u geacht te snikken over de Israëlische daders #AhedTamimi

Een filmpje waarop duidelijk te zien is dat een heldhaftige soldaat van het meest morele leger ter wereld, en van De Enige Democratie In Het Midden-Oosten Ahed Tamimi een paar keer in het gezicht slaat.
Dat laat zij niet op zich zitten. Zij slaat terug.
En ja, dat kan natuurlijk niet. In het filmpje is te zien hoe zij bij Nacht und Nebel ontvoerd wordt.



Het meppen dat niet genoemd wordt.

CBSNews loopt over van begrip voor de problemen van de Israëlische soldaten die toch in verlegenheid raken over het meppen van een meisje dat in het filmpje meer dan een kop kleiner blijkt te zijn.
En dan prijst Ben Caspit, "journalist" van Maariv, de soldaten omdat "ze niet gereageerd hebben", en hij roept op tot wraak tegen de familie Tamimi. Broer in gezicht geschoten, zus, nicht en moeder zijn inmiddels opgesloten door de bezetters.

Caspit: "Wat betreft de meisjes moeten we er een prijskaartje aan hangen bij een andere gelegenheid. In het donker, zonder getuigen en camera's."

"Het prijskaartje" is een vaste frase van de bezetters van Palestina voor geweld tegen het verzet. Het is niet moeilijk te raden waar Caspit op doelt.

Portfolio 29: Luilak! Luilak! - Voor altijd jong - Je onbespied wanen

Luilak! Luilak!
Luilak lijkt een cultuurgoed van Onze Joods-Christelijke Beschaving dat inmiddels helemaal verdwenen is.
Ach, een keer slechts zou ik mij met een schoolvriend er aan bezondigen. Pannen met lepels, rossen en Luilak roepen.
Om een uur of vijf zou hij bij mij op de buitendeur kloppen. Bellen had geen zin, of iedereen drukte er op of hij was afgezet,

Om vijf uur klonk er gebonk op de deur. Ik trok aan het traptouw van de Amsterdamse bovenwoning, een hoog, zodat je wel kon zien wie er aan de deur stond.
Een gezelschapje van een stuk of vijf jongens rolde met de deur naar binnen. Stomverbaasd dat hun werd opengedaan.
Misschien zijn ze dat nog.
Vriend kwam om half acht. Verslapen.

Voor altijd jong
In bejaardenhuizen (ik weet niet wat het nu verplichte eufemisme is) komen soms gangmakers v/m langs die de ingezetenen "voorzingen". Toen ik een tijdje terug in zo'n huis was hoorde ik het: Ach was ik maar bij moeder thuisgebleven! Mijn schoonvader moest blij zijn met een klein café aan de haven. Dat was hij niet.

Ach nee, je hoeft er niet bij te zitten natuurlijk. Maar komt er een tijd dat een vitaal persoon de menigte laat meezingen met Ben ik te min, Oerend hard of Zeven dagen lang?

"Kennen we allemaal Een pikketanussie? Nee mevrouw De Ridder, die tekst zingen we niet hè, dit is een net tehuis."

May you stay forever young, hoorde ik onlangs bij een uitvaart.

Je onbespied wanen
We waren voor het eerst sinds het aan was samen uitgegaan, in de Amsterdamse binnenstad. In het café waar het collectief waar ik deel van uitmaakte meestal de nadronk deed behorende bij de wekelijkse vergadering. De week ervoor was het aangeraakt op een manier die mij achteraf beschouwd bijna wonderlijk aandoet.

Het was een zwoele augustusnacht toen we op weg naar mijn huis gingen. Op de zandvlakte die de metrowerkzaamheden moest bemantelen kregen we de aanvechting te doen wat in het café nou eenmaal niet gekund had. Niemand kon het zien tenslotte.

Toen sprak ik iemand wier ramen aan de achterzijde uitkeken op de kunstwoestijn. "Mensen doen daar dingen en denken dat ik dat niet kan zien". Ik bloos nog...

Alles onder controle

- door Joke Kaviaar -
Hobbemaplein, Schilderswijk Den Haag, 21 december 2017 - De agente, die van mijn rijbewijs mijn persoonsgegevens stond over te schrijven, vroeg me of ik bij hen hoorde. 'Hen', dat waren twee journalisten die ze ook controleerden en die ik op dat moment sprak. Ze kwamen om de aangekondigde demonstratie tegen politiegeweld te verslaan. Zij en vele andere persmuskieten.

Die perslui waren een welkome dekmantel. “Ja, ik hoor bij hen,” antwoordde ik, in de hoop dat de smerissen dan niet in in hun systeem zouden kijken om te ontdekken dat ik volgens hen 'gelieerd aan AFA' ben, zoals vorig jaar gebeurde op vrijwel dezelfde plek, waarna ik werd opgepakt omdat ik dan niet in de Schilderswijk mocht zijn. Dit keer niet. Het werkte. Ze keken niet verder.

Ik heb nog een half uur rondgelopen op het Hobbemaplein, slalommend om andere smerissen die daar in grote getale aanwezig waren om de demonstratie de kop in te drukken. Daar liep ik tussen groepjes pers en buurtjeugd met mijn plastic zak met daarin een groot spandoek met de tekst GEEN MENS GAAT ZOMAAR DOOD. Op dat spandoek had ik 's middag de namen van 23 slachtoffers van politiegeweld bijgeschreven. Namen die ik deels had opgediept uit internet en waarvan er vijf op de poster VERMOORD HANS KOK staan die ik nog heb hangen. Hier komen ze (verder onder video):



Mitch Henriquez, Rishi Chandrikasing, Ihsan Gürz, Bertus de Man, Wensley Udenhout, Bekim Hasani, Egbert Uitenwerf, Cyprian Broekhuis, Mitchel Winters, Jerry Landveld, Umuru Seray, Rubert Lodovica, Michael Koomen, Rinus van Loos, Mike Stok, Barry Kouwenberg, René Holshuijsen, Predrag Molnar, Meta Hofman, Hans Kok, Jan Weggelaar, Steven Ho A Chin, Hmidou Takrifa.

23 doden door politiegeweld en die lijst is bij lange na niet compleet. De rest in onvindbaar, met hun dood voorgoed in vergetelheid geraakt. Doodgeschoten, gewurgd, verdrukt, laten creperen in cellen, en vaak in statistieken niet eens voorkomend. Laat staan dat hun naam nog eens wordt genoemd.

De recente politiemoorden op Mitch Henriquez, Rishi Chandrikasing en destijds in 1985 Hans Kok hebben tenminste nog geleid tot protesten, zelfs tot opstand. Dat is hoe het hoort als mensen door toedoen van zij die het geweldsmonopolie hebben om het leven zijn komen. De vader van Ihsan Gürz werd het zwijgen opgelegd. Demonstraties worden om de haverklap verboden. Als je ervan wordt verdacht posters of pamfletten te hebben verspreid waarin een roep om verzet klinkt, word je dagenlang vastgehouden wegens opruiing.

Smerissen met vuile handen komen stelselmatig weg met jank- en jammerverhalen dat ze beledigd of bedreigd zouden zijn, dat ze er zo onder geleden hebben. Je zou haast vergeten dat de twee smerissen, die anoniem voor de rechtbank stonden vanwege alleen maar 'mishandeling' van Mitch Henriquez, voor dit 'werk' gekozen hebben. Dat is kiezen voor de verantwoordelijkheid voor de vrijheid of onvrijheid van anderen, voor het leven of de dood van anderen. Dat is wat je doet als je dat uniform aantrekt. Het is ook kiezen voor kopgeld voor zogenaamde illegalen die dankzij jou in vreemdelingenbewaring belanden en gedeporteerd worden, kiezen voor het op straat zetten van mensen die de huur niet meer kunnen betalen, kiezen voor het arresteren van daklozen omdat je op straat niet slapen mag, kiezen voor mishandeling van vooral zwarte demonstranten die tegen racisme willen demonstreren, kiezen voor controles op mensen omdat ze vanwege hun huidskleur bij voorbaat verdacht zijn... 't is kiezen voor het blindelings opvolgen van alle bevelen en voor de vrijheid om te mishandelen en te moorden. We riepen tijdens de demonstratie van 16 december, ook al tegen politiegeweld, niet voor niets: “Ik kan niks. Ik wil niks. Geef mij een uniform!” En ook: “Politie. Wees een mens. Neem ontslag!” Wie het uniform uittrekt, kan vast wel een goede vader, moeder, broer of zus zijn. Maar zodra ze dat uniform aantrekken, alsmede boeien, knuppel, pepperspray, pistool, en als ze straks ook nog allemaal een taser aan hun broekriem mogen hangen, worden ze levensgevaarlijk. ACAB ofwel 1312 dus!

Dat geluid mocht niet gehoord worden in de Schilderswijk. En dus werd iedereen gecontroleerd en wie er uitrolde als 'bekende' gesommeerd weg te gaan en niet terug te komen, of anders... De dag erna meldde de pers dat er geen mensen op de aangekondigde demonstratie waren afgekomen. Hoeveel dat er wel of niet zouden zijn geweest, zal altijd onduidelijk blijven. Op het Hobbemaplein zag ik veel jongeren die de smeris moeilijk uit hun eigen buurt kon wegsturen, maar wel controleerde en in de gaten hield. Het spandoek moest in de tas blijven en ik ben tenslotte maar weggegaan. En zo lijkt het alsof politiegeweld zonder protest blijft.



Mitch en vele anderen verdienden die avond nogmaals op zijn minst een felle demonstratie voor buro Heemstraat om de hoek van het Hobbemaplein. Vooral ook omdat de daders zich als slachtoffer profileren en ermee wegkomen. Wie denkt dat zes maanden voorwaardelijk met een proeftijd van een jaar, alleen maar wegens mishandeling met de dood tot gevolg en niet op zijn minst wegens doodslag, een rechtvaardig vonnis is in het licht van bijvoorbeeld het vonnis van vier maanden onvoorwaardelijk voor het uit zelfverdediging gooien van een paar stenen naar goed beschermde smerissen in ME uniform (een vonnis na de opstand in de Schilderswijk volgend op de dood van Mitch), kan alleen maar concluderen dat er met twee maten wordt gemeten. Ik geloof niet in de heilzame werking van het strafrecht of dat gevangenissen nuttige instituten zijn, maar als het systeem er is en gebruikt wordt, zou het in elk geval in alle gevallen op dezelfde manier 'recht' moeten doen. Maar de moordenaars van Mitch Henriquez hebben nog geen dag een cel van binnen gezien, tenzij in de uitoefening van hun functie, als ze er weer eens iemand in mochten gooien. Sterker nog: de moordenaars van Mitch Henriquez mogen aan het 'werk' blijven bij de politie. De moordenaars van Mitch Henriquez doen het misschien nog een jaartje rustig aan achter een buro en komen daarna weer op straat, volledig bewapend en gevaarlijk, en niemand weet wie het zijn. Levensgevaarlijk. Niet alleen omdat zij zelf weer los worden gelaten op het publiek, maar ook omdat dit de boodschap is aan hun collega's: je komt er goed mee weg. En ook: Mitch had het aan zichzelf te wijten. Het slachtoffer blijft altijd: dader. En dus: de smeris altijd 'rechtmatig', hooguit wat onvoorzichtig. Foei. Niet meer doen zo.

Fundamenteel zal er niets veranderen. Ze doen altijd alsof dat wel zo is, en alsof hun eigen onderzoeken en de door hen ingeschakelde deskundigen niet alleen maar tot doel hebben hun eigen gelijk te halen. Ik heb dat zelf ondervonden toen de rijksrecherche mij intimideerde om mij m'n verklaring over het laten creperen van Hans Kok in te doen trekken. Het lukte ze niet. Maar de doofpot wachtte. Er is in 32 jaar niets veranderd.
Er wordt gezegd: We leren ervan. We zullen het beter doen. Lees: We leren ervan. We zullen het slimmer doen. Er zullen opnieuw mensen door geuniformeerde handen sterven. En niet alleen door politie. Ook door bewakers in cellen van detentiecentra en gevangenissen en 'behandelaars' in psychiatrische instellingen. Voor de duidelijkheid van dit stuk heb ik die nog even niet genoteerd. Ook niet genoteerd heb ik mensen die op straat zijn doodgegaan na op straat te zijn gezet, mensen die na hun arrestatie gedeporteerd zijn en dientengevolge daarna zijn vermoord, gestorven en weggekwijnd of die uit pure angst voor foltering reeds daarvoor al zelfmoord pleegden. Als hun namen en verhalen al te vinden zouden zijn.

Wie ervoor kiest om dat uniform aan te trekken, kiest daarom ook voor die steen die hem of haar wordt toegeworpen, kiest voor de gevolgen van de door henzelf opgeroepen woede en frustratie van al wie niet gehoord wordt en van wie de stem gesmoord wordt.
De controle die wordt uitgevoerd om de consequenties van die keuze voor geuniformeerd daderschap tot een minimum te beperken is onze uitdaging om ons verzet een vorm te geven die oncontroleerbaar is. Wat mij betreft een goed voornemen voor het nieuwe jaar!

"In het christendom heb je geen feminisme nodig, dat is in de islam wel anders"

Nahed Selim en Amanda Kluveld verschillen als de maan en de zon: de een komt uit Egypte, terwijl de ander Nederlands-Indische wortels heeft, de een werd opgevoed als moslim, terwijl de ander in een atheïstisch gezin opgroeide. En Selim is de rust zelve, terwijl Kluveld vol vuur kan spreken.

Toch hebben ze veel gemeen: beiden hebben zich jarenlang geroerd in het debat over de islam, in een circuit waarin ze elkaar regelmatig tegenkwamen - en heftig van mening konden verschillen. Ook zijn ze (los van elkaar) allebei onlangs christen geworden. En nu ontmoeten ze elkaar na jaren weer in het station van Arnhem, waar ze zusterlijk naast elkaar voor de foto’s poseren, in het zwart en rood. Afgestemd werk? Nee, dat niet. Selim: “Maar we lijken inderdaad wel een beetje op elkaar.” Nog een overeenkomst: beiden zijn lid geworden van een steil-christelijke kerk, Selim van een streng katholieke, Kluveld van een reformatorische. Terwijl beiden altijd bijzonder gehecht waren aan de - onze - westerse waarden, vrijheid voorop.

Verdulleme zeg, daar hebben we Amanda Kluveld ook weer eens. Hoe je als nietskunner en -weter dankzij de juiste contacten toch de openbaarheid kunt bereiken in De Media. Christelijke bescheidenheid is niet besteed aan de bekeerlingen.

Kluveld: “Ik katholiek? Nee, hersteld hervormd past beter bij mij. Dat zal wel door m’n familiegeschiedenis komen: mijn grootvaders waren zwaar gereformeerd, Zeeuwse boerenknechten die naar Indië gingen. Ik voel me aangesproken door die klemtoon op dat je echt een zondaar bent, dat je geneigd bent tot alle kwaad. Dat heb ik wel nodig, ja.”

U combineert een liefde voor de SGP met sympathie voor de PVV. Is dat niet vreemd?

“Nee, ze komen allebei op voor de Nederlander en hebben gevoel voor de dreiging. Heel Afrika kan zo naar ons toekomen, en wij moeten dat zeker maar op z’n Merkels schaffen... Maar u zult me niet zien opdraven namens die partijen. Ik meng me heel af en toe in het publieke debat en daar blijft het bij, politiek is niks voor mij, het is niet goed voor mijn ziel. Ik ben er de SGP dankbaar voor dat ze de politiek aan mannen overlaat.”

De samenhang tussen de komst van haar familie in de Indische archipel en "heel Afrika" dat naar "ons" toekomt ontgaat onze aan een universiteit verbonden historica.
Reactionairen worden in de Nederlandse media onophoudelijk en onveranderlijk in het zonnetje gezet als mensen met verfrissende inzichten.

Bron.

Er staat ons nog een hoop nepverleden te wachten

Want wij zien nu door een spiegel in raadselen
1 Cor. 13:12

“'s Avonds op 9 mei 1940 kregen we minister-president Colijn voor de radio: 'Gaat u maar rustig slapen'. En die nacht vielen de Duitsers binnen. Konden we op paarden tegen optrekken, dat krijg je met dat gebroken geweertje.”
Dit geschiedverhaal van Ome Kees is misschien een beetje sleets. Per slot van rekening: wie valt er Nederland binnen met een leger, anno 2017, bijna 2018?
“In 1968 werden de intellectuelen in dit land allemaal krankzinnig. Zij werden marxist-leninist, en we hebben daar nog steeds last van in het onderwijs.”
Die is tamelijk nieuw en springlevend. Net als alles wat men ongewenst vindt “middeleeuwse toestanden” noemen. Aan nepnieuws gaat nepgeschiedenis vooraf, wil ik bij wijze van moraal maar zeggen.

Het verleden is voorbij, om historicus J.H. Plumb*) samen te ballen – het maakt plaats voor wetenschappelijk verantwoorde geschiedschrijving. Maar het is reuze mee- of tegengevallen met die dood van het verleden. Het uittreden uit de Europese Unie door Groot-Brittannië en Noord-Ierland, tegen de zin van de meerderheid der Schotten, Noord-Ieren en niet te vergeten de Londenaren, wordt gevierd in de vorm van een soort geestendans, met oproeping van de schoonheid van het Britse Rijk waarin de zon nu eenmaal nooit onderging. Waarin men van Kaapstad naar Baghdad kon reizen zonder “Brits territorium” te verlaten. In Nederland worden de geesten opgeroepen in de vorm van een VOC-mentaliteit, die trouwens goed hoorde bij het nooit bestaan hebbende etnisch homogene Nederland (dat hoe dan ook in een verleden wordt teruggeprojecteerd, omdat het pas sinds pakweg 1830 bestaat).

Voor “het verleden” is geen wetenschappelijk verantwoorde geschiedschrijving in de plaats gekomen. Geschiedenis als schoolvak ligt onder vuur van D'66-achtigen die liefst ook niet meer weten waar de naam van hun club vandaankomt, Aan de universiteit gelieve men zich met Nederlandse geschiedenis bezig te houden in het brabbeltaaltje dat men voor Engels laat doorgaan. Niet dat het vermogen zich uit te drukken in het Nederlands indrukwekkend was bij de doorsnee-student/docent, maar het kon altijd nog minder. En dus is het ruim baan geblazen voor het verleden van een soort die niet past bij verhalen door een bard bij het kampvuur. Aangespoeld bij en ontvangen door de Phaiaken hoort Odysseus lotgevallen van hem bezongen bij de maaltijd, en hij barst in snikken uit. Verleden en geschiedenis in een, ten gehore van een deelhebbende. Het wenen van nu en de naaste toekomst is van andere aard.

We naderen de vijftigste verjaardag van “1968”. In Nederland, lieve mensen, was de regering-De Jong aan de macht, een coalitie van de VVD en de drie partijen die later het CDA zouden vormen. De Duitse studentenactivist Rudi Dutschke zou bij een gelegenheid dat voorjaar (de afspraak moet van voor de moordaanslag zijn geweest) op een manifestatie komen spreken in Nederland. Zoals het hoort wilde de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie dit voorkomen. Het was de VVD-minister van justitie (niks “veiligheid”) die bij die gelegenheid zei: “Democratie is niet voor bange mensen” dus hij zou Dutschkes komst niet in de weg staan. Dat is achteraf wellicht het hoogtepunt van dat jaar geweest in Nederland, het “1968”-moment. (Als ik het mij goed herinner kon Dutschke niet komen doordat er een moordaanslag op hem gepleegd was. Als er iemand aan het kampvuur zit die het beter weet horen we het wel).
Maar we zullen horen hoe het bij uitstek in 1968 helemaal fout ging met Nederland en met die brokken zitten we nog. De onvermijdelijke interviews in de kerstcouranten wijzen ons de weg. Er staat ons nog van alles te wachten.

*) Bij de heruitgave past blijkbaar een bijdrage van de neofascist Ferguson alsook van de liberal Schama.

Lazerstraal een eind op met je spelt

We verbleven in een natuurvriendenhuis boven Leuven – letterlijk: op een heuvel ten noorden van de universiteitsstad. Met de kerst bleek bijna alles dicht in de stad. Jaren later zou ik met Leuven verbonden raken via de studie van de Liefste. Maar dat lag in de toekomst.

Je kon, nee moest haast zelf koken in dat natuurvriendenhuis. Toenmalig Lief en ik verbleven er met een huisgenoot en een zus van haar, en een stel die tevens studiegenoten waren. De mannelijke helft van het stel had een of ander graan meegenomen. Spelt. Ik herinnerde mij dat als een mysterieus woord uit Latijnse teksten, durum moest je vertalen met spelt. Het Italiaanse grano duro wordt als “harde tarwe” weergegeven op verpakkingen, dus het zal wel iets anders zijn. Of niet.

Lief was totaal ontroerd omdat Mannelijke Helft zo snel mogelijk wilde verliezen bij een potje Risk! Dat was hem veel te agressief.
In die kamer met zijn stapelbedden had je niet veel aan elkaar. We hebben steels een keer de liefde bedreven toen iedereen even weg was.

Het zal een half jaar later zijn geweest dat zij totaal verrassend met Mannelijke Helft in bed was beland. “We stonden er allebei van te kijken.” Ik niet. Ik had al een flinke hekel aan hem met zijn spelt en zijn moedwillig verliezen bij Risk. Dus het aanleggen met mijn gemakkelijk ontroerde lief kon er nog wel bij. (Dat ontroeren kon ik haar natuurlijk niet verwijten, want dat zou naar mijn eigen hoofd teruggevlogen zijn).

Vele jaren later sprak een vrouw mij aan, die met mij op de eerste rij bij een film had gezeten. Zij had behoefte aan napraten, ik eigenlijk ook wel, dus wij begaven ons naar mijn vaste staminee. Alwaar het barpersoneel fronste: “is hij met Een Ander?” Gezegend de barlieden die over je Relatie waken.
In ons gesprek kwam uit dat zij tot voor kort de secretaresse was geweest van de Mannelijke Helft. Ja, die ging nog altijd met mijn lief van “toen”. Ik spuwde mijn gal uit en met enig nadenken zei zij: “Hij gaat vreemd. Niet met mij hoor, alsjeblieft niet. De seksist.” Wilde ik het horen of niet? Ik hoorde het, dat wel.

En dan ga ik naar de zo-onbespoten-mogelijke winkel en zie weer al die aanbevelingen: “Spelt”. Ik heb de indruk dat dit voor Gezond voor Tamelijk Ingebeelde Zieken wordt bevonden. Net als “glutenvrij”. Of zout light. Of lactosevrije melk.

Ik wilde even kwijt wat er steeds weer door mij heen moet gaan als ik “Spelt” aanbevolen zie.
Ik dank u voor uw aandacht, prettige dag verder.

Hoe je het wilt: vervolg van de Zwarte Lijst Aller Tijden

Het vervolg van de Zwarte Lijst Aller Tijden


I never loved a man the way I loved you, Aretha Franklin. 65.
Veel van wat er na kwam vond en vind ik criant vervelend, tot de neiging om met dingen te gaan smijten aan toe (haar versie van Spanish Harlem met name), maar deze eerste die doordrong op de zeeradio roept nog hetzelfde op als ruim vijftig jaar geleden.


Do it any way you wanna, People's Choice. 64.
"Nou maar dat is persoonlijk," reageerde een radiocollega die later Heel Fout bleek te zijn, over mijn persoonlijke top-zoveel. Ja, moet ik dan die van een ander, of van Het Volk uitzoeken? Of zoals Tom Anderson zei over het werken op Caroline: ik waag niet mijn vrijheid en misschien zelfs mijn leven om te draaien wat iedereen al draait. Dat leven gold niet voor vrije landzenders, die zonken niet de zee in.
"Maar waarom deze?" hoor ik u misschien toch al vragen. Welnu, omdat hij onverbrekelijk verbonden is aan de avond/nacht waarin ik tot mijn verrassing mijn eerste liefdesverklaring mocht ontvangen. Heel persoonlijk ja. Voor haar was het niet de eerste. Maar toch.


Breaking down the walls of heartache, Bandwagon. 63.
Nog niet lang geleden hier al langsgekomen. Maar iets goeds mag gehoord.


Promised land , Chuck Berry. 62.
Waarom zo laag? Het had ook 26 kunnen zijn of zo, ja.


Incense, Anglos. 61.
Tegelijk met de Spencer Davis Group's Strong love een gedoemde hit van Radio London, 1965. Schitterende muziek maar in geen winkel te vinden. Verscheidene malen opnieuw uitgebracht voor de Northern Soul-doelgroep en de uitvoerenden blijven een raadsel. Als het een incognito "witte" zanger zou zijn zou ik eerder denken aan P.J. Proby, niet Stevie Winwood. Maar we mogen veilig aannemen dat het een zwarte groep uit de VS is. Begin 1965 bracht Groot-Brittannië niet dergelijke producties voort.



We got to have peace, Curtis Mayfield. 60
Eigenlijk zou zijn hele album Roots mogen tellen, maar het dient toch om enkele nummers te gaan in de lijst.


How sweet it is, Junior Walker and the All Stars. 59.
Een herschepping, live, van Marvin Gaye's oorspronkelijke uitvoering.



Er zijn nummers die ik pas ontdekt heb toen ik eenmaal de hubris had Northern-Soulgigs te organiseren. Je hoort nog eens wat via Britten die er nu eenmaal echt "in zitten". Een treffend voorbeeld:


Ordinary Joe, Terry Callier. 58.


En dan blijkt de Ice Man het toch eerder op de plaat gezet te hebben. Ontdekkingen...
Jerry Butler.


Let me down easy, Betty Lavette. 57.
In verband met een ander nummer schreef een northern-soulie: het raakt je en je weet niet waar; dat moet je ziel zijn. Die ervaar je niet iedere dag. Dit is nog net zo verpletterend als toen ik het voor het eerst hoorde.


Respect yourself, Staple Singers. 56



Behind a painted smile, Isley Brothers. 55
Van de huilende violen tot de definitieve tromroffel - ik moet hard zijn, anders kan alles wel op 1 staan.


Just a little misunderstanding, Contours. 54.

Dubbelnotering wat versies betreft. Eerst het origineel, cool jazz.

The snake, Oscar Brown Jr. 53


Deze versie van Al Wilson werd een hit in de dagen waarin een andere Al Wilson aandacht trok (lead singer Canned Heat). De zwarte Al W. dus.


Just look what you've done , Brenda Holloway. 52.


Green grow the lilacs, Originals (zo heet de band...). 51.



I'll do anything (he wants me to do), Doris Troy. 50.


The revolution will not be televised de oorspronkelijke versie, Gil Scott-Heron. 49.


De latere versie met wat meer instrumenten...


Cloud Nine, Temptations. 48


Feel the need in me, (Detroit) Emeralds. 47


The son of Hickory Holler's Tramp, O.C. Smith. 46.
Oorspronkelijk een "wit" countrynummer, opmerkelijk genoeg. Maar dit is de beste versie. Het verhaal achter de hit staat hier.



Walking to New Orleans, Fats Domino. 45
Voor wie net zo goed een geheel-oeuvreprijs kan klaarliggen. Lijstjes maken gaat van au.


I'm doin' fine now, New York City. 44


Take him back if it makes you happy, Contours. 43.
Nummer uit de kluizen van Motown, dat wel circuleerde in Northern Soulkringen en tenslotte maar is uitgebracht, zo'n veertig jaar later. Lead singer: Dennis Edwards, die later naar de Temptations verhuisde.
De thematiek is verwant aan Baby don't change your mind - dat op de reservebank zit, au au - en He's in town, dat niet mocht meedingen...


Piece of my heart, Erma Franklin. 42.
Het gefilmde optreden mag van 1992 zijn, het geluid is de plaat uit 1967. Uitstekend gesynchroniseerd, dat wel.


Reach out for me, Lou Johnson. 41.
De man die altijd weggecoverd werd...
Bijvoorbeeld door


Dionne Warwick. Als het al niet dezelfde orkestband is met koor en al, opnieuw ingezongen door Dionne, dan is het toch in ieder geval hetzelfde orkest als bij Lou, dat van Burt Bacharach.



Tune up!, Junior Walker and the All Stars. Instrumental. 40.

Voor nr. 39 worden meteen drie R&B/soulreuzen ingeschakeld. Looking back


Joe Simon. Bij het ontruimen en opleveren van mijn kamer in mijn ouderlijk huis vond ik "lijstjes" waarin dit hoog genoteerd was - ik moet het gekend hebben, terwijl ik het niet herkende toen ik deze versie in huis had:


Nat 'King' Cole.
Het kan zijn dat ik de tekst ter harte kon nemen die ik als groentje niet kon aanvoelen.
Dit is het origineel, niet deze auteursversie:


Brook Benton


Unfinished sympathy, Massive Attack. 38.


May my heart be cast into stone, Toys. 37.


I'll always love my mama, Intruders. 36.



Ain't that peculliar?, Marvin Gaye. 35

...of deze...

Dust my broom, Elmore James. 34.

...of deze...


In the midnight hour, Wilson Pickett. 33.
Benevens


de instrumentale versie van Little Mac(k) and the Boss Sounds.


Band of gold, Freda Payne. 32.


Slim Jenkins' Joint (Place), Booker T & the MG's. 31.

Toen de kerstbomen lang waren

Sessie als gevolg van een rockumentary over de Bee Gees, BBC2 gisteravond. Er zijn nummers van hen die ik bijna onuitstaanbaar vind en er zijn schitterende tussen, veel van wat gecoverd is bijvoorbeeld.
Lang niet beluisterd en nu besef ik dat dit puur blue eyed soul is:


I can't see nobody, The Marbles.
En wie niet overtuigd is moet maar hiernaar luisteren en kijken:


Nina Simone, 1968.

Het droevige raadsel van de 1st of May bespookt mij ook werkelijk. Gisteravond, toen ik het als tweejay opzette hoorde ik wel degelijk "but guess we'll cry come First of May" en "The day I kissed your cheek and you were mine". Er zijn twee varianten van weergegeven tekst.

En nu ik dit zelfde filmpje hier plak hoor ik "guess who'll cry" and "you were gone". Dat is nogal een verschil. Overigens zijn de eerste tekstvarianten ook wat ik er in 1969 uit opmaakte en wat mijn persoonlijke wanhoop over De Liefde in die tijd weerspiegelde.
Kijk, dat vind ik spookachtig.

Hier zingt Lulu het met haar ex, Maurice Gibb. En het is "who'll cry" en "you were gone".

Maar eigenlijk blijft het duister: waarom de eerste mei? Wat is de rol van de Ander van verre?

Een rebelse meid is een pareltje in de klassenstrijd

Een toevallige ontdekking: het volledige boek Een rebelse meid is een pareltje in de klassenstrijd, de eerste boekuitgave van Dolle Mina is op DBNL te lezen. Als bronuitgave natuurlijk zeer belangrijk (aangetekend moet worden dat "Dolle Mina" nooit een bijnaam is geweest van Wilhelmina Drucker).
Als Feminisme 3.0 aan de orde is, is het goed zo'n document beschikbaar te hebben. En wat kan ik mij oud voelen...

Geven en nemen: een Zwarte top-100 aller tijden, deel 1

Lijstjes. Mijn lijst van Zwarte Nummers Aller Tijden, een top-100, samengesteld al gaandeweg, in de vorm van plukken uit een titelwolk. "Afrikaans", reggae en jazz mochten niet meedoen, souljazz en blues (tot op zekere hoogte) wel.
En ik vermoed dat dit eens maar nooit weer is.


Festival time, San Remo Golden Strings. 100


You've been cheating, Impressions. 99


Give and take, Jimmy Cliff. 98


No no no, Voices of East Harlem. 97


Baby let me hold your hand, Hoagy Lands. 96



See-saw, Don Covay. 95


What kind of fool, Dixie Cups. 94


Everything I do gonh be funky, Lee Dorsey. 93


>The cat, Jimmy Smith. 92


I don't even know if I should call you baby, Soul Family Sensation. 91



I keep forgettin', Chuck Jackson. 90
Een artiest van wie meer in de lijst had kunnen staan, maar er is wel een beetje op diversiteit geseleceteerd. Slechts enkelen staan meer dan een keer genoteerd.


Funny (how time slips away), Joe Hinton. 89.
Oorspronkelijk van Willie Nelson, en er zijn vele "zwarte" uitvoeringen, maar dit is de definitieve versie, geef toe!


You'll never get to heaven, Dionne Warwick. 88


I second that emotion, The Miracles. 87


Rock the boat, Hues Corporation. 86.
De LP-versie. Men zegt dat dit de eerste "disco"-plaat was. Alsof er een eigenlijk een taboe rustte op dansbaarheid. Wel een Erkende Klassieker die het toch zomaar in mijn lijst gehaald heeft.



Carpet man, Fifth Dimension. 85


>Everyday people, Sly & the Family Stone. 84


The love you save, Joe Tex. 83
Nog een artiest van wie veel meer in de lijst had kunnen staan. En hoger. Lijstjes samenstellen gaat van au.


With this ring, The Platters. 82


Getting mighty crowded, Betty Everett. 81


Watch your step, Anita Baker. 80


Hold on, I'm coming, Sam & Dave. 79
Ik was jong en groen toen het uitkwam. Voor wie zal het toen minder onschuldig geklonken hebben?


The best part of breaking up, Ronettes. 78


Ain't too proud to beg, Temptations. 77
O, als ik niet van de Temps hield om hun muziek dan was het wel om hun choreografie.


Got to get away from here, Madeline Bell. 76


The first time ever I saw your face, Roberta Flack. 75
Door Ewan MacColl geschreven voor Peggy Seeger. En zo zie je dat de mooiste, definitieve versie niet oorspronkelijk hoeft te zijn of over de oorspronkelijk bezongene hoeft te gaan.


Bring it on home to me, Sam Cooke (en de tweede stem is Lou Rawls, twee soulhelden voor de prijs van een). 74


Love is like an itching in my heart, Supremes. 73.
Hun eerste in lange tijd die niet op nr.1 belandde, en ook toen al wat mij betreft de beste (wordt dan ook niet het graf ingedraaid achteraf, inclusief vervalsing van de groepsnaam. Vooruit, doe ik de volgende kandidaat er achteraan, de noteringen maken zoals eerder gezegd, tussen 21 en 100 niet uit).


Some things you never get used to. Diana Ross & the Andantes. Met de groepsaanduiding werd al danig geknoeid in die dagen. 72


Tell Mama, Etta James. 71.
De zangeres vond het zelf een naar nummer. Dat moet je weten want uit de plaat kun je het niet opmaken. Op de b-kant staat I'd rather go blind, dat door de schrijver van de a-kant dan weer werd opgenomen, hoewel Clarence Carter vanaf zijn geboorte blind is.


Van huis uit "wit". Dat komt vaker voor.
Let love come between us, James & Bobby Purify. 70

Twee versies van God bless the child (nr. 69)

De oerversie van Billie Holiday


Harry Belafonte


I'll always love you, Spinners. 68


Mercy. mercy, mercy, Cannonball Adderley Quintet. 67


I can't help myself, four Tops. 66
Een nummer dat als het ware als standaard voor Northern Soul zou kunnen gelden, als het minder bekend was. Het bevat alle gewenste elementen. Toch dacht Donnie Elbert dat het beter kon. Dit is wel de versie die ik geneigd ben loeihard op te zetten, en nog eens, en nog eens...

Vredesdienst voor dieren, 22 december, Amsterdam

Kerstoproep aan alle mensen om deel te nemen aan deze humanistische Vredesdienst in Amsterdam op 22 december.

Straks is het weer kerstmis, een feest dat door velen van ons gezien wordt als feest van de vrede. Helaas is de vrede wereldwijd ver te zoeken en is het schrikbarend hoe wij met elkaar en dieren om kunnen gaan. Voor menig dierenliefhebber geldt dat eigen hond, kat of ander dierbaar huisdier een goed en lang leven wordt gegund. Maar anders ligt dat voor al die ver van ons weggestopte naamloze miljoenen dieren die de pech hebben dat wij ze niet persoonlijk kennen. Hun leven is een en al lijden. Wreedheden tegen mens, kind en dier staan niet los van elkaar en iedere vorm is even verwerpelijk. Zet daarom zelf een eerste stap naar wereldwijde vrede: laat dieren geen onderdeel zijn van je Kerstdiner. Het wordt tijd dat we ons bezinnen op hoe we omgaan met andere levende wezens met bewustzijn en gevoel.

Vredesdienst voor Dieren

Kom naar de speciaal hiervoor georganiseerde Vredesdienst voor Dieren!

Er is ook dit jaar weer een mooi programma met boeiende sprekers en drie zangers, zie het programma. De Vredesdienst voor Dieren heeft geen kerkelijk of religieus, maar een humanitair karakter.
PLAATS: Nassaukerk, Wittenkade 111 – 1052 AG Amsterdam
TIJD: Aanvang 19.30 uur (inloop vanaf 19.00 uur) tot 22.00 uur en daarna gelegenheid tot napraten met een drankje en diervriendelijk hapje

Vredesdienst maaltijd

Voorafgaand aan de Vredesdienst voor Dieren kun je lekker eten (vegan en organic 3-gangen maaltijd) bij Zaal 100, de Wittenstraat 100, 1052 BA Amsterdam. Kostprijs 9 euro. Aanvang 17.30 uur tot 19.00 uur (vertrek). Wel vooraf reserveren bij Erik erik@vekologisch.nl (06-40755695).

De stap van verruwing en geweld tegen dieren naar geweld tegen onze eigen soortgenoten is klein. Het laatste ligt in het verlengde van het eerste. ‘Zolang er slachthuizen zijn zullen er ook slagvelden zijn’, schreef de Russische schrijver Tolstoj al. Onderstaande 19 dierenorganisaties zijn van mening dat juist voor een Vredesfeest geen mishandeling, uitbuiting, geweld, doding en slachting behoren plaats te vinden. Van geen enkel voelend levend wezen op aarde. Alleen dan kan er van echte vrede sprake zijn. Gezien de vele mogelijkheden van tegenwoordig kan men ook zónder gebruik van dieren heerlijk en feestelijk eten.

Wij hopen je te zien op 22 december bij de Vredesdienst voor Dieren!

DE VREDESDIENST VOOR DIEREN WORDT MEDE MOGELIJK GEMAAKT DOOR:
Ds Hans Bouma, Comité Dierennoodhulp, Een DIER Een VRIEND, Vissenbescherming, Rechten voor al wat leeft, Sea First Foundation, Akka’s Ganzenparadijs, Ganzenbescherming Nederland, Red een Legkip, Stichting Dierennood, Konijn in Nood, Plenty Food, VeganChallenge, De Faunabescherming, Stichting KonijnenBelangen, Dier & Recht, Caring Vets, Bont voor Dieren, stichting Melief en Varkens in Nood

LAAT JE HOND THUIS
Wij verzoeken mensen om hun hond thuis te laten. Voor de hond is het geen pretje om een paar uur stil te zitten en zich koest te houden. Bovendien gaat de Vredesdienst voor dieren niet over huisdieren, maar juist over al die miljoenen maar al te vaak vergeten ver weggestopte dieren die op het bord belanden.

- Overgenomen van Faunabescherming.

De kokosnoot opent de poort naar God

Onze Lieve Heer heeft nu eenmaal rare kostgangers - ik verneem zojuist van August Engelhardt, Duits voorstander van "natuurlijk leven". Toen nudisme verboden werd in Duitsland vertrok hij naar de kolonie Duits Nieuw-Guinea, en wel naar het eiland Kabakon in de Bismarck Archipel. De kolonialen hadden hier een kokosplantage ingesteld. Engelhardt kwam op het eiland tot het inzicht dat de kokosnoot eenheid met God bracht. Als iedereen alleen kokosnoten ging eten (en naaktlopen, klaarblijkelijk) zou het helemaal goed komen met de wereld.
Het idee dat het eten van louter kokosnoten oergezond is heeft de naam kokovorisme gekregen.
Engelhardt is geen goede reclame voor zijn dieet geweest. Hij moest ernstig verzwakt opgenomen worden in het ziekenhuis, waar hij tijdens herstel uit wegliep om zich opnieuw aan het kokosnoteneten over te geven. Toen het Australische leger de kolonie bezette is hij even geïnterneerd geweest maar men heeft de waarschijnlijk niet ten onrechte voor gestoord aangeziene man weer laten gaan.
En hij stierf, bepaald niet oud. En met hem het kokovorisme?
Kleine levensschets.

Een beetje geloven, best wel sjiek eigenlijk

Het christendom is zozeer gecontextualiseerd (geïncultureerd is een andere term) dat het de professionele christen wellicht niet eens opvalt. Of als theoloog besteedt men er geen aandacht aan. Dat de geboorte van Jezus handig enkele dagen na de kortste dag op het noordelijk halfrond wordt gevierd is zo'n contextualisering. Niet precies op de dag van het winterpunt, dat zou te veel toegeven aan "heidens" geloof zijn geweest, maar enkele dagen later. Sint-Jan (de Doper) valt enkele dagen na het zomerpunt, Allerheiligen en Allerzielen in de tijd van het jaar waarin het donker overheerst. Bidden met gevouwen handen verwijst naar een gebaar van overgave van volkeren buiten het Romeinse Rijk - de gangbare manier, gebruikelijk bij moslims, joden en christenen uit de streken van uitgifte, is met de palm van de hand naar boven gericht. Daar hoort iets meer bij: men bidt niet alleen voor zichzelf, maar voor de gemeenschap. De Eeuwige is geen jukebox die verzoekplaatjes levert.
Dit zijn open deuren. Toch moeten ze opengedaan worden voor menigeen voor wie bijvoorbeeld gekweel van Mariah Carey, kerstbrood en een tot sterven veroordeelde boom het wezen van kerstmis en daarmee van het christendom uitmaken.

Hoe die gecontextualiseerde individualiteit uitpakt als Janneke Stegeman een bevrijdingstheologie voor "de witte Nederlander" aanbiedt zal ik dan nu aanvatten - ik heb er lang tegenaan gehikt (ha, "ik", daar ben "ik"...).

"Ik ben een witte vrouw."
Aangenaam. Ik niet.
"Een witte vrouw met een relatie met een man, ik ben extreem hoogopgeleid, met een gezond lichaam dat past bij hoe ik me voel."
Ik heb geen relatie met een man, maar daar zullen we dan congruentie in vaststellen. Ik heb geen gezond lichaam. Het past ook niet bij hoe ik me voel. Hier komt het hikken pas goed aan bod, want moet ik dit nader uitwerken? Daar heb ik per saldo geen zin in. Er is een deel van de zin die een overeenkomst tussen Stegeman en mij weergeeft: ik ben extreem hoogopgeleid. Maar dan: ik heb er geen baten van ondervonden. Slechts een deel van één jaar heb ik op academisch niveau betaald werk verricht en dat is moeizaam bevochten geweest. Zou het komen doordat mijn ouders elkaar op de fabriek hebben leren kennen? Het is maar een ideetje.
"Het is een flinke lijst van dingen die bij mij horen en die privileges met zich meebrengen. Het doet er allemaal toe. Het bepaalt wat ik zie, en zeker wat ik niet zie."
Dat je bijvoorbeeld niet ziet dat "wit" niet hetzelfde als "geprivilegieerd" betekent.

"Nog nooit werd ik geminacht om mijn seksuele identiteit. Nog nooit werd een dierbare van mij vermoord."
Halt! De eerste zin zegt mij niet zoveel. Nooit verdacht van eigenlijk lesbisch wezen? Ik wel van "eigenlijk homo" zijn. Praat niet over uzelf, dat doen wij wel als u weg bent.
Maar goed, de volgende zin. Waarom die in de opsomming staat ontgaat mij. Ben ik minder geprivilegieerd omdat er wel zeker één dierbare van mij vermoord is? Over haar ga ik het niet hebben, maar dan teken ik aan dat abt Paolo van Deir Mar Mousa mij ook heel dierbaar was. Of is. Er waren tijden waarin ik mij in gedachten terugtrok naar dat klooster aan de rand van de woestijn en dat in ieder geval voor mijn levensdagen als definitief geschonden zal blijven gelden. Paolo is onthoofd door die club die ze ISIS noemen. Ge kunt er van weten. Die andere dierbare, nogmaals, houd ik voor mijzelf nu, en voor de anderen voor wie zij ook dierbaar was/is. *)

"Nog nooit werd land van mij afgenomen."
Telt het door een knokploeg van de wooncorporatie, die er op uit was het appartement waarvoor ik braaf huur betaalde te verkopen, op straat gegooid worden als zodanig? Ik vraag het - voor mijzelf.
O maar de volgende zin past hier ook bij.
"Nog nooit voelde ik me bedreigd of zelfs maar onheus bejegend door een Nederlandse gezagsdrager."
Klikjes op de lijn. Mijn buurvrouwen op de telefoon kunnen volgen - beiden hebben contacten met vluchtelingen, zelf werk ik in een boekhandel die voor "subversief" zal doorgaan, zoveel betekenis heeft artikel 7 van de grondwet nooit gehad. En dan die keer dat er zeven auto's van de politie voor de deur stonden om mij om half vijf 's nachts in te rekenen.

"Er is maar een groep voor wie het doorgaans nog moeilijker is dan voor mij om de eigen positie te zien, en dat zijn witte mannen, witte mannen die op vrouwen vallen en zich prima op hun gemak voelen in hun witte lichaam."
Het leven in een klassenmaatschappij, het is een realiteit die ontsnapt aan wie een "bevrijdingstheologie voor witte Nederlanders" presenteert. Is het tegenwoordig sjiek om (een beetje) te geloven?
Ik ga vrezen van wel.

Goed, het bovenstaande is gedaan. Hierna in het vervolg het echte werk.

(Alle citaten van pag. 9 in Janneke Stegeman, Alles moet anders! - Bevrijdingstheologie voor witte Nederlanders. Utrecht: Boekencentrum/Kok, 2017.)

------
NAGEKOMEN NOOT

*) De valkuilen - om niet alleen stil te hoeven staan bij die ene ongenoemde dierbare kameraad heb ik vader Paolo ook ter sprake gebracht. Ik bedenk dat ik hem heb leren kennen ter plaatse - en ja, twintig jaar geleden kreeg je "gewoon" op straat te horen in Syrië dat je geprivilegieerd was door daar te zijn. Het omgekeerde was veel te duur. Is het, nu het om vluchten gaat, nog steeds. Meer hierover later.
Dit is een vervolg op eerder hier verschenen stukken.

Geen zakje bonen geef je om mij

Ray Clark weet in zijn boek over Radio Caroline te melden dat de buitengaatse radio in Engeland begon met non-stop Ray Charles: zowel op Caroline als op Atlanta. The genius met countrynummers (puristen hebben of hadden er wat tegen, geloof ik; ik niet).


Busted


Unchain my heart


Together again

Lopen naar school, idee!

Illustratie: Living Streets

Lopend naar school. Je kunt er een hele organisatie aan wijden, en die blijkt al lang te bestaan.
Een verdere tip: verklein de scholen, zorg er voor dat ze (weer) "in de buurt" zijn en verbied liefst het stilstaan laat staan het parkeren in de omgeving van scholen.
Het vanzelfsprekende spreekt blijkbaar allang niet meer vanzelf.