Geen "neen!" zonder ook een "ja!"

Naomi Klein spreekt op de conferentie van de Labourparty afgelopen week.
De schrijfster van No logo kan geacht worden links van de sociaal-democratie te staan, maar ze zegt het zelf: "these are bleak times" - in het Nederlands zou je juist zeggen: donkere tijden. En zij vindt de Labourparty zoals die onder Corbyn verschijnt de moeite waard om zich aan te verbinden als spreekster.

In No is not enough stelt Klein dat het, zoals de titel uitdrukt, niet voldoende is om "neen!" te zeggen tegen Trump en de Trumpachtigen die aan de macht komen in de zogenaamd ontwikkelde wereld. Trump is geen plotselinge afwijking van een normale toestand, hij is de consequentie van de neoliberale normaliteit. Hopen op een terugkeer naar "het normale" is zinloos. Ook als Trump via een of andere procedure opzij wordt gezet is het uit met de normaliteit zoals we die gewend waren: dan wordt een zich christen noemende godsdienstwaanzinnige president, die waarschijnlijk een kwezel als hijzelf is zal installeren als vicepresident (Paul Ryan, zou ik denken). Hetgeen aardig doet denken aan waar Rutte III op zal lijken.

Natuurlijk is "neen" zeggen meer dan nodig. En al de dag na de inauguratie weerklonk het daverend in alle steden van enig belang in de VS. En het klinkt dagelijks als onder het motto Black Lives Matter gedemonstreerd wordt (in St. Louis is het nog steeds aan de gang!).
Maar omdat het terug naar normaal niet meer zal gaan is het nodig naast het "neen" contouren te hebben van waarop "ja" gezegd kan worden. Klein verwijst naar het Leap manifesto dat zij zelf heeft helpen opstellen - maar dit geldt voor Canada. Hoe internationalistisch je ook moet zijn, de Canadese situatie is anders dan de Nederlandse, die alweer anders is dan de Engelse (of noem het: Britse).

Nederland heeft niet ergens op een verborgen bankje in de Staten-Generaal een Sanders of Corbyn die plotseling naar voren komt en de in de gangbare politiek vertaalde stem voor een alternatief wordt. Die zo ook de ruimte creëert voor een radicaal alternatief. Hier is uit de krochten van een zogenaamd liberale partij nou juist de voorman van een fascistengenootschap opgedoken.
Maar het is zaak (hardop) na te denken over waar "ja!" op gezegd moet worden, in Nederland ook.

Wees jezelf, broeder

Zomaar wat Al Kooper, zonder enige aanleiding. Dat ik het er bij moet zeggen...

Be yourself, be real


Jolie


Blue moon of Kentucky

Leendert de Baan, (mede-)opsteller van het Dienstweigeringsmanifest

Was Louis A. Bähler initiatiefnemer tot het Dienstweigeringsdmanifest, of was dit toch degene die in ieder geval mede sterk betrokken was bij de opstelling, ds. Leendert de Baan?
Hier wordt gesteld dat het oorspronkelijk het idee van laatstgenoemde was het manifest op te stellen, hetgeen zou blijken uit correspondentie. Binnenkort D.V. meer over deze mij tot nu toe onbekende radicale dominee.

Les 1: Leve de VOC mentaliteit! Leve Neederland! Maar zeg er niets over, want...

- door Joke Kaviaar -
Kom je als kind straks in de klas, moet je eerst met je ogen op de Neederlandse vlag gericht eerbiedig het Volkslied zingen. Ook nog even naar het Rijksmuseum om verplicht naar de Nachtwacht te kijken. Zo wil het nieuwe kabinet van kinderen nationalistische volwassenen maken met een VOC mentaliteit.

Leve de Gouden Eeuw! Wat een pracht en praal! Mooi he? Over de zwarte bladzijden van onze geschiedenis waarin dit schilderij tot stand kwam, zullen we het maar even niet hebben. Nee, liever laten we zien wat kolonisatie en slavenhandel ons allemaal aan rijkdom hebben opgeleverd en hoe die geportretteerd werd door schilders uit die tijd, allemaal witte mannen die witte mannen schilderden. Voor die tijd niet verbazingwekkend, maar waarom moeten kinderen in de 21e eeuw daarmee worden geindoctrineerd en les krijgen met oogkleppen op? Er zijn nog niet eens reparaties betaald voor drie eeuwen slavernij!

Terwijl zwarte activisten de laatste jaren laten zien hoe noodzakelijk het is om het onderwijs te dekoloniseren, besluit de komende regering precies het tegenovergestelde te doen. Ze maakt de geesten van de jonge mensen klaar voor een tijdperk waarin voor oorlog en klimaatverandering vluchtende immigranten buiten worden gehouden en we tegelijk blijven profiteren van grondstoffen, arbeid en handel met dictaturen ten koste van de arme bevolking. Zo wordt reeds op jonge leeftijd kinderen geleerd dat zij Neerlands superieur zijn en trots moeten zijn op 'hun' cultuur en 'hun' volk. Met deze regering hebben we Thierry Baudet met zijn uitspraak “Ik wil niet dat Europa Afrikaniseert. Ik wil graag dat Europa dominant blank en cultureel blijft zoals het is” niet meer nodig voor een verdere extreem-verrechtsing. Een verrechtsing die ook blijkt uit een van de andere plannen van het komend kabinet: het sluiten van deals met landen als Libie, zodat vluchtelingen daar ver buiten ons zicht zullen creperen. Dat is beter dan in de Middellandse Zee of in de straten en kampen van Europa. Een discours dat al langer wordt gepusht door Wilders - Baudet komt nog maar net kijken - en het resultaat is merkbaar.

Intussen groeit een nieuwe generatie op met het idee dat fascisme en racisme een mening zijn. We zien dat ook aan de snelle groei van Forum voor Democratie. Maar je mag het niet als zodanig duiden want dan besluiten extreem-rechtse bezorgde burgers om antifascisten te bedreigen met als gevolg het afgelasten van de bijeenkomst '50 shades of fascism' waarin de opkomst van het nieuwe tot fatsoenlijk gebombardeerde fascisme zou worden besproken. Diep triest en heel gevaarlijk dat deze bijeenkomst werd afgelast! Een grote en tragische vergissing. Het signaal dat hiermee wordt afgegeven luidt kortgezegd: wij geven toe.

Hoe deze beslissing ook tot stand is gekomen, het was veruit beter geweest de bedreigde Anne Fleur eigenhandig te beschermen en op te roepen tot massale komst van antifascisten om indien nodig de confrontatie aan te gaan. Een confrontatie die niet alleen een confrontatie is met het voetvolk van Baudet maar een confrontatie met de algehele opkomst van extreem-rechts gedachtengoed, verpakt in een breed scala van genormaliseerd en geinstitutionaliseerd racisme en nationalisme.
Van de indoctrinatie van het verplicht volkslied zingen en verheerlijking van kolonialisme en slavenhandel, deportaties en het weren van vluchtelingen, alledaags racisme op straat en bij het vinden van werk, etnisch profileren en moslimhaat tot Zwarte Piet: we hebben het allemaal de gewoonste zaak van de wereld te vinden en het vooral niet te benoemen. Het is daarom dat bijeenkomsten zoals '50 shades of fascism' zo hard nodig zijn. Net zo hard nodig als het blokkeren van Pegida in Enschede.

Bijeenkomsten cancelen vanwege extreem-rechtse intimidatie? Asjeblieft niet! Wat we moeten doen is mobiliseren voor directe actie en feitelijk verzet, daar waar fascisten de straat op gaan of bijeenkomen, en ook waar ze antifascisten trachten de mond te snoeren. Directe actie en verzet, ook daar waar de overheid vluchtelingengezinnen met kinderen deporteert of andere kinderen straks in de klas verplicht het Wilhelmus moeten zingen.
We kunnen niet toestaan dat kinderen van nu opgroeien met het idee dat hun identiteit afhangt van de landsgrenzen waarbinnen zij zich bevinden, dat iedereen die van daarbuiten komt een bedreiging vormt en dat fascisme zo normaal is dat er niet eens meer bijeenkomsten plaatsvinden om het onder de loep te leggen (het bestaat immers niet) en dat antifascisten degenen zijn die bestreden moeten worden (want die zijn gewoon gek, paranoia, vul maar in).
Verzet begint met bewustwording. En bewustwording begint bij kinderen. Het is niet voor niets dat er al jaren strijd wordt gevoerd voor de afschaffing van Zwarte Piet. Een strijd die overigens steeds meer terrein wint. Een strijd tegen het meest herkenbare vertoon van racisme, een beeldvorming die kinderen vergiftigt. Al dat werk mag niet voor niets zijn geweest doordat er een generatie wordt opgevoed met in een nieuw jasje gestoken witte superioriteitsgevoelens en met de paplepel ingegoten VOC mentaliteit.

Wat moet een ouder doen die het kind gehersenspoeld ziet worden met een opgelegde 'dominant blanke en culturele' identiteit? Weiger het naar school te sturen! Massaal! En wat doen we eraan dat antifascisten door dreigementen de mond wordt gesnoerd? Sluit je aan bij het antifascistisch verzet!

Terug van misschien nooit weggeweest: Onze Buren Rechts

De dag nadat nazi's de Duitse Bondsdag in gekozen zijn heb ik Jutta Ditfurths Ulrike Meinhof - die Biografie uitgelezen.
Aanleiding tot nieuwe verslagenheid, zoals ik die hier noemde.
Ik moet het een en ander rechtzetten. Gegeven de omstandigheden valt er niet iets negatiefs te zeggen over hoe Meinhof haar kinderen behandeld heeft. Dat is een. Laat ik het eens bij wijze van zelfkritiek zeggen, in stijl: ik heb mij door propaganda in de luren laten leggen.
Ik voel mij bijna schuldig dat ik niet alle stukken over de tote Trakt en de isolatiefolter zoals ze bij mij binnengekomen zijn vertaald heb destijds. Het zal alsnog gebeurd zijn. Het zal ook niet het lot van de gevangenen beïnvloed hebben verder.
Andreas Baader kan ik niet op de Zilverberg gezien hebben. Hij zal al meer dan een jaar in de isoleercel toen ik er kwam wonen.
Een afgewogen oordeel over het verhaal en het hele boek moet nu wel in het teken van de actualiteit van de dag komen te staan.
Het zal enige bezinking en enig nadenken vergen.
Vooralsnog: de afbeelding. Het boek dat opengeslagen lag in haar cel toen zij na haar zogenaamde zelfmoord (de twijfel aan het officiële verhaal is ook weer helemaal terug) gevonden werd.

Barst je niet in snikken uit?

Zuipen, Rubberen Robbie


Everybody needs somebody to love, Solomon Burke


Cry to me, Pretty Things

Algemeen piesrecht nu!

Actiegroep Zeikwijven! organiseert aanstaande zaterdag 23 september de Eerste Landelijke Urinoirplasdag. Of korter gezegd: #actiezeikwijf. Leden van de actiegroep zullen aanstaande zaterdag in diverse dorpen en steden klaarstaan bij urinoirs om op humoristische wijze aan te tonen dat het voor vrouwen niet mogelijk is om op een nette, schone en waardige wijze te plassen in een urinoir dat is ontworpen voor mannen. Zij hopen hiermee aandacht te vragen voor het gebrek aan openbare toiletten voor vrouwen.

Vrouwen uit het hele land worden nadrukkelijk uitgenodigd de (on)mogelijkheid van plassen op een urinoir, gebouwd voor mannen uit te beelden, te fotograferen of filmen, en dat te delen op social media met de hashtag #zeikwijf of #actiezeikwijf.

De foto’s zullen later worden aangeboden aan Jet Bussemaker, samen met de petitie ‘Plasgelijkheid in Nederland’, die wordt georganiseerd nadat Geerte Piening eerder deze week door de rechter werd veroordeeld voor wildplassen op een lokatie waar in de wijde omtrek geen urinoir voor vrouwen te vinden was.

Stadsdeel Centrum in Amsterdam telt 35 vaste urinoirs, tegenover 3 openbare toiletten voor vrouwen. In weekeinden wordt die verhouding nog schever als er tijdelijk plaskruizen worden geplaatst om overlast door plassende mannen tegen te gaan. Uiteindelijk werd Piening een boete opgelegd van 90 euro, met als motivatie dat zij ‘ook had kunnen plassen in een urinoir’. Dit riep vraagtekens op bij Cathelijne Hornstra, oprichter van de facebookpagina ‘urinoirplassen voor vrouwen’. In eerste instantie organiseerde zij een kleinschalig evenement in Amsterdam, maar na veel aandacht in de nationale en internationale media besloot zij met een groep gelijkgestemden het protest een landelijk karakter te geven.

- Er is een petitie aan de actie verbonden.

Weesper weemoed (1): Zomaar een verzetsheldin - tante Jo

Heldhaftigheid is niet bijna gedachteloos de held zijn. Moed is over de eigen angst en beperking heenstappen en doen wat nodig is op dat ogenblik - het gevaar trotseren. Echte verzetshelden of -heldinnen, voorzover ze de bezetting hebben overleefd, zullen/zouden nooit met grote verhalen komen over heldendaden. Ik denk dat David Rovics het goed aanvoelt dat de Nederlandse verzetshouding eerder wroeging oproept dan patriottisch vuur of heroïek. Godfried Bomans schetst in Kopstukken de held die geen held was, want gedropt na de bevrijding. Die wilde geweten hebben dat hij held was.
Van iemand die eigenlijk niets over zijn verzetsverleden wilde zeggen heb ik ooit een opmerking losgekregen hoe het voelt iemand dood te schieten (een liquidatie): je bent behoorlijk misselijk daarna. Dat was het dan.

Over Tante Jo heb ik gehoord dat zij haar verpleegstersuniform aandeed en naar het station van Weesp ging, waar een trein vol opgepakten voor de Arbeitseinsatz klaarstond. Zij wees op enkele te werk te stellen mannen: "die zijn ziek, zij moeten met mij meekomen" en ze konden mee. Uniformen deden nu eenmaal wonderen bij de moffen. Eenmaal uit de trein gehaald moesten zij zo snel mogelijk de onderduik ingeholpen worden. En Tante Jo werd weer (tante) Jo, eigenlijk nogal timide en - zoals ik haar gekend heb - levend in de schaduw van haar echtgenoot, zich concentrerend op haar hondjes.
Het was heldhaftig, en tegelijk is die opmerking over wroeging goed te plaatsen. Waarom heb ik die mensen geholpen en niet anderen? Wie was ik dat ik dat deed? Meer dan een familielegende is het niet geworden. Maar juist omdat Jo het tegendeel was van wie men voor een heroïsch persoon zou aanzien zie ik in haar die stille heldhaftigheid. Zoals ook het verslag van misselijkheid. Het was niet mooi. Het moest gebeuren.

Jo heeft haar heldendaad meegenomen in haar graf. Maar zij blijkt meer te zijn dan dit verhaal. In het tweede deel van de Geschiedenis van Weesp van de Weesper Friezen Aukje en Gjalt Zondergeld, dat ik onlangs aangeschaft heb, wordt zij in een opsomming genoemd als verspreidster van het verzetsblad De Zwijger. Dat is dan niet in de familielegende opgenomen, maar dan juist wel in de geschiedschrijving terechtgekomen.
Het werpt weer een nieuw blik op haar: het optreden op het station was niet een eenmalige, uitzonderlijke handeling. Die verspreiding heeft zij geheim gehouden, omdat dat nu eenmaal geheim moest zijn.
Kleine, stille heldhaftigheid.

Is het kolonialisme ooit weggeweest?

Zeggen dat de godsdienst van die ander geen godsdienst is.

In menig gekoloniseerd land heeft men het te horen gekregen. Met de vermaning je netjes aan te kleden als bewo(o)n(st)er van tropische gebieden. Of om op te houden met dat getrommel.
Zeggen dat "de islam" geen godsdienst is komt op hetzelfde neer.
Dan zeg je bijvoorbeeld weer dat ze daar te veel kleren aanhebben. Zo zielig voor die vrouwen.

Inheemsen van Noord-Amerika werden opgesloten omdat ze hun vrouw sloegen. Geronimo getuigde er van. Geen getrommel, geen gepraat over Moeder Aarde of de Grote Geest of wat dan ook. Wij weten wat goed voor jullie is en het is toevallig ook goed voor onze portemonnee dat wij dat weten.

"Dus ja, schattebout, als je klaar bent met de afwas en de kinderen naar bed hebt gebracht zal ik je wat voorlezen uit dit feministische boek. Het heet De gesluierde Eva en het gaat er over hoe de vrouwen onder de islam lijden. Door een moslimvrouw geschreven! Daar hebben jullie het pas slecht.
Is de koffie klaar?"

Dat is alles wat ik daarover wil zeggen, om Forrest Gump eens te citeren.

Ik wil niet weten of je eenzaam bent

Eigenlijk had ik mij ergens in het nabije verleden voorgenomen maar geen inmemoriam-dingen meer te doen.
Maar dat is moeilijk vol te houden vrees ik.

Ajoen Ajoen - Riem de Wolff op zijn Indorockst


Admiral of the sea, Nova Mob


Don't want to know if you are lonely, Hüsker Dü

De Vries en Verburg: Bloedgeld uit opsluiting en deportatie van kinderen

- door Joke Kaviaar -

Laatste woord bij de behandeling van het hoger beroep tegen veroordeling wegens smaad.

Neederland beschouwt zich al jaren als gidsland op het gebied van immigratiepolitiek. Voor haar werk aan de Europese Terugkeer Richtlijn werd destijds Staatssecretaris Nebahat Albayrak geridderd in Frankrijk. Het idee om een deal met Turkije te sluiten kwam van Klaas Dijkhoff. En juist gisteren kwam ik tot de ontdekking dat het lumineuze idee van Fred Teeven om kinderen op te sluiten in een gevangenis die geen gevangenis heten mag, teneinde hen het land uit te zetten dat geen deporteren heten mag – dat mocht van Verdonk al niet – navolging vindt in Belgie.

De campagne waarvan de poster waarover het vandaag gaat deel uitmaakte, was gericht tegen de bouw van precies zo'n gezinsgevangenis op Kamp Zeist. Een bouwwerk, dat alleen kon en kan plaatsvinden als daar een bouwbedrijf voor tekent. Dit bouwbedrijf was deze keer De Vries en Verburg en het kan niet om de verantwoordelijkheid voor de gevolgen van de bouw van deze gevangenis heen. Dat kon het niet tijdens de campagne tegen de door hen inmiddels afgeronde bouw, en dat kan vandaag niet nu we regelmatig horen wat voor lot families met kinderen beschoren is zodra zij de poorten van de gezinsgevangenis op Kamp Zeist hebben gepasseerd, om er alleen nog met een busje naar het vliegveld uit te komen.

Laten we het hebben over die gezinnen met kinderen. Laten we het hebben over de familie Zarifi. Van hun bed gelicht uit de gezinslocatie in Emmen en afgevoerd naar Kamp Zeist. Naar de gezinsgevangenis die zo wordt aangeprezen omdat er geen cellen zijn. Maar geen cel betekent niet: geen opsluiting. Het betekent niet: geen wanhoop. En het betekent ook niet: geen deportatie. Je kunt een gevangenis nog zo mooi opleuken met huisjes en een speelveldje met speeltoestellen, het is en blijft een plek van angst en wanhoop.
Het in een razzia wegsleuren van dit gezin uit de gezinslocatie in Emmen was een zoveelste slag in het gezicht van alle gezinnen daar. Van alle kinderen en ouders die elke dag in angst leven. En als dan dat busje komt, met al die politie, dan denkt iedereen: zijn wij vandaag aan de beurt? Dan worden kinderen weggerukt uit hun vertrouwde omgeving, weg van vriendjes en vriendinnetjes. Er ontstaat paniek en woede. En dit keer probeerden andere vluchtelingengezinnen het busje tegen te houden. Dit keer werd er de week erna voor het gezin gedemonstreerd in Emmen.
Maar wie anders dan een handvol activisten en lokaal bezorgde mensen en een heleboel zeer moedige kinderen gaan de straat op? Wie anders dan wat lokale media geven er genoeg om zodat ze erover berichten? Waar de roze geverfde voordeur van Baudet tot massale verontwaardiging leidt en opgeklopte berichtgeving, leidt het vernietigen van levens van kinderen tot helemaal niets. Doodse stilte. Het is de ultieme desinteresse, veronachtzaming, dehumanisering van vluchtelingen die hier spreekt, en het gevolg van de politiek van regering na regering, steeds rechtser, steeds harder, steeds moorddadiger. Uit het oog, uit het hart. Weg ermee.

Niets heeft mogen baten. Het gezin Zarifi, deel uitmakend van de Hazara minderheid in Afghanistan, loopt gevaar en werd toch gedeporteerd. Ik zeg andermaal: gedeporteerd. Hoe anders noem je het als ouders en kinderen van elkaar gescheiden worden, om hen aan handen en voeten geboeid op het vliegtuig te zetten, nog voordat de andere passagiers in de lijnvlucht van KLM plaatsnemen en zich dus nergens van bewust zijn. Dat is deportatie, niets minder dan dat. Deportatie van angstige mensen. Angstvallig verborgen gehouden uit vrees voor verzet of protest.
Aangekomen in Afghanistan heeft het gezin daar een week opvang gehad. De medicijnen van de moeder tegen psychoses raakten op. En daarna stonden ze op straat. Het gaat slecht met hen. Een handvol mensen in Neederland bekommert zich nog om hen, zamelt geld in en houdt contact. Maar dat gezin en die kinderen die het land niet kennen, dat had daar helemaal niet moeten zijn. Dank u wel, De Vries en Verburg, voor het bouwen van de gevangenis die dit mogelijk maakte.

Ik vraag me af hoe het verder moet met deze mensen. Dit zou zich bouwbedrijf De Vries en Verburg ook af moeten vragen en moeten aantrekken. En zij zouden zich moeten afvragen: waarom hebben we hieraan meegewerkt, wij die ons zo beroepen op onze christelijke mores? Nu ben ik geen christen maar ik meen dat zulk een beroep op godsdienstigheid hypocriet is. Het betekent niet dat je een goed mens bent. Het betekent niet dat je als bedrijf goed bezig bent. Wat telt, zijn daden. En de bouw van de gezinsgevangenis die tot doel heeft om gezinnen als de familie Zarifi te kunnen deporteren, is een daad, een misdaad.
Het mag dan zo zijn dat het beleid dat dit bepaald heeft, niet het beleid is van De Vries en Verburg. Maar beleid heeft uitvoerders nodig. Het heeft architecten en bouwers nodig om gevangenissen te bouwen. Het heeft politie en marechaussee nodig om te arresteren en te deporteren. Het heeft de Dienst Terreur en Verrek, beter bekend als Terugkeer en Vertrek, nodig om te beslissen dat vluchtelingen opgesloten en gedeporteerd mogen worden. Het heeft een IND nodig die bepaalt dat het voor dat gezin wel veilig is in Afghanistan.
Let wel: voor u en ik, wanneer wij de toerist in die regio willen uithangen, geldt reisadvies code rood: niet heengaan en niet doorheen reizen. Nergens in Afghanistan. Voor ons geldt niet dat een deel wel veilig is en een deel niet. De IND is een afwijsmachine. De DT&V een deportatiemachine. En in die deportatiemachine is De Vries en Verburg een radertje. Net als de KLM verantwoordelijk voor die deportatie omdat ze willens en wetens meewerken. De Vries en Verburg, uw duurzame partner in deportaties, bouwde een gezinsgevangenis voor vluchtelingen, compleet met hekken, camera's en stroomdraad en daarover mag geen enkel misverstand bestaan.

Deze zaak gaat over de waarheid. Als die niet gezegd en getoond mag worden, dan betekent dit dat zulk misdadig overheidsbeleid ongehinderd door enige vorm van kritiek moet kunnen worden uitgevoerd in de gebruikelijke stilte. De gezinnen in de gezinslocaties worden geïntimideerd door de DT&V om niet te protesteren, om niks naar buiten te brengen. Er heerst angst. En wij, die buiten de poorten staan met ons paspoort, worden vervolgd als wij er iets van zeggen dat dit in ons naam wordt gedaan. Dat is de stand van zaken. Onze vervolging in deze zaak is een politiek besluit, het zegt: kop dicht hierover.

Voor elke opsluiting en elke deportatie van elk gezin, van elk kind, houd ik bouwbedrijf De Vries en Verburg mede-verantwoordelijk. Zij willen hun reputatie hooghouden. Als het aan mij ligt, vergeet nooit meer iemand wat zij daar in Kamp Zeist hebben gedaan. Laat andere bedrijven gewaarschuwd zijn waar ze aan beginnen wanneer ze aan zo'n bouwproject meewerken. Ook met een veroordeling wegens smaad aan mijn broek, zal ik een volgend bedrijf dat zich medeplichtig maakt aan misdadig migratiebeleid daarop aanspreken, zeg maar gerust: aanvallen. Dit is collaboratie met deportatiepolitiek.

Ik vertelde net dat er nu in Belgie, dat is bij het vliegveld bij Brussel, wordt begonnen precies zo'n gezinsgevangenis te bouwen. Dat is ronduit schokkend maar niet verbazingwekkend. Ook daar zal een bedrijf ervoor getekend hebben. Ook daar werkt een bedrijf mee aan misdadig beleid. Ook daar is er al protest tegen.
Wij zullen niet zwijgen en de grenzen overgaan en de grenzen bestrijden, figuurlijk en letterlijk. Want de muren moeten om. De hekken moeten stuk. Zodat vluchtelingen kunnen overleven. Zodat zij kunnen leven. Zodat alle mensen zich vrij kunnen bewegen. Want nu beweegt alleen wie geld en macht heeft zich vrij.

Als u een oordeel gaat vellen over deze zaak, denk dan nog eens aan de familie Zarifi en bedenk dan dat er veel meer van deze families en kinderen zijn. Zij zijn bang om naar Kamp Zeist te worden gebracht, naar de gezinsgevangenis gebouwd door De Vries en Verburg.

Een kwatrijn ingegeven door een rabbi van Nazareth

Het feest loopt droog, dat is niet fijn
Mijn moeder zeurt, zij maakt mij klein
De mensen hopen op een wonder
dus maak ik het water in godsnaam maar tot wijn.

Ook weer niet geheel in de geest van Maria de Groot

Nul medelijden

- door Joke Kaviaar -

Nul medelijden heb ik met Thierry Baudet en zijn voordeur. Maar intussen is het wel vervelend dat we het nog steeds over die engnek moeten hebben, terwijl er zoveel meer zijn. Lieden zoals Buma bijvoorbeeld, die in een lezing onder andere zegt bang te zijn voor het 'verwateren' van 'onze cultuur' en 'onze waarden'. Het is vrijwel identiek aan de uitspraken van Baudet.

Onze waarden? Dat zijn dus de waarden waarover Ebru Umar en andere rechtse columnisten het ook zo vaak hebben. Voorbeeldje. Ebru Umar over verdronken vluchtelingen: “Nul medelijden”. Prachtig toch, die waarden van ons? Het is in die traditie dat we over de bekladding en bevuiling van de Oikos van Thierry Baudet ook mogen zeggen: Nul medelijden.

Oh nee, toch niet. Als je al zegt dat het niet zo erg is, zoals acteur Waldemar Torenstra, valt iedereen over je heen. Nul medelijden en wat een mannetjesgejammer over die maandstondetaart, dacht ik vanmiddag nog, toen ik weer een extreem-rechts bloggertje boos zag doen over mijn tekst “Maandstondetaart voor fascist en racist Thierry Baudet”. Kom maar op met jullie pathetische verontwaardiging! Ik geniet van jullie afschuw voor menstruatiebloed. Jullie die vrouwen als lustobject zien, als 'gleuven', en bij het lezen van zo'n tekst al over de zeik gaan. Ga je asjeblieft aftrekken in de beslotenheid van je eigen toilet in plaats van op het internet.

De woede over de actie van het Radicaal Anarchistisch Feministisch Front is wel van zo een enorme selectiviteit, dat ik er misselijk van word. Al die vuilspuiterij en het volslagen voorbijgaan aan alle fascistische en seksistische uitspraken van Baudet, zijn nauwe banden met Vlaams Belang en NVU, zijn toespraak bij de IJzerwake, en zijn verheerlijking van het koloniale verleden en de slavernij op de website van zijn Forum voor Democratie, is al genoeg om woest over te worden. Vinger in de keel en uitkotsen maar via het toetsenbord. Bah. Daar heb je al je viezigheid terug, patriarchale vuilbekken!

Nul medelijden heb ik voor deze zelfbenoemd intellectuele politicus die zichzelf zo belangrijk vindt. Nul begrip voor alle columnisten die zich haasten te voegen in het rijtje verontwaardigden over de verfactie. Waar waren jullie met jullie verontwaardiging toen in Gouderak een Somalisch gezin door lokale fascisten werd geterroriseerd? Waar waren jullie toen Ebru Umar haar tweet “Nul medelijden” plaatste? En later nog eens: “Waarom zou ik medelijden moeten hebben?” Waar zijn jullie bij de berichten over gezinnen met kinderen die gedeporteerd worden door onze huidige en vast ook de volgende regering onder het motto: uit het oog, uit het hart? Waar zijn jullie bij de berichten van de situatie van vluchtelingen in Turkije, waar op instigatie van Klaas Dijkhoff een deal mee werd gesloten? Waar zijn jullie als de volgende regering besluit een vergelijkbare deal met Libië te sluiten, waar vluchtelingen levensgevaarlijk vast komen te zitten in verkrachtingen, slavenhandel en uitbuiting? Waar zijn jullie? Nergens te bekennen, want de voordeur van fascist en seksist Thierry Baudet is veel belangrijker.

Maar het wordt tijd om door te gaan met de strijd. Thierry Baudet is helaas slechts een van de velen die een gevaar vormen. Wilders haalde afgelopen week op 7 september de banden aan met Vlaams Belang. De ontmoeting met Vlaams Belang-leider Tom van Grieken ging geruisloos voorbij door het lawaai over roze verf op een voordeur. Anders dan bij het bezoek van Marine Le Pen aan Wilders in de Tweede Kamer, waar ik nog wat blauwe plekken van de lange lat aan overhield, bleef het nu volkomen stil. Buma heb ik al genoemd en zo zijn er nog wel meer.

Door met de strijd. Want het fascisme gaat door met de opmars, in vele vormen, op straat, in parlementen, in wetten en in grenzen. Komende zondag 17 september wil Pegida samen met Hogesa door Enschede marcheren. Deze tweede poging wordt van harte ondersteund door de gemeente Enschede. Uitgenodigd zijn onder andere de in Duitsland verboden neo-nazi band Kategorie C. en een spreker van het fascistische Britain First. Hiertegen wordt al geruime tijd opgeroepen tot verzet. Verzet dat ongetwijfeld weer zal worden weggezet als 'extreem-links', om zodoende het antifascisme te demoniseren.

In deze tijd worden fascisten tot gesprekspartner gemaakt en wordt hen ruim baan geboden. Maar ook al lijkt het roeien tegen de stroom in, we zullen niet opgeven. LAAT ZE NIET LOPEN! Want fascistisch gedachtengoed blijft niet zonder gevolgen en is geen mening. Door met de strijd. Of het nu is aan de voordeur van Baudet of op straat in Enschede: NO PASARÁN en NOOIT MEER FASCISME!

NUL MEDELIJDEN met de haatzaaiers.

Elf september: de dag waarop "zij" het "marxisme" versloegen

Deel 1 van een film over de The Shock Doctrine zoals beschreven door Naomi Klein, die een paar keer aan het woord komt.



Merk op hoe de parlementair-democratisch gekozen regering van Chili in een VS-televisiebericht over de moord op Orlando Letelier "marxist regime" wordt genoemd.

De Vrije Markt mag wat mensenlevens kosten. Wat heet. Mag een heleboel mensenlevens kosten. U dient dat overigens niet te zeggen of te weten zelfs.
Heel veel veranderd is er niet. Behalve dan dat "ze" nu ook volop rondwaren in de VS en Europa. Dat racisme en antisemitisme, en wat ze eerder of nog "antimarxisme" noemden, volop openlijk beleden worden, zonder tegenspraak in de officiële openbaarheid.



Het zou kunnen dat de schoten op het einde de schoten zijn waarmee Salvador Allende om het leven werd gebracht. 11 september 1973. Eerst werd het als laster gezien dat hij zelfmoord zou hebben gepleegd, weer later leek het wel degelijk zijn eigen keuze om aan de putschisten te ontkomen. In feite is hij natuurlijk wel vermoord, wie de trekker ook heeft overgehaald.

Te beginnen 15 september 1973 is de staatsgreep herdacht, jarenlang als een demonstratieve uiting van linkse eenheid, in Nederland. Tot het ophield. Links lag al op apegapen in Nederland. Nog voordat de junta zichzelf dankzij het lievelingsmiddel van dictatoren, het referendum, moest opheffen.


¡Venceremos!, het campagnelied van de gezamenlijke linkse partijen, Unidad Popular, voor de presidentsverkiezingen in 1970, die Salvador Allende het presidentschap opleverden. Quilapayún.

Eigenlijk sluit het lied aan bij die slotwoorden van The masque of anarchy zoals geciteerd door Jeremy Corbyn. Ruim veertig jaar later.



Een korte film van Ken Loach

Ken Loach - September 11, 1973 - Coup d'état in Chile (from 11'09"01) from Mickael Klein on Vimeo.

Het uur vraagt om optimisme. Laten we het pessimisme bewaren voor betere tijden.

"Versnellingsproces" tegen Amsterdamse ouderen

Wij

Bewoners, vrijwilligers en medewerkers van het Amstelhuis, buurtbewoners (jong en oud), Amsterdammers en sympathisanten.

constateren

• Dat het GVB/Gemeente Amsterdam de tramhalte Amsteldijk/Ceintuurbaan voor lijn 3 heeft verwijderd.
• Dat deze halte van cruciaal belang is voor de bewoners van het AMSTELhuis, het Willibrordus-complex en (oudere) buurtbewoners, alsmede voor hun bezoekers.
• Dat het voor hen de snelle verbinding met OLVG weggenomen is.
• Dat inspraakavonden en andere akties geen gehoor hebben gevonden bij de instanties. Dat de halte Amsteldijk/Ceintuurbaan zo snel mogelijk terug geplaatst dient te worden!
• De genoemde groepen dienen gebruik te kunnen maken van goed openbaar vervoer dat makkelijk voor hen bereikbaar dient te zijn. De samenleving wil dat men langer participeert in de samenleving, maar instanties halen de middelen daartoe weg.

en verzoeken

Het GVB, de Gemeente Amsterdam, overige betrokken instanties de genomen besluiten te herzien betreffende het verwijderen van de tramhalte en deze zo snel mogelijk weer terug te plaatsen en in de dienstregeling op te nemen.

Geen halte tussen Wibautstraat en Van Woustraat betekent inderdaad lekker snel doorrijden, als de brug niet openstaat.
Teken hier.

Liederen die je in je binnenste meedraagt

Chelsea morning, Joni Mitchell


For what it's worth, Sérgio Mendes & Brasil 66


Expecting to fly, Buffalo Springfield

Een historisch tegenwicht tegen het rondwarende revisionisme

Een misschien niet nieuwe, maar dan wel voor mij nieuwe aan geschiedenis gewijde site ontdekt via attendering op dit stuk: hoeveel "Nederlanders" (bedoeld wordt: vaste inwoners van de Republiek) waren op de een of andere manier betrokken bij de slavernij? Het hedendaagse rechtse revisionisme vindt 1% een behoorlijke schatting. Een tegenargument:

Zelfs in de Republiek kwamen vele mensen direct in aanraking met slavernij. In de loop van de tijd kwamen heel veel zwarte mannen en vrouwen die als slaaf werden gehouden voor korte of langere tijd naar Nederland. De Leidse emeritus hoogleraar Raymond Buve berekende ruim vijftig jaar geleden al dat het aantal onvrije mannen en vrouwen dat vanuit Suriname in de achttiende eeuw naar de Republiek kwam, tussen de 1000 en 1500 moet hebben gelegen. Deze mensen bleven maanden en soms jaren in steden als Amsterdam en Den Haag. Uiteraard kwamen er ook uit Berbice, Curaçao, Java en andere plaatsen in het Nederlandse koloniale rijk slaven voor korte of langere tijd naar Nederland, waardoor het werkelijke aantal van onvrije zwarte en gekleurde mensen in Nederland nog veel hoger heeft gelegen. Vooral voor Amsterdammers en Hagenaars moet dit een alledaags verschijnsel zijn geweest.

En werd er in de achttiende eeuw vooral niet volop geronseld onder de vele armen voor de scheepvaart, die zoveel raakvlakken had met de slavenhandel, als men met zo'n schip daar zelf al niet aan deed?
Hoognodig tegenvuur.

Op eigen kosten even kijken naar het land waaruit je gedeporteerd bent

Veel obscener kan het niet: Chagossianen mogen volgende maand - op eigen kosten in feite - even hun land bezoeken. Een reisje van ee nweek.
Chagossianen van Mahé (Seychellen) gaan iet in op dit "aanbod".

Het zinkt in

Nog een site die veel optimisme uitstraalt, het optimisme dat we nodig hebben, "pessimisme bewaren we voor betere tijden" zoals Naomi Klein citeert. Moet nog op haar boek ingaan, ik moet mij tot optimisme opwerken voor zo'n bespreking.
It's going down straalt dat optimisme uit.
Ja, er is iemand vermoord in Charlottesville. Maar de nazi's zijn ook van de straat gejaagd.

Actieweek tegen wapenbeurs DSEI

Er is een actieweek aan de gang in Londen met de bedoeling het opbouwen van een van de grootste wapenbeurzen ter wereld tegen te houden.

De beurs, DSEI, handelt handelt sinds 1999 om de twee jaar in de dood en actievoerders zijn er op gespitst dat zij niet haar twintigste verjaardag haalt.

De blokkade begon goed op maandag 4 september met een themadag rond "Stop het bewapenen van Israël". Met Palestijnse dans en voetbalwedstrijden werd de weg geblokkeerd die vrachtwagens gebruikten om materiaal aan te leveren.
Er werden acht mensen gearresteerd toen smerissen een doorgang probeerden te maken voor de oorlogswinstmakers, maar de blokkade dwong de handelaren in de dood van DSEI ertoe hun wapens via de achteringang naar binnen te krijgen.

Op dinsdagmorgen 5 september werd onder het motto "Geen geloof in oorlog" twee uur lang via aaneengesloten blokkade de ingang geblokkeerd waarbij vier mensen werden gearresteerd onder wie tenminste een Quaker.

Voorafgaand aan de DSEI zijn er nogal wat diepgaande artikelen gepubliceerd op het net, waarbij de wapenbeurs, de draaideurverhouding van de regering met de industrie en de erbarmelijke staat van dienst op het gebied van mensenrechten van regimes die komen winkelen in de Londense Docklands, zoals Saoedi-Arabië, Israël, Turkije en Indonesië. Er wordt ook gekeken naar de rol van DSEI als supermarkt voor bewaking door de staat en grensoorlogen en het verband met dierenmishandeling.

Andrew Smith van de Campaign Against Arms Trade: "DSEI brengt veel van de schrikbarendste regimes in contact met de grootste wapenfabrikanten. Op dit ogenblik spelen gevechtsvliegtuigen en bommen van het VK een grote rol in de verwoesting van Jemen. Wat wordt de volgende gruwel waar ze ingezet worden? Oorlog, repressie en onrechtvaardigheid worden bevorderd door gebeurtenissen als DSEI. Het is tijd er voorgoed een einde aan te maken."

Het blokkeren van het geheel culmineert in een grote actiedag op zaterdag 9 september.

- Vertaald van The Acorn.

Solarpunk anarchism

Alleen de illustratie is toch al een uitnodiging, nietwaar?
In deze dagen waarin fascisten rondwaren en ankers van tot voor kort vertrouwde opiniesites losgeslagen zijn moet men uitkijken naar nieuwe bronnen.
Deze is leuk en lief, Solarpunkanarchists. Ik moet de zijbalk ook eens opfrissen.

Een diamant met een parel kruisen

Walter Becker overleden. "Maar die is toch behoorlijk oud geworden?" hoor ik hier zeggen. Ja, maar liefst vijf dagen ouder dan ik.
Enfin, de heroïne zal ook haar tol geëist hebben.


Kid Charlemagne


Dallas, de eerste single onder de naam Steely Dan, niet op album opgenomen


Roll back the meaning, uit pre-Steely Dan-dagen.

King's Cross Blues

Free fallin', Tom Petty and the Heartbreakers


Carey, Joni Mitchell. Het horen van dit nummer (in een andere versie en na het voorgaande) in St. Pancras Station deed mij onverklaarbaar volschieten. Ik meld het maar. Dus vandaar:


King's Cross Blues, Lindisfarne

Zomerbeeld 2017 - Verschijningen in Londen

Een rode libel strijkt neer op steen

De rook is onzichtbaar geworden, de mist niet

Robin robin, robin don't forget the  robin robin, robin, don't forget the robin aaaahhhhh