Telkens als iemand probeert te voorkomen dat een struweel wordt weggehakt of een weiland wordt geasfalteerd, zijn zij mij.Wanneer mensen samenkomen om een rivier te beschermen en de wezens die er in en om leven, tegen de gevoelloze wreedheid van een dam. zijn zij mij.
Elkeen die "nee" zegt tegen schaliegasboringen, oliepijpleidingen, koolmijnen, afvalstortplaatsen, tegen GM gewassen of wapenfabrieken zegt "ja" tegen mij en mijn aanwezigheid in hen.
Als iets diep in je roert en je uitstuurt om te vechten tegen een nieuwe weg, een nieuw winkelcentrum, een nieuwe luchthaven of een nieuwe energiecentrale, dan is dat iets mij.
Als je ooit het gevoel hebt dat de wereld die je kent krankzinnig is en het waagt alles wat je hoogschat te verwoesten, dan moet je weten dat ik dit gevoel ben.
En als dat gevoel een mening wordt, een argument, een theorie of een filosofie, dan ben ik dat in weer een andere gedaante.
Soms komt dat gevoel in een bijkomstige vorm. Het zou een theoretisch vermoeden kunnen zijn, een ideologische gevoeligheid voor de manier waarop verzetsgedachten overgenomen kunnen worden door waar zij tegen zijn.
Maar die energie ben ik ook nog steeds, alleen moet ik nu de ondankbare taak verrichten alle filosofische verknopingen en puin die je pad blokkeren op te ruimen.
Ik bloei in het menselijk hart maar het menselijk hart moet mij wel toelaten. Ik moet het openstaan worden voordat ik het invullen en het naar buiten treden word.
Iets kostbaars verliezen is erg genoeg, maar wat als je vergeten bent dat het kostbaar was? Of dat je het ooit maar gehad hebt? Waarom zou je zoeken naar iets wat je niet waardeert? Hoe vind je iets waarvan je niet gelooft dat het er ooit geweest is?
Je velden en je groene gras zullen niet terugkomen tot je liefde ze weer te voorschijn roept.
* Lord Dunsany, “Nature and Time", Fifty-One Tales
- Fragment uit Paul Cudenec, The Green One, Winter Oak Press, Sussex, England, 2017.
De "ik" is de Groene Verschijning, waarover afzonderlijk meer binnenkort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten