Guerrillatuinieren in puinbakken met vergunning

 

Skip garden, zo heet de gelegaliseerde guerrillatuin bij King's Cross Station in Londen. Er wordt geteeld in skips, puinbakken die zo bekeken een soort scheepsvorm lijken te hebben, vandaar wellicht de naam. En in kunstige bouwsels zoals dit, opgebouwd uit afgedankte vensterramen. Je zou het een parodie op de moderne glasarchitectuur kunnen noemen.
We hebben er een aangename middag doorgebracht, het moest natuurlijk wel even regenen.

Een site met het verhaal en beelden.

Wie antifascisten aan fascisten gelijkstelt hoort thuis bij die laatsten

In nood leer je je vijanden kennen. Afgelopen maandag nam ik zoals gebruikelijk kennis van de column van Chris Hedges op Truthdig.com. Kennisnemen is niet helemaal het juiste woord.

Hij insinueerde dat "antifa" net zo erg is als degenen die "antifa" bestrijden. Nou deugt dat hele woord al niet, het is op zich al erg genoeg dat we in termen van antifascisme moeten spreken. De naam van de site Krapuul drukt het anders uit: lui als Wilders, Baudet en hun aanhang en hun tegenhangers in andere landen zijn krapuul, dat als zodanig aangemerkt dient te worden.

Maar na "Charlottesville" zijn we toch echt in een andere fase beland. Hedges is van huis uit theoloog en noemt zich Christian anarchist. Ik vermoed dat dit vertaald dient te worden als "christelijk anarchist" en niet als christen-anarchist, wat een aparte synthese is. Hoewel hij met hen dan wel een geweldloosheids - hm, ik wilde "fetisjisme" schrijven, zal ik het bij "ideaal" houden? - deelt. Maar de christen-anarchisten die ik ken (als iemand die hen bestudeert) hebben het niet over de overeenkomst tussen antifascisten en fascisten. Fascisme, waarde Hedges, is een uiting van Kwaad.

Geweldloos optreden tegen mensen die in termen van "dobbernegers" redeneren, die rondbazuinen dat de nazi's links waren, dat Europa op last van "de elite" wordt "omgevolkt", die achter alles wat zij vies en voos vinden de lange arm van een of meer joodse rijkaards zeggen te zien - met dezulken is niet te praten. Een gesprek veronderstelt goede trouw bij de ander, en die goede trouw is a priori afwezig in de enkele voorbeelden die ik hier noemde. Geen discussie, geen Kumbayagezang. Liefst van de straat vegen die lui, wie tegen hen demonstreert loopt het risico beschoten te worden of overreden, zoals in Charlottesville dus.

En waar fascisten de dienst uitmaken of dreigen uit te maken past tegengeweld. Zo was het in de jaren twintg tot en met veertig, het is nu niet anders.
Daarnaast is het schandalige onzin om een denkbeeldige groep mensen "antifa" te noemen en gelijk te stellen aan een al even denkbeeldig "black bloc".

In nood leert men de vijand kennen. Op anarchisten die al net zo redeneren als liberals zitten we niet te wachten. Sterker nog: wie antifascisten gelijkstelt aan fascisten bevindt zich in het kamp van de laatsten.
Treurig maar waar.

(Gedaan in Londen, moest echt toch even).

Graven in het verleden

 
 Een begraafplaats die nog in gebruik is - er is een teraardebestelling aan de gang terwijl wij er zijn - maar een flink gedeelte is inmiddels tot heuvelachtig grasperk omgewoeld ("mounded over"). Old Camberwell Cemetery. De chrysant is bij een van de weinige niet gevandaliseerde graven neergezet.

  

Ladywell & Brockley. Hier moet een herkenbare aanduiding van de laatste rustplaats van een voorouder zijn, maar het regent onophoudelijk. Een groot gedeelte is een wildernis geworden die het meest doet denken aan een Nederlands duinbos. De grond zal uiteraard kalkrijk zijn, misschien zelfs zonder graven.
Ladywell is een interessante naam - moet verwijzen naar een heilige bron die dan maar aan Onze Lieve Vrouwe wordt gewijd, zoals op zoveel plaatsen in Europa.

  

Als een graf een curieuze bijna-wildernis is. We waren eigenlijk op zoek naar een engelenbeeld met hoofd...

Drie vloedrampen

De Noord-Zuidtegenstelling kan niet beter tot uitdrukking gebracht worden dan in de berichtgeving over drie rampen tegelijk.

Sierra Leone

Inmiddels heeft men het opgegeven het aantal doden te tellen.

Nepal, India, Bangladesj
Het aantal doden wordt op meer dan 1200 geschat.


Bangladesj
Zowel in West-Afrika asl Zuid-Azië worden de overstromingen aan een combinatie van opwarming (op hol slaande moessons in Azië) en ontbossing geweten.
En tja, Houston Texas.
Dat domineert het nieuws.
De toekomst van de opwarming is al een tijd geleden begonnen.

Mei 1968 uitgelegd voor de historisch oningelichten - een ruwe schets

Die laatste redactievergadering van De AS, waarop ik vermeldde dat Hans Ramaer in 2018 graag een herdenkingsnummer over "1968" zou willen. Hij was er niet meer, maar mijn vermelding ervan werd met open armen ontvangen. En werd tevens het breekpunt voor redactiesecretaris Anita de Waal en daarmee ook voor mij, omdat de gedachte er anderen dan redactieleden over te laten schrijven insloeg als een bom.
Mijn bijdrage? Misschien bij wijze van inleiding. Eerder verschenen op Krapuul.

Mei 1968, het was voor mij de maand waarin ik het mondeling examen aflegde voor gymnasium-alpha. Ik kreeg het diploma op de dag dat De Gaulle even zoek was, weg naar het Franse leger in Duitsland om te vragen of men loyaal was en eventueel zou interveniëren in de revolutionaire woeling. Die toch ten einde liep, de vakantie stond voor de deur. Vreemd Frans fenomeen, met Nuit debout ging het ook zo vorig jaar. Er werden verkiezingen uitgeschreven die De Gaulle glansrijk won: wat hij op de straat verloor won hij via de stembus. Al trad hij een jaar later dan toch af en weer een jaar later stierf hij.

Hoe kon Frankrijk in een staat van revolutie verkeren? De vraag werd destijds al veel gesteld, en een kranteartikel "La France s'ennuie" moet dan een sleutel geven. Frankrijk was verveeld, Frankrijk was het zat. Wat? Als verveling en saaiheid een aansporing tot revolutie was zou Nederland zo'n beetje het revolutionairste land van Europa moeten zijn. Gebeurtenissen in drie metropolen spelen een rol in het totstandkomen van "mei 1968". Dan laat ik de betrokkenheid in Europa en de VS bij "het Zuiden" buiten beschouwing en dat kan eigenlijk niet.

Frankrijk als imperialistische mogendheid had de genocidale oorlog tegen de Algerijnen achter de rug. De aanvoerder van de Vrije Fransen tijdens de bezetting was er als president om er aan te herinneren: hij had een einde moeten maken aan die koloniale oorlog.
De VS voerden oorlog tegen Vietnam, een vorm van dienstplicht door loting moest zorgen voor het kanonnenvoer: op zeker ogenblik een half miljoen soldaten in Vietnam. Onophoudelijke bombardementen en toch konden de VS niet winnen - al duurde het nog tot 1975 dat de laatsten in totale paniek moesten vluchten.
De Duitse Bondsrepubliek kreeg de sjah van Perzië, zoals Iran in die dagen genoemd werd, op bezoek. Bij dit bezoek, waartegen in Berlijn geprotesteerd werd, viel een dode door kogels van de politie, Benno Ohnesorg, 2 juni 1967. Hier de stukken die ik er op Krapuul aan gewijd heb vanwege de vijftigste verjaardag.
Zelfs of juist ook de Nederlandse pers in de ruime zin van het woord besteedde aandacht aan ontwikkelingen elders op de wereld, en in journalistieke zin, niet propagandistisch. Het is bijna onvoorstelbaar; buitenland? journalistiek? Nee, de troebelen in West-Berlijn werden niet behoorlijk behandeld. Maar ze speelden zich af in de context van de burgerrechtenbeweging en het opkomend verzet tegen de oorlog tegen Vietnam in de VS. Kwam het niet via het nieuws dan kwam het wel via de muziek aan - in de VS zelf, en elders.

Het vooral door studenten gedragen verzet in West-Duitsland tegen een steeds repressiever bewind ("Notstandsgesetze" - de mogelijkheid tot permanente noodtoestand, uitgeroepen door "kleine" nazi's van ruim twintig jaar eerder) werd steeds sterker, evenals de reactie ertegen. Eerst was er de moord op Martin Luther King, 4 april 1968. U moet zich voor de geest halen dat de opstand die de moord in zwart Noord-Amerika losmaakte zeer plastisch in beeld kwam in journaal en actualiteitenrubrieken. De binnensteden stonden in brand. En dat zou nog een tijd zo blijven. De oorlog tegen en het fysieke neerslaan van de zwarte woede gaat in feite nog steeds door, in de vorm van de opsluitindustrie en de toegestane politiemoorden tegen zwarte burgers. De VS in brand? Ja, zo begon "mei 1968".

Rudi Dutschke

De aanslag op Martin Luther King bracht een Duitse neonazi op het idee dit ook eens uit te proberen. Hij schoot precies een week later de voorman van de Sozialistische Deutsche Studentenbund, Rudi Dutschke, door het hoofd. Dutschke overleefde de aanslag, al zou hij er elf jaar later alsnog aan bezwijken. Deze poging tot moord, na de moord op Ohnesorg, bracht de Duitse studenten volop op straat.
En hier komt het internationalisme in beeld. De demonstratie in Parijs tegen deze aanslag, een solidariteitsverklaring met de Duitse studenten, werd gewelddadig in elkaar geramd of desnoods geschoten door de oproerpolitie. En nee, Links Frankrijk laat zich niet gemakkelijk "doen" om het even op zijn Gents te zeggen. Van de knuppel- en schietpartij kwamen de vervolgdemonstraties met repressie, de bezettingen van universiteiten en culturele instellingen, en vervolgens sprong de vonk over naar "de arbeidersklasse". Bezettingen en stakingen, tenslotte van tien miljoen arbeiders (zo mocht men toen nog heten). Had het in Frankrijk een revolutie, in de zin van een breken van de macht van de regering kunnen worden? Als dat zo was zou het gebeurd zijn, lijkt de enige conclusie. Afgezien van de vraag of socialisme in één land dan plotseling wel zou hebben gekund.
De grote vakbonden sloten een akkoord (het verraad van Grenelle) dat voordelen voor de werkende klasse binnenhaalde zonder verder de machtsverhoudingen in gevaar te brengen. De Gaulle ging en kwam terug, vroeg een nieuw mandaat, kreeg het en het werd vakantietijd. Eind juni was de beweging tot stilstand gekomen.

"Mei 1968" is in Frankrijk, en voor wie meeleefde daarbuiten, een bijzondere ervaring geweest. Daar valt niet aan te twijfelen. Voor menigeen was het een breuk in de geschiedenis. De geest is weggeëbd op den duur, vervangen in het brede rechtse tegenoffensief, dat in Frankrijk geleid werd door communistische spijtoptanten die zich "nieuwe filosofen" noemden. Dat was de manier waarop de neoliberale contrarevolutie in Frankrijk vorm kreeg. Een nederfascistje als Thierry Baudet spiegelt zich aan een van die lui, Bernard-Henri Lévy, al is hij nou niet direct de intellectueel waarvoor BHL nog wel kan doorgaan.

In mei 1968 was er op de Franse barricaden niemand die gehoord had van of interesse had in de Frankfurter Schule. Toen zoals nu had Frankrijk zijn eigen denkers - en in die dagen was dat bovenal Sartre. Over die man hoor je nooit meer van de cultuurmarxisme-ideologen. Ze zijn het Frans niet machtig (Baudet wel, maar Sartre past niet in zijn agenda, die was niet joods).

Ik schrijf dit Bob Ross-portret van mei '68 zonder de illusie te hebben ook maar een van die fascistische of fascistoïde ideologen stil te krijgen.
Laat ze hier maar op kauwen.
O ja, en in Nederland gebeurde niets. Behalve dan de eindexamens.

Aardigheid vergt wreedheid

This town ain't big enough for both of us, Sparks


try a little kindness< Glen Campbell
You've got to be cruel to be kind< Unit 4+2. Jaja, een ander en eerder nummer...

Onaardige solidariteit kan helemaal niet

Eigenlijk wilde ik er hier en nu niet over schrijven, niet op Krapuul, nauwelijks op Christianarchy - ik heb wel op DeVrije er iets over geschreven, maar verder de vraag of anarchisten ook aardig kunnen zijn maar niet behandeld. De vraag in zijn algemeenheid dan. Er is wel aanleiding voor mij om er op in te gaan, de meest directe is heel recent.

Waarom zouden anarchisten aardig moeten zijn, aardiger dan "de anderen"? Welnu: wie een andere, betere samenleving nastreeft kan, nee moet, deze als voorbeeld "voorleven". Prefiguratieve politiek wordt het genoemd: in je uitingen laat je iets zien van de vorm van samenleving waar je naartoe wilt. Als ik de religieus/christen-anarchisten naga, die ik al decennia bestudeer, dan merk ik daar wel iets van, maar toch ook weer niet al te veel. Het is nu eenmaal ook menselijk, al te menselijk om niet altijd even aardig te zijn. De seculiere anarchisten zijn in doorsnee nog minder aardig, en dat wil echt wat zeggen.

De grotebekkencultuur, zeker in kraakkringen, van de jaren tachtig, staat mij nog helder voor de geest. Die cultuur leefde nog voort tot in de jaren negentig, toen het kraken al iedere maatschappelijke relevantie aan het verliezen was. Lees liefst het hier besproken boek, waarvan ik vrees dat ik een groot deel van de oplage (met diverse [mede] door mij geschreven werkjes) in de papiermolen heb gegooid. Geen kwade opzet hoor, de uitgeverij liquideerde en moest uit het pand waar zij gevestigd was.
"Een goeie beurt van mij, dan houdt dat lesbische wel op", dat soort uitingen. Eerlijk gezegd verwachtte ik het niet - de officiële lijn was iets anders dan de praktijk. Een praktijk die overgoten was of is met alcohol. Het laatste anarchistische genootschap waar ik na 26 jaar zonder plichtplegingen ben uitgebonjourd, de redactie van De AS, werd ook niet door overtuigde geheelonthouders bemenst. Eigenlijk wel aardig dat ik daar de strontkar over mij heen kreeg toen ik onthulde dat de schrijfster van Het gekraakte ideaal bij wijze van afscheid uit de redactie tegen mij zei dat ik de enige van de overgeblevenen was die zich bezighield met onderwerpen waar "jongeren" (zoals zijzelf op dat ogenblik) zich betrokken bij voelden. De polsslag van de tijd (enfin, die volgt u hier dagelijks, nietwaar).

Laat ik nu niet te veel omhalen: ik sluit mij aan bij wat Dhjana schrijft, maar meld tegelijk ook de valkuilen en de beren op de weg (spreekwoordelijk). Dat "linkse activisten" nu aardiger zijn dan in de hoogtijdagen van het kraken of daaraan voorafgaand, valt mij wel op. Maar misschien benadert men mij ook anders: ik ben nu van een andere generatie, bijvoorbeeld van Maagdenhuis '69, en door de ploeg van '15 werd je dan niet meer voor stomme hippie die er niets van gebakken heeft uitgemaakt (gelukkig ook niet voor de zo mogelijk nog ergere "[geslaagde] babyboomer"), integendeel.
"Aardig zijn" heeft verder niet te maken met bloemetjes in je haar, kruidige sigaretten of andere middelen of hippiedom in het algemeen. Hierover later meer.

Zomerbeeld 2017 - Nederlandse onsterfelijken

Iemand vroeg laatst op zeker forum: Wat is er uniek aan het Nederlandse landschap? Het rake antwoord kwam: "de wolken". De Nederlandse onsterfelijken.

Ik moet ergens een Gids voor Wolken hebben, maar daar ga je niet mee op pad, net zo min als met "Welke ster is dat?"

Drie keer hetzelfde landschap, verschillende wolken

De overwonnen machten in de gedesacraliseerde wereld

Het christelijk geloof brengt noodzakelijkerwijze desacralisering van de wereld met zich mee. Een wereld gevormd door en gevuld met goden dient buiten beschouwing te vallen terwille van die ene god, die absoluut en immanent tegelijk is, hemelse vader wiens zoon/dochter wij allen zijn en de Geheel Andere die niettemin persoon is die weerspiegeld wordt in de ander met kleine letter.
De mystiek smokkelt nog wel eens een hersacralisering binnen en het is eigenlijk dan ook geen wonder dat de kerkgenootschappen de mystiek met argwaan bezien. Maar zonder die mystieke kijk op de wereld is die desacralisering een vrijbrief de schepping te lijf te gaan - of men nog een "christelijke" vrijbrief nodig vindt of niet.

Inmiddels, wat of wie zijn "de machten" waarover Paulus het meermalen heeft, bijvoorbeeld in deze passus, Kol. 1:13-17:

Hij heeft ons gerukt uit de macht van de duisternis en geplaatst in het Koninkrijk van zijn geliefde Zoon, in wie wij de verlossing bezitten, de kwijtschelding van de zonde, in Hem, die het beeld is van de onzienlijke God, de eerstgeborene van de hele schepping, want in Hem is geschapen al wat in de hemelen en op aarde is, de zichtbare en de onzichtbare dingen, tronen, heerschappijen, overheden en machten; alles is door Hem en tot Hem geschapen. Hij is voor alles, en alles bestaat in Hem.

De Machten horen bij de gesacraliseerde wereld en zij kunnen niet meer op de troon gezet worden. (De tronen uit bovenstaand citaat zijn kennelijk niet wat we er in het huidig spraakgebruik onder verstaan). Berkhof somt de machten twee aan twee op:

• de staat en de maatschappij
• leven en dood
• traditie en moraliteit

of ook: eisen van het heden en vrees voor de toekomst.
De Machten verenigen de mens maar scheiden die van God. Reden om ze verslagen te achten.

Dat volgens deze exegese Paulus de staat als afgedaan beschouwt is geen uniek standpunt - Barth las het ook in de Romeinenbrief in ieder geval. Of Berkhofs boekje terecht door hedendaagse christen-anarchisten gewaardeerd wordt laat ik maar buiten beschouwing.
Dat Christus en de machten al zo lang niet in het Nederlands te vinden is maar wel steeds herdrukt wordt in het Engels zegt misschien genoeg.

Een zin om op te mediteren: Gods goedheid maakt een einde aan de eindige tijd.

- Hendrik Berkhof, Christ and the Powers. Translated from the Dutch by John H. Yoder. Scottdale/Waterloo: Herald Press. ©1977.

Uitzinnigheden waar je nooit over leest

Dit stuk verscheen eerder, op 3 oktober 2014, op Krapuul. Ik keek zachtgezegd nogal op van mijn eigen uitzinnigheid hier bij het terugzien, de aanleiding dit te schrijven bevindt zich in een nacht van recente tijd die inmiddels overspoeld is door geaccepteerde neonazipraat over "1968" als startschot voor "cultuurmarxisme". Het gaat hard, misschien vooral ook in Nederland.


1 mei 1968. Ik dien mij te verdiepen in Homerus, Livius, vierkantsvergelijkingen en stamtijden, heel veel stamtijden (ook de equivalenten er van in het Frans en Engels), maar de Revolutie Riep. Uit de dagen van Provo kort ervoor kende ik wat oudere jongeren (dat was toen nog geen speciaal begrip, het waren twintigers, begrijpt u wel, en ik was tiener). Ik kon in het deux-chevauxtje van een van hen mee naar de barricaden, dit was nog eens Franse werkwoorden leren, mensen! (Die oudere makker van toen zou heel goed wel eens ook bij krapuul kunnen werken, nod nod wink wink).

Say no more say no more, what was it like...
Hoe we met die trip op ooit Parijs gehaald hebben, geen idee, ik was de chauffeur niet. Daar waren we. Onmiddellijk kieperden wij de auto van een ander omver en staken hem in de hens en wie liep daar langs om blij uit te roepen: Ah, c'est la révolution! Inderdaad, Ernest Mandel. Wij wisten overigens nauwelijks wat wij deden want we hadden een kilo wiet in de voering van de eend meegenomen en zo achter de barricaden rookte je je te pletter, als je geen auto's aan het omgooien was of stenen wierp naar de CRS (=SS, ja die heb ik bedacht, ik blijf er bescheiden onder). Of je spoot wat op de muren. Wist u dat Sous les pavés la plage en Demandez l'impossible ook van mij zijn? Zoals ik al zei, ik ben bescheiden. Dat het de geschiedenisboekjes ging halen beseften wij niet.

Nou ja, wat we wel wisten dat tussen het leuzen aanbrengen, af en toe een Algemene Vergadering en het vechten op de barricaden het Een Grote Rampetamppartij was. Hemeltjelief! In Nederland zemelt iedereen over Pauw en zijn tweehonderd vrouwen, maar dat aantal haalden wij met gemak in die dolle maand. En omgekeerd natuurlijk ook. Ja je was jong en je wilde wat. Ik weet echt hun namen niet allemaal meer hoor, en ik mag hopen dat het wederzijds is. Vrijheid blijheid en een groot feest. Die meisjes in hun minijurken lieten hun ondergoed maar uit, dat maakte dat de contacten sneller verliepen zo tussen de gevechten door.

Eigenlijk was het allemaal een vooroefening van wat er in Nederland te gebeuren stond, dat begrijpt u. Al die bezettingen, het Maagdenhuis - de naam alleen al tenslotte, nietwaar. Een grote dolle boel, wiet, trips, vandattum en vechten met de smeris. De burgertruttenboel overhoophalen weet je wel.

Wat zegt u? "Waar ging dit eigenlijk over? Waren er geen politieke eisen, wat hield die revolutie eigenlijk in?"
Ja hoor eens even, heeft u het meegemaakt of ik?
U kent hem toch wel: wie zich de jaren zestig herinnert was er niet bij.
Zo, nou u weer.

Miljoenen, nee, maar goede opkomst bij demonstratie tegen massa-opsluiting

19 augustus 2017 zou demonstratiedag tegen de massaopsluiting zijn in de VS. Millions for Prisoners-March.
Hoe de dag ook georganiseerd was, de lopende acties in verband met Charlottesville vroegen de menskracht en de aandacht. Toch ziet het er goed uit, als actie.
Een kort beeld uit San José, Californië.



Een kiekje van de manifestatie in Washington DC. Het t-shirt links op de foto is naast mij geproduceerd...

Albert Woodfox van de Angola 3, Laura Whitehorn, ex-politiek-gevangene

Algemeen verslag op de SFBayView.




Spreker in San José vanuit de gevangenis

De Groene Gestalte komt!

De automobiel als (massa)moordwapen - het is niets nieuws. Ik bedoel dan niet de dekmantel of het middel van zogeheten terroristen, van de Parijse Autobandieten die voor anarchist doorgaan tot en met degene die op wellicht de beroemdste promenade van Europa mensen doodrijdt of zwaargewond maakt.
De automobiel heeft benzine nodig. Benzine wordt gemaakt van aardolie. Aardolie wordt gewonnen in Arabië, Irak, Iran, Libië, Nigeria, Angola, Venezuela, de Verenigde Staten, Rusland - om de landen met de grootste productie even te noemen. De aanslag op "het milieu" ter plaatse, alle levende wezens inclusief mensen, moet die genoemd worden? De bijdrage aan het broeikaseffect? De verwoesting van steden die dit zo handige vervoermiddel met zich meebrengt?

Het opmerkelijkste wat ik in verband met auto's heb gelezen de laatste tijd is juist dat die dingen aanzienlijk minder massamoord plegen dan nog niet zo lang geleden. De insecten die tegen de voorruit of de bumpers tot moes worden zijn aan het opraken. Het is een bijzonder stompzinnige reactie daarover de schouders op te halen of zelfs blij te zijn, want met-insecten-heb-ik-niks (tenzij u hipster genoeg bent om ze als knabbel aan de bar te bestellen). Ik ga er geen dubieus de laatste jaren opgekomen citaat van Einstein - is hij nu echt de enige Geleerde die bij de niet-geleerden gezag inboezemt? - tegen aan gooien.
Maar ook zonder dat ze worden doodgereden is er verband tussen het autootje en het insectensterven, dat deel uitmaakt van het Grote Uitsterven dat aan de gang is.

*
Het zijn merkwaardige treffens, die bijeenkomsten van het Anarchist Studies Network, niet alleen maar zeker ook de aparte club Academics and Students Interested In Religious Anarchism. De blik op het anarchisme verruimt tot zeventiende-eeuwse geestelijke-pamflettenschrijvers, Portugese mystici en middeleeuwse begijnen in de Nederlanden.
In het voorbijgaan stel ik Paul Cudenec de vraag of hij het met mij eens is dat een rivier een ziel heeft. Hij zegt niet meteen "ja" maar lang nadenken voor het bevestigend antwoord is ook niet nodig.
Ik ben blij dit antwoord ook terug te zien in zijn nieuwste boek, The Green One.
Een gemeenschappelijke liefde tussen hem en mij is bijvoorbeeld ook Eugène Marais, die zich verdiept heeft in het maatschappelijk leven van termieten en bavianen, om de conclusie mogelijk te maken dat mens en dier niet zo ver van elkaar staan als de schoolse wetenschap het graag wil. En dat een samenleving een ziel heeft, wat verder niets te maken heeft met wat nationalisten of zogenaamde patriotten er mee bedoelen.

Marais, getraumatiseerd door de oorlog en het plagiaat van Maeterlinck.

Diep Rivier

*
Uit de diepten die de dieptepsychologie en de bijbehorende studie van geloven (ik wil nog net wel religies zeggen, maar niet "godsdiensten" die immers hiërarchisch georganiseerd zijn) heeft Paul de verschijningen van de Groene Gestalte naar boven gehaald. De Groene Gestalte die de verbondenheid van de mens met de aarde en al het leven en het niet-leven uitdrukt. De Groene Gestalte (The Green One kan ik niet zomaar als De Groene vertalen, want dat is nu eenmaal een weekblad). Zijn evocatie doet denken aan de mystieke ervaringen die Martin Buber beschrijft in Extatische getuigenissen. Een fragment eruit heb ik hier vertaald. Groene Gestalte en Groene Verschijning zijn voor mij gelijk.

Een Groene Verschijning is de man in dit filmpje over het riviereiland Majuli, waar hij het verhaal van Jean Giono tot levende werkelijkheid maakt.
Of de tijgers, neushoorns en olifanten nu echt terug zijn - het zou een wonder zijn. Maar wonderen moet je juist van de Groene Gestalte verwachten.



Paul zou geen spiritueel anarchist zijn (de term komt van onze makker Peter Marshall, schrijver van Demanding the impossible) als hij niet ook het anarchisme als deel van de Groene Gestalte zou aanmerken. Hij noemt Proudhon, Malatesta, Emile Henry (daar ben ik niet blij mee), Goldman, Woodcock, Read. Los tussendoor ook wel Kropotkin en Bakoenin.
Ik ga er geen andere/meer namen tegenaangooien. De Groene Gestalte zegt:

Ik ben zowel de anarchie als de voorwaarde voor harmonie in samenwerking waarin je bestemd bent te leven als de kracht van gerechtigheid die nodig is om deze harmonie te herstellen in een maatschappij gebroken door hebzucht, uitbuiting en geweld.

- Paul Cudenec, The Green One. Sussex: Winter Oak Press, 2017. 197p. Bestel het hier.

De beloning voor moordenaars is een standbeeld in het park

Revelation Revolution 69, Lovin' Spoonful


We can swing together, Lindisfarne


The night they drove old Dixie down, Symbols. "Zwarter" kan het moeilijk bij deze vroege, zo niet de vroegste cover van dit nummer.

IJsvogels en bevers als bron van religie

De onbeschrijfelijke verwondering die ik voelde toen ik een ijsvogel vanuit eigen raam boven de sloot zag

In een in zijn geheel lezenswaardig stuk over hoe de de mens omringende natuur te benoemen komt George Monbiot tot de volgende rake conclusie (een dergelijke beschrijving van verwondering geeft Naomi Klein over het Grote Barrièrerif, naast de verwoesting die de klimaatafbraak veroorzaakt):

Our awe of nature, I believe, and the silence we must observe when we watch wild animals, hints at the origins of religion.

Religie, in die zin - niet: godsdienst.

Beelden van de "Charlottesville"-demonstratie, Amsterdam 17 augustus 2017

Demonstratie, tamelijk inderhaast beroepen, op het plein bij het Lieverdje. De opkomst kan in "vele honderden" uitgedrukt worden.

De aanleiding

Achteraf moeten er allerlei mensen zijn geweest die ik had moeten (her)kennen, het bleef er bij een, en dat was misschien genoeg. Het wuiven van een bestuurder van lijn 5 moet ook even vermeld zijn.

Het schandelijke reclamebord, een Lieverdje anno 2017, benam het zicht op de sprekers en spreekster. Waarom mensen in de demonstratie bij voorkeur  "a tergo" zijn vastgelegd behoort u te begrijpen

Beetje apart spandoek, achterin de demonstratie. En dan bedenk ik dat ik een t-shirt met tekst van Dorothy Day aanheb: The only solution is Love...

Op het punt bij het Koningsplein waar ik afgehaakt heb stond de bereden politie klaar

Laat de fascisten dat graf eerst in gaan!

- door Joke Kaviaar -
De tijd van afwachten is voorbij. Als fascisten ter verdediging van een standbeeld aan het moorden slaan is dat al meer dan de laatste druppel. Ook ons land staat vol koloniaal Gouden Eeuw verleden verheerlijkende beelden. Reparaties voor slavernij nog altijd nul. De straat op! Om te beginnen morgen de demonstratie in Amsterdam!

De tijd van afwachten is voorbij. Uitbuiters en slavenhandelaren zijn helden zoals smerissen die mensen op straat doodschieten en wurgen omdat ze niet wit of westers (genoeg) zijn. Ook hier marcheren fascisten op straat en al mogen ze geen wapens dragen zoals in de VS, autorijden mogen ze wel. Ook hier neemt de invloed van fascisten toe, ook al wordt gedaan of dat niet zo is. Ook hier worden anti-fascisten op een hoop gegooid met neo-nazi's en hardcore fascisten en racisten. Allemaal even erg zijn we, omdat we niet Kumbaya zingend ten onder willen gaan.

De tijd van afwachten is voorbij. Terwijl fascisten ongehinderd de straten innemen draait intussen de deportatiemachine op volle toeren omdat witte suprematie niks aan kracht en aantrekkingskracht heeft ingeboet. De staat vind het wel best als we dat even vergeten. Niet dus! Vluchtelingen worden verjaagd alsof het vervelende muggen in je slaapkamer zijn. Verdrinken ze niet in de Middellandse Zee, dan mag het ook wel hier in een overvol zwembad waar iedereen toekijkt en achteraf gaat lopen roeptoeteren dat vluchtelingen geen zwemles mogen krijgen omdat het schoolzwemmen voor witte Neederlandse kinderen tenslotte ook is afgeschaft. Verdeel en heers werkt altijd. Zo wordt het nationalisme gevoed.

De tijd van afwachten is voorbij. In de VS namen anti-racisme activisten het heft in eigen hand en haalden in Durham zo'n standbeeld dat zegt dat alleen witte levens ertoe doen om. Het is maar een symbool, zo'n beeld, maar zonder symbolen en beeldvorming geen beïnvloeding. Zo'n actie is dus directe actie. Neerhalen al die glorificatie van de haat! Anders verandert er niks. Het besluit van Charlottesville om het beeld van zo'n smeerlap wel weg te halen, leidde ertoe dat fascisten met veel geweld kwamen binnenstormen en dat een van hen in een terroristische aanslag op een groep anti-fascisten inreed. Rest in power, Heather Heyer! En wij kunnen het hier niet bij laten.

Er zijn zoveel meer slachtoffers van racisme en fascisme. En de meesten vallen door staatsgeweld van smerissen die een vrijbrief voor moord hebben. Als de smeris het mag, mogen KKK en andere 'alt-right' het ook. Allemaal tuig van hetzelfde laken een pak trouwens. Trump bouwt zijn muur misschien nog niet letterlijk maar wel alvast met wetten en razzia's en hetze tegen migranten. Fort Europa sluit een deal met Turkije en bouwt muren en hekken waar dat ook maar enigszins kan. Het nieuwste is het EU plan om de bestrijding van vluchtelingen aan Libië over te laten waar vluchtelingen ook weer als slaven verhandeld worden en kinderen en vrouwen verkracht en misbruikt. De ene reparatie laat nog op zich wachten en er worden alweer nieuwe schanddaden verricht waarvan men zich misschien over drie eeuwen pas gaat realiseren dat het toch wel erg was allemaal. Veel te laat om dan pas te beseffen dat de geschiedenis zich herhaald heeft, en waarschijnlijk ook dan alleen maar omdat er activisten zijn die hun mond open durven doen.

De tijd van afwachten is voorbij. Deportatie na deportatie, moord na moord. Het wordt beraamd en het wordt uitgevoerd. Moeders en kinderen geen uitzondering. Een heel Hazara-gezin werd aan handen en voeten geboeid gedeporteerd naar Afghanistan en zwerft nu zonder onderdak ergens onveilig rond in Kabul zonder medicijnen voor de moeder die een hartkwaal heeft en aan psychoses lijdt. Er wordt niet naar hen omgekeken en zij zijn de enigen niet. In de VS dansen de fascisten op de dood van Heather. In Neederland zegt Klaas Dijkhoff dat een moeder die gedeporteerd is naar Armenië best met haar kinderen herenigd mag worden, maar dan wel alleen zonder toekomst in Armenië. Daar zijn we vanaf, zal hij denken maar niet zeggen. Als we er maar niks meer van horen, is het goed. Fascisme met een stropdas en een glimlach, verpakt in neo-liberale mooipraterij. Dat verdient een standbeeld!

Ik gooi het allemaal op de grote hoop hier, niet? Ja. Want er is wel degelijk een verband in de opeenstapeling van fascistische en racistische terreur die de laatste tijd in een eindeloze stroom van bloed en tranen en angst en woede van beeldscherm en televisie afspat. Ik zie weinig verschil tussen de ene terreur en de andere. Het is maar marginaal. Het verschil is de staat of de straat. De legale en wettig vastgelegde wegen van de staat worden gekenmerkt door verhulling en newspeak. Het straatfascisme toont de gedachte en het ware gezicht erachter. We moeten daartegen de strijdbijl opnemen en weten dat de strijd tegen racisme en fascisme ook strijd tegen seksisme en kolonialisme en meer is. Trump = Wilders = Baudet = Rutte = Dijkhoff. Kort door de bocht en natuurlijk zijn er ook verschillen maar dat maakt het in essentie niet minder waar. De rode lijn van het 'eigen volk eerst' loopt overal doorheen. Allemaal witte mannen die de dienst uitmaken, elk met hun eigen retoriek en leugens. In de aanval, schrijft ook Peter Storm en ik ben het er hartgrondig mee eens. De tijd van afwachten is voorbij. Niet meer wachten de straat op te gaan tot de nazi's het doen. Het initiatief aan ons!

Voorbij is het. Haal de symbolen en de beelden maar neer. Direct wordt er geroepen dat je zo'n beeld niet om mag halen want het is geschiedenis. Maar als die geschiedenis op een voetstuk wordt geplaatst terwijl de andere kant van diezelfde geschiedenis wordt verzwegen, dan is het verheerlijking en anders niet. Weg ermee dus en geen gedraal. Als je het vriendelijk vraagt gebeurt het niet en als het verwijderen wel wordt aangekondigd slaan fascisten aan het moorden om het tegen te houden. Dan maar zo, onaangekondigd en radicaal, en ik geef die mensen in Durham groot gelijk. Bravo!

Ik publiceerde op facebook naar aanleiding van de moord op Heather in Charlottesville een oud gedicht dat eindigt met de regel "Laat de fascisten dat graf eerst in gaan!". De eerste reactie was van iemand die vond dat ik beter 'fascisme' had kunnen schrijven in plaats van 'fascisten'. Te letterlijk? Moeten we beschaafd blijven in het licht van de moord op Heather? Moeten we ook beschaafd blijven terwijl vluchtelingen de dood in worden gejaagd en we meebetalen om hen als slaven te laten verhandelen in Libië? Om hen te laten opsluiten in kampen? Om ons van hen te ontdoen, geketend per KLM-vlucht? Defense for Children zei het al: een beschaafd land doet zoiets niet. Hoe kunnen wij, die ons tegen deze terreur willen verzetten, dan beschaafd blijven vragen of ze er asjeblieft eens mee willen ophouden?

Netjes en beschaafd blijven, dat is leuk gezegd als je zelf niet in de vuurlinie van al dat geweld staat of er getuige van bent geweest. Het is makkelijk praten vanuit je leunstoel, met je witte koppie en je paspoort op zak. Dat is kortweg ons privilege. Nee, we hoeven niet netjes en beschaafd te blijven en het is gemakzuchtig vooral om zelf maar niet je kop boven het maaiveld uit te steken en een stap verder te gaan. Een fascist mag je een rotschop verkopen. Dat geldt ook voor alle gewelddadige bedienden van de staat met een uniform aan in de uitoefening van hun taak op bevel is bevel. En daarbij mogen eveneens hun middelen kapot gemaakt worden omdat het wapens zijn. Auto's, vliegtuigen...

We hoeven de moraalridders niet te volgen in hun heilige verontwaardiging. De mensen die hen daarin volgen hebben niet opgelet. Verzet tegen onderdrukking is zelfverdediging. Mogen we ons niet verzetten omdat er mensen bang zijn dat de Wierd Duks en ander gespuis dan gaan roepen dat 'extreem links' hetzelfde is of erger? Dit zijn geen mensen om naar te luisteren, ze willen ons de mond snoeren. Als we boe roepen is dat volgens hen al geweld dus wat dondert het. De inzet moet zijn fascisme en racisme te bestrijden, met middelen die nodig en effectief zijn. De ene keer kan het een standbeeld zijn dat omver getrokken wordt, de volgende keer gooit iemand een mollie in een politie auto, een andere keer gaan passagiers in een vliegtuig niet zitten omdat er iemand wordt gedeporteerd, en ergens anders worden hekken doorgeknipt en muren omver gehaald. Voorbeelden van effectief verzet genoeg. Hoe dan ook en waar dan ook, de inzet moet zijn dat BLACK LIVES MATTER. Dat er geen doden vallen onder vluchtelingen, zwarte mensen, mensen van kleur. En ook niet onder vrouwen, queers, trans etc. want patriarchaat is ook nog zo'n hand op de dikke witte onderbuik die zelfvoldaan boert en bulkt dat alles bespreekbaar moet zijn en geaccepteerd moet worden tot verkrachting, moord en deportaties aan toe.

Laat de fascisten dat graf eerst in gaan, schreef ik. En daar sta ik nog altijd vierkant achter.

Demonstratie donderdag 17 augustus in Amsterdam om 20 uur !

WIE ER EERST SCHIET

Zouden we zwichten voor fascisten,
dan was ons leven nog minder waard
dan in het licht van hun volksgerichten
waarachter verstikking zich schaart

te staan voor vrijheid voor allen te lezen,
verdrukt in een tijdgeest als van een granaat
Wanneer gedwongen tot de kilte in ons wezen
met het toelaten van niets anders dan haat

zonder terugslaan we zouden liggen gaan
– al voordat we door geweerschoten vallen -
zo op de knieën voor 't razen van vazallen

die vanachter maskers hun toorn doen schallen
Dan werden we dit leven vermisten, dode getallen
Nee! Laat de fascisten dat graf eerst in gaan!

Waarom is er wel socialisme in de Verenigde Staten?

Misschien is het de dialectiek van de vooruitgang: de remmende voorsprong of de stimulerende achterstand. In de Verenigde Staten heb je zowaar socialisten. Heather Heyer was er een, en Cornel West hoort er bij: Democratic Socialists of America. Ook Bernie Sanders, blijkbaar.
Zij delen het symbool met de PvdA, maar daar blijft het dan bij.
En ik kan wel lekker steil gaan mopperen: stelletje reformisten, maar een andere, nu luidere stem in mij zegt: hadden we ze hier maar.
In het machtigste land ter wereld, waar de macht verdeeld wordt door twee in feite op sterven na dode partijen, is ruimte voor de stem van het socialisme, zich al dan niet democratisch noemend (voor mijn gevoel is het een pleonasme, maar misschien moet het toch, het "reële" socialisme indachtig).

"Hadden we ze hier maar". Als "we ze" hier hadden, dan zou het niet "ze" zijn, maar dan zou de zin anders worden misschien: "Hier zijn we!"
Een organisatie die de linksheid van de PSP, de groenheid van de Partij voor de Dieren en de strijdbaarheid van de SP of de CPN in betere dagen combineert... Ik lever mijn anarchistische partijkaart er wel voor in.
Kan dat alleen als er een fascistoïde warhoofd, die eigenlijk de hele politiek tot reality-tv maakt, staatshoofd is, met alle mogelijke verschrikkelijke gevolgen daaraan verbonden?
Een structureel racistisch politieapparaat dat dagelijks mensen "met een kleur" doodschiet?
Het grootste aantal gevangenen ter wereld, in absolute en in relatieve zin, gevangenen die bovendien op grond van het dertiende amendement op de grondwet officieel slaaf zijn?
Maar laat ik er geen requisitoir van maken, al zou het wel in een groter verband nodig zijn.

Waarom is er geen socialisme in de Verenigde Staten? vroeg de Duitse socioloog/econoom Werner Sombart zich in 1906 af. Mijn leermeester Ger Harmsen vond het een retorische vraag: we hebben het over de meest kapitalistische maatschappij ter wereld. Maar eigenlijk zag die vraag voorbij aan wat er wel aan beweging was. En is. De vraag is vooral: waarom is er geen tegenmachtsvorming van belang, zoals die in de meeste Europese landen wel kon? Maar de vraag blijft waarom er juist nu wel een levende beweging is, die de macht op straat uit kan dagen?
En dan kijk ik nog eens met vollopende ogen naar de beelden van het omvergehaalde beeld hier - niet van treurnis, maar van verwonderde blijdschap.

Er is geen garantie op het morgenrood. Maar het afgelopen weekeinde heeft het (weer eens) laten zien: het is socialisme of barbarendom.

Drie uur 14 augustus voor altijd

Een paar weken voor het einde was Tommy Vance nog overgestapt van Radio Caroline naar Radio London. In een gesprek met Paul Kaye, de veteraan onder de deejays van London, legde hij het verschil uit. "Het enige doel van dat andere station is geld verdienen."
Paul Kaye was zo verstandig om te zeggen dat het streven van Radio London niet anders was. Wat kon er op teruggezegd worden? Wie naar beide stations luisterde in die dagen kon het zonder problemen uitleggen: op Caroline werd de grootst mogelijke bagger geplugd omdat het op een label uit was dat door de directeur van het station gedistribueerd werd. De enige grote naam die dat geplug heeft opgeleverd is die van de Dubliners.


Seven drunken nights. Er zijn maar vijf avonden in het lied, de aankondiging is om het olala-gehalte aan te dikken.

Op Radio London moest men dit nummer wel draaien toen het een hit werd, maar Tony Blackburn, nota bene ex-Caroline, kondigde het voor de eerste keer aan met de woorden: "Er zijn mensen die zeggen dat de kwaliteit van de platen minder wordt tegenwoordig. En afgaande op dit nummer kan ik ze geen ongelijk geven."
Caroline had op zeker moment het goede format waarin veel ruimte was voor R&B/soul ingeruild voor de payola die het station in de periode tot het eind in maart 1968 kleurde. Het maakte het station niet prettig beluisterbaar en Vance en Kay(e), zie boven, moeten uitstekend geweten hebben wat er bedoeld werd. Radio London, Big L, was de vrijplaats voor psychedelica en soul. De nieuwe deejay John Peel moet - dat kan achteraf beter gezien worden - voor de keuze van zeker de eerste categorie een aardige rol gespeeld hebben.

Op 15 augustus 1967 zou het voor Britse burgers verboden worden te werken voor buitengaatse radiostations. Ze sloten, voorzover al niet eerder opgehouden, de dag ervoor, in het geval van Radio Scotland en Radio 270 (Yorkshire) net voor middernacht.
Caroline ging door. Helaas ging de payola ook door (dat had verboden moeten zijn, maar het viel niet te controleren). Maar er was niets anders meer. En na die derde maart 1968 moest je van ellende Veronica wel aanzetten - tot de komst van Radio Nordsee, twee jaar later.

Voor het fatale tijdstip 15 uur Britse zomertijd werd op Radio London het laatste nummer gedraaid, een nummer waarvan het station de primeur had gehad en dat als LP-track een week op nr. 1 in de eigen hitlijst had gestaan. De BBC had het in de ban gedaan, want het zou wel weer over drugs gaan. Het zijn eigenlijk die begintonen van het nummer, en daarmee geheel A day in the life, die de herinnering aan dat ogenblik levend houden voor wie het aan heeft moeten horen op die regenachtige maandag 14 augustus 1967.



Dit was wat er na het wegijlen van A day in the life kwam. Paul Kay (de eerste in beeld) geeft de tijd en kondigt de sluiting aan.
En dan stilte.


Het gevoel van leegte, van beroofd zijn van de muziek, blijft. Ook na vijftig jaar.

Een martelares van het nieuwe oude nazisme in de VS

En wat de ideologische achtergrond van 'tegendemonstranten' is zal krantlezend NL nooit weten. Her name: Heather Heyer. Her flag: IWW & DSA. pic.twitter.com/DOOC2INr0T

— Lode (@FeitenvanLode) 13 augustus 2017

Een dode in het land dat zijn bestaan dankt aan massamoord, een moordpartij die dagelijks doorgaat - op de landmassa die wij "Amerika" moeten noemen, en op zoveel andere plaatsen ter wereld.
Heather Heyer, lid van de Democratic Socialists of America en organisator bij de Industrial Workers of the World, verbonden aan een advocatenbureau. Ik aarzel om het portret te plaatsen, waartoe wij juist worden opgeroepen het te doen, met het vriendelijke gezicht - ontwaar ik een kruisje om haar hals? Nu ja, ik doe het wel.

Het lot belooft geen morgenrood

Doodgereden door een nazi in Charlottesville, Virginia, gisteren. Niet te classificeren als Marianne, want zij is dood. Van wat zij ter plaatse deed voor zij vermoord werd zijn wij tot nu toe niet op de hoogte gesteld. Haar dood heeft de feitelijke zegen van het Trump-regime, van eenendertig leden van de Nederlandse Staten-Generaal, en de stilzwijgende instemming van media die nazi's en demonstranten tegen nazi's gelijkstellen.

Het recept krijg je nooit meer

Turn around, look at me, eerste (kleine) hit van Glen Campbell, tevens origineel


Live-televisieuitvoering van Up, up and away


Het hoort niet bij Glen Campbell, maar omdat het van Jimmy Webb is ook weer wel. Kippevel bij MacArthur Park met het South Dakota Symphony [Orchestra]


En nog een wat onkarakteristiek nummer, beter verstaanbaar dan het origineel: Catch the wind

Wanneer komen de groene velden terug?

Wanneer komen de velden en het gras terug voor mijn kinderen? *

Telkens als iemand probeert te voorkomen dat een struweel wordt weggehakt of een weiland wordt geasfalteerd, zijn zij mij.
Wanneer mensen samenkomen om een rivier te beschermen en de wezens die er in en om leven, tegen de gevoelloze wreedheid van een dam. zijn zij mij.
Elkeen die "nee" zegt tegen schaliegasboringen, oliepijpleidingen, koolmijnen, afvalstortplaatsen, tegen GM gewassen of wapenfabrieken zegt "ja" tegen mij en mijn aanwezigheid in hen.

Als iets diep in je roert en je uitstuurt om te vechten tegen een nieuwe weg, een nieuw winkelcentrum, een nieuwe luchthaven of een nieuwe energiecentrale, dan is dat iets mij.
Als je ooit het gevoel hebt dat de wereld die je kent krankzinnig is en het waagt alles wat je hoogschat te verwoesten, dan moet je weten dat ik dit gevoel ben.
En als dat gevoel een mening wordt, een argument, een theorie of een filosofie, dan ben ik dat in weer een andere gedaante.
Soms komt dat gevoel in een bijkomstige vorm. Het zou een theoretisch vermoeden kunnen zijn, een ideologische gevoeligheid voor de manier waarop verzetsgedachten overgenomen kunnen worden door waar zij tegen zijn.
Maar die energie ben ik ook nog steeds, alleen moet ik nu de ondankbare taak verrichten alle filosofische verknopingen en puin die je pad blokkeren op te ruimen.

Ik bloei in het menselijk hart maar het menselijk hart moet mij wel toelaten. Ik moet het openstaan worden voordat ik het invullen en het naar buiten treden word.
Iets kostbaars verliezen is erg genoeg, maar wat als je vergeten bent dat het kostbaar was? Of dat je het ooit maar gehad hebt? Waarom zou je zoeken naar iets wat je niet waardeert? Hoe vind je iets waarvan je niet gelooft dat het er ooit geweest is?
Je velden en je groene gras zullen niet terugkomen tot je liefde ze weer te voorschijn roept.

* Lord Dunsany, “Nature and Time", Fifty-One Tales

- Fragment uit Paul Cudenec, The Green One, Winter Oak Press, Sussex, England, 2017.
De "ik" is de Groene Verschijning, waarover afzonderlijk meer binnenkort.

Zomerbeeld 2017: het lantaarntje op mijn schouder

Met de camera kon het diertje niet dichter benaderd worden...

Toen het op het pad zat meende ik zeker met een kleine sprinkhaan van doen te hebben Op de foto zou het ook een grote bladluis kunnen zijn

De geschubde inktzwam is juist een zomerbloeier

Een dode rups is een vlinder minder

De leuze van de Insectensekte gaat nog steeds, en meer dan ooit, op. Dit groot weekeinde heeft de Vlinderstichting een tuinvlindertelling georganiseerd in Nederland en de resultaten vielen tegen. Vrijdag waaide het te hard wat mij betreft en zondag, gisteren - geen idee. Als je twee tuinen ter beschikking hebt, een bij een boerderij in de bollenstreek, de andere tussen de stenen aan een gracht, kun je geen resultaten doorgeven. Het klinkt luxueus, en misschien kan ik het als een zegening zien, ja.
Het moet aan de wind gelegen hebben dat ik in een kwartier in eerstgenoemde drie bonte zandoogjes heb gezien en een groot koolwitje. De zandoogjes leken met elkaar te spelen.
De andere, in Amsterdam, leverde geen resultaat binnen ruim een kwartier. In de omgeving nam ik een atalanta waar en (vermoedelijk) ook weer twee bruine zandoogjes. Misschien een witje, maar men vloog te snel en te onverwacht. Schamele oogst.
Bevindingen die met de algemene overeen lijken te komen.
Op de afbeelding een Portugese borboleta, iets scherper gekleurd dan de algemene Nederlandse.

Het steeds toenemende onbetaalde werk

Voordat we ons in de luren laten leggen door het angstbeeld dat we straks geen werk meer hebben, moeten we ons daarom richten op de manier waarop we werk zijn gaan verrichten ‘buiten werktijd’, de manier waarop een steeds groter deel van ons leven in het teken van werk is komen te staan, al is het dan vaak onbetaald werk.

Het angstbeeld dat er geen werk meer is, heeft daarom een heel specifieke ideologische werking: het doet ons vergeten dat we alleen maar meer werken – en dus dat er alleen maar meer gekapitaliseerd wordt op ons leven. Met andere woorden, en goed marxistisch gezegd: het dreigement en de angst dat er geen werk meer is, maakt ons ultiem uitbuitbaar. De mobilisatie van toekomst in de urgente bezorgdheid over werk is zo bezien eerder een dreigement: accepteer uitbuiting, omdat in de toekomst werk wel eens helemaal zou kunnen verdwijnen.

Willem Schinkel in De Groene, lezing van een symposium De toekomst van werk.

Wat is een man zonder zijn fluit?

En als we dan toch Focus gehad hebben, waarom dan niet ook Thijs van Leer "solo"?

Rondo, de intro van de radioprogramma's van ds. Toornvliet, een dissident van Radio Bloemendaal, die - acterende dat hij niet wist hoe hij op die radio kwam, de Mi Amigo mede drijvend heeft gehouden toen de wetgeving in Nederland dit allang verboden had.


Introspection. Evenals bij de vorige met Letty de Jong.


Indianenmars, de Utrechtse straatfluiter Cochius, gelied doelwiot van de prinsemarij die hem zijn fluit ontnam - aan zijn reactie hierop is de titel van deze post ontleend.

Zomerbeeld 2017: voordat het schieten begon

Prikneus met naar ik meen zandoogje (bont?)

Eigen zonnehoed eerst

Eindelijk de witte waterlelie, "geschoten" voordat er echt geschoten werd.

De aardappeloogst in de tuin is niet de moeite waard, de aardappelbovist daarentegen doet het goed.

Er is een man met een geweer, hij maait u met genoegen neer

Twee onverlaten met hond

Windkracht 6 vanuit het westen, de geur van de egelantieren achter ons omkleedt ons. Boerenzwaluwen zwieren boven het water, een klein groepje spreeuwen waagt zich boven het veld. Wagen is het juiste woord. De groep is te snel, te ver weg om de kijker bij de hand te hebben en te klein om de ganzen op naam te kunnen brengen. Het moeten welhaast kolganzen zijn. Plotseling begeven zich twee menselijke gestalten met een foedraal over hun schouder in beeld, in gezelschap van honden. Zij gaan naar de bosjes die her en der de eentonigheid van de weilanden breken. Men zou denken dat die landschappelijke elementen er zijn om de koeien (die er niet zijn) beschutting te bieden, of als schuilplaatsen voor dieren die pas in nacht of schemering op pad gaan. De gestalten gaan er kennelijk doelbewust op af. De ganzen zullen er zich verscholen hebben.

De opgeschrokken ganzen

De honden verstoren hun rust, ze vliegen op. De mannetjes (vermoed ik) zetten het op een rennen. Paf paf. De honden zijn blij. Een komt er met een gans, groter dan de hond zelf, in zijn bek naar het baasje. Die schiet nog maar eens, een kruitwolk stuift op. Achteloos wordt het intussen ongetwijfeld levenloze dier in de richting van het grijsharige andere mannetje gegooid. Door de kijker kan ik niet zien wat de types er verder mee doen. Ik roep maar even "klootzak" over het water, door de kijker lijken de onverlaten veel dichter bij dan ze zijn. Ze zullen het niet horen. En dan nog.
In totaal blijken er vier mannetjes met evenveel honden op het veld te zijn. De werkloosheid blijft toch een probleem, nietwaar.

Als wij ons maar van het uitzicht losmaken klinkt de roep van een wulp. Kan die ook een schot verwachten?

De eerste Chinese militaire basis in Afrika

Natuurlijk, er zijn oude handelscontacten tussen Oost-Afrika en China, maar een militaire basis? Djibouti heeft de primeur, de voormalige Franse kolonie waarvandaan een door nazi's gehuurd schip naar de Middellandse Zee vertrokken is dat vluchtelingenboten wil tegenhouden of doen zinken. Het Vreemdelingenlegioen is er in 2011 vertrokken (geen nood, het is naar de Verenigde Arabische Emiraten verhuisd). Er is nog wel een basis van het reguliere Franse leger, met 1750 militairen. De basis van het Vreemdelingenlegioen is overgenomen door de Verenigde Staten. Daar vlakbij komt nu de Chinese basis, die volgens de berichtgevers gezien moet worden als mogelijke bescherming van Chinese investeringen in Afrika en "dus niet als koloniaal". Een trouvaille.