Een regering die de werkmens een loon om van te leven gunt

Thanks for the song Billy Bragg. pic.twitter.com/DQ6TwXyMxp

— Pink Floyd (@pinkfloyd) 8 juni 2017

Anarchisten komen uit hun winterslaap als er verkiezingen zijn, om "boe" te roepen en mensen aan te sporen vooral niet te gaan stemmen. Zelf doen, weet je wel, en dat betekende vooral veel zuipen in het kraakhol.
Ik heb het tegenstandpunt afgelopen maart verdedigd. Tegen Dhjana, met wie ik ook weer geen groot verschil van mening had. Ik heb toen nog even uit de doeken gedaan dat ik altijd heb gestemd, en zelfs lid ben (geweest) van partijen: niet van de Pacifistisch-Socialistische Partij *), wel van De Groenen (haha, een gratis lidmaatschap) en uit overtuiging van de Partij voor de Dieren.

In Engeland heb ik in de geest tot deze eeuw op de Liberalen gestemd - ik heb dit hier gemotiveerd -, in Schotland op de SNP en in Wales op Plaid Cymru. Het maakt niet uit, want ik ben geen Brit en woon niet in een constituency. Voor Griekenland stond ik achter Syriza, en ik zie geen reden er spijt van te hebben. Die spijt mag ik overlaten aan de Griekse kiezers die ermee geconfronteerd worden dat er in de "democratie van de markten" geen alternatieven zijn. Ik kan wel doorgaan.

Corbyn is geen linkse redder, hoewel altijd nog meer dan Jesse Klaver overigens, wiens integriteit nog op de proef gesteld moet worden en het ziet er naar uit dat - maar enfin. Maar het is in Engeland niet lood om oud ijzer.

De steun is verder eerder te zien als een verlangen naar verbeteringen binnen deze maatschappij: fundamentele systeemkritiek is ook uit de mond van Corbyn niet te horen, hooguit een pleidooi voor socialer prioriteiten binnen dit systeem. De steun aan Corbyn is nu juist geen bewijs van de “wil om hiervoor te vechten” – voor die “andere maatschappij” dus – maar teken om ie strijd voor verbeteringen uit te besteden aan wéér een inspirerende leider die het werk voor ons op gaat knappen als wij maar luid en hard genoeg juichen. Het is dezelfde dodelijke illusie als in 2015 rond Syriza in Griekenland, en in 2016 rond Bernie Sanders in de VS: wij kunnen het niet zelf, politieke leiders moeten het voor ons doen. Dát is de fundamentele valstrik, en het enthousiasme voor Corbyn helpt mensen wederom om in die valstrik te belanden.

Lees het hele stuk van Peter Storm, een verder zeer gewaardeerd blogger, hier. Ja, ik weet ook wel dat hij niet voldoet aan het geschetste in de eerste alinea (dat soort anarchisten is trouwens uitgestorven na de jaren tachtig).
Steunbetuigen voor Corbyn is een uiting van internationalisme. In het algemeen zou ik in Engeland voor de Groenen duimen (doe ik toch wel) en liefst ook voor de Animal Welfare Party. Maar het schandelijke kiessysteem in Engeland geeft andere partijen dan de drie historische geen behoorlijke kans. Dus Corbyn. Zonder illusies. Het woord "illusies" zegt het al.
Hij wordt het toch niet - wat we zullen zien is chaos en het tonen van onvermogen van de heersende klasse om nog te heersen, zoals ook in de VS. Op het electorale wonder dat het misschien anders loopt mag ik evenwel hopen.
De hoop is ons gegeven voor de hopelozen, doe ik nog maar eens.

*) Toen deze partij zoiets als een anarchistische vleugel had is mij gevraagd deze te komen versterken. De sfeer van voortdurende ruzie en vleugelstrijd stond mij tegen dus ik heb het niet gedaan. Degene die uitdrukkelijk bij mij aandrong is uiteraard neoliberaal schoongewassen inmiddels, ik noem geen namen.