Op het congres van de Partij voor de Dieren van eind november vorig jaar irriteerde mij de radicaliteit van de jongerenorganisatie tot op het punt dat ik het over kleutergedoe had. Gunst, wat ben ik eigenlijk reformistisch geworden. Even in een amendement per congresmotie de veeteelt afschaffen, dat gaat zomaar niet.Mijn ook aanwezige makker van jaren her, uit de Vrije-Socialistentijd, hield mij toen al voor dat ik toen ik jong was ook radicaal was. Hij kon het nog weten. Op zijn blog, waarop ik nu pas geattendeerd ben, kom ik apart terug.
Op het congres van afgelopen zondag legde een spreekster namens de grotemensenpartij uit waar het radicalisme op gebaseerd is. Bij Pink! vindt men dat geen levend wezen als object gezien mag worden. Kijk, dat is een radicaliteit waar ik sinds mijn bijna jongste jaren mee in kan stemmen. En de radicaal in mij van toen vindt een leeftijdsgrens van 28 veel te hoog - ik neem mijzelf als negentienjarige daarvoor te serieus. Maar waar zou ik mij mee bemoeien? Zeurpiet die ik er ben.
Dus, lieve jonge lezers en lezeressen: ik beveel u Pink! aan.
Dank u.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten