Als ik halverwege de bundel ben en die ter hand neem valt het mij pas op. De titel is: Die Würde des Mensche ist antastbar. Het interpreteren als de regel van het eerste artikel van de Duitse grondwet is zo gek niet: de schrijfster neemt de tekst zeer serieus - het desbetreffende artikel erover is hier te lezen.Ulrike Meinhof was columniste in het blad van haar echtgenote, ook toen ze uit elkaar waren gegaan. Haar columns en polemieken overlezend kom ik tot twee treurig stemmende conclusies. De eerste: zoals zij in de jaren zestig zich kon opstellen zul je ze nu niet meer tegenkomen. De tweede: wat is de zin geweest dit opzij te schuiven voor het gevaarlijke leven in de stadsguerrilla, dat op deze dag 41 jaar geleden in de cel eindigde? De vraag blijft open. Des te meer, omdat een van haar stukken - het enige dat ik maar zal noemen in dit verband - gaat over de brandstichting in een Kaufhaus in Frankfurt. Zij heeft daar gemengde gevoelens bij. Het resultaat van de brandstichting is slechts een bevestiging van de kapitalistische consumptiemaatschappij. Er zijn geen levens in gevaar gebracht, de verzekering dekt de schade en de voorraad wordt ververst. Maar het is ook een aantasting van het heilige eigendomsrecht, en dat vindt zij ook belangrijk. Afwegingen in Konkret waaraan niet af te lezen valt dat zij twee jaar later mee zal helpen een van de brandstichters uit gevangenschap te bevrijden - en alles wat er na kwam. De brandstichters waren de kern van de Rote Armee Fraktion, in haar eigen tijd steevast aangeduid als Baader-Meinhof-bende.
Die Würde ... heeft mijn zicht op Ulrike Meinhof weer enigszins veranderd. Als het u interesseert kunt u mijn oscilleren controleren aan de hand van de tag met haar naam onder dit stukje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten