Portfolio: Uche, uche, uche

Donderdag 22 mei 2014 werd in Athenaeum Boekhandel in Amsterdam een facsimile-uitgave van alle nummers van het blad Provo en de bijbehorende Provokaties ten doop gehouden. Een voor de hand liggende plaats: vlak bij het monument van de verslaafde consument bij uitstek, Het Lieverdje, aangeboden door de makers van Ha Hunter Heerlijk Hoesten  – uche uche, om Robert Jasper Grootveld met zijn anti-rookhappenings in ere te houden.

En nee, er is geen plaquette op het onnozele standbeeldje, ter herdenking van de happenings, de kloppartijen namens Het Gezag op zaterdagavonden in het holst van de jaren zestig. De bestrating om het beeldje heen heeft de vorm van een Gnot-appeltje, werd ons verteld, iets wat mij – en hoe vaak heb ik dit punt niet gepasseerd! – nog nooit was opgevallen. Dit is dan de gedenksteen. Provo wordt in de vergetelheid gedrukt, als de vervaarlijke ideoloog van het nieuwe Nederlandse protofascisme in de Tweede Kamer kan balken over Nederlandse academici die in 1968 een klap van de marxistische molen hebben gekregen, dan wordt hij ook op dit punt niet tegengesproken. Afgezien van het feit dat het niet waar is, klopt ook het als zo belangrijk aangeduide jaar nou juist niet voor Nederland.  

Nederland had zijn “1968” voor 1968 – het hoogtepunt was 1966, het rumoer rond het huwelijk van de kroonprinses en de onvermijdelijke val van de hoofdcommissaris van politie en de burgemeester van Amsterdam. Misschien wel het laatste grote arbeidersoproer van Nederland, van bouwvakkers op 14 juni 1966, stond niet los van de sfeer van “er is iets te doen in de stad” maar had verder niet met Provo te maken. Misschien was het ook het sluitstuk. Er viel een dode, dit zag er ernstig uit. Dat was het ook, maar het had geen verder vervolg.

Als Provo in anarchistische kringen of door hen die het anarchisme bestuderen als vroege Nederlandse start voor 1968 wordt gezien, waarom raakt het fenomeen zelf dan in de vergetelheid? Ik geloof helemaal niet dat dit zou komen doordat de Nederlandse samenleving als het ware zodanig doordesemd is van de geest van Provo dat het niet vermeld hoeft te worden. Als een neo-regent als Van der Laan (ook weer PvdA, net als Van Hall) een anarchistische 1-meidemonstratie in Amsterdam meteen bij het begin uit elkaar laat slaan door de Mobiele Eenheid (2012), als een week voor de presentatie van de Provo-uitgave Joke Kaviaar terechtstaat voor opruiing vanwege door haar verspreide teksten, als bekend gemaakt wordt dat de zogenaamde illegalen die in het voormalige Huis van Bewaring aan de Havenstraat het na de aanstaande ontruiming maar moeten uitzoeken – dan is er geen reden op de lauweren te gaan rusten en te denken dat Amsterdam (en bij uitbreiding Nederland) een vrijzinnig paradijsje is. En juist omdat het dit niet is moet Provo van hogerhand maar liefst vergeten worden, is de verdenking die ik koester.

Het klinkt niet zo aardig, maar ik kan het toch niet anders zeggen: een doos met herdrukte nummers, inclusief realia als het klappertje dat het startschot moest zijn van de revolutie in mei 1965, uitgegeven door een marginale uitgeverij, prijs: 49,50, is geen waarborg tegen het Grote Vergeten. In ieder geval kunnen nu alle nummers van Provo bij de boekhandel terechtkomen. Maar ze hadden er eigenlijk altijd moeten zijn, vanaf 1965/67, ze hadden geen moeilijk vindbare speculatieobjecten mogen worden en iedereen had deze bronnen zo moeten kunnen ophalen bij de betere boekhandel. O, die heeft Nederland al nauwelijks meer, dat is waar. En welke grotere uitgeverij zou zich er aan wagen? En vindt het Gezag het wel goed?

En toch – misschien komt het er alsnog van, na deze facsimile-uitgave.

Als professioneel titelbeschrijver waag ik mij nu aan de titel die verzuchtingen zou opleveren in het bibliotheekwezen als dat nog functioneerde [en neen, de duidelijkste spelfout blijft mooi staan]:

Provo – Provo is een maandblad voor anarchisten, provoos, beatniks, pleiners, scharenslijpers, bajesklanten, zuilenheiligen, magiërs, pacifisten, patapooiers, sjarlatans, filosofen, bacillendragers, opperstalmeesters, happenaars, vegetariërs, syndikalisten, huslers, brandstichters, Klazen, kleuterleidsters, opruiers, pyromanen, schurft- en syfillusleiders, BVD-ers en ander rapalje / Provocaties / Vlugschriften van PROVO anarchistenblad. [Met een voorwoord van Roel van Duijn en een inleiding van Jan Donkers] Amsterdam/Utrecht: Kelderuitgeverij, 2014. 49,50 euro.

Biafra en Jemen

De vijftigste verjaardag van Biafra. Amnesty roept op tot vreedzaam benaderen van de herdenking of demonstraties voor de herleving van Biafra.
Ik "vier" de dag met verwijzing naar de honger in Arabia Felix oftewel Jemen, waar de Saoedi's dagelijks bombarderen en iedere tien minuten een kind sterft door ondervoeding, zonder dat de haan van de joods-christelijke ideologen er naar zal kraaien.
Zie hier - en o ja, Jemen is voor de helft een ex-Britse kolonie.

Joyce Curnell, zomaar iemand uit de VS-Goelag

Joyce Curnell was een vijftig jaar oude zwarte vrouw, moeder van twee kinderen, van Edisto Island, South Carolina. Zij woonde in armoede in een caravan zonder water of elektriciteit. 21 juli 2015 ging zij naar de eerste hulp met maagpijn en er werd gastro-enteritis vastgesteld.

In het ziekenhuis werd de politie ervan op de hoogte gesteld dat zij een onbetaalde boete had lopen van 2200 dollar wegens het stelen van bier en voedsel ter waarde van twintig dollar, in 2011. Zij had duizend dollar hiervan betaald en kon niet meer missen.

Toen de politie kwam om haar te arresteren gaven de dokters de opdracht haar de voorgeschreven medicijnen te geven als zij pijn had of moest overgeven.

Volgens politieagenten in het huis van bewaring begon zij enkele minuten na aankomst over te geven. Bewakers negeerden haar toen zij vroeg om haar medicijnen. Zevenentwintig uur nadat zij opgesloten was werd zij dood in haar cel gevonden.

Het rapport van de patholoog-anatoom zegt dat zij gestorven is bij gebrek aan water. Opnamen in het huis van bewaring laten zien dat de bewakers wisten dat zij ziek was en haar niettemin lieten sterven. Tot nu toe is er geen enkele bewaker berispt of van een misdrijf beschuldigd wegens de dood van Joyce Curnell.

- Van vijf demonstratieborden zoals getoond in Grand Central Station, New York.

De verdwijning van een ooit "gewone" vogel

Ik weet nog een paar plaatsen waar ik de veldleeuwerik aanwezig wist de afgelopen jaren. Dat er nu echt refugia voor het dier moeten zijn - ik moet er niet aan denken - inderdaad: het natuurgeluid van mijn jeugd, toen de meestverspreide vogel van Nederland, thans een ernstig bedreigde rodelijstsoort:

Ken je het werkwoord kwinkeleren? Mocht je het hopeloos oubollig taalgebruik vinden, spreek het dan eens driemaal achter elkaar uit en laat de klanken van door je mond rollen als goede wijn. Droom dan ook meteen even weg naar zo'n nostalgisch groen weiland van vroeger en je hoort het gezang van de veldleeuwerik. Op zonnige dagen was hij er altijd en hij deed het onophoudelijk: kwinkeleren!

Ik kon het nooit laten om dan omhoog te kijken en de lucht af te speuren naar het zwarte stipje waar zoveel geluid uitkwam. En ja hoor. Soms kostte het wat moeite, maar altijd vond je hoog in de lucht dat kleine nerveus fladderende vogeltje dat zo ongeveer de soundtrack van mijn kinderjaren bij elkaar floot.

Dan praten we over de jaren zeventig en tachtig. Daarna begonnen de veldleeuweriken steeds vaker te zwijgen. Weilanden werden alsmaar intensiever benut. Paarden-, pinkster- en boterbloemen werden schaars, het aantal verschillende grassoorten kelderde en daarmee hielden ook de meeste insecten het voor gezien. Voor weidevogels, waaronder de veldleeuwerik werd het er dus niet beter op. De komst van de mestinjector in de jaren negentig heeft de soort het broeden nagenoeg onmogelijk gemaakt. Aan de messen die op een handlengte afstand van elkaar eindeloos lange parallelle sleuven in de bodem snijden, ontsnapt geen enkel vogelnestje. Vogelbescherming Nederland spreekt van 95% achteruitgang sinds 1960 en noemt de veldleeuwerik "Een van de grootste slachtoffers van de intensieve landbouw".

Lees verder.

Wie houdt de regen tegen

Iets wat ik met alle geherdenk van de afgelopen jaren over het hoofd heb gezien: de muzikanten onder de RVZ-deejays. Ze staan niet allemaal op YT maar drie kon ik er in ieder geval vinden.


City of sorrow, Inside Nipples (met Frank Lub)


Help me door de nacht, Kecks Modern (ineengeschoven eerste versie van Tröckener Kecks en Frites Modern, met Arjan Boonacker)


Wie houdt de regen tegen, miRco (Haarmans) & Travlin' Tunes. Nog een titel die dus geen vertaalde cover blijkt te geven...

Willem de Jonge

Rust zacht lieve Willem, dierbare makker (bericht pas nu ontvangen)

In memoriam

Que reste-t-il de nos amours?

Lentebeeld 2017 - wat nou, leggen alle vogeltjes een ei...

Futen

Een mensenstel kwam vertederd kijken naar de eendekuikentjes. Dat vond ik nou ook weer vertederend

Ook dit nest trekt veel vertederd bekijks. Het is inmiddels leeg

Dessaultjes, paté en geweld

We waren wel degelijk verliefd op elkaar en voor mij was alles wat tussen ons gebeurde eigenlijk nieuw, omdat ik nog nooit zo vertrouwd intiem was omgegaan met Een Ander. Maar zij gaf haar grenzen aan, ik liet het toch al steeds aan haar over om die te bepalen. Zij was voor mijn gevoel te nadrukkelijk in het benoemen van die grenzen want er was niets te vrezen. Eigenlijk wist zij dat ook wel.

We waren op voldoende vertrouwelijke voet dat zij mij een keer een psychiatrisch dossier van haar voorlegde. Of ik het wilde lezen. Natuurlijk wilde ik zien hoe het kwam dat mijn dierbare vriendin in het opnamecircuit was terechtgekomen.
Het sleutelverhaal in het dossier is nooit tussen ons ter sprake gekomen. Zij was verpleeghulp geweest in een of meer inrichtingen en aan de andere kant van de deur beland. Ik had van meer mensen gehoord die deze gang gemaakt hadden.
Over de in het dossier vermelde verkrachting zweeg ik, hoezeer ik er ook van opkeek of er door geschokt was. Het stond er als terloops. Zij had het er verder ook niet over. Dat het waarschijnlijk de oorzaak achter die wisseling was geweest kon ik pas veel later bedenken, zoals ik ook pas jaren achteraf kon bedenken dat dit de vertrouwelijkheid er over was die zij mij geschonken had en dat het daarbij bleef.

*
We zaten, zoals dat voorkwam (voorkomt neem ik aan) op een studentenflat, allerlei dingen aangaande het leven te bespreken en ik weet niet wat mijn gesprekspartner, die ik zelfs maar niet bij een enkele voornaam zal noemen, en ik voor vibraties teweeg hadden gebracht bij onszelf en elkaar maar hij sprak mijn gedachte uit: "Weet je waar ik aan denk? Ik heb zin om naar de stad te gaan en zomaar een meisje te versieren."
Zijn vaste relatie die juist wat problematisch was, was mede onderwerp van het gesprek geweest.
Maar ik was geenszins geschokt, ik had hetzelfde gevoel en hij sprak het uit.
Hij had een auto, we konden snel in de stad zijn. Hoe het daarna verder zou gaan - dat was geen punt van overweging.

Het was een doordeweekse avond en het was al een uur waarop er niet veel gelegenheden meer open waren. Ik wist er nog een, die had echter wel een zeker dessootjesgehalte.
Mis. De loop was er in gekomen. Een kale, volle ruimte. Enerzijds een pre - grote hoeveelheid mensen, staanplaatsen, keuze als je de aanleiding tot onze reis naar de stad voor ogen hield. Anderzijds - opgaan in een massa die geen ruimte bood voor een openingsgesprek. Dat idee van versieren vervluchtigde snel.

*
Het waren de dagen waarin het idee dat seksuele voorkeur niet vastlag opgang maakte - geheel in tegenstelling tot nu, lijkt het. Twee polen: een geforceerde anti-burgerlijkheid en een even grove en nog inconsequentere kleinburgerlijkheid. Het blijft tobben en ik mag mij gelukkig prijzen misschien dat ik "gegroet aan dit alles" kan zeggen. Die beleden openheid benevens de vragen die bovenvermelde vriendin bij mij opriep deden mij belanden bij "de mannenbeweging", die ik voor gezien hield na deze ervaring.

*
In het niet meer herbergzame maar wel tot laat geopende café kwam ik een vriend tegen die ik kende uit de anarchistische beweging, met nog een enkeling de enige die normaal menselijk om kon gaan met anderen, en in het geval van mijn "uit de partij stappen" in het bijzonder met mij. Blijkbaar had ik iets vermeld wat de vriendin gezegd had en hem bij deze gelegenheid tot de tamelijk barse uitspraak bracht dat ik haar maar moest vertellen dat hij beslist geen homo was. Ik kan er niet eens voor instaan of ik dit heb doorgegeven. De urgentie van de mededeling ontging mij. Maar ik was in ander gezelschap en mijn geautomobiliseerde metgezel en ik waren inmiddels al tot de conclusie gekomen dat onze heteroseksuele verlangens tot niets zouden leiden op die plaats en tijd.

*
Ik ben nog een keer daarna in dat café geweest, met een vrouwelijke collega die nog korter werkte waar wij werkten dan ik. Bij het aan elkaar voorstellen sprong wel bij mij een vonk over "jij bent lief" - iets wat ik nou ook weer niet zo vaak heb meegemaakt in mijn leven. Maar waarin ik mij niet vergist heb.
Ik moet er niet aan denken hoeveel we op een tocht langs cafés na een werkvergadering hadden ingenomen. Maar toen kon ik, konden we dat. In het inmiddels ongezellige café stonden we dan en zij legde even een arm op mijn schouder. "Dit betekent niet dat ik met je naar bed wil hoor." Nee, dat mocht je niet denken. Toch kan ik het, in het geheel van het beeld van die nacht, als een zet in een paringsritueel zien waar ik met vooral esthetisch (en liefhebbend natuurlijk) genoegen aan terugdenk. Toen meende ik dat ik haar dernier homme was, maar wat is het lang geleden inmiddels, waarom zou ik mij dat afvragen.

Deze lieu de mémoire is nu een ballentent, doorgebroken naar de andere kant van de (gedempte) gracht en vernoemd naar Het Groothertogdom. Ik ben er nooit meer geweest. Dit is mijn verhaal over die tent.

*
Behoudens dan dat ik later gehoord heb over wat, naar ik meen te begrijpen, eerdergenoemde vriend tot zijn opmerking dat hij geen homo was had gebracht. Ik denk aan het dossier van het begin en verbaas mij dat het korte stuk dat ik heb ingezet bij de #zeghet-actie op twitter "huiveringwekkend" werd genoemd. You ain't seen nothing yet.
In afwachting.
Weer een ouroboros.
[En intussen begrijp ik dat het boek onder die laatste link genoemd over een andere geweldservaring gaat.]

Woorden over de jongelieden

Op het congres van de Partij voor de Dieren van eind november vorig jaar irriteerde mij de radicaliteit van de jongerenorganisatie tot op het punt dat ik het over kleutergedoe had. Gunst, wat ben ik eigenlijk reformistisch geworden. Even in een amendement per congresmotie de veeteelt afschaffen, dat gaat zomaar niet.
Mijn ook aanwezige makker van jaren her, uit de Vrije-Socialistentijd, hield mij toen al voor dat ik toen ik jong was ook radicaal was. Hij kon het nog weten. Op zijn blog, waarop ik nu pas geattendeerd ben, kom ik apart terug.

Op het congres van afgelopen zondag legde een spreekster namens de grotemensenpartij uit waar het radicalisme op gebaseerd is. Bij Pink! vindt men dat geen levend wezen als object gezien mag worden. Kijk, dat is een radicaliteit waar ik sinds mijn bijna jongste jaren mee in kan stemmen. En de radicaal in mij van toen vindt een leeftijdsgrens van 28 veel te hoog - ik neem mijzelf als negentienjarige daarvoor te serieus. Maar waar zou ik mij mee bemoeien? Zeurpiet die ik er ben.
Dus, lieve jonge lezers en lezeressen: ik beveel u Pink! aan.
Dank u.

De lampjes en het sjaaltje

Die lampjes hè, boven het terras. Het is toch belangrijk dat het een even aantal is. Dat is belangrijk, als het om lampjes boven een terras gaat. Even tellen. Zevenentwintig. Klopt dat? Ja, het zijn er zevenentwintig. Nou dat is mooi, dan zijn er aan elke kant dertien en een in het midden. Dat is ook goed.

Kijk, het schemert al en dan moet je het duinreservaat uit zijn. Maar ik zoek nog steeds dat effen grasveld (de Brabantse Landbouw heet het terrein). Als ik dat haal dan gaat alles goed komen, vooral tussen ons tweeën. Maar dan moet ik er wel terechtkomen. Het wordt steeds donkerder, loop ik nou in een kringetje? Nee, daar is het. Nu komt alles goed, dat kan niet anders.

Wat ook heel belangrijk is, is hoeveel letters een woord heeft. Eigenlijk kun je alleen woorden met een even aantal letters serieus nemen. Alle echt belangrijke woorden hebben een even aantal letters. Ga maar na. Zie je, dat is een zin waarin alle woorden een even aantal hebben. Hoeveel heeft "belangrijk" er eigenlijk? Tien dus. Zie je wel!

Het was toch de juiste manier om de situatie te beschrijven: zij had mij opgepikt in een café en ik moest de eer van de Nederlandse man redden. Of redden, nee er viel niets aan te redden. Maar ik moest het toch maar doen. Dat Nederlandse mannen er niets van terecht brengen heb ik haar verder niet meer horen zeggen. "Kijk, ik heb in mijn tas een sjaaltje. Daar kan ik je zo mee wurgen," zei zij, alsof dit het overwegen waard zou zijn. Zij leek er over na te denken. Misschien beschouwde zij het als een gunst dat zij het niet deed, in mijn slaap dan want dan zou ik mij niet verzetten (nu ik het opschrijf besef ik pas goed hoe vreemd dit was).
We moesten maar gaan kamperen bij een zeker kunstfestival. Zij wist zeker dat het dan zou aanraken tussen haar vriendin en mij. "Dan ben ik tenminste van je af". Daar waren makkelijker methoden toe dan kamperen of sjaaltjes. Al moest het dan toch gemotiveerd worden met onbekende vrienden die vonden dat wij niet met elkaar mochten. "Jammer evengoed dat het uit moet zijn," verzuchtte ze."N*** ik eindelijk lekker, mag het weer niet." Ik wist niet of ik blij of verdrietig moest wezen met deze afweging. Ja, ik was opgelucht, maar blijf zitten met vragen die mij wel tot mijn einde zullen begeleiden. (Dit heb ik dan toch maar opgeschreven zeg...).

10 juni: Herdenk de doden van Fort Europa

Twee dagen voordat de jaarlijkse ‘European Day 4 Border Guards’ plaatsvindt in Warschau, herdenken wij de doden van Fort Europa. We houden een sober protest op De Dam in Amsterdam, op zaterdag 10 juni van 13 tot 14 uur. Neem zelf een wit laken mee voor deze ‘doodlig’-actie.

In de eerste maanden van dit jaar kwamen ruim 1000 vluchtelingen om op de Middellandse Zee. Vorig jaar stierven ruim 5000 personen op dezelfde route, een triest record. Dit is een rechtstreeks gevolg van het beleid van de Europese Unie: Fort Europa met zijn hekken, patrouilles, schepen, vliegtuigen en militairen. Het Europese grensbewakingsagentschap Frontex speelt hierbij een leidende rol.

Op zaterdag 10 juni herdenken we de slachtoffers van Fort Europa, de vluchtelingen die zijn omgekomen tijdens hun vlucht, in Europa of na deportatie. Twee dagen later vieren de Europese grenswachten hun jaarlijkse feestje, georganiseerd door Frontex. Ook wordt daar de industrie verwelkomd om nieuwe producten en technologie om vluchtelingen tegen te houden te showen. Het is natuurlijk uitermate cynisch dat dit dodelijke werk en de winsten die daarmee gemaakt worden gevierd en onthaald worden.

Frontex wordt sinds vorig najaar uitgebouwd tot een Europese Grens- en Kustwacht. In enkele jaren zal het personeel verdubbelen en zal het budget stijgen tot ruim 320 miljoen euro, vijftig keer zoveel als bij de oprichting in 2005. Frontex krijgt bovendien meer bevoegdheden, zoals het zonder toestemming van een lidstaat kunnen ingrijpen in de grensbewaking van deze staat, en mag eigen materieel gaan aanschaffen.

Van dat laatste profiteert vooral de Europese wapenindustrie. Deze industrie heeft met langdurige, intensieve lobby aangestuurd op een militarisering van de Europese grenzen. Met EU-financiering bouwen staten security-hekken aan hun grenzen en zetten steeds vaker militairen en militaire middelen in om vluchtelingen tegen te houden.

Dit beleid leidt jaarlijks tot duizenden doden op de Middellandse Zee en elders, onder meer omdat vluchtelingen gedwongen worden steeds gevaarlijkere routes te kiezen voor hun overtocht.

Frontex gaat ook steeds meer samen werken met landen buiten Europa, bijvoorbeeld in Afrika. Deze landen worden zwaar onder druk gezet om vluchtelingen al op hun weg naar Europa tegen te houden. De EU hoeft zich dan niet druk te maken om hun rechten en houdt het ‘probleem’ ver buiten de deur. Hiervoor wordt ook samenwerking met dictaturen, zoals die in Soedan en Eritrea, niet geschuwd.

Frontex houdt zich naast het tegenhouden van vluchtelingen ook bezig met hen deporteren. Het coördineert gezamenlijke deportatievluchten, waarbij mensen uit diverse EU-landen in één keer naar het land van herkomst worden uitgezet. Eind maart vond zo’n eerste Frontex-chartervlucht naar Afghanistan plaats. Een door oorlog, onderdrukking en armoede volledig onveilig land, dat door de EU niettemin als geschikt om vluchtelingen naar te deporteren wordt beschouwd.

4Freedom of Movement is een nieuw initiatief van mensen die vinden dat er een radicale omslag in het vluchtelingenbeleid moet komen. Geen uitsluiting, opsluiting en uitzetting, maar opvang en hulp, en niet in de laatste plaats het wegnemen van de oorzaken die mensen dwingen te vluchten. Het is tenslotte de Westerse economische en militaire internationale politiek, vroeger en nu, die mensen ertoe noopt hun huis en familie te verlaten.

- Overgenomen van No Border.

Traditioneel de oorlog niet meer beoefenen

In Nederland is dixieland bezoedeld door de nog niet zo lang geleden overboord gegooide voorkeur van zich wanende lebrale partijen voor het genre op hun congressen. Wat moet men bij VVD66 in 's hemelsnaam met Gonna lay down my sword and shield... ain't gonna study war no more? In Louisiana, New Orleans natuurlijk bovenal, is het straatmuziek, en niet te vergeten begrafenismuziek (hoorde op de Nieuwe Oosterbegraafplaats in februari een dixielandorkest spelen, voor een stoet uit; daar, maar niet alleen daar natuurlijk, is de muziek op haar plaats).
Billy Bragg wijst op de continuïteit van Britse trad jazz via skiffle naar de beat. Met de nadagen van de trad jazz werden we nog geconfronteerd op Caroline in de begintijd.


Ice cream / Down by the riverside, Chris Barber & Band



Bad penny blues, Humphrey Lyttelton and his band. Inderdaad, Lady Madonna echoot dit behoorlijk na.


Rondo, Kenny Ball & his Jazzmen, uit de film Live it up. Mozart goes Dixieland.


Eigenlijk past hij niet goed na dit rijtje, maar deze crossover kon ik niet laten liggen, had hem nog nooit geplaatst hier. Stranger on the shore, Mr. Acker Bilk

De zich steeds uitbreidende oorlog van de VS in Afrika

In 2006 was net een procent van alle buiten de VS ingezette commando's in Afrika. In 2010 was het drie percent. In 2016 was dit aantal opgelopen tot zestien procent. Om precies te zijn, volgens gegevens die door het Speciale Operaties Commando van de VS verstrekt worden, zijn er nu meer "speciale operaties"-manschappen actief in Afrika dan overal elders behalve het Midden-Oosten - 1700 mensen verdeeld over twintig landen, die ingezet worden om de Afrikaanse partners van de VS bij te staan in hun strijd tegen terrorisme en extremisme.

96 acties in twintig landen, tegelijkertijd, volgens de generaal die de "speciale operaties" in Afrika leidt. VICE publiceert het desbetreffende rapport.
Hongersnood mag aan de orde zijn in menig "partner"-land, de VS trakteren op blauwe bonen.

Kom je naaien?

Midden in het centrum van Den Haag openen we een heuse Bengaalse pop-up sweatshop.
Onafgebroken werken vrijwilligers gedurende de hele week in deze tot naaiatelier omgebouwde zeecontainer waar we de omstandigheden van een Bengaalse fabriek nabootsen: hitte, geen drinkwater en een streng management. Om de actie kracht bij te zetten zullen ook bekende Nederlanders en politici plaatsnemen achter de naaimachines.
Ook voorbijgangers kunnen ervaren wat het is om achter de naaimachine te zitten of buiten op de knoppen drukken en de arbeidsomstandigheden in de sweatshop bepalen.
Je kunt je nog aanmelden als vrijwilliger: Er zijn nog een paar plekjes op zaterdag!

Waar: Grotemarktstraat 32, Den Haag
Wanneer: 16 t/m 21 mei 2017

De vieze treinen van de jaren zeventig moeten terug!

Verstikt van woede mag hij het zeggen: Labour wil terug naar de jaren zeventig, met vieze treinen die niet op tijd rijden. Meent zo iemand dat nu, of krijgt hij een leuk bedragje in handen voor zijn “vraag” in Question Time op de BBC? Een van de zogenaamde actualiteitenprogramma’s die vooral besteed worden aan het bezwadderen en belasteren van de aanvoerder van Labour. Nog wonderlijker is dat er geen daverend hoongelach opsteekt in de zaal in dit geval, wat bij andere onderwerpen nog wel gebeurt, want niet iedereen is gelijkgeschakeld genoeg om de ideologisch juiste lijn zomaar te slikken. Men hoeft maar weinig ervaring te hebben met de peperdure Britse treinen van nu, zelden rijdend en nooit op tijd, om alleen al op dat punt terug te verlangen naar de jaren zeventig.

De fetisjering van decennia is al een tijd aan de gang. Een of ander televisie- (of is het radio? alsof het mij iets kan schelen) programma stelt de vraag: Wat weet jij van de hippies? Provo komt langs (wat nou, hippies), Christiania, Woodstock – wat weet jij van geschiedenis? Ik ben natuurlijk een oud fossiel dat per ongeluk nog herinnering heeft aan die tijden – die zijn schouders optrok (en nog trekt) over “Woodstock” of de “Human Be-In”, Damslapen en nog zo het een en ander. “Hippies” verwijst blijkbaar naar een generatie. Of zelfs geen generatie. Want die wordt in kwarteeuwen geteld.
Op een dag in 1980, vlak voordat de “Metro Oostlijn” op zijn hele traject ging rijden in Amsterdam, werd er een demonstratie aangekondigd. Wat de hippies niet gelukt was zouden deze demonstranten voor elkaar krijgen. Er voor zorgen dat de metro niet doorging.

“De hippies”, dat waren de Nieuwmarktactievoerders van pakweg 1970 tot 1975. Die “de metro” niet hebben tegengehouden nee, ten koste voor sommigen van een gekliefde schedel, een hartaanval en (wat mij betreft) een mooie zomer lang rugpijn. De jonge vrouw met wie ik in de aanloop tot die demonstratie van 1980 in een leuke flirtsituatie was toonde zich teleurgesteld dat ik niet samen met haar aan die demonstratie mee ging doen. Maar ik zou het verraad aan mijzelf gevonden hebben en mijn maten van 1975 om onder het motto “wij gaan doen wat de hippies niet gedaan hebben” te gaan lopen.
Die demonstratie viel helemaal in handen van stillen, die de regie al snel overnamen met de opgevolgde kreet “Naar het hoofdbureau!” – en de schaapjes liepen mee en werden vervolgens allemaal de cel in geleid. Zo dom waren “de hippies” nou toch niet geweest. En ik kan nu nog hopen voor E. dat zij de dans is ontsprongen of dat zij in ieder geval niet slecht behandeld is. Ik heb haar niet meer teruggezien.

Maar binnen vijf jaar waren geharde actievoerders m/v gereduceerd tot “hippies”, ook al betrof het mensen die toch ook nog in de kraakscene meeliepen, die wat ervaring te melden hadden. Dat gepraat over hippies moet ontleend zijn aan de kletsverhalen van Malcolm McLaren die “zijn” Sex Pistols liet verkondigen dat zij hippies haatten. Gratis en voor niks kregen de rechtse hegemonisten een ideologisch sausje aangereikt dat nog voor links zoniet anarchistisch kon doorgaan ook. De Moren konden spoedig gaan, tot op het punt waarop de Moren het mikpunt werden. Maar dit dreigt nu al te lang te worden, dus – vrees en sidder – er komt meer dan een vervolg.

Groene ruimte en geestelijke gezondheid

Naar mijn weten heb ik eerder aandacht besteed aan deze schrijfster die verband legt tussen geestelijke gezondheid en "groen" in de omgeving. Dat de onderwerpsontsluiting op deze site te wensen laat is duidelijk.
Hoe dan ook, het proefschrift van Magdalena van den Berg in het onvermijdelijke Engels van dezer dagen is online te vinden nu.

Bescherm het land tegen de progressieven

Het kapitaal maalt niet om het verleden, het kijkt alleen naar zijn toekomst.
George Monbiot over conservatisme en hoe de Conservatieven in Groot-Brittannië nu juist terwille van het kapitaal destructivisten zijn. Met het mooie voorbeeld hoe hij in 1994 bij het verdedigen van een tumulus uit de IJzertijd besefte wie de conservatieven waren die echt van het land hielden en wie de vernielers.
Nog steeds worden de echte conservatieven progressief genoemd. Alleen bij D66 weten ze progressief te zijn met hun vernielzuchtige "hervormingen".

Op meer plaatsen boomkikkers in Nederland

De boomkikker heeft naar mijn weten een zeer versnipperd woongebied in Nederland. Maar het gaat voor de afwisseling eens niet slecht met deze soort momenteel:

Op 9 mei werd door vrijwilliger Johan Leurs, bezig met een broedvogelinventarisatie, voor het eerst een boomkikker in het natuurgebied Siëndonk in het Kempen~Broek gehoord. Dit gebied is pas enkele jaren geleden door ARK natuurontwikkeling ingericht als natuurgebied en de aanwezigheid van deze zeldzame kikker is een kroon op het werk.

In het GrensPark Kempen~Broek laat de boomkikker weer van zich horen. Het gebied op de grens van Nederland en Vlaanderen bij Weert was van oorsprong rijk aan moerassen en de boomkikker kwam er tot in de twintigste eeuw voor. In de jaren vijftig en zestig werd het stil rond dit bijzondere kikkertje met zijn exotische uiterlijk. Niet alleen in het Kempen~Broek, maar ook op veel andere plekken in Zuid-Nederland en België verdween het nagenoeg. Belangrijke oorzaken waren het droogleggen van moerassen en het opruimen van ruigten, struwelen en poelen.

Verder lezen.

Als je geluk hebt ben je vrij

Drie artiesten van wie ik tot gisteren niet gehoord had en ik ben blij dat ik dat inmiddels wel heb


I could be free, Efa Supertramp


Black man in a white world, Michael Kiwanuka


River, Leon Bridges. Is wel opgetreden in Later, dus dan heb ik niet goed opgelet...

De insecten van weleer

Intuïtie is al een te groot woord, al kan men zich ook daarop beroepen aangaande de grote insectenverdwijning. Het is een kwestie van goed kijken. Waar zijn de insecten van toch echt nog niet lang geleden? Aan de "Dode lente" wordt nog steeds gewerkt. Inleiding van een artikel erover.

Entomologen noemen het 't voorruitverschijnsel: autovoorruiten waren in de lente- en zomermaanden bedekt met de resten van insecten. Dezer dagen blijven de auto´s schoon. Waarnemingen over geplette insecten gelden natuurlijk niet als wetenschappelijk, maar er bestaan opmerkelijk weinig betrouwbare gegevens over het lot van deze belangrijke soorten. Wetenschapslieden hebben verontrustende afname van aantallen gekweekte honingbijen vastgesteld, van monarchvlinders en vuurvliegjes. Maar weinigen hebben aandacht besteed aan de motten, zweefvliegen, kevers en talloze andere insecten die zoemen en fladderen doorheen de warme maanden. Van de weinige gegevens die er zijn komen vele van veldbiologen, hetzij vlinderverzamelaars hetzij vogelkijkers.

Nu komt er een nieuwe verzameling gegevens aan het licht, nu van een toegewijde groep voornamelijk amateur-entomologen die dertig jaar lang insectenaantallen hebben vastgesteld in honderden natuurgebieden in West-Europa. Gedurende die tijd heeft de groep, de Entomologische Vereniging Krefeld, de verwachte schommelingen in de vangsten van insecten gezien. Maar in 2013 namen ze iets verontrustends waar. Toen zij naar een van hun oudste vangstpunten gingen, uit 1989, ontdekten zij dat de totale massa van hun vangst bijna tachtig procent was achteruitgegaan. Misschien was het een bijzonder slecht jaar, meenden zij, dus stelden zij de vallen opnieuw op in 2014. De aantallen waren even laag. De groep, die duizenden steekproeven zorgvuldig bewaard heeft gedurende drie decennia, heeft meer vergelijkingen gemaakt. Ze namen enorme afname waar op meer dan een dozijn andere plaatsen. Hun waarnemingen roepen vragen op over hoe veelvoorkomend deze verliezen zijn en wat de oorzaak zou kunnen zijn.

Het artikel in zijn geheel (Engels).

Elecktrickery aan het werk

Dertig jaar geleden op deze dag op dit tijdstip werd RVZ uit de lucht gehaald. Het leven gaat door en toch ook weer niet. Zelfs Catweazle blijkt niet onsterfelijk.

Het kon wel gebeuren

Het is zo'n tachtig jaar later en Berzelius Windrip is niet Donald J. Trump. Trump komt naar voren in een wereld waarin fascistische of fascistoïde stromingen zich roeren en de overhand zouden kunnen krijgen, maar de wereld is anders. Maar de fasciseringstendens is steeds aanwezig geweest in de VS: de slavernij in de gevangenissen, overmatig gevuld door wat men ter plaatse graag noemt niet-Kaukasiërs.
Er is veel in Sinclair Lewis' It can't happen here dat lijkt te verwijzen naar het trumpisme van nu. De goedkope retoriek gericht op de zogenaamde hardwerkende legitieme bewoners, de al even lawaaiige toon die aangeslagen wordt tegen de zuiderburen. Zelfs het officiële antisemitisme van Windrips Corpostaat komt naar voren in de campagne tegen Soros, de opvolger van de Rothschilds dezer dagen.
Wat Lewis in romanvorm verhaalt: een stabiele totalitaire dictatuur in de VS is evenwel niet mogelijk. Misschien wel nergens, maar het gaat nu om de wereldmacht "waar het niet kan gebeuren" en waar het niettemin gebeurd is, de feitelijke verkiezingsuitslag ten spijt. De materiële basis van het Trumpregime zou stabiel kunnen zijn, maar de aaneenrijging van affaires in de eerste ruim drie maanden is duizelingwekkend. Bestaat Steve Bannon nog? Het inreisverbod voor willekeurig geselecteerde moslims (althans mensen uit landen met een islamitische meerderheid), de zogenaamde gezondheidszorgwet en nu dan de al dan niet vermeende inmenging van "de Russen" in de verkiezingen - het blijft wankelen van de ene zaak naar de andere.

It can't happen here loopt wel en niet goed af. Er zal wel een beschrijving van de inhoud online te vinden zijn, maar ik ga niet het verhaal bederven. Hoezeer het ook speelt in de fictieve tweede helft van de jaren dertig - waarbij de echte Göring, Hitler en Stalin wel op de achtergrond meespelen - het is ook een boek voor nu. Bekijk en bestel het hier (nee, ik heb geen enkel financieel belang bij deze vermaning).

Die fundamentele instabiliteit is enerzijds geruststellend: de dictatuur is moeilijk te vestigen of te handhaven. Anderzijds is zij beangstigend: geen onrust draagt vooralsnog bij aan de destabilisering van de fascistoïde VS, al zal zij wel een rol spelen. We leven in interessante tijden.

De zichtbare hooha en de nikab

We hebben een schat aan spinazie geoogst, maar zoals het met spinazie gaat zal het eenmaal bereid maar een kleine portie blijken. Oogst uit een van de bakken van stadsboerenteelt in een negentiende-eeuwse wijk net voorbij de binnenstad. Ik heb er een zeer korte maar zeer belangrijke tijd van mijn leven gewoond en het eerste meisje dat ik serieus mijn liefde verklaard heb (vice versa) woonde er. De Kinkerbuurt, die in de verering door de hedendaagsche "liberalen" van de consumptiecultuur Hallenkwartier gedoopt is. De Centrale Werkplaats van de gemeentetram is verbouwd tot Foodhallen - je kunt er (te) dure quasi-exotische hapjes en drankjes gebruiken. Kolonisering, noem ik het. En de totale ontkenning van de industriële maatschappij waarvan ik zelf toch echt nog een "product" ben (mijn ouders hebben elkaar in de fabriek leren kennen). Op veel plaatsen is het schandelijke bordje "Hallenkwartier" gelukkig weer verdwenen.

In 1992 was men op de rode loper nog in beschaafd uitgaanstenue

Plotseling lopen ze er. Een schier eindeloze stoet jonge mannetjes in rokkostuum, komend van ergens in het betere stuk van de buurt, vergezeld van vrouwen in meestal roodgekleurde en meestal lange jurken. Een corpsdispuut? Er komt nog een pluk, en nog een. Over die lange jurken kan ik nog iets zeggen. Dat ze een split hebben lijkt mij onontkoombaar, anders kom je niet vooruit vermoed ik, zeker niet in het tempo waarin de o zo galante mannetjes lopen. Dat die split in veel gevallen tot voorbij de lendenen gaat bij deze dames vind ik dan weer wel heel opmerkelijk. Ik ken die kleding, van de opener van het "nieuws" waar ik mij doorheen moet bijten als ik bij mijn gratis mailbox wil - de prijs van gratis. Nogal heel vaak gaat het over clothing malfunctions van celebrities, waarmee altijd vrouwen worden bedoeld die in het openbaar laten zien wat je niet in het openbaar dient te zien. Een van die celebrities liep in zo'n jurk met décolleté van onderen (hoe moet je het anders noemen), en ja, men kon haar hooha zien als ze liep. Het "nieuws" sprak er schande van en zij haalde haar schouders op. Dat moest dan maar. Geen idee wie het was verder hoor, ik heb geen weet van "celebrities".
De eventueel zichtbare hooha van de begeleidsters van de rokkostuummannetjes - zijn dit nu studentes, ook? wie weet, van een type dat ik nooit ontmoet heb dan - is geen nieuws. Een hele lading bleek buiten te staan bij het café dat hoort bij de stadsboerentuin, de mannetjes brallend alsof ze speelden corpsbal te zijn. Misschien doen die lui dat altijd wel. Maar kijk uit. Ceteris paribus worden dit dus de lieden die u en mij gaan regeren op den duur: VVD, D66 en een enkele excentriekeling GroenLinks. Als ik het CDA vergeet komt dat doordat dit in Amsterdam speelt, waar deze club net zo groot is als de Partij voor de Dieren inmiddels. Overigens zeg ik "begeleidsters" en niet andersom, juist vanwege dat gebral, waar de dames zich dan tenminste niet aan schuldig maken.

Dus de hooha-jurken hebben het gehaald, in bepaalde kring. Want dat kun je je afvragen: welk normaal mens gaat in zoiets de straat op, of naar een feestje. De rode loper vindt navolging. Nee, deze studenten doen niet het Tsjechisch waar Stephan Sanders zich twee jaar geleden over opwond, of iets filosofisch waarvan Jean Tillie in dezelfde tijd vond dat het tot terrorisme leidde. En op welk niveau praten deze juristen, bestuurskundigen en bedrijfskundigen eigenlijk? In het zelfde weekeinde waarin mijn ontmoeting met deze rodeloperstudenten valt komt Chris Hedges met zijn verslag van vanaf de rode loper. Gewijd aan de hoogstaande conversaties op het podium die de programma's die naar de prijs dingen weerspiegelen. Zijn slotzinnen: het is culturele dood. Maatschappijen die hun cultuur doden doden zichzelf.

Alleen al het feit dat ik het zogenaamde prerevolutionaire Franse citaat slechts in het Engels ken bewijst dat het een falsificatie is. Maar toch: "Let them eat cake". En pak ze als ze geen rodeloperkleding dragen.

De aantastbare menselijke waardigheid

Als ik halverwege de bundel ben en die ter hand neem valt het mij pas op. De titel is: Die Würde des Mensche ist antastbar. Het interpreteren als de regel van het eerste artikel van de Duitse grondwet is zo gek niet: de schrijfster neemt de tekst zeer serieus - het desbetreffende artikel erover is hier te lezen.

Ulrike Meinhof was columniste in het blad van haar echtgenote, ook toen ze uit elkaar waren gegaan. Haar columns en polemieken overlezend kom ik tot twee treurig stemmende conclusies. De eerste: zoals zij in de jaren zestig zich kon opstellen zul je ze nu niet meer tegenkomen. De tweede: wat is de zin geweest dit opzij te schuiven voor het gevaarlijke leven in de stadsguerrilla, dat op deze dag 41 jaar geleden in de cel eindigde? De vraag blijft open. Des te meer, omdat een van haar stukken - het enige dat ik maar zal noemen in dit verband - gaat over de brandstichting in een Kaufhaus in Frankfurt. Zij heeft daar gemengde gevoelens bij. Het resultaat van de brandstichting is slechts een bevestiging van de kapitalistische consumptiemaatschappij. Er zijn geen levens in gevaar gebracht, de verzekering dekt de schade en de voorraad wordt ververst. Maar het is ook een aantasting van het heilige eigendomsrecht, en dat vindt zij ook belangrijk. Afwegingen in Konkret waaraan niet af te lezen valt dat zij twee jaar later mee zal helpen een van de brandstichters uit gevangenschap te bevrijden - en alles wat er na kwam. De brandstichters waren de kern van de Rote Armee Fraktion, in haar eigen tijd steevast aangeduid als Baader-Meinhof-bende.
Die Würde ... heeft mijn zicht op Ulrike Meinhof weer enigszins veranderd. Als het u interesseert kunt u mijn oscilleren controleren aan de hand van de tag met haar naam onder dit stukje.

De ouroboros tussen de dovende gensters - Ongedoofd vuur, slotakkoord

Het begin bij De AS was onder een ongelukkig gesternte: een themanummer, geregeld door toenmalig redacteur Bas Moreel, gewijd aan wat ik met een gerust hart – wat Nederland betreft – mijn exclusieve specialisme kan noemen: het christen-anarchisme. Ik was in onderhandeling met Kees Koning en Roel van Duijn over hun visie hierop toen “ze” in de morgen kwamen. Met zeven politieauto's van je bed gelicht worden om half vijf is niet ieder gegeven. Dat ik hierna enigszins van slag was en min of meer onderdook in België hinderde mijn werkzaamheden onder andere hieraan. Hans Ramaer ontsloeg mij begripvol van de verdere taak als mederedacteur. De uitnodiging om mee aanwezig te zijn bij een etentje met Murray Bookchin sloeg ik af, ik weet niet meer waarom – het was duidelijk een aanloop tot opgenomen worden in de ploeg – misschien voelde ik intuïtief dat het op een teleurstelling zou uitlopen. Hetgeen ik in elk geval met een gerust hart achteraf kan constateren. 

In die dagen was ik verbonden aan een belijdend adornistisch genootschap, de Academie voor Ambulante Wetenschappen. Er zijn wel officiële anarchisten die dicht bij de kritische theorie van de samenleving staan, hoewel niet veel. Van de overledenen noem ik Jacques Ellul, van de thans levenden mijn Engelse kameraad Paul Cudenec, die sneller publiceert dan de door bezuiniging uitgeklede recensierubriek van De AS verdraagt, zodat ik de moeite maar niet eens meer genomen heb. De Academie liep helaas ten einde. Via het Jaarboek Anarchisme kwam ik dan toch bij De AS terecht, al is het idee van gebondenheid aan thema's niet het mijne. Uitbreiding en verjonging was het idee van die vergrote redactie van 1998. Nu schiet mij te binnen dat ik min of meer een sollicitatiegesprek heb gehad, goedmoedig, maar toch, met de oprichters. Wim de Lobel vroeg zich af of ik, met mijn schamele maar niettemin leverbare ervaring als dagbladredacteur, het buitenlandoverzicht kon hervatten. Hij gaf zelf al het antwoord – niemand kon dit zo goed als Constandse, dus dat konden we wel vergeten. Hans Ramaer vroeg mij of ik ideeën voor thema's had. Die geef ik dan hierbij alsnog aan de openbaarheid.

“Natuur”. Wie bepaalt wat natuur is en waarom, en wat voor gevolgen heeft dit. Hans zag er niets in. Of het te ruim was, of er niet genoeg anarchisten te bedenken zijn die zich er mee bezig houden, ik kan het niet alsnog vragen. Het andere was: hoe de lineaire tijd te bestrijden. In klein comité begreep in ieder geval Siebe Thissen wat de gedachte erachter kon zijn, verder kreeg het ook geen hand op elkaar. En Siebe was alweer snel weg bij De AS. Tezeer geënt op de kritische theorie weer, ondanks Jay Griffiths, George Woodcock, Paul Cudenec en anderen – men zou buiten het anarchistische weiland moeten kijken maar daar zeg je zoiets. En dan: Jay Griffiths anarchiste? Ze kan wel zoveel over zichzelf zeggen, maar een echte anarchist heeft een baard, is wit en dood en man en atheïst. Simone Weil is om (een aantal van) die redenen bijvoorbeeld als onderwerp weggestreept de afgelopen jaren. Over Arundhati Roy ben ik dus maar nooit begonnen. Ik geef even een inkijkje in de redeneertrant op redactievergaderingen van De AS.

Ik heb een poging gedaan aan de hand van onder anderen Jaspers, Tillich, Berdjajew en niet te vergeten Willem Schinkel in de vorm van een lezing in Loughborough, de breuk in de tijd die het Socialisme met zich meebrengt te benaderen. Een poging, essay dus – en achteraf ben ik geschrokken van mijn moed dit ter sprake te brengen op een bijeenkomst met wetenschappelijke pretenties. Vorig jaar, in gesprek met congresgenote Hannah Hofheinz, uitte ik mijn schaamte over deze hubris, en nu ik dit opschrijf schiet mij te binnen dat zij het geen hubris noemde maar een uiting van besef wat nodig is. Waarmee ik ook herinnerd word aan het kennismaken met anarchisten die “gewoon” (er is niets gewoons aan) aardig zijn. Wellicht is het een generatiekwestie. Niet helemaal: De AS is gaande gehouden door de oprichters, vooral toch door Hans Ramaer, die met een steeds apaiserende en pragmatische instelling de zaak in stand hield. En deze verbinder is weg (Wim de Lobel als doener was het weer op zijn eigen andere manier).

Dan houd je dus een verzameling zich noemende anarchisten over, van wie er enkelen van harte eigen onbeschaamdheid koesteren. De vraag naar het hoe en waarom en wanneer naar het Socialisme is heel ver weg. Ik ga er verder niets over zeggen, stel je voor dat iemand herkenbaar zou kunnen worden. Het zou ook teveel eer zijn. Hora est, klinkt het in de zaal.

En nu, broeders en zusters, ik beveel u Gode, om de aangepaste titel van een fraaie anarchistische brochure tot slot te citeren voor hen die De AS serieus blijven nemen.

De huismus kan niet genoeg beschermd worden

Clipje met (goed, ik ben bevooroordeeld: de mij dierbare) Liset Karman over de bescherming van huismussen. Noem mij trouwens ook bevooroordeeld ten gunste van de huismus.

MONITOR KORT | Slaan we in Nederland door als 't gaat om de bescherming van huismussen? @LisetKarman vindt van niet, integendeel: pic.twitter.com/HNG046LK3d

— De Monitor (@De_Monitor) 7 mei 2017

Verrassend hoe de tijd verglijdt

Funny how time slips away, Billy Walker. Het origineel, niets kan de versie van Joe Hinton overtreffen.


Hoewel, het is wel een duidelijk crossover-nummer: Brook Benton


Van die vele zwarte versies nog een: Dorothy Moore

Thijsses verwoeste paradijs

Ik sloeg het bundeltje Kwatrijnen in opdracht van Ida Gerhardt open bij dit vers en werd overweldigd. Staat het niet in de Verzamelde Gedichten? Het doet er niet toe.
Mijn aankopen van toen nu pas uitpakkend sla ik het weer open en grijpt het mij weer aan.

VIII.

De minnaar van de blauwe ereprijs,
de grijze Thijsse, hebt gij naar 's lands wijs
-hoe argeloos stond hij bij uw zwarte hulde-
met eer gekroond, verwoest zijn paradijs.

Waar denk jij aan op 4 en 5 mei?

- door Joke Kaviaar -

De actie die tenslotte toch maar niet mocht doorgaan, na bedreiging

Gisterenavond in de uitzending van Pauw zei Hanna Luden van het CIDI over de jaarlijkse dodenherdenking op 4 mei: “Het punt is, wij zitten allemaal op de Dam, voor de TV (…) en ineens vergeten wij dat we allemaal verschillende politieke meningen hebben en verschillende kleur (…) en zijn we allemaal één keer in het jaar in Nederland één”. Dat is, in een notendop, nu precies het probleem.

“Het is een Nationale Dodenherdenking”, benadrukte in die uitzending bn'er Henk Spaan ook nog eens. En ook dat is de spijker op de kop. Een 'nationale' dodenherdenking. Iets voor ons Neederlanders dus. Om even allemaal “één” te zijn.
Het punt is echter dat we niet allemaal “één” zijn. Het punt is dat er zoveel mensen in deze samenleving zijn die niet meetellen. Het punt is dat die verschillende kleuren er wel degelijk zijn en voor mensen met meer kleur dan wit de dagelijkse konfrontatie met racisme betekenen. Maar dat verschil, dat moeten we “ineens vergeten”. Dat is makkelijk praten als je wit bent. Vergeten moeten we genormaliseerd en institutioneel racisme dat door ons witte mensen met zoveel gemak niet gezien wil worden en dat geldt ook voor de koloniale geschiedenis van dat racisme. Een koloniale geschiedenis die de 'Gouden Eeuw' wordt genoemd. Op hemelsbreed nog geen kilometer afstand van de Dam wordt elke dag gepronkt met hoe welvarend dit land is geworden door te profiteren van slavenhandel.

Willen de nazaten van de tot slaaf gemaakten het einde van de slavernij herdenken op 1 juli dan kan dat maar het lijkt eerder een gunst dan een vanzelfsprekendheid. Deze herdenking hoeft niet te rekenen op ook maar enig medeleven. Toen ik daar vorig jaar stond reden trams en ander verkeer 'gewoon' door. Niets stond er stil. Stilgestaan en stilgehouden werd er slechts door een paar honderd mensen rond het slavernijmonument in het Oosterpark. De subsidie voor de slavernijherdenking is een fooi, niets meer. Vergelijk het met de subsidie voor de 4/5 mei herdenking en viering, dan ontvangt deze 130 keer zoveel als de slavernijherdenking.

Zijn we allemaal “één”? Nee, beslist niet. Terecht wordt ook dit jaar weer gezegd: “4 mei niks voor mij”. Als je niet meetelt, als je geschiedenis niet gezien en gehoord mag worden en sterker nog: zelfs gevierd, zoals op 14 mei ook weer gaat gebeuren tijdens een heuse “VOC dag”, dan is het meer dan terecht om te stellen dat 4 mei niks voor je is. Het is namelijk niet voor jou bedoeld en haat en dreigementen van al die mensen met wie je “één” geacht wordt te zijn, zijn je deel als je er wat van durft te zeggen.

Nu gaat het gaat er niet om af te doen aan de slachtoffers die wel worden herdacht op 4 mei en het gaat er ook niet om de ene met de andere genocide als erger of minder erg te vergelijken. Maar wel: het is niet de enige genocide die heeft plaatsgevonden op deze oorlogszuchtige aardkloot. Het gaat erom dat die herdenking en viering van 4 en 5 mei vooral op de Dam verworden zijn tot Nationalistische bijeenkomsten. Bijeenkomsten waar we niet willen worden herinnerd aan het feit dat wij dagelijks profiteren van de welvaart die voortvloeit uit in het verleden in ons naam gepleegde massamoorden. En liever ook zien wij 'ons' Neederlanders als heldhaftige verzetstrijders alsof er geen collaboratie heeft plaatsgevonden. Dat dan ook nog op 4 mei de grootste profiteurs van dit land, de grootste erfgenamen van de koloniale geschiedenis, voorop lopen om kransen te leggen is ronduit stuitend.
Waar het ook om gaat is dat het blijkbaar de bedoeling is niet te willen weten dat je daar samen staat met mensen die op deze dag precies een politiek vertegenwoordigen die hetzelfde doet als de politiek in de jaren dertig in dit land: vluchtelingen weigeren en terug sturen. Terug naar het 'bevriend staatshoofd' Hitler toen, terug naar landen als Afghanistan nu. Ook dat zijn deportaties en ook het gebruik van dit woord kan al steevast rekenen op woedende reacties van mensen die menen dat de term alleen voor WOII gebruikt mag wordeen. Maar intussen is dat tegenhouden en terugsturen van vluchtelingen een bewuste politiek van afschrikken die voortdurend tot de dood van die vluchtelingen leidt. En dat was wat dominee Rikko Voorberg op het idee bracht daar ook maar eens aandacht voor te vragen. De bijeenkomst is overigens verplaatst naar de Nieuwmarkt.

“Kaap 4 mei niet!” riep De Telegraaf, krant van Fout Neederland. Maar is 4 mei niet allang gekaapt door nationalistisch sentiment? Hoe hypocriet is het om op 4 mei te herdenken waar fascisme toe geleid heeft terwijl we vluchtelingen laten verdrinken, verhongeren, doodvriezen en tot zelfmoord drijven en deporteren naar voor hen gevaarlijke landen en gebieden? Hoe hypocriet is het om 5 mei 'onze' bevrijding te vieren terwijl we vluchtelingen opsluiten in kampen?
Voor vluchtelingen die er niet mogen zijn en die anno 2017 moeten onderduiken, is het hier in onze straten dagelijks oorlog. Voor hen is het oorlog op de Middellandse Zee en op de Griekse eilanden en is het oorlog in Calais en Duinkerke en nog veel plaatsen meer. Opnieuw oorlog voor mensen die gevlucht zijn voor oorlog. Een oorlog die allang is goedgekeurd door de goegemeente die na jarenlange fascistische zondebokkenpolitiek de vluchtelingen als gevaar en niet meer als mensen ziet.

Voor ons witte bevoorrechte Neederlanders met een paspoort is het zo makkelijk om lekker “één” te zijn en te vergeten dat het fascisme hier en nu in omkomst is en met 22 zetels in de Tweede Kamer zit. Thierry Baudet en Geert Wilders hebben aanhang die tijdens die herdenking naast je staat te huichelen, mocht je daarheen gaan. Maar benoem dat vooral niet want we moeten “één” met hen zijn en “ineens geen verschillen” zien. En daarom past die herdenking van vluchtelingen niet want daarmee zijn veel van deze Neederlanders het niet eens en het is hun stem die telt. Die vluchtelingen, die moeten maar oprotten en daar hoeven we geen medelijden mee te hebben en dat moet gezegd kunnen worden. Racisten presenteren zich graag als slachtoffer. De dodenherdenking is een selectieve herdenking met oogkleppen op.

Als ik een omgekomen verzetsstrijder was, zou ik me omdraaien in mijn graf als ik dat had. Als ik gevochten had tegen het fascisme zou ik willen dat mensen niet alleen mijn offer herdachten maar ook zouden zien wat voor gevaren er opnieuw op de loer liggen. Als ik een vervolgde Jood, Roma, of homoseksueel was en was afgemaakt in de genocide van Hitler, zou ik niet willen dat een ander ooit dat lot nog beschoren zou zijn en zou ik willen dat er van de geschiedenis geleerd werd.
Maar doden kunnen niet spreken. Doden kunnen alleen herdacht worden. En hoe dat gebeurt, daarover hebben de doden niets te zeggen. Dat voorrecht is aan natiestaten die de herdenkingen naar zich toe trekken en de dienst uitmaken met hun monumenten en hun kransen. En vooral ook: met hun geld en hun beinvloeding van de publieke opinie.

Elke keer als 4 mei nadert, zijn dit allemaal de dingen waaraan ik denk. Op 5 mei ben ik liefst zo ver mogelijk weg van alle 'feestelijkheden' want er is nooit reden tot feest. Ook dit jaar niet. Twee dagen later zal Pegida op 7 mei door Tilburg marcheren om de fascistische haat te verspreiden. De politie zal antifascisten die daaromheen lawaai willen maken wel weer preventief proberen te arresteren. Op 8 mei houdt Thierry Baudet een bijeenkomst in Leiden. Als je die fascist en sexist alleen al bekritiseert, krijg je al die mensen waarmee je op 4 mei “één” moet zijn met al hun haat en dreigementen over je heen. Op 14 mei, tien dagen na de herdenking slechts, wordt het koloniale verleden, de slavenhandel en uitbuiting gevierd op hierboven genoemde VOC dag. In Israel worden de Palestijnen onderdrukt, verdreven en vermoord door het land dat door Hanna Ludens CIDI wordt vertegenwoordigd maar zeg er niks over want “wij zijn één” en zij zullen wel eens bepalen welke slachtoffers het meer verdienen dan anderen om herdacht te worden. En als het aan mevrouw Ludens had gelegen werd de geplande herdenking van vluchtelingen met 3000 papieren kruisen op 4 mei zelfs verboden.

4 mei. “Elk jaar weer een rel”. Dat is de teneur van nu. Niet: elk jaar weer een hypocriete bende. Elk jaar weer haat en dreigementen voor iedereen die er wat over te zeggen waagt. Een rel? Die wordt veroorzaakt door al die mensen die de kritiek niet kunnen verdragen. Die wordt veroorzaakt door de media en de politiek die in het verlengde van de zondebokkenpolitiek de critici tot boosdoeners bombarderen.
4 mei, dat is de dag dat we de witte handen wassen in onschuld. En 5 mei geven we de vrijheid door aan iedereen die hem al heeft.

Wie het werkelijk meent met antifascisme, kijkt naar de eigen rol, leert van het verleden en gaat in de weg staan. “Toen niet, nu niet, nooit meer fascisme!” mag nooit een holle leus worden. Fascisme en racisme zijn geen mening maar een misdaad. Dat was het van 1940 tot en met 1945, dat was het ook al tijdens de 'Gouden Eeuw' en is het altijd en nog steeds. Fascisme mag zich nu dan 'populisme' of 'alt right' noemen maar wij weten wel beter.

Op 4 mei is het zaak vooruit te kijken en om ons heen te kijken. Kijken naar de politiek van deze en voorgaande regeringen die vluchtelingen letterlijk de zee in drijven en van Europa één Fort maken waar Hitler zijn vingers zou hebben afgelikt. En wat gaan we zondag de 7e doen?

Ik zeg: ga de straat op tegen opkomend fascisme! Zeg NEE tegen Pegida in Tilburg! En laat dat nog maar het begin zijn van een nieuw opbloeiend verzet dat juist wel oog voor verschillen heeft!

De jaarlijkse oefening in hypocrisie voorbij

Deze keer maar eens geen Indonesia Raya en andere toppers voor deze tijd. Herinnering aan 30 mei, Curaçao


30 di Mei 1969; Huma - Boy Dap i Combo Aristo

De schildpadden die men in Nederland op het land kan tegenkomen

Europese moerasschildpad

Zeeschildpadden kunnen als inheems opgevat worden, doordat de zee nu eenmaal geen grenzen kent. En er komen zeeschildpadden voor in "Nederlandse" zee en soms komen ze aan wal. Op het land en in zoet water zijn er eigenlijk geen inheemse schildpadden, de kans op een ontmoeting met een verwilderde (losgelaten) terrariumschildpad is niet zo klein. Een overzichtje aan de hand van de Nederlandse namen.

Amerikaanse sierschildpad (zeer zeldzaam)
Bijtschildpad (zeer zeldzaam)
Europese moerasschildpad (zeer zeldzaam; lang opgenomen geweest in Nederlandse faunaoverzichten, maar aan het eigenlijke voorkomen in het wild werd getwijfeld - de dieren kunnen zich in Nederlandse temperaturen waarschijnlijk niet voortplanten)
Lettersierschildpad (algemeen)
Moorse Beekschildpad (zeldzaam)
Roodbuiksierschildpad (vrij algemeen; wordt geacht Nederlandse winters niet te overleven)
Roodwangschildpad (als zeldzaam aangeduid, meer waarnemingen dan andere "zeldzamen" vermeld)
Vierteenlandschildpad (zeldzaam)
Zaagrugschildpad (vrij algemeen)

Agressie uit een blikkie of een flessie

De verwondering, toen een bardame van de tent waar we een tijd gedeejayd hebben om dit verzoekje vroeg - ja, ik had het bij me.



Dat grote eetcafé bestaat niet meer, dus ik kan het rustig zeggen (en ik noem de naam niet).
Al uit de tijden van Sluit Schiedam! valt te weten dat alcoholconsumptie en oorlog van harte hand in hand gaan. In de Democratische Republiek Congo, die niet democratisch is, in feite ook geen republiek, en die eigenlijk Kongo dient te heten, gaat Heineken zijn onverstoorbare gang. En de centen worden geteld.

Marianne in Brno

Een padvindster, niet de eerste categorie mensen aan wie je zou denken bij een antifascistische demonstratie. Niettemin: in het Tsjechische Brno biedt Lucie Myslíková een nieuw beeld van la belle, onverzettelijk tegen het beest. Nog wel bij een 1 mei-demonstratie van de neonazi's.