De eerste klimaatvluchtelingen van deze tijd

De Carteret Eilanden, wel degelijk in de luwte van het wereldnieuws ontruimd wegens dreigende overstroming door de stijgende zeespiegel. De bewoners worden geëvacueerd naar Bougainville, en eiland dat ruim een kwarteeuw geleden als Moordeiland bekend stond, vanwege de sluimerende opstand tegen het gezag vanuit Papoea-Nieuw-Guinea. Het tropische eilandenparadijs, weer een dat vernietigd wordt, zij het nu niet door de aanleg van een VS-leger/marinebasis.
Tussen de regels door moet men concluderen dat de de eilanden nog niet geheel onbewoond zijn.



Trailer van een film over de gedwongen verhuizing, Sun come up

People's Climate March Amsterdam, 29 april 2017

In het kader van wereldwijde "klimaat"-mobilisatie de demonstratie van vanmidddag in Amsterdam, die achtduizend mensen trok. In het huidige politieke klimaat in Nederland een prestatie.

Dit zijn de leuzen, mensen...

Of anders deze wel...

De projectie op het scherm gaf echt te vaak VVD-ers en CDA-ers het woord (nooit de PvdA trouwens)

De demonstratie keert terug op het Museumplein

Ik wilde de diepte van het grasveld weergeven...

Wees wijs met de Waddenzee, en brei voor Groningen

De Partij voor de Dieren het best vertegenwoordigd, niet onverwacht natuurlijk

Ja hoor, jij je zin

Makeba, Jain


Ik heb er Miriam Makeba voor nodig om tot me te laten doordringen dat het toch echt Mas que nada is, niet Mais. En dat het zoiets als "Ja hoor" (en dat is geen bevestiging) betekent, Braziliaans. En zo leert men alle dagen bij.



Navkar mantra, Khushbu Kumbhat Nadol

Hoofdpijn? Nee, ik ben dood, zie je dat niet?

Dit zijn de veldbiologische berichten, mensen: vrouwelijke venglazenmakers vallen als dood neer om zich wellustige opdringerige mannetjes van het lijf te houden.
Engelse titel: Faking death to avoid male coercion: extreme sexual conflict resolution in a dragonfly (Scientific Naturalist).

Lentebeeld 2017 - kille "koningsdag"

Of er al eieren uitgebroed zijn werd niet onthuld

"Koningsdag", het went niet (en de weergoden geven er geen zegen aan)

De Alsjemaar.Gelukkigband (zo geschreven!) weet wat sfeer te brengen

Aan de Leidsegracht is herrie verboden

Portfolio 28: Kameraad Junk - Blijf van mijn poen af - Zij worde derhalve bedrogen - De reddende keizersnee

Kameraad Junk

We waren samen affiches aan het plakken in de binnenstad. In de Leidsestraat werden we aangesproken: of we gratis heroïne wilden proberen. Het was de tijd van de pushers. We waren geen afnemers.
Hij was idolaat van Bob Dylan. Ik vraag mij af of hij naar bepaalde teksten goed geluisterd heeft. "Keep a clean nose, don't try 'No Doz'"...

Jaren later kwam ik hem tegen op het Leidseplein. Hij mompelde mij toe, zoals straatdealers het doen, of ik hasjiesj wilde kopen. Toen keek hij de toegesprokene aan, ik heb hem niet bij zijn naam genoemd. Maar hij herkende plotseling degene met wie hij hier eerder had lopen plakken. Een blik terug in de tijd toen hij de aangeboden heroïne weigerde.

*
Blijf van mijn poen af

Ze zei het vriendelijk, er was niet aan te ontkomen. Nu had ik haar al bij de eerste blik als zijnde lief goedgekeurd, dus tegen de wens dat ik bij haar zou blijven slapen verzette ik mij niet.
Er was niet direct een wilde stoeipartij aan voorafgegaan, en ik ging keurig eerst mijn tanden poetsen. Zou ik wel haar tandenborstel voor kunnen gebruiken, dacht ik zo.

In het bekertje stonden er zeven. Hoeveel vaste geliefden had ze eigenlijk? Ze raadde mijn gedachten voordat ik iets kon vragen. "Ik heb ze om controleurs van de sociale dienst voor gek te zetten. Ze zijn allemaal van mij hoor."

De controle met wie je allemaal slaapt die jou kan onderhouden. Ach, de tijden.

*
Zij worde derhalve bedrogen

John Lachende Stier (zijn naam is vertaald) hakte een boom om en sneed bekwaam figuren uit de stam.
Arendskoppen, vliegende zalmen, een beer, ze waren herkenbaar.
Uiteraard kwamen er volop toeristen voor hun Authentieke Beleving naar het reservaat om de totempaal te bekijken, die sprak van overoude tradities die, de Grote Geest zij geprezen, nog leefden.
Bezichtiging kostte uiteraard wat dollars, die John de gelegenheid gaven zijn ware hobby uit te leven. Maar dat gebeurde 's avonds, als de toeristen weg waren, en 's ochtends kon hij weer spreken over de Eenheid met de Natuur en de Liefde voor Moeder Aarde.

Helaas voor John had hij niet goed toegehakt.
Op een dag verscheen een vers groen takje uit de paal.

*
De reddende keizersnee

Mijn Nederlandse nieuws hoorde ik op Veronica in die dagen. Nu waren er niet zoveel programma's de moeite van het beluisteren waard op dat station, het uurtje van Joost de Draaier met De Nieuwste Waar was een uitzondering.
Als het verwachte kind van Beatrix kwam zou de volgende dag een vrije dag zijn. En tegen achten sprak Freek Simon de verlossende woorden: prinses Beatrix is bevallen van een zoon (uitgebreider uiteraard, en opgepikt van Hilversum, dat weet ik ook wel). Een vrije dag. De volgende dan, de 28ste, een vrijdag. En zaterdag moesten we natuurlijk weer wel naar school, dat was toen nog zo.

Wat een uitkomst, zo'n keizersnede ter redding van die vrije dag. Goede PR-ingreep, ook toen al.

Verbrande turf - de 12"-mix

Dit is het slot van een persoonlijk drieluik, het actueelste deel, de aanleiding kunt u bedenken maar het hoeft niet.

Eigenlijk tot het toch nog onverwachte einde had ik het gevoel: wanneer begint het eigenlijk, dat redacteurschap? Nee, niet van Krapuul - Krapuul vraagt ongeveer de inzet van een dagblad, dat wel een verschijnings- en sluitingstijd heeft, maar waar je zelf, inmiddels mede-hoofdredacteur of niet, steeds "Kopij! kopij!" moet roepen. Of zelf verzorgen. Geen tijd, geen gelegenheid voor zulke vragen - het is een kwestie van doen. Maar bij De AS? - een instituut zoals de collega's in het redactielokaal van Krapuul zeggen? Een tijdschrift dat steeds een thema moet hebben, waar bijbehorende kopij bij gezocht moet worden. Of om tamelijk precies te zijn: waar redactieleden maar iets bij moeten schrijven, vaak, te vaak. Ik weet nog steeds niet zeker of er zoiets als een derde feministische golf aan de gang is of voor de poorten staat, maar er zou een nieuw themanummer feminisme komen, vonden sommige leden van de redactie. "Maar daar hebben we al aandacht aan besteed, in 1974." Als ik het zo opschrijf heeft het iets vertederends zelfs, die onthechtheid aan de actualiteit. Veertig jaar geleden, kunnen we achteraf zeggen, was die tweede golf aan het wegebben, in ieder geval in Nederland, maar je kunt toch moeilijk naar een nummer van je tijdschrift over die tweede golf verwijzen als iemand vraagt wat je over de derde golf schrijft. Dus dat nummer zou er komen, en ik zou mede de samenstelling op mij nemen. Want waarom zou dat een taak zijn voor de schaarse vrouwelijke redactieleden?

Zondag 26 februari vertrok ik naar de redactievergadering van het tijdschrift waarvan de naam een acroniem is voor Anarcho-Socialist. Bijna rechtstreeks uit het virtuele redactielokaal van Krapuul, waar de waakzaamheid tegen de normalisering van het fascisme dagelijkse, uurlijkse (nee, dat is geen erkend woord) kost is, naar een vergadering waar, naar ik achteraf vaststelde, Trump noch de mogelijkheid dat de Wildersclub de grootste partij in de Tweede Kamer wordt zelfs maar genoemd werd. Wat eigenlijk wel?
Voor de betrekkelijk nieuwe eindredactrice aanleiding de onthechting aan actualiteit en praxis op de valreep ter sprake te brengen. Toen ik haar bijviel mocht ik ervaren wat het equivalent in deze kringen is van wat bij de CPN de strontkar heette. Die je over je heen zou krijgen als je het waagde kritiek te hebben (en dat je er uitvloog sprak vanzelf). Dit was de kern van wat ik te zeggen had (mijn idee voor nr.200 is naar de beste gluiperigheid, die men kan verwachten, overgenomen):

De AS hoeft geen actieblad te zijn en mag, nee moet juist een in hoge mate op theorie afgestemd blad zijn. Maar hoe los van de werkelijkheid in de grote boze buitenwereld kun je zijn? Ik ben er zelf niet over begonnen, indirect tot slot misschien, maar zondag 26 februari stapte ik uit het Krapuul-redactielokaal naar het overeenkomstige lokaal van De AS uit de realiteit van een door fascisten geregeerde VS en de dreiging van een PVV-collaborateursregering (en die is levensgroot) in een omgeving waar dit in het geheel niet aan de orde was, niet eens besproken is. Is anarchisme iets om als een liberal te bekijken, als opmerkelijk fenomeen? Het is niet mijn anarchisme.

Aanleiding tot een moeilijk anders dan hysterisch te noemen reactie van uitgerekend een redactielid van wie de bijdragen van de afgelopen twintig jaar waarschijnlijk aan twee handen zijn te tellen. En, zoals het anarchisten betaamt, solidariteit kent men niet, zeker niet als de gesmade ander het mikpunt is van iemand die in het warme, piepkleine circuitje rondzwalkt (Ferdinand Domela Nieuwenhuisfonds - daar hoeft men blijkbaar geen geheelonthouder voor te zijn om er deel van uit te maken).

En daar zit ik dan, toch nog onverwacht, al was de onthechting wel eerder begonnen. Zesentwintig jaar is niet niets, nietwaar, en tegelijk blijft het gevoel: wanneer begint het? Hoor ik hier bij? De themanummers over Christen-anarchisme, Dierenbevrijding (ruim vier jaar voor de oprichting van de partij waar ik dan toch maar lid van ben), Globalisering, Afrika tot en met de verhouding tussen Marxisten en anarchisten nu (ik kan niet alles bedenken op dit ogenblik), waar ik voor (mede) getekend heb. Feminisme 3.0 zal ik niet meer (mee) doen. De mooiste herinneringen heb ik aan mijn bijdragen aan het Jaarboek Anarchisme, dat niet gebonden was aan het keurslijf van buitentijdelijke thema's. Ontdekkingstochten naar natuursportende anarchisten, een verkenning van het huidige katholiek-geïnspireerde anarchisme in de VS (voordat ik daar zelf tamelijk actief bij werd, de Sacred Peace Walk met name), portretten van over het hoofd geziene anarchisten als Ellul, Berdjajew en Lou Lichtveld, de Praktisch-Idealisten Associatie... Toen het Jaarboek zonder plichtplegingen werd opgeheven luidde eigenlijk al de klok voor mij.
De meeste van de essays in de linkerbalk zijn hetzij voor het Jaarboek hetzij voor De AS geschreven. Het is niet onopgemerkt gebleven. Inclusief de serie Dubbele boterham met kaas, waarover ik nog met mijzelf moet afspreken hoe ik hem voortzet...

De vraag is: is er in Nederland, of het Nederlandse taalgebied, ruimte voor en behoefte aan een anarchistisch tijdschrift dat theorie en praxis verbindt? Ik zou hopen van wel, denkend aan het vooroorlogse Bevrijding en het al helemaal niet sektarische naoorlogse Buiten de perken, waarvan een redacteur nog wel aan De AS verbonden is (een van de sympathieke redactieleden). De gretigheid waarmee, naar ik gemerkt heb, losse nummers uit zo'n boekenruilkast werden meegenomen, is veelzeggend.
Maar goed, de tijd zal het leren. De Eigenlijke Redactie denkt het voor gezien te houden, overlopend van dédain als men is voor "jongeren". Gezapige burgerheren die anarchisme aardig vinden om over te schrijven maar verder met interesse kennis nemen van opinies in de NRC. Tenslotte is de door mij nou juist niet, maar door de Eigenlijke Redactie wel op handen gedragen, Anton Constandse ook ooit anarchist en redacteur van het Algemeen Handelsblad geweest.
Een van die laatste niet-geachte jongeren is de aanleiding tot dit drieluik. Mocht u het niet begrepen hebben, dan weet u het nu alsnog en kunt u mijn gemengde gevoelens peilen.

En nu weer voorwaarts! Kopij! kopij! want het persoonlijke mag dan politiek zijn, het moet ook niet te gek worden.

De mensen de macht

O que faz falta, José Afonso - vanwege de vijfentwintigste april

Anarchism and religion, part one

Het eerste deel van Anarchism and religion, waarover ik eerder heb bericht in verband met de crowdfunding (een post die zo vaak bezocht is dat ik er niet naar ga linken, het doel is meer dan bereikt!) is uit.
Het is online te lezen maar voor het geld hoeft men de papieren editie ook niet te laten staan.

Christoyannopoulos A. & Adams M. 2017. Essays in Anarchism and Religion : Volume 1. Stockholm: Stockholm University Press.

Eetbaar Rotterdam Groeit

De Playlist van het ERGroeit-festival van eerder dit jaar. ERGroeit, voortgekomen uit Eetbaar Rotterdam.

Nederlandsche waar

Honkey donkey, Solex


Both ends burning, Fatal Flowers


When the snow falls, Ten Sharp

Een persoonlijk verhaal over trouw voor de goede verstaander/-ster

Het is 36 jaar geleden. Zesendertig. Dat is veel.
Maar de kermis op de Dam roept het weer wakker. En nog iets, vandaag, in de tijdlijn waar ik in de eerste plaats mijn nieuws oppik.

Bedriegen kan ik het niet noemen. Ontrouw was het wel. Of vreemdgaan. Maar plotseling waren haar feministische redeneringen afgelast. "We zij niet getrouwd, dus ik ga niet vreemd". En de "beste vriendin" met wie zij een scriptie over Moederschap als Ideologie ging schrijven sloeg met de vuist op tafel: zij er uit of ik er uit. Dat werd dus: ik.
Ik deed vervolgens hetzelfde, geen projecten verder in het vooruitzicht, behalve misschien - ooit? - trouwen en verder samen door het leven. Zij accepteerde het "hij er uit of ik er uit" niet. Zei mij niet kwijt te willen. Maar hij "was er ook".

Ik bleef trouw tot het punt dat het brak, vrouwen leken door te hebben dat ik op de rand van vrij was. Ik werd versierd door een studiegenote, door een collega van kantoor. Ik vertelde het eerlijk. "Houd je dan echt van die vrouwen?" vroeg zij ontdaan. "Nee, jij telt alleen". Ik meende het ook helemaal. Wat een ongerustheid, die leek mogelijk herstel te beloven.
En toen belandde ik in bed met haar voorgangster. Wat ik weer trouwhartig meldde in een brief. Toen belde zij op om te zeggen dat het uit was, een beslissing die mij ontzegd was geweest.

De tijd van het jaar, kille voorjaarsdagen, de kermis die mij aan een surrealistisch uitgaan-met-vervolg herinnert, en alle gedachten over wat trouw en solidariteit met elkaar (want dat houdt een relatie ook in) met zich meebrengen, en de dingen die ik lees op twitter.

Trouw en solidariteit zijn ondeelbaar. "Vreemdgaan" en trouw zijn sluiten elkaar nog niet uit, het is menselijk, al te menselijk. Maar er zijn grenzen.


Enfin, ik heb meer dan eens naar ik meen laten weten dat dit lied een autobiografische snaar raakt. Dit was dan eens de context. Ik had hem ook wel voor mij kunnen houden, maar het lucht ook wel op het eens op te schrijven voor de Schare.

Verering op/van bergen

Ter sprake in een uitzending van Springwatch, eigenlijk geheel gewijd aan bloeiende Japanse kers, in Japan: Shugendô - verering van bergen of een specifieke berg (in het kader van de uitzending: een berg met veel kersebomen.
Ik had er nooit van gehoord, altijd mooi om te vernemen van zich op de natuur oriënterende geloven of godsdiensten.

Documentatie.

Trailers van twee documentaires over Shugendô:

Nepnieuws over een nepbrand

Had ik u dat al eens verteld, dat ik in vertrouwen werd genomen over de heldendaden van Revolutionair Volksverzet Nederland? Om indruk op mij te maken en mij te werven voor hand- en spandiensten voor deze effectieve Organisatie Die Tenminste Iets Deed kreeg ik een van hun heldendaden te horen: het opblazen van ITT in Culemborg. Ja, dat was uit het nieuws gehouden, te pijnlijk voor De Staat.

Indrukwekkend, werkelijk. In die dagen functioneerde het Actueel Documentatie- en Informatiecentrum van de Openbare Bibliotheek in Amsterdam, een idee van oud-Provoraadslid Irène van de Weetering die er vaak zelf over waakte. Hier kon men de Bedrijven ABC's raadplegen, zeer handige overzichten van waar de klassevijand allemaal gevestigd was, hoeveel personeel ze hadden, de opperbazen, eventueel of het bedrijf beursgenoteerd was. Ik heb er bij economisch onderzoek heel wat aan gehad.
En in dit geval was het handig om te kijken hoe groot de ramp voor ITT was geweest, daar in Culemborg.

Er was een namenregister en een register op vestigingsplaats. En wat denkt u? In 1972 was er een autoverhuurbedrijf Avis RentACar in Culemborg, dat wel. Een brandje daar klinkt toch al minder spectaculair dan "ITT Culemborg", ook al was Avis deel van dit concern (net als Nobosprits, in die tijden).

Maar helemaal bevreemdend was dat wat jaren later iemand in de Haagse Post wist te melden dat Revolutionair Volksverzet Nederland ITT Culemborg in de as had gelegd en dat dit wapenfeit buiten de publiciteit was gehouden. Vreemd evengoed dat die journalist dat nu wel wist, nietwaar? En het zegt iets over die Haagse Post, waar men geen hoge journalistieke eisen stelde, vooruitlopend op de praktijk elders ("De Nieuwe Journalistiek" moet het in eigen termen geheten hebben, maar dat zeiden ze zo niet).

Van iemand die er gewoond heeft heb ik gehoord dat branden in Culemborg bijna wekelijkse prik waren en dus op den duur geen nieuws opleverden. Maar ja, dat was het verhaal van Revolutionair Volksverzet Nederland niet.
"Alles, alles heeft hij opgeblazen. Alles, tot zichzelf aan toe".

Het demonische in instituties

Een niet al te schokkende bekentenis, vermoed ik: de theoloog Paul Tillich is voor mij onbekend terrein. In verband met mijn lezing over kairos heb ik iets van hem gelezen, daar is het bij gebleven. Nu schrijft Chris Hedges hem de gedachte toe dat alle instituties demonisch zijn. Dat gaat ver, zeer ver, bijna voorbij het christen-anarchisme. Jacques Ellul was tenslotte hoogleraar in de geschiedenis van de instituties, en kon hij doceren dat ze allemaal demonisch zijn? Als ik het zeg ga ik ook meteen twijfelen.

Uit een online Tillichlexicon, lemma: Das Dämonische:

Das Dämonische kann in allen Dimensionen des Lebens auftreten, manifestiert sich aber am deutlichsten in der geschichtlichen Dimension, wo es mit dem Anspruch auftritt, das Ziel der Geschichte darzustellen (III 393). Beispiele sind u.a. die dämonische Selbsterhebung einer Nation über alle anderen (III 125), die dämonische Selbsterhebung eines speziellen Elements innerhalb einer zentrierten Person (ebd.), eine mit letztgültigem Anspruch auftretende Lehre (Dogma) (III 129), eine Unbedingtheit beanspruchende historisch-wissenschaftliche Forschung (I 46), das sakral-priesterliche Element, das mit unbedingter Würde auftreten will (I 167), oder eine Kirche, die die Unbedingtheit ihres Fundaments mit der Unbedingtheit ihrer Institution verwechselt (III 432). Überhaupt gibt es auf dem Gebiet der Religion eine besonders starke Anfälligkeit für das Dämonische. Auch in der Geschichte der Kirchen ist das Dämonische stets eine manifeste Macht gewesen (ebd.). Neben der Profanisierung ist die Dämonisierung, also die eigene Absolutsetzung, eine der Zweideutigkeiten, denen die Religion unter den Bedingungen der Existenz ausgesetzt ist (z.B. III 281).

Kruisverwijzingen heb ik verwijderd, u vindt ze op de gelinkte plaats, de noten verwijzen naar zijn Systematische Theologie.

De vergeten mens

De vergeten mens is vergeten
omdat geestelijken hebben vergeten
contact te maken met de vergeten mens.
En geestelijken hebben vergeten
contact te maken met de vergeten mens
omdat geestelijken vergeten hebben
logica te gebruiken voor wat praktisch is.
En omdat geestelijken vergeten hebben
logica te gebruiken om uit
te zoeken wat praktisch is
zijn ze er niet in geslaagd ons een sociologie
te geven die iets met theologie van doen heeft.
Als er een sociologie was
die iets van doen heeft met theologie
was het de sociologie van St. Franciscus van Assisi
van St. Thomas Aquinas en St. Thomas More.
Maar de sociologie van St. Franciscus van Assisi,
St. Thomas Aquinas en St. Thomas More
was een utopische sociologie,
en geestelijken zijn niet geïnteresseerd in Utopia's
zelfs niet in christelijke Utopia's.

- Peter Maurin

GroenLinks als kwartiermaker voor de fascisten – J’accuse

Het is Pasen, internationaal genoeg te melden, op het binnenlandse front is het rustig. Afgezien van acties her en der en de inmiddels gebruikelijke fascistische oprispingen op straat, maar zoals steeds, vooral in de media.

Die rust, wat belooft die? Over de formatie, die volgens de formules waarmee ik in Nederland ben opgegroeid nog een informatie moet heten, horen we niets. Dat voorspelt weinig goeds. Het imagobouwen van de Jessias gaat nog wel op een laag pitje door. En dat past in het beeld.
Hoor eens even, GroenLinksers met name. Ik heb nooit veel opgehad met jullie politieke richting, al was het maar omdat het geheel volgens mij een marketingtrucje is – voorkomen dat een echt linkse formatie en een echt groene opkomt, alleen al door de merknaam. Toch is de SP er doorgekomen, en de Partij voor de Dieren. Op de linkerflank is nog steeds een gapend gat, tenzij de PvdD ook daarin kan voorzien. Daar werkt deze muisstille “informatie” wel aan mee.

Het is ruim een maand na de verkiezingen, die 22 zetels hebben opgeleverd voor fascisten, die De Media (en jullie?!) zo graag populisten of godbetert nationalisten noemen. Welnu, ga vooral door met een formatie die duidelijk maakt dat jullie voor Het Eerlijke Verhaal gaan tekenen de komende jaren. Zodat men ter uiterste rechterzijde fijn kan zeggen dat de ultralinkse regering met Halsema en wie weet nog wie in het kabinet uitverkoop houdt van “ons land”. Want zo zal het gaan, als deze formatie doorzet.

Kan het jullie schelen? Ik vraag het me af. Kap ermee of geef toe dat ik gelijk heb: het geval dat nu in de maak lijkt is pure reclame voor rattenvangers als Wilders en Baudet.
Hier houd ik het nu bij.

De wet van de heiligheid

Christus Resurgens, Anúna

"Niemand kan twee heren dienen,
God en de Mammon."
"Wees volmaakt
zoals uw Hemelse Vader
volmaakt is".
"Als u volmaakt wilt zijn
verkoop dan alles wt u heeft
geef het aan de armen
en volg Mij."
- Het Nieuwe Testament.
"Dit zijn harde woorden",
zegt Robert Louis Stevenson.
"Maar de harde woorden
van een boek
zijn de enige reden
waarom het boek geschreven is."

In zijn encycliek over
Franciscus van Sales
zegt de Heilige Vader:
"We kunnen het geloof
niet aanvaarden dat dit gebod
van Christus alleen
een selecte en bevoorrechte groep betreft,
en dat alle anderen
kunnen denken dat zij Hem behagen
als zij een lagere graad van
heiligheid hebben bereikt.
Juist het tegendeel is waar,
zoals uit de algemene strekking
van Zijn woorden blijkt.
De wet van de heiligheid
omvat alle mensen
en laat geen
uitzondering toe."

Er is wrijving
tussen de rijken
die graag rijker
willen worden
en de armen
die niet armer willen worden.
De rijken,
die rijker willen worden
wenden zich tot de Kerk
om hen te behoeden
voor de armen die
niet armer willen worden.

Maar de Kerk
kan de rijken alleen zeggen
als zij rijker willen worden:
"Wee u rijken,
die rijker willen worden
als u niet de armen helpt
die niet armer willen worden."

- Peter Maurin

Is sterven het mysterie?

Had ik kunnen weten aan de hand van het volgende filmpje, maar het is mij toch enigszins ontgaan: het origineel van Hit'em up style!, Blu Cantrell


Carolina Chocolate Drops. De zangeres van de groep heet Rhiannon Giddens, en op haar enkele naam staat dit betoverende nummer:


Spanish Mary, tekst: Bob Dylan

Mazzeltov zou het worden - herinneringen aan mijn drieëntwintigste levensjaar

En laat ik het vantevoren even zeggen: als je in je drieëntwintigste levensjaar bent, ben je 22. Voor velen is dat moeilijk te begrijpen.
Van het geld dat ik traditioneel van mijn oma kreeg voor mijn verjaardag kocht ik de fotografische herdruk van Anton Pannekoek, De arbeidersraden. De karakteristieke geur van dit nieuwe oude boek.
En de inhoud, die ik geheel geabsorbeerd heb, tot mijn eigen denken heb gemaakt voorzover mogelijk. Een ander boek dat ik dat jaar van zijn hand gelezen heb, Anthropogenese, heeft heel lang mijn idee over de Wording van de Mens bepaald, en ik ben nog steeds niet van plan er afstand van te nemen. Andere omwoelende teksten, op voorspraak van Jan Romein, wiens geest nog rondwaarde in de subfaculteit: Ursprungsgeschichte des Bewusstseins van Erich Neumann en The source of civilization van Gerald Heard. Romein was er zelf niet meer om uit te leggen waarom deze boeken belangrijk waren voor het ontstaan van historische interesse. De docent die geacht werd mijn kandidaatsscriptie te begeleiden zag het ook niet helemaal. En hoe belangrijk de boeken ook voor mij waren, die vraag kan ik nog steeds niet beantwoorden.

Via scholingsavonden kwam ik terecht bij het anarchistische genootschap in Amsterdam van die dagen. Het bracht allerlei actie met zich mee, veel op het vlak van internationale solidariteit. We namen het initiatief tot actie rond het koper van Chili, dat niet gelost kon worden in Europese havens omdat de kopermijnen genationaliseerd waren onder de Volksfrontregering van Allende (die nationalisatie viel nogal mee, ze is zelfs nog gehandhaafd onder neoliberale putschist en dictator Pinochet).
En als vertegenwoordiger namens "de anarchisten" in de Ierse solidariteitsactie maakte ik kennis met het fenomeen "trotskisten". Ik heb daar elders over geschreven en ga er hier dus maar niet op in verder. Wel apart vermeldenswaardig was het typoscript van het Sunday Times Insight Team over Bloody Sunday, dat mij werd opgestuurd. De envelop was zichtbaar opengemaakt aan een kant: een signaal van De Dienst dat ze het opgemerkt hadden (er zijn subtielere manieren om je post te lezen dus ik neem aan dat er een bedoeling achter zat).
Het artikel was geweigerd door de Sunday Times, ik heb het vertaald, zo goed en zo kwaad als ik kon, en we hebben het uitgegeven. Iemand van het Nederlands Instituut voor Vredesvraagstukken wilde het origineel zien, hij was ontevreden over mijn vertaling.
Geloof het of niet, in die dagen lag het maken van een kopie nog niet voor de hand als bewaarhandeling.
Ik heb het opgestuurd en het is nooit aangekomen. Rara, hoe kon dit...
En het allerraarste was natuurlijk dat de tekst vertaald en al in de speciale boekhandel lag, en werd gecolporteerd. Dus wat de betekenis van de verdwijntruc was mag u bedenken. Ik denk dat dit dan ook mijn Persoonlijke Bijdrage aan mijn Beroemdheid bij de Staat geweest is - ook al waren de redactionele bijdragen aan het Ierland Bulletin anoniem.
Dit blad werd nog in ditzelfde mijner levensjaren omgezet in Repressie Revue - bulletin van onderdrukking en revolutionair verzet in Europa. Daar heb ik het nog wel eens over. Of niet.

Wat het jaar zeer gekleurd heeft voor mij was het programma Cloud Nine op Radio North Sea International, zondagavond negen uur. Drie uur lang - later helaas maar twee - opgaan in "soul and R&B presented in a way you never heard before" - al was het aan het verwateren toen de hoofdpresentator Paul May verdwenen was. Met de Four Tops schallend in mijn geestesoor door het Vondelpark fietsen en verwijlen bij ongrijpbare liefde. Van dat front viel verder niets te melden, dank u.
Van het fenomeen "Northern Soul" waar het programma mee samenhing zou ik pas veel later horen.



I was so much older then, I am younger than that now. Mijn betrokkenheid bij de studie smolt weg vanwege het voorbereiden van de Grote Kladderadatsj waar ik aan werkte. Verdomd, ik geloofde er in. Hoe ik het mij moest voorstellen was niet geheel duidelijk, maar het eindresultaat werd gepresenteerd door Piet Reckman: iedere traan zal gedroogd worden, mazzeltov zal het wezen.
En zo is het maar net. Ik weet ook niet wat dit stukje er aan bijdraagt verder, al weet ik wel waarom ik het geschreven heb. Ik dank u voor uw aandacht.

Sporen van Doggerland

illustratie: Max Naylor

Zo vaak staat er niet iets interessants in/op Nederlandse kranten, dit is dan een uitzondering: over vondsten uit het door de Noordzee verzwolgen land. Het brengt mij weer het handje in herinnering dat ik ruim een halve eeuw geleden op het strand gevonden heb.

Halfverkoolde takken of boomstronken, ze spoelen aan en wie staat er bij stil dat ze van een bosbrand in Doggerland getuigen.

En wie is de vader van de Moeder Aller Bommen?

En op Witte Donderdag, de kameraden als vanouds naderen hun bestemming in Nevada, besloot het regime van de VS de zwaarste niet-nucleaire bom die ooit beschikbaar is geweest te gooien op een "doel" in Afghanistan. Massive Ordnance Air Blast, wat het acroniem MOAB oplevert, dat dan weer wordt gelezen als Mother of All Bombs. Want het vernietigen van levens moet altijd in verband gebracht worden met baren of verwekken. Meer valt er wat mij betreft nu niet te zeggen.

De gewenste asfaltering van Achlum

Kijk op de site gewijd aan Achlum en je weet meteen: hier moet een parkeerplaats komen! (Ik ken de naam van de plaats eigenlijk ook alleen maar doordat Lief korte tijd een huisgenote uit dit dorp gehad heeft). Hier een blik op de plaats waar geparkeerd moet gaan worden, waarvoor een middeleeuws gebouw moet worden gesloopt. Eenvoudigweg omdat het kan in Nederland.

De gelegenheid om kennis te maken met de Actuele Moderne Devotie, die er een ingezonden stuk over stuurt.
De Actuele Moderne Devotie heet online Postmoderne Devotie en besteedt niet al te actuele aandacht aan de sporen van de Moderne Devotie in het gebied dat ik nauwelijks ken, ook al liggen er om het eens lekker belegen uit te drukken roots van mij.
In Overijssel regent het nooit zo te zien...

Twee jaar geleden: het Maagdenhuis opgegeven

De Maagdenhuisbezetting van 2015 had sterke trekken van prefiguratieve politiek. De bezetting - die meer het karakter had van een open huis - was in de eerste plaats een demonstratie: tegen het zogeheten rendementsdenken, een term die in deze vorm de internationale pers haalde. De ideologische tegeninzet van lui die zich ooit voor progressief uitgaven, zoals Jean Tillie en Stephan Sanders, sprak op dat punt boekdelen.

Later dat jaar is de studiebeurs afgeschaft en de verplichting tot schuld wettelijk vastgelegd (voor wie geen rijke of goedgeefse ouders heeft). Studie is hiermee officieel "investeren in jezelf als toekomstig loontrekker" geworden - het gehele idee van de academie opgegeven. Een keerpunt.
De tijd van bevrijding blijft, 25 februari - 11 april 2015, en hoe die periode bij degenen die het hebben doorleefd doorwerkt.



Het lied van die avond nog maar eens:

Verrassing: Shell bevordert de corruptie in Nigeria

Eigenlijk is het geen nieuws, maar structureel - evenwel, het is altijd weer even mooi om degenen die de dienst uitmaken in hun hemd gezet te zien. Hoe Shell willens en wetens een corrupte ex-minister in Nigeria heeft bevoordeeld en daarmee de staatskas ruim een miljard door de neus geboord heeft. Samen met Italiaans olieconcern ENI.
Hier de documenten, hier meer.
Het bedrog was tot in de top van het concern bekend.

Lentebeeld 2017 - Pinksterbloemen aan de vooravond van Palmpasen

Waar is de bomen- en struikengids als je hem nodig hebt? Voorlopig houd ik het op een krentenboompje

Pinksterbloemen in de berm, tegen de vespers van Palmpasen

Zweefvlieg op bezoek bij pinksterbloem

Marianne in Birmingham

Ian Crossland #edl leader shit his pants and shouted for cops to intervene when confronted 😂😂😂 #antifa pic.twitter.com/Vd6X9OnbZe

— MissDuffy (@MissDuffyAFA) 8 april 2017

Wat een contrast, nietwaar - de lelijke kerels van wat zich de English Defence League noemt tegenover de Asian jonge schone, die met een blik van geamuseerdheid en licht meewarig naar de racist kijkt.
Birmingham, fascistendemonstratie ontmoet antifascisten, zaterdag 8 april 2017.

Spookachtig

Spook-a-lou, Mike Sharpe. Spannende instrumental met het spook in de titel.


Spooky. De eerste opname van het nummer. Mike Shapiro = Mike Sharpe.


De eerste vocale versie van Spooky, de saxofoonsolo gedaan door Mike Shapiro/Sharpe


Atlanta Rhythm Section - met hierin twee leden van de Classics IV


Bij Dusty Springfield is Halloween er uitgegooid...

Crowdfunding for books on religion and anarchism

Fundraising page
the first volume

De politiek van bepalen wie dood mag

Veranderen de hedendaagse vormen die het leven onderwerpen aan de macht van de dood (de necropolitiek) de verhouding tussen verzet, offer en vrees diepgaand? Dit essay stelt de hypothese dat de uiterste uitdrukking van soevereiniteit in hoge mate berust in de macht en het vermogen te zeggen wie zal leven en wie moet sterven. Dientengevolge vormen doden of laten leven de grenzen van de soevereiniteit, haar fundamentele attributen. Soevereiniteit uitoefenen is de macht uitoefenen over sterfte en het leven bepalen als de toepassing en uiting van macht.

Achille Mbembe, Nécropolitique

Lentebeeld 2017 - Verstoorde pad

Eigen blauwe druifjes eerst

Bloesemende boom die eerlijk gezegd op naam gebracht moet worden, maar waarin huismussen zich zeer thuis voelen

De pruimen nochtans vallen ieder jaar nogal tegen...

Tuinhommel ziet er wel honing in

Aardhommel ook

Beetje zoekplaatje - padje dat verstoord werd door het weghalen van een dekzeil, dat dan maar teruggelegd is

Gallo, het Romaans van Bretagne

Tot hoever in Bretagne sprak men eigenlijk Bretons? Misschien niet zo ver, bijvoorbeeld niet in Nantes (het maakt het gewest als geheel niet minder Bretagne). Het Romaans van Aremorica wordt Gallo genoemd, waarvan de naam samenhangt met de naam van het oude Gallië, en dat een zelfstandige taal is, niet - wat men tot van overheidswege wenst te beweren in Frankrijk over Romaanse binnenlandse talen - een afgeleide van het Frans.
De bourree hierboven doet mij denken aan de boer die maar ene koe heeft...

Doe normaal, houd op over die slavernij

We kwamen elkaar regelmatig tegen en op die kruispunten maakten we een praatje met elkaar. Waarover, ik zou het niet meer weten, waarom zou ik het moeten weten. Pas nu ik het, met een kersverse context, opschrijf, vermoed ik dat we wel met elkaar aan het flirten waren. Al kan ik er niet voor instaan, het is zo'n vederlichte bezigheid die net zo goed kan wegwaaien. (Ook al wordt het woord in heel ander verband gebruikt in commerciële context).
Toen kwam de chef maar weer eens langslopen. "Ja je kunt haar nou wel een leuke meid vinden, maar er moet wel gewerkt worden." Meende hij te moeten zeggen, tegen mij alleen, niet iets vergelijkbaars tegen haar. Twee insinuaties in een klap, maar dat er door de anderen gewerkt moest worden was inherent aan zijn baantje. Het eerste stak mij, maar haar nog meer. Het was uit met onze ontmoetinkjes.



Ik had wel het vermoeden dat zij gekwetst was, maar of dit zo was en in welke mate - we zijn er niet aan toegekomen. Want dan hadden we moeten praten, wat niet mocht, en indringender dan we gedaan hadden tot dan toe.

Een van de regelmatig bezochte posten op mijn weblog hier werpt de vraag op waarom Nederlanders zo onbeschoft zijn. Het is een karaktertrek die aan de staatsvorming voorafgaat. De wandelende rekenmachine Dijsselbloem bestond het onlangs in een interview in de Frankfurter Allgemeine te suggereren dat de Zuideuropeanen ("de PIGS"- landen) "hun" geld verjubeld hebben aan drank en vrouwen (!) en dan nu hun handje ophouden bij de sobere hardwerkende noorderlingen. Je moet maar durven. En Dijsselbloem beroept zich dan ook nog maar op "het calvinisme" dat hem als Nederlander zo direct maakt. Al net zo'n flauwekul.
Saskia Pieterse is geen sociologe, althans zij doceert Nederlandse literatuur, maar haar historische uitstap tot naar het koloniale verleden (en heden) toe vind ik een zeer plausibele verklaring. Tot en met het verband tussen die zogenaamde directheid, botheid, onbeschoftheid en de eigen superioriteitswaan, het racisme - zo tentoongespreid door Dijsselbloem, die nog steeds niet lijkt te beseffen wat hij miszegd heeft. Pieterse bezoekt in haar stuk Curaçao en zo kom ik weer in de gangen van de posterijen terecht.

En ik weet nog steeds niet wat ik terug had moeten zeggen tegen die lomperik. Ik zou dingen kunnen bedenken maar nu hangt er niets meer van af. Toen wel.
Loonslavernij en slavernij liggen bij alle verschil ook in elkaars verlengde.

Internationale Broederschap: Nederlands christen-anarchisme rond 1900

Verwikkelingen rond De AS brachten mij er toe dit eerste artikel van mijn hand daar alsnog uit de mijnschachten te halen. Doordat het niet in de zijbalk genoemd wordt kon ik over het hoofd zien dat dit al gebeurd was, drie jaar geleden.
Omdat dit artikel werkelijk zeer vaak bezocht is verwijs ik er naar door, dank dank, en excuses.

Het helderwitte licht dat nooit uitgaat

The inner light, Anoushka Shankar & Jeff Lynne (jammer dat het origineel niet beschikbaar is, maar uitstekende uitvoering)


There is a light that never goes out, Noel Gallagher. Ook hiervan is, ongelooflijk maar waar, niet zomaar het origineel te vinden. Maar ook een alleszins aanvaardbare live-uitvoering-cover.


Clear white light, Wishful Thinking. Uitgebracht in 1972. Opmerkelijk filmpje dat losstaat van de muziek verder...