Winterbeeld 2017 - slot aan de Vecht

De dag begon met een nuchtere tocht naar een "huis van de buurt" zoals het genoemd wordt, een van de bejaardenopbergplaatsen waar volgens mede-dwaze-kinderen van 2011 afhankelijke inwonenden mishandeld worden. Ik moet er bloed laten afnemen voor De Kwaal, eigenmachtig door internist en huisarts aangevuld met diabetes type-II wat ik nauwelijks erken. Maar goed, slechts drie kwartier op maandagochtend kan op dit dichtstbijzijnde punt mijn bloed afgetapt worden. En "het flesje" ingeleverd.
Het is razend druk deze morgen, ik zal ruim de tijd hebben om in mijn pocketboek, It can't happen here te lezen - na de verkiezing van Trump is het op een stapel gekomen en nu ik het weer ter hand neem is het verhaal nog levensechter dan ik mij in november kon voorstellen. Windrip is alleen nog een baken van verlichting en quasi-bezorgdheid voor de Kleine Man vergeleken met degene die nu president van de VS speelt.
Ik ga in het boek op. Dan is het mijn beurt. En als ik "het flesje" wil overhandigen druipt er van de inhoud op de grond.
"Ja op de bank ligt ook," zegt de prikster, "dat moet u zo opruimen". Dus dat kan zij nu vertellen - en geen enkele omstander m/v heeft mij op deze catastrofe willen wijzen. Die vent zit te lezen, in een Engels boek, eng.
Het aftappen gebeurt terwijl ik uiteraard erg gespannen ben. Een grote bloeduitstorting is het resultaat.
Ik moet van haar maar wat papieren handdoeken pakken om de schade op te bergen.
Als ik de ravage zie is het volkomen duidelijk dat dit nergens toe dient. De prikbeul verwijst mij nu naar de receptie, misschien weet men daar raad.

De receptiedame verwijst mij naar de schoonmaakster die gezellig op haar telefoonschermpje zit te lezen. "Ik heb daar net gemopt," zegt zij, alsof het daarmee verholpen is. Niet bereid ook maar enigszins behulpzaam te zijn wijst zij naar haar karretje: "Daar is de mop, in de kast liggen handdoeken." In "de kast" ligt niets. De mop is een wisser met spons, droog. Ik houd die bij de prikbeul onder de kraan en haal hem over de rampplekken. Dat moet zeker nog herhaald worden. Ik wil de wisser nogmaals onder de kraan steken als de prikbeul zegt: "Hoho, ik zit hier te werken."
Hier houdt het op.
Als ik incontinent was geweest en de schade daarop terug te brengen was, zou ik dan ook zo behandeld zijn in dit hol van Osira dat zich inmiddels Amstelring noemt? Vermoedelijk wel.
Ik zet de wisser tegen de muur en deel mede dat men het verder mag bekijken.

De liefste wordt op deze zelfde ochtend voor een vergelijkbaar onderzoek al even lomp behandeld - we lijken een stel krukken met elkaar maar volgens mij valt het wel mee.
Tijd op deze mooie dag om alsnog een fietstochtje te houden langs de Vecht, naar (voor-)ouderlijke graven.
Eerst naar het Centraal Station. Het zegenrijke VVD66SP-regime dat Amsterdam bestiert en volgend jaar grote opruiming onder de tramlijnen gaat houden, laat grootmoedig lijn 2 voortbestaan. Die is namelijk zo mooi toeristisch, de mooiste tramlijn ter wereld, een voortreffelijke reden hem ongemoeid te laten. Alleen is het nog niet zo ver dat de andere lijnen opgeheven zijn. Deze display, ongetwijfeld een duur systeem geleverd in een fijne aanbestedingsprocedure door een vrindje uit de partij, loopt vast vooruit op wat over ruim een jaar gaat komen. De informatieve waarde laat op deze dag te wensen. Bovendien is dit de Raadhuisstraat, waar lijn 2 niet rijdt.

Niets te vroeg, het eerst geziene groot hoefblad, en de eerstgeziene hommel (maar die wilde niet poseren)

Fouragerende knobbelzwanen in de polder

De vorig jaar deels afgebrande toren van de Laurentiuskerk in Weesp is met een rechthoekige plaat afgedekt, wat schade door inregenen in ieder geval voorkomt. Wat de toekomst voor het gebouw verder brengen moge...