Hoop en vergane glorie

Between the wars, Billy Bragg.
Het lied is net zo goed bedoeld voor het Groot-Brittannië na de - dan - nieuwste koloniale oorlog tegen Argentinië.
En het illustreert, goed onderstreept door het filmpje, wat ik na het lezen van de oorspronkelijke editie van Hobsbawms Industry and empire als conclusie kan trekken, een gevolgtrekking die hij als onontkoombaar aanreikt: Groot-Brittannië is in verval, al sinds de jaren zeventig van de negentiende eeuw. Er is nog wel iets bijzonders aan het land in politiek opzicht: het is het enige Westeuropese land waar een sociaaldemocratische partij zonder coalitievorming kan regeren. Of kon? De stemmingmakers tegen Corbyn zullen steeds zijn "onverkiesbaarheid" beklemtonen: hij maakt dat Labour niet meer genoeg op de Tories lijkt. Meer dan halfhartig kan hij hier niet tegen ingaan. Hoezeer ik hem ook waardeer, ik denk niet dat hij nu speciaal de Engelse/Britse sociaal-democratie uit het graf kan doen herrijzen.

En dan nu het ongewisse avontuur van het verlaten van de Europese Unie, onder voortdurend aanroepen van "de volkswil", die enkele procenten hoger lag dan wat het volk volgens de dagelijkse praatjesverkopers dus blijkbaar NIET wil. Het kapitalisme sloopt zichzelf, en inderdaad: waar is het politieke alternatief? The Greens, zeker, en in Schotland en Cymru - anachronistisch aandoend - nationalistische partijen die in feite een ouderwets sociaal-democratisch programma hebben.

Nederland kan en zal zich niet in een dergelijk avontuur storten. Het kan wel een zeurpiet binnen de EU worden, of het is het nu al. Alles om de xenofobe massa te plezieren. Interessante tijden.