Het nationaal-socialisme als rancuneleer. Er valt niets op de kwalificatie af te dingen, maar is het achteraf te zien waarin het grote verschil zit met deze tijden, waarin het voor de donder NIET als komedie herrijst? Waar is de Michels of Pareto van de hedendaagse fascisten? De Heidegger of Schmitt? De Richard Strauss? De Le Corbusier? De Hamsun, Brasillach of Céline? Kortom, hebben die lui mogelijk intellectuele of artistieke erflaters?
Nou nee. Het is nu pas echt de cultuurloze barbarenbende die hun voorgangers dus niet zomaar ongekwalificeerd vormden. Hun weerzin tegen alles wat op kunst of wetenschap zou kunnen lijken is veel radicaler dan die van de vorige troep boekverbranders.
Het maakt ze niet minder gevaarlijk. Maar het is een vaststelling die ik nu in maar enkele zinnen doe: dit verval van het kapitalisme laat niets na dan puinhopen en doden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten