In de mannenpraatgroep stelde K. zich als de Natuurlijke Leider op. Een vraag die hij een keer in de groep gooide: “Wie heeft het wel eens met een man gedaan? Ik natuurlijk wel.”Het aantal omhooggestoken vingers viel hem tegen. Ik besefte plotseling dat ik hier niet in een club zat die het machismo, het patriarchaat bestreed. Ik ga het er nu verder niet over hebben hoe en waarom ik ben weggegaan.
En dan was er Hermens. Hij heet(te) uiteraard Herman en was – ik heb er destijds niet bij stilgestaan – eigenlijk min of meer een naamgenoot. Iemand had het over het nieuwtje dat baardgroei zwaarder was in gezelschap van mannen dan van vrouwen. Het kan ook omgekeerd zijn geweest. “O vandaar dat ik mij meer moet scheren als ik met Kees heb geslapen dan met Tineke.” Het kan ook andersom zijn geweest, het is onbelangrijk. En de namen zijn ook maar even bedacht, ik was te ontsteld over de mededeling om die tot mij door te laten dringen. Hier was weer eens iemand aan het woord die moest laten blijken dat hij okee was, want biseksueel, van alle markten thuis en om de dooie dood niet onactief. Want er moest gen***t worden, dat was duidelijk.
Homo of biseksueel “worden” is radicaal uit de mode geraakt in ieder geval voor mannen, wat ik hierboven vermeldde vond nog net plaats voor de grote schrik over de grote ziekte met de kleine naam. Een schrik die toch ook weer is weggeëbd inmiddels. Wat mij bijzonder trof was het werkelijk uitgesproken gebrek aan liefde of verliefdheid die sprak uit de krachtpatsersverhalen over avonturen buiten het boekje om. Een toeristisch geslachtsleven: been there, done him/her. Niet iets waar ik op zat te wachten.
Toch moest je de hermensen als bondgenoot in de strijd tegen militarisme/kapitalisme/patriarchaat zien. Ik had, en heb, om in de stijl te blijven, het daar best wel moeilijk mee. Hermens vond het nodig om in het openbaar mijn eigen glas wijn over mijn hoofd uit te gieten omdat ik geen goede antiseksist was in zijn ogen. Daar houdt het verhaal van Hermens wat mij betreft op.
Even naar het krachtpatsende zaakwaarnemerschap van nu. Wie zegt dat niemand als slaaf geboren wordt heeft geen enkele notie van de geschiedenis (tot en met het heden in West-Afrika) van de slavernij. Of van horigheid, die op ander maar even ingrijpend geweld berust. Of op loonslavernij, de norm in de “markteconomie”, een vanzelfsprekendheid die ook niet zachtzinnig tot stand is gekomen of gehandhaafd wordt. Alleen vinden “we” die slavernij “gewoon”. Ik ben zo vrij dat niet te vinden, maar socialisten zijn schaars dezer dagen. Ik noem dit voorbeeld uitdrukkelijk, omdat degenen die zeggen dat je in plaats van slaven moet zeggen: tot slaaf gemaakten naar alle waarschijnlijkheid nooit in Mauretanië of een aanpalend gewest een slaaf gesproken hebben. Zij zijn zaakwaarnemer met terugwerkende kracht. En slopen met hun eufemisme waarin het gewraakte woord toch voorkomt in feite iedere kritische beschouwing over de gewelddadige koloniale praktijk. Die mensen als slaaf geboren liet worden.
Tamám.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten