Wens voor de mensheid

Niet dat Nuit Debout een positieve aanleiding had, verre daarvan. Het was ter gelegenheid van de invoering van een arbeidswet die vele wat men noemt verworvenheden van de arbeidersbeweging ongedaan maakte in Frankrijk. En dat door een sociaal-democratisch regime, dat ook nog de permanente noodtoestand heeft uitgeroepen.
Stakingen, demonstraties, en de bezetting van gebouwen en pleinen, 2016 als een nieuw 1968, of, dichterbij, 2011, in Frankrijk.
Wat beklijft is de schoonheid van het ogenblik, het onmiddellijke, met name het geïmproviseerde orkest met zijn in hoge mate geïmproviseerde koor en uitvoering. Het was voor de zomer.


Va pensiero, 15 mei

Maar, zoals in '68, de zomer brak het af en wat er na kwam was niet meer hetzelfde. Het is nooit hetzelfde, maar de verzameling mensen die hun energie gingen richten op het Goede en het Schone was uiteen. De noodtoestand wint. "Het volk" verrees, in het Verenigd Koninkrijk, en wie weet wat het komend jaar zal brengen in Nederland, Frankrijk... We moesten al blij zijn dat slechts 47% van de Oostenrijkse kiezers voor de fascist koos die dus verloor. Nu nog wel.
Dat de Verenigde Staten ook de naam democratie met een kleine d niet waard zijn is inmiddels gebleken. Maar wie weet, misschien is er verzet te organiseren.

Mijn goede voornemen is het dagelijkse ritme hier weer aan te houden. Zelfs de zaterdagsessies waren op den duur zwaar, met die aanzwellende dodenlijst. Ik zal proberen die te negeren, althans zo veel mogelijk.
En laven wij ons nu aan die ogenblikken op de Place de la République met het Orchestre Debout. Het laatste vastgelegde concert.



De Internationale werd oorspronkelijk gezongen op de wijze van de Marseillaise.



De Internationale zal de mensheid zijn!

Winkeltijden van weleer

De tekst, wachten op je eigen geld, Potterstraat, Utrecht (1988) gaf mij een voorgevoel: ik heb daar in die tijden meermalen in de rij gestaan. Het was toen even traditie om voor oudjaar te gaan winkelen in Utrecht - toen had je er nog interessante winkels...
En jawel, ik kijk zowaar naar de fotograaf, mijn met petje toegeruste en daardoor nog Engelser dan anders  uitziende gade kijkt lachend de andere kant op. Ach, de tijden. Na afloop eten bij De Baas - tot dat ook niet meer kon om redenen die ons ontgingen.
Bij Da Capo kon je tot het eind aan toe niet pinnen, maar ik kwam er niet vaak meer. Nu voor het laatst op de dag af vijf jaar geleden...
Foto: Maarten van Riel

De eerste genocide van de twintigste eeuw

Het gaat, ook volgens de Verenigde Naties, om de eerste volkerenmoord in de twintigste eeuw en een Duitse regering durft deze term nu ook voor het eerst gebruiken. Weliswaar pas nadat de huidige oppositie (Die Grünen en Die Linke) minister van Buitenlandse Zaken Frank-Walter Steinmeier (SPD) aan een vroeger initiatief van hemzelf hadden herinnerd.

Steinmeier zit nu in de regering-Merkel, maar was in 2012 chef van de sociaal-democratische oppositie. Hij had toen in het parlement (Bundestag) een motie ingediend om het bloedbad in zuidelijk Afrika als genocide door Duitsland te laten erkennen. Het was voor de minister dus bijzonder moeilijk om nu passief te blijven in het dossier.

Buitenlandse Zaken in Berlijn liet onlangs dan ook weten dat voortaan deze zin voor de bondsregering als ‘politieke richtlijn’ geldt: ‘De vernietigingsoorlog in Namibië van 1904 tot 1908 was een oorlogsmisdaad en een volkerenmoord.’

- Aldus meldde Mo*.be al meer dan een jaar geleden, hier verder te lezen.
Anderhalf jaar later zijn er nog niet officiële onderhandelingen gaande over de genocide en de noodzaak dat Duitsland hiervoor herstelbetalingen doet. Dat het ter sprake is is al heel wat. De Duitse regering is terughoudend, en vanuit haar standpunt is het verklaarbaar. De moordpartij tegen Herero en Nama(qua) in Namibië moge de eerste genocide van de twintigste eeuw zijn geweest, het is niet de enige koloniale genocide van de afgelopen eeuw - toegeven schept een ongekend precedent.
Het zou rechtvaardig zijn, uiteraard, maar rechtvaardigheid is ver te zoeken.

Lees verder hier.

Rust uit, roerige winkelaar

In het nieuwe boek van makker Keith Hebden, Re-enchanting the activist, kom ik dit kerstlied tegen. Een aardig verweer tegen de jankende racistische meute die lawaai maakt over het kerstmis dat hun ontnomen wordt. (Moet ik mijn toon matigen? Spijtig, ik kan het niet). Nog net op tijd...

1. Slow down ye frantic shoppers for there’s something we must say
If you would spare a moment all the stores would go away
Big business has been telling us what Christmas means today

Now it’s time we decided for ourselves, for ourselves
Yes it’s time we decided for ourselves.

2. To some folks Christmas means a time for gathering with friends
And enemies might take it as a time to make amends
But TV says it’s time for pricey gifts and selfish ends

Now it’s time we decided for ourselves, for ourselves
Yes it’s time we decided for ourselves.

3. Some people feel that Christmas is when Jesus makes a call
For others it’s a time to stress good will and peace to all
But advertisers tell us it means Santa’s at the mall

Now it’s time we decided for ourselves, for ourselves
Yes it’s time we decided for ourselves.

Op de wijze van:

Waarschuwende woorden van Miklós Haraszti

"Hongarije, mijn land, is de afgelopen vijf jaar van een voorbeeldige post-koudeoorlogsdemocratie gemuteerd in een populistische autocratie. Enkele beangstigende parallellen die het Hongaren gemakkelijk hebben gemaakt Donald Trump politiek te plaatsen: minister-president Viktor Orbán heeft immigranten als verkrachters, banendieven, terroristen en "vergif" voor de natie afgeschilderd. Hij heeft een omvangrijk hek laten bouwen langs de Hongaarse zuidgrens. De populariteit van zijn xenofobe agitatie heeft hem in staat gesteld ieder verzet tegen zijn "illiberale democratie" als onpatriottisch of partijdig af te wijzen. Een "democratie" waarvan hij zegt dat die gevormd is naar het model van "geslaagde staten" als Rusland en Turkije."

- Miklós Haraszti, ik zou hem bijna vergeten zijn, maar de schrijver van Stücklohn is of was een belangrijk liberaal in de goede zin in Hongarije de afgelopen decennia. Hij spreekt nu, uit ervaring, zijn bezorgdheid uit over de komende president van de Verenigde Staten.

Een vrolijk rijm voor bij de kerstboom

Kerst is voor u op tafel een kalkoen
oesters, slakken, pâté de foie
Onder de maretak een verplichte zoen
En de familie doet hahaha

Mijnheer, u zit te liegen dat u berst
Niemand wil u beroven van uw kerst

Kerst is voor u de vaste herrie
In de super of uit de ether
Van Whitney, Wham, Mariah Carey
En de top-2000, da’s nog beter

Mijnheer, u zit te liegen dat u berst
Niemand wil u beroven van uw kerst

Uw ochtendkrantje uit Mokum West,
Dat u leest op uw platteland
Zegt: “hier is de kerst verpest”
ze weten bliksemsgoed: niets aan de hand

Mijnheer, u zit te liegen dat u berst
Niemand wil u beroven van uw kerst

U heeft uw kerstboom met een kluit
Maar op St. Steven stapt u in uw Ford
Gooit die boom het raam maar uit
Op naar Schiphol en de wintersport

Mijnheer, u zit te liegen dat u berst
Niemand wil u beroven van uw kerst

Kerst, midwinter, eind van het jaar
Het zegt u niets, het blijft voor u verscholen
Het is voor u een hebbeding, zo zit u in elkaar
En u zegt: “het wordt van ons gestolen!”

Mijnheer, u zit te liegen dat u berst
Niemand wil u beroven van uw kerst

Camera in de aanslag: smerissen aan de schandpaal

- door Joke Kaviaar -   
Waarom foto's van smerissen met (virtuele) bakstenen online staan? Wie kan dat nu beter uitleggen dan Gerrit van de Kamp van de politiebond? Ik citeer hem even: "Dit achtervolgt collega's. Het geeft het gevoel van opjagen, het geeft het gevoel van: kan ik nog wel optreden?" en “Ze denken tegenwoordig twee keer na voor ze in actie komen.”

Heel goed. Dank u, meneer Van de Kamp. U en uw collega's zijn dus “geschokt”. Wat we nodig hebben is meer foto's, ongecensureerd en herkenbaar, van (gewelddadige) smerissen om hen enige motivatie te geven op te houden met hun arrestanten in het gezicht te stompen, aan de haren te trekken, de peppersprayen, te wurgen en neer te schieten. Want dat vergat u even te vermelden, dat die 'agenten' op de foto's gewelddadige hufters zijn, geen onschuldige slachtoffers. Voelen deze 'agenten' zich nu opgejaagd? Ervaren ze het als een “heksenjacht”? Uitstekend. Laat ze maar voelen. Dan begrijpen ze misschien hoe opgejaagd de afgewezen vluchteling zich voelde die ze een paar dagen terug vermoord hebben. Van “twee keer nadenken” was trouwens bepaald nog geen sprake. Nee, vooral gewoon lekker doorgaan met die razzia's en die arrestaties van vluchtelingen. Dat is nu wat je noemt: opjagen. Dat is heksenjacht, stelletje aanstellers.
Er is geen enkel excuus voor het uitvoeren van moordbeleid en ook niet voor eigen initiatief daartoe. Deze man uit Macedonië had juist te horen gekregen dat hij het land uit moest. Zijn wanhoop wordt vervolgens vertaald naar overlast om als excuus te dienen voor ongebreideld politiegeweld en moord. Overlast? Doodstraf zonder vorm van proces. En dan snel de getuigen intimideren om het bewijs dat zij met smartphones hebben vastgelegd te verdonkeremanen. Vooral geen tweede 'Mitch Henriquez'-moord online! Vooral niet herkenbaar, niet aanspreekbaar zijn.

Smerissen: het is jullie job om mensen, en vooral zij die geen verblijfspapieren hebben gekregen, op te jagen zoals het de job is van de ambtenaren van de Dienst Terreur en Verrek om jullie daartoe opdracht te geven en het de job is van staatssecretaris Dijkhof om die DT&V ambtenaren daartoe de bevoegdheid te geven. Het is ook de job van bewakers in detentiecentra om de daar opgesloten mensen tot zelfmoord te drijven, zoals afgelopen week in grensgevangenis Rotterdam gebeurde. Hoe dat is afgelopen weten we niet eens, want alle getuigen lijken weer eens in de isoleercel gegooid te zijn.

Smerissen, bewakers, ambtenaren: Jullie kiezen ervoor. Dat valt niet goed te praten. Dus wat zitten jullie nu te zeuren dat jullie je opgejaagd voelen? De schandpaal is het minste middel dat onderdrukten kunnen inzetten om zich te verdedigen, in de hoop dat jullie inbinden. Jullie ervaren dat als aanval. Prima. Voel je maar aangevallen. Aangevallen door mensen met mobiele telefoons en een internet aansluiting. En als dan op een dag toch de stenen door de lucht vliegen, zoals bij de opstand in De Schilderswijk, dan is dat jullie welverdiende loon. Het alternatief voor het gevecht met jullie aangaan is accepteren onderdrukt te worden. De repressie die mensen over zich heenkrijgen, zelfs als ze principieel geweldloos de straat op gaan, is dermate ongekend dat terugvechten nog een betere optie wordt dan de andere wang toekeren en ook daar bont en blauw geslagen te worden. Die mening hebben jullie maar te slikken. Dat moet op zijn minst gezegd kunnen worden. Dat dit ook al niet zo is, bewijst de arrestatie van Dhjana vorige week, voor de ludiek bedoelde satirische publicatie 'Poke-a-cop-Go', die je hier nog terug kunt vinden.

De smeris kan niet lachen om foto's en om een spelletje. Persoonlijk kan ik al heel lang niet lachen om de smeris en heb ik ze nooit kunnen betrappen op een niet denigrerend gevoel voor humor. Nu een week na de arrestatie van Dhjana de media sensatiegeil achter de heilige boontjes van de politiebond aanholt om een primeur te halen over gevaarlijke 'extreem linkse groeperingen' en andere activisten tegen institutioneel racisme en fascisme, zullen ongetwijfeld politici hun kans schoon gaan zien om de voorzet erin te trappen. Smerissen nog meer beschermen, forsere straffen voor wie zich verzet, met wortel en tak uitroeien.. Roept u maar, kom er maar in. It's all in the game. Net als bakstenen.

Nederland Weer Van Ons, of: Het kan verkeren

En het geschiedde dat Het Nederlandse Volk de Wildersstichting de grootste fractie in de Tweede Kamer der Staten-Generaal bezorgde. VVD en CDA waren volledig bereid de Wil van het Volk te honoreren. En het regime, waarvan niemand kon zeggen dat het gekozen was, maar ook niet dat het niet gekozen was, sloot de grenzen, schafte de euro af, forceerde een “hard Nexit”.

Uit Berlijn klonken morrende geluiden, in waarschuwende diplomatieke nota’s vervat. Het sluiten van de mondingen van de rivieren had ernstige economische gevolgen, niet alleen voor Duitsland. Het werd als oorlogsdaad opgevat. Het regime negeerde de waarschuwingen.

Op een zonnige meidag landden de Duitse parachutisten in Rotterdam.
Zij werden verwelkomd als bevrijders.
Het voltallige kabinet-Wilders werd geïnterneerd in Neurenberg.

I Daniel Blake - een blik op de dagelijkse wreedheid van het neoliberalisme

Er is moeilijk een andere kwalificatie voor de formulieren-, beoordelingen-, afwijzingen-, beroeps- en sanctieswereld van de Grote Uitkeringsmachinerie te bedenken dan kafkaësk. Maar eigenlijk vind ik het gebruik van dit woord een belediging van de schrijver.
I Daniel Blake opent met een onzichtbare vragenstelster die de naamgevende hoofdpersoon vragen stelt over zijn gezondheid, die totaal niet ter zake zijn. Hij is schrijnwerker, bouwvakker dus, die tijdens zijn werk geveld werd door een hartaanval. Zevenenvijftig, vol goede moed dat hij er bovenop zal komen, en dan wordt hij aan de bureaucratie onderworpen. Of hij incontinent is. Of hij zijn hoed kan optillen. "Bent u een dokter? Op grond waarvan stelt u deze vragen? Kunnen we het eindelijk over mijn hart hebben?" Dit is natuurlijk brutaal en bedreigt de voortzetting, of liever, de aanvang van zijn uitkering. De vragenstelster is gezondheidszorgconsulente, zijn huisarts en specialist zeggen dat hij voorlopig zijn werk niet kan hervatten.
De consulente vindt dat hij wel aan het werk kan.

In de ruimte waarin de helse gesprekken plaasvinden vraagt een jonge alleenstaande moeder van twee kinderen om clementie: helemaal geen geld, gee nvooruitzicht. Blake neemt het voor haar op en beiden, inclusief de twee kinderen, worden dor het soort mannetjes dat hiervoor in dienst is bij zulke instellingen, naar buiten gewerkt onder bedreiging van "de politie bellen".

Nu ik het opschrijf dringt tot mij door dat de film een uitdrukking is van de liefde tussen de jonge moeder, Katie Morgan, en Daniel Blake is. Heel bijzonder voor een film: niks sentimenteels, geen violen, geen erotiek. (Geen eros, maar agapi, voor wie dit begrijpt). Je krijgt het pas door als je het geziene op je in laat werken. Ook de mensen in de omgeving in de ruime zin van het woord leven mee, zonder sentimentaliteit. Voor scenarioschrijver Laverty is dit een baken van hoop: het regime wil je doen denken dat je naaste je vijand is die van jouw centen vreet, en in de praktijk is er naastenliefde. Niet iets van boven- of buitenaf gepredikts: denk aan Kropotkins Wederkerig Dienstbetoon of Rutger Bregman die constateert dat de meeste mensen aardig zijn.

Maar zowel Katie als Daniel worden vermalen door de Machinerie, gehanteerd door de Tories maar al in werking gezet door New Labour, onder Brown met name. Bureaucraten die zich aan de Regels houden (een enkeling lijkt menselijk, maar dat mag niet van de cheffin) en hun Regels zeggen dat jij je niet aan de Regels houdt en dus maar moet zien hoe je rondkomt. En er gloort geen morgenrood. Dat is niet prettig, wel realistisch. Ken Loach zegt ook dat de film de moedwillige, ideologisch gedreven wreedheid van het door de Tories beheerste systeem weergeeft.
Wat de film voor mij misschien extra aangrijpend maakt is de uiterlijke gelijkenis, en de overeenkomst in gedrag in zijn rol, van de hoofdrolspeler met een vorig jaar door kanker gevelde kameraad.
Meer zeg ik dan maar niet, ik zet een centraal muziekthema uit de film op: Sailing by van Ronald Binge, uitgevoerd door het BBC Concertorkest, de herkenningsmelodie van de scheepsberichten...



I Daniel Blake, regie/productie: Ken Loach; scenario: Paul Laverty; Daniel Blake: Dave Johns; Katie Morgan: Hayley Squires

Verdacht van opruiing en bedreiging

Noot: weer een (vrouwelijke - toeval?) kameraad die belaagd wordt wegens wat de staat opruiing noemt. In overleg overgenomen.


- door Dhjana -   
Vrijdagavond 16 december, half tien. Ik zit rustig op mijn pc een aflevering van mijn favoriete serie te kijken (activisten zijn ook maar gewoon mensen), als er nogal driftig aangebeld wordt. Dat blijken zes agenten te zijn, die binnenvallen zodra ik de deur open doe en me melden dat ik ben aangehouden op verdenking van opruiing en bedreiging.

Ik mag nog net een oppas voor de hond regelen en wat spullen bij elkaar pakken, maar intussen wordt mijn pc losgekoppeld, worden er zes USB sticks weggegraaid die ik al minstens een jaar niet meer gebruik (je kent dat wel, er is een probleem mee, maar je stelt het uitzoeken en weggooien steeds maar uit) en wordt de laptop van mijn zoon, die uit huis is, maar z’n huiswerk onder moederlijk toezicht maakt, ook ingepakt – mijn protesten dat die laptop niet eens van mij is en dat mijn zoon die nodig heeft voor school mogen niet baten. En ik moet mee naar het bureau aan het Marconiplein in Rotterdam.



Rotterdam, waarom Rotterdam? Omdat daar aangifte blijkt te zijn gedaan. Er valt een kwartje. Enige dagen daarvoor heb ik op mijn eigen website, dhjana.nl, een satirisch artikel geplaatst naar aanleiding van het geweld dat door de politie is gebruikt bij de massa-arrestaties in Rotterdam, tijdens de anti-zwarte-piet protesten. (Noot: arrestaties die werden uitgevoerd vóórdat de protesten überhaupt plaats konden vinden en die daarna fel zijn veroordeeld door Amnesty International)

Bij dat satire-stuk, dat de vorm had aangenomen van een ludiek marketingpraatje voor een fake app, gebaseerd op het Pokemon spel maar dan in een andere versie, had ik stills van video-opnames van de arrestatie en het politiegeweld gebruikt. Ik had er zelfs een kek promotiefilmpje bij gemaakt en dat op mijn Youtube kanaal gezet. En natuurlijk een kopie op indymedia.nl geplaatst, want waar heb je anders onafhankelijke nieuwsmedia voor?

Klaarblijkelijk is ze dat in het verkeerde keelgat geschoten. Nou verbaast het me weinig dat de politie geen benul heeft van het begrip ‘satire’, want dat het de gemiddelde diender aan ieder gevoel voor humor ontbreekt, was me allang duidelijk. Humor lijkt me sowieso lastig te combineren met een roeping om staats- en corporatiebelangen over de rug van burgers heen te beschermen. Waar ik wel uitermate pissig van word, daar kom ik zo op terug.

Toen we in Rotterdam aankwamen was het inmiddels elf uur ’s avonds, dus afgezien van voorgeleiding gebeurde er weinig meer. Prachtig prikkelvrij celletje (als je tenminste de eeuwig luidruchtige luchtverversing niet meetelt) met bijbehorende plastic matras en waardeloos dekentje. De volgende dag was een opeenvolging van de gebruikelijke riedel, met plakkerige ontbijtboterhammen, arrestantenverzorgers die het altijd ‘te druk’ hebben, zinloze verhoren (doe maar Ctrl-V voor ‘geen commentaar’), een beetje slaap inhalen en een greep in de ontmoedigende boekenkast van het cellengedeelte. (Iemand zin in een projectje? Kunnen we misschien zorgen voor iets anders dan lectuur over criminelen die nu op het rechte pad zijn omdat ze De Here Hebben Gevonden?)

De laptop van mijn zoon was wel een probleem. Zoonlief had namelijk net de week daarvoor een officiële waarschuwing van school gekregen en dat betekende dat hij er bij het volgende incident uit zou vliegen. En als je zonder laptop op school verschijnt, mag je de les niet in en wordt je dat als ‘verzuim’ aangerekend…

Ik zag torenhoog aankomen dat de kans groot was dat die laptop niet voor zondagavond weer terug in handen van mijn zoon zou zijn, ook al had dat ding geen donder te maken met wat voor onderzoek dan ook. Dus toen ze aankwamen met het voorstel om een ‘intentieverklaring’ te tekenen waarbij ik Plechtig Zou Beloven om het artikel en het filmpje weg te halen en niet meer te verspreiden, en de advocaat daar de voorwaarde aan kon verbinden dat ik dan met de laptop van mijn zoon weer naar buiten kon stappen, kon ik – als moeder – weinig anders. Maar als activist was het een zware dobber, want om eerlijk te zijn, als die laptop niet in beslag was genomen, dan hadden ze wat mij betreft die intentieverklaring in hun reet kunnen schuiven.

Want ja, daar word ik wel pislink van. Een samenleving waarbij 1) er politie is, 2) die politie zich ongestraft schuldig maakt aan machtsmisbruik en geweld – zelfs als dat de dood tot gevolg heeft zoals bij Mitch Henriquez en 3) dat machtsmisbruik en geweld niet meer door gewone mensen zoals jij en ik aan de kaak mag worden gesteld, dat is niets meer of minder dan een fascistische politiestaat.

Als ik op straat zie dat iemand geslagen wordt en ik doe niets om dat te verhinderen, dan ben ik daar mede schuldig aan. Als er iemand wordt vermoord en ik doe daar niets tegen, dan ben ik daar ook verantwoordelijk voor. Dat is zo volgens ‘onze’ wetboeken van strafrecht, maar – wat voor mij oneindig zwaarder telt – dat is zo volgens mijn moraal, mijn waarden en normen, mijn verantwoordelijkheids- en rechtvaardigheidsgevoel. Deze verantwoordelijkheid, voor mezelf, voor anderen en voor het geheel van onze samenlevingsvorm, is in mijn visie de essentie van oprecht en integer anarchisme.

Wie de dader van geweld is, doet er op zo’n moment niet toe. Laat ik dat nog even benadrukken: wie de dader is, doet er op zo’n moment niet toe. Iemand die zich schuldig maakt aan geweld, is iemand die zich schuldig maakt aan geweld en het zal mij totale rotzorg zijn of die persoon dan een uniform aanheeft, een bepaalde functie uitoefent of zich bepaalde rechten toe eigent. En of zo’n persoon dan wel of geen uniform aanheeft, doet niets af aan de verantwoordelijkheid (de mijne en de jouwe!) om daar iets tegen te doen. Kortom: als ik getuige ben van geweld, dan doe ik daar iets tegen. Oók als het politiegeweld betreft. Oók als dat de staat onwelgevallig is.

Het staatsbeleid tegen mensen die politiegeweld aan de kaak stellen, is zum kotzen hypocrisie ten top. De staat voert massa-arrestaties uit met het argument dat ze niet van alle demonstranten duidelijke opnames konden maken (Fight Repression, Den Haag, ‘gezichtsbedekking’), maar vaardigt intussen een verbod uit op het publiceren van herkenbaar beeldmateriaal van hun eigen geüniformeerde knokploegen. De staat schroomt niet om diezelfde knokploegen straffeloos demonstranten in elkaar te laten slaan (anti-zwarte-piet demonstratie, Rotterdam), festivalgangers te laten wurgen (Mitch) of jongeren in hun rug te laten schieten (Rishi), maar labelt beeldmateriaal van agenten jankend als ‘bedreigend’. De staat heeft volkomen schijt aan mensenrechtenverdragen (hoeveel voorbeelden wil je?) en aan de eigen grondwet (idem), maar strooit in het rond met opruiingsaanklachten tegen alles en iedereen die kritiek op ze heeft.

Formeel word ik verdacht van opruiing en bedreiging vanwege m’n artikel en filmpje. Opruiing en bedreiging, my ass. Machtsmisbruik in optima forma, uit de context getrokken en opgerekte wetsartikelen die als wapens worden ingezet om iedere vorm van kritiek op deze staat te criminaliseren en te onderdrukken. Anno 2016 hebben we geen welbespraakte of -besnorde dictators meer nodig: het staatsapparaat kan het prima zelf.

Juist nu. Juist nu is het belangrijker dan ooit om op te staan tegen politiegeweld, staatsrepressie en machtsmisbruik. Juist nu is het moment om, met een diversiteit aan tactieken, ons hiertegen te verzetten, in woord en daad. Ervoor te zorgen dat er beeldmateriaal is, waardoor het niet kan worden weggemoffeld met een bij elkaar gelogen politieverslag. Ervoor te zorgen dat we weten wie de daders zijn, zodat ze zich niet achter een uniform of functie kunnen verschuilen. En keer op keer misstanden publiek te maken, zodat niemand kan doen alsof we het niet geweten hebben.

Als we ooit nog een wereld willen, waarin jouw en mijn kleinkinderen kunnen leven en spelen in vrijheid, kunnen zijn wie ze willen zijn, vrij van angst kunnen opgroeien en de ruimte hebben om kritiek te geven op iedere vorm van onrechtvaardigheid, dan is het nu het moment om in verzet te komen.

Nee, ik zal me niet monddood of vleugellam laten maken – dit stuk is daar het eerste bewijs van. Nee, ik zal me de mond niet laten snoeren en ik zal de hand bijten die dat wel probeert te doen. Dat doe ik al vijftig jaar, dat doe ik vandaag en dat zal ik blijven doen. Geen Cop, gePoked of niet, die me daar van af houdt.

Noot: ik heb niet kunnen voorkomen dat ze mijn telefoon ook in beslag namen. Net als mijn pc heb ik die niet terug gekregen. Dat betekent dat ze over mijn telefooncontactlijst beschikken. Mocht je bij mijn vriendenkring horen, vermoeden dat je in mijn contactlijst staat omdat we regelmatig bellen en wil je niet dat de politie over je telefoonnummer beschikt (voor zover ze dat niet al hadden), overweeg dan om een nieuw nummer aan te vragen. Het spijt me, dit kon ik niet voorzien.

Popo's dagelijks 'werk': intimidatie, gijzeling, razzia, moord

- door Joke Kaviaar -
Onschuldige smerissen bestaan niet. Ook de smeris die zelf geen klappen uitdeelt, dekt wel collega's. Ook de smeris die je de hand komt schudden of zogenaamd een praatje komt maken, is in het gunstigste geval slechts uit op jouw pacificatie.

Het kan zijn dat je je leven lang nooit met dat onderdrukkende gezicht van de smeris te maken krijgt. Dan heb je extreem geluk. Dan ben je wit. Dan heb je een paspoort van dit land. Dan heb je een goede baan, geen psychische problemen. Dan ben je nooit in geldnood geraakt en heb je geen domme pech gehad. Dan doe je braaf alles wat je wordt opgedragen, protesteer je nooit ergens tegen. Dan kun je zeggen: “de smeris is mijn beste vriend”. Dan kun je jezelf met oogkleppen op voorhouden dat zij altijd gelijk hebben, zoals de staat volgens jou ook altijd gelijk heeft. Dan kun je je comfortabel wentelen in de gedachte dat wetten en regels er zijn om jou te beschermen.


Maar o wee, als je niet tot de gelukkigen behoort. Met zulke 'vrienden' heb je gaan vijanden meer nodig. Of als je niet in de pas loopt, als je afstand doet van het voorrecht om nergens last van te hebben. En als je het effectief meent met verzet, in woord of in daad of allebei, tegen dat institutioneel racisme, tegen fascistisch (per definitie) politiegeweld en moord, tegen kapitalistische uitbuiting, tegen bij wet geregelde gijzeling, dan zal de staat het menen dat verzet de kop in te drukken.

Op 13 september 2011 kwamen ze bij mij. De definitieve veroordeling wegens opruiing in 2015 leidde juist vorige week, ruim vijf jaar na de inval, alsnog tot het toekennen van een vordering tot tenuitvoerlegging van het voorwaardelijk eindvonnis van twee maanden. Nu, afgelopen vrijdag, 16 december 2016, kwamen ze bij Dhjana. Ze drongen haar huis binnen, ontvoerden haar en stalen een computer en een laptop. "Wegens opruiing en bedreiging" zo vertelt ze op haar eigen website Dhjana.nl.
Waar dit over gaat? Indymedia, waar het artikel nog op stond nadat Dhjana gedwongen was het van haar site te halen, kreeg een dreigmail van de smeris het te verwijderen. Zie hier Google cache voor zolang het duurt.
"Ze", dat zijn de knokploegen van de staat, de justitiemaffia die de laatste jaren vaker en vaker mensen beschuldigd van 'opruiing', daartoe aangemoedigd door het criminele OM. Maar de enige echte opruiing die daadwerkelijk bestaat, staat in het wetboek van strafrecht en in iets dat de 'vreemdelingenwet' heet. Vooral die laatste is berucht omdat deze misdadige wet aanzet tot deportaties. En die deportaties, die mag je niet eens deportaties noemen want ook dan loop je het risico te worden vervolgd en veroordeeld, dan wegens 'smaad'.

De waarheid is voor de staat moeilijk te verteren. De anarchistische muurkrant over de opstand in de Haagse Schilderswijk heette ook al 'opruiing'. Degene die voor het plakken daarvan werd verdacht werd dan wel vrijgesproken maar het OM ging direct in hoger beroep. De poster Fuck the police - It's time to fight back": ook 'opruiing'. Nou, kom maar op. Willen jullie zo graag 'opruiing'? Jullie, die zich autoriteit hebben aangemeten zonder dat wij die jullie ooit hebben verleend, verdienen het. De Opruier, dat moet een geuzennaam worden.
Want datgene dat zij, de staatsterroristen die zich Openbaar Ministerie noemen, als 'opruiing' betitelen is een roep om vrijheid. Sterker nog: het is het nemen van vrijheid. Vrijheid om ze de waarheid te zeggen. En die is: alle geweld dat zwaarbewapende smerissen uitoefenen namens de staat met hun wurgende arrestaties, met pistolen en pepperspray, knuppels, tasers en handboeien, kan rekenen op een reactie. Elke klap die wordt uitgedeeld vraagt om een slag terug.

En dan zie we: die smerissen, zo dapper vanachter hun schilden met de 'wet' aan hun kant als ze weer eens een demonstratie met preventieve massa-arrestatie de kop indrukken onder het motto “Ik sla niet graag, maar als ik sla, dan sla ik graag”, dat zijn een stelletje hypocriete slappelingen. Maak je foto's van ze, dan jammeren ze over hun privéleven. Ik zeg hen: denk aan het privéleven van een ieder bij wie jullie binnendringen! Zet je een filmpje online met die rotkoppen van ze, dan klagen ze dat ze herkenbaar zijn. Ik zeg hen: denk eens aan al die foto's en filmopnames die jullie maken bij elke demonstratie, hoe geweldloos ook, om vast te leggen wie het wagen de straat op te gaan.
Duwt er eens iemand terug of probeert zich los te trekken, dan wordt er geroepen: verzet bij arrestatie, openlijk geweld, mishandeling! Ik zeg hen: en daartoe hebben wij het recht. Het recht tot zelfverdediging. Niet jullie recht, zoveel is duidelijk. Maar wel ons recht. En ons recht weegt zwaarder dan het recht in wetboeken en rechtszalen. Dat is maar recht voor in zwarte gewaden verklede overheidsdienaren met een wit slabbetje voor die met hun waarschuwende vingertje mogen roepen: "Gevaar voor herhaling! De cel in ermee!" Alsof dat onze vastberadenheid aan zal tasten.

De waarheid is voor de staat moeilijk te verteren. Die heet belediging, laster, smaad, opruiing en zelfs bedreiging. Mogen we ook even heel smadelijk lachen om die beschuldiging van 'bedreiging' aan het adres van Dhjana? De afgelopen periode heeft de smeris al zo vaak het leven van mensen bedreigd en voert ook daadwerkelijk standrechtelijke executies uit, dat ik die schijtebroeken die het zijn als iemand hen eens te kakken zet - en volkomen terecht! - wel even een luier wil komen brengen om hun dun-door-de-broek op te vangen. Daar hoeven wij niet doorheen te waden!
Kijk ze bibberen in hun uniform! Dat is pas humor. "Mammie! Ze zeggen 'BOE' tegen me!" Nu zijn ze weer bang voor Dhjana's satire en doen bij zichzelf aangifte. Want dat deed pijn! Van Mitch Henriquez konden ze ook al geen grap verdragen. En dat is bepaald niet grappig maar bloedige ernst. Hij heeft zijn grap met zijn leven moeten bekopen.

Bedreiging? Jullie! Wouten, popo, smerissen, flikken, stillen, fascisten in uniform, zijn een bedreiging. Elke dag weer. Een bedreiging voor afgewezen vluchtelingen die de straat haast niet op durven en zelfs in hun woning niet veilig zijn. Een bedreiging voor daklozen die een plekje voor de koude nacht zoeken ergens op straat. Een bedreiging voor mensen die niet wit zijn. Een bedreiging voor mensen die niet hier geboren zijn. Een bedreiging voor mensen die in jullie ogen niet aangepast zijn. Een bedreiging zijn jullie voor wie er niet uitziet als de seksistische corpsbal of corrupte zakenman die je het liefst als buurman hebt. Een bedreiging voor wie niet praat zoals de columnist, politicus of comedian die groepsbelediging tot kunst, debat of humor denkt te kunnen verheffen.

Maar zelf niet tegen spot kunnen, he? Jullie zelfingenomen boven je eigen wetten geplaatste martelwerktuigen! Dat is pas zielig!
Jullie die het neo-liberale, neo-kolonialistische en fascistische overheidsapparaat dat er is om de belangen van multinationals te beschermen, dienen. Jullie die de staat en de grenzen van die staat dienen. Grenzen die niet alleen bestaan uit hekken en muren, maar vooral ook uit het aanwijzen van zondebokken om zo grenzen te trekken tussen mensen, om hen tegen elkaar uit te spelen. Om uit te maken met wie jullie die cellen gaan vullen.

Jullie smerissen, die de handen schudden van neo-nazi's die jullie geen strobreed in de weg leggen. Jullie, die gehoorzamen aan elk bevel, zonder blikken of blozen, ongeacht van wie het komt. Jullie, die in blackface de straat op gaan om zwarte activisten met veel geweld te kunnen arresteren, in het gezicht te stompen, de haren uit te trekken. Lafaards zijn jullie. Triggerhappy gunslingers. En dieven ook, want wat jullie inbeslagname noemen is niets anders dan beroving onder bedreiging van geweld. Wat jullie onderzoek noemen is regelrechte privacyschending. Jullie mogen van geluk spreken dat jullie beschermd worden door de staat, zoals de staat al het oorlogstuig beschermt dat tegen bevolkingen elders in de wereld wordt ingezet. Jullie zijn als kanonnen, als F16's, als bommen. Jullie belichamen de oorlog tegen het recht op bestaan van vluchtelingen, de oorlog tegen de vrijheid van beweging, de oorlog tegen het zelfbeschikkingsrecht. Jullie belichamen de oorlog ten gunste van bevolkingscontrole, ten gunste van afpersing en exploitatie, van dictators, grootgrondbezitters, directeuren, milieuvervuilers, aardevernietigers. Jullie zijn een wapen en dat wapen moet afgenomen en onschadelijk gemaakt worden.

Als het om veiligheid gaat, zijn heel wat mensen beter af zonder jullie. Vrijheid is niet vanzelfsprekend. We kunnen er niet op rekenen dat we kunnen zeggen wat we willen als die mening afrekent met de orde die de onze niet is, die van apartheid en winstbejag en van schaamteloos nietsontziend geweldsmonopolie. We hebben genoeg van het moorden. Genoeg van het gijzelen. Genoeg van intimidatie. Genoeg van razzia's. Genoeg van jullie. Basta! #acab.

De beer van Noordwijk

Van dit soort "nieuws", dat je eigenlijk als ouds zou moeten kwalificeren, word ik dan wel weer een beetje blij: in de duinen bij Noordwijk zijn de resten van een beer gevonden, de laatste waarvan resten gevonden zijn. Eerder zijn tamelijk recente aanwijzingen van aanwezigheid van een beer aangetroffen op Schouwen.
Wat is dat voor een dier? van IJsseling & Scheygrond schreven inmiddels vele jaren geleden dat er geen beren hebben geleefd in Nederland "in historische tijd". Daarmee wordt tijd aangeduid waarover geschreven bronnen bestaan. Archeologen spelen geen rol blijkbaar.

Al eerder is duidelijk geworden, door middel van een jachtvergunning uit de elfde eeuw uit het bisdom Utrecht, dat beren nog in de Hoge Middeleeuwen in wat nu Nederland is rondliepen.
Bron.

Kerk van Rome kiest voor geweldoos verzet

Ik beloof de hulp van de Kerk bij iedere poging vrede te stichten door actieve en creatieve geweldloosheid. Op 1 januari 2017 zal het nieuwe Diaconaat voor de Bevordering van Integrale Menselijke Ontwikkeling zijn werk beginnen. Het zal de Kerk bijstaan in het bevorderen op een steeds doeltreffender manier "de onschatbare goederen van gerechtigheid, vrede en zorg voor de schepping" te bevorderen, alsmede zorg voor "ontheemden, mensen in nood, de zieken, de uitgeslotenen en gemarginaliseerden, de gevangenen en de werklozen, en de slachtoffers van gewapende conflicten, natuurrampen en alle vromen van slavernij en marteling".
Iedere reactie van dien aard, hoe bescheiden ook, helpt mee aan het bouwen van een wereld vrij van geweld, de eerste stap naar gerechtigheid en vrede.

- Uit de nog uit te spreken nieuwjaarstoespraak van de paus.

Machteloos toezien bij een massamoord

Het belegeren en verwoesten van open steden is een speciale tak van sport voor staten in ieder geval sinds de Grote Oorlog die later de Eerste Wereldoorlog ging heten. Langs de frontlinies werden hele steden of stadjes weggevaagd, maar ook bijvoorbeeld Leuven, dat niet aan de loopgravenlijn lag.

Ik heb Aleppo gekend als een kosmopolitische stad, met zijn Koerden, Armeniërs, Syrisch-Orthodoxen, Tsjerkessen, Turk(men)en, Arabieren van allerlei richting. Een stad waar de elektriciteit nog wel eens wilde uitvallen, en daarmee de hydrofoor zodat ook de kraan geen water meer gaf. Maar als er water was kon je het zonder probleem drinken, op veel plaatsen in de VS kan dat niet zomaar, om eens een niet willekeurig land te noemen.
Maar ja, dat was bijna twintig jaar geleden. Juist omdat ik naar verhouding veel mensen van de zogenaamde minderheden heb ontmoet heb ik geen illusie over het voortbestaan van het leven zoals het was, inclusief in de elementaire zin van het woord. Van een enkele onthoofding heb ik het nieuws gehoord. Meer wil ik eigenlijk niet weten.

En “we” kunnen slechts ontsteld toezien nu. Een waarschijnlijk goedbedoelde oproep als deze van Human Rights Watch zal door niemand in acht genomen worden.
Ik schrijf dit ook eigenlijk alleen om te notuleren dat het niet onopgemerkt voorbijgaat – de verwoesting, de slachting.
De staat verdrukt en de rijkaard leeft zelfzuchtig voort.


P.S. Ja, Kongo, de Rohingya, Jemen, .......