De zes weken van Bryan Vaughan

Noem mij in ieder geval zeezenderhistoricus...
Bij het sorteren van mijn persoonlijk archief vond ik de notities, het door mij bijgehouden logboek, van Caroline South met de komende en gaande deejays en de door hen gepresenteerde programma's voor de laatste maanden van 1964 en het begin van 1965.
Ik keek er van op dat Bryan Vaughan zes weken achter elkaar op het schip gezeten moet hebben, achteraf. Hij zelf herinnerde het zich vaag:

“I am amazed that someone took the trouble to list the programmes with so much detail. I have always had a memory that, in the early days, I once spent about six consecutive weeks on the Mi Amigo. I know that there were extreme weather problems at one stage and that we sometimes lacked enough staff, so that might explain it. Some DJs could not stand the conditions at sea and did not last. Terry Saunders did a lot of the panelling for people like Simon Dee, Mike Allen, Eddie Anthony and others and I also helped out at times. Keith Skues, Tony Blackburn, Errol Bruce & Paul Noble could certainly ‘self op’. It is a fascinating glimpse of ‘a pirate's life’ in 1964. Cheers.”

Ja mijn waarde, dat deed ik dan op mijn veertiende, tikkeltje verweesd door het rare maar misschien ook wel weer heilzame zittenblijven.
Het door mij tot excelsheet verwerkte log staat hier online.
In feite heb ik Caroline South en London vrijwel geheel gedocumenteerd, maar wanneer / of het ooit tot publicatie komt?

ZAD Nantes op last van "Brussel" voorlopig met rust gelaten

De Zone A Défendre Nantes, het terrein waar een Vliegveld van Internationale Allure aangelegd moet worden, de best functionerende vrijstaat in West-Europa dezer dagen, krijgt respijt dankzij een interventie vanuit Brussel. De werkzaamheden moeten opgeschort worden omdat de effecten op het milieu te zwaar zijn, naar Europese regelgeving.
Juist in deze periode werd of wordt een aanval verwacht op de zone. het is natuurlijk afwachten of het Franse regime met zijn permanente noodtoestand zich aan de Europese opdracht houdt.

De site van de zone.

Onontbeerlijk nieuws

It's good news week, Hedgehoppers Anonymous


It says here, Billy Bragg


Sunday papers, Joe Jackson (Band)

Herfstbeeld 2016 - veilig voor de vergassers

Veilig voor vergassers en schutters - maar als ze landen...

In West-Nederland het equivalent van regenwoud: het climaxstadium in het veen naast de trekgaten...

...van zichzelf weggravend en opstokend Holland

Een open deur die toch even gemeld wordt: de zomer is voorbij

Op het noordelijk halfrond is het nu 't herfstpunt. Frank Ifield mag de herfst inluiden.

Politie infiltreert en provoceert in Britse vakbonden en actiegroepen

Een uitgezonden smeris die vakbondsleden moest bespioneren heeft activisten de tip gegeven dat zij een brandbom moesten gooien naar een kringloopwinkel-voor-liefdadigheid (charity shop, een Brits fenomeen dat in Nederland onbekend is).

Spoorwegwerkersbond de RMT en linkse politieke groepen zijn geïnfiltreerd door een man die de naam Carlo Neri gebruikte, tussen 2001 en 2006. Waarschijnlijk is hij nog steeds dienstdoend politieman.

Ook deze mijnheer heeft seksuele betrekkingen aangeknoopt met vrouwelijke actievoerders (zie ook hier en hier). Hij maande anti-nazi-activisten een bom te gooien naar een charity shop waarvan hij beweerde dat die beheerd werd door een Italiaanse fascist.

Caroline Lucas, het Lagerhuislid voor de Groenen: “Het is uiterst verontrustend te vernemen dat meer dan een geïnfiltreerde politieman nu beschuldigd wordt van het oproepen tot gebruik van explosieven, vooral omdat we moeten aannemen dat niet een ter verantwoording is geroepen voor zijn handelingen en dat de handelingen die zij ondernamen werden goedgekeurd door hun superieuren."

In het geval van Bob Lambert, die brand gesticht heeft bij warenhuis Debenham, is een onderzoek ingesteld eerder dit jaar (politie onderzoekt politie...), waarvan niets meer vernomen is sindsdien.

Wij mogen veilig aannemen dat de linkse actiebeweging binnen Labour, Momentum, ook weer volop geïnfiltreerd is.

Meer hierover bij de Morning Star.

Hoe ver politie-infiltratie kan gaan - het verhaal van Jacqui

Verliefd worden kan onder allerlei omstandigheden, de kans dat er "iets" van komt is groter naarmate je elkaar vaker ziet en intens met elkaar omgaat. Het kan op kantoor - het mag niet, maar het gebeurt, en wie uwer zonder zonden is... ik ben dat in ieder geval niet. En het kan in de actie, waar men elkaar ook regelmatig ziet en vonken kunnen overslaan.

Jacqui ontmoette Bob "Robinson" in het Animal Liberation Front. Bob was een van de felste activisten, schreef pamfletten (hij heeft ook het roemruchte McLibelpamflet geschreven). Hij was een van degenen die een bomachtig explosief plaatste bij een vestiging van Debenhams, dat maar bont bleef verkopen. Nu kan ik aantekenen dat ik in "de actie" altijd argwanend ben geweest jegens lui die nogal drastisch te werk willen gaan, die argwaan zou ook hier weer terecht zijn geweest. Maar Jacqui, en zij niet alleen, zag een gedreven activist. Zij werd verliefd op hem, ze kregen een relatie en zij wilde een kind van Bob. En dat kreeg zij.

Bob was wel vaak op vreemde ogenblikken afwezig. Zelfs vlak voordat Jacqui zou bevallen was een bezoek aan zijn zieke vader beslist noodzakelijk. En op zeker ogenblik moest hij naar eigen zeggen het land uit, omdat het hem te heet onder de voeten werd - hij week uit naar Spanje en het was veiliger dat men niet wist waar.

Bob Lambert

Rechts: "Bob Robinson" als Greenpeace London-actievoerder

Jacqui blijft alleen met kind achter, ontmoet een andere man met wie zij trouwt en die op slag doodblijft (hij was beroepsvoetballer geweest). Weer alleen.
Jacqui is wel veganiste gebleven, maar is verder "verburgerlijkt", is rechten gaan studeren en werkt op zeker moment bij een advocatenkantoor tevens privé-detectivebureau dat nota bene onderzoek verricht tegen het Animal Liberation Front.
Als The Guardian met de onthulling over de vader van haar kind komt, ontgaat haar dit. Zij leest de Daily Mail. Die heeft het bericht pas later. Bob heet nu "Lambert" en doceert terrorismestudies aan de universiteit van St. Andrews, Schotland. Zij belt op om hem daar te spreken, krijgt een secretaresse aan de lijn die vraagt wie zij wel mag wezen dat zij zomaar naar de professor vraagt. "Ik ben de moeder van zijn kind," laat zij weten. Zij krijgt hem aan de lijn.

Bob was getrouwd en had al twee tamelijk grote kinderen toen hij Jacqui zwanger maakte. En Bob was een politie-infiltrant. Jacqui had de primeur van een kind van een politie-infiltrant, in het veelbetekenende jaar 1984. Als hij zogenaamd zijn zieke vader bezoekt is hij bij zijn wettige vrouw en dito kinderen.
Bob, ook geheten Mark, heeft het met nog andere vrouwelijke activisten aangelegd, Jacqui brengt dit verder niet ter sprake. Zij voelt zich met terugwerkende kracht verkracht en gedekt, iets wat zij als veganiste in de veeteelt nou juist verafschuwt. Zo werkt de politie. Nineteen eighty-four.

De politie heeft het vooral op de "groene" beweging gemunt, maar Jacqui zegt dat ook neonazi's doelwit zijn, en zij verzoekt om compassie met de vrouwelijke slachtoffers ook daar - het geheel deugt niet, hoezeer je die nazi's ook zult verafschuwen. Tot nu toe is er uit die hoek nog geen klacht over politie-infiltratie met "embedding", zoals het fijntjes in de instructie - geschreven door, jawel, Bob Lambert - heet. Toch is zij vrij zeker dat het daar ook gebeurd is. En dat de politie het in het algemeen op vrouwen gemunt heeft, omdat die in het algemeen eerder vastigheid nastreven dan mannen. In ieder geval denkt de politie dat. Maar er is de zaak van "Anna" bij Earth First! (muziekje!), bij voorbeeld.

Bob is zelfs enigszins blij dat zij contact opneemt. Zijn twee wettige kinderen zijn overleden aan een erfelijke hartafwijking en hij wil graag dat zijn enig overgebleven kind daarop ter voorkoming wordt onderzocht. Jacqui laat hem wel vervolgen, maar laat ook contact tussen vader en zoon toe (zoon is ruim volwassen tenslotte).
Waar de vervolging toe leidt is nog niet duidelijk, wel heeft iemand van het Hooggerechtshof de goede smaak gehad haar Pussy Galore te dopen.

Lambertism, Hamas, Corbyn

Bob Lambert is een belangrijke terrorisme-expert, hij heeft een methode van terrorismebestrijding ontwikkeld, verkondigt men, die als Lambertism door het leven gaat. De islam is altijd extremistisch, is de stelling, maar het is zaak goed contact te onderhouden met de niet-gewelddadige extremisten. Hiermee worden bijvoorbeeld de Moslim Broederschap en hun Palestijnse filiaal Hamas bedoeld. Zijn boek dat dit betoogt werd gepresenteerd op een forum, voorgezeten door toenmalig backbench-parlementslid Jeremy Corbyn. Lambert heeft Corbyn ook in contact gebracht met Hamas. Zijn "aanpak" kan op applaus rekenen van wat Jacqui extreem-links noemt. Nu zegt zij dit op een studieconferentie over anarchisme, waar de meeste deelnemenden zelf anarchist zijn. Ik vraag dus wie of wat zijn daarmee bedoelt. Trotskisten, vooral de Socialist Workers Party, zegt zij. De lui die ook hun intredepolitiek uitvoeren in de Labourparty, al kan de grote aanwas daar uiteraard niet mee verklaard worden. Corbyn is tot zijn eigen verbazing de juiste man op het juiste tijdstip.

Maar hoe werkt dit verder? Jacqui vindt de goede verhouding tussen Corbyn en Lambert verontrustend. Lambert verkondigt ook dat hij het mikpunt is van een "zionistisch complot". Jacqui: "Ik weet niet of ik dit antisemitisch kan noemen." Ik: "Ik weet het wel zeker." Zij reageert toch verrast. Als "activist" had Robinson/Lambert ook al iets tegen joden. Wie weet is dit opstoken van een vuur bij de rook die weer eens rondwaart over het antisemitisme bij Labour (een regelmatig terugkerend thema overigens) ook weer een politiewerkje? "Blaas de Labourparty op".

Jacqui heeft Corbyn aangesproken op zijn band met een politie-infiltrant die een activiste bezwangerd heeft, haar dus. Hij reageerde ongeïnteresseerd. "Jeremy kan niet omgaan met vrouwen," zegt zij. Ik stel een beetje bedroefd vast dat ik redacteur ben van een website (Krapuul) die hem wel ondersteunt. "Misschien kun jij hem dan op andere gedachten brengen."
Was het maar waar...

Gewurgd om een grap: foutje

- door Joke Kaviaar -
Had je maar geen grap moeten maken. Had je je maar niet moeten verzetten. Dat is de postume boodschap van het OM aan Mitch Henriquez vandaag. Die agenten moesten wel. Ze zijn alleen een beetje te ver gegaan. Nou vooruit dan, voor de publieke opinie en als zoethoudertje: we vervolgen er twee.

Stel je even voor dat je met een groep vrienden bovenop iemand zou duiken omdat ie een grap maakte die je niet beviel, dat vanuit je groep vrienden twee mensen klappen zouden uitdelen, pepperspray gebruiken en die persoon bij de keel zouden grijpen tot hij bewusteloos was. Stel je voor dat je hem dan in je auto zou gooien en ermee rond gaat rijden tot je beseft dat je daarmee wel eens in de problemen zou kunnen komen, want hij ziet er wel een beetje dood uit. Stel je voor, je brengt hem toch maar naar het ziekenhuis, want tja, er zijn nogal veel getuigen...

Stel je voor. Wat zou er gebeuren? Ik zal je zeggen wat er zou gebeuren. Je zou met z'n allen worden gearresteerd op verdenking van op zijn minst doodslag. Je zou vast blijven zitten tot aan je proces en een flink deel van die tijd in volledige beperkingen, dus isolatie, zodat je met je vrienden geen afspraken kan maken over hoe je dit gaat uitleggen. Zodat je geen getuigen kunt intimideren en bewijsmateriaal wegmaken.
En dan, na een lange tijd, zou eindelijk het proces beginnen. Tegen jullie allemaal, want als je die twee mensen afschermt zodat ze hun gang kunnen gaan, en ook nog even hebt geholpen de overledene in bedwang te houden daarvoor, dan ben je gewoon medeplichtig. Dat is wel het minste dat je in de schoenen zal worden geschoven.
Forse gevangenisstraffen zal jullie deel zijn. De media zal je wegzetten als agressieve criminelen, of als terroristen. Iedereen zal weten wie je bent en waar je woont(de). Iedereen zal je met de nek aankijken.

Maar de smerissen die Mitch Henriquez hebben vermoord... die lopen nog vrij rond. Wie het zijn? Niemand weet het. Slechts twee worden er vervolgd. Zitten ze vast? Zijn ze opgepakt vandaag? Nee. De andere drie? “Hun handelingen zijn toegestaan” en “waren niet gericht op het bewust steunen van geweld”. Je reinste cover up. Smerissen steunen elkaar altijd. Op de video zie je hoe een kluwen smerissen bovenop Mitch zit. Anderen houden omstanders op afstand en roepen “Afstand bewaren!”.
Alle vijf de smerissen die in beginsel als verdachte werden aangemerkt worden afgeschermd voor media en samenleving. De twee die worden vervolgd, worden slechts aangeklaagd voor een minder zwaar feit als dood door schuld en bijvoorbaat verexcuseerd: “Mitch was terecht aangehouden, hij verzette zich, het was passend hem naar de grond te brengen”.

Dat om te beginnen een grap tot een openbare orde verstoring wordt uitvergroot is het begin van de grote leugen, de misleiding, de valse aantijgingen tegen een slachtoffer dat er niks meer tegenin kan brengen. Waarom namen de smerissen de grap serieus? Zouden ze dat ook gedaan hebben bij een witte Hagenees? Ik geloof er niks van. Nee, het is het diepgewortelde racisme in die smerissen dat hen in een klap naar de gedachte bracht dat als die donkere jongen grapte dat hij een wapen had, dat het wel waar moest zijn. Het kwam niet in hen op dat een dergelijke grap bij de ingang van een festival, waar tegenwoordig op van alles wordt gecontroleerd, snel gemaakt is. Ik had de grap zelf ook kunnen maken. De smerissen zouden me wellicht uit de rij hebben getrokken en gefouilleerd, maar ik zou niet meteen tegen de grond zijn gewerkt. Ik ben dan ook een witte vrouw. Heb ik even mazzel.

Als je een wat donkerder huidskleur hebt dan de gemiddelde witte Neederlander, kun je maar beter permanent met je handen omhoog rondlopen, om te laten zien dat je geen bedreiging vormt. Gebeurt er ergens iets, dan maar beter maken dat je wegkomt, want je kunt nooit weten. Grappen maken is riskant. Je telefoon, portemonnee of rijbewijs pakken kun je ook maar beter niet doen. En als je je niet verzet maar besluit weg te rennen, word je doodgeschoten zoals Rishi Chandrikasing. En al wie hiertegen wil demonstreren, krijgt te horen dat het ergens op een afgelegen plaats wel mag, bij de gratie van de burgemeester, in dit geval Van Aartsen. Sta je toch ergens anders, dan zijn preventieve arrestaties en gebiedsverboden je deel.

De woede van een ieder moet ergens een uitlaatklep vinden als demonstreren onmogelijk wordt gemaakt. Als die uitlaatklep opnieuw een deel van Den Haag tijdelijk tot oorlogsgebied maakt, waarbij tegen politiegeweld zich verzettende demonstranten worden onderworpen aan nog meer politiegeweld, dan heb ik niets minder dan respect voor degenen die het aandurven de straat op te gaan. Het kan levensgevaarlijk zijn of je lang je vrijheid kosten terwijl je voor de buitenwereld als een relschopper wordt weggezet.
Intussen zijn de staatsterroristen in uniform gevrijwaard van geweld. Totdat er een nacht komt dat het politiebureau Heemstraat in de Schilderswijk, thuisbasis voor de meest racistische smerissen van het Haagse politiekorps, tot de grond toe affikt in een hartverwarmend vuur van gerechtigheid. Of dat iemand het niet meer pikt en daadwerkelijk gericht gaat schieten. En dan zouden de dienders met hun vuisten, pepperspray en nekklemmen willen dat er nog grappen werden gemaakt over wapens.

Briljant en in het geniep: genocide tegen de Acholi

In de bijna absolute luwte van het nieuws vindt in Oeganda en ZUid-Soedan genocide plaats tegen het volk der Acholi. Het is al jarenlang aan de gang, en is nogmaals versneld door de inzet van VS-militairen in Oeganda. Waar heeft de VS eigenlijk geen "troepen" die ongetwijfeld ingezet heten te worden tegen "terrorisme"? In de onderhavige gebieden is al vele jaren het obscure Lord's Resistance Army actief, een van de partijen naast het officiële leger van Oeganda, waartussen de Acholi vermalen worden.
Genocide in het geniep, het is niet de eerste keer in Afrika, het zal naar valt te vrezen ook de laatste keer niet zijn.

Zie verder hier en voor dagelijks nieuws hier.

Op zoek naar het groene dal

In toenemende mate word ik boos over de kaping van mijn taal en cultuur door barbaren die er in feite geen deel aan hebben, ook al roepen ze voortdurend alsof zij voor het tegendeel staan. Hier iets wat ik persoonlijk wil verdedigen, een lied van innigheid en in feite onnederlandsheid - waar is dat groene stille dal van De kleinste van Jan Pieter Heije? In beide filmpjes wordt het in een internationale context gebracht, ook al speelt bij Nana Mouskouri het Metropool Orkest mee en valt in het laatste couplet het Westlands Mannenkoor in.


Nana Mouskouri - De Kleinste 1988 door farflungbaton


Jacob Schenk weet er een intensiteit in te brengen die mij wel heel sterk raakt, begeleiding door het DAJOERI panfluit-koor onder leiding van Lise-Anne Schwander. Op een festival in Arosa.

Helaas, de versie van Max Woiski Jr., waar het mij eerst om begonnen was, is niet vertegenwoordigd.

Gedekt door een politie-infiltrant

De laatste zitting die ik bijwoon op de Anarchist Studies Network Conferentie in Loughborough donderdag heeft eerst Paul Stott als inleider. Hij schetst de teloorgang van de dierenbevrijdingsbeweging in Engeland. Wat is de verklaring hiervoor? (Eerlijk gezegd verrast het mij wel maar dat zal dan komen doordat ik niet goed opgelet heb).
De beweging is ingekapseld in de corporate wereld, wat "realisme" en dus gematigdheid en tandeloosheid met zich meebrengt. Paul begrijpt het wel. Ik ken hem uit de dagen van de typisch-Engelse anarchistische beweging en het bijbehorende blad Class War. Hij heeft het anarchisme achter zich gelaten, voelt wel het gemis maar hij mist het geloof dat er voor nodig is, de gedachte dat ergens in de richting van de horizon het perspectief wenkt. Een verarming zal het wel zijn, net als het wegebben van de dierenbevrijding.

En dan krijgt het verhaal een geheel nieuwe draai. "Nu het woord aan Jacqui."
Jacqui heeft de eer om als eerste en misschien enige in Engeland "gedekt" te zijn door een infiltrerende politieman. Natuurlijk besefte zij dit niet destijds, zij drukt het nu zo uit, nog vanuit een dierenbevrijdstersperspectief als veganiste ook.

Hier evenwel kunt u het verhaal in het Engels lezen. Wat Jacqui ons twee jaar later toevertrouwd heeft houdt u tegoed voor spoedig...

Hier wat stukken over de fatale infiltratie door "Anna" in een groene beweging aan de VS-westkust. Zoek voor meer op De Vrije onder "mcdavid".
Ook hier.
Het einde van de dierenbevrijdingsbeweging en de radicale milieubeweging is dus mede zoniet vooral door dit soort praktijken bewerkstelligd. Ook een van de mensen, de vrouw, van de McLibel-affaire is er slachtoffer van geweest. Een ander woord is niet gepast.

Hoezeer Jacqui ook gekwetst is dat haar gevoelens zo misbruikt zijn, haar zoon heeft inmiddels wel contact met zijn verwekker. Dat kan en zal zij niet tegenhouden.
Wordt vervolgd.

Piqueteras

Een driedelige documentaire over de Piqueteras, Argentijnse actiegroep van vrouwen. In het Spaans (misschien kan ondertiteling geregeld worden, maar verwacht er niet veel van alstublieft).

Zo zoet is de minne - actieve mystiek

So suete es minee, uitgevoerd door Joli Cuer (Monique Janssens)

Het was een verrassing op een Anarchisme-Studieconferentie een vertoog te horen over Hadewijch door Joana Serrado. "Anarcho-mystiek als directe actie: vrouwen in mystieke tradities in middeleeuws en vroeg-modern christendom". Ik hoop er op terug te komen.


Eerste stanze van Ay, in welken soe verbaeert die tijt< Marijke van Campenhout


Ay, in welken soe verbaert die tijt,
En es in al die werelt wijt
Dat mi gheven mach delijt, Dan: verus amor.
Ay minne, op trouwe (want ghi al sijt
Miere zielen joye, miere herten vlijt),
Ontfaermt der noet, siet ane den strijt; Hort cordis clamor!

Ay, wat ic mijn wee roepe ende claghe,
Die minne doe met mi hare behaghe;
Ic wille hare gheven alle mine daghe Laus et honor.
Ay, minne, ocht trouwe u oghe ansaghe!
Want mi maect coene dat ics ghewaghe;
Want mi ierst op uwe hoghe staghe Uwe traxit odor.

Ay, minne, ja ghi die niet en loghet:
Want ghi mi tonet inder joghet
Daer ic na quele, (want ghijt vermoghet), Sijt medicina.
Ay ja, minne, ghi die als zijt voghet,
Gheeft mi om minne dies mi meest hoghet;
Want ghi sijt moeder alre doghet, Vrouwe ende regina.

Ay, weerde minne, fine puere,
Wan sidi ane hoe ic gheduere,
Ende sijt in minen betteren suere Condimentum?
Ay, ic dole te swaer in davonuere.
Mi sijn alle andere saken suere;
Volghevet mi, minne, u hoghe natuere Sacramentum.

Ay, benic in vrome ocht in scade,
Si al, minne, bi uwen rade:
Uw slaghe sijn mi ghenoech ghenade Redemptori.
Ay, wadic ghewat, clemme ic op grade,
Benic in honghere ochte in sade,
Dat ic u, minne gnoech voldade, Unde mori. Amen. Amen.

De kracht van het onderling ruilen

El Valor de Intercambiar Trailer from El Cambalache on Vimeo.

Trailer van een film van El Camabalache de San Cristobal de las Casas, over ruileconomie in México: "ontwapen het kapitalisme".

Metformine als tripmiddel

Aan de behandeling van mijn ziekte van Graves, speciaal een prednisonkuur van twee weekeinden, lijk ik diabetes type II overgehouden te hebben. Al kan ook "de slok" voor het overgewicht gezorgd hebben dat er aan ten grondslag ligt. Genoeg!
Bij die behandelingen heb ik ook gehoord over paracetamol als slaapmiddel, bij pijn of misschien zelfs zonder pijn.
Gisteravond meende ik een pil voor de nacht genomen te hebben, om "de spiegel" op te bouwen. Waren er al zoveel op? Enfin, ik neem er een in.

Geen uur na het slikken werd ik bevangen door onbeschrijflijke taferelen. De geest werkt vreemd: iets in mij zei dat ik mij hiertegen moest verzetten, dit ging niet goed. Kwam het einde er aan?
Pas tegen de ochtend werd het Jeroen-Boschachtige gespook rustig, of het verdween.
Bij het ontbijt ontdek ik dat ik in plaats van paracetamol metformine had ingenomen voor de nacht, niet gedekt door iets maaltijd-achtigs. Er is enige gelijkenis in grootte tussen de pillen, maar dit was een jammerlijke vergissing. Bevangen door de uitzonderlijke hitte van de septemberdag.
Heb ik mij nooit gewaagd aan zoiets als lsd, zal die verrekte metformine alsnog die werking hebben (die inderdaad op onttrekking van bloedsuiker berust).

Op zoek naar waar het begon

Mijn schoonouders hebben elkaar ontmoet in het plaatsje Stockbridge in Hampshire. Zij kreeg een lekke band, hij, werkzaam in het familiebedrijf met benzinepomp en fietsenwerkplaats, repareerde, zag een naam onder het zadel en bij aankomst in Nederland vond zij een brief van hem.
Buitengewoon romantisch. En gisteren was ik dan in het plaatsje, kleiner dan ik mij voorstelde. Er stond nog een pomp, maar die had geen andere functie dan naar het verleden te verwijzen van het gebouw. Het dorp was een soort kunstnijverheidsboulevard (geworden). Bij het huis was een kleine waterloop waarin zowaar een forel zich leek te verzetten tegen de stroming die het dier onder de brug zou doen belanden. Het huis wordt nu geëxploiteerd als onder andere een Libanees-Italiaanse eetgelegenheid. We hebben er gegeten, ik wist niet dat ik door een pizza met 'nduja het vegetarisme schond (het was nergens aan te merken, het had net zo goed sambal kunnen zijn).
Het uitzicht vanuit het raam verwees naar de katholieke kerk aan de overkant, genoemd naar de inmiddels heilige Thomas More.

De verwijzing van schoonvader naar het dorp waarin hij opgegroeid is.

De armenhuizen van Wells

Lieux de mémoire in Wells. Een gevelsteen in een onlogisch genummerd pand.

Het wolkaardersarmenhuis in Wells. De voorzaat heeft hier "gezeten" in dagen waarin wolkaarder geen beroep meer was in deze buurt. Dicht hierbij een ander mooi gepleisterd armenhuis. Hoe men daar woonde? De buitenkant vertelt het niet.

Het is zomer, tijd voor chocoladeletters

Zoals de joods-christelijke pepernoten en chocoladeletters de schappen alweer vullen, zo kan men heel joods-christelijk hier de kerstmaaltijd vast boeken. Blijf van onze tradities af, hè!

Een kus van je lagune

One step beyond


Madness


To spend an evening, Higgs & Prince. Het label leek mij steeds een soort toespeling op Island, maar Prince Buster was moslim, verneem ik bij zijn overlijden, dus misschien heeft het daar iets mee te maken.

Zomerbeeld 2016 - zonnebloem aan de gracht

Kleine vos op de vlinderstruik

De bloem met de zon aan haar kelk

Een spontaan opgekomen lipbloemige in de hoek bij de schuur, de tros doet beetje aan sering denken.

Lijden aan het landschap

De melkquota werden afgeschaft en het grote platmaken kon nu echt zijn beslag krijgen.
Bij mensen levert het landschapspijn op.

Ik denk aan de graslanden uit mijn jeugd. Aan de biodiversiteit in Friesland, die dramatisch keldert. De achteruitgang van het aantal soorten speelt overal in Europa, maar Nederland en het rotseiland Malta zijn koploper, en in Friesland gaat het het hardst van allemaal.

In 2013 publiceerde onderzoeksinstituut Alterra een alarmerend rapport. Er waren hier nog minder kleverige poelslakken, grote karekieten, zilveren maanvlinders en wilgenhommels dan in de rest van Nederland, waar de situatie ook al niet florissant was. De gemiddelde populaties van alle Rode Lijst-soorten in Friesland waren in 2011, vergeleken met de situatie in 1990, gehalveerd.

Rara hoe het er nu mee staat, als je weet dat ongeveer 78 procent van het Friese landoppervlak voor de landbouw wordt gebruikt.

Lees hier verder.
Van het bestaan van de soort Kleverige poelslak was ik niet op de hoogte, laat staan ddat ik wist dat za bedreigd worden.
En de overproductie dankzij het kapotmaken van het landschap, de koeien en de wilde dieren en planten - die keert zich tegen zichzelf, zodat er weer eens subsidie gevraagd moet worden om sommigen verder agrarisch ondernemer te laten spelen.

De mensenhandel over de Indische Oceaan

De mensenhandel - vreemd niet, zo wordt het nooit genoemd, net zo in als het vervoer mensensmokkel heet - tussen Afrika en Amerika mag bekend verondersteld worden. De aanwezigheid van zwart-Afrikaanse mensen van Canada tot Argentinië (waar de meesten gedood zijn in de onafhankelijkheidsoorlog) is een voortdurend monument van schande voor Europa.
Ik sla Kartini's boek dicht, heb alweer veel te veel tekst uitgeschreven zonder dat ik het gevoel heb iets wetenschappelijks geproduceerd te hebben, daarvoor raakt het geheel mij te veel bijvoorbeeld, en dan wordt mijn aandacht gevestigd op de slavenhandel voer de Indische Oceaan vanaf het begin van het koloniale tijdperk.
Hier een groeiende reeks.
De nu uit de media-aandacht gehouden toestand van deportatie van de Chagossianen, wier voorouders ooit als slaaf of koelie naar de archipel gevoerd zijn, is nog steeds zo'n monument, tot vandaag aan toe.
En niets hiervan kan ik verwerken in mijn betoog. Nu niet.

Theresa en de vissen

Ook van de Nieuwe Rotterdamse Courant - Algemeen Handelsblad zou men enig inzicht in geloof kunnen verwachten. Anderzijds: ze staan daar natuurlijk niet alleen. naar aanleiding van de heiligverklaring van Moeder Theresa:

In 1957 schreef ze aan de toenmalige aartsbisschop van Calcutta: “De hemel betekent niets, voor me ziet het eruit als een lege ruimte. De gedachte eraan betekent niets voor me, en toch heb ik dit martelende verlangen naar God.” Achter haar eeuwige glimlach gingen grote twijfels en onzekerheid schuil – ook in die zin is ze een atypische heilige. Die twijfel heeft ze beschreven als een extra beproeving die God haar had opgelegd. Haar zorg voor zieken en stervenden heeft ze nooit beschouwd als sociaal werk, maar als een manier om God te zoeken midden in de maatschappij.

Geloof zonder twijfel is geen geloof maar weten, tegen eigen gedachten in. Het maakt Theresa slechts menselijker, zij is niet van het sjabloon van de heilige die al bij de aanblik van de koekjestrommel als kind wist dat zij (hij) Geroepen was.

En de klassieke racistische trope:

Toen iemand haar het bekende gezegde voorhield dat je een arme beter kun leren vissen dan hem een vis geven, antwoordde ze: “Mijn armen zijn te zwak om de hengel vast te houden. Wanneer ze in mijn huizen zijn hersteld, stuur ik ze naar u opdat u hen kan leren vissen.”

Zij had ook, of beter, kunnen antwoorden: het water is eigendom van een afwezige rijkaard, wie er in vist wordt opgepakt als stroper.
Alsof men in Bengalen niet weet hoe te vissen.
U begrijpt: voor mij hoeft het niet. Maar zo doen ze het nu eenmaal in Rome.

Strek je liefhebbende hand uit

Beggin', Timebox, live


Deep water, Grapefruit. Het enige blue eyed soulnummer dat de groep op de plaat heeft gezet.


The letter, Box Tops. Zo'n voor de hand liggende keuze als voorbeeld dat ik deze nog nooit geplaatst heb zo te zien...

Van Eeden over anarchie

Frederik van Eeden zal zich geen anarchist genoemd hebben, hij zag de (on)organisatie tenslotte met eigen ogen. Maar hij heeft een treffende beschrijving gegeven van de positieve anarchie die anarchisten nastreven:

- Anarchie, wel begrepen, beteekent vrijwillige onderschikking in vaste orde, niet door dwang maar door gemeenschappelijk inzicht. Het zuiverst beeld van wat de anarchisten onder onder anarchie verstaan is het muzikaal concert, waar ieder zich voegt met gelijk inzicht in een groot harmonisch geheel, of de natuur-wetenschap, waar allen samen werken voor een groot doel.
In: Binnenlandsche kolonisatie, p.27.

Het mooiste aan Nuit Debout vond/vind ik dan ook het orkest. Anarchie in klank.