Via de dwaalwegen van het net kom ik het bericht tegen dat Loek Razoux Schultz is overleden, omstreeks deze tijd een jaar geleden. Ik kende hem via een vriendin met wie hij tot enkele keren toe een huis gedeeld heeft - en Loek, ik moet je nog steeds bestraffend toespreken dat het jouw taak niet was op te letten waar ik mijn handen had terwijl zij bij mij op schoot zat, maar goed, dat moet dan langs deze weg alsnog.Hij was criminoloog, volgens mij gepromoveerd en al, gitarist/dichter, tennisser en werkte ook nog bij de Universiteitsbibliotheek van de UvA. Waar ik hem opnieuw ontmoette en waar hij het nakijkwerk deed van mij als beginnend titelbeschrijver. Monotoon op alle formulieren dezelfde komma. Op zeker ogenblik zei ik enigszins wanhopig over dit keutelwerk dat ik er niet werkte om op MULO-niveau toegesproken te worden. Waarop hij uitviel dat hij er echt niet voor zijn grote plezier werkte. Vastgelopen in de onbruikbaarheid van allerlei academici, zoals ik zelf. En het spijt mij, zeker nu, mijn eigen loopbaan overziend. We strepen het weg.
Rust zacht.
2 opmerkingen:
Aan de veel te jong overleden Loek Razoux Schultz bewaar ik de beste herinneringen. Ik noem er enkele die hier nog niet zijn gememoreerd.
Ik ken hem omdat wij beiden lid waren van het in 2001 opgeheven De Stem des Volks, afd. Asd. De Stem was het socialistische meerstemmige koor dat zich in die tijd tijd op oratoria richtte, omdat de oude strijdliederen niet meer in de belangstelling stonden. Kennelijk had Loek ook die wending in zijn ontwikkeling meegemaakt; in ieder geval was hij wel aanhanger van het linkse gedachtengoed.
Loek dorst het ook aan om solo te zingen. Hij nodigde mij onverwacht uit om naar een café in de stad te komen, alwaar hij een eigen uitvoering van Die Winterreise zou geven. Toen ik dat deed, trof ik in de wat rommelige cafésfeer hem en zijn pianiste achter de piano. Loek bracht het er goed van af, maar ergerde zich aan de kritiek na afloop dat het nergens naar leek. Het verschil met de uitvoeringen van de professionals en hem was te groot bij dit overbekende werk. Hoewel dat niet te ontkennen viel, was evenzeer waar dat z'n inzet toch geheel passend was.
Loek was amateur kano-er. Ik geloof dat hij z'n boot in het water tegenover zijn huis aan de Josef Israëlskade had liggen. Onverwacht kreeg ik van hem een boekje waarin hij zijn belevenissen over z'n eenzame tochten had beschreven. Titel: Kanonieke avonturen en dit in een eigen uitgave. Het was een boeiende reportage als beelden van hoe je door het leven gaat op te vatten, naast de concrete reportage. Helaas ben ik het kwijtgeraakt, net zoals wij allen hem.
Bedankt voor dit stukje, Eric
Een reactie posten