"Kijk! Een meid met een blote bloes!" De kreet werd geslaakt vanuit een jeugdhonk (of was het een padvindersgebouwtje?) aan de duinrand in Castricum, en betrof mijn metgezellin. Die natuurlijk in die dagen de mooiste jonge vrouw ter wereld was, van wie mij evenwel nu niet direct was opgevallen dat zij zo wild gekleed was. Het was 1979, het badseizoen was wel al over en misschien waren jongelui wat minder ge- (of verwend) op dit punt dan nu. Ze zal een lage hals gehad hebben maar waar hitsige jongens vooral op moeten loeren kan echt niet in beeld zijn geweest.
Ik moest aan de scène denken toen ik vorige week weer eens langs die weg fietste en - het was natuurlijk een warme zomerdag - gemakkelijk kon constateren dat de jongens nu toch ongeveer permanent in katzwijm zouden moeten liggen.
Maar het honk was weg.
Een eenvoudige speurtocht op het net levert op dat ze aanzienlijk dichter naar het strand zijn verhuisd. Wat zullen ze het druk hebben.
Op de een of andere manier was ik even opnieuw gefascineerd door de vraag wat er in die jongens moet zijn opgekomen, met zo'n opmerking. Groepsdruk wellicht, dat een zo'n tien jaar oudere passerende vrouw wel even gezien was. Bij dezen genoteerd en afgeboekt.
(Hoe illustreer ik dit? De blosjes bij de schilderes van het zelfportret kloppen...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten