Het is typisch Neederlandse repressie. Vorige week kwam politie aan de deur om een brief uit te reiken van burgemeester Van Aartsen uit Den Haag waarin staat dat hij het voornemen heeft een gebiedsverbod op te leggen wegens “structurele overlast”. Maar gelukkig! Er kan een zienswijze worden ingediend...
We worden ertoe verleid ons bezig te houden met juridisch en bestuurlijk papierwerk, zodat we verstrikt raken in burocratie. Het is met klachten- en bezwaarprocedures al niet anders: er staan legio wegen open om op volstrekt legale wijze te protesteren. Die wegen zijn niet voor niets legaal. Ze zijn namelijk lang en omslachtig en leiden af van het doel van de strijd. Uiteindelijk blijken ze volkomen zinloos te zijn en zijn we heel wat uren en energie verloren geraakt. Uren en energie die we liever op straat staan of bezig zijn geschriften verspreiden waarin we zonder omwegen zeggen waar het op staat. Tijd die beter besteed is aan de bewustwording van mensen om ons heen en het steunen van en deelnemen aan verzet. Langs de ene kant of de andere kant: wanneer je wordt geconfronteerd met een maatregel als deze is die altijd zo ingericht dat de staat aan het langste eind trekt: Doe je niks, dan wint de staat de procedure en krijgt meer vrij spel om je op te sluiten. Doe je wel wat, dan wint de staat ook, zelfs wanneer die de procedure verliest. Het heeft je tijd gekost en het verliezen van een procedure heeft geen consequenties voor de staat. Intussen is die maatregel wel van kracht geweest. Wat hebben we eraan achteraf gelijk te krijgen? Smerissen blijven mensen terroriseren, doodschieten en wurgen. Een volgende keer wordt je nogmaals preventief gearresteerd.
Of we nu anarchisten, dierenrechtenactivisten, no-border activisten, milieu-activisten of anti-fascisten heten te zijn, de staat is voortdurend bezig met manieren te verzinnen om verzet de kop in te drukken. We moeten ons realiseren dat sommige methodes al lang zijn ingericht en toegepast voordat wij er mee te maken krijgen. Maatregelen als de ISD (twee jaar inrichting stelselmatige daders) en de voetbalwet (met tal van mogelijke maatregelen voor burgemeesters waarvan het gebiedsverbod er nog maar een is) heetten oorspronkelijk bedoeld te zijn voor verslaafden en voetbalsupporters. Die vallen buiten ons activistisch gezichtsveld. De wetten worden ingevoerd en we protesteren er niet tegen. Geleidelijk wordt de toepassing uitgebreid en tenslotte blijken die
wetten bij uitstek geschikt om politiek mee te bedrijven en zijn ook wij aan de beurt. We worden gedwongen ons bezig te houden met de repressie die onszelf treft. Dat is een val waar we niet in mogen trappen. We raken geïndividualiseerd terwijl we samen moeten optrekken. Samen optrekken en samen met mensen die dagelijks met institutioneel staatsracisme met onderdrukking te maken hebben. De straat op gaan omdat we het niet pikken. Uit solidariteit met elkaar en met anderen.
Structurele repressie
Dat de staat bepaalde mensen uit het straatbeeld wil hebben is niet nieuw. Zo is het al heel lang verboden om op straat te slapen, is het verboden om op straat mensen om geld te vragen zodat je de nachtopvang kunt betalen of wat te eten kunt kopen en mogen vluchtelingen die asiel is geweigerd al helemaal niet hier bestaan. Onzichtbaar moeten ze zijn. Op straat of in detentiecentra. Aan hen worden toegangsverboden van vijf jaar voor de hele EU opgelegd. Een gebiedsverbod voor een stukje Schilderswijk voor twee maanden is niets bij dit alles vergeleken. Ook is de Neederlandse repressie tegen anarchisten nog niets vergeleken met die van bijvoorbeeld Engeland, Spanje, Italie, Griekenland, Duitsland, België. Anarchisten hebben er te maken met intensieve vervolging, invallen, arrestaties, fysieke en psychische marteling en lange gevangenisstraffen. Neederland past uiteindelijk wel degelijk in die traditie, maar dan sluipender. En wij anarchisten zijn niet eens de eerste 'doelgroep' van repressie.
In de Haagse Schilderswijk zorgen smerissen van de buro's Heemstraat en Hoefkade structureel zelf voor ernstige overlast door wijkbewoners steeds lastig te vallen met ID vorderingen en controles, arrestaties en politiegeweld. De racistische uitlatingen door hun eigen politiechef Musscher geven aan het racistische optreden voedingsbodem en op voorhand goedkeuring. Afgedekt wordt het tenslotte door een onderzoek naar etnisch profileren van te voren te beinvloeden zodat er uit zal komen dat er niets aan de hand is met dat politieoptreden in de Schilderswijk. Maar de door hen zwaar mishandelde Moes Saeliti weet wel beter. Rishi Chandrikasing kan het niet meer navertellen omdat hij door hen is doodgeschoten en Mitch Henriquez niet meer omdat hij door hen gewurgd is.
Demonstratievrijheid? Vrijheid van meningsuiting? Wat is dat?
Demonstraties hiertegen worden uit alle macht telkens opnieuw de kop ingedrukt. Zelfs de vrienden van Rishi die op het perron waar hij werd doodgeschoten bloemen wilden leggen, kregen te maken met repressie. Telkens weer wordt protest tegen racistische politiegeweld onzichtbaar en onhoorbaar gemaakt door het te verbannen naar plaatsen waar niemand het hoort, zodat noch de getroffen bevolkingsgroepen van de uitingen van solidariteit kunnen kennisnemen, noch de verantwoordelijken voor racisme en geweld met de kritiek geconfronteerd hoeven worden. Oogkleppen op, pappen en nathouden, en op dezelfde voet doorgaan is het devies.
Op 27 juni 2016, een jaar nadat agenten Mitch Henriquez hebben gewurgd in het Zuiderpark, was het weer raak met de aangekondigde herdenkingsdemonstratie. Deze (aangemelde) demonstratie mocht niet door die zo getroffen Schilderswijk. De organisatoren konden niet anders dan besluiten een route te lopen waar de demonstratie nog slechts een onopvallende herdenkingstocht werd die voor de familie van Mitch niettemin erg belangrijk was en eindigde met bloemen leggen en stilte ter nagedachtenis aan het brute politiegeweld. De serene rust in het Zuiderpark aan het einde van deze demonstratie werd ruw verstoord door de smeris die door een megafoon moest en zou mededelen:
“Hier spreekt de politie, de demonstratie is ten einde, er zijn vandaag geen verdere demonstraties. Er is op last van de burgemeester geen verdere demonstratie toegestaan.”
De Haagse popo toonde nogmaals aan dat zij met hun repressie vragen om opstand. Een beetje respect voor rouwende mensen kan er nog niet eens vanaf! Nee, belangrijker was het te benadrukken dat nu verdere demonstratie verboden was, zoals de door anderen aangekondigde demonstratie dezelfde avond op precies die plek die er nog altijd om vraagt: voor het buro Heemstraat in de Schilderswijk waar vorig jaar de opstand begon toen de smeris de demonstratie na de politiemoord op Mitch Henriquez met geweld afbrak. Terecht kwamen mensen toen in opstand. Maar waag het niet dat te zeggen! Dan wordt je gearresteerd en vervolgd wegens opruiing. En ook nu weer is het deze mening die niet mag worden gehoord. Het is deze mening waar de gemeente Den Haag zo bang voor is dat de vrijheid van meningsuiting en demonstratie de nek worden omgedraaid. Want die mening, die zou wel eens tot een opstand kunnen leiden.
De avond na de herdenkingsdemonstratie en de brute interruptie daarvan door de smeris werden elf mensen preventief gearresteerd in de Schilderswijk. De gebiedsverboden die nu worden opgelegd aan een aantal van ons zijn een direct gevolg van die preventieve arrestaties die gerechtvaardigd werden door te zeggen dat de arrestanten “gelieerd aan AFA” zouden zijn en dus niet in de Schilderswijk mochten komen. Het zijn praktijken die in een dictatuur niet misstaan. Maar wat Van Aartsen op dat moment nog miste, de legaliteit ervan, moest voor een vervolg nog wel even worden geregeld met als 'argument' dat “aan AFA gelieerde personen” zouden opruien in de Schilderswijk. Dit is een totale miskenning en grove belediging van de emoties en initiatieven van wijkbewoners die zich tegen repressie durven verzetten. Die mensen zijn geen volgzame poppetjes die alles doen wat 'aan AFA gelieerde' personen zeggen. Het is een typisch voorbeeld van het denkpatroon van een witte man die de macht heeft: de bevolking van de Schilderswijk wordt gezien als een inferieur soort mensen dat alleen doet of moet doen wat witte mensen zeggen, of dat nu smerissen zijn met hun smerige bevelen of anarchisten die de mening zijn toegedaan dat opstand tegen al die repressie meer dan terecht is.
De structureel heilige openbare orde
Alsof het niet om een politieke beslissing gaat, wordt het gebiedsverbod opgehangen aan de openbare orde die moet worden bewaard. Het voornemen wordt onderbouwd met een opsomming uit politiesystemen van “structurele openbare orde verstoringen”. Dat is hetzelfde als een opstand reduceren tot “rellen”. Doel: depolitiseren. De ware structurele problemen blijven buiten schot. Die van institutioneel racisme, gepleegd door de staat. Die van het daaraan gelieerde opkomend fascisme dat onder de naam Pegida samen met NVU-fascisten die de Hitlergroet brengen door de straten mag marcheren en vanaf het podium “Eigen volk eerst” mag roepen. Het is noodzaak dat daar keer op keer anti-fascisten tegenover staan. De rij gewelddaden van extreem-rechts is lang en we zullen hen moeten blijven bestrijden tot de laatste van hen weer in het hol terug is gekropen waar het vandaan kwam. Maar de staat en dus ook de burgemeesters van de diverse steden bestrijden liever anti-fascisten uit naam van de heilige openbare orde en collaboreren zo met fascisten. Het hoeft ons niet te verbazen. En terwijl Van Aartsen, die het vluchtelingenactiekamp Recht op Bestaan gewelddadig liet ontruimen in december 2012, een toespraak houdt bij de Nacht van de Vluchteling, wordt intussen vaart gemaakt met het moorddadige vluchtelingenbeleid van Neederland en Europa. Een beleid dat vluchtelingen op straat en in detentiecentra laat creperen, naar onveilige landen en gebieden deporteert, tot zelfmoord en zelfmoordpogingen drijft en laat verdrinken in de Middellandse Zee of namens de EU laat neerschieten door Erdogans grenswachten aan de grens met Syrië. Dat is de openbare orde en dat zijn de wetten van de staat. Dat is niet onze openbare orde! Dat zijn niet onze wetten! Weg met die openbare orde! Of het nu gaat om de structurele repressie in de Schilderswijk of tegen vluchtelingen of andere onderdrukte groepen in de samenleving, zij moeten zich kunnen verweren en onze anarchistische solidariteit is noodzaak, in woord en daad.
Waar recht onrecht wordt, wordt verzet een plicht.
In de periode van het voorgenomen gebiedsverbod valt ongetwijfeld het moment waarop bekend wordt gemaakt of de moordenaars van Mitch worden vervolgd en zo ja, op welke gronden. Dit zal mede het moment van dit gebiedsverbod hebben bepaald. Laf, gemakzuchtig, opportunistisch en gelukkig: totaal zinloos. Erger is het dat Van Der Steur voor dit soort mogelijke vervolging van agenten-moordenaars in de toekomst een stokje wil steken. Daarmee worden die agenten boven de wet geplaatst die zij moeten handhaven. Dat is vragen om meer verzet. Niet alleen in de Schilderswijk. Van Aartsen denkt door een aantal anarchisten uit een deel van de Schilderswijk te weren dit te voorkomen. Maar opstand, waar dan ook, is de logische en terechte reactie van onderdrukten op repressie, op onderdrukking die voortkomt uit kapitalistische koloniale uitbuiting van mensen wiens leven niets meer waard wordt geacht dan de arbeid, de grondstoffen, het voedsel en het water dat eruit geperst kan worden. Wie zich verplaatst of verzet, wie zich vrij vecht en los wil maken van macht en controle, krijgt met politiegeweld te maken. En dat pikken we niet. Maar ook wie alleen maar een grap maakt of zijn telefoon pakt en daarbij de 'verkeerde' huidskleur heeft, krijgt met politiegeweld te maken. En dat pikken we ook niet. Waar we ook zijn.
Weg met de burocratie! Weg met de grenzen en staten! Leve de anarchie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten