Dode bladeren in de zomer

Bluesette, uiteraard, eens kijken/luisteren wat Jean "Toots" Thielemans zoal verder heeft gedaan...


Les feuilles mortes


Samba de verão

De bloes en de bosrand

"Kijk! Een meid met een blote bloes!"
De kreet werd geslaakt vanuit een jeugdhonk (of was het een padvindersgebouwtje?) aan de duinrand in Castricum, en betrof mijn metgezellin. Die natuurlijk in die dagen de mooiste jonge vrouw ter wereld was, van wie mij evenwel nu niet direct was opgevallen dat zij zo wild gekleed was. Het was 1979, het badseizoen was wel al over en misschien waren jongelui wat minder ge- (of verwend) op dit punt dan nu. Ze zal een lage hals gehad hebben maar waar hitsige jongens vooral op moeten loeren kan echt niet in beeld zijn geweest.
Ik moest aan de scène denken toen ik vorige week weer eens langs die weg fietste en - het was natuurlijk een warme zomerdag - gemakkelijk kon constateren dat de jongens nu toch ongeveer permanent in katzwijm zouden moeten liggen.
Maar het honk was weg.
Een eenvoudige speurtocht op het net levert op dat ze aanzienlijk dichter naar het strand zijn verhuisd. Wat zullen ze het druk hebben.
Op de een of andere manier was ik even opnieuw gefascineerd door de vraag wat er in die jongens moet zijn opgekomen, met zo'n opmerking. Groepsdruk wellicht, dat een zo'n tien jaar oudere passerende vrouw wel even gezien was. Bij dezen genoteerd en afgeboekt.

(Hoe illustreer ik dit? De blosjes bij de schilderes van het zelfportret kloppen...)

Florentijnse observaties 3 - De fakir

Hoe vaak zal het voorkomen dat er een roman verschijnt waarvan de auteur zegt dat die mystiek-anarchistisch is? Ik ga verder niet uitweiden over de drie lagen van de roman The fakir of Florence (ook omdat het er meer dan drie zijn) van Paul Cudenec, die ik makker en geestverwant meen te mogen noemen. Bij een ontmoeting stelde ik hem de vraag of hij het met mij eens was dat een rivier een ziel heeft. Hij moest er, enigszins tot mijn verrassing, toch nog even over nadenken alvorens “ja” te zeggen.

Ergens in het boek spreekt hij zijn afkeer uit van het christendom. Tegelijk wordt hij gegrepen door de muziek die hij hoort in de San Marco-kerk. Geen idee wat die muziek inhoudt, maar het leek hem voldoende om te zeggen dat zij hem zou kunnen “bekeren” (wat van mij niet hoeft). Maar een centrale figuur uit het christendom blijkt ook een centraal figuur in de roman te zijn. En meer zeg ik niet, want misschien is dit al te veel. En zo besluit ik deze bespreking in drie lagen.

- Paul Cudenec, The Fakir of Florence – a novel in three layers. [S.l., Sussex:] Winter Oak Press, 2016. 281p.

Het eerste hoofdstuk.

Toen ze voor de moslims kwamen...

Er zijn grote verschillen tussen de jaren dertig en nu. Er is geen Hitler, Mussolini, er is geen gedisciplineerde massabewegiing die straatterreur uitoefent. Ondanks de collaboratie van het toch al niet zoveel voorstellende Nederlandse intellectuelendom met het nieuwe oude racisme, en de instemming van een enkele cabaretier en dan weer meer schrijvers - maar er is geen Wichman bij, niet eens een Martien Beversluis. Laat staan internationaal bekeken: er is geen Schmitt of Heidegger van deze tijd, geen Hamsun, Brasillach, Céline, Pond.
Toch zijn er angstwekkende parallellen of overeenkomsten.
Secundair denk ik bij het geplaatste beeld: zou ik die smerissen hebben gezegd, ceteris paribus, dat ze dit hadden te laten? Het zijn er vier. Bij een had ik het gedaan, ja. Misschien ook nog bij twee. "Mijnheer, bemoeit u zich er niet mee".
Maar zo werkt het, en ik hoop maar dat de toekijkende anderen in Nice vooral met verbazing toezien. En geïntimideerd.
In Cannes juichte het witte badgastenpubliek bij iets soortgelijks.
Wat zou IK doen, ter plaatse? En zo werkt het hellende vlak.
Toen ze voor de naar hun mening onjuist geklede moslims kwamen...

Florentijnse observaties 2 - De lagen van een stad

II.

Als ik de titel De fakir van Florence in het Nederlands weergeef spreek ik meteen het vermoeden uit dat het niet vertaald zal worden in het Nederlands. Paul Cudenec heeft zich aan een roman gewaagd, een roman die naar de ondertitel zegt drie lagen heeft. Nou, er zijn er nog wel meer, dunkt mij.

Men kan Firenze bekijken als toeristentrekpleister of als plaats waar men iets te doen heeft wat daar niet mee te maken heeft, dat alleen in geografische zin aan de stad gebonden is. Bomans schrijft dit ergens over het “beleven” van een stad – alleen als je over de London Bridge gehaast loopt omdat je (voor je werk of iets dergelijks) aan de overkant moet zijn, zul je de brug en de rivier in volle glorie beleven.
Ik word werkelijk dagelijks geconfronteerd met de vraag: wat hebben die toeristen aan Amsterdam? Langzamerhand zullen ze er geen Amsterdammer zien, behoudens de pretmachinisten van D66 en hunner gelijken, de leuketerrasjesinleukebuurtenliefhebbers. Die hun loonslavenbestaantje als een grote geweldige vakantie beleven en die dan ook niet uit Amsterdam komen.

Een stad heeft zelf altijd de historische lagen waaruit zij voortkomt. Istanbul is ook Constantinopel en Byzantium. Is Londen nog de arbeiders- en werklozenstad uit de tijd van Dickens, de stad van de branden, de middeleeuwse stad met alle fasen die zij in die tijd doorlopen heeft, de stad met de (pre-?)Keltische naam Londinium? Misschien maar men moet er goed naar zoeken, en iets weten van de stad dat verder gaat dan het overzicht aan bezienswaardigheden die men met een knipje op “Afbeeldingen” via de zoekmachine op het net vanuit bureau- of leunstoel kan bekijken.

Soms heb ik moeite in Amsterdam nog de industrie- en koopliedenstad te herkennen, laat staan de vissers- en havenplaats met de moestuinen waar de naam Warmoesstraat nog naar verwijst (en al die agrarische markten: boter, kalver-). Niet een stad waar Anne Frank ondergedoken is, maar waar de kamer bekeken moet worden waar zij Haar Boek heeft geschreven, alsof het ooit haar bedoeling is geweest het uitgegeven te zien. Het is geen stad meer met een joodse presentie. Daar is gewelddadig een eind aan gemaakt. Om een niet willekeurig voorbeeld te nemen.

Toeristische exploitatie desacraliseert: het werd mij onmogelijk gemaakt mij in te leven in wat een klooster moet zijn geweest, het Mosteiro dos Jerónimos in Belém door het onophoudelijk flitsen en klikken van fototoestellen van in wezen ongeïnteresseerd publiek. Been there, done that. Kijk maar.

Europese kanarie verdwijnt uit Nederland

Wat ik mij herinner uit het schoolbiologieboek: vogelsoorten verdwijnen (zo ongeveer), zoals de griel, de hop, de raaf, de ooievaar, andere verschijnen, zoals de europese kanarie, de turkse tortel en naar ik meen de steltkluut. Stond de kuifleeuwerik er bij? Na een opmars is die weer geheel verdwenen uit Nederland. En met de Europese Kanarie gaat het ook niet goed.
Waarschijnlijke oorzaken: het verdwijnen van overbosjes, onofficiële ruige veldjes, bestrijdingsmiddelen. Die ook de huismus tot een bijzondere verschijning hebben gemaakt.
Hier meer over deze vogel, die nog maar in een provincie en een gewest broedt.

Hier zingt er een in Vogelenzang (er zijn ook andere vogels te horen, zeer denkbaar in zo'n plaats aan de duinrand).

Florentijnse observaties 1 - Bob

Het was een onderdeel van de cursus bureauredactie die ik gevolgd heb: wees voorzichtig met de “zoek-en-vervang-alles-functie”. Iemand levert een romanmanuscript in, een uitgever ziet er iets in. De mannelijke hoofdfiguur heet David, en zo ongeveer op het laatst zegt de uitgever tegen de schrijver: die naam klinkt zo joods, dat geeft het verhaal een lading waar het niet nodig is. “Goed, we noemen hem Bob,” zegt de schrijver opgewekt.
In de loop van het verhaal bezoekt David Firenze.

Ik ben twee keer in Firenze geweest, en heb beide keren de enorme rij voor wat in mijn herinnering het Uffizi is maar ook de Accademia kan zijn mogen aanschouwen. Niet zo waanzinnig lang als voor het AnneFrankhuis in Amsterdam dezer dagen, maar toch zo lang dat ik mij er nooit bij aangesloten heb. De tweede keer stond de Bob van Michelangelo in plastic voor de deur. Dat was natuurlijk niet de echte Bob, maar erger – als je het zo wilt noemen – is dat ook in het museum zelf een replica vertoond wordt. De echte Bob is niet zomaar voor de massa te bezichtigen.
Van de tweede keer herinner ik mij dat we wat doelloos op straat stonden en dat het begon te regenen. Als uitgenodigd verschenen er zwarte Afrikanen op het plein die paraplu's te koop hadden. Aan de dichtstbijzijnde man vroeg ik hoe duur een zou zijn. “Undeci,” versta ik, de transactie is nog niet voltooid als hij en zijn maten wegstuiven: politie! Ik had zo onsportief kunnen zijn om met gratis plu meteen weg te lopen maar dat bedenk ik eigenlijk nu pas. Dit moet een vast kat-en-muisspelletje zijn met zogenaamde illegalen die worden opgejaagd en na het jagen terugkeren. Zo ook mijn koopman. Ik sta met mijn elfduizend lire in de hand en dan zegt hij dat het “quindeci” moest zijn. De oeklank die daar niet per se in thuishoort voor mijn gevoel herhaalt hij. Hij is tevreden met dertienduizend, halverwege vraag- en misverstane prijs.

Het zullen niet dezelfde Afrikaanse opgejaagden zijn, maar nu verkopen andere vluchtelingen er naar ik begrijp selfiesticks. Kun je een paraplu nog een redelijk nut toekennen, een selfiestick in de hoofdstad van de Renaissance is hulpverlening aan het opgeblazen ego van de toerist die even wil laten weten dat hij/zij zich de stad heeft toegeëigend.
Ik kan mij niet herinneren van beide keren dat ik ergens geweest ben “waar je geweest moet zijn”. In mijn schoonouderlijk huis staat een foto die ik blijkbaar gemaakt heb van Lief aan de Arno met op de achtergrond de Ponte Vecchio. Misschien hebben wij over die brug gelopen, maar ook dat herinner ik mij niet.
Als ik haar vraag wat wij er precies gedaan hebben herinnert zij zich dat zij een microfiche heeft gemaakt van een handschrift dat zij bestudeerd heeft, dat zal in de universiteitsbibliotheek zijn geweest. Verder strekt de herinnering niet, behalve dan de regenbui en de bijbehorende paraplu's. Die regenbui heeft niet lang geduurd, maar een regenscherm is altijd handig.

Hoe lang duren die zorgen helemaal...

Man of constant sorrow, Ralph Stanley, 23 juni jongstleden overleden


Worried man blues, Stanley Brothers op bezoek bij Pete Seeger


Over in the Gloryland. Ja u kent het waarschijnlijk anders, maar dat is zo lang geleden inmiddels...

Ethiopië in opstand

De afgelopen tijd is het verzet tegen het formeel parlementair-democratische regime van Ethiopië uitgebreid. Het ordehandhavingsgespuis heeft intussen een onbekend aantal levens op zijn geweten: officieel gaat het om tientallen, de oppositie houdt het op honderden. Een van de punten waar de opstand over gaat is, op veel plaatsen in de zogenaamde Derde Wereld aan de orde, de diefstal van land door het regime en de verdrijving van bewoners.

Merera Gudina, leider van het Oromo Volkscongres zegt dat het land op een tweesprong staat. "De mensen eisen hun rechten, ze zijn het meer dan zat wat het regime meer dan een kwarteeuw aan het doen is. Zij protesteren tegen landroof, de beroerde vergoedingen, gestolen verkiezingen, de stijgende kosten van levensonderhoud, enzovoort."

Nog nooit eerder zijn de Oromo in zo grote maten opgekomen bij protest. Ook de Amhaarse bevolking is in opstand tegen wat in feite een door de Tigre-minderheid gedomineerd regime is. Als dit niet aan de eisen tegemoetkomt en doorgaat met bloedige repressie, verwacht de Oromo-leider, zou het wel eens een burgeroorlog kunnen worden.
Counterpunch signaleert al een democratische revolutie.

Sombere gedachten over nieren

De reclameaffiche toont een allochtoon ogende jongeman (in Nederland zegt men dat zo en het zal van belang zijn voor de inhoud) die zowaar twee nieren heeft. De suggestie van de tekst is dat je er daar best een van kunt missen. Word donor.

Zou er een geldelijke beloning aan vast zitten? Zijn er kosten aan verbonden voor de ontvanger v/m? Of wordt een soort liefdadige goedgeefsheid verwacht voor een stakker die in nood zit, bij voorbaat zelf maar met een nier verder door het leven? *)

Wonderlijk, altruïsme vragen, al dan niet tegen betaling, in een maatschappij waarin hebzucht en zogenaamd individualisme de heersende normen en waarden zijn. En iedereen als al dan niet onwillige donor aanmerken valt geheel buiten dit beeld. Tenzij er geld te verdienen valt aan het "mijnen" van organen - er lopen allerlei wilde verhalen over waarvan ik nog steeds geneigd ben ze niet te geloven. Waakzaamheid lijkt mij echter geboden.
En voor de zekerheid, afgezien van mijn Graves: ik ben verdacht geweest van niertuberculose en heb een rare streep over mijn nieren. Dus ze zullen niet zo geschikt zijn. Bovendien ben ik inmiddels te oud vermoed ik. (Het volgende punt: je bent een egoïst als je zomaar wil doorleven, weet wel wat dit kost!).

*) Misschien kan ik nog een foto van die reclame maken, maar ik beloof niets...

Zomerbeeld 2016 - Gevlekte aronskelk in laatste stadium

Gevlekte aronskelk in eindstadium van bloeiwijze

Zeepkruid

De geur van bloeiende wilde tijm, jonges, wat gaat er boven...

De Nederlandse christen-anarchisten en de Oktoberrevolutie

Louis A. Bähler in De Vrije Mensch:

- "Wij moeten revolutie maken, doch tot zoodanig doel en met zoodanige middelen, dat er nimmer eene reactie op kan volgen die moreel gerechtvaardigd is." (7 juli 1918; hij verwacht een terugkeer van de tsaar gezien de repressie door de bolsjewieken).

- "Wij, Christen-anarchisten, zien geen andere oplossing om uit het kapitalisme te geraken, dan de weg van productieve associatie en wat daar krachtens haar wezen mee samenhangt. Vooral onder vakmenschen van syndicalistische richting moeten wij propaganda maken voor deze idee. Maar wij hebben een eigen karakter aan dezen gang van zaken te verbinden."

En dat is het dan zo ongeveer, het ruisen van de tijd bij De Vrije Mensch in 1918.

Anarchistisch kindermeel

Op de desideratalijst van het Biografisch Woordenboek van Socialisme en Arbeidersbeweging kwam ik de naam van P. Molenaar tegen, anarchist, kindermeel(fabrikant), sponsor Domela. Molenaar's Kindermeel - een anarchistische connectie?
De enige vernoeming komt voor in deze voordracht van Arie Hazekamp. Er is geen verband uit te concluderen zonder de voorkennis van de anarchistische achtergrond van molenaar Molenaar. Hij was oorspronkelijk timmerman.
De merknaam is pas de afgelopen jaren in een duister gat verdwenen.

Hoewel die sponsoring mooi zou hebben gepast bij de laster van de trotskistische Domelabiograaf Stutje wordt Molenaar niet door hem genoemd.
Een puzzelstuk dat alsnog om oplossing vraagt dus. Volgens de desideratalijst is Pieter Molenaar zelf in 1908 overleden.
Kindermeel is rijstemeel - het product zelf is dus beslist niet verdwenen, alleen de merknaam met zijn wellicht wonderlijke geschiedenis.

Te laat voor het zilte nat

Het dier ziet er weinig spectaculair uit, het zou ook een grote dode vis kunnen zijn. Een bruinvis die half Noord-Holland heeft afgezwommen heeft de tocht tenslotte niet overleefd. Het dier kon wel de ingang vinden maar niet de uitgang.
De Nauernasche Vaart staat in verbinding met het Noordzeekanaal, dat steeds meer verzilt, dus het was op de goede weg. Maar te laat.

Nieuws over dieren was tijdenlang typerend voor de komkommertijd.

Bombardeer de stad van de Broederliefde

City of soul, Eurogliders


Operation: M.O.V.E., Leftöver Crack


Save a city, Mischief Brew

Een kwatrijn voor Amnesty

De naamgenotes schragen het genootschap
van toen tot nu, het zij gezegd
Maar neerziend op 't mij toebedeelde mensenrecht
heb 'k geen gewillig oor meer voor hun boodschap

Anarchistische solidariteit: ondersteun de opstand, wat er ook gebeurt!

- door Joke Kaviaar -
Het is typisch Neederlandse repressie. Vorige week kwam politie aan de deur om een brief uit te reiken van burgemeester Van Aartsen uit Den Haag waarin staat dat hij het voornemen heeft een gebiedsverbod op te leggen wegens “structurele overlast”. Maar gelukkig! Er kan een zienswijze worden ingediend...

We worden ertoe verleid ons bezig te houden met juridisch en bestuurlijk papierwerk, zodat we verstrikt raken in burocratie. Het is met klachten- en bezwaarprocedures al niet anders: er staan legio wegen open om op volstrekt legale wijze te protesteren. Die wegen zijn niet voor niets legaal. Ze zijn namelijk lang en omslachtig en leiden af van het doel van de strijd. Uiteindelijk blijken ze volkomen zinloos te zijn en zijn we heel wat uren en energie verloren geraakt. Uren en energie die we liever op straat staan of bezig zijn geschriften verspreiden waarin we zonder omwegen zeggen waar het op staat. Tijd die beter besteed is aan de bewustwording van mensen om ons heen en het steunen van en deelnemen aan verzet.
Langs de ene kant of de andere kant: wanneer je wordt geconfronteerd met een maatregel als deze is die altijd zo ingericht dat de staat aan het langste eind trekt: Doe je niks, dan wint de staat de procedure en krijgt meer vrij spel om je op te sluiten. Doe je wel wat, dan wint de staat ook, zelfs wanneer die de procedure verliest. Het heeft je tijd gekost en het verliezen van een procedure heeft geen consequenties voor de staat. Intussen is die maatregel wel van kracht geweest. Wat hebben we eraan achteraf gelijk te krijgen? Smerissen blijven mensen terroriseren, doodschieten en wurgen. Een volgende keer wordt je nogmaals preventief gearresteerd.

Of we nu anarchisten, dierenrechtenactivisten, no-border activisten, milieu-activisten of anti-fascisten heten te zijn, de staat is voortdurend bezig met manieren te verzinnen om verzet de kop in te drukken. We moeten ons realiseren dat sommige methodes al lang zijn ingericht en toegepast voordat wij er mee te maken krijgen. Maatregelen als de ISD (twee jaar inrichting stelselmatige daders) en de voetbalwet (met tal van mogelijke maatregelen voor burgemeesters waarvan het gebiedsverbod er nog maar een is) heetten oorspronkelijk bedoeld te zijn voor verslaafden en voetbalsupporters. Die vallen buiten ons activistisch gezichtsveld. De wetten worden ingevoerd en we protesteren er niet tegen. Geleidelijk wordt de toepassing uitgebreid en tenslotte blijken die
wetten bij uitstek geschikt om politiek mee te bedrijven en zijn ook wij aan de beurt. We worden gedwongen ons bezig te houden met de repressie die onszelf treft. Dat is een val waar we niet in mogen trappen. We raken geïndividualiseerd terwijl we samen moeten optrekken. Samen optrekken en samen met mensen die dagelijks met institutioneel staatsracisme met onderdrukking te maken hebben. De straat op gaan omdat we het niet pikken. Uit solidariteit met elkaar en met anderen.

Structurele repressie

Dat de staat bepaalde mensen uit het straatbeeld wil hebben is niet nieuw. Zo is het al heel lang verboden om op straat te slapen, is het verboden om op straat mensen om geld te vragen zodat je de nachtopvang kunt betalen of wat te eten kunt kopen en mogen vluchtelingen die asiel is geweigerd al helemaal niet hier bestaan. Onzichtbaar moeten ze zijn. Op straat of in detentiecentra. Aan hen worden toegangsverboden van vijf jaar voor de hele EU opgelegd. Een gebiedsverbod voor een stukje Schilderswijk voor twee maanden is niets bij dit alles vergeleken. Ook is de Neederlandse repressie tegen anarchisten nog niets vergeleken met die van bijvoorbeeld Engeland, Spanje, Italie, Griekenland, Duitsland, België. Anarchisten hebben er te maken met intensieve vervolging, invallen, arrestaties, fysieke en psychische marteling en lange gevangenisstraffen. Neederland past uiteindelijk wel degelijk in die traditie, maar dan sluipender. En wij anarchisten zijn niet eens de eerste 'doelgroep' van repressie.

In de Haagse Schilderswijk zorgen smerissen van de buro's Heemstraat en Hoefkade structureel zelf voor ernstige overlast door wijkbewoners steeds lastig te vallen met ID vorderingen en controles, arrestaties en politiegeweld. De racistische uitlatingen door hun eigen politiechef Musscher geven aan het racistische optreden voedingsbodem en op voorhand goedkeuring. Afgedekt wordt het tenslotte door een onderzoek naar etnisch profileren van te voren te beinvloeden zodat er uit zal komen dat er niets aan de hand is met dat politieoptreden in de Schilderswijk. Maar de door hen zwaar mishandelde Moes Saeliti weet wel beter. Rishi Chandrikasing kan het niet meer navertellen omdat hij door hen is doodgeschoten en Mitch Henriquez niet meer omdat hij door hen gewurgd is.

Demonstratievrijheid? Vrijheid van meningsuiting? Wat is dat?

Demonstraties hiertegen worden uit alle macht telkens opnieuw de kop ingedrukt. Zelfs de vrienden van Rishi die op het perron waar hij werd doodgeschoten bloemen wilden leggen, kregen te maken met repressie. Telkens weer wordt protest tegen racistische politiegeweld onzichtbaar en onhoorbaar gemaakt door het te verbannen naar plaatsen waar niemand het hoort, zodat noch de getroffen bevolkingsgroepen van de uitingen van solidariteit kunnen kennisnemen, noch de verantwoordelijken voor racisme en geweld met de kritiek geconfronteerd hoeven worden. Oogkleppen op, pappen en nathouden, en op dezelfde voet doorgaan is het devies.

Op 27 juni 2016, een jaar nadat agenten Mitch Henriquez hebben gewurgd in het Zuiderpark, was het weer raak met de aangekondigde herdenkingsdemonstratie. Deze (aangemelde) demonstratie mocht niet door die zo getroffen Schilderswijk. De organisatoren konden niet anders dan besluiten een route te lopen waar de demonstratie nog slechts een onopvallende herdenkingstocht werd die voor de familie van Mitch niettemin erg belangrijk was en eindigde met bloemen leggen en stilte ter nagedachtenis aan het brute politiegeweld. De serene rust in het Zuiderpark aan het einde van deze demonstratie werd ruw verstoord door de smeris die door een megafoon moest en zou mededelen:

“Hier spreekt de politie, de demonstratie is ten einde, er zijn vandaag geen verdere demonstraties. Er is op last van de burgemeester geen verdere demonstratie toegestaan.”

De Haagse popo toonde nogmaals aan dat zij met hun repressie vragen om opstand. Een beetje respect voor rouwende mensen kan er nog niet eens vanaf! Nee, belangrijker was het te benadrukken dat nu verdere demonstratie verboden was, zoals de door anderen aangekondigde demonstratie dezelfde avond op precies die plek die er nog altijd om vraagt: voor het buro Heemstraat in de Schilderswijk waar vorig jaar de opstand begon toen de smeris de demonstratie na de politiemoord op Mitch Henriquez met geweld afbrak. Terecht kwamen mensen toen in opstand. Maar waag het niet dat te zeggen! Dan wordt je gearresteerd en vervolgd wegens opruiing. En ook nu weer is het deze mening die niet mag worden gehoord. Het is deze mening waar de gemeente Den Haag zo bang voor is dat de vrijheid van meningsuiting en demonstratie de nek worden omgedraaid. Want die mening, die zou wel eens tot een opstand kunnen leiden.

De avond na de herdenkingsdemonstratie en de brute interruptie daarvan door de smeris werden elf mensen preventief gearresteerd in de Schilderswijk. De gebiedsverboden die nu worden opgelegd aan een aantal van ons zijn een direct gevolg van die preventieve arrestaties die gerechtvaardigd werden door te zeggen dat de arrestanten “gelieerd aan AFA” zouden zijn en dus niet in de Schilderswijk mochten komen. Het zijn praktijken die in een dictatuur niet misstaan. Maar wat Van Aartsen op dat moment nog miste, de legaliteit ervan, moest voor een vervolg nog wel even worden geregeld met als 'argument' dat “aan AFA gelieerde personen” zouden opruien in de Schilderswijk. Dit is een totale miskenning en grove belediging van de emoties en initiatieven van wijkbewoners die zich tegen repressie durven verzetten. Die mensen zijn geen volgzame poppetjes die alles doen wat 'aan AFA gelieerde' personen zeggen. Het is een typisch voorbeeld van het denkpatroon van een witte man die de macht heeft: de bevolking van de Schilderswijk wordt gezien als een inferieur soort mensen dat alleen doet of moet doen wat witte mensen zeggen, of dat nu smerissen zijn met hun smerige bevelen of anarchisten die de mening zijn toegedaan dat opstand tegen al die repressie meer dan terecht is.

De structureel heilige openbare orde

Alsof het niet om een politieke beslissing gaat, wordt het gebiedsverbod opgehangen aan de openbare orde die moet worden bewaard. Het voornemen wordt onderbouwd met een opsomming uit politiesystemen van “structurele openbare orde verstoringen”. Dat is hetzelfde als een opstand reduceren tot “rellen”. Doel: depolitiseren. De ware structurele problemen blijven buiten schot. Die van institutioneel racisme, gepleegd door de staat. Die van het daaraan gelieerde opkomend fascisme dat onder de naam Pegida samen met NVU-fascisten die de Hitlergroet brengen door de straten mag marcheren en vanaf het podium “Eigen volk eerst” mag roepen. Het is noodzaak dat daar keer op keer anti-fascisten tegenover staan. De rij gewelddaden van extreem-rechts is lang en we zullen hen moeten blijven bestrijden tot de laatste van hen weer in het hol terug is gekropen waar het vandaan kwam. Maar de staat en dus ook de burgemeesters van de diverse steden bestrijden liever anti-fascisten uit naam van de heilige openbare orde en collaboreren zo met fascisten. Het hoeft ons niet te verbazen. En terwijl Van Aartsen, die het vluchtelingenactiekamp Recht op Bestaan gewelddadig liet ontruimen in december 2012, een toespraak houdt bij de Nacht van de Vluchteling, wordt intussen vaart gemaakt met het moorddadige vluchtelingenbeleid van Neederland en Europa. Een beleid dat vluchtelingen op straat en in detentiecentra laat creperen, naar onveilige landen en gebieden deporteert, tot zelfmoord en zelfmoordpogingen drijft en laat verdrinken in de Middellandse Zee of namens de EU laat neerschieten door Erdogans grenswachten aan de grens met Syrië. Dat is de openbare orde en dat zijn de wetten van de staat. Dat is niet onze openbare orde! Dat zijn niet onze wetten! Weg met die openbare orde! Of het nu gaat om de structurele repressie in de Schilderswijk of tegen vluchtelingen of andere onderdrukte groepen in de samenleving, zij moeten zich kunnen verweren en onze anarchistische solidariteit is noodzaak, in woord en daad.

Waar recht onrecht wordt, wordt verzet een plicht.

In de periode van het voorgenomen gebiedsverbod valt ongetwijfeld het moment waarop bekend wordt gemaakt of de moordenaars van Mitch worden vervolgd en zo ja, op welke gronden. Dit zal mede het moment van dit gebiedsverbod hebben bepaald. Laf, gemakzuchtig, opportunistisch en gelukkig: totaal zinloos. Erger is het dat Van Der Steur voor dit soort mogelijke vervolging van agenten-moordenaars in de toekomst een stokje wil steken. Daarmee worden die agenten boven de wet geplaatst die zij moeten handhaven. Dat is vragen om meer verzet. Niet alleen in de Schilderswijk. Van Aartsen denkt door een aantal anarchisten uit een deel van de Schilderswijk te weren dit te voorkomen. Maar opstand, waar dan ook, is de logische en terechte reactie van onderdrukten op repressie, op onderdrukking die voortkomt uit kapitalistische koloniale uitbuiting van mensen wiens leven niets meer waard wordt geacht dan de arbeid, de grondstoffen, het voedsel en het water dat eruit geperst kan worden. Wie zich verplaatst of verzet, wie zich vrij vecht en los wil maken van macht en controle, krijgt met politiegeweld te maken. En dat pikken we niet. Maar ook wie alleen maar een grap maakt of zijn telefoon pakt en daarbij de 'verkeerde' huidskleur heeft, krijgt met politiegeweld te maken. En dat pikken we ook niet. Waar we ook zijn.

Weg met de burocratie! Weg met de grenzen en staten! Leve de anarchie!

Concentratiekamp Nauru, het dossier

Mishandeling, lichamelijk, psychisch, aanranding/verkrachting - het kan allemaal evenmin verbazing wekken als de behoefte dood te zijn van de kinderen die worden vastgehouden op het eiland Nauru namens het racistische Australische kolonistenregime.
The Guardian laat de opgeslotenen spreken.


He Australische Channel 9 op 20 juni jongstleden


"Verwerking elders"


Een Nieuwzeelands verslag over het dossier

Waarom heet de worteldoek zo?

Bij het tuinieren legt men (anti-)worteldoek over het perk dat men vrij wil houden van ongewenst groeisel. Maar worteldoek is voor mijn gevoel en naar mijn ervaring iets anders. Batikstof? Een niet geplaatst wikipedia-artikel lijkt de uitleg binnen bereik te brengen, door het als een vernoeming te zien naar de doek waarin hannekemaaiers hun bieten (beetwortelen) of penen vervoerden. Waarschijnlijk is het lemma wegens aanvechtbaarheid niet geplaatst, zelfs bij Wikipedia.

Piet de Rooy legt een verband met Indië, dus toch batik:

De kolonie was de Nederlandse frontier, het uitdagende gebied dat aanleiding gaf tot vele dromen over verrijking en beschaving en vanwaar kleine signalen nu ook in de Nederlandse huiskamers doordrongen, zoals de kleurige worteldoek boven de schoorsteen en ‘tabee’ als afscheidsgroet in jongensboeken.

Uit Republiek van rivaliteiten dat inmiddels online staat.

Zo was het. Met salamander, of is het een hagedis (die heb ik gered uit mijn ouderlijk huis, hij is ouder dan ik).
Mijn moeder had twee van die worteldoeken, die op zeker ogenblik door kleermotten werden ingenomen en die zij beschadigd en al heeft weggegooid. Dan heb ik het over zeg twintig jaar geleden. Nog twintig jaar eerder, herinner ik mij om de een of andere reden, lag ik in het gras van de tuin van het instituut met een collega-studente te praten in Nijmegen. Zij had zo'n doek tot rokje vermaakt. Neem ik aan, al zag je het in die dagen wel meer (niet veel evenwel).
Van de vindplaats die mij ook het gemankeerde wikipedia leverde een citaat van het Limburgs Museum:

"Deze mooie, dubbel geweven doeken met gevarieerde bloemen- en plantenmotieven in typisch kasjmierpatroon, werden door veel vrouwen gedragen als omslagdoek. Oorspronkelijk afkomstig uit Kasjmir en door reizigers in de 17de eeuw meegebracht naar Europa, werden ze mode onder de rijken. Ze droegen deze grote sjaals van fijne wol over hun wijdvallende jurken. Om aan de grote vraag te voldoen, werden ze in Frankrijk en Engeland in productie genomen. Daardoor werden ze voor iedereen betaalbaar. De Europese doeken zijn kleiner en van dikker materiaal. Dat was praktischer in het dragen. Het woord worteldoek komt van een bepaald geweven patroontje, namelijk het Boteh-Mirmotief (dennenappel- of amandelmotief) dat in Nederland als wortel werd gezien. Uit mijn jeugd herinner ik mij nog dat deze doeken gedrapeerd werden als wandversiering. Zelf bezit ik diverse exemplaren die als decoratie in huis dienst doen. Voor mij hangt hier nog het gezellige sfeertje van vroeger omheen."

Nu is het plotseling een gangbaar kledingstuk van andere, eerdere tijden. Als het van huis uit batikstof is, is het ongeveer de hele wereld over. Nog of zelfs juist vandaag. Maar het woord is, met het huiskamerornament dat het aanduidde, in onbruik geraakt.

De Amazonen van Dahomey

De enige echte gedocumenteerde "Amazonen" uit de recente geschiedenis: de N'Nonmiton van Dahomey, een vrouwelijke koninklijke garde. Ingesteld in de zeventiende eeuw, ontbonden toen het land werd verover door de Franse kolonialen, overigens pas in de jaren negentig van de negentiende eeuw. Het land heet nu Benin, het heeft die naam eerst nog gedragen onder het voorvoegsel Volksrepubliek.

Een verhaal (attendering via Vlaamse televisie).

De korhoenders en hun smerige bejagers

Chris Packham's lapidair verkondigde stelling dat alle diergedrag doelmatig is irriteert mij vanwege de ideologische lading die er achter zit. Niet alleen die van de homo oeconomicus maar speciaal die van Homo oeconomicus capitalista. In de vlucht van de gierzwaluw, om van de noordse stern niet te spreken, van hot naar her om te broeden, zit geen doelmatigheid. In feite zijn deze vaste gedragingen een groot raadsel en dat geldt voor het meeste gedrag van de Bijna Totaal Ander, die het dier is.
Dit nog eens gezegd zijnde moet ik het wel voor Packham opnemen vanwege een misselijke aanval uit Toryhoek op hem. Hij heeft zich in oktober vorig jaar uitgelaten in een BBC-tijdschrift over korhoenderjagers, en men eist nu al daarom zijn hoofd. Het jachtseizoen begint tenslotte eind deze week. Vreemd nietwaar, in Groot-Brittannië mag men jagen op een dier dat in Nederland met kunst- en vliegwerk in stand gehouden wordt. Hij beticht de jagers, tevens grootgrondbezitters, er van blauwe kiekendieven weg te schieten, want die slaan korhoenders en dat willen deze lui niet. Ook steken ze gebieden in brand om de heide te bevorderen terwille van de te bejagen korhoenders.
De BBC, inmiddels een vrijwel gelijkgeschakelde Tory-megafoon, "doet onderzoek naar hem".

Theologie onder de zwarte vlag

Ik hoor je roepen, pijnboom, ik hoor je op de heuvel, bij de stille poel
waar de waterlelies bloeien, ik hoor je roepen, pijnboom.

Wat roep je, pijnboom, als de regen valt, als de wind waait
en als de sterren verschijnen, wat roep je dan, pijnboom?

Ik hoor je roepen, pijnboom, maar ik ben blind, en weet niet hoe je
te bereiken, pijnboom. Wie zal mij bij je brengen, pijnboom?

Yone Noguchi, via de bevriend te achten site Black Flag Theology

Het doel wordt steeds verplaatst

Targets, Harvey Andrews & Graham Cooper (met Richard & Linda Thompson)- twee keer...


I unseen, Misunderstood


On the beach - main title, Ernest Gold. Inderdaad, Waltzing Matilda...


When the wind blows, David Bowie

Iets over Loek Razoux Schultz

Via de dwaalwegen van het net kom ik het bericht tegen dat Loek Razoux Schultz is overleden, omstreeks deze tijd een jaar geleden. Ik kende hem via een vriendin met wie hij tot enkele keren toe een huis gedeeld heeft - en Loek, ik moet je nog steeds bestraffend toespreken dat het jouw taak niet was op te letten waar ik mijn handen had terwijl zij bij mij op schoot zat, maar goed, dat moet dan langs deze weg alsnog.

Hij was criminoloog, volgens mij gepromoveerd en al, gitarist/dichter, tennisser en werkte ook nog bij de Universiteitsbibliotheek van de UvA. Waar ik hem opnieuw ontmoette en waar hij het nakijkwerk deed van mij als beginnend titelbeschrijver. Monotoon op alle formulieren dezelfde komma. Op zeker ogenblik zei ik enigszins wanhopig over dit keutelwerk dat ik er niet werkte om op MULO-niveau toegesproken te worden. Waarop hij uitviel dat hij er echt niet voor zijn grote plezier werkte. Vastgelopen in de onbruikbaarheid van allerlei academici, zoals ik zelf. En het spijt mij, zeker nu, mijn eigen loopbaan overziend. We strepen het weg.
Rust zacht.

Kartini over Felix Ortt

Felix Ortt is vol lof over Kartini, maar hij heeft het makkelijker - hij zit niet opgesloten als Te Bewaren Goed tot Haar Man haar komt halen. Toch...

"Ik heb hier een werk van Fielding pas uit Holland gekregen; 't handelt over 't Boeddhisme en moet volgens de recensies, die ik ervan gelezen heb, heel, heel, mooi zijn. 't Is uit het Engelsch vertaald door Felix van Ort, redacteur van Waarheid en Vrede. U zult hem zeker wel kennen van naam. Dat is de idealist, die propaganda maakt voor zijn heel-mooie overtuiging: het kwaad overwinnen door liefde. Heel mooi in theorie, maar o zoo moeilijk in practijk Wij voelen er heel veel voor, lazen ook zijn mooi boek: Naar 't groote licht, dat alle brandende vraagstukken van den dag behandelt."

Uit een brief van 10 augustus 1901 aan Dr. N. Adriani

Zomaar Mandeeërs op de Nederlandse televisie (zometeen na de reclame)

De Palestijnse Nederlander Kefah Allush in Iran bij de Mandeeërs.

Wacht u voor de paalworm, de paalworm waart rond!

In 1886 behaalde Felix Louis Ortt de ingenieurstitel met een verhandeling over de paalworm (Teredo navalis). Twee jaar geleden promoveerde zekere Peter Paalvast op het oprukken van de paalworm door verzilting, die weer met klimaatverandering samenhangt.
Cordula Rooijendijk heeft al afgerekend met de legende dat kosten noch moeite gespaard worden om "ons land" te behoeden voor overstroming. Centenknijperij heeft altijd voorop gestaan, en het speelt ook nu weer een rol bij de waarschuwingen tegen de weer oprukkende paalworm. Geen wonder dat de VS-desnkunidge Sundberg moet glimlachen als hij zegt dat de schade in de Rotterdamse haven miljoenen kan gaan kosten.

De herkomst van het dier heet nog steeds een raadsel, hier wordt evenwel gesteld dat de Ouden het al kenden. En:

Waarschijnlijk was de temperatuur van onze kustwateren tijdens de Kleine IJstijd in de 16e en 17e eeuw te laag voor dit dier. Maar halverwege de 18e eeuw was het goed raak. Overal langs de Zeeuwse, Hollandse en Fries-Groningse kust was de zeewering, veelal rijen houten palen met daartussen met stenen verzwaard riet en zeegras, door paalwormen aangetast. Dit betekende het einde van het gebruik van hout in de zeeweringen. Voor de aanleg van dijken gebruikte men voortaan zand, klei en basalt.

De natuur berekent niet

Rood: broedgebied Blauw: verder verblijf

Het laatste drietal gierzwaluwen dat uit een Amsterdams broedsel komt (voorzover ik het zwerk kon overzien) van gisteravond is nu vertrokken. Intrigerende vraag: zijn zij meteen in het donker weggevlogen, hebben zij nog een tukje gedaan boven de stad en zijn ze toen weggegaan?
Boven de duinen zijn er wel latere waarnemingen te doen, maar dat zijn waarschijnlijk doortrekkers van noordelijker streken, waar het evenwel toch niet warmer zal zijn. Misschien is de voorraad muggen interessant genoeg wat langer te blijven. In Portugal heb ik hun aanwezigheid nog een eind in september opgemerkt.
Toch gaan ze allemaal naar Afrika bezuiden de evenaar. "De natuur" redeneert gelukkig niet economisch, want er is geen andere reden te bedenken waarom de vogels naar het noorden gaan om te broeden dan dat zij het doen. En het is maar zo kort, hun verblijf: drie maanden, daar is het wel mee gezegd in Nederland.