Nog iets Sardijns, dat ik pas via het boek Van hier honderd jaar, van Anna Melis, heb vernomen, is het bestaan van de elvenhuizen, grotten of nuraghi waarin de wezens uit de Andere Wereld huizen. Sommige zijn verlucht met afbeeldingen van stierenhoorns, een symbool waarvan ik niet zo zeker ben als degene die er hier over schrijft. Sardinië staat natuurlijk niet alleen in haar kijk op de getuigenissen in steen van hen die voorafgegaan zijn. "Onechte deuren in de duisternis representeren de scheiding tussen levenden en doden." Mijn ervaring met het wandelen in Sardinië is dat het eigenlijk niet mogelijk was, dus op eigen houtje het landschap verkennen was er niet bij. Iedere auto die langsreed werd gestopt door de bestuurder v/m om een lift aan te bieden, want het was gevaarlijk om zomaar in de boerenbuiten rond te lopen. Voor een lift moet je een bestemming weten, dus daar hield het al mee op. Dus wat heb ik allemaal gemist, naast een ontvoering?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten