Het nieuws dat hard inslaat - nee, we hebben haar al een tijd niet gesproken of gezien, maar je neemt het bestaan van medemensen blijkbaar als vanzelfsprekend aan: dat komt nog wel een keer. Het komt geen keer meer. Le Thi May is dood aan darmkanker (ik laat de akelige diakrieten, als ik ze al zou kennen, maar schieten). Al anderhalf jaar. Thich Nhat Hanh kennen we via haar, haar toen nog niet zo beroemde landgenoot, en een tijdlang deden wij met haar een vredesmeditatie in een ashram ergens in Amsterdam, voor ontbijt en werk. Loopmeditaties verrichtten wij vooral op de Adelbertusakker in Egmond-Binnen, toen die nog niet zo opengehakt was met zicht van en op de buitenwereld. Thich Nhat Hanh vermaande tot aandachtig leven, een mystieke kijk die inmiddels een marketingproduct is, losgezongen van de boeddhistische achtergrond, en natuurlijk voorzien van Engelse merknaam, mindfulness.
We zijn met haar naar een andere ashram gegaan ergens in Zweden, waar zij officieel ingewijd werd in het boeddhisme, iets wat wij toch aan ons hebben laten voorbijgaan. Voor mij een gelegenheid dat land te bezoeken, tevens. En de liefste is nog eens met haar naar New York gereisd. Ik overzie plotseling nogal wat waar ik niet bij stilgestaan heb (heb ik dat nou geleerd van die meditaties?!) en moet het gevoel "het is niet eerlijk" onderdrukken. Het oneerlijke aan het leven is dat de dood er onvermijdelijk aan vastzit.
Rust in vrede, lieve May.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten