Zomerbeeld 2016 - weg met het matige geleef

Zelfgekweekt slangekruid aan een Amsterdamse gracht

En zelfgekweekte pastinaak ook aan de gracht

Prikneus overwint langgeparkeerde fiets aan gracht

Graffiti die er plotseling waren en even plotseling weer verwijderd

Het lijk dat nog niet beseft dat het dood is: New Labour

Blair's & Boris' Broadcasting Company meldt dat Jeremy Corbyn een motie van wantrouwen naar zijn hoofd heeft gekregen van 172 Lagerhuisleden. Veertig stemden voor hem, vier onthielden zich. Zijn verklaring dienaangaande:

"In de nasleep van het referendum van de afgelopen week staat ons land voor zeer grote uitdagingen. De risico's voor de economie en de levensstandaard stijgen. Het publiek is verdeeld.

De regering verkeert in wanorde. Ministers hebben duidelijk gemaakt dat zij geen exitplan hebben, maar dat zij vastbesloten zijn werkende mensen te laten boeten door een nieuwe ronde van bezuinigingen en belastingverhoging.

Labour heeft de verantwoordelijkheid leiding te geven waar de regering het niet doet. Wij moeten mensen samenbrengen, de regering ter verantwoording roepen, de bezuinigingen bestrijden en een weg uitstippelen naar de "uitgang" die banen en inkomsten beschermt.

Om dat te doen moeten we eensgezind zijn. Sinds ik tot leider van onze partij ben gekozen negen maanden geleden hebben we meermalen de regering verslagen bij haar aanvallen op de levensstandaard.

Afgelopen maand is Labour de grootste partij geworden bij gemeenteraadsverkiezingen. Bij het referendum van donderdag heeft een kleine meerderheid voor Vertrek gestemd, maar twee derden van de Labourstemmers hebben gehoor gegeven aan onze oproep om voor Blijven te stemmen.

Ik ben democratisch gekozen tot leider van onze partij voor een nieuw soort politiek door zestig procent van de leden en aanhangers van Labour, en ik zal hen niet verraden door af te treden. De stemming van fractieleden van vandaag heeft geen constitutionele legitimiteit. We zijn een democratische partij met een duidelijk partijreglement. Ons vol heeft leden van de Labourpartij nodig, vakbondsleden en parlementariërs die zich verenigen achter mijn leiderschap op een beslissend ogenblik voor ons land."

Hoe verder? De putschisten kunnen niet tegen de achterban op. Als zij zich afscheiden tot een nieuwe fractie blazen zij wellicht de kans op dat Labour in het geval van spoedig komende verkiezingen wint, maar hun afsplitsing zal niet de kiezers krijgen die Labour achter zich verenigt. New Labour is een lijk dat nog niet weet dat het dood is.

Toevoeging:

Good God. #CorbynOut MPs backgrounded journos: #Corbyn wasn't "tough enough" on immigrants in #EURef

Not racist enough. As Labour leader.

— The Daily Rupert (@TheMurdochTimes) June 28, 2016

- Oorspronkelijk verschenen op Krapuul. De Nederlandse media zijn intussen zo diep gezonken dat een vertaling als deze nodig is - anarchisten moeten de sociaal-democratie hooghouden tegenover haar valse belijders.

Chagossianen krijgen opnieuw nul op rekest

Een procedure bij het Britse Hooggerechtshof om de terugkeer van de Chagossianen te bespoedigen is op een negatieve uitspraak uitgelopen.

Staand buiten het gerechtsgebouw met de Chagossische vlag in oranje, zwart en blauw, zei Louis Oliver Bancoult, die de uitspraak had aangevraagd, dat deze niet het eindpunt was. Bancoult, die met zijn familie in ballingschap gedreven is toen hij vier was zei: "Het is onmogelijk te aanvaarden dat anderen in onze geboorteplaats kunnen wonen en wij niet. Chagossianen zullen zeer spoedig op Chagos zijn. Wij willen toestemming om terug te keren. Wij smeken de Britse regering om voort te gaan met de inzet om ons toe te staan terug te keren naar ons land."

Bijna woordelijk terug te horen in dit filmpje van bijna tien jaar geleden - en wie komt er ook langs? De huidige Labourleider die ongaarne wordt gezien door de Blairites. Ik kende zijn naam van de Chagoscampagne en ben nog steeds verbaasd over zijn verkiezing in zijn huidige positie, waar de oude garde ook voortdurend op jaagt, nu meer dan ooit.
"De oude garde" die zich zo nieuw waant...

Notities over Brexit van een schuldig kosmopoliet

Ruiten ingekegeld bij Turkse en Spaanse restaurants in Lewisham. Borden gesignaleerd dat Pools ongedierte onmiddellijk weg moet. "Explosie van racisme na Brexitreferendum." Onzin natuurlijk, dat racisme was er altijd. Het werd alleen ingetoomd door een zekere mate van beschaving die desnoods van hogerhand werd opgelegd: "zo praat je niet over je medemensen (wat je denkt is een andere zaak - wij denken er niet veel anders over"). De bloedhonden die zich losgelaten voelen in Brittannië zaten in hun hok, maar er was geen ketting en dat merken ze nu. De xenofobe kaart is volop uitgespeeld met pertinente leugens ("zeggenschap over onze grenzen"; "immigratie zelf in de hand hebben" - alsof de Europese Unie daar iets mee te maken heeft), een proces dat met name in Nederland al langer aan de gang is. Wie begon in Nederland? Bolkestein? Scheffer? Fortuijn? Vast, en er zullen nog wel wat namen te noemen zijn, maar een plucheplakker van de VVD die er trots op lijkt te zijn dat hij nogal laag geschoold, is weet de snaren pas echt te raken. Wat dat betreft zit het in Brittannië nog niet goed, ook al doet Farage nog zo joviaal, hij blijft een natural born Tory.

Kom mij niet aan met liberal identiteitsgeneuzel over witte onschuld, alsof degenen die ontsteld reageren op het ontketende racisme net zo schuldig zijn. Het voor je houden van je racisme was en is een kwestie van beschaving en de bourgeoisie heeft het beschaven opgegeven, in doorsnee. Het is dus weer en meer dan ooit misschien de zaak van de linkerzijde, voorzover niet gecorrumpeerd door collaboratie met de exiters (dag Cliffites!). Ik weet ook niet goed raad met deze woorden van John Pilger (ik vertaal ze nu maar niet):

A nineteenth century contempt for countries and peoples, depending on their degree of colonial usefulness, remains a centrepiece of modern "globalisation", with its perverse socialism for the rich and capitalism for the poor: its freedom for capital and denial of freedom to labour; its perfidious politicians and politicised civil servants.

All this has now come home to Europe, enriching the likes of Tony Blair and impoverishing and disempowering millions. On 23 June, the British said no more.

The most effective propagandists of the "European ideal" have not been the far right, but an insufferably patrician class for whom metropolitan London is the United Kingdom. Its leading members see themselves as liberal, enlightened, cultivated tribunes of the 21st century zeitgeist, even "cool". What they really are is a bourgeoisie with insatiable consumerist tastes and ancient instincts of their own superiority. In their house paper, the Guardian, they have gloated, day after day, at those who would even consider the EU profoundly undemocratic, a source of social injustice and a virulent extremism known as "neoliberalism".

Bron: The British said no to Europe

a) Het was geen "nee" tegen Europa maar tegen de Europese Unie
b) "The British" moeten nader gekwalificeerd worden. In Schotland en Noord-Ierland, geen delen van het Verenigd Koninkrijk die beheerst worden door onverdraaglijk patricische luitjes die Londen voor het Verenigd Koninkrijk houden, heeft men in meerderheid voor "blijven" gestemd. In de simpele overweging - vermoed ik zo, of het ooit goed onderzocht zal worden betwijfel ik - dat men in meerderheid liever bij een grotere eenheid hoort dan bij een kleinzielig dominant Engeland.
c) Een verschil van 4% bij een ja-of-nee-referendum is geen indrukwekkende marge. Achtenveertig procent "remain"-stemmers kan men net zo min negeren als de tweeënvijftig die "leave" hebben gestemd. Zo hoort het in een democratie, maar of Brittannië dat is is maar helemaal de vraag.

De heersende klasse is zichtbaar in het ongerede over wat zij zich zelf op de hals heeft gehaald. Dat is een vreemd gezicht. De manier waarop Torygluipkoppen als Johnson en Gove hun snor drukken bij debat en kronkelen dat er eigenlijk niets hoeft te veranderen met "exit". De Tories met Labourlidmaatschapskaart die het elementaire fatsoen missen zich in te houden, tien dagen na de moord op een fractiegenoten en juist terwijl de Tories doldraaien, maar het bloed eisen van de met verpletterende meerderheid gekozen Corbyn. Koersen die spectaculair dalen, banken die weer eens gesteund moeten worden - toch jammer dat er geen morgenrood daagt.
Erger: de heersende klasse kan niet meer heersen, de overheerste klasse kan de heersers niet omver werpen. Bij uitstek het recept voor het fascisme.

- Oorspronkelijk verschenen op Krapuul, waar ik mijn schrijfactiviteiten tegen Fascisme 2.0 concentreer.

Racistische Haagse popo revisited

- door Joke Kaviaar -

Gisterenavond, maandag 27 juni 2016. Daar zaten we weer. In de politiebussen op de parkeerplaats van het hoofdburo in Den Haag. Maar dat is het ergste niet. Het erge is dat je er aan went. En dat je went aan repressie, en dat is precies hun bedoeling.

's Middags meegelopen in de demonstratie om de moord door politie op Mitch Henriquez een jaar geleden te herdenken. Ze wurgden hem met z'n allen. Om een grapje tijdens een festival in het Zuiderpark. De demonstratie gisteren, tegelijk een demonstratie tegen politiegeweld, ging ook daar weer naar toe, maar niet door de door politiegeweld en politieracisme getergde Schilderswijk waar een terechte en voor herhaling vatbare opstand plaatsvond de week na die moord. Een opstand omdat de Schilderswijkers die moord herkenden. Omdat zij herkenden en erkenden dat ook aan deze moord weer het etnisch profileren, het racisme ten grondslag lag. Daarom was die opstand er. Om te zeggen: genoeg. Dit moet ophouden.

De Schilderswijk gisteren: verboden gebied. No go area. De demonstratie moest zelfs aan de achterkant van het station Hollands Spoor beginnen want anders was die geplaagde wijk teveel in zicht en andersom: de demonstratie teveel in het zicht van de door de popo geterroriseerde bewoners. Dat maakte de demonstratie niet minder strijdbaar en krachtig maar wel minder groot. Het is moeilijk aansluiten bij een onzichtbare demonstratie. En het is extra lastig als daar zoveel zwaarbewapende ME en stillen omheen staan. Precies het soort lui waar je liever met een grote boog omheen loopt in het dagelijks leven. Dat de smeris in de Schilderswijk met een charme offensief probeert de gemoederen te sussen en zichzelf probeert te nestelen als een noodzakelijk kwaad in de hoofden van de mensen doet daar niets aan af. De politie is niet je beste vriend, maar je kunt hem wel beter te vriend houden en achter hun rug vervloeken: heel agga haat de politie.

De demonstratie liep door die politie omringd naar het Zuiderpark. Hey ho, hey ho! Racist police got to go! Etnisch profileren is haat provoceren! Politie schande, bloed aan je handen! Justice for Mitch!
Onder ons waren familieleden van Mitch. Ik hoop dat het voor hen een steun in de rug was. Dat wij daar met hen waren. Er was veel media aandacht voor, zodat hun eis dat recht wordt gedaan gehoord wordt. De smerissen die Mitch vermoordden hebben nog geen dag in een cel gezeten. Als het aan Van Der Steur, minister van onveiligheid en klassejustitie, ligt zal nooit meer een smeris als verdachte worden aangemerkt zelfs. Mitch zal niet de eerste en niet de laatste zijn die straffeloos door de uniformdragers wordt vermoord. Zo straffeloos blijven niet de mensen die aan dee terechte opstand meededen. Nog altijd wordt hard gewerkt aan hun vervolging en opsluiting. En niet alleen dat. De repressie die nog een opstand moet voorkomen is elke dag voelbaar.

Het Zuiderpark. De plek waar het is gebeurd. We gingen er binnen in stilte. Namens de familie was er een korte toespraak. Zij zullen niet rusten, zich er niet bij neerleggen. Er waren tranen en er waren rozen. Deze legden we bij een boom. Hier is het gebeurd. Bij die boom. Ik vraag me af hoe snel de rozen worden weggehaald. Herinnert vandaag iets nog aan de moord van een jaar geleden? Het stiltemoment zelf werd al ruw verstoord door de smeris die door de megafoon van een ME wagen schalde dat verder demonstreren verboden was. Hier en nu moest worden ontbonden en het weglopen van de plek des onheils mocht zelfs al niet meer lijken op een demonstratie. Demonstreren in de Schilderswijk, zo werd gezegd: verboden. Het wekte geen verbazing. Bijna niets wekt onze verbazing nog maar boos zijn we wel. Nee, niet boos. Witheet. Woedend. Woest. Pislink. Maar wat kun je ermee doen?

Intussen was de avond gevallen. Nog even en de aangekondigde demonstratie, in weerwil van terror burgemeester Van Aartsen van Den Haag, zou moeten beginnen: voor politieburo Heemstraat, waar Moes Saeliti zo vreselijk in elkaar is geslagen, waar de smerissen koffie drinken met de moordenaar van Rishi Chandrikasing, want die is alweer 'gewoon' aan het werk.

Die demonstratie heeft er niet kunnen komen. Er was een samenscholingsverbod. En een demonstratieverbod. Ik ben nog gaan kijken, samen met iemand anders, en we kwamen bij buro Heemstraat. Geen demonstrant te bekennen. Wel diezelfde camerabus van de smeris die tijdens de demonstratie 's middags ook iedereen filmde. Die controle- en identificatiepraktijken van de smeris vindt ook al niemand meer vreemd. Er is ook niets tegen te doen. Je kunt die camera's er niet vanaf gooien want dan sta je er gekleurd op. Zwaaien dan (nee, grapje). Dan maar naar huis. Maar daar kwam niets van. Smerissen op de fiets reden ons klem. ID bewijs tonen.

Verder ben ik niet meer gekomen. Mijn gezelschap mocht doorlopen. Ik niet. Iets met de Wet Openbare Manifestaties die alleen en vooral geldt voor mensen die ze hebben willen. “Je bent gelieerd aan AFA” heette het, en “dus mag je hier niet zijn”. Ik wist niet dat mensen die volgens hun computersystemen “gelieerd zijn aan AFA” een gebiedsverbod voor de Schilderwijk hadden, ook wanneer ze niet aan het demonstreren zijn. Maar blijkbaar is dat dus zo. En wat is er mis met “gelieerd” zijn aan de Anti Fascistische Aktie? Daar kan alleen maar een fascist problemen mee hebben, dunkt me.

Tienduizend voor Corbyn

Tien dagen na de moord op een Labour-parlementslid, twee dagen nadat met een marge van 4% de kiezers bij referendum het Verenigd Koninkrijk de Europese Unie uitgewenst hebben, willen de oude New Labourparlementariërs fractievoorzitter/partijleider Jeremy Corbyn afzetten. De Britse politiek is totaal in het ongerede.
Meer dan tienduizend demonstranten hebben zojuist gemanifesteerd op Parliament Square tegen de coup tegen Corbyn. Een massa die snel op de been is gebracht, dat dient gezegd.
Een lichtpuntje in donkere tijden (en in Spanje is na de laatste verkiezing niets van belang veranderd ten opzichte van december jongstleden).

Koppermaandag, wie kent het nog?

De tweede maandag van januari (ook omschreven als de eerste maandag na Driekoningen, wat niet precies het zelfde is) - was een gildefeest, een van de vele feesten die het volk ontnomen is in de loop van de eeuwen van disciplinering onder het kapitaal.
Ontleend:

De "verloren maandagh" werd daar "in veel vreugde en dertelheid" doorgebracht, er werd gebedeld, voornamelijk om eet- en drinkwaren, waaraan het volk zich 's avonds te goed deed, en er werden daarnaast ook "veele ongebondenheden" bedreven.

Vanaf omstreeks 1700 is de Koppermaandag meer een drukkersfeest geworden. In het Nieuwe Nederduits en Frans Woordenboek van Piet Marin uit 1701 lezen we onder Koppermaandag: slempdag der Drukkersgasten.

Het is een braaf feest geworden in de negentiende eeuw en in feite bestaat het niet meer.
Hier meer er over, waaruit ook bovenstaande (aanleiding: het laatste boek van Jacques Giele, waarin over de eerste vakbond in Nederland, die van de typografen).

Veel te sjiek voor mannenhanden

Het weer in de tijd van het jaar - herinnering aan de zomer van onder andere 1974, toen dit op ten ondergang gedoemde zeezender RNI zeer regelmatig te horen was. De primus ontbreekt in deze selectie. Nee, Goudhaantje heb ik nooit gegeten en naar mijn weten bestaat het allang niet meer. Maar wat een moeite werd er aan besteed om via muziek zoiets aan de mens te brengen.


Verbeeld ik het mij, of werd er vroeger meer moeite gestopt in de vormgeving van reclame?
De instrumentale versie als laatste zou het als curiositeit kunnen doen op de Northern Floor denk ik, zoals deze zeker is gebruikt:

Swing a little, Kim a little, reclame voor een Duitse sigaret voor dames


Bongo tune, Max Woiski Jr. & zijn Latin American Orkest
Ik zal de flexidisc nog hebben maar of hij nog draaibaar is... Maar hier hoort u hem, en kunt u horen tot welke eenzame hoogte men kon stijgen voor een eigenmerk-oploskoffie die allang niet meer bestaat, althans onder die naam.

Onanarchistische kanttekening bij een referendumuitslag

Als ik de berichten van de BBC live op televisie volg en tenslotte de vlag strijk - het is nog net donker - staat "Remain" net wat voor. Klinkt geruststellend. Dan word ik min of meer wakker gemaakt met het nieuws dat "Leave" toch gewonnen heeft. Ik blijf liggen, heb wat hazeslaapjes en word definitief wakker met het gevoel dat ik te goed ken: mijn verkering is uit. Daar lijkt het het meest op, het gevoel, verlaten, verweesd.
Nee, ik ben geen vriend van de Europese Unie, of die zich nu als superstaat gedraagt of juist als vergaarbak van economisch of politiek bijna onverenigbare landen. Maar "Leave" heeft zoveel meer consequenties, dit is zo'n ongelooflijke gok geweest dat het onbegrijpelijk is dat men hem genomen heeft. Cameron treedt af. De SNP zal zeker opnieuw, en nu wellicht met succes, onafhankelijkheid beproeven voor Schotland. De Six Counties liggen er verweesd bij, zij hebben in meerderheid voor "remain" gestemd, en wellicht daagt het besef er nu dat de liefde voor het Andere Eiland, Engeland in het bijzonder, niet wederzijds is, nooit geweest is ook. Wat een zooitje.

De heersende klasse is niet meer in staat om te heersen, de overheersten kunnen het juk echter niet afgooien, nog steeds niet, vrees ik. Het recept voor fascisme - heeft Gramsci niet zoiets geschreven??

Rondje lopen van hogerhand toegestaan

Beelden via Le Monde van de actiedag in Frankrijk, waarbij de vakbondsdemonstratie in Parijs van hogerhand tot een rondje om de kerk was gereduceerd.

Denk ik aan Brexit in de nacht, dan ben ik om mijn slaap gebracht

Op de valreep komt bij mijn Engelse gade de vraag op waarom zij niet mag stemmen bij het referendum. Dat ze geen parlementslid kan hebben, want niet behorend bij een constituency, lijkt gezien het kiesstelsel vanzelfsprekend. Maar dit referendum? Enfin, te laat, en hoe dan ook moet je stemgerechtigd zijn op de eilanden zelf. Al die Britten die verspreid over de EU wonen, en waar je nooit gejank over hoort bij alle racistische praatjesmakers over de controle op de immigratie die terug moet komen, mogen niet meebeslissen over wat toch belangrijk zal zijn voor hun toekomst.

Het referendum vergroot zowel mijn sympathie voor Corbyn (die ik al had voor zijn verkiezing tot Labourvoorman, vanwege zijn inzet voor de Chagossianen) als voor Cameron. Juist het feit dat zij niet uit volle overtuiging pleiten voor bij de EU blijven neemt hen voor mij in. Wie kan bij zijn of haar volle verstand blij zijn met de EU? Maar dan, een van de grote Europese landen, toch al tamelijk laat toegetreden en zo vaak zich als buitenbeentje opstellend, dat weggaat? Hoeveel chaos betekent het voor de EU zelf, en voor het Verenigd Koninkrijk waarvan men zich kan afvragen (maar hier wordt royaal aan voorbijgekeken) of het wel verenigd kan blijven - het is ook voor de "blijvers" geen argument. Ja, voor de Schotse en Welshe nationalisten, maar die komen nauwelijks aan het woord.
Maar de aarzelende, het-is-niet-zo-van-harte steun van Corbyn en Cameron wordt weggeblazen door de pad (excuses aan het paddendom) Boris Johnson, ook maar net bekeerd tot het vertrek-kamp en in retoriek een en al zekerheid. Staande ovatie. Beangstigend. Wil men een Leider?

Wat een ongelooflijk en in feite onverantwoord gokken met belangen van miljoenen, misschien wel honderden miljoenen mensen, heeft de Toryregering op zich genomen met dit referendum. En welke kant ook wint in dit binaire quizje waarin nogal wat op het spel staat, als het klopt dat de percentages dicht bij de vijftig procent liggen, dan is de gok nog onverantwoorder. Waar de grote minderheid ook staat, zij kan niet genegeerd worden. "Als verkiezingen iets uitmaakten zouden ze verboden worden", een vaak aangehaalde zin van Emma Goldman. Als dit in het algemeen al geldig is, het geldt zeker niet voor een referendum als dat in het Verenigd Koninkrijk donderdag.

En op zondag opnieuw verkiezingen in Spanje. De peilingen voorspellen dat Podemos, nu gecombineerd met Izquierda Unida, Verenigd Links, waarin de sterk gekrompen communistische partij het belangrijkst is, als goede tweede zal eindigen. Verwacht wordt dat de postfranquistische Partido Popular weer de grootste zal worden en het blijft de vraag of hij deze keer wel in staat zal zijn een regeringsmeerderheid bijeen te sprokkelen. De klassieke sociaal-democraten zullen er zeker geen trek in hebben als zij van de tweede plaats verdrongen worden door een formatie links van hen. Maar zouden zij wel een coalitie aangaan met de indignad@s van 11 mei 2011, de communisten en misschien linkse nationalisten in Catalonië of Baskenland? En zal, net als in Griekenland, blijken dat "de arbeiders" (om toch die term aan te houden) dankzij het algemeen kiesrecht wel het recht maar niet de macht hebben om te regeren, zoals Friedrich Engels meer dan een eeuw geleden observeerde? Podemos neemt bij alle massale verkiezingsbijeenkomsten ilusión waar: hoopvolle verwachting. Maar het woord kan tenslotte ook ons "illusie" betekenen, al wordt dit uiteraard niet bedoeld. Ik vind het prachtig hoe er op die bijeenkomsten met de republikeinse vlag wordt gezwaaid. Eerlijk gezegd houd ik verder mijn hart vast en maak ik mij geen illusie in de Nederlandse betekenis, niet na Syriza.
Misschien valt het allemaal wel mee. Alles is veel voor wie niet veel verwacht.

(Eerder verschenen op Krapuul.)

De niet te dienen almacht van Hendrik Gerhard

Waarom ik de presentatie niet heb bijgewoond weet ik niet meer - het zal wel aan het weer gelegen hebben, die doet het altijd goed - maar de speeches bij het uitkomen van de nieuwe bundel artikelen van Jacques Giele staan nu online bij Onvoltooid Verleden.
Johan Frieswijk opent een soort, hm, zou ik het berenput noemen dan, over ruzies - anders kan ik het niet noemen - binnen het kringetje van historici van de arbeidersbeweging/sociaal-historici die mij ontgaan zijn destijds. Behalve dan het gemier rond Dit zijn mijn beren! waar ik andere motieven vermoedde. Wist ik veel.
Bij mijn afstuderen werd ik als duidelijk voorbeeld van de school van Frits de Jong Edz. en Ger Harmsen genoemd, wat ik als compliment opvatte en nog opvat. Dat er meer aan deze opmerking vastzat is mij gelukkig ontgaan.

En dan Bert Altena, die de categorie identiteit wil invoeren in het onderzoek naar het arbeidersbestaan in de negentiende eeuw. Ik ben inmiddels nogal allergisch voor het woord, maar Bert licht het aldus toe, waarbij ik mijn lezersoren spits:

Wat identiteit betreft, het eerste punt, biedt het boek ruimte voor een verdieping en verscherping van het beeld van het werkmansbewustzijn. Daarbij zouden religie en de rol daarvan als legitimering van de bestaande verhoudingen meer aandacht kunnen krijgen. Jacques schrijft bijvoorbeeld dat Hendrik Gerhard zich na lid te zijn geworden van De Dageraad geheel van het geloof bevrijd had. In De Internationale en haar beoordeelaars staat echter: “Onder godsdienst versta ik dien heiligen eerbied, die ieder denkend eindig wezen gevoeld, tegenover dat groot oneindig geheel, waarop hij peinzend staard, het tracht te doorgronden, en waarvan zijn immer navorschenden geest toch het raadsel niet vermag op te lossen. Dit godsdienstig gevoel is geheel vreemd aan kerkelijke dogma's, die menschen van menschen scheiden.” Het ging daarbij om “eene almacht die voor zich zeker niet gediend kan worden, omdat zij niets behoeft, maar in hare werkende kracht de gelijkheid van den mensch verkondigd, door alle menschen met gelijke behoeften te voorzien, hierin elkander te dienen, voor allen alles te zijn: dat is de waarachtige godsdienst.”

Gerhard had zich losgemaakt van de kerk, maar zijn socialisme was dus gegrondvest op een heel bijzondere opvatting van een alom werkende almacht. Iets van geloof aan een schepping klinkt in deze woorden door. De Engelse historicus Gareth Stedman Jones heeft begin jaren tachtig gewezen op het belang van godsdienst bij vroege socialisten, dat blijkt dus ook in Nederland het geval te zijn geweest. Het uitgangspunt van Gerhard leidt eerder tot een socialisme dat de hele mensheid wil dienen, dan enkel de werklieden. Niettemin bestonden spanningen tussen werklieden en heren, ze komen vooral in Rotterdam aan de oppervlakte, zoals Jacques aanstipt. Die spanningen kwamen voort uit de trots van de werklieden op hun rol als producenten, die op deze wijze een uiterst belangrijke bijdrage aan de samenleving leverden en een daarbij passend besef van hun maatschappelijk fatsoen hadden. Het boek van Jacques is een prachtige stimulans om in deze richting verder onderzoek te doen.

(Citaat binnen het citaat met de veelzeggende spelfouten).

Ziehier de bodem waarop Krijthe zijn profetenwerk deed, waarop de christen-anarchisten van de Internationale Broederschap en Vrede stonden en later de religieus-anarchisten van Bevrijding, onder andere. Maar wellicht ook de vrijmetselaars van Lansen, zoals beschreven door Altena.
Overigens zou ik de omschrijving door Gerhard aanduiden als religieus, niet godsdienstig, maar dat is een terzijde.

Pegida: “Eigen volk eerst!” Politie: “Ga terug naar je eigen land!”

- door Joke Kaviaar -

Afgelopen zaterdag heb ik korte tijd getuige kunnen zijn van de Pegida demonstratie op het Kasteelplein in Breda, totdat smerissen ons wegstuurden onder dreiging van arrestatie. Niet meer dan vijftig waren het er, die lui van Pegida. Die andere fascisten, die in het blauw, waren met veel meer.

Bespottelijk is het om dat kopspandoek van Pegida te zien. “Geweldloos” noemen zij zichzelf. Maar ze zijn niet meer geweldloos dan de directeur en ambtenaren van de Dienst Terreur en Verrek die diezelfde avond meeliepen tijdens de Nacht van de Hypocrisie (ofwel Nacht van de Vluchteling) in een poging hun imago op te poetsen terwijl ze dagelijks vluchtelingen, gezinnen met kinderen incluis, intimideren en chanteren en laten opsluiten en deporteren.

De overeenkomst tussen beiden is duidelijk: Pegida is eveneens expliciet voorstander van racistisch en fascistisch geweld dat vanzelf voortvloeit uit hun misdadige nationalistische ideologie, getuige uitlatingen tijdens hun demonstraties, maar voert het - voorzover aantoonbaar - niet zelf uit. Dat wordt ontkend en uitbesteed, onzichtbaar en stiekem en huichelachtig.

Het geweld van de staat is gelijk aan de haat van de straat. De strategie is ook hetzelfde: het ophouden van een keurig imago. De oorlog tegen vluchtelingen in dit land wordt voor een groot deel gevoerd door middel van beeldvorming. Zowel door de staat als door de fascisten op straat wordt van zichzelf een redelijk, vriendelijk, humaan beeld geschetst, en worden vluchtelingen en moslims als bedreiging en gevaar afgeschilderd. De aldus aangewakkerde haat doet de rest. Het voor de eigen propaganda en agenda misbruiken van andere groepen die te lijden hebben onder repressie, zoals vrouwen en homo's, wordt daarbij niet geschuwd. Ditmaal presteerden de haters van Pegida het met regenboogvlaggen te paraderen. Blijf daar verdomme met je poten van af, christelijke huichelaars! Beste lezer, weet je nog: “Daar moet een piemel in”? Hoe ze dat als 'geweldloos' denken te kunnen verkopen, is mij om te beginnen al een raadsel. Het is een oproep tot verkrachting.

En dan de ME, de stillen, de smerissen met hun knuppels en boeien. Zoals Pegida de politie heeft om namens hen gewelddadig op te treden tegen anti-fascisten onder het roepen van “Ga terug naar je eigen land” terwijl op het podium van Pegida wordt geroepen “Eigen volk eerst!”, zo stuurt de DT&V vluchtelingen de dood in onder het mom van “vrijwillige terugkeer” en doet dat net zo min zelf. Zij draaien nooit zelf de deur in het slot. Uitvoerders zijn altijd de bevel-is-bevel smerissen die zich zonder schaamte overal voor laten lenen. Knuppelend en gijzelend trokken ze afgelopen zaterdag in Breda een grens tussen zogenaamd bezorgde burgers en zogenaamd gewelddadige anti-fascisten die als enige wapen een bezem of een fluitje bij zich hadden of een spandoek met “Vluchtelingen welkom”. Anti-fascisten werden van begin af aan lastig gevallen en aangevallen, in de gaten gehouden, gevolgd. Fascisten beschermd. Probeer anno 2016 nog maar eens aangifte te doen van het gebruik van de slogan “Eigen volk eerst”. Kansloos. Die gedachte is gemeengoed geworden. Die gedachte is zo gemeengoed dat de organisatie van de Nacht van de Vluchteling er die avond geen problemen mee had de overheidsdienst die deze gedachte als beleid uitvoert mee te laten lopen, omdat niemand van deelname uitgesloten mocht worden en vooral de schrijftafelmoordenaars van het institutionele racisme tegen vluchtelingen niet. Nee, dan Artsen Zonder Grenzen, die begrijpen wel wat hypocrisie is en weigeren nog langer geld aan te nemen van het moordende Fort Europa. Ik had graag deze dag zowel Pegida als de DT&V de voet dwars gezet, maar je kunt niet overal tegelijk zijn.

Het laat wel de noodzaak zien van het verzet tegen alomtegenwoordige fascisme en racisme, en wel door middel van directe actie. Het heeft weinig zin om ons te gaan beklagen bij overheidsdiensten over overheidsdiensten, of om aangifte te gaan doen van fascisme en racisme bij uitvoerders van fascistisch en racistisch beleid. Zij zijn er niet om anti-fascisten en anti-racisten te beschermen, of vluchtelingen. Zij zijn er om verzet in de kiem te smoren. De mogelijkheden van het doorlopen van beklagprocedures en het doen van aangifte zijn deel van de beeldvorming van de overheid als redelijk en tolerant repressie-apparaat. Je kunt je rot procederen om je gelijk te halen maar je krijgt het niet. Vluchtelingen kunnen tegen de afwijzing van hun asielaanvraag procederen maar kunnen in afwachting van de behandeling daarvan alvast worden opgesloten en gedeporteerd. Schone schijn en niets anders dan dat.

We moeten de kracht uit onszelf halen en mogelijkheden zoeken om het initiatief in eigen handen te houden. We moeten die maskers aftrekken. We zullen in de weg moeten staan, blokkeren, hinderen, aanwezig zijn. Telkens weer. Ik ben dit keer niet ontvoerd door de Neederlandse gestapo, maar kameraden wel. Maar wat ons anti-fascisten wordt aangedaan wanneer we de straat op gaan - een paar blauwe plekken, een paar uren cel - is lang niet zo ernstig als dat wat vluchtelingen overkomt. Het is ons voorrecht, dat van het hebben van paspoorten van EU landen, dat het blijft bij kortstondige en overkomelijke pijn.
De volledige ontrechting en dehumanisering die vluchtelingen ten deel valt is als een onstopbare stoomwals die maar weinigen in de weg durven staan en tot deportaties en de dood leidt. Zolang we dat voor ogen houden, moet het niet moeilijk zijn de repressie te trotseren. Die stoomwals, die moet kapot. Tot iedereen werkelijk vrij is. Vrij van grenzen en hekken en muren. Vrij van gedachten en uiting. Vrij van dreiging en haat.

De ene keer is het met bezems, spandoeken en fluitjes tegen Pegida, de andere keer met kniptangen, breekijzers of lucifers tegen de staat. De weg naar de vrijheid vraagt om het overtreden van wetten en het negeren van bevelen, om agitatie en sabotage. Totdat alle grenzen en gevangenissen tot het verleden behoren. Totdat het fascistische tuig verdreven is, van de straat en van hun burelen.

Lentebeeld 2016 - Beemdooievaarsbek, duinroos en meer tot slot

Zo te zien een gezonde kikker in een ander duinmeer

Een blauwe ooievaarsbek, kwam mij niet bekend voor, geïdentificeerd als beemdooievaarsbek

Geef toe, u ruikt de egelantier door het scherm heen...

Duinroos met zich te goed doende bij

Struweel in de maak

Rietorchis

En een zeewinde tot slot. In Nederland en België valt de 20ste juni nog geheel in de lente

Lentebeeld 2016 - Een geliefd duinmeer

Ik heb jarenlang niet durven kijken hoe het er voor stond, en het overtrof mijn verwachtingen, laat staan dat er vrees bewaarheid werd. Twee paraboolmeren intussen.

En een schitterend concert van poelkikkers, maar het geluid kan ik er niet bij leveren

Zoeken we op

Een watermuntgezelschap, nieuw op deze plaats

Doe mij in de oogst geloven

Het Toryregime neemt de grootste gok uit de geschiedenis van de Europese-eenwordingsgeschiedenis met het referendum van 23 juni. Dat het 't continent als geheel en het eiland apart in grote chaos kan storten is een risico dat de machthebbers nauwelijks overdacht kunnen hebben. En dan komt er nog een politieke moord bij ook. Sweet moderation, heart of this nation, desert us not, we are between the wars.



De fascisten zijn vast en zeker gedoemd te verliezen, maar hoeveel levens zullen verwoest worden...



Het orkest dat mijn hart heeft gestolen de afgelopen maanden heeft ook opgetreden bij de grote mobilisatie van 14 juni. Er zijn (nog?) geen filmpjes van. Dus een registratie van Va pensiero van Verdi, 30 april jongstleden.

Lentebeeld 2016 - Paddenvlieg

Er klopt iets niet aan deze pad, die wij van het fietspad afgeleidden om een ongeluk te voorkomen. De snuit lijkt een masker, de ogen zitten in een vlak, zoals bij mensen (en bij niet zoveel meer diersoorten) en het dier lijkt een neusje te hebben. Dat heeft het juist niet meer. Naar ik verneem wordt het aangegeten door de larven van de paddenvlieg, Lucilia bufonivora, die hun invasie beginnen bij de neusgaten en die langzaamaan de kop opeten. Een wrede speling van de natuur. We merkten pas dat er iets mis was met de pad toen we de foto maakten.
Zou het barmhartiger zijn geweest het dier aan het gevaar van overreden te worden door een fiets over te laten? Wijsheid achteraf.
Het rare gezicht tekent het dier als bestemd voor een spoedig gruwelijk einde, altijd langgerekter.

De strijd die wel gestreden mag heten – anarchisten versus marxisten

Dit wordt nogal persoonlijk, zie het als een extra grote Dubbele Boterham met Kaas. Mijn echte activistische inwijding verliep via het Biafra Actie Comité, dat zich inzette voor de erkenning van de republiek Biafra. Toen ik een enkel archiefstuk hiervan naar het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis bracht – ik moest mijn tienerkamer in mijn ouderlijk huis ontruimen na de dood van mijn moeder, 2011 – kreeg ik te horen dat er iemand op het comité was afgestudeerd. Ik heb de scriptie (nog) niet uitgelezen, het is merkwaardig te vernemen dat iemand op jouw activisme (en dat van nogal wat anderen) afgestudeerd is, terwijl je zelf het activisme van anderen – voor jouw gevoel in een ver verleden – bestudeerd hebt en nog in kaart aan het brengen bent. En toch loop je ook wat in de wolken, met de vriendelijke kwalificatie van bewogen linkse intellectueel – komaan, ik was net eerste/tweedejaars student, zeg.

De inzet bracht ook het lezen van allerhande boeken met zich mee. Het Rotbuch Nigeria gegen Biafra? was een indirecte kennismaking met Karl Marx: citaten uit het hoofdstuk van Das Kapital over de zogeheten oorspronkelijke accumulatie. Ik ben nog steeds geneigd te zeggen dat wie Marx wil lezen zonder het idee te krijgen een vertoog voor sterke staatsmacht ter wille of dankzij nationalisaties onder handen te hebben best kan beginnen bij hoofdstuk 24 van deel I van Das Kapital. De SUN was zo vriendelijk het deels apart uit te geven in 1970, toen de nieuwe vertaling van Lipschits nog moest verschijnen. En ik zal het rondweg zeggen, het lezen van Marx heeft mij anarchist gemaakt, geen “marxist”. De steun van Daniel Guérin of Maximilien Rubel was hier wat mij betreft niet bij nodig, al helpen of hielpen zij achteraf wel. Over beiden straks meer. En er was het woord van de Meester zelf, klaarblijkelijk alleen mondeling overgeleverd aan zijn niet al te vereerde schoonzoon Paul Lafargue: “Ce qu'il y a de certain, c'est que moi je ne suis pas marxiste.” Als Marx geen marxist was, waarom dan marxist zijn? Ik ben “geschoold” met de teksten zoals uitgegeven door SUN en SUA met name, en daarbij van Werkgroep 2000 – die ook een boekje van het Biafra Actie Comité had uitgegeven - De eendimensionale mens van Herbert Marcuse, benevens Liefhebben, een kunst, een kunde (The art of loving) van Erich Fromm en tenslotte Monopoly capital van Paul Baran en Paul Sweezy: geen lofzangen op de ene alwetende en de Wil van het Proletariaat pas echt belichamende Partij. En toch waren de auteurs wel marxisten. De Vierde Internationale, waar Ernest Mandel, van wie het een en ander was uitgegeven bij de SUN, de scepter zwaaide, was ver buiten beeld.

Wat binnen de studentenbeweging, zeker in Amsterdam, na de zomer van 1970 in beeld kwam was de opkomende hegemonie van de CPN en de daarmee gepaard gaande keuze voor theoretische armoede. Men vroeg om “marxisme” in de studie (algemene politieke en sociale wetenschappen) maar wat dat betekende, en dat er moeite gedaan moest worden duidelijk te maken wie of wat dit marxisme moest betekenen, kortom: zelf lezen en de houten koppen van de docenten leren wat de bedoeling was, dat gebeurde niet. Luiheid? Directieven van De Partij die al die marxisten bij voorbaat wantrouwde?

Met Marx en Bakoenin?

De anarchistische gevolgtrekkingen die ik zelf kon verbinden aan actie-ervaring en scholing terzijde of erna maakten dat ik geschriften van wat blijkbaar DE grote naam van het anarchisme was, Michael Bakoenin, pas na Guérin en bijvoorbeeld Anton Pannekoek en diens Arbeidersraden gelezen heb. De ruzies in de Eerste Internationale zijn historisch van belang, maar wat zeggen zij over het heden? Het heden van de tijd waarover ik spreek, mijn politieke beginjaren, maar nog meer over nu. Jawel, er waren begin jaren zeventig mensen die “het Chinese model” en zelfs nog het “Sowjetmodel”, om van het “Albanese model” te zwijgen, aanbevalen en dit met “marxisme” motiveerden. Dat Marcuse de Sowjet-ideologie, ook echt ideologie in de zin van vals bewustzijn, met zijn Soviet marxism aan flarden scheurde was met de eenvoudige verdachtmaking dat hij CIA-agent was terzijde te schuiven. Ja, hij had bij de inlichtingendienst gewerkt in en na de wereldoorlog, maar dat had voor een gevluchte linkse Duitse jood zijn speciale reden: hij hoopte bij te dragen aan de denazificering van Duitsland.

Mag ik mij de vrijheid veroorloven te zeggen dat ik niet diep onder de indruk was (of ben) van Bakoenin? Waar kwam die fixatie op uitgerekend deze ene man vandaan? Dit terwijl “het anarchisme” nu juist een tovertuin is waar zoveel bloemen bloeien, van William Godwin via Clara Meijer-Wichmann tot en met Jacques Ellul, van Gerrard Winstanley via Emma Goldman tot en met David Graeber en Chris Hedges (die de pest aan elkaar hebben, reden te meer ze samen te noemen). Was het Bakoenins behoefte tot het oprichten van genootschappen die nog minder betekenis hadden dan de communistische partij waar Marx en Engels in het Manifest op zinspelen, en dat wil wat zeggen? Het kan zijn. In de jaren zeventig voerde De Vrije Socialist, het fusieproduct tussen de inhoudelijk en wat vormgeving betrof best degelijke Vrije en het lawaaiige en rommelige Recht voor Allen, onder andere als motto “Voor een libertair marxisme”. Een vignet dat er bij hoorde was een portret van Marx en Bakoenin en de leuze “Met Marx en Bakoenin naar het socialisme”. Het was genoeg om de kern van de oude Vrije te doen besluiten De AS op te richten, en voor de streng-geweldlozen van het Noorden weer een blad onder de naam Recht voor Allen op te richten. In het laatste geval ging het uiteengaan allesbehalve vriendelijk.

Oriëntatie op het marxisme viel bij met wat ik uiterst ironisch gestaalde anarchistische kaders zou kunnen noemen niet in goede aarde. En achteraf concludeer ik dat er meer marxisme te vinden was in de voorafgaande Vrije en zeker in de eerste jaren ook in De AS dan in de Vrije Socialist van toen. “Libertair marxisme” stond niet voor bijvoorbeeld Guérin, Rubel of de Frankfurter Schule, waarschijnlijk was het een sjibbolet voor iets anders. Pleitbezorgers van dit libertair marxisme waren ook nogal gecharmeerd van het Arsjinow-platform, wat ik toen voor een leninistisch insluipsel hield (en ik denk hier nu nog steeds zo over). Deze terreinen waar ik mij destijds niet heb willen begeven laat ik nu dan ook rusten. Nu kom ik aan bij het Avontuur van de onmogelijke samenwerking met de enige georganiseerde tak van het marxisme die wat theorieniveau betreft iets voorstelt, het trotskisme.

Organisatiepret met trotskisten

De Federatie van Vrije Socialisten (FVS) was mede-ondertekenaar van een manifest over de situatie in Ierland, uitgaande van de juiste analyse dat Ierland in zijn geheel in een koloniale verhouding staat tot Groot-Brittannië en dat het gewelddadig handhaven van een soort apartheidsstaat in de zes graafschappen ( “Noord-Ierland”) deel uitmaakte van de koloniale opzet. Het manifest eindigde met de leuze “Overwinning aan de IRA!”, iets wat nu misschien nog meer afschrikt dan toen. Het manifest was opgenomen in een bulletin geheten Vrij Ierland, uitgegeven door het Iers Solidariteits Komitee (ISK). Het comité had geen leden, het was samengesteld op basis van deelnemende organisaties. Naast de FVS was er de Actiegroep Socialisme, feitelijk een stel dat tijdens de korte periode dat het comité bestond ook nog uiteenviel. Deze “organisatie” kon geacht worden libertair ingesteld te zijn. Dat gaf niet voor de rest van de betrokken organisaties, want dit waren de Revolutionair- Communistische Jongerenorganisatie Revolte, Proletaries Links (net de PSP uitgewerkt) en de Nederlandse afdeling van de Vierde Internationale. Degenen die deze clubs vertegenwoordigden bij vergaderingen hielden hun officiële petten goed gescheiden op en dat was nog knap zat eigenlijk. Om iets van de grond te krijgen moesten er eigenlijk meer organisaties bij betrokken worden want de trotskisten deden weinig anders dan zich koesteren in hun verzekerde meerderheid. Meerderheid waartoe? Misschien was het een peilen of men een “eigen” anti-imperialismecomité kon oprichten met anderen maar geleid door de waarachtige voorhoede. De libertaire vleugel slaagde er in het Centrum voor Geweldloze Weerbaarheid te laten meedoen, verrassend in het licht van bovengenoemde oproep maar door het wegvallen van de Actiegroep Socialisme was het overwicht van de trots nog steeds verzekerd.

Ik heb geen idee of het bewuste sabotage was dat het trotskistisch smaldeel zich niet aan de afspraak gehouden heeft publiciteit te verzorgen voor een eerste openbare avond, met beoogde inleidingen van Herman Pieterson en schrijver dezes. Er kwam om precies te zijn één geïnteresseerde op af en toen was de zaal al gesloten. Iemand van de FVS kwam op het lumineuze idee zich voor te stellen als James Connolly Society Nederland, genoemd naar een van de revolutionairen van de Paasopstand van 1916. Een meisje namens – meen ik – Revolte vond het een hamerstuk, natuurlijk was deze organisatie welkom. Ik zou het leuk vinden te denken dat zij meegaand was met in gedachten een Nachtelijk Avontuur in het bezette Instituut voor de Wetenschap van de Politiek, waar wij elkaar van kenden. Dit soort ondisciplinair persoonlijk gedoe kon natuurlijk niet getolereerd worden. De volgende keer was dit meisje vervangen als vertegenwoordigster *) en vroegen de andere trotskisten waar de geloofsbrieven waren van de Ierse moederorganisatie van deze Society. Bliksems! Toen zij een vergadering later hier weer over begonnen en het ontbreken van deze geloofsbrief voor hun een reden was de Society niet te accepteren was de maat vol. Wat dit alles met Ierse Solidariteit te maken gehad moet hebben mag men ten burele van de Vierde bedenken. De Libertaire Vleugel liep weg, richtte het Ierland Comité op en deze geschiedenis valt verder buiten het bestek van dit verhaal.

Afgezien van het persoonlijke dat politiek werd zoals vermeld in de vorige alinea was het voor mij een merkwaardige ervaring als anarchist tegenover zich noemende marxisten te staan. Ik werd aangesproken op wat men de antisemitische praktijken van een mij onbekende Oekraïense guerrillaleider noemde. Die was anarchist en daar was ik dus mede verantwoordelijk voor. Het zal volgens leninistische logica zijn, zoals in die vermaledijde biografie van Domela ook weer een soort collectieve schuld wordt gesuggereerd. Voor De Zaak, al weet ik eigenlijk niet wat die inhield, kon ik in het ISK moeilijk zeggen dat ik meer met Ernest Mandel had dan met Bakoenin – met de politiek econoom, dat wel, maar toch... Maar met het idee van een “wij” in de vorm van een organisatie van aanhangers van een -isme heb ik mede door deze wederwaardigheden afgerekend.

Marxisten om door een deur mee te kunnen

Er zijn trotskisten die de oversteek naar het anarchisme hebben gemaakt en van wie ik mij afvraag of zij het gevoel koesteren van de God die gefaald heeft. Tenslotte is het project van het trotskisme zelf, de permanente wereldrevolutie nog steeds nergens gelukt.**) Ik moet zeggen dat mij de pretenties en illusies zoals die spreken uit 'Een banier waar geen smet op rust', zoals de “proletarische oriëntatie” met de gedachte dat de Grote Kladderadatsj niet ver weg kon zijn, alsnog verbijsteren. Maar laat ik enkele namen noemen: in Nederland de mensen achter het blad Tegen de stroom in, waar ik zelf nog in geschreven heb en dat als een kortstondige vuurpijl de donkere hemel van het eind van de vorige eeuw oplichtte. En Peter Storm, geharnast blogger en activist. Grote Namen van elders: Murray Bookchin, Daniel Guérin. André Gorz is niet ver verwijderd van het anarchisme geëindigd al zal hij het niet gezegd hebben.

Dan natuurlijk de andere marxisten om door een deur mee te kunnen: eerst en vooral Gramsci, die ook als eerste marxist aanbevolen werd bij de scholing van de FVS-Amsterdam. De zich in abstracto nog wel met “de partij” identificerende kritische-theoretici, die in de praktijk niet in het leninistisch keurslijf pasten: Herbert Marcuse, Erich Fromm, Siegfried Kracauer, Günther Anders, Max Horkheimer, Theodor Adorno en Walter Benjamin. De al even buiten de denkramen van de Partij tredende auteurs van Monthly Review, die bij de voorgenoemde passen, en in het heden: de Duits/Oostenrijkse waardecritici met bijvoorbeeld hun Manifest tegen de Arbeid (“Proletariërs aller landen, stop er mee!”). Tenslotte verdienen vanzelfsprekend de marxisten voor wie de anarchisten te georganiseerd zijn zogezegd vermelding. De arbeiders (in zeer ruime zin te zien uiteraard) zullen hun historische taak vervullen door middel van de zelforganisatie in raden – dit zal het socialisme belichamen. Het radencommunisme, het lijkt haast de Nederlandse bijdrage aan het marxisme te zijn, met Gorter, Pannekoek en later nog Cajo Brendel en Sijes. En deze opsomming beoogt niet uitputtend of volledig te zijn. Al met al zullen er nog maar heel weinig marxisten rondlopen die geloven in de staat als middel om de revolutie te bewerkstelligen.

*) Zij komt evenmin als andere vrouwen die hun avonden opofferden voor dit onzalige comité voor in de grote Blom & Van der Steen. Eens te meer moet ik concluderen dat de leninistische clubs om mannen draaiden en dat latere toegevendheid aan de feministische tijdgeest toch vooral in de partijhand gehouden moesten worden.

**) C.L.R. James, nog een dierbare marxist, noemt de trotskisten – waar hij ooit deel van heeft uitgemaakt – “de komedianten van de voorhoedepartij”.

Lentebeeld 2016 - Dode appelboom in het duin

De appelboom in het duin is dood, of kun je zeggen: heeft de geest gegeven?

Zij is wel gastvrouwe van kleurige korstmossen

Meer korstmossen. En een blik op de meerstammigheid. Was zij nu wild of toch van een gekweekte pit afkomstig?

Meelopen met de Nacht van de Hypocrisie: vergeet uw oogkleppen niet!

- door Joke Kaviaar -
Wat zijn we toch weer fantastisch bezig om vluchtelingen te helpen! Kom, doe ook mee! Loop hand in hand met de schrijftafelmoordenaars van de DT&V mee in de Nacht van de Vluchteling!

Kom, doe ook mee! Hand in hand met de racistische politie van Den Haag, die schietgrage, slaande en wurgende agenten die op bevel van korpschef Musscher en burgemeester Van Aartsen mensen opjagen, in elkaar slaan, vermoorden...

Niet vergeten! Musscher die zei dat Marokkanen “barbaren” zijn en “genetisch crimineel”. Gek he, dat zijn dienders 'etnisch profileren'? Niet vergeten: de politiemoorden op Rishi Chandrikasing, Mitch Henriquez, het invalide slaan van Mustafa Sealiti op bureau Heemstraat. En zij zijn niet de enigen. Niet vergeten: al die gedeporteerde kinderen en al die kinderen die in angst datzelfde lot afwachten in de gezinslocaties en in de vorige week definitief in gebruik genomen gezinsgevangenis van Kamp Zeist. Niet vergeten: de systeemmisdaden van de Dienst Terreur en Verrek die zich zo netjes onder leiding van directrice Rhodia Maas Terugkeer en Vertrek noemt. Niet vergeten: de ijskoude repressie van Van Aartsen van het vluchtelingenactiekamp Recht op Bestaan op Koekamp Den Haag najaar en winter 2012. Niet vergeten: de gebruikelijke chantage van de Dienst Terreur en Verrek die alleen maar bleef herhalen dat wie meewerkte aan 'vrijwillige terugkeer' opvang zou krijgen. Niet vergeten: de gewelddadige ontruiming van dat vluchtelingenkamp!

Wat zijn we toch weer fantastisch bezig om vluchtelingen te helpen. Kom, doe ook mee! Loop hand in hand met de schrijftafelmoordenaars van de DT&V mee in de Nacht van de Hypocrisie. Elke meter een stap uit naam van moordbeleid verkocht als hulp. Elke meter een krokodillentraan van meelopende PvdA'ers die vinden dat ze zo'n prachtig kinderpardon hebben afgedwongen dat niets anders is dan bedrog. Niet vergeten: dit zijn mensen die verantwoordelijk zijn voor opsluiting en deportaties. Dit zijn mensen die verantwoordelijk zijn voor het de dood injagen van vluchtelingen omdat ze geen papieren krijgen of niet wit zijn. Niet vergeten.

Niet vergeten en niet in slaap vallen. Er wordt geld ingezameld door sponsoring om de vuile handen schoon te wassen. Maar als je het echt goed meent met vluchtelingen, werk je niet voor de DT&V. Dan sponsor je niet hen, maar een ander team. Dan laat je niet de deportatiespecialisten meelopen. Bah bah bah. Bloedgeld, dat is het. Stop met het ophouden van schijn. Schone schijn die ons moet doen vergeten dat hoeveel geld je ook stuurt naar prachtige projecten in de 'derde wereld', dit te niet wordt gedaan door imperialistische oorlogsvoering en wapenhandel vanuit het 'vrije' westen waar de echte vrijheid voorbehouden is aan mensen met de juiste huidskleur, religie, cultuur en papieren. Niet vergeten en niet in slaap vallen. Dagelijks worden miljarden gepompt in militarisering van de grensbewaking om zodoende vluchtelingen tegen te houden. Dagelijks meer investeringen in het instandhouden van een repressief systeem dat vluchtelingen niet alleen moet tegenhouden, maar ook moet controleren, registreren, afwijzen en deporteren. Denk aan al die bedrijven die er geld aan verdienen, aan al de instanties en hun ambtenaren die er goed van kunnen leven. Denk aan al die smerissen, marechaussees, gevangenisbewakers die de boeien en de knevels hanteren. Denk aan al die wetten die worden ingevoerd en doorgevoerd om van bestaansrecht een strafbaar feit te maken, om mensen illegaal te verklaren en een verbod op hun leven in te stellen. Denk aan computer- en beveiligingssystemen en aan vaar-, voer- en vliegtuigen die worden ingezet. Niet vergeten en niet in slaap vallen. Hekken, muren, camera's, stroomdraad. Mensen die zichzelf in brand steken.

Wat wil de Nacht van de Vluchteling eigenlijk echt zeggen? Loop mee maar wees niet kritisch? Sponsor de witwaspraktijken van de DT&V en het racistische Haagse politiekorps zodat u weer rustig verder kan slapen omdat u iets voor vluchtelingen heeft gedaan? Die ambtenaren van de DT&V gaan de maandag na 'de nacht' weer verder met deportaties organiseren. Maar vergeet dat. En vergeet ook al die vluchtelingen in de kampen in Griekenland en Turkije. Vergeet de vluchtelingen die verdrinken in de Middellandse Zee. Vergeet de vluchtelingen die hier zwerven op straat. Vergeet de vluchtelingen die zelfmoord plegen in detentiecentra. Vergeet hen. En onthoudt vooral hoe geweldig we het allemaal doen met ons allen. Hoe humaan en kindvriendelijk we zijn. Hoe beschermend en netjes. Hoe beschaafd, vriendelijk en keurig. Hoe democratisch we onze moorden uitbesteden aan fascistische dictators als Erdogan.

Vergeet je oogkleppen niet! Zet een wasknijper op je neus want dit zaakje stinkt! Loop mee in de Nacht van de Hypocrisie als u nog een plaatsje kunt bemachtigen, want meelopen, dat kan niet zomaar. Schrijf u in voor het te laat is, want: vol is vol. En wie meeloopt, die telt. Die telt als echte helper van vluchtelingen. Dat kun je maar mooi bijschrijven in je boekje van verdiensten en het maakt niet uit wat je verder doet in je leven. Is repressie je dagelijkse werk? Maakt niet uit. Het is net zoiets als een medaille halen voor het meelopen met de avondvierdaagse. Een prestatie. Iets om over naar huis te schrijven, als je dat hebt. Burgemeester Van Aartsen helpt je op weg vanuit Den Haag met zijn 'motivational speech'. Twee keer een rondje rond het Binnenhof met de oprichtster van Neerlands succesvolste intimidatie en deportatiedienst sinds WOII. Geen huiszoekingsbevelen nodig. De instemming van gans het volk. De propagandamachine draait op Goebbelse wijze op volle toeren met de medewerking van de organisatie van de Nacht van de Vluchteling die het alleen maar om het binnenhalen van geld gaat, niet om het principe.

Van de DT&V en een racistisch politiekorps moet je geen geld willen. Er zijn mensen genoeg die meelopen willen, die er geen smerige praktijken op nahouden, voor wie meelopen niet een reclamecampagne is voor de deportatiemachine. Er zijn ook vluchtelingen genoeg die een motivational speech kunnen houden in plaats van Van Aartsen. Maar het zou kunnen dat die geen verblijfspapieren hebben, een vereiste om in deze samenleving mee te kunnen doen, en dan wordt het wel linke soep onder het toeziend oog van DT&V en Haagse politie. Wie haalt de finish? Het wordt een gezellig onderonsje van elkaar de hand schuddende dames en heren. Wat een prestatie! Gefeliciteerd dat u het heeft gehaald. Dat hele eind gelopen. En daarna scheiden de wegen der gedocumenteerden en ongedocumenteerden weer. Daarna is het weer racisme as usual. Vergeet uw oogkleppen niet.

- Zie ook hier.

De algemene staking in Frankrijk van 14 juni, Toulon

In Parijs werd het weer peperspray en traangas, op sommige plaatsen elders ook - er is geen ondergrens aan waar de sociaal-democraten naar zinken.



Beelden uit Toulon, waar het in ieder geval zonnig was.

Waar bevond zich Dalrust aan de Amstel?

Karl Marx heeft op 8 september 1872 in zaal Dalrust aan de Amstel een toespraak gehouden voor de Nederlandse afdeling van de Internationale. Of die aanduiding legitiem is, is nog maar de vraag, want officieel had de Nederlandse afdeling de richting van Bakoenin gekozen. Dit was Marx, Engels en Lafargue, ter plaatse aanwezig, wellicht niet eens bekend. Het was het laatste openbare optreden van Marx wiens gezondheid al zwak was. Zijn uitspraak alhier dat in sommige landen, waaronder Nederland, de overgang naar het socialisme vreedzaam kon plaatsvinden, werd pas voor en door de geschiedenis belangwekkend.

Maar waar was zaal Dalrust? Dit artikel bepaalt de plaats tegenover waar nu het Amstelhotel is, het Vage Gebied net buiten of nog net in het centrum (nog vager geworden door de aanleg van de Torontobrug). De lommerrijke naam verwijst naar de toenmalige plaats aan de stadsrand. Het lokaal lag aan een jachthaven bij de Hoge Sluis, waar zich ook de Steenen Molen bevond. Alles is geweken voor de aanleg van de Sarphatistraat, zoals iedereen weet de mooiste straat van Europa, en de Sarphatikade. Hoe het er uit zag? Het fotoarchief van Amsterdam bevat de afgebeelde foto. het is het gebouw rechts van het midden, nog net onder de boom.
Het verhaal gaat dat de kameraden dwars door de stad hebben gelopen, zodat zij wel niet vanaf het Weesperpoortstation gewandeld zullen hebben, want zo ver was dit niet van Dalrust verwijderd. Het zal station Willemspoort zijn geweest, westelijk gelegen van de Willemspoort, nu meestal Haarlemmerpoort genoemd. Inderdaad een hele stadswandeling, later gedekt door de elektrische tramlijn 5 (de naoorlogse oosttak ervan is mijn avatar). Maat in 1872 was zelfs de paardentram er nog niet.

Bron: Ons Amsterdam, naar aanleiding van de nieuwe bundel van Jacques Giele waarover later meer.
Zie ook hier.

Dood en determinisme

Over al die gestorven beroemdheden van de afgelopen maanden valt in ieder geval te zeggen: zij danken hun beroemdheid aan het tijdvak van de beroemdheid. Niet iedereen vijftien minuten, maar wel veel meer mensen dan laten we zeggen voor de jaren zestig. Dus hoe graag ik ook rust zou willen zien op het front, het zal er niet van komen. Langzaamaan treedt men aan in de vuurlinie.

Met die beroemdheid zit het nu weer anders. "Bekende Nederlander" lijkt inmiddels een beroep waar men eigenlijk verder niets voor hoeft te presteren, en dan heb ik het nog over Nederlanders, niet over de beruchtst-beroemdste nietspresteerders met hun Armeense naam. Leszek Kolakowski geeft een mogelijke reactie op al die overlijdensberichten vorm, zij het als vertoog tegen determinisme. In eigen formulering:

Vandaag 12 juni 2016 is de begaafde pianist en componist Jan C. geboren. Ter ere van zijn toekomstige werk zal het symfonieorkest van Warschau vanavond op de radio zijn vijfde symfonie ten gehore brengen, die hij op 37-jairge leeftijd zal hebben geschreven.

Het soort bericht dat we nooit zullen vernemen. Daarom zomaar iets van het Warschaus symfonieorkest. Toch ook buitenissig: Koninklijk orkest?? Met de Moldau van Bedřich Smetana, leentjebuurspeler bij "ons" Cecilialied. Met gratis bijgeleverd gehoest.

Amnesty constateert moordpartijen op Biafranen

30 mei bestond Biafra 49 jaar - de jarige kon niet op de verjaardag verschijnen. Er werden wel voorbereidingen getroffen om de uitroeping "te vieren", en het Nigeriaanse leger was er nu ruim van tevoren bij om mensen preventief op te pakken en eventueel te doden. Amnesty rapporteert over hoe gewoon het wordt om op demonstranten in/voor Biafra in te schieten: op zijn minst zeventien doden en vijftig gewonden, maar de cijfers liggen waarschijnlijk hoger.
Vanuit het leger wordt Amnesty beschuldigd te liegen en bevooroordeeld te zijn tegen het leger.

Studenten in opstand in Papoea-Nieuw-Guinea

Studentendemonstraties in Papoea-Nieuw-Guinea zijn de afgelopen dagen met politiegeweld beantwoord. De protesten zijn gericht tegen de corruptie van de zittende regering, speciaal premier O'Neill. De demonstratie van dinsdag 7 juni was bedoeld ter ondersteuning van een parlementaire motie van wantrouwen. De parlementszittingen zijn inmiddels verdaagd tot augustus. Er werd wel al spoedig geschoten op de demonstranten; vroege berichten stelden dat er vier doden waren gevallen, het betrof evenwel zwaargewonden die in het ziekenhuis zijn opgenomen.
De premier tegen wie de acties gericht zijn doet inmiddels alsof hij het tegen stoute kinderen heeft, de toon van de koloniale zetbaas.

De negende juni van Oman

Hoevelen zullen in Nederland de negende juni gedenken als de verjaardag van de opstand in Oman, 1962? In het holst van de jaren zeventig is geprobeerd de guerrilla in die streken in bekendheid te brengen. Er is zelfs een demonstratie georganiseerd, waarbij wij de instructie vooraf kregen geen rode vlaggen mee te voeren: de nationale vlag van het sultanaat Oman was destijds een effen rood doek.

Oman heeft het geluk of ongeluk een Arabisch land te zijn waar olie te halen is. De opstand was oorspronkelijk een voortzetting van het verzet tegen de Britse kolonialen in wat bij de onafhankelijkheid Zuid-Jemen ging heten. De Volksrepubliek Zuid-Jemen zelfs, een achterland voor de guerrilla, na de onafhankelijkheid.
Met de overmoed van de jongelingschap hebben we twee boekjes gemaakt, een over het verzet in Oman en aangrenzende gewesten, en een aan de vrouwenemancipatie onder de bevrijdingsbeweging Socialisme zonder sluier geheten (dit was uiteraard het werk voor de vrouwen in de solidariteitsbeweging).

Het is niet goed afgelopen met de bevrijdingsbeweging van de Golf en Oman, het zal u niet verrassen, ook al heeft u er waarschijnlijk nooit van gehoord. Officieel was Oman inmiddels geen Brits "protectoraat" meer, maar de Britse luchtmacht heeft zoals een generaal het in die dagen zei er voor gezorgd dat de thuisbasis van de beweging, de provincie Dhofar, naar het stenen tijdperk teruggebombardeerd werd in 1975-76. Daar zijn kolonialen altijd erg goed in, van oudsher, zelfs al voor het bombardementsvliegtuig. Dit was dan onder Wilson/Callaghan, Old Labour.

Plus ça change - destijds was het Arabisch nationalisme, al dan niet socialistisch van kleur, "terrorisme" dat mede namens de door de zittende macht beleden islam bestreden diende te worden. Nu is de islam zelf terroristisch want bedreigend voor "onze manier van leven" waarmee toch vooral de olie voor "ons autootje" bedoeld wordt.
Met lichte weemoed kijk ik naar de foto's, waarvan hier een uitgelicht, die net als wat we te zien krijgen uit Rojava doet denken aan de Mujeres libres van Spanje 1936-39. Het is er net zo slecht mee afgelopen. Wat een beweging in navolging van Tunesië en Egypte had kunnen worden is in 2011 in Oman de kop ingedrukt, zoals overal elders in de Arabische wereld.

Lees hier in het Deens of desgewenst het Engels een verhaal over de vergeten oorlog.

Christen-anarchisme is nu eenmaal groen

Engelse christen-anaarchisten die ik ken raken steeds meer betrokken bij de Green Party. Jonathan Bartley dingt zelfs naar een duo-voorzitterschap met Caroline Lucas. Of de Green Christians betrokken zijn bij de partij weet ik niet zeker maar het lijkt mij wel logisch. Keith Hebden, van wie ik weet dat hij er wel actief voor is, verzorgt dit weekeinde een retraite.

Through an exploration of prayer, contemplation and action this weekend is an opportunity for discovery. It is a chance for each of us to pause and pay special attention to our souls and bodies and how intentionally we can let them belong to the
creation that shaped them.
Our bodies are the starting point of our ethical, spiritual, and inter-personal lives. For over ten thousand years we humans have produced incredible technologies but with each generation’s advances we take a step further away from our proper place as a
partner and co-learner with the rest of creation. This includes the growing distance between one and another and between us and God.
By bringing our attention back to the relationship between our earthly bodies and how they relate to the rest of the earth we find new resources for being agents for social and spiritual change. Most importantly of all we learn and lead others in seeing greater ecological care as coming home like the Prodigal Son and discovering creation running with open arms to greet us.

De Prayer Guide van de Green Christians zal u net zo verrassen als hij mij deed.

Niger Delta Wrekers verklaren oliemaatschappijen de oorlog

Het vreedzame verzet heeft Ken Saro-Wiwa de galg opgeleverd; een nieuwe generatie verzetsstrijders in de Nigerdelta is bereid tot geweld en heeft de oliemaatschappijen de de oorlog verklaard. In feite heeft het Nigeriaanse leger dait al eerder aan het verzet gedaan, maar het in puin schieten van dorpen in de delta is al sinds de dagen van Saro-Wiwa aan de gang.

Is Nigeria inmiddels een onderdeel van het VS-imperium geworden? In ieder geval heeft Shell zijn eigen militie in de Delta:

"De bewoners van de Nigerdelta leven onder geweerdreiging, niet alleen van het Nigeriaanse leger en de politie, maar ook van Shells privémilitie, die meer dan 1200 actieve soldeniers telt. Volgens interne financiële gegevens die naar The Guardian gelekt zijn heeft Shell tientallen miljoenen dollars besteed aan een "1200-koppige interne politiemacht in Nigeria, en een netwerk van stille informanten.

De documenten tonen aan dat 40% van Shells totale uitgaven aan veiligheid over de periode 2007-2009, 383 miljoen dollar, is besteed aan het beschermen van personeel en installaties in de roerige Nigerdelta. In 2009 werd 65 miljoen dollar besteed aan troepen van de Nigeriaanse regering en 75 miljoen aan "andere" beveiligingskosten, naar men begrijpt een mengsel van particuliere beveiligingsfirma's en individuen."

Ondanks u, Temer

Orchestre Debout op 3 juni op de Place de la République, bij wijze van demonstratie tegen de coup in Brazilië

Apesar de voc&etilde; van Chico Buarque

Lentebeeld 2016 - gekweekte zeldzaamheid

Grote pimpernel in de buitenbak

Witte bolderik (vraag mij af of die in het wild bestaat...); het bos in aanbouw is wel wild