De Internationale voor Werner, docent, kameraad, vriend - overbuur zelfs en waarom verneem ik nu dat hij overleden is vorig jaar 17 juli! Kanker, hoorde ik van een voormalig medestudent die ik "ook maar" op een terras gesproken heb. "Als er maar niet geschreven wordt over zijn strijd tegen de kanker", denk ik, op zoek gaand naar een bericht op het net. Maar jawel, van de school waarvan hij dolblij zei bij het bereiken van de pensioenleeftijd dat hij er nog tien jaar les mocht geven. Die jaren heeft hij net niet volgemaakt. Hij vroeg mij eens hoe ik hem eigenlijk zag. Mijn antwoord verbaasde hem en of het hem beviel weet ik niet. Ik zei: "Als een engel. Je bent er altijd plotseling als je nodig bent."
Toen ik hem, ook zo als uit het niets, zoals het hoort wellicht, leerde kennen was hij vol van het beeld van de dood van zijn moeder. Zij had om haar moeder geroepen bij haar sterven. Het is iets wat ik hem vaak in gedachten hoor zeggen over degenen die zich belangrijk en machtig achten: als zij doodgaan roepen ze om hun moeder.
Ze hebben elkaar mag ik hopen inmiddels ontmoet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten