Daniel Berrigan, profeet

Daniel Berrigan, dichter, priester, vredesactivist en meer, in deze biografische video naar aanleiding van zijn overlijden gisteren 30 april hier samengevat in de kwalificatie "profeet".



De film In the King of Prussia biedt een beeld van zijn activisme uit 1980, het onklaar maken van kernkoppen in een loods van General Electric, een van de groothandelaren in moord en doodslag.



Vertoond in Appelscha bij die enige keer dat ik er was met Pinksteren. Jaren later nog een keer vertoond in Filmhuis Cavia in Amsterdam, waarbij een inleiding zou worden gehouden over christen-anarchisme. Frans Zoer en ik werden daar ontvangen met de wonderlijke woorden: "Geloven jullie in wonderen?" Maar dat heb ik al eens verteld.

Merkwaardigerwijze heeft de Ploegscharenbeweging geen eigen site die de continuïteit in het activisme sinds de dagen van Vietnam belichaamt.
Hier een beschouwing waarin ook duidelijk wordt dat hij zich als leerling van Dorothy Day beschouwt, de christen-anarchiste die de paus nog wel aanbeval in de aandacht van het Congres van de VS, samen met Martin Luther King en Thomas Merton. Hieruit het volgende:

Hoewel hij zelf toch ook al een literaire reus was, is Berrigan het bekendst van zijn dramatische handelingen tegen de Vietnamoorlog en kernwapens. Hij heeft oproepkaarten voor de militaire dienst verbrand met zelfgemaakte napalm en heeft later kernwapens met hamers bewerkt om de profetie van Jesaja uit te voeren: "Zij zullen hun zwaarden tot ploegscharen smeden". Zijn handelingen daagden Amerikanen en katholieken uit tot zelfonderzoek naar hun verhouding tot de staat en tot het verwerpen van het militarisme. Hij vroeg zichzelf en anderen voortdurend: Wat vraagt het Evangelie van ons?

"Voor mij is Vader Daniel Berrigan Jezus als dichter,"schreef Kurt Vonnegut. "Als dit ketterij is, profiteer er van."

Voor zijn medestrijders van de Plowshares 8:

SOME

Some stood up once, and sat down.
Some walked a mile, and walked away.

Some stood up twice, then sat down.
“It’s too much,” they cried.
Some walked two miles, then walked away.
“I’ve had it,” they cried,

Some stood and stood and stood.
They were taken for fools,
they were taken for being taken in.

Some walked and walked and walked –
they walked the earth,
they walked the waters,
they walked the air.

“Why do you stand?” they were asked, and
“Why do you walk?”

“Because of the children,” they said, and
“Because of the heart, and
“Because of the bread,”

“Because the cause is
the heart’s beat, and
the children born, and
the risen bread.”