Steel het allemaal

Zag ik het nou juist dat de Triffids weer bijeen zijn voor een tournee, zonder Dave McComb uiteraard? Herinneringen aan dertig jaar geleden, Patronaat, Haarlem.


Beautiful waste


Stolen property


Save what you can

Politiegeweld tegen NuitDebout

Evacuation des intermittents du spectacle au... door LeNouvelObservateur
Het Parijse Odeontheater is gisteravond door de oproerpolitie ontruimd. Er is zogenaamd een nieuwe regeling voor de werkloosheidsvoorziening afgesproken zijn voor de precaire werknemers. Daarover is evenwel niets officieel vastgelegd. Hier meer.
De gewelddadige ontruiming van de Place de la République door de noostoestandsstoottroepen van de sociaal-democratie:



In Parijs lijkt hiermee het leven wel uit de beweging geslagen. In Clermont-Ferrand werden tasers ingezet.
Maar het is afwachten of deze repressie het verzet echt tot zwijgen brengt.

Staking en droom in Frankrijk

28 april 2016, de vakbonden hebben opgeroepen tot algemene staking in Frankrijk. De cijfers van opkomst doorheen het land in beeld

Een stuk van de demonstratie in Parijs. Het ziet er naar uit dat de permanente noodtoestand die het regime heeft uitgeroepen niet afschrikwekkend werkt...

Onder het portret van een trotskist

We hadden elkaar ontmoet in de keuken van de studentenflat - er waren twee blonde meisjes met rood aangelopen wangen, en ik vond het leuk om hun aandacht te geven en die terug te krijgen. Waar je het over hebt - geen idee, als je de opmerkelijke bezigheid "flirten" in zinnen vat, de reëel gezegde zinnen dan krijg je ongetwijfeld een hoop onzin. Ik was waarschijnlijk niet eens officieel vrijgezel toen zij er waren. Hun eigenlijke gastheer was afwezig. Dat was ook bij de volgende ontmoeting, toen ik het gezelschap een slaapplaats bood. Wat een van de twee lief noemde; zij stond zich al uit te kleden terwijl zij mijn naam vroeg. Ik gaf die, maar was door de omstandigheden te verlegen om de hare te vragen. Ik vond dat ik weg moest zijn op dat ogenblik.

Bij de volgende ontmoeting was het al aan nog voordat ik haar naam wist. Het deed er niet toe voor de wederzijdse interesse, hoe belangrijk het ook is. Ik was niet geheel vrij voor mijn gevoel maar had wel het idee dat ik "iemand" moest vinden om niet verstrikt te raken in een uitzichtloze verliefdheid. Die iemand was er dan, voor bijna drie jaar. Na de eerste nacht en dag met elkaar moest ik naar huis en ging zij naar een feest waar naar ik begreep een vriend van vroeger was. Toen zij enkele weken later bezorgdheid toonde dat zij over tijd was liet zij per brief weten dat als het "mis" was het waarschijnlijk niet eens van mij was ("het toppunt", voegde zij er aan toe). Ik vond het niet erg, zo was onze relatie, die pas relatie mocht heten toen zij er een eind aan maakte, begonnen. En zeer ouroborisch had zij dezelfde zorgen niet lang voor het einde, en ik was niet meer van plan haar bezorgdheid te delen. Ook toen was het tenslotte loos alarm. En was het waarschijnlijk niet eens van mij - wat ik nu wel in een uitdrukkelijk gebrek aan medeleven vertaalde. Nu ik het opschrijf besef ik dat mijn liefde niet meer onvoorwaardelijk was.

De voormalige vriend hing boven haar bed als foto. Het stoorde mij evenmin als de overweging die haar "het toppunt" deed schrijven. Liefde noemen we het, ik zal het woord toch maar gewoon schrijven, met dezelfde aarzeling als omtrent de rest van deze alinea's. Ex-vriend was trotskist en ik kreeg te horen dat hij het gelaten opnam dat hij verloren had van een anarchist. Er was toch geen wedstrijd geweest? Zijn portret bleef er hangen. Blijkbaar zijn er toch nog wat meer trotskisten (geweest) in Nederland dan ik gedacht heb, ik ben niemand met zijn voornaam, die ongenoemd zal blijven hier, tegengekomen in de Grote Blom & Van der Steen, het boek van het Nederlands trotskisme. Niet het portret stoorde mij, maar haar voornemen bij hem te gaan logeren bijna twee jaar later, op een ogenblik dat het niet goed ging tussen ons. Ik heb nogal duidelijk laten blijken dat ik het niet op prijs stelde dat zij ging, een beetje tot mijn eigen verbazing want ik had mij nooit negatief uitgelaten over haar contacten. Zij ging - en bracht mij een bliksembezoek op de terugweg, waarbij zij mij een orchidee gaf en zei dat zij het zo op prijs stelde dat ik tenminste niet zo mannelijk was. Een wonderlijk compliment evengoed, maar ik mocht het als een compliment zien.

Twee maanden verder, ik kom op bezoek, gewapend met een retourbiljet want ik was van plan het uit te maken. Iets wat zij niet wenste toe te laten, "ik ben zo bang je te verliezen". Ik was zwak, al ben ik nooit meer daar geweest, zij kwam nog wel naar mij toe daarna, zolang het duurde. Maar het portret praatte ik boos en zinloos van de muur. Het was een andere foto van dezelfde trotskist. Zij vond het zo'n mooie foto maar als ik het er moeilijk mee had zou zij hem verwijderen. Ik zou niet weten of dit gebeurd is.

En hier eindigt een min of meer therapeutisch geladen verhaal over wisselwerking tussen anarchisten en trotskisten dat ik niet aan het komende nummer van De AS toevertrouw - dit is al gevaarlijke gok genoeg.
Het persoonlijke is politiek, moeten we altijd maar zeggen. Tamám.

Een pot haat: de fascist Erdoğan, de racist Umar, en de EU vluchtelingenjagers Samsom, Rutte, Dijkhoff e.v.a.

- door Joke Kaviaar -
De racistische vluchtelingenhaatster Umar en de fascist en massamoordenaar Erdoğan verdienen elkaar. En ook: De fascist Erdogan en de vluchtelingenhaters Rutte, Samsom, Dijkhoff en alle andere EU-leiders verdienen elkaar. Ik nodig hen allen uit aangifte te doen als ze zich door mij beledigd voelen, gewoon omdat het kan. Vrijheid van meningsuiting is in Neederland ook selectief, dus doe je best.

Terwijl miss Ebru Umar driftig 'Fuck Erdoğan' roepend (wow, wat een inhoudelijk statement overigens – NOT!) een rechts-populistische martelaarstatus ambieert en in één moeite door alle in Neederland wonende uit Turkije afkomstige burgers als Erdoğan-aanhang over één kam scheert, wordt in de Tweede Kamer vandaag gesproken over het opschorten van de gesprekken met Turkije over het toetreden tot de EU. Moedig hoor allemaal. Wat worden er toch weer een principiële standpunten ingenomen. Kuch.

Intussen heeft niemand, maar dan ook niemand, het in het publieke debat over de misdadige deal die de EU zelf op voorstel van Samsom heeft gesloten met de Koerden uitmoordende fascist Erdoğan om 'ons' tegen betaling van 6 miljard euro van het 'vluchtelingenprobleem' af te helpen. Sterker nog: miss Umar twitterde over diezelfde vluchtelingen die vanuit Turkije op zee naar Griekenland verdrinken nog recentelijk: "Nul medelijden". Volgens mij zijn Ebru en Erdoğan het stiekem eigenlijk wel eens over het EU beleid dat vluchtelingen met hulp van Turkije de dood in jaagt. Erdoğan, terrorist pur sang en bepaald niet beter dan de IS, jaagt vluchtelingen persoonlijk zelf over de kling door hen naar IS grondgebied in Syrië te deporteren of terug te laten schieten. Zo rapporteerde ook onlangs nog Amnesty International.
Turkse grenswachten schieten bij herhaling uit naam van de Turkse staat en de EU op vluchtelingen aan de grens met Syrie en vallen bootjes aan van vluchtelingen . Umar heeft dus eigenlijk een soort haat-liefde verhouding met Erdoğan maar ja, het is een blijft een 'Geitenneuker', synoniem voor: 'Turk'.

Intussen worden massaal vanuit de EU Afghanen gedeporteerd, want net als Turkije is Afghanistan een vrij en veilig land als het de EU zo uitkomt. Kan er met een dictator worden samengewerkt en in wapens gehandeld, dan graag. Maar laten we het er vooral niet over hebben als één van 'onze' mensen er in het nauw komt. Dan doen we aan symptoombestrijding uit eigenbelang.

Voor miss Umar nog dit: niet alle Turken, al dan niet woonachtig in 'Neederland', zijn Erdoğan-aanhang en Grijze Wolven en verdienen het door haatzaaiend uitschot als jou te worden uitgemaakt voor 'geitenneukers' en wat al niet meer. De in Neederland wonende Turken hebben zelfs last van de terreur van Erdoğan, die het verzet tegen zijn regime ook hier wil smoren. Erdoğan wordt daarin zelfs bijgestaan door de Neederlandse staat: toen in oktober 2014 de gezinsgevangenis voor vluchtelingen op Kamp Zeist in gebruik werd genomen was de familie Karabulut als eerste slachtoffer van Teevens nieuwe deportatiebajes voor kinderen en hun gezin. De van oorsprong Turkse ouders van het gezin hadden de martelingen en de cellen van Erdoğans Turkije van wel heel dichtbij jarenlang meegemaakt maar kregen hier toch geen asiel. Turkije is een veilig land, weet u wel, en dit is dus wat Neederland doet met de oppositie van Erdoğan die hier asiel komt vragen. Maar goed, volgens Umar bestaat er niet zoiets als oppositie tegen Erdoğan, behalve jouw eigen heldhaftige kruistocht op internet, en zijn alle Turken 'Nederturken met NSB gedrag'. Ga je mond wassen, racist!

De grote bek die nu politiek wordt opgezet over Umars zelfverkozen 'lot' dat niets anders dan het haatzaaien weer eens dient, is hypocriet en nationalistisch, want slechts de 'eigen' persmuskieten genieten de bescherming van Neederland, niet de in Turkije of in Neederland in het nauw komende oppositie van onder andere academici, noch de Koerden, noch de vluchtelingen in Turkije. De burgers die oppositie voeren tegen al die haatzaaierij en fascistische terreur worden door vuilbekken als Umar op de grote hoop gegooid uit naam van de heilige vrijheid van meningsuiting. Tegen Ebru heb ik nog een laatste ding te zeggen: Ebru, veel succes met je status van racistische martelaar, want jij bent het middelpunt van het universum en jouw leven en veiligheid gaan boven dat van ieder ander, vluchtelingen incluis. Moge je huis instorten en dat van Erdoğan ook.

Oproep tegen de staat is opruiing

De dubbele standaarden van de Nederlandse justitie en de staatsmedia worden door dit bericht wel heel sterk geïllustreerd.

Indymedia meldt:

Afgelopen zondagavond is er in Den Haag iemand gearresteerd op verdenking van het plakken van de Anarchistische Muurkrant. Hem wordt nu opruiing tegen het gezag, het aanzetten tot geweld en het plakken van posters ten laste gelegd. Hij is in verzekering gesteld en het OM wil hem donderdag voorgeleiden bij de rechter commissaris om hem nog langer vast te kunnen houden.

Dit is de tekst waarom men in Nederland langer dan vijf dagen wordt vastgehouden:

Weg met de politie en de staat. Leve de opstand!

Over de opstand in de Schilderswijk

In de zomer van 2015 woedde er een opstand in de Haagse Schilderswijk. Een opstand tegen de dagelijkse onderdrukking en het racisme van de politie. Tegen de verstikkende realiteit van uitbuiting of werkloosheid. Een opstand van mensen die braken met de normaliteit van staatsrepressie: de rollen werden omgedraaid en de politie werd de straten uitgejaagd. De moord op Mitch Henriquez, de zoveelste racistische politiemoord, was de vonk die de opstand deed oplaaien. Laten wij niet vergeten, laten wij niet vergeven!

Door politici, de media, moskeeën en allerlei buurtclubjes werd de opstand weggezet als een ordinaire rel. Als een criminele daad waarvan de daders hard gestraft moesten worden. Maar geloof niet hen, de organisaties die van subsidie van de staat overleven, zij die hun eigen agenda willen voeren over de ruggen van de onderdrukten, zij die de onderdrukten uitverkopen om met de machthebbers om de tafel te kunnen zitten. Dat mensen in wijken als de Schilderswijk worden onderdrukt is wel duidelijk. Niet aangenomen vanwege je naam of uitgebuit voor een hongerloontje terwijl de bazen, grote bedrijven, politici en banken zich verrijken.

Het is de in de staat geïntegreerde racistische zondebokpolitiek die mensen van kleur de schuld geeft van armoede, huisvestingsproblemen en bezuinigingen, enkel om mensen tegen elkaar uit te spelen. Maar vluchtelingen, Marokkanen en Surinamers zijn niet de oorzaak van deze problemen. Het probleem zijn de politici en de staat die alleen de belangen behartigen van de bazen en grote bedrijven, en het is de moordende politie die dat alles, kosten wat het kost, beschermt.

De opstand in de zomer van 2015 was geen ordinaire rel. Het was een legitieme opstand tegen alles wat ons onderdrukt. Het was een opstand tegen de politie die ons op straat terroriseert. Tegen de controlewaanzin van cameratoezicht, ID controles en het zogenaamde 'zero-tolerance beleid' die we alleen in arme wijken zien. Het was een opstand van een gemeenschap die zich niet langer door politieke spelletjes laat verdelen. Jaren lang is er gepraat en gevraagd om verandering maar niemand wilde luisteren. Dan is de enige optie om keihard in opstand te komen. Voor onze waardigheid, voor ons bestaan.

Zij die in opstand kwamen en weigerden te buigen voor onderdrukking en repressie zijn de mensen die hun waardigheid niet zijn verloren. Het zijn juist die mensen die hoop bieden op een andere, een betere toekomst! Laat deze zomer een hete zomer worden!

Weg met de politie en de staat! Leve de opstand! Leve de anarchie!

Beelden van Portugal vóór 25 april

Portugal voor 25 april 1974 in, naar de aankondiging zegt, honderd foto's. De eerste serie beelden uit Alentejo komen nog overeenn wat ik heb kunnen zien na "25 april" ter plaatse. Gestrekte armen van het Legião Portuguesa, en dan later toch demonstraties, universiteitsbezettingen, verzet. Waar moed voor nodig was en, zoals het heet, klasseverraad. Alsnog mijn bewondering.



Een tijdlijn van de jaren zestig, ook aan de hand van foto's



Portugal vóór 25 april - beeld en geluid...

Odeontheater Parijs bezet

Een bezetting met grote symbolische waarde: het Odeontheater vanavond bezet door wegwerppersoneel en studenten in actie tegen de "hervorming" van het arbeidsrecht - de aanleiding tot de onrust culminerend in Nuit Debout. De oproerpolitie heeft het gebouw omsingeld.
Le Monde over de bezetting.

De nieuwe wereld op het plein

Voor de Nieuwe Wereld< Symfonie nr. 9 van Antonín Dvořák, vierde deel, gespeeld door losse sympathiserende muzikanten op de Place de la République woensdag 20 april 2016, Orchestre Debout, bijeengebracht via "sociale media".
Symphonie fantastique van Hector Berlioz door het Symfonieorkest van de Deense Radio
dir. Rafael Frühbeck de Burgos


Nou vooruit, de hele Symfonie nr. 9 door hetzelfde Deense omroeporkest, onder leiding van Joshua Weilerstein

Hoe kraken anno 2016 nog steeds kan

Als ik de hele nieuwe kraakhandleiding heb doorgespit kijk ik naar het impressum, voor veel lezers niet het eerste doel, wel van belang voor titelbeschrijving of recensie. Het is aanleiding tot een verraste glimlach: Het Fort van Sjakoo. Kijk eens aan – toen ik deze bij een kraak in een Commercieel en Toeristisch Interessant Binnenstadsstraatje ter plaatse kocht vertelde ik aan de colporteur (het was tevens de presentatie van het boek) dat ik er misschien wel duizend verkocht heb. De Handleiding voor Krakers ging als hete broodjes over de toonbank in het Fort, was vaak het bestverkochte boekwerk van de maand – ik heb een tijdje top-10en samengesteld voor de aardigheid. Het handboekje is zeker al meer dan veertig jaar in omloop.



De nieuwste editie is uitgebreider en informatiever dan ooit en bevat ook wat relativerende zelfspot: over de eigen subcultuur van wel heel erg veel bier drinken en herriebandjes, daar kon je zo'n veertig jaar geleden echt niet meer aankomen. Wat ook inmiddels grondig veranderd is: de speculant/eigenaar heeft tegenwoordig de strafwet achter zich. Die werkt niet per definitie, maar ontruimen zonder civielrechtelijke is wel gemakkelijk geworden. Daarnaast – het wordt nog niet eens gesignaleerd – is “de vijand” ook veel groter geworden. Was ooit de woningbouwvereniging een potentiële bondgenoot bij het legaliseren, nu is zij als corporatie zelf vaak speculant, op last van of in overleg met “de overheid”. Er is meer dan ooit reden om te kraken, maar het is moeilijker geworden, en de bezigheid is zeldzamer. Er waren dan ook wat VVD-nonvaleurs, ongeveer een pleonasme, die het boek verboden wilden krijgen, als aansporing tot illegale bezigheden. En uiteraard wordt het verbod op kraken van harte ondersteund door VVD-bijwagen PvdA, want Jet Bussemaker is inmiddels minister.

Wie het wil of kan wagen kan in de nieuwste editie zoals gezegd waarschijnlijk de grootste schat aan praktische informatie aantreffen uit de geschiedenis van de kraakhandleiding. Dat mag een aanbeveling waard zijn. Via een Kraakspreekuur bij u in de buurt...

– [N.N.], Wat niet mag... kan nog steeds – kraakhandleiding 2015/2016. [Amsterdam]: Het Fort van Sjakoo, [2016]. 85p. ISBN 9789077749005 Prijs facultatief.

Wanneer de Klassenstrijd begon

Wat mij verrast bij het lezen van wat best eens, in ieder geval voor lange tijd, de enige geschiedenis van het Nederlands trotskisme zal zijn is de observatie dat Ernest Mandel nogal wat revolutionair optimisme uitdroeg. Of het aan hem lag dat deze verwachting dat de grote kladderadatsj om de hoek lag ook door de afdeling van de Vierde in Nederland werd gekoesterd. Men nam toenemende strijdbaarheid van de arbeiders waar en die vroeg om een voorhoedepartij? Een voorhoedepartij, wat zeg ik? DE voorhoedepartij, potjandorie, en die werd gevormd door ongeveer de lui die ik had leren kennen in het onzinnige rondedansje van het Iers Solidariteits Komitee, 1972. Een handjevol studenten en een oude voorman.

Een van de vele kleine fouten die het boek ontsieren is bijvoorbeeld de datering van het blad Klassenstrijd. Dit zou pas in 1976 zoniet 1977 uitgegeven worden. Het was 1975. Ik kan dat uitstekend onthouden, omdat bij een demonstratie in verband met de Nieuwmarktontruiming dit blad gecolporteerd werd, op het Rokin in ieder geval. Onvergetelijk hoe Louis van het Steuncomité niets anders hoefde te doen dan de uitspraak "Klassenstrijd" van die roepende colporteur in mijn oor na te doen. Ik moet nog steeds schateren bij de gedachte. Dat wordt nooit iets met die lui, kon je toen concluderen, laat staan nu.
Ach, Louis is al decennia lang niet meer. Bij die gedachte bevriest mijn lach weer. Enfin, in 1975 begon de verschijning van (zuinig bekakt mondje) Klassenstrijd, niet later.

Kinderen in Australische concentratiekampen psychisch kapotgemaakt

"Cohorten" - enfin, de helft van uit de vluchtelingenconcentratiekampen op Manus of Nauru naar Australië overgebrachte kinderen van vluchtelingen lijdt aan geestelijke ziekte(n). Een niet onverwacht resultaat waar het regime in Canberra dan wel weer trots op zal zijn: afschrikking.
The Guardian meldt het met meer.

De bloedige week in Parijs en in Frankrijk

"La France s'ennuie? Mais non..."

Revolutie en schone lucht

"De revolutie is in de lucht", Chris Hedges kan zijn enthousiasme over DemocracySpring en DemocracyAwakening niet onder stoelen of banken steken. Wellicht omdat hij er zelf bij opgepakt is, blijkbaar niet zo lang dat hij niet zijn stukje voor Truthdig kon schrijven. Arun Gupta is hier een stuk sceptischer.

Revolutie in de lucht, kun je er over schrijven zonder Frankrijk en Nuit Debout te noemen? Of zelfs in eigen land bijvoorbeeld de bezetting van de Low Library van Columbia University, om desinvestering in de fossiele-brandstoffenwinning van de universiteit af te dwingen. Hier mensen die iets riskeren, zoals de afgebeelde, Iliana Salazar-Dodge, Mexicaanse inwijkelinge:

Ik droom van een wereld waarin we kunnen erkennen dat onze handelingen deel uitmaken van de natuur. En dat, om een rechtvaardige, houdbare toekomst voor onszelf en toekomstige generaties, wij moeten ophouden met investeren in ondernemingen ide profiteren van onze zelfvernietiging en in plaats daarvan inversteren in echte oplossingen die voortkomen uit gemeenschappen die het meest getroffen worden door de klimaatverandering.

Overigens voert zij campagne voor de onwaarschijnlijke presidentskandidaat Bernie Sanders.

Site van Columbia Divest for Climate Justice.
De bezetters worden bedreigd met schorsing.

Lentebeeld 2016 - straatmadelieven ver te zoeken

Symbiotisch geheel tegen gevel: daslook, maagdenpalm, helmbloem

En daslook met troshyacint

De grote tijd van de paardebloem moet officieel nog komen, voor klein hoefblad is het bijna voorbij

Ik kende winterpostelein als wilde plant, maar men kweekt hem dus ook - en hij bloeit om deze tijd

Beslist stoffig...

Dusty Springfield wordt in het zonnetje gezet op een BBC-kanaal dat ik niet kan zien. Dus de zaterdagsessie aan haar besteed.


I'll try anything


In the middle of nowhere - met Madeline Bell, Kiki Dee en Lesley Duncan als achtergrondzangeressen


Get ready - zangeressen bij deze playback niet in beeld

De oorlog tegen het boekhandelswezen

Als ik op bezoek ga bij boekhandel Evenaar, na dit "elders" geschreven te hebben, verneem ik dat de eigenaressen niet van zins zijn zomaar te vertrekken omdat
de patjepeeërde investeerder tevens raadslid van D66 die eigenaar is van het pand hen er via civiele procedure uit wil krijgen. Zo gaat het tegenwoordig nu eenmaal, mij dunkt dat ik het zelf ondervonden heb: huurders zijn aan de Marktvereerders overgeleverd.Als ik wil opmerken dat het toch een speciaal boekhandelshoekje in de stad is verneem ik dat Au bout du monde met stille trom vertrokken is. Verschraling is nog een te zwak woord. Dit is een oorlog tegen cultuur. Geen idee hoe die tot staan te brengen zou zijn.

De pisvlek en het Mariahangertje

Emekiro heet de bundel van uitgeverij Zirimiri Press, het betekent "langzaamaan, stap voor stap". Er zijn verhalen van zes Baskische schrijfsters van nu in bijeengebracht in Nederlandse vertaling, wat uniek genoemd mag worden. De schrijfsters mogen Baskisch zijn, en het blijkt uit allerlei bijzonderheden, maar de thematiek van elk afzonderlijk verhaal is niet aan een natie gebonden: er stijgt geen verdrongen Volksziel uit omhoog. Goddank. Het verhaal waar de door mij gegeven titel van dit stukje naar verwijst geeft op allerlei niveaus te denken. Is het 't verhaal van een vrouw die lichamelijk verval opmerkt? Zo wordt het wel in de blurb van de uitgeverij weergegeven. Ik las er andere dingen in.
Het lijkt mij dat het niet goed is het uit de doeken te doen of na te vertellen, ge moet het zelf maar lezen. De gegevens staan op de gelinkte site.

Algemene staking op Mayotte

Toen de Comoren zich in 1975 eenzijdig onafhankelijk verklaarden (waarop snel een door huurlingenleider Bob Denard gesteunde coup volgde) bleef het eiland Mayotte afgescheiden van de archipel als los deel van de Franse republiek. Het is thans een overzees departement. Zo Frans zal het ook weer niet zijn, dat er sinds het uitbreken van het verzet tegen de arbeidswet El-Khomri een door alle vakbonden gesteunde algemene staking gaande is, die handig uit de pers in Frankrijk wordt gehouden.
De staking gaat om gelijke rechten, iets waar op de Franse Antillen eerder voor gestreden is. De stilte rond de algemene staking elders is oorverdovend - het minste wat bij Nuit Debout aan de orde kan zijn is solidariteit met de strijdende Mahorais.
Het armste stukje Frankrijk eist de aandacht.

Niettemin bedankt, Perú

Laat ik eerlijk zijn: eerst zag ik de mooie jonge vrouw, die ¡Gracias Perú! zei op een langskomende foto. Dit wekte de indruk dat zij de presidentsverkiezingen gewonnen had - Veronika Mendoza namens Frente Amplio, zoals de linkse uit een coalitie gevormde partij in sommige Latijnsamerikaanse landen heet. Maar neen, Frente Amplio is als derde geëindigd met een kleine 19% van de stemmen, achter een rechtse ex-minister Kuczynski met 21% en de dochter van Fujimori met 39%. Met zo'n uitslag en een kleine afstand tussen de nrs. 2 en 3 zou Frente Amplio het verschil kunnen maken met een stemadvies voor de tweede ronde, maar Mendoza onthoudt zich hiervan.
De partij lijkt de bescherming van dieren zowaar ook serieus te nemen.
Mendoza spreekt Quechua als haar tweede taal, Frente Amplio heeft zelfbestuur voor de oorspronkelijke bevolking op het programma en staatsbeheer van delfstoffen. Maar goed, het heeft niet zo mogen zijn - bedankt, Perú.

Lentebeeld 2016 - 42 maart in Amsterdam (en een vleugje 41 maart)

In overweging nemend dat ik niet dichterbij kon komen zonder het diertje geschrokken te doen opvliegen, vind ik deze tweede dagpauwoog van het jaar redelijk goed gearresteerd

Veel klein hoefblad nog en wat paardebloemen op wat de duurste grond van Amsterdam heet te zijn

Stoelen klaargezet voor het College van Bestuur UvA/HvA, met de rode loper, op de eerste verjaardag van de ontruiming van het Maagdenhuis (stukken mooier weer). Er kwam niemand opdagen, het Maagdenhuis was preventief gesloten. Men is bang...

Rood-zwart op de trap en het bordes van het Maagdenhuis, 11 april 2016

Het bordes vanmiddag

Marx, theoreticus van het anarchisme

Een uiterst belangwekkend document, naar mijn niet al te bescheiden mening, Marx, théoricien de l'anarchisme van Maximilien Rubel, is online te vinden. Ook voor wie Frans bezwaarlijk vindt, in het Engels. Seán Sheehan, in zijn Anarchism maakt veel ruimte voor Marx en de onhoudbaarheid van het afwijzen in anarchistische kring, maar zo ver als Rubel gaat hij niet.
Ik kom hier later op terug.

Liefde is sterker dan oorlog

The workers' song, Barrie & Ingrid Temple (geschreven door Ed Pickford)


Le chant des ouvriers, (Pierre Dupont) uitvoerenden onvermeld


Le chiffon rouge, Michel Fugain, met beelden van de breedgedragen studentenopstand in Québec van 2012. Het rode vierkantje duikt op in Engeland, Nederland vorig jaar en dezer dagen in Frankrijk

De andere wereld aan het eind van de horizon

Ergens, ver ten westen van deze landen, dicht bij het einde van de wereld, ligt een eiland. Je hebt het ooit in je dromen gezien. Er zijn lange zandstranden, schuilplaatsen in de rotsen, stormachtige zeeën. Van de heuveltoppen aan de meest westelijk gelegen oever kun je soms een glimp opvangen van Tír na mBan, het Vrouweneiland, ver weg aan de horizon. Ergens aan de stormachtigste zijde van die meest westelijke oever is een grot, waarvan men zegt dat de Oude Vrouw van de Wereld er ooit woonde, met haar metgezel de Bedriegkraai - maar ik heb nooit iemand ontmoet die die grot heeft gevonden, hoewel velen er naar gezocht hebben, en hoewel velen zijn verdronken bij hun speurtocht. Misschien is zij nog steeds daar, fluisteren de mensen, daar bij haar grote vuur, terwijl zij in de soepketel roert met alle zaden en alle kruiden en de essentie van al wat groeit en leeft in de wereld er in. Misschien is zij daar nog steeds, werkend aan het allermooiste weefsel, met de franje van steles van zeeëgels. Dag en nacht weeft zij de wereld tot stand. Misschien is zij daar nog, terwijl zij zingt boven de botten van alle verhalen van de wereld, zingt zij ze opnieuw tot leven...

Laat u betoveren door Sharon Blackie (h/t: Acorn)

Op! op! ten strijde

Een geslaagde vertaling van "Nuit debout" vind ik een moeilijke kwestie, omdat de intertekstualiteit met de aanhef van De Internationale het idee achter deze nachten juist doorkruist in het Nederlands: Ontwaakt! Maar het is de bedoeling wakker, op, staande te zijn. Nachten van ontwaking lijkt mij de beste benadering, maar dit mist dan weer de kortheid van het Frans en de andere Romaanse talen waarin intussen hiertoe opgeroepen wordt.

En dan vind ik een Franstalig-Belgisch filmpje van de drie gangbare coupletten, met onder andere als illustratie Millet's Les glaneuses, waar Ton Lemaire in zijn Verre velden over schrijft. In het filmpje ook een schilderij van de mij onbekende Pierre Paulus, Ouvrier au sac. Zakkendrager, of is het zaadsjouwer zoals Cor Bruijn beschrijft, het was een ambacht dat bekwaamheden vroeg die verloren zijn gegaan in de wereld die men ontwikkeld wenst te noemen. In 1805 kwam degene wiens namen ik draag uit het Kleefse naar zwart Schiedam om zakken te gaan dragen. Ik heb mijn voorzaat eigenlijk nooit als zwoeger voor ogen gezien die in een filmpje voor de Internationale kon figureren. Een bijzondere ontmoeting, dit schilderij.

Geen kind aan de kant! - demotour

Het vluchtelingendebat doet veel stof opwaaien. De meeste aandacht gaat uit naar vluchtelingen die nieuw in Nederland aankomen. Maar het lijden van vluchtelingenkinderen die al langere tijd hier zijn, voltrekt zich onzichtbaar en in stilte. GEEN KIND AAN DE KANT organiseert in mei twee demotours om samen met de vluchtelingen in de gezinslocaties te demonstreren voor de rechten van vluchtelingenkinderen.

In Nederland wonen honderden vluchtelingengezinnen in zogenaamde ‘gezinslocaties’. Vaak wonen ze daar al jaren, meestal op één kamer per gezin. De kinderen gaan naar Nederlandse scholen en hebben Nederlandse vriendjes en vriendinnetjes.

Kinderpardon

Voor hier gewortelde kinderen kwam er in 2012 de Kinderpardon-regeling. Maar in de praktijk blijkt dat 98% van de kinderen wordt afgewezen, omdat het onmogelijk is om aan de talloze voorwaarden te voldoen. De meeste kinderen worden afgewezen omdat ze ‘niet voldoende meewerken aan terugkeer’. Vanuit Defence for Children en Kinderombudsman Marc Dullaert kwam er al eerder kritiek op het Kinderpardon.

Invallen, opsluiting en uitzetting

Vluchtelingenkinderen en hun ouders leven jaren in onzekerheid. Daar komt de voortdurende dreiging van gedwongen terugkeer bovenop: wekelijks worden meerdere gezinnen voor zonsopgang door de vreemdelingenpolitie van hun bed gelicht, waarna ze worden overgebracht naar de gezinsgevangenis Kamp Zeist. Van daaruit worden ze op het vliegtuig gezet naar het land van herkomst, terwijl dat voor de ouders vaak een levensgevaarlijke situatie oplevert en de kinderen zich daar niet meer thuis voelen.

Uit de getuigenverklaringen van de kinderen en hun ouders blijkt dat niet zelden bij de politieinvallen en de uitzettingen geweld wordt gebruikt. De vluchtelingen in de gezinslocaties kampen naast vluchttrauma’s en langdurige onzekerheid over de toekomst, ook met gedwongen inactiviteit, weinig financiële middelen en een verbod om de gemeente te verlaten.

Rechten van het Kind

Nederland tekende in 1995 het VN-Kinderrechtenverdrag. Maar met de behandeling van vluchtelingenkinderen en hun ouders in de gezinslocaties en gezinsgevangenis worden de Rechten van het Kind dagelijks geschonden. Dat blijkt ook uit talloze onderzoeken en publicaties van experts en academici.

GEEN KIND AAN DE KANT zet zich samen met de vluchtelingenkinderen, hun ouders en tal van organisaties in voor:

• een onvoorwaardelijk Kinderpardon voor hier gewortelde kinderen
• het stoppen van politieinvallen in de gezinslocaties en de daarop volgende opsluiting en uitzetting

Nadere bijzonderheden alhier.

Knuppels en traangas - de effectiefste radicaliseerders

Het verzet in Frankrijk is inmiddels niet meer alleen de zaak van scholieren en studenten. Op de eerste dag van stakingen, blokkades en demonstraties volgde L'Obs een zeventienjarige scholiere die als organisator wordt aangeduid. Het geweld van de politie zal, zoals zo vaak, voor de radicalisering die zij eigenlijk niet verwacht, zorgen.


Op de 36e maart volgens de actietijdrekening, 5 april dus, werd opnieuw geblokkeerd en gestaakt en gedemonstreerd - dit apart van de algemene vergaderingen van de Nuits Debout in diverse steden. "Waarom is er zoveel politie ingezet tegen ons?" De verrassende naïviteit herinnert aan het Maagdenhuis vorig jaar.

Oorlog bij volmacht in de Kaukasus

Dit klinkt als een 1975/Oost-Timor-reprise, maar dan met betrekking tot Nagorno-Karabach (Artzach): donderdag 31 maart ontmoet de monarch van Azerbeidzjan de VS-minister van buitenlandse zaken, die vindt dat "de kwestie" nu maar eens opgelost moet worden, en zowaar - op 1 april valt Azerbeidzjan de feitelijk al 22 jaar onafhankelijke Armeense republiek Artzach aan. Het gebied dient dezer dagen als opvangplaats voor de gevluchte Armeniërs van Syrië, die dus eigenlijk in de zoveelste generatie opnieuw op de vlucht zijn gejaagd en als het aan het Azerische regime ligt nog maar eens. Het is opmerkelijk hoeveel waarde het regime in Washington lijkt te hechten aan het (post)-stalinistische schuiven met grenzen binnen de USSR en daarmee met het bestuur over volkeren. De toewijzing van de Krim aan Oekraïne is heilig, en iets dergelijks lijkt te gelden voor het Armeense Artzach bij Azerbeidzjan. Er zijn geopolitieke en corporate-belangen in het spel, en dat de grote regionale machten Rusland en Turkije in dit geval weer eens tegenover elkaar dreigen te komen staan maakt de VS niet uit.
Wapenstilstanden houden geen stand. Een nieuw front in Wereldoorlog III?

Een Russisch filmpje, Engels gesproken, over de situatie.

Lentebeeld 2016 - En de blaadjes krijgen bomen

Ik heb het nog nooit meegemaakt dat kikkers op mij af kwamen zwemmen als tamme eenden die brood verwachten. Een van de vele

Gezelschap bosanemoon en speenkruid aan slootkant, in de volle zon

Speenkruidgezelschapje. Hm, en wat is het blauwe bloempje?

Vier kaarsen

For the last time indeed


Johnny & Rijk, Bijpraten. Wie was eerst?

Lentebeeld 2016 - Jodenmanussie

Gezelschap paddestoel, fluitekruid, brandnetel, zevenblad, mos, paarse dovenetel, dit alles op oude wilg

Reiger en kraai lijken elkaar te negeren, maar dat doen ze voor de foto

Wilgekatjes aan de "verboden sloot"

(Vermoedelijk) Broedend waterhoentje