Is het nuttig of zinvol om naar buiten te treden met ervaringen van aanranding of verkrachting? Eind oktober, begin november 2015 liep op twitter de actie #zeghet waarin mensen hun ondervindingen openbaarden. “Mensen” schrijf ik – uiteraard zou men kunnen zeggen dat de overgrote meerderheid van de uitingen van vrouwen kwam. Nogal heftig, nogal veel, zij het natuurlijk lang niet van iedereen die het medium gebruikt, laat staan van wie men echt “iedereen” kan noemen. (Er waren ook wat mannen die iets te delen hadden, onder wie ik zelf, ook een ingrijpende ervaring, achteraf, dat delen). Het is een inventarisatie, het is verhelderend – en in het algemeen zijn de daders bekenden zoniet familieleden. Eigenlijk is dit geen nieuws. Ook nauwelijks verrassend waren de reacties uit ultrarechtse hoek, de opiniesmaakmakers die jarenlang alweer de publieke ruimte onveilig maken met hun scheldpartijen op “links” (waaronder net zo gemakkelijk het CDA en Adolf Hitler begrepen worden), “de islam” en sinds afgelopen zomer vluchtelingen, door hen gelukszoekers subsidiair asieleisers genoemd. Met de woorden “jij bent te lelijk om verkracht te worden” is de kritiek van deze zich vrouwenbeschermend achtende islamkritische meute wel kernachtig weergegeven. Of het moest zijn “daar moet een piemel in”, zoals de dappere Dascha Abresch, voormalig gemeenteraadslid te Steenbergen, te horen kreeg toen zij pleitte voor een asielzoekerscentrum aldaar. En zij was de laatste niet. Een dergelijke actie om ervaringen in de publiciteit te brengen doet nogal denken aan de openhartigheid die hoorde bij het idee dat het persoonlijke politiek was. En is. Want als dat toen klopte kan het nu niet fout zijn. Wat een ontsporing kan heten is de identiteitspolitiek die o zo gemakkelijk te kapen is gebleken. Waarbij de identiteit van de tot de uit te stoten anderen politiek gescheiden wordt van de rest van de identiteitenparade. Tegenover “de Marokkanen” en “de Turken”, die gezamenlijk onder de paraplu van “de islam” vallen kan de Echte Nederlander gesteld worden. De Echte Nederlander blijkt dan te beschikken over joden, homo's en vrouwen. Onze joden, onze homo's en onze vrouwen worden belaagd door een achterlijke woestijnideologie. De vraag die niet gesteld dient te worden is: wie zijn de “wij” die er joden, homo's en vrouwen op nahouden – de uitsluiting die men tegenspreekt ligt toch al in de formulering besloten. Als een soort hoon ten opzichte van #zeghet en #wijoverdrijvenniet werd dan de canard gelanceerd van de duizend vluchtelingen die onze – nou ja, Duits is zo goed als “ons” tegenwoordig – vrouwen hadden verkracht of aangerand in de nieuwjaarsnacht in Keulen bij het centraal station. Een massale gebeurtenis waar geheel tegen de praktijk van de tijd geen enkele foto-opname van een mobieltje beschikbaar van is. Men mag hier niet anders op zeggen dan dat verkrachting heel erg is. Welnu, dat zal ik uiteraard niet ontkennen. Maar deze gebeurtenis komt erg goed uit in een politiek klimaat waarin stemmingmakerij tegen vluchtelingen om een Groot Verhaal vraagt. Het is inmiddels al duidelijk aan het worden dat een groot deel van de in de weken na de nieuwjaarsnacht gedane aangiften niet kloppen. De Nederlandse massamedia zullen dit niet melden. Echte slachtoffers worden driedubbel gepakt: eerst letterlijk; dan als stok om vreemdelingen mee te slaan; en vervolgens als niet te onderscheiden van een grote hoeveelheid bedriegsters die de agenda van de vreemdelingenhaat dienen. Het scenario zou in het boek van Emmanuel Goldstein, de Vijand in Orwell's 1984, ontvouwen kunnen zijn als aanleiding tot grote lynchpartijen en pogromachtige toestanden. Redelijkheid is ver te zoeken.
Eerlijk gezegd houd ik mijn hart vast na deze pseudo-gebeurtenis, die volgde op een reeks aanslagen in Parijs die niets met vluchtelingen te maken hadden maar feiten en verbanden zijn wat “ons volk” er van maakt. De Franse regering heeft de permanente noodtoestand uitgeroepen, de conditie bij uitstek onder het kapitalisme in zijn huidige levensfase. Hongarije en Polen worden geregeerd door fascistoïde partijen, en op vele andere plaatsen in Europa bepaalt ultrarechts de toon en daarmee de richting van het beleid. De middelmatigste man van de partij van middelmatigen-bij-uitstek, de VVD, die in 2005 voor zichzelf begonnen is, roept op tot revolte tegen het Nederlandse nepparlement. Zijn partij die helemaal niet eens een partij is wordt in de peilingen als grootste van het moment aangemerkt. Herhaalt de geschiedenis zich, en dan nu als komedie? Iedere dode, nee iedere gewonde als gevolg van de ultrarechtse agitatie weerspreekt dat.
Een ander twittermobilisatiepunt (wonderlijk woord in deze context): de toegankelijkheid van gebouwen voor mensen voor wie deze tot nu toe niet kunnen betreden. Er valt te denken aan mensen die afhankelijk zijn van een rolstoel of scootmobiel, maar een rollator zou natuurlijk ook moeten tellen. Een twitteractie #jekomternietin heeft het zeker niet tegengewerkt dat Nederland een verdrag ondertekent op grond waarvan gebouwen vanaf 1 januari 2017 verplicht toegankelijk zijn. Het valt te verwachten dat de eis tot toegankelijkheid op grote schaal overtreden zal worden, in een mate die vervolging tot een loterij zal maken. Vanuit anarchistisch standpunt interessant wellicht, maar het valt al te voorspellen: kleine bedrijven worden op de bon geslingerd, tegen ontoegankelijke overheidsgebouwen wordt niets ondernomen.
Geheel tegen de door de heersende ideologie (de ideologie van de heersers, zoals u weet) bepaalde stroom in wordt er ook geklaagd over gebrek aan in- of uitstaphulp op treinstations. Als men bedenkt met hoeveel inspanning iedere vorm van bemensing van stations is opgeheven een opmerkelijke lacune. Loketten waar kaartjes verkocht worden die het Big Brother onmogelijk maken uw gangen te volgen, iemand die inlichtingen kan geven over vertrek- of aankomsttijden – in zich tot supermodern verklarend Nederland zijn borden met gegevens hierover van hogerhand tot “niet meer van deze tijd” verklaard –, die preventief toezicht kan houden op mensen die iets ernstigs zouden kunnen overwegen op de spoorbaan – een herbergzame omgeving bij een belangrijk punt in elke plaats of wijk – als we “deze tijd” eens terugveroveren door daarvoor op te staan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten