Het leven is mooi, we zijn er nog steeds! - gedachten bij een manifestatie

Bij hoge uitzondering plaats ik hier een stuk dat ik eerder op Krapuul geplaatst heb. In het algemeen houd ik de schotten tussen deze site en die tamelijk dicht. Eventueel zou ik sterk anarchistisch gekleurde stukken in eerste instantie op De Vrije kunnen herplaatsen. Maar dit is tevens nogal persoonlijk al is het ook bovenpersoonlijk bedoeld.

En over het persoonlijke en de politiek gesproken: we stonden oog in oog met Anja Meulenbelt die ons vriendelijk toelachend fotografeerde en op haar weblog geplaatst heeft met een verslag van de manifestatie/tegenactie van zaterdag 6 februari. Haar foto's zijn uiteraard stukken beter, zij stond met een telelens voor het podium.
Andere observaties van een oude bekende (in het echt ook) hier en hier.

*

Het zal zo'n veertig jaar geleden zijn dat ik een kameraad voorlegde wat de kreet "Dood aan het fascisme!" eigenlijk inhield. Zoals je "de islam" niet met kernbommen kunt verwoesten zonder dat het 1,5 miljard mensenlevens kost (en dan hebben we het niet over de fallout die Het Eigen Volk zal vellen), zo kun je "het fascisme" niet dood wensen. Je kunt fascisten dood wensen. Dood maken zelfs. Waar de morele verhevenheid die je je toedicht boven die fascisten dan nog op berust mag je zelf bedenken.
"Je hebt nog gelijk ook," zei Louis, die er niet meer is - zoals er al zoveel, te veel, niet meer zijn. En de fascisten zijn er wel. Sommigen dezelfden van toen, maar veel nieuwe. Te veel. Wat doe je er tegen?

Ik denk niet dat ze te overreden of overtuigen zijn door een pak slaag, desnoods door de politieknuppel, waar ze gisteren in Amsterdam ernstig naar leken te verlangen door zich opzichtig te misdragen. Ook dat was niet nieuw. Wat een verschil is, is dat deze lui tegenwoordig niet alleen de Telegraaf achter zich hebben, maar dat ze ook parlementair vertegenwoordigd zijn. Niet alleen door de eenmansstichting van de geachte afgevaardigde Wilders. In de VVD en het CDA hebben ze ook vrinden, en de landelijke PvdA zwijgt. De plaatselijke niet, althans in Amsterdam, maar hoezeer ik het ook zou kunnen waarderen dat die partij in mijn stad zich tegen de fascisten uitspreekt, het blijft de PvdA, die nu alleen nog maar met argwaan bekeken kan worden. En in Nederland is in geen velden of wegen een Jeremy Corbyn te bekennen.

Dus als iemand van de PvdA meent te mogen spreken op een manifestatie tegen vreemdelingenhaat kan ik het moedig vinden, en misschien zelfs bemoedigend dat zij het doet, maar ik kan het moeilijk afkeuren dat zij demonstratief uitgejoeld wordt of de rug toegekeerd krijgt. Ja, we, en ik zeg het in de eerste persoon meervoud, van onverzoenlijke anarchisten tot PvdA-ers die zich niet kunnen distantiëren van Asscher, Van Rijn, Klijnsma, Plasterk, Dijsselbloem en de hele reutemeteut, hebben geen ontmoetingsplaats waar gediscussieerd kan worden en de verschillen vastgesteld en - wie weet - gedeeltelijk overbrugd. En het is weer, niet alleen, maar toch ook in hoge mate, de PvdA die aan het gure culturele klimaat heeft bijgedragen waarin de vreemdelingenhaat een platform heeft in alle mogelijke "omroepen" en andere media. En dat dit klimaat nooit ten gunste van de PvdA zelf kan werken beseft men blijkbaar nog steeds niet. Ik zou dit nog met leedvermaak kunnen vaststellen als er ter linkerzijde iets van belang was om die guurheid tegen te werken. Toch GroenLinks, dat het in de peilingen goed doet? De Amsterdamse fractievoorzitter waagde het zomaar nazi's nazi's te noemen. Ik houd mijn reserves.

Ik meende hier een actie van smerissen tegen een eenling die hier tegen het hek van de Portugese synagoge wordt gedrukt vast te leggen. Het Jonas Daniël Meijerplein, Amsterdam, zaterdag 6 februari 2016, terzijde van de manifestatie tegen vreemdelingenhaat. Zonder het te weten legde ik ook de stiekeme cameraman van een Telegraaf-subsidie-omroepje vast, waarvan ik niet weet of hij mij ook heeft gefilmd toen ik een microfoon met roze plopkap, die mij zonder enige aankondiging of uitleg onder de neus werd gehouden, wegduwde met een niet al te vriendelijke opmerking. Maar het blijkt dat ik me keurig heb ingehouden vergeleken met anderen. Ten opzichte van deze lui dient eenvoudigweg aan zaalafdrijving gedaan te worden: negeren, en als ze zich blijven misdragen, wegmeppen.
(Nagekomen: en ik verneem dat dit nu juist gebeurd is, de in de hoek gedreven man had de microfoon van Powned in beslag genomen).

In feite geldt zoiets voor de fascisten op straat ook. Enerzijds is het een schande dat de nazi's schaamteloos zwaaiend met Duitse vlaggen aan de Amstel konden brallen, anderzijds zou men ook kunnen zeggen dat het er zo weinig waren dat zij best genegeerd konden worden. Dat geldt voor menige plaats in Amsterdam, maar nou juist niet in de oude joodse buurt - het onherbergzame Museumplein is echt de beste ruimte voor deze gideonsbende, grotendeels aangevoerd uit de boerenbuiten en uit buitenlanden. De historisch onverteerbare plek en het schandalige idee een manifestatie tegen vreemdelingenhaat daar vlak bij te laten plaatsvinden valt, het is al eerder gezegd, onder de verantwoordelijkheid van ongekozen PvdA-burgemeester Van der Laan. En nee, ze zijn niet dankbaar, de nazi's willen nu weer voor zijn ambtswoning gaan relschoppen.

Ik zie niet zomaar een tegenstelling tussen een vol Jonas Daniël Meijerplein waar gemanifesteerd wordt en degenen die bij de Blauwbrug en elders de confrontatie met de nazi's dachten aan te gaan en uiteraard op een politiecordon stieten. Ik hoef niet alles nu uit te werken, onder druk van de klok die om kopij vraagt - ik heb hier al mijn instemming met het kalm en vredig manifesteren betuigd, waarbij ik evenwel aanteken dat ik ook een actie als deze in de Ierse hoofdstad bewonder - en dat ik het niet zelf zou doen is dus niet een kwestie van oneens zijn maar van gebrek aan durf en wellicht inmiddels ook kracht. Dus: zowel de liedjeszingende gitarist(e) op het podium, Froukje heet zij, en u herkent het citaat van Armand in de titel hierboven toch wel?, als de hardere aanpak. Beide zijn nodig.