Bevrijd de Yezidi's

Soms ,mis je toch iets als je niet naar de Nederlandse televisie kijkt. Ongeveer een jaar geleden zond het herrezen Brandpunt dit uit. Men moet de ondertiteling aanzetten in geval van gebrek aan kennis van Koerdisch.



Lees ook hier.

Handjeklap met genocidestaat Turkije: de gestrekte rechterarm van Neederland

- door Joke Kaviaar -
De 'vluchtelingenstroom' moet worden gestopt, want de Schengenzone moet gered. De economie zou er namelijk wel eens onder kunnen lijden als al die binnengrenzen dichtgaan. De transportbedrijven en toeristen klagen al over lange wachttijden. Het leed is niet te overzien...

Maar geen nood, Samsom en Rutte zijn met een masterplan gekomen. Volgens dit criminele duo, dat tijdens het voorzitterschap van de Europese Commissie Neederland op de kaart wil zetten als redder van Fort Europa, is Turkije binnenkort een veilig land waarheen je vluchtelingen mag deporteren. Aldus presenteerden zij deze week het 'plan Samsom' om vluchtelingen die de oversteek van Turkije naar Griekenland met gevaar voor eigen leven hebben gewaagd te 'belonen' met een direct retour "per kerende veerboot".

In de eerste maand van dit jaar kwamen tijdens de overtocht van Turkije naar Griekenland al zeker 66 mensen om het leven die ik heb geteld in verschillende berichten, namelijk deze, deze en deze. Vandaag komt het IOM met het cijfer van 218verdronken vluchtelingen. Kille cijfers, dat is wat er overblijft van mensen met een droom. Het ergste is dat er altijd meer slachtoffers zijn dan geteld. Die hebben dus nooit bestaan. Grensrepressie is moord.
Rutte en Samsom beweren ijskoud dat het plan om mensen direct terug te sturen hen ervan zal weerhouden de gevaarlijke overtocht te maken en dat het plan zodoende levensreddend zal zijn. Samsom legt zonder gêne de schuld voor de dood van kinderen bij de ouders zelf: "Zolang de overtocht kansen biedt, zijn mensen kennelijk bereid hun kinderen te verliezen onderweg", stelt de man die zelf een schrijftafelmoordenaar is.

Wie de niets en niemand ontziende Europese grenspolitiek al een tijdje volgt, weet wel beter. Nieuwe routes zullen worden gezocht en gevonden en mensensmokkelaars van het soort zonder wroeging zullen andermaal profiteren van dit plan van Samsom om vluchtelingen af te houden van het zoeken van een veilig heenkomen. De EU is zelf de grootste organisator van mensensmokkel en dus verantwoordelijk voor alle doden die vallen onder vluchtelingen. En dat allemaal omdat 'onze welvaartsstaat' die gebouwd is op de misère van al die vluchtelingen 'overeind' moet worden gehouden. 'Eigen volk eerst' heet dat. En terwijl Wilders als bliksemafleider de haat tegen vluchtelingen aanjaagt en hierdoor extreem-rechtse straatknokploegen in toenemende mate vluchtelingen en mensen die het voor vluchtelingen opnemen aanvallen, wordt van staatswege ongestoord de jacht op vluchtelingen opgevoerd.

Om het 'plan Samsom' te rechtvaardigen moet worden volgehouden dat Turkije veilig is. Koenders deed gisterenavond daartoe ook nog eens een duit in het zakje. Het vertrouwen in dictator Erdoğan is onbegrensd. Oogkleppen op en doorrammen maar! Hoe kun je bedenken de veiligheid van vluchtelingen toe te vertrouwen aan een dictator die Koerden stelselmatig onderdrukt, vogelvrij verklaart, martelt en afslacht? Voor de zoveelste keer in de geschiedenis wordt samenwerking met een dictator gezocht: nu nadrukkelijk bij de 'oplossing van het vluchtelingenprobleem'. Op TV heeft Erdoğan onlangs gezegd dat hij een soortgelijk overheidssysteem wil als dat van Hitler's Duitsland. Erdoğan beschreef zijn gewenste type overheid als volgt: "We kunnen een soortgelijk overheidssysteem ook in Hitler's Duitsland terugvinden." Wat voor lot wacht in dit land de vluchtelingen? Ze hoeven maar naar de Koerden te kijken om dat te weten. Op 12 januari ging een groep Koerden in Amsterdam in hongerstaking. Een feit dat volkomen wordt doodgezwegen in de Neederlandse media. Het zegt té veel over Turkije.
Tegen betaling van 3 miljard zou Erdoğan de situatie moeten verbeteren van Syrische vluchtelingen. Dit bericht is nog maar van gisteren: de beelden tonen een Siberische variant op wat hier zo netjes (ahum) 'vreemdelingendetentie' of zelfs 'opvang' wordt genoemd. Het 'veilige' Turkije van Samsom weigert advocaten toe te laten en deporteert linea recta terug naar Syrië. Timmermans waagde het eerder deze week nog te beweren dat slechts 40 procent van de vluchtelingen 'oorlogsvluchtelingen' zijn en baseerde zich op onbekende en ongefundeerde cijfers van Frontex. De UNHCR haalde de bewering al onderuit. In Turkije doen ze niet eens moeite te doen alsof mensen niet uit een oorlogsgebied komen. Maar... Turkije is veilig. Neederland, ofwel Samsom, wast de handen in onschuld.

Met persvrijheid heeft Turkije ook al weinig op. Samsom kan er dus gerust op zijn dat het land er alles aan zal doen te voorkomen dat de waarheid over de behandeling van vluchtelingen naar buiten komt. Wie al durft te berichten over de terreur van Erdoğan, kan maar beter maken dat hij of zij daarna wegkomt. Twee journalisten van de krant 'Cümhüriyet' die de Turkse regering beschuldigde van het leveren van wapens aan extremisten in Syrië, zitten om die reden al sinds november vast. Hen hangt een levenslange gevangenisstraf boven het hoofd wegens onder andere "poging tot omverwerping van de regering". Ook academici zijn niet veilig in Turkije. Na een vredesoproep door een groep van meer 1000 academici wordt er onderzoek gedaan wegens het "voeren van propaganda voor een terroristische organisatie en het aanzetten tot haat".
De lijst Turkse onderdrukkingspraktijken is eindeloos. Maar als er dealtjes vallen te sluiten en geld kan worden verdiend trekt nooit iemand zich wat aan van mensenrechtenschendingen. Het tekenen van verdragen door staten is een wassen neus en dat geldt ook voor Neederland. Intussen heeft Turkije 15 bedrijven bereid gevonden om een nieuw vliegtuig voor de kustwacht te leveren. Business as usual, dat is wat grensbewaking is.

Het tegenhouden van vluchtelingen, waarvoor het laatste half jaar extra hoog is ingezet op instemming van het 'eigen volk', is handel in de dood. De wapen- en beveiligingsindustrie voeren onzichtbare lobby en staten doen ons geloven dat oorlogsvoering en grenscontrole de enige wegen zijn naar vrede en rust. Maar die zullen niet bereikt worden, integendeel. In de eerste plaats niet voor vluchtelingen. Het fascisme wordt met de dag openlijker en gevaarlijker terwijl zij het zijn die als gevaar worden aangewezen. Maar repressie en afgesloten grenzen zullen hen niet tegenhouden want de nood is te hoog. Meer van hen zullen in hun pogingen te overleven het leven juist verliezen.
Wat wij moeten doen, is hun strijd om te overleven actief ondersteunen. Wat wij moeten doen is de oorlogsondernemingen platleggen. Wat wij moeten doen is de fascisten die in onze naam menen te opereren een halt toe roepen. Of ze nu Samsom heten of Wilders, of ze nu Pegida, NVU, PVV of VVD heten. Of ze nu openlijk en direct mensen de dood injagen of dit aan anderen overlaten. Moordenaars zijn het allemaal. Stop de moordenaars. Stop de fascisten. Met alle mogelijke middelen.

De mannen op het schaakbord

White rabbit\, Jefferson Airplane


Dance to the music, Sly and the Family Stone


Yours is no disgrace, Yes

Bezig zijn met je manzijn - Dubbele Boterham met kaas 18

Het waren vage overwegingen die mij er toe brachten naar wat ik maar de mannenpraatgroep zal noemen toe te gaan. Net als bij het roeien waar ik eerder over geschreven heb was het iets wat een snaar bij mij raakte bij de informatiemarkt voor net aankomende studenten, bij het stalletje van de club. Het was een collega-begeleider, of beter begeleidster van intredende eerstejaars, met wie ik de folder besprak en die mij aanmoedigde er heen te gaan. Als het mocht ging zij mee, zij was wel benieuwd. Zij mocht aanwezig zijn, graag zelfs. Zij zou de enige vrouw blijken die zich er vertoonde in de korte tijd dat ik meeliep. De avond zou lang duren, er kwam weinig op gang en op zeker ogenblik moest zij weg. Waarna nog naar haar verwezen werd als mijn vriendin, wat wel vleiend was maar niet juist. Intree liep voor menigeen uit op verkering, en dat zou voor mij ook blijken te gelden, maar niet met C. die het erg moedig van mij vond dat ik deze stap zette. Dat wel.

Er is een filmpje van Van Kooten en De Bie over een mannenpraatgroep dat perfect de landerigheid en sloomheid typeert. De onachtzaamheid ten opzichte van elkaar: heel laat komen, en dan merken dat er nog niets besproken is. En drinken. Je zou de heren er van “verdenken” dat zij er zelf bij een gezeten hebben, in ieder geval hebben zij een bron dicht bij het vuur gehad. Dergelijke profetische beschrijvers van (sommige aspecten van) het leven in Nederland missen wij dezer dagen. En misschien is hun catalogus wel compleet. Het onderdeel eindigt met op niets uitlopende plannen tot vrijwillige castratie; mogelijk ingegeven door de film La dernière femme van Marco Ferreri, die in ieder geval net gedraaid had in de dagen waarvan ik spreek. De mannelijke hoofdpersoon in de film gaat tot deze daad over nadat tot twee keer toe ontevreden vrouwen in zijn leven hem afwijzen op gronden die men feministisch kan noemen. Een flink deel van de bioscoopzaal liep leeg voor het einde dat al bekendgemaakt was door de recensies.

Ging het om een bezinning op de mannenrol, het bestrijden van patriarchaat en machismo? Of er een gedachte van handelen-door-niet-handelen achter zat kan ik onmogelijk zeggen. Ik vond alles zo wazig dat ik mij er eigenlijk weinig van herinner. Behalve dan dat er ernstig moest worden nagedacht over de overstap naar de homo- of in ieder geval de biseksualiteit. “Wie heeft het wel eens met een man gedaan? Ik natuurlijk wel,” gooide de zich als natuurlijke leider voordoende man als vraag in de groep. Eerlijk gezegd was ik verbijsterd – dit was het tegendeel van machismo-afwijzing. Want het bleek dat je dat toch echt wel eens meegemaakt moest hebben. Het toen wel degelijk courante idee van seksuele voorkeur als een keuze is geheel weggespoeld, waarschijnlijk door de grimmige aids die in de jaren tachtig grootschalig opdook en die het element van spel voor op ervaring uit zijnde jonge mensen opzijgeschoven heeft – zo grondig, dat deze hele episode weggewist lijkt. Mijn betrokkenheid bij het wazige geheel eindigde met wat ik als ervaring tijdens de #zeghet-actie heb beschreven. Ik had niet de indruk dat aangerand worden door een andere man nou tot de leuke bespreekbare ervaringen behoorde die ik kon delen. Ik heb het in ieder geval niet geprobeerd. En zo eindigde mijn ervaring met het Mannengebeuren, wij schrijven 1976.

De Nederlandse Lente bijna een jaar later bezien

Hier kon ik mij enthousiast uitlaten over wat ik de Nederlandse Lente kon noemen: de opstandigheid aan de universiteiten die in Amsterdam tot de vrijplaatsen van het Bungehuis respectievelijk het Maagdenhuis hadden geleid. De onbeschaamdheid waarmee het bestuur van de Universiteit van Amsterdam er rondweg voor uitkomt dat vastgoedbeheer en -ontwikkeling een belangrijker taak zijn dan onderwijs of onderzoek heeft inmiddels weer gewonnen. De mogelijke democratisering wordt getraineerd, het toelaten van mogelijke vijanden van het rendementsdenken en het speculeren moet tegengegaan worden. Inmiddels is er in de binnenstad van Amsterdam een ruimte gekraakt die als cultuur- en actiecentrum zou kunnen dienen, vernoemd naar het om speculatieve redenen ontruimde universitaire pand Het Spinhuis. Maar kraken is precair met speculantvriendelijke regeringen en gemeentebesturen, precairder dan dertig, veertig jaar geleden en dat wil eigenlijk nogal wat zeggen.

Hier vindt men een (helaas, naar mijn mening, Engelstalig) blogtijdschrift over het verdergaande streven naar democratisering. Met het afschaffen van de studiebeurs, onder een minister die zelf kraakster is geweest en verbonden aan contra-inlichtingendienst Jansen & Janssen (nog steeds werkzaam, ook zonder deze dame), wordt verdere disciplinering ten dienste van de Markt afgedwongen. Dat de welwillendheid waarmee de eisen van de bezetters v/m tegemoet werden getreden – het sterke van de bezettingen blijft de samenwerking tussen staf en studenten en de daarmee feitelijk afgedwongen instemming van de vakbeweging – niet zou blijven was te voorzien. En alles welbeschouwd, de toestand buiten de muren van de academie vraagt er om de blik naar buiten te houden. Hoe alles wat er gebeurt nog een weerslag zou kunnen krijgen binnen die muren is vooralsnog ongewis. Helaas schrijf ik dit niet in de opgetogen stemming die de Lente opriep. Maar de Zaak van Socialisme en Vrijheid is er een van lange adem dus: moedig voorwaarts...

Australië en het afschuifbeleid van vluchtelingen

Alsof Australië niet een land is, gestolen door illegale immigranten die een weerloze bevolking opzijduwde of uitroeide, deporteert het regime nog steeds vluchtelingen naar eilanden in de westelijke Stille Zuidzee, Manus en Nauru met name. In de luwte van Europese jankverhalen over het "overspoeld worden door vluchtelingen" die alles behalve vluchtelingen genoemd worden bij voorkeur, heeft het regime vluchtelingen uit het concentratiekamp Nauru verder laten deporteren naar Cambodja.
Klaarblijkelijk krijgt het Cambodjaanse bewind voor deze transactie dan ook weer geld.

Op Nauru worden, uiteraard zou men haast zeggen, ook volop kinderen opgesloten, die inmiddels van onderwijs worden buitengesloten. Er zijn nu vluchtelingen die hopen dat ze in plaats van in het schurkachtige Australië misschien in Nieuw-Zeeland/Aotearoa kunnen worden opgenomen. De kans kans hierop lijkt zachtgezegd niet groot.

Feminisme mede mogelijk gemaakt door...

... een oliemaatschappij die actief heeft geholpen bij de ondergang van Biafra. Het kapitaal als permanente ironie.


Why we all should be feminists, Chimamanda Ngozi Adichie

Winterbeeld 2016 - Eerste Groot en Klein hoefblad

25 januari 2016, buitengewoon zachte dag na een zeer korte winterse periode. Groot hoefblad dient zich aan in het Amsterdamse Vondelpark, waar ook de andere kiekjes zijn gemaakt

En het eerste Klein hoefblad, beide voor mij de vroegste waarnemingen uit mijn herinnering

Hazelaarkatjes zijn er meestal wel tamelijk vroeg

Eenzame bloem - kersebloesem?

Sneeuwklokjes, meldingen van waarneming lopen al meer dan een maand, dit zijn wel de eerste die ik zie...

Het nachtelijk bezoek aan de verweeuwde

Geesten, de vertaling van Ghosts, luidt de titel van een verhaal van Chimamanda Ngozi Adichie. Het verhaal beingt met de ontmoeting van een professor met emeritaat die een oud-medehoogleraar tegenkomt, van wie hij dacht dat hij omgekomen was bij de eerste aanval van het leger van Nigeria in Nsukka. Spreekt hij met een geest? Nee nee, de man is ontkomen en gevlucht naar Zweden, waar hij meewerkte aan de luchtbrug naar Biafra tegen de uithongering. een deel van het verhaal dat niet verder uitgewerkt wordt. Zodat het mogelijk blijft dat de ontmoeting er ook een is met een geest.

Wat is het verschil tussen wat hier geest wordt genoemd en een spook? Waarschijnlijk is het er niet. Ik heb al eerder met verwondering kennis genomen van de uitspraak dat elders spoken/geesten tot het dagelijks leven behoren. "Elders", het niet-westen. De ikfiguur in het genoemde verhaal heeft drie jaar geleden zijn vrouw verloren. Sindsdien komt zij regelmatig langs, om hem met zalf in te smeren, 's nachts. Een liefhebbende daad waar hij tenslotte op wacht, ook al gebeurt het niet dagelijks.

Mijn moeder vertelde in haar latere jaren dat mijn vader, haar man dus, die haar op haar drieëndertigste verlaten had, haar 's avonds instopte. Zij dankte daar vriendelijk voor. Van verdere interactie tussen hen vertelde zij niet, misschien was die er ook niet. en ik hoef ook niet alles te weten, als hun zoon. Waarschijnlijk was dit het trouwens. Wie ben ik om het niet te geloven? Ik moest aan dit bijna vergeten verhaal denken bij het lezen van dit verhaal. Het valt misschien wel mee (of tegen) met die afwezigheid van spoken in het "westen".

Anarchist Studies Network: 4th International Conference, Loughborough 14-16 September 2016

Mujeres libres à la Kurdistan

The global resistance faces turbulent times, as the balance of hope teeters between inspiring mobilisation and reactionary retrenchment. In Rojava, Kurdish communities are implementing libertarian socialism and feminist leadership on a scale unseen since the Spanish civil war, while world powers bomb the democratic Syrian opposition alongside ISIS. The mobilisation of African Americans against police brutality goes beyond liberal platitudes to highlight systemic racism, while competitors for the Republican candidacy outdo one another in barefaced bigotry and misogyny. And while anarchists were encouraged by the resurgence of popular protest in the wake of the global financial crisis, much of that energy has been absorbed by electoral initiatives from Greece and Spain to the UK and US, vindicating longstanding concerns about the co-optation of movements who expect too much of the state. In these uncertain days, the elaboration of anarchist analysis which bridges theory and practice and speaks to the needs of social movements assumes increasing importance.

The 4th International Conference of the Anarchist Studies Network will be held at Loughborough University between 14-16 September 2016. Proposals are welcome for individual papers, panels, and streams of several panels. We especially encourage panel proposals, to include 3-4 presentations drawn together around a common theme, although individual paper proposals are of course also welcome.
Contributions from both within and outside the official academic sphere are invited from any scholarly discipline(s), on any topic relevant to the study of anarchism.
The central theme for the conference is anarcha-feminism. The purposes are twofold: to stimulate discussion of a form of oppression that anarchists oppose but which continues to be felt in anarchist organising; and to welcome individuals, groups and communities who have not previously participated in ASN events. By recognising the legacy of anarcha-feminists/anarchist feminism and women's activism in anarchism we want to strengthen the ties between contemporary anarchists and feminists in the struggle against oppression and use the recognition of misogynist practices and hierarchical gender structures to open up the event to other marginalised peoples. We therefore particularly encourage submissions from women, trans and non-binary people, queer activists, collectives, people of colour, people with disabilities and we strongly encourage panel and panel stream organizers to overcome exclusion. We are also especially interested in presentations that are concerned with anarchism and one/more of the following:
· Anarcha-feminist and queer theory
· Anarcha-feminist critiques of the state
· Anarcha-feminist histories
· Ecofeminism, individualist anarcha-feminism, anarcho-primitivist feminism, posthuman, cyborg and sci-fi anarcho-feminism
· Feminist critiques of anarchism and anarchist engagement with feminism
· Intersections between gender, sexuality, race, class, abilities and anarchism
· Local anarcho-feminist struggles / experiences
· Love, sex, relationships (or resistance to)
· Masculine and feminine representations and the movement between them
· Sex work and reproductive rights
· The role of women and non-binary people in the struggle against capitalism
In addition, we welcome contributions on any other topic relevant to the study of anarchism, with or without connection to anarcha-feminism.
ASN conferences aim to breach new frontiers in anarchist scholarship, and encourage cross-pollination between disciplines. As well as submissions that bridge the gap between ‘academic’ and other forms of knowledge, we also welcome proposals for workshops, art events/performances and experimental pieces and are happy to discuss ideas that you might have.
Please send abstracts of up to 250 words per paper (multiply for panel/stream proposals) to ASN Co-convenor Uri Gordon at u.gordon@lboro.ac.uk by 14 March 2016

- Specifically, our readers are cordially invited to come up with ideas for a special spiritual/religious anarchism section, not necessarily connected to the main theme.
You may send your ideas to christianarchy at yahoo dot co dot uk

Vrede zij met u in de branding

Niet wetende dat er alvast een opwarmfeest voor carnaval plaatsvond elders in het gebouw mij even ondergedompeld in surfklanken in de Melkweg eerder vandaag. Drie hedendaagse bands, al hoor je het verschil niet.


Shalom alechem, Meshugga Beach Party


Wrecker, The Mono Men


Pleasure point, Phantom Surfers

Voor de BBC zal Tolstoy geen anarchist zijn

"It's about Russia"

Giles Fraser - die het voorrecht van een column in The Guardian heeft - legt naar aanleiding van de bewerking door de BBC van Oorlog en vrede het christen-anarchisme van Tolstoy uit. Hij had diens op den duur exotisch aandoende opvattingen over seksualiteit wel nader mogen toespitsen. Maar goed, voor de BBC zal Tolstoy nooit anarchist zijn, laat staan - over exotisch gesproken - christen-anarchist.

Op weg naar een dictatuur of...?

- door Joke Kaviaar -
De hetze tegen vluchtelingen neem elke dag groteskere vormen aan. Politieke stemmingmakerij en mediahetze gaan hand in hand met gewelddadig 'verzet' tegen de komst van opvang. 'Verzet' waarvan Wilders zich tot nu toe niet van wilde distantiëren. 'Jullie kunnen allemaal het ram-bam krijgen!' riep hij.

PVV kamerlid Fritsma werd afgelopen week gedwongen om alsnog, met veel pijn en moeite afstand te nemen van de agressie in Heesch. Dat betekent echter allerminst een ommekeer in de niet aflatende stroom van haatzaaierij, intimidatie en geweld.

Het betekent slechts dat de PVV de komende verkiezingen als winnaar uit de bus wil komen. Wilders wil de regie over het zelf uitgeroepen 'verzet' daarom in eigen hand houden en doet dat door nu te stellen dat vluchtelingenopvang slechts acceptabel is indien die opvang is voorzien van hekken, camera's en NATO-draad om de vluchtelingen op te sluiten, want 'ze vormen een bedreiging voor vrouwen'. Wilders gooit het over een andere boeg en werpt zich op als Grote Beschermer van Vrouwen in Nood: hij gaat zelfs smurfenspray uitdelen aan vrouwen. Let wel: Neederlandse witte vrouwen. Niet: Moslima's.
Vrouwenemancipatie kent ook zijn grenzen.

Een Irakese vluchteling, Hussein Ali Abdel Amer, dertig jaar jong, heeft zich afgelopen zaterdag van het leven beroofd in zijn 'kamer' in dit voormalig detentiecentrum. Hij kreeg ondanks herhaalde verzoeken zijn paspoort niet terug, terwijl de nood aan het thuisfront zo hoog was dat hij direct terug wilde naar zijn gezin.

Ik hoor het rechtse tuig al roepen dat al die vluchtelingen om te beginnen thuis moeten blijven om te vechten. Vechten in oorlogen die door het Westen zijn begonnen en veroorzaakt. Op TV kijken we al jaren mee met de ver-van-mijn-bed-show die oorlog heet. En dan ineens, alsof het ons overvalt, komen de vluchtelingen daarvandaan hier. Ze lopen zo vanuit onze televisie onze huiskamers binnen. Invasie! Help! Wat nu?! De moedige Neederlandse mannen staan op vanuit hun comfortabele leunstoel en haasten zich naar de volgende informatiebijeenkomst over een opvang van vluchtelingen om daar met hun stoere extreem-rechtse gebral deel te nemen aan het 'verzet' tegen de komst van die opvang.
Maar weet je wat? Vluchtelingen zijn net als wij. Ze zijn geen eenheidsworst. Veel van die mannen die hier komen hebben een gezin moeten achterlaten. Ze zijn, net als Hussein Ali Abdel Amer, de gevaarlijke reis vooruit gegaan met als einddoel vrouw en kinderen vervolgens veilig hier te krijgen, zodat zij niet op gammele bootjes hoeven, niet achterin een vrachtwagen hoeven zitten of lange stukken lopen in kou en regen, geen grenzen hoeven te proberen te passeren die worden bewaakt door gewelddadige grenswachten. Zijn deze vluchtelingen nu die geile gevaarlijke mannen waar Wilders met zijn hitsige extreem-rechtse terminologie naar wijst? Zijn dit nu die 'testosteron-bommen' zoals Wilders het uitdrukt, die mannen die al verkrachtend en aanrandend door het leven gaan omdat Allah hen dat zou bevelen?

Wie lopen hier nu eigenlijk hun lul achterna? Ik wijs nog maar eens even op 'onze eigen' witte macho 'testosteron-bommen' die er genoegen in scheppen om vrouwen toe te roepen 'daar moet een piemel in', eerst in Steenbergen en nu als overgenomen leuze, inclusief fysiek geweld, bij de Pegida demonstratie van afgelopen zondag. Die vrouwen waar een piemel in moet, dat zijn dezelfde vrouwen die zij 'onze' vrouwen noemen, die zij menen te moeten beschermen. Dit is hetzelfde rechtse tuig dat bij herhaling vrouwen met hoofddoeken aanvalt want er moet wel voor vrouwenrechten worden opgekomen, maar dan moeten die vrouwen wel Westerse vrouwen zijn die een minirokje willen dragen. Zo vrouwvriendelijk zijn 'onze' mannen dus. Alleen vrouwen bij wie ze onder de rok kunnen kijken worden geaccepteerd als geëmancipeerd. En ik vraag me af: waarom demonstreren Neederlandse witte mannen in minirok en niet met een hoofddoek op? Waarom horen we witte feministen nooit over het geweld tegen moslima's? Waarom zijn vrouwenrechten nu ineens wel een groot issue? Ik kan het ook nog hebben over de talloze aanrandingen en verkrachtingen die er in dit land plaatsvinden door witte Neederlandse mannen, waarvan vaak niet eens aangifte wordt gedaan omdat het de politie alleen maar interesseert als het in de institutioneel racistische agenda past om een dader op te sporen. Horen doe je er ook nooit over. Van der Laan, burgemeester van Amsterdam liet deze week wel weten dat er twee gevallen van 'zedendelicten' door 'vluchtelingen' waren geweest in Amsterdam in een half jaar tijd. Want 'dat moet benoemd worden'. Om een of andere reden hoeven cijfers van geweld door witte Neederlandse mannen niet 'benoemd te worden'. Te pijnlijk? Het is alweer: stemmingmakerij.

De gebeurtenissen in Keulen worden misbruikt om racisme uit de naam van vrouwen te verspreiden. Was Hussein Ali Abdel Amer, die nu al telefonerend met zijn vrouw zichzelf van het leven beroofde, ook zo'n 'testosteron-bom', Wilders? Had hij preventief opgesloten moeten worden? Hij slaagde er toch echt in meermalen heen en weer te reizen tussen Alphen aan den Rijn en Ter Apel zonder ook maar één vrouw lastig te vallen, geloof het of niet!
Alsof het iemand van het rechtsvolk wat kan schelen. Een groter wanhoop is niet denkbaar, als je zo zelfmoord pleegt. Maar Wilders is zeker, deze mensen moeten worden opgesloten, zonder vorm van proces. In de 'AZC's' Alphen, Breda, en Haarlem is het slechts een kwestie van de deur op slot doen.

Het voorstel van Wilders komt niet uit de lucht vallen. Het gaat hem er overigens niet alleen om dit gerealiseerd te krijgen, want hij weet ook wel dat de kans daarop (nu nog) klein is. Het gaat hem erom dat iemand als Rutte onder druk van de hetzerige sfeer en daardoor groeiende haat twee dagen later een ultimatum stelt voor de 'oplossing van het vluchtelingenprobleem': binnen twee maanden moet het opgelost zijn. Nee, het komt niet uit de lucht vallen. De vluchtelingen kwamen ook niet uit de lucht vallen. De zelfmoord van Hussein Ali Abdel Amer kwam ook niet uit de lucht vallen want zelfmoordpogingen komen veel voor in zowel opvang als detentiecentra, maar dit wordt zorgvuldig stil gehouden. Dit moet vooral juist niet 'benoemd worden'. En zo weinig als je daarover hoort, zoveel hoor je over elk akkefietje waarbij een vluchteling of iemand met een migrantenachtergrond betrokken is. Ze liggen onder het vergrootglas van de media, en Wilders hoopt van harte dat de zon er doorheen wil branden. Wat Wilders het liefste wil, is een Neederlandse Kristallnacht. Hij zal het niet zo zeggen, maar wie op al het geweld tegen de komst van vluchtelingen zo lang mogelijk blijft reageren met 'Jullie kunnen allemaal het ram-bam krijgen' in plaats van het meteen af te keuren, die hoeft er niet meer toe op te roepen. Die (tweede) Kristallnacht heeft in Duitsland al plaatsgevonden.

En waar Wilders zonder omhalen fascistische politiek bedrijft, doet de gevestigde orde dat geniepiger, ogenschijnlijk wat netter. Maar allen profiteren ze van een al decennialang zorgvuldig en doelbewust opgebouwd beeld van migranten en vluchtelingen waar ze allemaal aan bijdroegen: dat van een barbaar. Intussen wordt hard gewerkt aan het deporteren van een ieder die maar af te wijzen valt om een drogreden, gezinnen met kinderen incluis. En zo marcheert de Neederlandse staat in de richting van een fascistische dictatuur. Het systeem is er al naar ingericht. De apartheid en het institutionele racisme zijn er al. Er hoeven nog slechts wat wetten verder aangepast. De führer van de PVV hoeft alleen nog maar die meerderheid van stemmen te halen bij de verkiezingen.

We moeten tegen het oprukkend fascisme en het verder fortificeren van Fort Europa in het geweer komen. Op wat voor manier dan ook. Als je een gezin hebt en bang bent voor dat opkomend fascisme, bang bent dat je een steen door je ruiten krijgt of in elkaar geslagen wordt omdat je vluchtelingen helpt of met hen samen in actie komt, dan weet je waarom mensen vluchten. Dan weet je ook waarom andere mensen ondergronds gaan. Wat gaat het worden voor jou? Of hoeven we ons dit niet af te vragen omdat we het tij nog kunnen keren? Omdat we nog een tegendemonstratie durven en kunnen houden als Pegida de straten probeert over te nemen, zonder dat we massaal worden gearresteerd. Omdat we oorlogen en wapenhandel kunnen stoppen. Omdat grenzen tussen mensen nog kunnen worden geslecht, muren en hekken omver gehaald. Omdat mensen gaan inzien dat vluchtelingen mensen als jij en ik zijn, en geen aantallen, geen cijfers, geen bedreiging. Ik hoop het. Het moment is nu. En geen dag later.

Tunesië: de oningeloste belofte van de revolutie

Vijf jaar na de revolutie in Tunesië, de enige die echt geslaagd lijkt of leek in de Arabische wereld dit decennium: demonstraties en gevechten met de politie breiden zich over het hele land uit na de dood van de 28-jarige Radha Yahyaoui in Kasserine. Hij protesteerde tegen het intrekken van zijn aanstelling in een overheidsfunctie, geëlektrocuteerd bij het beklimmen van een zendmast. De regering weet weinig anders aan te kondigen tegen de werkloosheid in het land, die niet opgelost is in die vijf jaar, dan het privatiseren van collectief landbezit - en het beloven van banen, net als aan Yahyaoui, die bij voorbaat alweer worden geschrapt.
Verder lezen.
Illustratie: vanochtend werd het kantoor van de gouverneur van Kasserine bestormd en de ingang in brand gestoken.

Rachel Corrie - Alan Rickman

Alan Rickman en Katherine Viner bewerkten de dagboeken van Rachel Corrie tot een toneelstuk, waarvan hier een weergave - betere zijn er niet op het net.

My Name Is Rachel Corrie_The Play from No Lies Radio on Vimeo.

De eerste slaven van de witte overweldigers in Noord-Amerika

De reëel bestaan hebbende Chief Se-ath oftewel Seattle had slaven. Hij liet ze gaan toen hij katholiek werd, hoogstwaarschijnlijk nog gedwongen-vrijwillig door Spaanstalige missionarissen daar aan de westkust van Noord-Amerika. Wie waren die slaven: oorspronkelijken of Afrikanen? Het verhaal vertelt het verder niet. (O ja, hij had ook meer dan een vrouw, dat was een probleem voor een nieuwbakken katholiek want scheiden was er natuurlijk niet bij).

De geschiedenis van de echte Seattle is altijd aardig, gesteld tegenover de nobele wilde die de afgelopen 45 jaar is gecreëerd. Het probleem met de nobele wilde, begrijp ik van Ton Lemaire, is dat deze ten voorbeeld gesteld werd als zoveel nobeler dan de Europeanen die zich op hun adel beriepen. Was dit in continentaal Europa rond 1850 nog van toepassing? Het maakt niet uit, want we moeten het over begin jaren zeventig van de afgelopen eeuw hebben.

Het hebben van (zwarte) slaven was zolang het mocht duren een teken van beschaving van indianen die nog even mochten blijven waar zij waren, tot de bezetters uit Europa hun land definitief wilden stelen. Hier op Slate een inventarisatie aan de hand van literatuur van de slavernij van indianen door de witte overweldigers, ten aanzien van mensen van Afrikaanse achtergrond en ook "onderling" - een kwalificatie die ook van de bezetters komt omdat zij de inheemsen gemakshalve over een kam scheert. Een leidraad voor verder lezen.

De winnaars van de strijd om het bestaan

Nieuws over het fascinerende beerdiertje. Voldoend aan de mallotige behoefte aan het boeken van records hebben mensen in een laboratoriumsituatie beerdiertjes uit Antarctica nadat ze bevroren gehouden waren, ontdooid en geobserveerd. Een ei kwam uit en het nieuwe individu heeft zich weten voort te planten.
Het beerdiertje is naar ik begrijp het enige aardse dier dat een ruimtereis aan de buitenkant van een raket weet te overleven - overigens, ook al is het diertje microscopisch klein, het blijft vivisectie. Grootte is niet terzake. Maar als de evolutie een wedstrijd is, is het duidelijk wie er zal winnen. Waarschijnlijk altijd al gewonnen heeft.

Winterbeeld 2016 - slechts op bezoek

De overvliegende kraaien tellen niet, de talrijke meeuwen en al even ongesorteerde duiven, de kauwtjesvlucht en het dansen van een af en toe in tweeën splijtende spreeuwenwolk ook al niet.
Twee stadsduiven en een mannetjes- en een vrouwtjesmerel is alles wat ik heb mogen tellen voor de tuinvogeltelling van vandaag, 17 januari 2016. De merel zong alsof het lente of zomer was, misschien maakt de tijd van het jaar niet uit. Hij kreeg antwoord van verderop, een niet zichtbare soortgenoot. De zang, die ook de herinnering oproept aan allerlei gelegenheden, warmere schemering (het was tamelijk laat op de middag, wat het telresultaat natuurlijk niet ten goede kwam) - merelzang is een reden tot dankbaarheid.

Zelfs een dwaas leert lief te hebben

Voor een Engelstalige versie van Comme d'habitude werd een soort intekening gedaan. De auteurs gaven de voorkeur aan de versie van Paul Anka boven die van David Bowie, in 1968. Het kan verkeren.

There was a time, the laughing time
I took my heart to every party
They'd point my way
"How are you today?"
"Will you make us laugh?
Chase our blues away?"
Their funny man won't let them down
No, he'd dance and prance and be their clown
That time, the laughing time
When even a fool learns to love

The clown turned around
And saw her smile, Oh how she loved me
She'd clap her hands and beg me stay
To make her laugh, to make her life gay
Who wants the love of all the world
When here was love in the eyes of just one girl
That day, that precious day
When even a fool learns to love

But Oh, how I dreamed, a marvelous dream
Where all of the heavens or so it had seemed
With thunderous applause looked down from above
On a clown and an angel so much in love
I'll stay with my dream, it takes such a dream
And even a fool learns to love

That day, that hateful day
The joke turned stale, the game was over
Those spiteful words "Oh, go
away. Who wants to play?"
"It's getting late now."
My world, my funny world
Had lost its mask and shown a broken heart
A time, a sour time
When even a fool learns to love

But Oh, how I dreamed, a marvelous dream
Where all of the heavens or so it had seemed
With thunderous applause looked down from above
On a clown and an angel so much in love
I'll stay with my dream, it takes such a dream
And even a fool learns to love


Zekere Tom Lawrence beproeft zijn krachten er op.


De enige bekende demoversie met Claude François op de achtergrond synchroon, gaat over in een bruiloften- en partijenversie door Richard Clayderman


Beiaardier Frank Stiejns op het carillon van het stadhuis van Maastricht met Life on Mars. Dit nummer heet geënt te zijn op Comme d'habitude. Eerlijk gezegd heb ik dat er nooit aan afgehoord.


Toegift: Warszawa, van Low

De zeekoe en de democratie

Waar de wereld op zit te wachten: twee nieuwe landingsbanen voor de VS-luchtmacht op Okinawa.


Wat zijn in godsnaam dugongs las ik in verband hiermee. Misschien heeft de mens een andere verantwoordelijkheid dan het beest een naam te geven.

Alan Watts over Jezus als mysticus

Waardoor Nazareth een Palestijnse stad bleef

Nazareth, het stadje van Jezus en zijn ouders, is de belangrijkste plaats in Galilea die aan de etnische zuivering (zoals het alter zou gaan heten) van 1948 is ontsnapt. Wat is het officiële verhaal? Dat de merendeels christelijke inwoners de joden niet vijandig gezind waren? En dus omgekeerd?
Het is het verhaal van de insubordinatie van een Canadees in het Israëlische leger in oprichting. Ben Dunkelman, die verder niet tegen een moordpartij opzag maar hier blijkbaar de grens trok. Hij weigerde de inwoners te verdrijven en stond er op dat dit verder ook niet gebeurde.
Het Nazareth dat ik twee keer heb bezocht wordt overheerst door de "nederzetting" die als een burcht er boven staat, en door het hinderlijk toelaten van het bouwen van moskeeën bij kerken, waardoor Palestijnen elkaar het leven zuur kunnen maken. De christelijke meerderheid is inmiddels verkeerd in een minderheid.

De reine zang van de leeuwerik

De dood waart rond, maar het past slechts dank te zeggen aan hen die gegaan zijn dezer dagen en die iets ontsloten hebben wat anders wellicht gesloten zou zijn gebleven.
Louis Grijp heeft het Nederlandse lied meer verleden gegeven dan we zouden kunnen bevroeden - onder andere blijkbaar de gezongen teksten van Hadewijch.
Mijn Allernaaste heeft nog bij de Liederenbank gewerkt en vertelde er regelmatig over. Wat filmpjes van Camerata Trajectina, een project van de ontslapene.


Aloeette vogel clein ca. 1400
Een opwiekende leeuwerik die The good, the bad and the ugly fluit, het is denkbaar...


Pacxken van Minnen, 14e eeuw


Help nu uself so helpt u Godt, 1576(?)

Met majoor Tom valt niet te spotten

Genoeg schokkend nieuws uiteraard, maar de dood van David Bowie, onverwacht voor zijn talloze nabestaanden die hem alleen van zijn werken kennen komt het persoonlijkst aan.


De Beatles & Stones tegelijk van de jaren zeventig, David Bowie, al was hij al in hun gloriedagen begonnen. Een moeilijk vindbaar nummer (in het echt), maar de enkele muisklik op YT laat het na 45 jaar afwezigheid weerklinken. Holy, holy


Absolute beginners


Ashes to ashes

De god geboren uit dankbaarheid

Het lied is oorspronkelijk Duits en in die gedaante staat het mij lichtelijk tegen - een zin als "Danke für meine Arbeitsstelle - ach wat. Deze Engelse van Petula Clark drukt de dank aan het Transcendente beter uit. Want die baan, daar is niets transcendents aan. Maar ook als je weet hoe "de morgen" tot stand komt, en dat is alleen op deze planeet op deze wijze zo, is er reden tot dank. Voor een onverschuldigd geschenk, het geschenk van het leven.
Wie de "u" is die gedankt wordt - op mijn veertiende voelde ik dat beter aan dan nu, vrees ik. Als jongeling vraag je je niet af of er een persoonlijke transcendent is, God genaamd, mensvormig, die trouwens wat terugwil voor het geschenk.
Dat is het verschil: dank voor mijn baan is niet gericht tot een transcendente - zij sleept het hele gewicht van wat we het kapitaal (de sociale verhouding, voor de zekerheid) met zich mee. Ik zie geen reden daar dankbaar voor te zijn.

Maar het leven, de dageraad, de muziek, "dat u er eenvoudigweg bent" - het veronderstelt geen wederkerigheid.
Paul van Tongeren beschouwt hier de (on)mogelijkheid tot dankbaarheid in een postgodsdienstige omgeving, het artikel is gebaseerd op zijn afscheid als hoogleraar.

Ik citeer het slot omdat het eigenlijk dan wel weer aangeeft wat ik als veertienjarige moeiteloos voelde:

Er is niets wat het de gelovige verbiedt de [in dit stuk filosofisch ontwikkelde] dankbaarheid te richten tot God. Alleen zal het dan een God zijn die hem niet verplicht om dankbaar te zijn, maar die hij ontdekt door zijn dankbaarheid.

Uit de dankbaarheid komt God voort. Mooie gedachte.

Het land van de katoen waar de oude tijden niet vergeten zijn

Moonshine Hollow Band, Georgia Yellow Hammers. Dit was mijn eerste kennismaking met "old time" hillbilly muziek en het is nog steeds een dierbaar nummer - ja u herkent Yankee Doodle en I wish I was in Dixie als muzikale motieven tussendoor. ook de eerste LP die ik gekocht heb in de kelder bij Michel in Utrecht.
Yankee Doodle was te horen als station call op AFN, het radiostation van de VS-bezettingsmacht in Duitsland, en misschien nog wel, maar ik hoor het nooit meer. Het andere nummer intrigeert mij, ik zeg het eerlijk. Het is omgefunctioneerd tot strijdlied van de zuidelijke staten in de burgeroorlog, maar zo is het niet oorspronkelijk bedoeld. Het is als een "minstrelsong" in omloop gebracht door Daniel Decatur Emmett, die naar verluidt de tekst in "zwarte" taal heeft uitgeschreven. Wat is daar nu van te merken? Buitendien zijn er de zwarte gebroeders Snowden die tot op hun grafsteen toe aanspraak maken op het auteurschap, althans het doorgeven van een wijsje dat zij al kenden van hun moeder.

Hier wordt het gespeeld alsof het door een modern Iers folkensemble wordt uitgevoerd, de band stelt echter dat het authentiek midden-negentiende-eeuws klinkt. U zegt het maar.


Second South Carolina Stringband

Het staat ook op het repertoire van...

Dixie, Some bloke from Minneapolis - ik vermijd de naam, maar eigenlijk staat dit filmpje er al tamelijk lang. Het is dan ook niet door Dylan geschreven...
Dat de overwinning op "Dixie" compassie oproept mag uit het volgende blijken.


The night they drove old Dixie down, Joan Baez

Niettemin wordt het lied Dixie nu vaak ingezet vanuit racistische overwegingen, zeker nu de VS een "gekleurde" president heeft. ("Confederate song", wat het van huis uit dus niet is al zijn die minstrelgroepen natuurlijk bepaald niet onsschuldig).
Voor wie zich geroepen voelt boe of hoera te roepen: de Georgia Yellow Hammers hadden twee zwarte violisten (niet op de foto, dat dan weer ook niet).

Daklozenjacht als sociaaldarwinisme

"Defensieve architectuur" noemt The Conversation de manier waarop het in de openbare ruimte daklozen of wildslapers onmogelijk wordt gemaakt te rusten 's nachts. Muziek, bankjes waarop men slechts een-aan-een kan zitten (ook leuk voor vrijende paartjes maar niet heus) en hekken. De strijd tegen de dakloze zegt iets over het verval van "gemeenschap" in het algemeen.





Een voordracht van Lucius Teidelbaum over aanvallen op daklozen als sociaaldarwinisme in de praktijk.



Toegift: in dezelfde reeks Wolfgang Pohrt over linksradicale illusies.

Eerherstel voor het duinkonijn

Zoals de den in het duin weer in de beklaagdenbank staat, zo is nu het konijn, na jarenlang verguisd te zijn, geliefd.

Vroeger werd het konijn als bedreiging voor de duinen gezien.Tegenwoordig zien we dat anders. Het konijn graast en graaft, daardoor blijft de begroeiing open en is er stuivend zand in de duinen. Dankzij het konijn is een landschap ontstaan waar veel verschillende soorten planten en dieren leven. Zonder het konijn groeit dit open duinlandschap dicht met struiken en bomen. Oude konijnenholen bieden broedplaatsen voor zeldzaamheden als de bergeend, de steenuil en de tapuit.

De holenbroeders hebben belang bij de konijnenstand, die zich op sommige plaatsen herstelt, na de verwoestende myxomatose-epidemie.
Meer hier - en word maar donateur in deze donkere en dreigende tijden!

Winterbeeld 2016 - wie wil er een stekkie een stekkie een stekkie...

De bloeiende klimop krijgt versterking van narcissen (die ik overigens al op Tweede Kerstdag volop in bloei heb gezien vanuit het treinraam)

Primulaveld. De eer van de winter wordt in Nederland gered in het Noordoosten, dat wel

Hij eet als het ware uit je hand...

Het verband tussen mijngang en honingzwam

Felix Ortt had opdracht bij Rijkswaterstaat beplanting van de duinen met bos niet aan te bevelen voor het vastleggen van stuifzand - dus, voor Rijkswaterstaat belangrijk, tot behoud van de zeewering. De bebossing zou een zaak voor Staatsbosbeheer worden.
De beplanting begon nog wel in de dagen dat Ortt bij Rijkswaterstaat werkte: op Texel bijvoorbeeld in 1898.

Thijsse was sterk tegen het aanplanten van bomen die niet van nature thuishoren in deze streken, al leverde de aanplant ook de komst van nieuwe begeleidende soorten planten op (en ongetwijfeld ook insecten en zou de eekhoorn en daarmee de boommarter niet ook gediend zijn met de aanplant?).

Later in de afgelopen eeuw waren de dennen blijkbaar vooral bedoeld als productiebos. Ik wist dit niet - met die dennen moesten de mijngangen in Limburg gestut worden. Bij mijninstorting geeft het hout van dennen signalen vooraf. En de mijnen waren Belangrijke Inkomstenbron - voor wie, kan men vragen.

Mijnhout moet er dus komen. Van dennen. En veel. En dus worden er rond de jaren '30 dennenbossen geplant in heel Nederland, ook in het duingebied. Handig, want op die manier kan men meteen het stuivende zand tot bedaren brengen. Vanwege de crisis wordt je in die tijd tewerk gesteld en hebt maar te luisteren naar de opdrachtgever. "Jij gaat dennen planten in het duin!" Moet u zich voorstellen: zodra je een gat wil spitten in dat stuivende zand, zakt het meteen weer dicht. En dat met zo'n lange penwortel van die den. Om het makkelijker te maken snijden de arbeiders die lange penwortel er gewoon af, zodat ze minder diep hoeven te spitten. Dat scheelt tijd en arbeid. Goed idee, althans in rond de jaren 30.

De dennen groeiden, en op sommige plekken in het duin ontstonden ook echte bossen. Het mooiste voorbeeld is te vinden in Castricum. Bij de ingang van het bezoekerscentrum De Hoep. Maar de schijn bedriegt. De dennen kunnen onvoldoende voeding uit de bodem halen doordat bij de aanplant de penwortel is verwijderd en kwijnen weg. En dus zegeviert de honingzwam in dit bosgebied.

U ziet in Castricum dus het stervende voorbeeld van wat er kan gebeuren wanneer de mens bomen aanplant op een plaats waar ze van nature niet thuis horen. Best bewerkelijk, kan ik u zeggen. Wij willen natuurlijk niet dat er een den van formaat op onze bezoekers terechtkomt. Daarom treft u regelmatig een den met een stip er op. En in de meeste gevallen zal die den tijdens uw volgende wandeling al op de grond liggen.

Lees hier het hele verhaal.
Naar ik begrijp is het niet de bedoeling de zichzelf uitgezaaid hebbende naaldbomen ook te verwijderen. Er zijn nogal wat vlieg"dennen" (meestal sparren) in het open duin te bekennen.
De afgebeelde boom is de Corsicaanse den, fascinerende naam die ik eigenlijk alleen kende uit het boek Wat vind ik in de duinen? van Prud'homme van Reine.

De oorlog en de jurk

Nog niet lang geleden, en anderzijds kan ik ook weer niet zeggen hoe lang, leverde een van de concerns waar ik - waarschijnlijk net als u - een mailbox bij heb, wat men NIEUWS zou noemen bij het menu waar de mailbox bij hoort. Nog steeds heeft die leverancier een soort persbureaufunctie met berichten van weer andere persbureaus die nog wel NIEUWS bieden. Maar het menu waar ik mij doorheen moet slaan om bij mijn mail te kunnen geeft een compleet ander beeld van de wereld dan het persbureau zou bieden. Toch zegt het van alles over de wereld van nu.

Belangwekkend wordt bijvoorbeeld gevonden om te melden dat een dame die naar ik begrijp geen andere taak in het leven heeft dan beroemd te zijn - dat is haar prestatie en tevens die van haar familie, begrijp ik - (rijk was zij namelijk al) via haar kleding zicht biedt op lichaamsdelen die maar zelden op deze wijze worden geëtaleerd. Men wordt via de bijbehorende foto uitgenodigd een "bericht" open te knippen om te zien "wat er verder gebeurde". Er gebeurt helemaal niets, dat kan ik zeggen zonder het bericht te bekijken. Het reclame-aspect van dit niet-nieuws ontgaat mij inmiddels ook, tenzij de reclame de dame zelf geldt. Het belangrijkste dat de foto uitdrukt evenwel is: zo kun je niet op kantoor verschijnen. Moet er een afstand gepresenteerd worden tussen de Beroemdheid en de Gewone Mens die uitgenodigd wordt toe te kijken? (Ook een vraag: kan men dat soort berichten zomaar op kantoor openen?)

Ik zou er over gezwegen hebben verder als een dezer dagen, het gold meen ik een jaaroverzicht, niet de volgende stap werd gezet: naked dresses hebben zich in 2015 gemanifesteerd via Beroemdheden. De thumbnails vertelden dat het gaat om totale doorzichtigheid van kleding van dames die onder het kledingstuk verder niets of zo goed als niets aanhebben. Een naakte jurk is natuurlijk ook een onzinwoord en er kan niet eens gezegd worden dat de draagster naakt is. Hier moet toch een eindstadium bereikt zijn in het etaleren van het Beroemde Lichaam lijkt mij zo. De thumbnails lieten dan wel zien dat men zich presenteerde op deze wijze bij iets wat men presenteerde: een lijst van sponsornamen achter de persoon gaf dit te kennen. We zijn weer ver verwijderd van "geen handel drijven met vrouwenlijven!" maar de boodschap is verder toch ook anders.

De eerste ideologische functie is: verder van de vrouwenkleding van degene die steeds duidelijker als de Vijand wordt gepresenteerd kan men moeilijk verwijderd zijn. De veel meer besproken boerka tegenover de naakte jurk. Dat is punt een. Het tweede punt: wat ooit als NIEUWS gegolden zou hebben - oorlog tegen de Jemenieten, de Syriërs, de Irakezen, de Koerden, de Afghanen, om van de Kongolezen niet maar dus wel te spreken, enzovoort enzovoort enzovoort - verdwijnt uit het beeld. Met de blik die gegund wordt op wat toch moeilijk anders aangeduid kan worden dan uiterste decadentie wordt de maximale afstand geboden ten aanzien van wat NIEUWS zou zijn geweest. Het bovendrijvende verdronken vluchtelingenkind tegenover de Beroemdheid in de Naakte Jurk.
Dat het kapitalisme een stervende orde is wordt nogal scherp geïllustreerd op deze wijze.
Laat ze taart eten. Geen nood, ze komen hem wel halen.

Opsluiting is geen opvang: wie beschermt het kind van een vluchteling?

- door Joke Kaviaar, met strijdbare wensen voor het nieuwe jaar, 3 januari 2016 -

Als het aan de Neederlandse overheid ligt, blijft de gezinsgevangenis voor vluchtelingen op Kamp Zeist het beste bewaarde publieke geheim van de polder. Want "de 'gesloten gezinsvoorziening' (GGV) ís geen gevangenis". De nationale media papegaaien de politiek kritiekloos na.

Het is nog niet anders geweest sinds 1 oktober 2014, toen met de ingebruikname van de nu nog tijdelijke gezinsgevangenis de campagne ertegen begon. Er waren verschillende demonstraties, de muur van Kamp Zeist werd bezet in november 2014 en gedurende voorjaar/zomer 2015 zijn tweemaal gaten in de omheining van Kamp Zeist geknipt, en daarmee in de hekken van een van de grenzen van Fort Europa.

Met het bekend worden van het voor de bouw van de permanente gezinsgevangenis verantwoordelijke bouwbedrijf De Vries en Verburg uit Stolwijk raakte de campagne vanaf augustus 2015 in een stroomversnelling. Er is maandenlang onophoudelijk actie gevoerd tegen de bouw en de bouwer van deze gevangenis. Steeds werd duidelijk gemaakt dat het gaat om een gevangenis, in gebruik genomen voor het opsluiten en deporteren van gezinnen en kinderen en 'ex-AMA's' (Alleenstaande Minderjarige Asielzoekers die de leeftijd van 18 zijn gepasseerd).

Schamen doet de verantwoordelijke bouwer zich geenszins. Wel heeft het bedrijf er alles aan gedaan de verantwoordelijkheid geheim te houden. Ze weten daar bij De Vries en Verburg donders goed dat ze er niet zomaar mee weg komen om welbewust een opdracht als deze binnen te slepen. Profiteurs van de ellende van anderen zijn het, niets meer en niets minder. Het bedrijf verdient dubbel en dwars - als bonus op het bloedgeld van hun winst over de ruggen van vluchtelingen - alles wat ze er gratis bij krijgen: acties, slechte publiciteit. Ze kregen nog onlangs letterlijk activisten op hun dak. Ik was één van hen en heb hen na afloop beloofd dat dit nog niet voorbij is. Beschouw het als een goed nieuwjaarsvoornemen.

Toch blijft het akelig stil rond deze en andere achterdeuren van Fort Europa. Het zijn de media die helpen het publieke geheim van deportaties, gezinnen en kinderen incluis, te bewaren. Er is dan wel geen sprake van officieel door de staat gecontroleerde media, maar met media die welwillend het deksel op de doofpot houden, heb je dat ook niet nodig. De NOS schreef over de recente blokkade en muurbeklimming van 26 november 2015 bijvoorbeeld:
"Ze hielden het bouwverkeer tegen om de bouw van een nieuwe opvang voor vluchtelingen op het terrein te blokkeren." en "De groep verzet zich tegen de opvang van gezinnen in Kamp Zeist." Dat die activisten beweren dat het een gevangenis is, is uiteindelijk maar een bewering: "De activisten spreken van "een gezinsgevangenis voor vluchtelingen" zo citeert de NOS, gevolgd door: "In de opvang zitten vooral uitgeprocedeerde asielzoekers."

'Voorziening' of 'opvang', het is en blijft verhullend taalgebruik: de 'GGV' is een gevangenis waar kinderen bang zijn en ouders in hongerstaking gaan. Het is een plek waar een jonge vrouw huilend in een paar zinnen, ondanks angst voor bewakers die dat verboden hebben, haar verhaal vertelt aan een al even machteloze activiste op de muur. Je kunt er speeltoestellen neerzetten, een sporthal bouwen, je kunt er houten huisjes neerzetten in plaats van betonnen gebouwen met cellen, het is en blijft een omgeving waar mensen als het aan de staat ligt slechts uitkomen wanneer het vliegtuig klaarstaat. Er staat een hoog hek met stroomdraad omheen en een even hoge muur met camera's. De 'GGV' heeft een gevangenisregime zoals elk ander detentiecentrum, compleet met dezelfde regels voor bezoek en overig contact met 'buiten'. Ook de binnenkort in te voeren wet 'Terugkeer en Vreemdelingenbewaring' verandert niets aan het gevangenisregime van straffen en maatregelen. Het ministerie van onveiligheid en klassejustitie verving het woord 'gedetineerde' door 'vreemdeling' en voor het overige is het niets anders dan een uitgebreide penitentiaire beginselenwet waar wat extra artikelen in staan die specifiek zijn voor die 'vreemdelingen'. Een wet is een wet en een gevangenis is een gevangenis, hoe groot je de kooi ook maakt. Over het invoeren van die wet hoor je overigens nauwelijks iets. Ik durf te wedden dat zodra deze wordt ingevoerd de media zullen berichten dat de detentiecentra en daarmee ook de gezinsgevangenis op Kamp Zeist, nu toch echt geen gevangenissen meer zijn, want gevangenissen zijn er alleen voor criminelen. Nadat Teeven met het openen van de trucendoos GGV effectief het protest 'Geen kind in de cel' de mond heeft weten te snoeren, moet de nieuwe wet definitief een einde maken aan verzet tegen 'vreemdelingendetentie' en zelfs het geringste protest de wind uit de zeilen nemen.

Intussen staan overal in het land groepen mensen op die zich 'AZC-alert' noemen en zich 'verzetten' tegen de komst van opvang voor vluchtelingen die wel opvang is. De media berichten hier ten overvloede over. Het extreem-rechtse tuig hoeft maar een scheet te laten of burgemeesters zwichten en de media berichten. Zo weten we dat extreem-rechts geweld toeneemt, alleen mag het niet zo heten. Zo weten we dat de haat toeneemt, alleen mag het niet zo heten. Zo wordt er gedaan alsof iedereen overal maar tegen de komst van opvang voor vluchtelingen is, hetgeen gelukkig niet helemaal waar is, maar de toon wordt gezet, de stemming gekweekt.
In deze sfeer wordt, door vol te houden dat het bij de gezinsgevangenis om opvang gaat, de berichtgeving over acties tegen de gezinsgevangenis al gauw meegenomen onder de verzamelnaam “verzet tegen opvang van asielzoekers”. Alsof de strijd voor vrijheid van beweging dezelfde is als de fascistische terreur waar voortdurend voeding aan wordt gegeven door er uitvoerig over te berichten.

Niet alleen wordt hiermee het bestaan van een gezinsgevangenis ontkend, maar ook het bestaan van verzet tegen het Wilderiaanse "jullie kunnen het ram-bam krijgen"-haatzaaien wordt met een pennestreek als vrijwel niet bestaand in de prullebak gegooid. Dat gaat net zo makkelijk als anti-fascisten als gewelddadig afschilderen en fascisten betitelen als 'bezorgde burgers'. Telkens weer wordt er begrip gekweekt voor die 'bezorgde burgers'. Zo waren de 'bezorgde burgers' in Geldermalsen toch wel terecht boos. De gemeente trekt het boetekleed aan en heeft begrip. Met geen woord wordt gerept over de toch-niet-allemaal-mensen-uit-Geldermalsen-aan-NVU-gelieerde-fascisten die doelbewust in de aanval gingen en de Geldermalsenaren die graag meededen. Geen woord teveel over uitlatingen van die 'bezorgde burgers' uit Geldermalsen waarvan ik er tenminste eentje heb zien zeggen dat het nu tenminste duidelijk is hoe men daar over opvang van vluchtelingen denkt, waarmee goedkeuring aan de extreem-rechtse terreur wordt verleend. Dat berichten en er geen kritische vragen bij stellen, dat is vragen om meer. Een zwemles voor vluchtelingen die niet doorgaat vanwege een dreigbrief die het lokale suffertje het behaagde te publiceren. Begeleiding voor kinderen 'met een rugzakje' die langs een tijdelijke vluchtelingenopvang in Kaatsheuvel moeten fietsen. Er zou wel eens wat kunnen gebeuren! Bescherm onze kinderen tegen de vluchtelingen! En ja hoor. Ook hiervoor is begrip. De aangeleerde Pavlov reactie is opnieuw een feit.

Maar wie beschermt de vluchtelingen? Alles wordt allereerst in het werk gesteld om te voorkomen dat zij Europa bereiken. Op dit moment werkt de EU aan een nieuwe grenswacht, waarvan de bevoegdheden verder gaan dan die van Frontex. Bij al die grenscontroles mogen best wat doden vallen, dat is bijkomende schade. Zijn die vluchtelingen hier eenmaal, ondanks alles, dan moeten 'we' wel en dat kan niet vaak genoeg worden benadrukt. Want 'het zijn er veel'. En de aantallen en het geld dat het zou kosten om de repressie op te voeren kunnen niet vaak genoeg door onze strot worden geduwd, voorzien van waarschuwingen in termen van tsunami's, vloed en vrees. Ja, we moeten ons zorgen maken want de welvaart is voor ons volk alleen. Politicus na politicus laat zich rechts en links op een begripvolle manier uit over al die terreur tegen de komst van vluchtelingen. Op nieuwjaarsdag nog zegt van der Laan over de agressie tegen vluchtelingen: “Je moet je ook afvragen waaróm burgers zo van hun pad raken. Omdat er nog geen perspectief is op een oplossing. Dat maakt mensen onzeker en dus eerder boos”. Het is dus geen terreur, het zijn “burgers die van het pad raken”. Ze zijn “onzeker en eerder boos”. Over perspectief en oplossingen voor de vluchtelingen gaat het niet, behalve als het gaat om het 'verdelen' van de 'last'.

Alle begrip dus voor de haat en de media volgt alles op de voet. Als je maar genoeg geweld gebruikt om vluchtelingen buiten de deur te houden, wordt er wel naar je geluisterd. Maar wie luistert er naar de vluchtelingen? Wie heeft het op zijn minst nog over de vluchtelingen die de andere kant van Neederland zien, waar de camera's en reporters zich steeds vanaf wenden: de vluchtelingen in de grensgevangenissen, de vluchtelingen die gedwongen worden op straat te leven?

Oh wacht. Dat zijn natuurlijk geen vluchtelingen, om de NOS weer te citeren, het zijn "uitgeprocedeerde asielzoekers". Niks geen begrip. Opsluiten en deporteren allemaal. Profiteurs zijn het, overlastgevers, mensen zonder recht op verblijf, criminelen. En waarom ook zou je dan berichten over verzet tegen dit apartheidsbeleid dat de overheid voert? Een beleid dat zich het recht heeft toegebedeeld te mogen bepalen wie er een 'echte' vluchteling is. Laten we vooral blijven doen alsof de overheid er alles aan doet om vluchtelingen onderdak te bieden. Het is beter te doen alsof we zo humaan zijn en alsof die gewelddadige achterdeur niet bestaat. Het is beter te doen alsof de terreur, in het geval die al zo genoemd mag worden, van marginale groepjes rechts-extremisten komt en niets te maken heeft met een doelbewust opgefokte volksmentaliteit die vanuit de Haagse politiek viraal wordt verspreidt en nog slechts geoogst hoeft te worden om zodra de magische grens van 200.000 vluchtelingen van Samsom is gepasseerd in te kunnen zetten: en dan nu alle grenzen dicht! Samsom gaf Wilders een voorzetje en dat is er alvast van harte ingekopt. Iedereen, ook Samsom weet: zolang over vluchtelingen wordt gesproken in termen van aantallen en daarbij ook absolute getallen worden genoemd, vraag je om angst en haat en kun je de repressie vast gaan voorbereiden. En zolang het maar blijft gaan over het 'vluchtelingenprobleem' en niet over het 'kapitalismeprobleem', het 'oorlogsprobleem', het 'wapenhandelprobleem' en het 'ondersteun-een-dictatuur-in-ruil-voor-olie-probleem', zolang vraag je om angst en haat gericht op diegenen die van dat alles slachtoffer zijn: de vluchtelingen.

Wie beschermt de vluchtelingen? Wie anders, dan zij zelf? Wie beschermt hun kinderen met rugzakjes? Ja, hoe zit het eigenlijk met die kinderen van die vluchtelingen die in één van de zeven 'gezinslocaties' zitten waar dagelijks razzia's plaatsvinden om hen over te brengen naar de 'gesloten gezinsvoorziening' ofwel gezinsgevangenis op Kamp Zeist? Krijgen zij begeleiding om hun veiligheid te garanderen, zoals die Neederlandse kinderen met rugzakjes in Kaatsheuvel? De enige begeleiding die zij krijgen is die van bewapende marechaussees, al dan niet in uniform, van dreigementen aan het adres van hun ouders, van intimidatie en boeien. Begeleiding, niet naar school, maar naar hun deportatie. Zullen zij ooit nog een school zien?

En nog blijft het stil rond de gezinsgevangenis op Kamp Zeist. De overheid heeft er alle belang bij. Het verantwoordelijk bouwbedrijf De Vries en Verburg doet op advies van de AIVD ook het zwijgen toe en doet alsof het zo maatschappelijk betrokken verantwoord aan het ondernemen is en met prachtige christelijke projecten mensen in Afrika helpt. De gemeente Zeist benadrukt liever dat er een noodopvang in hun gemeente is gevestigd (op het voormalig militair luchtvaartmuseumterrein naast Kamp Zeist notabene!). De media berichten liever over 'verzet' tegen een AZC of een moskee. Het is makkelijker om het spoor van de haat te volgen...

Staatsterreur, dat is geen nieuws. Staatsterreur bestaat niet. Pas als 'extreem-links' tot andere maatregelen overgaat dan blokkades, bezettingen en demonstraties, zullen de journalisten van zich laten horen. Ze zullen bellen om aan actiegroepen te vragen wat ze ervan vinden en er schande van spreken als een actiegroep in reactie zou zeggen: "Wij distantieren ons niet (ter vergelijking: 'jullie kunnen allemaal het ram-bam krijgen')". Waag het al helemaal niet om te zeggen "wie niet horen wil, moet maar voelen", want dat is slechts voorbehouden aan fascisten zoals Filip Dewinter, wanneer deze 'verzet' zoals in Geldermalsen aanmoedigt. Uiteraard is deze oproep tot geweld nu juist weer geen nieuws, al zitten de media er massaal bovenop om verslag te doen van een demonstratie van Pegida op een lege kade in Rotterdam. 'Bezorgde burgers', nietwaar? De media meten dus met twee maten, zo blijkt telkens weer. En de vraag rijst: Moeten we ons wat aantrekken van de staatspropaganda napapegaaiende media?

Verzet tegen de overheidsterreur aan de achterdeur van Fort Europa is net zo hard nodig als solidariteit met vluchtelingen bij de steeds verder gebarricadeerde voordeur en de strijd tegen het opkomend fascisme van de straat, aangewakkerd door zowel de gevestigde politiek als figuren als Wilders en Dewinter (er bestaat werkelijk amper verschil). Of de media er nu over berichten of niet, en ongeacht hoe zij er over berichten: verzet, in de vorm van directe actie met direct resultaat, is een verantwoordelijkheid die we moeten nemen, ook als het roeien tegen de stroom van verdeel-en-heerspolitiek en hetze in is. Strijden tegen de status-quo van de kapitalistische Westerse superioriteitwaanzin die zich het recht voorbehoudt om levens van vluchtelingen te verwoesten omdat ze niet in onze levensstandaard passen.

Wat kunnen we doen om deze mechanismes te vernietigen? Fort Europa wordt niet overal even zwaar bewaakt. Als vluchtelingen de hekken weten over te klimmen, de controles weten te omzeilen, wat zitten wij dan nog achter ons toetsenbord ach-en-wee te roepen? En ik zeg dit ook tegen mezelf. Weg uit onze comfort zone!
Woorden kunnen worden verzwegen en verdraait net hoe dat uitkomt, verklaringen en uitleg genegeerd, maar een oplaaiend vuur valt niet te doven. Het is een strijd met ongelijke middelen, maar ondanks dat: waarom zouden wij niet ook zeggen “Laat ze allemaal het ram-bam krijgen” en “wie niet horen wil moet maar voelen!”?

Laat 2016 het jaar worden van de aanval op de grenzen van binnenuit en van buitenaf tegelijk. Onvoorspelbaar en oncontroleerbaar. Alleen zo, in solidariteit met alle migranten, laten zich de hekken en muren slopen en omverwerpen, waar ze ook staan.

De ontmoeting met God

In 1972 draaide Tony Allan een Franse plaat op RNI die hij bij voorbaat vertaalde - waarmee de clou werd weggegeven - in het Engels. Ik had tot ik dit zojuist vond op het onvolprezen wereldwijde web geen enkele aanwijzing aangaande de zanger die eigenlijk meer rapper of declamator mocht heten. Hugues Aufray, A propos d'un détail.

Après bien des années à courir l'univers,
Trois savants cosmonautes revinrent sur la terre,
ils annoncèrent bientôt qu'ils avaient de leurs yeux
Vu notre créateur, celui qu'on nomme Dieu.

Le monde chaviré attendait plein d'espoir
La fusée des savants qui bouleversait l'histoire.
Des quatre coins du monde, les grands théologiens
Vinrent se rassembler pour attendre en lieu saint.

On voulut conserver à cette réunion,
Une vraie neutralité pour toutes les religion.
Et on choisit une île au bout du Pacifique
Que l'on avait soustraites aux essais atomiques.

On pouvait voir le Pape, rêvant sous les palmiers
Aux rythmes langoureux des douces vahinés.
Comme un simple touriste, un évèque anglican
Se dorait au soleil sous son panama blanc.

Des juifs et des laïques qui faisaient les cents pas
Au milieu des indiens, des russes et des chinois
Et tout ce gentil monde dans un unique choeur
Qui priait en secret que ce Dieu soit le leur.

Chaque seconde passait plus longue qu'une année
Tous les peuples vibraient d'une même anxiété.
L'instant était venu où l'on saurait enfin
Qui se cache là-haut derrière le mot divin.

Pour célébrer ce jour unique dans l'histoire,
Y avait toutes les télés en couleur et en noir,
A l'exception pourtant de notre ORTF
Qui était tombée en panne le matin, enfin bref.

A 14 H 28 à l'instant annoncé,
On vit du bout du ciel descendre la fusée.
Quelques instant plus tard, le saint hélicoptère
Repérait la cabine ballotée par la mer.

On vit plonger bientôt les fameux hommes-grenouilles
Qui évitent en principe que les savants se mouillent.
Je vous passe les détails de la cérémonie
Et je reprends plus loin la suite de mon récit.

Dans un silence unique, le chef de la mission
S'adressa en ces termes aux chefs de religions.
Messieurs, le monde est grand et l'erreur est humaine.
Ce que je vais dire va vous faire de la peine.

Car si un Dieu unique un jour nous a crée,
Il n'est pas pour le moins comme vous l'imaginez.
Je me dois aujourd'hui de dire ce que j'ai vu.
A vous de décider si vous êtes déçus.

Car le Bon Dieu du ciel, maintenant, c'est certain,
Est un être charmant de sexe féminin.
Et je dois ajouter à sa plus grande gloire
Que c'est une jolie fille et qu'en plus, elle est Noire.

Il ne faut jamais, jamais jurer de rien




Black is the color, Rhiannon Giddens - zangeres van de Carolina Chocolate Drops solo


There but for the grace of God go I, Machine (niet de Nederlandse band)

De moslims van de Oostzeelanden

In mijn reisboekhandelaarstijd keek ik de onvermijdelijke Lonely Planet-gids eens na voor de onwaarschijnlijke plaatsen die wij bezocht hadden. Ik kan mij geen kwalificaties meer herinneren van die oorden, maar kwam wel de twee islamitische dorpen tegen, op de grens met Belarus, Kruszyniany en Bohoniki. De lotgevallen van de geschiedenis hebben bepaald dat deze Tataarse dorpen nu in Polen liggen en daar ontvolkt raken. De moskeeën missen de Osmaanse minaretten vanaf waar de oproep tot gebed plaatsvindt.

Op deze nieuwjaarsdag bericht de BBC over de autochtone moslims van de Oostzeelanden. Bij alle weerzinwekkende racistische praatjes die over ons uitgestort worden, en waarvan ik vrees dat ze in dit nieuwe jaar echt niet zomaar zullen ophouden, is het wel aardig om de "eigen" moslimdorpen in de toch al vergeten hoek van de Europese Unie voor het zoeklicht te plaatsen.