Wens voor de mensheid

Niet dat Nuit Debout een positieve aanleiding had, verre daarvan. Het was ter gelegenheid van de invoering van een arbeidswet die vele wat men noemt verworvenheden van de arbeidersbeweging ongedaan maakte in Frankrijk. En dat door een sociaal-democratisch regime, dat ook nog de permanente noodtoestand heeft uitgeroepen.
Stakingen, demonstraties, en de bezetting van gebouwen en pleinen, 2016 als een nieuw 1968, of, dichterbij, 2011, in Frankrijk.
Wat beklijft is de schoonheid van het ogenblik, het onmiddellijke, met name het geïmproviseerde orkest met zijn in hoge mate geïmproviseerde koor en uitvoering. Het was voor de zomer.


Va pensiero, 15 mei

Maar, zoals in '68, de zomer brak het af en wat er na kwam was niet meer hetzelfde. Het is nooit hetzelfde, maar de verzameling mensen die hun energie gingen richten op het Goede en het Schone was uiteen. De noodtoestand wint. "Het volk" verrees, in het Verenigd Koninkrijk, en wie weet wat het komend jaar zal brengen in Nederland, Frankrijk... We moesten al blij zijn dat slechts 47% van de Oostenrijkse kiezers voor de fascist koos die dus verloor. Nu nog wel.
Dat de Verenigde Staten ook de naam democratie met een kleine d niet waard zijn is inmiddels gebleken. Maar wie weet, misschien is er verzet te organiseren.

Mijn goede voornemen is het dagelijkse ritme hier weer aan te houden. Zelfs de zaterdagsessies waren op den duur zwaar, met die aanzwellende dodenlijst. Ik zal proberen die te negeren, althans zo veel mogelijk.
En laven wij ons nu aan die ogenblikken op de Place de la République met het Orchestre Debout. Het laatste vastgelegde concert.



De Internationale werd oorspronkelijk gezongen op de wijze van de Marseillaise.



De Internationale zal de mensheid zijn!

Winkeltijden van weleer

De tekst, wachten op je eigen geld, Potterstraat, Utrecht (1988) gaf mij een voorgevoel: ik heb daar in die tijden meermalen in de rij gestaan. Het was toen even traditie om voor oudjaar te gaan winkelen in Utrecht - toen had je er nog interessante winkels...
En jawel, ik kijk zowaar naar de fotograaf, mijn met petje toegeruste en daardoor nog Engelser dan anders  uitziende gade kijkt lachend de andere kant op. Ach, de tijden. Na afloop eten bij De Baas - tot dat ook niet meer kon om redenen die ons ontgingen.
Bij Da Capo kon je tot het eind aan toe niet pinnen, maar ik kwam er niet vaak meer. Nu voor het laatst op de dag af vijf jaar geleden...
Foto: Maarten van Riel

De eerste genocide van de twintigste eeuw

Het gaat, ook volgens de Verenigde Naties, om de eerste volkerenmoord in de twintigste eeuw en een Duitse regering durft deze term nu ook voor het eerst gebruiken. Weliswaar pas nadat de huidige oppositie (Die Grünen en Die Linke) minister van Buitenlandse Zaken Frank-Walter Steinmeier (SPD) aan een vroeger initiatief van hemzelf hadden herinnerd.

Steinmeier zit nu in de regering-Merkel, maar was in 2012 chef van de sociaal-democratische oppositie. Hij had toen in het parlement (Bundestag) een motie ingediend om het bloedbad in zuidelijk Afrika als genocide door Duitsland te laten erkennen. Het was voor de minister dus bijzonder moeilijk om nu passief te blijven in het dossier.

Buitenlandse Zaken in Berlijn liet onlangs dan ook weten dat voortaan deze zin voor de bondsregering als ‘politieke richtlijn’ geldt: ‘De vernietigingsoorlog in Namibië van 1904 tot 1908 was een oorlogsmisdaad en een volkerenmoord.’

- Aldus meldde Mo*.be al meer dan een jaar geleden, hier verder te lezen.
Anderhalf jaar later zijn er nog niet officiële onderhandelingen gaande over de genocide en de noodzaak dat Duitsland hiervoor herstelbetalingen doet. Dat het ter sprake is is al heel wat. De Duitse regering is terughoudend, en vanuit haar standpunt is het verklaarbaar. De moordpartij tegen Herero en Nama(qua) in Namibië moge de eerste genocide van de twintigste eeuw zijn geweest, het is niet de enige koloniale genocide van de afgelopen eeuw - toegeven schept een ongekend precedent.
Het zou rechtvaardig zijn, uiteraard, maar rechtvaardigheid is ver te zoeken.

Lees verder hier.

Rust uit, roerige winkelaar

In het nieuwe boek van makker Keith Hebden, Re-enchanting the activist, kom ik dit kerstlied tegen. Een aardig verweer tegen de jankende racistische meute die lawaai maakt over het kerstmis dat hun ontnomen wordt. (Moet ik mijn toon matigen? Spijtig, ik kan het niet). Nog net op tijd...

1. Slow down ye frantic shoppers for there’s something we must say
If you would spare a moment all the stores would go away
Big business has been telling us what Christmas means today

Now it’s time we decided for ourselves, for ourselves
Yes it’s time we decided for ourselves.

2. To some folks Christmas means a time for gathering with friends
And enemies might take it as a time to make amends
But TV says it’s time for pricey gifts and selfish ends

Now it’s time we decided for ourselves, for ourselves
Yes it’s time we decided for ourselves.

3. Some people feel that Christmas is when Jesus makes a call
For others it’s a time to stress good will and peace to all
But advertisers tell us it means Santa’s at the mall

Now it’s time we decided for ourselves, for ourselves
Yes it’s time we decided for ourselves.

Op de wijze van:

Waarschuwende woorden van Miklós Haraszti

"Hongarije, mijn land, is de afgelopen vijf jaar van een voorbeeldige post-koudeoorlogsdemocratie gemuteerd in een populistische autocratie. Enkele beangstigende parallellen die het Hongaren gemakkelijk hebben gemaakt Donald Trump politiek te plaatsen: minister-president Viktor Orbán heeft immigranten als verkrachters, banendieven, terroristen en "vergif" voor de natie afgeschilderd. Hij heeft een omvangrijk hek laten bouwen langs de Hongaarse zuidgrens. De populariteit van zijn xenofobe agitatie heeft hem in staat gesteld ieder verzet tegen zijn "illiberale democratie" als onpatriottisch of partijdig af te wijzen. Een "democratie" waarvan hij zegt dat die gevormd is naar het model van "geslaagde staten" als Rusland en Turkije."

- Miklós Haraszti, ik zou hem bijna vergeten zijn, maar de schrijver van Stücklohn is of was een belangrijk liberaal in de goede zin in Hongarije de afgelopen decennia. Hij spreekt nu, uit ervaring, zijn bezorgdheid uit over de komende president van de Verenigde Staten.

Een vrolijk rijm voor bij de kerstboom

Kerst is voor u op tafel een kalkoen
oesters, slakken, pâté de foie
Onder de maretak een verplichte zoen
En de familie doet hahaha

Mijnheer, u zit te liegen dat u berst
Niemand wil u beroven van uw kerst

Kerst is voor u de vaste herrie
In de super of uit de ether
Van Whitney, Wham, Mariah Carey
En de top-2000, da’s nog beter

Mijnheer, u zit te liegen dat u berst
Niemand wil u beroven van uw kerst

Uw ochtendkrantje uit Mokum West,
Dat u leest op uw platteland
Zegt: “hier is de kerst verpest”
ze weten bliksemsgoed: niets aan de hand

Mijnheer, u zit te liegen dat u berst
Niemand wil u beroven van uw kerst

U heeft uw kerstboom met een kluit
Maar op St. Steven stapt u in uw Ford
Gooit die boom het raam maar uit
Op naar Schiphol en de wintersport

Mijnheer, u zit te liegen dat u berst
Niemand wil u beroven van uw kerst

Kerst, midwinter, eind van het jaar
Het zegt u niets, het blijft voor u verscholen
Het is voor u een hebbeding, zo zit u in elkaar
En u zegt: “het wordt van ons gestolen!”

Mijnheer, u zit te liegen dat u berst
Niemand wil u beroven van uw kerst

Camera in de aanslag: smerissen aan de schandpaal

- door Joke Kaviaar -   
Waarom foto's van smerissen met (virtuele) bakstenen online staan? Wie kan dat nu beter uitleggen dan Gerrit van de Kamp van de politiebond? Ik citeer hem even: "Dit achtervolgt collega's. Het geeft het gevoel van opjagen, het geeft het gevoel van: kan ik nog wel optreden?" en “Ze denken tegenwoordig twee keer na voor ze in actie komen.”

Heel goed. Dank u, meneer Van de Kamp. U en uw collega's zijn dus “geschokt”. Wat we nodig hebben is meer foto's, ongecensureerd en herkenbaar, van (gewelddadige) smerissen om hen enige motivatie te geven op te houden met hun arrestanten in het gezicht te stompen, aan de haren te trekken, de peppersprayen, te wurgen en neer te schieten. Want dat vergat u even te vermelden, dat die 'agenten' op de foto's gewelddadige hufters zijn, geen onschuldige slachtoffers. Voelen deze 'agenten' zich nu opgejaagd? Ervaren ze het als een “heksenjacht”? Uitstekend. Laat ze maar voelen. Dan begrijpen ze misschien hoe opgejaagd de afgewezen vluchteling zich voelde die ze een paar dagen terug vermoord hebben. Van “twee keer nadenken” was trouwens bepaald nog geen sprake. Nee, vooral gewoon lekker doorgaan met die razzia's en die arrestaties van vluchtelingen. Dat is nu wat je noemt: opjagen. Dat is heksenjacht, stelletje aanstellers.
Er is geen enkel excuus voor het uitvoeren van moordbeleid en ook niet voor eigen initiatief daartoe. Deze man uit Macedonië had juist te horen gekregen dat hij het land uit moest. Zijn wanhoop wordt vervolgens vertaald naar overlast om als excuus te dienen voor ongebreideld politiegeweld en moord. Overlast? Doodstraf zonder vorm van proces. En dan snel de getuigen intimideren om het bewijs dat zij met smartphones hebben vastgelegd te verdonkeremanen. Vooral geen tweede 'Mitch Henriquez'-moord online! Vooral niet herkenbaar, niet aanspreekbaar zijn.

Smerissen: het is jullie job om mensen, en vooral zij die geen verblijfspapieren hebben gekregen, op te jagen zoals het de job is van de ambtenaren van de Dienst Terreur en Verrek om jullie daartoe opdracht te geven en het de job is van staatssecretaris Dijkhof om die DT&V ambtenaren daartoe de bevoegdheid te geven. Het is ook de job van bewakers in detentiecentra om de daar opgesloten mensen tot zelfmoord te drijven, zoals afgelopen week in grensgevangenis Rotterdam gebeurde. Hoe dat is afgelopen weten we niet eens, want alle getuigen lijken weer eens in de isoleercel gegooid te zijn.

Smerissen, bewakers, ambtenaren: Jullie kiezen ervoor. Dat valt niet goed te praten. Dus wat zitten jullie nu te zeuren dat jullie je opgejaagd voelen? De schandpaal is het minste middel dat onderdrukten kunnen inzetten om zich te verdedigen, in de hoop dat jullie inbinden. Jullie ervaren dat als aanval. Prima. Voel je maar aangevallen. Aangevallen door mensen met mobiele telefoons en een internet aansluiting. En als dan op een dag toch de stenen door de lucht vliegen, zoals bij de opstand in De Schilderswijk, dan is dat jullie welverdiende loon. Het alternatief voor het gevecht met jullie aangaan is accepteren onderdrukt te worden. De repressie die mensen over zich heenkrijgen, zelfs als ze principieel geweldloos de straat op gaan, is dermate ongekend dat terugvechten nog een betere optie wordt dan de andere wang toekeren en ook daar bont en blauw geslagen te worden. Die mening hebben jullie maar te slikken. Dat moet op zijn minst gezegd kunnen worden. Dat dit ook al niet zo is, bewijst de arrestatie van Dhjana vorige week, voor de ludiek bedoelde satirische publicatie 'Poke-a-cop-Go', die je hier nog terug kunt vinden.

De smeris kan niet lachen om foto's en om een spelletje. Persoonlijk kan ik al heel lang niet lachen om de smeris en heb ik ze nooit kunnen betrappen op een niet denigrerend gevoel voor humor. Nu een week na de arrestatie van Dhjana de media sensatiegeil achter de heilige boontjes van de politiebond aanholt om een primeur te halen over gevaarlijke 'extreem linkse groeperingen' en andere activisten tegen institutioneel racisme en fascisme, zullen ongetwijfeld politici hun kans schoon gaan zien om de voorzet erin te trappen. Smerissen nog meer beschermen, forsere straffen voor wie zich verzet, met wortel en tak uitroeien.. Roept u maar, kom er maar in. It's all in the game. Net als bakstenen.

Nederland Weer Van Ons, of: Het kan verkeren

En het geschiedde dat Het Nederlandse Volk de Wildersstichting de grootste fractie in de Tweede Kamer der Staten-Generaal bezorgde. VVD en CDA waren volledig bereid de Wil van het Volk te honoreren. En het regime, waarvan niemand kon zeggen dat het gekozen was, maar ook niet dat het niet gekozen was, sloot de grenzen, schafte de euro af, forceerde een “hard Nexit”.

Uit Berlijn klonken morrende geluiden, in waarschuwende diplomatieke nota’s vervat. Het sluiten van de mondingen van de rivieren had ernstige economische gevolgen, niet alleen voor Duitsland. Het werd als oorlogsdaad opgevat. Het regime negeerde de waarschuwingen.

Op een zonnige meidag landden de Duitse parachutisten in Rotterdam.
Zij werden verwelkomd als bevrijders.
Het voltallige kabinet-Wilders werd geïnterneerd in Neurenberg.

I Daniel Blake - een blik op de dagelijkse wreedheid van het neoliberalisme

Er is moeilijk een andere kwalificatie voor de formulieren-, beoordelingen-, afwijzingen-, beroeps- en sanctieswereld van de Grote Uitkeringsmachinerie te bedenken dan kafkaësk. Maar eigenlijk vind ik het gebruik van dit woord een belediging van de schrijver.
I Daniel Blake opent met een onzichtbare vragenstelster die de naamgevende hoofdpersoon vragen stelt over zijn gezondheid, die totaal niet ter zake zijn. Hij is schrijnwerker, bouwvakker dus, die tijdens zijn werk geveld werd door een hartaanval. Zevenenvijftig, vol goede moed dat hij er bovenop zal komen, en dan wordt hij aan de bureaucratie onderworpen. Of hij incontinent is. Of hij zijn hoed kan optillen. "Bent u een dokter? Op grond waarvan stelt u deze vragen? Kunnen we het eindelijk over mijn hart hebben?" Dit is natuurlijk brutaal en bedreigt de voortzetting, of liever, de aanvang van zijn uitkering. De vragenstelster is gezondheidszorgconsulente, zijn huisarts en specialist zeggen dat hij voorlopig zijn werk niet kan hervatten.
De consulente vindt dat hij wel aan het werk kan.

In de ruimte waarin de helse gesprekken plaasvinden vraagt een jonge alleenstaande moeder van twee kinderen om clementie: helemaal geen geld, gee nvooruitzicht. Blake neemt het voor haar op en beiden, inclusief de twee kinderen, worden dor het soort mannetjes dat hiervoor in dienst is bij zulke instellingen, naar buiten gewerkt onder bedreiging van "de politie bellen".

Nu ik het opschrijf dringt tot mij door dat de film een uitdrukking is van de liefde tussen de jonge moeder, Katie Morgan, en Daniel Blake is. Heel bijzonder voor een film: niks sentimenteels, geen violen, geen erotiek. (Geen eros, maar agapi, voor wie dit begrijpt). Je krijgt het pas door als je het geziene op je in laat werken. Ook de mensen in de omgeving in de ruime zin van het woord leven mee, zonder sentimentaliteit. Voor scenarioschrijver Laverty is dit een baken van hoop: het regime wil je doen denken dat je naaste je vijand is die van jouw centen vreet, en in de praktijk is er naastenliefde. Niet iets van boven- of buitenaf gepredikts: denk aan Kropotkins Wederkerig Dienstbetoon of Rutger Bregman die constateert dat de meeste mensen aardig zijn.

Maar zowel Katie als Daniel worden vermalen door de Machinerie, gehanteerd door de Tories maar al in werking gezet door New Labour, onder Brown met name. Bureaucraten die zich aan de Regels houden (een enkeling lijkt menselijk, maar dat mag niet van de cheffin) en hun Regels zeggen dat jij je niet aan de Regels houdt en dus maar moet zien hoe je rondkomt. En er gloort geen morgenrood. Dat is niet prettig, wel realistisch. Ken Loach zegt ook dat de film de moedwillige, ideologisch gedreven wreedheid van het door de Tories beheerste systeem weergeeft.
Wat de film voor mij misschien extra aangrijpend maakt is de uiterlijke gelijkenis, en de overeenkomst in gedrag in zijn rol, van de hoofdrolspeler met een vorig jaar door kanker gevelde kameraad.
Meer zeg ik dan maar niet, ik zet een centraal muziekthema uit de film op: Sailing by van Ronald Binge, uitgevoerd door het BBC Concertorkest, de herkenningsmelodie van de scheepsberichten...



I Daniel Blake, regie/productie: Ken Loach; scenario: Paul Laverty; Daniel Blake: Dave Johns; Katie Morgan: Hayley Squires

Verdacht van opruiing en bedreiging

Noot: weer een (vrouwelijke - toeval?) kameraad die belaagd wordt wegens wat de staat opruiing noemt. In overleg overgenomen.


- door Dhjana -   
Vrijdagavond 16 december, half tien. Ik zit rustig op mijn pc een aflevering van mijn favoriete serie te kijken (activisten zijn ook maar gewoon mensen), als er nogal driftig aangebeld wordt. Dat blijken zes agenten te zijn, die binnenvallen zodra ik de deur open doe en me melden dat ik ben aangehouden op verdenking van opruiing en bedreiging.

Ik mag nog net een oppas voor de hond regelen en wat spullen bij elkaar pakken, maar intussen wordt mijn pc losgekoppeld, worden er zes USB sticks weggegraaid die ik al minstens een jaar niet meer gebruik (je kent dat wel, er is een probleem mee, maar je stelt het uitzoeken en weggooien steeds maar uit) en wordt de laptop van mijn zoon, die uit huis is, maar z’n huiswerk onder moederlijk toezicht maakt, ook ingepakt – mijn protesten dat die laptop niet eens van mij is en dat mijn zoon die nodig heeft voor school mogen niet baten. En ik moet mee naar het bureau aan het Marconiplein in Rotterdam.



Rotterdam, waarom Rotterdam? Omdat daar aangifte blijkt te zijn gedaan. Er valt een kwartje. Enige dagen daarvoor heb ik op mijn eigen website, dhjana.nl, een satirisch artikel geplaatst naar aanleiding van het geweld dat door de politie is gebruikt bij de massa-arrestaties in Rotterdam, tijdens de anti-zwarte-piet protesten. (Noot: arrestaties die werden uitgevoerd vóórdat de protesten überhaupt plaats konden vinden en die daarna fel zijn veroordeeld door Amnesty International)

Bij dat satire-stuk, dat de vorm had aangenomen van een ludiek marketingpraatje voor een fake app, gebaseerd op het Pokemon spel maar dan in een andere versie, had ik stills van video-opnames van de arrestatie en het politiegeweld gebruikt. Ik had er zelfs een kek promotiefilmpje bij gemaakt en dat op mijn Youtube kanaal gezet. En natuurlijk een kopie op indymedia.nl geplaatst, want waar heb je anders onafhankelijke nieuwsmedia voor?

Klaarblijkelijk is ze dat in het verkeerde keelgat geschoten. Nou verbaast het me weinig dat de politie geen benul heeft van het begrip ‘satire’, want dat het de gemiddelde diender aan ieder gevoel voor humor ontbreekt, was me allang duidelijk. Humor lijkt me sowieso lastig te combineren met een roeping om staats- en corporatiebelangen over de rug van burgers heen te beschermen. Waar ik wel uitermate pissig van word, daar kom ik zo op terug.

Toen we in Rotterdam aankwamen was het inmiddels elf uur ’s avonds, dus afgezien van voorgeleiding gebeurde er weinig meer. Prachtig prikkelvrij celletje (als je tenminste de eeuwig luidruchtige luchtverversing niet meetelt) met bijbehorende plastic matras en waardeloos dekentje. De volgende dag was een opeenvolging van de gebruikelijke riedel, met plakkerige ontbijtboterhammen, arrestantenverzorgers die het altijd ‘te druk’ hebben, zinloze verhoren (doe maar Ctrl-V voor ‘geen commentaar’), een beetje slaap inhalen en een greep in de ontmoedigende boekenkast van het cellengedeelte. (Iemand zin in een projectje? Kunnen we misschien zorgen voor iets anders dan lectuur over criminelen die nu op het rechte pad zijn omdat ze De Here Hebben Gevonden?)

De laptop van mijn zoon was wel een probleem. Zoonlief had namelijk net de week daarvoor een officiële waarschuwing van school gekregen en dat betekende dat hij er bij het volgende incident uit zou vliegen. En als je zonder laptop op school verschijnt, mag je de les niet in en wordt je dat als ‘verzuim’ aangerekend…

Ik zag torenhoog aankomen dat de kans groot was dat die laptop niet voor zondagavond weer terug in handen van mijn zoon zou zijn, ook al had dat ding geen donder te maken met wat voor onderzoek dan ook. Dus toen ze aankwamen met het voorstel om een ‘intentieverklaring’ te tekenen waarbij ik Plechtig Zou Beloven om het artikel en het filmpje weg te halen en niet meer te verspreiden, en de advocaat daar de voorwaarde aan kon verbinden dat ik dan met de laptop van mijn zoon weer naar buiten kon stappen, kon ik – als moeder – weinig anders. Maar als activist was het een zware dobber, want om eerlijk te zijn, als die laptop niet in beslag was genomen, dan hadden ze wat mij betreft die intentieverklaring in hun reet kunnen schuiven.

Want ja, daar word ik wel pislink van. Een samenleving waarbij 1) er politie is, 2) die politie zich ongestraft schuldig maakt aan machtsmisbruik en geweld – zelfs als dat de dood tot gevolg heeft zoals bij Mitch Henriquez en 3) dat machtsmisbruik en geweld niet meer door gewone mensen zoals jij en ik aan de kaak mag worden gesteld, dat is niets meer of minder dan een fascistische politiestaat.

Als ik op straat zie dat iemand geslagen wordt en ik doe niets om dat te verhinderen, dan ben ik daar mede schuldig aan. Als er iemand wordt vermoord en ik doe daar niets tegen, dan ben ik daar ook verantwoordelijk voor. Dat is zo volgens ‘onze’ wetboeken van strafrecht, maar – wat voor mij oneindig zwaarder telt – dat is zo volgens mijn moraal, mijn waarden en normen, mijn verantwoordelijkheids- en rechtvaardigheidsgevoel. Deze verantwoordelijkheid, voor mezelf, voor anderen en voor het geheel van onze samenlevingsvorm, is in mijn visie de essentie van oprecht en integer anarchisme.

Wie de dader van geweld is, doet er op zo’n moment niet toe. Laat ik dat nog even benadrukken: wie de dader is, doet er op zo’n moment niet toe. Iemand die zich schuldig maakt aan geweld, is iemand die zich schuldig maakt aan geweld en het zal mij totale rotzorg zijn of die persoon dan een uniform aanheeft, een bepaalde functie uitoefent of zich bepaalde rechten toe eigent. En of zo’n persoon dan wel of geen uniform aanheeft, doet niets af aan de verantwoordelijkheid (de mijne en de jouwe!) om daar iets tegen te doen. Kortom: als ik getuige ben van geweld, dan doe ik daar iets tegen. Oók als het politiegeweld betreft. Oók als dat de staat onwelgevallig is.

Het staatsbeleid tegen mensen die politiegeweld aan de kaak stellen, is zum kotzen hypocrisie ten top. De staat voert massa-arrestaties uit met het argument dat ze niet van alle demonstranten duidelijke opnames konden maken (Fight Repression, Den Haag, ‘gezichtsbedekking’), maar vaardigt intussen een verbod uit op het publiceren van herkenbaar beeldmateriaal van hun eigen geüniformeerde knokploegen. De staat schroomt niet om diezelfde knokploegen straffeloos demonstranten in elkaar te laten slaan (anti-zwarte-piet demonstratie, Rotterdam), festivalgangers te laten wurgen (Mitch) of jongeren in hun rug te laten schieten (Rishi), maar labelt beeldmateriaal van agenten jankend als ‘bedreigend’. De staat heeft volkomen schijt aan mensenrechtenverdragen (hoeveel voorbeelden wil je?) en aan de eigen grondwet (idem), maar strooit in het rond met opruiingsaanklachten tegen alles en iedereen die kritiek op ze heeft.

Formeel word ik verdacht van opruiing en bedreiging vanwege m’n artikel en filmpje. Opruiing en bedreiging, my ass. Machtsmisbruik in optima forma, uit de context getrokken en opgerekte wetsartikelen die als wapens worden ingezet om iedere vorm van kritiek op deze staat te criminaliseren en te onderdrukken. Anno 2016 hebben we geen welbespraakte of -besnorde dictators meer nodig: het staatsapparaat kan het prima zelf.

Juist nu. Juist nu is het belangrijker dan ooit om op te staan tegen politiegeweld, staatsrepressie en machtsmisbruik. Juist nu is het moment om, met een diversiteit aan tactieken, ons hiertegen te verzetten, in woord en daad. Ervoor te zorgen dat er beeldmateriaal is, waardoor het niet kan worden weggemoffeld met een bij elkaar gelogen politieverslag. Ervoor te zorgen dat we weten wie de daders zijn, zodat ze zich niet achter een uniform of functie kunnen verschuilen. En keer op keer misstanden publiek te maken, zodat niemand kan doen alsof we het niet geweten hebben.

Als we ooit nog een wereld willen, waarin jouw en mijn kleinkinderen kunnen leven en spelen in vrijheid, kunnen zijn wie ze willen zijn, vrij van angst kunnen opgroeien en de ruimte hebben om kritiek te geven op iedere vorm van onrechtvaardigheid, dan is het nu het moment om in verzet te komen.

Nee, ik zal me niet monddood of vleugellam laten maken – dit stuk is daar het eerste bewijs van. Nee, ik zal me de mond niet laten snoeren en ik zal de hand bijten die dat wel probeert te doen. Dat doe ik al vijftig jaar, dat doe ik vandaag en dat zal ik blijven doen. Geen Cop, gePoked of niet, die me daar van af houdt.

Noot: ik heb niet kunnen voorkomen dat ze mijn telefoon ook in beslag namen. Net als mijn pc heb ik die niet terug gekregen. Dat betekent dat ze over mijn telefooncontactlijst beschikken. Mocht je bij mijn vriendenkring horen, vermoeden dat je in mijn contactlijst staat omdat we regelmatig bellen en wil je niet dat de politie over je telefoonnummer beschikt (voor zover ze dat niet al hadden), overweeg dan om een nieuw nummer aan te vragen. Het spijt me, dit kon ik niet voorzien.

Popo's dagelijks 'werk': intimidatie, gijzeling, razzia, moord

- door Joke Kaviaar -
Onschuldige smerissen bestaan niet. Ook de smeris die zelf geen klappen uitdeelt, dekt wel collega's. Ook de smeris die je de hand komt schudden of zogenaamd een praatje komt maken, is in het gunstigste geval slechts uit op jouw pacificatie.

Het kan zijn dat je je leven lang nooit met dat onderdrukkende gezicht van de smeris te maken krijgt. Dan heb je extreem geluk. Dan ben je wit. Dan heb je een paspoort van dit land. Dan heb je een goede baan, geen psychische problemen. Dan ben je nooit in geldnood geraakt en heb je geen domme pech gehad. Dan doe je braaf alles wat je wordt opgedragen, protesteer je nooit ergens tegen. Dan kun je zeggen: “de smeris is mijn beste vriend”. Dan kun je jezelf met oogkleppen op voorhouden dat zij altijd gelijk hebben, zoals de staat volgens jou ook altijd gelijk heeft. Dan kun je je comfortabel wentelen in de gedachte dat wetten en regels er zijn om jou te beschermen.


Maar o wee, als je niet tot de gelukkigen behoort. Met zulke 'vrienden' heb je gaan vijanden meer nodig. Of als je niet in de pas loopt, als je afstand doet van het voorrecht om nergens last van te hebben. En als je het effectief meent met verzet, in woord of in daad of allebei, tegen dat institutioneel racisme, tegen fascistisch (per definitie) politiegeweld en moord, tegen kapitalistische uitbuiting, tegen bij wet geregelde gijzeling, dan zal de staat het menen dat verzet de kop in te drukken.

Op 13 september 2011 kwamen ze bij mij. De definitieve veroordeling wegens opruiing in 2015 leidde juist vorige week, ruim vijf jaar na de inval, alsnog tot het toekennen van een vordering tot tenuitvoerlegging van het voorwaardelijk eindvonnis van twee maanden. Nu, afgelopen vrijdag, 16 december 2016, kwamen ze bij Dhjana. Ze drongen haar huis binnen, ontvoerden haar en stalen een computer en een laptop. "Wegens opruiing en bedreiging" zo vertelt ze op haar eigen website Dhjana.nl.
Waar dit over gaat? Indymedia, waar het artikel nog op stond nadat Dhjana gedwongen was het van haar site te halen, kreeg een dreigmail van de smeris het te verwijderen. Zie hier Google cache voor zolang het duurt.
"Ze", dat zijn de knokploegen van de staat, de justitiemaffia die de laatste jaren vaker en vaker mensen beschuldigd van 'opruiing', daartoe aangemoedigd door het criminele OM. Maar de enige echte opruiing die daadwerkelijk bestaat, staat in het wetboek van strafrecht en in iets dat de 'vreemdelingenwet' heet. Vooral die laatste is berucht omdat deze misdadige wet aanzet tot deportaties. En die deportaties, die mag je niet eens deportaties noemen want ook dan loop je het risico te worden vervolgd en veroordeeld, dan wegens 'smaad'.

De waarheid is voor de staat moeilijk te verteren. De anarchistische muurkrant over de opstand in de Haagse Schilderswijk heette ook al 'opruiing'. Degene die voor het plakken daarvan werd verdacht werd dan wel vrijgesproken maar het OM ging direct in hoger beroep. De poster Fuck the police - It's time to fight back": ook 'opruiing'. Nou, kom maar op. Willen jullie zo graag 'opruiing'? Jullie, die zich autoriteit hebben aangemeten zonder dat wij die jullie ooit hebben verleend, verdienen het. De Opruier, dat moet een geuzennaam worden.
Want datgene dat zij, de staatsterroristen die zich Openbaar Ministerie noemen, als 'opruiing' betitelen is een roep om vrijheid. Sterker nog: het is het nemen van vrijheid. Vrijheid om ze de waarheid te zeggen. En die is: alle geweld dat zwaarbewapende smerissen uitoefenen namens de staat met hun wurgende arrestaties, met pistolen en pepperspray, knuppels, tasers en handboeien, kan rekenen op een reactie. Elke klap die wordt uitgedeeld vraagt om een slag terug.

En dan zie we: die smerissen, zo dapper vanachter hun schilden met de 'wet' aan hun kant als ze weer eens een demonstratie met preventieve massa-arrestatie de kop indrukken onder het motto “Ik sla niet graag, maar als ik sla, dan sla ik graag”, dat zijn een stelletje hypocriete slappelingen. Maak je foto's van ze, dan jammeren ze over hun privéleven. Ik zeg hen: denk aan het privéleven van een ieder bij wie jullie binnendringen! Zet je een filmpje online met die rotkoppen van ze, dan klagen ze dat ze herkenbaar zijn. Ik zeg hen: denk eens aan al die foto's en filmopnames die jullie maken bij elke demonstratie, hoe geweldloos ook, om vast te leggen wie het wagen de straat op te gaan.
Duwt er eens iemand terug of probeert zich los te trekken, dan wordt er geroepen: verzet bij arrestatie, openlijk geweld, mishandeling! Ik zeg hen: en daartoe hebben wij het recht. Het recht tot zelfverdediging. Niet jullie recht, zoveel is duidelijk. Maar wel ons recht. En ons recht weegt zwaarder dan het recht in wetboeken en rechtszalen. Dat is maar recht voor in zwarte gewaden verklede overheidsdienaren met een wit slabbetje voor die met hun waarschuwende vingertje mogen roepen: "Gevaar voor herhaling! De cel in ermee!" Alsof dat onze vastberadenheid aan zal tasten.

De waarheid is voor de staat moeilijk te verteren. Die heet belediging, laster, smaad, opruiing en zelfs bedreiging. Mogen we ook even heel smadelijk lachen om die beschuldiging van 'bedreiging' aan het adres van Dhjana? De afgelopen periode heeft de smeris al zo vaak het leven van mensen bedreigd en voert ook daadwerkelijk standrechtelijke executies uit, dat ik die schijtebroeken die het zijn als iemand hen eens te kakken zet - en volkomen terecht! - wel even een luier wil komen brengen om hun dun-door-de-broek op te vangen. Daar hoeven wij niet doorheen te waden!
Kijk ze bibberen in hun uniform! Dat is pas humor. "Mammie! Ze zeggen 'BOE' tegen me!" Nu zijn ze weer bang voor Dhjana's satire en doen bij zichzelf aangifte. Want dat deed pijn! Van Mitch Henriquez konden ze ook al geen grap verdragen. En dat is bepaald niet grappig maar bloedige ernst. Hij heeft zijn grap met zijn leven moeten bekopen.

Bedreiging? Jullie! Wouten, popo, smerissen, flikken, stillen, fascisten in uniform, zijn een bedreiging. Elke dag weer. Een bedreiging voor afgewezen vluchtelingen die de straat haast niet op durven en zelfs in hun woning niet veilig zijn. Een bedreiging voor daklozen die een plekje voor de koude nacht zoeken ergens op straat. Een bedreiging voor mensen die niet wit zijn. Een bedreiging voor mensen die niet hier geboren zijn. Een bedreiging voor mensen die in jullie ogen niet aangepast zijn. Een bedreiging zijn jullie voor wie er niet uitziet als de seksistische corpsbal of corrupte zakenman die je het liefst als buurman hebt. Een bedreiging voor wie niet praat zoals de columnist, politicus of comedian die groepsbelediging tot kunst, debat of humor denkt te kunnen verheffen.

Maar zelf niet tegen spot kunnen, he? Jullie zelfingenomen boven je eigen wetten geplaatste martelwerktuigen! Dat is pas zielig!
Jullie die het neo-liberale, neo-kolonialistische en fascistische overheidsapparaat dat er is om de belangen van multinationals te beschermen, dienen. Jullie die de staat en de grenzen van die staat dienen. Grenzen die niet alleen bestaan uit hekken en muren, maar vooral ook uit het aanwijzen van zondebokken om zo grenzen te trekken tussen mensen, om hen tegen elkaar uit te spelen. Om uit te maken met wie jullie die cellen gaan vullen.

Jullie smerissen, die de handen schudden van neo-nazi's die jullie geen strobreed in de weg leggen. Jullie, die gehoorzamen aan elk bevel, zonder blikken of blozen, ongeacht van wie het komt. Jullie, die in blackface de straat op gaan om zwarte activisten met veel geweld te kunnen arresteren, in het gezicht te stompen, de haren uit te trekken. Lafaards zijn jullie. Triggerhappy gunslingers. En dieven ook, want wat jullie inbeslagname noemen is niets anders dan beroving onder bedreiging van geweld. Wat jullie onderzoek noemen is regelrechte privacyschending. Jullie mogen van geluk spreken dat jullie beschermd worden door de staat, zoals de staat al het oorlogstuig beschermt dat tegen bevolkingen elders in de wereld wordt ingezet. Jullie zijn als kanonnen, als F16's, als bommen. Jullie belichamen de oorlog tegen het recht op bestaan van vluchtelingen, de oorlog tegen de vrijheid van beweging, de oorlog tegen het zelfbeschikkingsrecht. Jullie belichamen de oorlog ten gunste van bevolkingscontrole, ten gunste van afpersing en exploitatie, van dictators, grootgrondbezitters, directeuren, milieuvervuilers, aardevernietigers. Jullie zijn een wapen en dat wapen moet afgenomen en onschadelijk gemaakt worden.

Als het om veiligheid gaat, zijn heel wat mensen beter af zonder jullie. Vrijheid is niet vanzelfsprekend. We kunnen er niet op rekenen dat we kunnen zeggen wat we willen als die mening afrekent met de orde die de onze niet is, die van apartheid en winstbejag en van schaamteloos nietsontziend geweldsmonopolie. We hebben genoeg van het moorden. Genoeg van het gijzelen. Genoeg van intimidatie. Genoeg van razzia's. Genoeg van jullie. Basta! #acab.

De beer van Noordwijk

Van dit soort "nieuws", dat je eigenlijk als ouds zou moeten kwalificeren, word ik dan wel weer een beetje blij: in de duinen bij Noordwijk zijn de resten van een beer gevonden, de laatste waarvan resten gevonden zijn. Eerder zijn tamelijk recente aanwijzingen van aanwezigheid van een beer aangetroffen op Schouwen.
Wat is dat voor een dier? van IJsseling & Scheygrond schreven inmiddels vele jaren geleden dat er geen beren hebben geleefd in Nederland "in historische tijd". Daarmee wordt tijd aangeduid waarover geschreven bronnen bestaan. Archeologen spelen geen rol blijkbaar.

Al eerder is duidelijk geworden, door middel van een jachtvergunning uit de elfde eeuw uit het bisdom Utrecht, dat beren nog in de Hoge Middeleeuwen in wat nu Nederland is rondliepen.
Bron.

Kerk van Rome kiest voor geweldoos verzet

Ik beloof de hulp van de Kerk bij iedere poging vrede te stichten door actieve en creatieve geweldloosheid. Op 1 januari 2017 zal het nieuwe Diaconaat voor de Bevordering van Integrale Menselijke Ontwikkeling zijn werk beginnen. Het zal de Kerk bijstaan in het bevorderen op een steeds doeltreffender manier "de onschatbare goederen van gerechtigheid, vrede en zorg voor de schepping" te bevorderen, alsmede zorg voor "ontheemden, mensen in nood, de zieken, de uitgeslotenen en gemarginaliseerden, de gevangenen en de werklozen, en de slachtoffers van gewapende conflicten, natuurrampen en alle vromen van slavernij en marteling".
Iedere reactie van dien aard, hoe bescheiden ook, helpt mee aan het bouwen van een wereld vrij van geweld, de eerste stap naar gerechtigheid en vrede.

- Uit de nog uit te spreken nieuwjaarstoespraak van de paus.

Machteloos toezien bij een massamoord

Het belegeren en verwoesten van open steden is een speciale tak van sport voor staten in ieder geval sinds de Grote Oorlog die later de Eerste Wereldoorlog ging heten. Langs de frontlinies werden hele steden of stadjes weggevaagd, maar ook bijvoorbeeld Leuven, dat niet aan de loopgravenlijn lag.

Ik heb Aleppo gekend als een kosmopolitische stad, met zijn Koerden, Armeniërs, Syrisch-Orthodoxen, Tsjerkessen, Turk(men)en, Arabieren van allerlei richting. Een stad waar de elektriciteit nog wel eens wilde uitvallen, en daarmee de hydrofoor zodat ook de kraan geen water meer gaf. Maar als er water was kon je het zonder probleem drinken, op veel plaatsen in de VS kan dat niet zomaar, om eens een niet willekeurig land te noemen.
Maar ja, dat was bijna twintig jaar geleden. Juist omdat ik naar verhouding veel mensen van de zogenaamde minderheden heb ontmoet heb ik geen illusie over het voortbestaan van het leven zoals het was, inclusief in de elementaire zin van het woord. Van een enkele onthoofding heb ik het nieuws gehoord. Meer wil ik eigenlijk niet weten.

En “we” kunnen slechts ontsteld toezien nu. Een waarschijnlijk goedbedoelde oproep als deze van Human Rights Watch zal door niemand in acht genomen worden.
Ik schrijf dit ook eigenlijk alleen om te notuleren dat het niet onopgemerkt voorbijgaat – de verwoesting, de slachting.
De staat verdrukt en de rijkaard leeft zelfzuchtig voort.


P.S. Ja, Kongo, de Rohingya, Jemen, .......

Wat is recht, als vluchtelingen hun leven niet eens zeker zijn?

- door Joke Kaviaar -
Laatste woord bij zitting gerechtshof Arnhem in verband met deze actie.

Het is vandaag bijna een half jaar geleden dat de permanente gezinsgevangenis op Kamp Zeist in gebruik werd genomen. Een gezinsgevangenis waartegen we anderhalf jaar campagne hebben gevoerd. Een gevangenis voor gezinnen met kinderen die niet hier mogen zijn. Uitgesloten. Afgewezen. En als het aan staatssecretaris Klaas Dijkhoff ligt: spoedig afgevoerd.

VERSTORING RAADSVERGADERING ZEIST from ANTi|AMP|middot;ORDE on Vimeo.

Het ergste van hier vandaag te staan, is niet het feit dat wij beschuldigd worden van het verstoren van een gemeenteraadsvergadering, terwijl die gemeenteraad het bestaansrecht van vluchtelingen terzijde schuift ten gunste van een bouwvergunning, hoe verwerpelijk dat ook is. Het ergste is niet voor dit soort acties veroordeeld te worden, wat dat vonnis ook moge inhouden. Dat heeft namelijk geen invloed op acties in de toekomst en het houdt mij niet tegen. Nee, dat is het ergste niet. Het ergste is dat die gezinsgevangenis er toch gekomen is. Maar dat is niet einde verhaal. Het verzet tegen deportaties en tegen het Europees grenzen dichttimmeren houdt niet op bij het voldongen feit van de bouw van die ene gevangenis. En de bouw van die gezinsgevangenis kan niet los worden gezien van het landelijk en Europees gevoerde beleid dat vluchtelingen moet tegenhouden en ontmoedigen.

De gezinsgevangenis is net als andere detentiecentra het laatste middel in een reeks repressieve maatregelen die vluchtelingen moet dwingen zich neer te leggen bij hun deportatie. Voor gezinnen zijn er eerst de gezinslocaties. Afgelegen plaatsen verspreid over het land waar intimidatie, langdurige onzekerheid en angst om de volgende ochtend om zes uur van je bed te worden gelicht alledaagse kost zijn. Elke dag stempelen en steeds weer die gesprekken met de zogeheten 'regievoerders' van de Dienst Terreur en Verrek. Ambtenaren die zijn opgeleid om mensen te ontmoedigen en ze wijs te maken dat ze beter af zijn als ze teruggaan naar het land vanwaar ze gevlucht waren. Dat, en de voortdurende repressie om te vertrekken, ook al lopen er nog beroepsprocedures tegen de afwijzing van het asielverzoek.., het moet mensen doen geloven dat er maar een optie is: vertrekken. Zo probeert de DT&V om een eventueel te winnen beroepszaak voor te zijn met het zogenaamd 'vrijwillig' vertrek van de tot wanhoop gedreven vaders en moeders.

“Ach, krijgt u alsnog asiel? Wat jammer dat u al weg bent. Wij halen u niet meer terug. Sterker nog, wij weten niet eens waar u gebleven bent en of u nog wel leeft.”

Die ambtenaren van de deportatiedienst die de druk telkens wat verder opvoeren, zijn getraind in manipulatie. De Dienst Terreur en Verrek, meer dan tien jaar geleden opgericht door toenmalig minister Verdonk en geleid door de gewetenloze inmiddels ex-directeur Rhodia Maas, wordt dan ook gezien als een succes. Rhodia Maas, die beweert dat 'illegaliteit' een keuze is, hield onlangs haar afscheidsspeech, waarin ze die stelling nog maar weer eens herhaalde en zich vooral druk maakt over het “draagvlak” van de dienst en de “beeldvorming”. Ze maakt zich dus niet druk over de onder haar verantwoordelijkheid gedeporteerde mensen, gezinnen met kinderen incluis. Nee, ze maakt zich zorgen over wat wij van haar werk vinden. Maar Rhodia Maas gaat nog verder. Het liefst maakt ze NGO's en de directe omgeving van te deporteren kinderen medeplichtig aan het beleid van uitsluiten en wegvoeren. In haar speech zegt ze daarover:

“Omdat juist de omgeving van de vreemdeling zo bepalend is bij het voorbereiden van het vertrek, zou die omgeving sterker betrokken moeten worden. Zou het moeten gaan over delen van verantwoordelijkheid.”

Het is dus niet meer alleen het spreiden van de verantwoordelijkheid over verschillende diensten, de IND, de DT&V, de politie en de marechaussee dat het zo moeilijk maakt voor mensen om hun recht te halen, doordat de een steeds wijst naar de ander en vice versa. Nu worden ook nog zoveel mogelijk mensen en organisaties buiten die diensten erbij betrokken en verleid tot regelrechte collaboratie met de tirannie van het deportatiebeleid. Zo worden buren en vrienden tot verrader gemaakt. En al die NGO's die zeggen voor vluchtelingen op te komen, worden omgevormd tot handlanger.

In de gezinsgevangenis werkt ook het COA mee aan het bereiken van het gewenste resultaat: mensen zover te krijgen dat ze gewillig het vliegtuig in gaan. COA ambtenaren werken samen met DJI ambtenaren en worden een verdedeld soort gevangenisbewakers. Daar weten ze zelf allerlei prachtigs over te vertellen, zoals hoe het gebruik van verhullende termen mensen voor de gek helpt houden. Over hun samenwerking met de DT&V zeggen zij: “We hebben een gemeenschappelijk doel” en “Het concept klopt gewoon”. En dat doel is om de deportatie zo makkelijk mogelijk te laten verlopen. In feite worden mensen gewoon met leugens en mooipraterij gedrogeerd, gepacificeerd.

“Nee, u zit niet in een gevangenis. Want wij noemen u 'bewoner'.”
“Nee, u wordt niet gedeporteerd. U wordt 'begeleid'.”

Het is typisch voor Neederlands beleid. Dat doen alsof het allemaal zo redelijk, zo humaan, en zo kindvriendelijk is. Maar aan het einde van de rit zitten de kinderen met hun murw gemaakte ouders in een vliegtuig tussen de marechaussee in. Geeft een van beide ouders ook maar een kik, dan wordt papa gekneveld en geboeid. Dan krijgt de mama te horen dat haar kinderen worden weggehaald. Dat is hoe kinderen met hun ouders dit land verlaten. Onder zware druk. Wij zien dat niet. Alles wat de overheid wil dat wij zien is hun propaganda. En die gezinsgevangenis, officieel geheten 'Gesloten Gezins Voorziening', is een sterk staaltje propaganda.

Zoals in elke oorlog, draait het in de onzichtbare oorlog tegen vluchtelingen voor een groot deel om die propaganda en om stemmingmakerij. Je kunt mensen pas laten geloven dat een groep mensen de vijand is waartegen alle middelen zijn toegestaan, nadat je maar lang genoeg geroepen hebt dat het overlastgevers zijn, profiteurs, criminelen of terroristen. Dan kun je ze opsluiten of bij gebrek aan mogelijkheden tot daadwerkelijke deportatie over te gaan op straat gooien. Dat is zondebokkenpolitiek. En dat is fascisme.

De groep Wij Zijn Hier in Amsterdam strijdt al jaren voor hun recht op bestaan en menig vluchteling uit die groep kreeg dankzij de inzet van vrijwilligers alsnog het asiel dat ze in den beginne hadden moeten krijgen. Maar dat verhaal, dat hoor je nooit. Al die tijd waren ze veroordeeld tot een leven op straat, vooral dankzij toenmalig staatssecretaris Albayrak die de gemeenten onder druk zette om alle noodopvang te sluiten.

Nu, een paar kabinetten verder, is het staatssecretaris Dijkhoff die het stokje heeft overgenomen en net als zijn voorgangers is hij vooral bezig met de vraag: 'Hoe zetten we mensen zo effectief mogelijk het land uit?' Zijn voorganger Teeven heeft hem alvast aan die gezinsgevangenis op Kamp Zeist geholpen.

Afgelopen week liep het overleg over bed bad en brood met de gemeenten vast omdat veel gemeenten weigeren de opvang te sluiten. Stel je voor, dat gemeenten onvoorwaardelijke opvang bieden aan de met zoveel moeite tot untermensch gebombardeerde vluchtelingen, al is het alleen maar voor de nacht! Stel je eens voor dat daar NIET de voorwaarde aan wordt verbonden dat zij moeten meewerken met wat zo eufemistisch wordt genoemd: 'terugkeer'.
En dus moeten met de winter in aantocht de gemeenten nu alsnog gedwongen worden de opvang te sluiten en wordt daartoe, vooruitlopend op een wetsvoorstel dat dit mogelijk moet maken, alvast de geldkraan dichtgedraaid. Stel je voor dat geld wordt uitgegeven aan menselijkheid in plaats van aan moordbeleid! Want dat “ondermijnt de effectiviteit van beleid dat juist op terugkeer is gericht” zo roept in aanloop naar de verkiezingen de VVD, in een poging om de stemmen van Wilders' PVV zoveel mogelijk naar zich toe te trekken.

Het liefst zet Fort Europa naar Trumpiaans voorbeeld een muur om dat Fort heen, maar dat is niet haalbaar. De muren die er wel zijn, zijn gemaakt van wetten, regels en leugens. De muren die er wel zijn, zijn gemaakt van angst, haat en hetze. De muren die er wel zijn, zijn de muren tussen mensen, tussen vluchtelingen en de reeds aanwezige bevolking die wordt wijsgemaakt dat ze meer recht hebben om hier te zijn dan die vluchtelingen. En de fysieke muren die er zijn, die staan om de gevangenissen heen. Gevangenissen die gesloopt dienen te worden. Gevangenissen zoals Kamp Zeist. Hoe mooi ze ook worden voorgesteld, ze ontnemen mensen het recht om over hun eigen leven te beschikken, hun toekomst. En wat daar werkelijk binnen gebeurt, hongerstakingen, zelfmoordpogingen, dat krijgen we zelden te horen.

Maar we laten ons niet bedotten. En we laten ons niet het zwijgen opleggen. Waar muren worden opgericht, zullen wij er zijn om ze neer te halen. Waar grenzen worden getrokken, zullen wij er zijn om eroverheen te gaan. Waar wetten mensen hun bewegingsruimte ontnemen, zullen wij er zijn om de wet te overtreden in de strijd om ware rechtvaardigheid. Rechtvaardigheid die met wetten niets van doen heeft, maar wel met solidariteit, zelfbestuur en vrijheid.
De wetten waarop politie, officieren van justitie en rechters zich baseren, zijn slechts leidraad voor controle en onderdrukking. Onze invloed daarop is marginaal tot nul. En daarom: vrijheid moet worden genomen. Het heeft geen zin erom te vragen. Ik vraag u, die hier tegenover mij zit, dan ook niks. Ik wil geen gunsten van een systeem dat mensen de dood in jaagt. Ik wil geen voorrechten die slechts bedoeld zijn voor witte en westerse mensen met een Neederlands paspoort.

Voor vrijheid van beweging en solidareit! Strijd tot staat en kapitaal ten onder zijn gegaan! Weg met nationalisme, racisme en fascisme! Geen man. geen vrouw, geen kind is illegaal!

--

Advocaat Generaal eiste het vonnis van de politierechter, dus voor 4 mensen 350 euri boete en voor mij 2 weken voorw. met 1 jr proeftijd en tenuitvoerlegging van 2 maanden uit eerder voorwaardelijk vonnis voor opruiing. Uitspraak over twee weken.

Utrechtse politie faciliteert fascisten tijdens demonstratie tegen blackface

- door Joke Kaviaar -

Wat anders hadden we kunnen verwachten, gisteren 26 november in Utrecht bij het protest tegen Zwarte Piet voor de jaarbeurs? Omroep Max hield daar samen met KRO en NCRV een feestje met blackface. Waag het niet daar wat van te zeggen!

De Utrechtse smeris die vol verve bij Pegida-demonstraties tegendemonstranten arresteert, ook al staan ze maar in hun eentje met een bord of spandoek in de buurt van Pegida, koos vandaag opnieuw principieel de zijde van extreem-rechts. Ditmaal door het omgekeerde niet alleen toe te staan, maar zelfs te faciliteren: neo-nazi's die pal tegenover de ingehekte demonstratie tegen Zwarte Piet gingen staan brullen om het protest te overstemmen, konden zelfs een handdruk en een praatje met hun kameraden in het blauw-geel delen. De wetten die voor de een gelden, gelden voor de ander niet. Als dat geen politieke stellingname is, wat dan wel?


Nog een vergelijking: Vorige week werd in Den Haag een hele antifascistische demonstratie tegen repressie massaal ingesloten, uiteengeslagen, op straat gegijzeld, en afgevoerd naar het politieburo, met als excuus dat een paar mensen hun gezicht weigerden te tonen. De demonstratie kon niet eens beginnen te lopen. 166 arrestaties volgens opgaaf van de smeris. Vandaag liet de Utrechtse smeris neo-nazi's met bedekte gezichten tegenover ons ongemoeid. Hier geen massa-arrestaties met veel politiegeweld. Ze stonden er zelfs mee te kletsen, oude jongens krentenbrood. En niet alleen dat: ook het dragen van het keltisch kruis door verschillende neo-nazi's kon op hun goedkeuring rekenen. En dat alles op een kinderfeest... kuch. Maar ach, wat geeft het. Als je maar wit bent.

De ervaring heeft in de loop der jaren geleerd van dit soort dingen niet op te kijken. Maar moeten we er dan maar niet meer boos over worden? Het lijkt mij van wel. Het voortdurend meten met twee maten is geen toeval. De staat met zijn wetten die op papier discriminatie verbieden, en de gemeenten met hun APV's en WOM's die op papier de vrijheid van demonstratie garanderen, kunnen mijn rug op met hun eisen aan demonstraties. Het excuus dat aanmelden en voldoen aan voorwaarden alles te maken zou hebben met onze veiligheid: ik veeg er mijn reet mee af en ze kunnen hun selectief verontwaardigde wetboeken steken waar de zon niet schijnt. Ik ben Gouda 2014 niet vergeten met 90 arrestaties. Ik ben Rotterdam 2016 niet vergeten met 198 arrestaties. Alles om de racistische blackface traditie te verdedigen.

Maar het bleef niet bij meten met twee maten. Overduidelijk racisme werd opnieuw ongemoeid gelaten. Herhaaldelijk werden vanaf de overkant luid en duidelijk apengeluiden gemaakt. En wij? Wij beheersten ons. Er werden pepernoten van dichtbij in mensen hun gezicht gesmeten. En wij? Wij beheersten ons. En we konden zien: hun geüniformeerde vrienden staan erbij, kijken en luisteren ernaar en lachen erom. Het hoort er allemaal bij als je als smeris een demonstratie tegen Zwarte Piet, tegen racisme, 'faciliteert'. Het hoort erbij dat je fascisten toestaat er alles aan te doen die demonstratie te verstoren. Alles is toegestaan: schelden, dreigen, racisme...
Voor wie die smerissen daar staan? Voor de bescherming van de vrije 'mening' van het racisme. Voor de openbare orde, de democratie, de rechtstaat en meer van dat soort openbare apartheid.

Nog voor de demonstratie was begonnen was journalist Kevin Roberson al door nazi's aangevallen. En nee, daar doen de dienders ook niks mee. En de pers? Spreekt die schande van fascisten met losse handjes, keltische kruizen en apengeluiden? Komt er ophef over de rol van de knokploegen van de staat? Neuh... De pers komt wel aanhollen als er massa-arrestaties vallen onder anti-racisten en anti-fascisten en als politie en justitie daar hun leugens over verkopen. En ook hier is weer de leugen prominent aanwezig. En die leugen is het zwijgen. De leugen is wat RTV Utrecht schrijft: “Er waren ook voorstanders van Zwarte Piet aanwezig, maar het bleef voor zover bekend rustig.”
Zover bekend? Rustig? Lees dit en spreek er verdomde schande van, stelletje luizige staatsmedia! Of zal ook dit weer tegen dovemansoren zijn? Een vreedzaam protest dat zich keurig aan de regeltjes en de voorwaarden houdt en door racisme wordt overschreeuwd is vast niet interessant. Zoals altijd.

Jan Slagter, omroepbaas van Max, heb ik nog even zien langskomen. Word eens wakker, vent! Je kinderfeestje wordt opgeleukt door neo-nazi's in blackface! Het wordt beschermd door racisten met hun vuilbekkerij. Fascisten bedreigen er vreedzame demonstranten voor. Wil je dit nu echt? Moet dit volgend jaar nog een keer? Want wij gaan niet weg. Het protest tegen Zwarte Piet, tegen racisme, dat gaat niet weg. En die rotsmoes van dat kinderfeest, daar hoef je echt niet meer mee aan te komen. Het is de haat, het racisme, de dubbele standaard van de repressie, die het allemaal maar doet voortduren. Alles voor de witte kindertjes van de witte ouders die aan hun heilige traditie willen vasthouden alsof hun leven ervan afhangt. Wil je echt iets voor alle kinderen? Stop er dan mee. Luister naar de stem van zwarte mensen, kijk naar hun kinderen. Het moet afgelopen zijn. 2016: exit Zwarte Piet.

Amnesty: Nigeriaans leger vermoordt vreedzame demonstranten voor Biafra

Sinds augustus 2015 hebben veiligheidstroepen ten minste honderdvijftig leden en sympathisanten van de pro-Biafraanse organisatie IPOB(Indigenous People of Biafra) gedood, en honderden verwond bij geweldloze manifestaties, demonstraties en andere bijeenkomsten. Dit rapport beklemtoont buitengerechtelijke executies en het gebruik van buitensporig geweld door militairen, politie en andere veiligheidsdiensten. Er blijkt ook een zorgwekkend patroon van willekeurige arrestaties en detenties uit, onder andere soldaten die gewonde slachtoffers in het ziekenhuis arresteert en van marteling en andere mishandeling van gedetineerden.

Begeleidend artikel.
Het rapport.

Waar de madeliefjes verdwijnen

Bezorgd over de toekomst van de bonte wei voorzag Thijsse grote moeilijkheden voor het madeliefje. Nu zou men denken dat uitgerekend dat plantje in het Nederland van nu er nog steeds goed bijstond. Dan blijkt - het nieuws is al ouder, maar het was geen Nationaal Nieuws - dat het meizoentje in Noord-Brabant wel degelijk in de problemen is. Met heel wat andere soorten.

Dat de Brabantse natuur achteruitkachelt heeft diverse oorzaken. De opwarming van de aarde, het massale gebruik van bestrijdingsmiddelen, de uitstoot van verkeer, industrie en veehouderij. Maar ook de monoculturen in de grootschalige landbouw. En: huizenbezitters die hun tuin dichttegelen en zo stad en dorp verstenen, dragen bij aan de neergang.

Bron.

Het rapport waarnaar verwezen wordt. "Het gaat nog niet goed," als conclusie na het opsommen van achteruitgegane soorten (er zijn er ook vooruitgegaan).

Controle, censuur, repressie, racisme: de politiestaat aan het werk

- door Joke Kaviaar -

REPRESSIE TEGEN ANARCHISTEN from ANTi·ORDE on Vimeo.

Zaterdag 19 november 2016 werd in Den Haag de demonstratie tegen repressie met politiegeweld tegengehouden. Zelf kwam ik pas om 3 uur 's nachts vrij. Maar niet iedereen van de vele arrestanten kwam vrij: 21 mensen die terecht vinden dat hun identiteit de staat niks aangaat werden langer vastgehouden om hen te intimideren. Gelukkig zijn ook zij intussen vrij. Maar dat is niet einde verhaal.

Controle. Registratie. Dat is waar repressie mee begint. De staat legt al jarenlang ieder individu vast dat meedoet aan een demonstratie. Je mag bij de gratie van deze of gene burgemeester demonstreren, maar je moet wel laten zien wie je bent. Die controle wordt om te beginnen gedaan door mensen op straat te fotograferen en te filmen met de standaard reeds aanwezige straatcamera's die in aantal steeds meer toenemen. Tijdens demonstraties wordt gebruik gemaakt van de speciaal daarvoor ontworpen
camerabus. En tot slot zijn er nog de smerissen op straat die proberen te doen alsof zij van de pers zijn.
De zichtbare controle en registratie is echter nog maar het topje van de ijsberg. Als je een aantal jaren berichtgeving terugleest zoals ik vandaag even deed, kom je van alles tegen: inzet van drones, preventief fouilleren, controle op sociale media, het langdurig opslaan van kentekens... Het is teveel om op te noemen.

Om al die registratie mogelijk te maken zijn er wetten zoals die, die het verbieden je gezicht te bedekken (opgenomen in APV's) en je verplichten je identiteit kenbaar te maken. Je moet en je zal meewerken aan registratie. Doe je dat niet, dan wordt zoals gisteren in Den Haag de demonstratie 'ontbonden'. Niet alleen om het demonstreren onmogelijk te maken, maar ook om iedereen te kunnen inrekenen en alsnog te identificeren. 166 arrestaties met veel politiegeweld waren ons deel. Heel veel klappen met de lange lat en de groep met de schilden samendrukken, waardoor mensen bijna stikken of onder de voet dreigen te worden gelopen. Intussen werden mensen eruit gerukt. Op het politiebureau, in afwachting van wat komen ging, hoorden we verhalen van iemand die ze een arm uit de kom hebben getrokken, een ander die in het gezicht is geslagen, en zie ik iemand hinkend tussen smerissen in lopen terwijl we midden in de nacht administratief worden 'verwerkt'. Van iedereen werd een 'uiteraard' foto gemaakt.

Zelf ben ik mijn anonimiteit al een hele tijd kwijt. Dat hebben ze lang geleden afgedwongen want werk je niet mee, dan word je langer vastgehouden om je met geweld te identificeren. Ze dreigen je vingers te breken en de kans bestaat dat dit ook echt gebeurt als ze vingerafdrukken proberen te maken. Zo'n verhaal hoorde ik vorige week ook van een vrouw die in Rotterdam was opgepakt. Foto's en biometrische gezichtsscans maken, ook dat wordt met geweld gedaan als je niet voor die camera gaat staan. Ze grijpen je beet, houden je hoofd vast, trekken aan je haren en draaien je armen op je rug. En dan, als het allemaal nog niet geholpen heeft, komt het dreigen met vreemdelingenbewaring omdat je wel eens illegaal zou kunnen zijn en dat is feitelijk in het verleden ook gebeurd.
Het zijn allemaal manieren om erachter te komen wie de moed hebben de straat op te gaan voor onze vrijheid. En ja, we hebben wat te verbergen en we hebben wat te verliezen. Onze privacy. Onze demonstratievrijheid. Onze uitingsvrijheid. Die kan niet bestaan bij controle en registratie. En dus staan we achter onze kameraden die hun anonimiteit nog hebben en willen behouden.

Anonimiteit is ook een kwestie van solidariteit. Een middel in de strijd tegen bevolkingscontrole. Fort Europa draait op identificatie. Het repressieve muren optrekken en vluchtelingen tegenhouden is gebouwd op identificatie. Het maakt het mogelijk om vast te leggen waar mensen vandaan komen, waar mensen Fort Europa zijn binnengekomen, hoe ze verder zijn gereisd en om te bepalen waar ze geweigerd en naar toe teruggedeporteerd kunnen worden. Veel vluchtelingen vernietigen daarom hun identiteitsbewijzen, of reizen noodgedwongen met valse. Allemaal redenen voor de IND om hen terug de dood in te sturen, opnieuw op de vlucht. En daarom, om het de staat lastig te maken deze mensen te onderscheiden van de 'eigen ingezetenen', is het dat mensen met een ID bewijs dat rotding niet meenemen, vooral bij No Border acties en demonstraties waaraan ook veel ongedocumenteerden meedoen. Zijn er genoeg mensen anoniem, dan geven ze het op en laten ze iedereen gaan.

Toen gisteren de smeris onverstaanbaar door de toespraken van de demonstratie heen tetterde en ik het woord 'aangehouden' hoorde, wist ik het: de demonstratie was verboden. Dat was juist waarom we wilden demonstreren, vanwege dit soort repressie. Terwijl Pegida de week ervoor nog als blackface kon demonstreren en daar totaal geen punt van wordt gemaakt - noch van het racisme en fascisme, noch vanwege de blackface gezichtsbedekking - worden antifascisten en anarchisten door de ME omsingeld en met veel geweld van straat gehaald omdat er wat gezichten niet herkenbaar zijn. Wat is het verschil tussen een bivakmuts of sjaal voor je gezicht en die blackface? Precies waar de sympathie van de staat, de politie, openbaar ministerie en burgemeester Van Aartsen ligt: bij het extreem rechts gedachtengoed. En dat is waarom gisteren de demonstratie tegen repressie werd opgerold en waarom vorige week 198 demonstranten tegen Zwarte Piet in Rotterdam werden ingerekend.

En dan volgt de Cointelpro style criminalisering en het eruit pikken van mensen die als aanvoerders worden gezien. Om hen te verlammen en ten voorbeeld te stellen. Extreem-links, gewelddadig en terroristen zijn we. Black Lives Matter, Kick Out Zwarte Piet, Anti Fascistische Actie, anarchisten, het maakt niet uit: al wie actie onderneemt tegen institutioneel en genormaliseerd racisme en fascisme, is een bedreiging voor de staat of voor 'volk en vaderland', om vervolgens te rechtvaardigen dat tot verregaande controle en registratie over wordt gegaan.

Dit moet stoppen. Er kan geen stap op straat worden gezet, ook niet vreedzaam, zonder dat het tot in detail wordt vastgelegd, zonder dat er extreme voorwaarden aan demonstraties worden gesteld die vervolgens 'afspraken' worden genoemd. Alles om controle te houden over meningen en mensen die de staat niet bevallen. Om straffen en maatregelen uit te kunnen delen. En daarom gaan we niet tussen hekken in staan in Maassluis. En daarom weigeren mensen hun gezicht te laten zien. En daarom dragen mensen geen ID bewijs. Sluipend en stiekem komt de totalitaire fascistische law and order controlestaat steeds dichterbij, wet voor wet, maatregel voor maatregel. Of is het al zover en kan het niet veel erger? Ik vrees van wel.

In Geleen werd gisteren, dezelfde zaterdag dat in Den Haag de demonstratie tegen repressie werd onderdrukt, verboden om het woord 'racisme' op borden en spandoeken mee te dragen tijdens een protest tegen de blackface traditie.

Alweer een inperking van de vrijheid van meningsuiting. Regelrechte censuur op de waarheid. En dan wordt gezegd dat wij een gevaar zijn. Wel... Ik ben graag een gevaar voor deze staat die alles van ons wil weten, die ons de mond wil snoeren, net zoals ik graag een gevaar ben voor hun hekken en muren, voor deportaties en gevangenissen, voor hun wetten, hun bedenkers en hun uitvoerders.

We zullen met nog veel meer repressie te maken krijgen. Het openbaar ministerie is erop uit elk mogelijk wetsartikel tot het uiterste uit te melken om mensen veroordeeld te krijgen. Valse aanklachten worden niet geschuwd, evenals racisme. Strijd tegen racisme wordt beantwoord met meer racisme. Strijd tegen repressie wordt beantwoord met meer repressie. Maar dat is geen reden de handdoek in de ring te gooien. Opgeven leidt er slechts toe dat repressie en racisme minder zichtbaar worden. Dus we staan op en gaan door. Tot de volgende keer!

PS. Volgende week zijn er in het weekend twee demonstraties tegen Zwarte Piet aangekondigd. In Utrecht op 26 november en in Rotterdam op 27 november.
Kom je ook?

De teruggang van de huismus tot staan gekomen

Vroeger keek ik er dagelijks op, maar een ondoorzichtige opmaak gepaard aan een onzinnige nieuwe "Engelse" naam maakt dat ik natuurberichten nog maar zelden verneem. Maar dit is geruststellend nieuws dat ik wel doorkrijg: de teruggang van de huismus is tot staan gebracht. Toch ontbreekt de vogel nu waar hij/zij vroeger overal te vinden was. Struiken, klimop en hagen zijn verdwenen, insecten zijn schaars geworden. Vergeleken met Amsterdam doet het dier het in het nabije "nieuwe" Almere stukken beter (ik ben zo vrij het bijbehorende kaartje over te nemen).

Herfstbeeld 2016 - Iepenzwammen en kardinaalsmutsen

Stadsboerenbak aan de gracht - spruitjes in aantocht?

Iepenzwammen

Nog uit betere herfstdagen: kardinaalsmuts

Veel paddestoelen waren er niet in de tuin - dit is wat ik kon waarnemen

De cyclamens bloeien voort tussen de gevallen beukebladeren

Kartini, her peaceful struggle at three fronts and her reception by Dutch Christian anarchists

If you want to read prose by Kartini in English, I am afraid you have to look for Letters of a Javanese Princess. More or less at the beginning of the series of letters that amounts to her literary work she laughs off being called “princess”. She is of rather high nobility of Java, but she does not like to be referred to that unearned status, and anyway, she is not a princess. Her grandfather was pangeran of Demak, a title that can be equated to duke, and he was the first Javanese who gave his children a European education. Kartini's father was regent of Japara, all in central Java, which entitled her to be called Raden Adjeng – which she dismissed, “I am just Kartini”. The last prince in her family dates back about 25 generations, she tells.

How those who have translated her work into English have got around this passage I even do not want to know. Especially women from the colonized part of the world are often called princesses, since they do not comply with the role the colonized human has to resign to. Think for example of the disneyfied Pocahontas. Chimamanda Ngozi Adichie writes in The thing around your neck, the story Jumping Monkey Hill “(Ujunwa) said - because she could not resist - that she was indeed a princess and came from an ancient lineage and that one of her forebears had captured a Portuguese trader in the 17th century and kept him, pampered and oiled, in a royal cage.”

I am glad to have read it in paper form, but if you can read Dutch, the collection of letters Door duisternis tot licht can be found on the internet. Kartini was only allowed primary education, so her command of Dutch must have amazed those she was corresponding with: it is elegant, a bit perfumed in fin-de-siècle style. It has not been allowed into the Dutch literary canon, which I call nothing less than scandalous, but that's the way it goes with colonized people.

She was born in 1879, started her correspondence in 1899, it ended ten days before her death in 1904. Poignantly the last letter is about the child she will be giving birth to in a few days, she hopes it will be a daughter. But it was a son, and four days after his birth she died – a death which can bitterly be compared to that of Mary Wollstonecraft or Dutch religious anarchist Clara Meijer-Wichmann. Women-liberationists dying due to biological fate. Kartini was only 25.

In 1964 the first president of Indonesia, Soekarno, had Kartini sanctified as national hero, and she kept this status through the successive regimes after the coup d'état of 1965. This is a remarkable status: she never uses the word “Indonesia”, which was really first used in politics in 1920. To her, “Indië” was more or less equal to Java. She never tells of knowledge of Malay, the lingua franca used in the archipelago, her first language being Javanese. People of the island of Celebes she describes as savages and headhunters, which shows an evolutionist look at the development of the peoples in the Dutch East Indies. Compared to Europeans the Javanese are still in an infantile stage of development and they should be taught in Dutch to get in touch with civilization. This sounds harsher than she actually means: she is aware of the high level of civilization of her own country, probably she is referring to the technical aspects of development. She never once uses the words capitalism. Her stand against it can be derived from the high flying vocabulary, typical for christian anarchism.

In the five years which comprise her correspondence she speaks of her will to especially develop the indigenous women, introduce them to some practical science, teach the Dutch language and more. Working independently is made difficult due to adat, the rules of tradition which dictate how to behave. Having finished primary education she is confined to a part of the house for the unmarried women, with her sisters. The sisters, Kartinah and Roekmini, share her ambition, but they have not left any documents witnessing to that.

The first and really heartbreaking and so intensely shameful for me as a Dutchman, even though I cannot even bear the responsibility of being contemporeanous to it: the Dutch colonial government does not allow education in Dutch or teaching Dutch at all to the Inlanders, a rule passed in the first months of her correspondence. When this is changed, halfheartedly and much later, it is in fact too late. Imagine this enormous country with only one university and hardly any secondary education in Dutch, the situation when the bell rang for Dutch colonialism.

So Indonesia is one of the few colonial areas, and a huge one at that, where the colonial language has not left an impact of any importance. Portuguese as a former colonial lingua franca was more important than Dutch, Malay which later on was transformed into Bahasa Indonesia was considered enough for the natives.

Sometime during the correspondence, in October 1900, Nelly van Kol-Porreij, shortly known as Nellie, touches her with her Christian anarchist outlook on faith and the divine. From then on she refers to God or Allah, as the Completely Other is called in her original Muhamedanic faith (she consistently calls it by that name) as Father, the principle of Love that guides us all. It also seems to be derived from the book Naar het groote licht by Felix Ortt, which she says she appreciates very much. The title of her book refers to the journey to Light. Throughout the correspondence it can be seen that she derives a lot of strength of this vision of God in her strivings. Calling God the heavenly Father sounds more Christian than islamic, but she insists it is part of her faith. Christians do not have a monopoly on Love. Sometimes she refers to herself als “little Buddhist”.

Kartini speaks with much respect too about Nellie's husband, Henri van Kol, social democrat MP in the Netherlands, plantation owner on Java, who as MP supports the bloody colonial subjection of Atjeh by the Dutch army under general Van Heutsz. The couple will divorce later on but not in Kartini's time.

Kartini is able to sweep aside the objections of her parents against following further education, perhaps in the Netherlands but at least in Batavia (Jakarta). Apparently she is living between hope and fear about her calling, and at a certain moment she starts her own school for high class indigenous girls. Then again things take a new turn, she marries Raden Adipati Ario Djojo Adi Ningrat, regent of Rembang. She will not be part of a harem, an aspect of adat she hated very much. This aspect of islam she rejects fully, and she stresses that women have resisted it since the days of the Prophet. Centuries of suffering, she calls this polygamy.

Her husband is widower and his deceased wife even urged him to marry Kartini in her final days because of her rebellious stand. And the couple fitted very well together, her husband fully supports her ideas and she continues with the founding of a school.

And then biological fate strikes. The fight against subjection as a woman and the colonial discrimination in education she may have succeeded in overcoming, but not puerperal fever.

Her book Door duisternis tot licht has three editions in the original Dutch, in 1911 and 1912. The editor, colonial officer J.J. Abendanon, dedicates the profits of the book to investment in the school that bears her name after her death.

As ever the anticolonialism and internationalism of at least the Dutch social democrats, as the aforementioned Van Kol shows, can be called less than convincing. (When the social democratic anticolonialism was really tested – in the postwar years when they were in government, they failed miserably. They supported the colonial war against Indonesian independence, until this day insisting that this war was not a war but police action, politionele actie). The anarchists of all persuasions, united in the Internationale Antimilitaristische Vereeniging, were officially completely against colonialism, without regarding excuses about the development of the country of the colonized. Christian anarchists for this reason rejected missionary activities, because these were facilitated by colonialism. A rather special position is taken by the most prominent Dutch christian anrchist, Felix Ortt. He takes the opportunity of the publishing of Kartini's book for writing for the first time on Dutch colonialism in the East. Apparently, apart from the struggle against militarism and miltary service, Indië never played any role at the beginning of the last century. He represents an evolutionist point of view: on the growing understanding of “our” being the older brother who fosters the younger.

Even though you may reject the State, which we as Free Humans do, you cannot escape from being part of it, so part of the responsibility of behaviour and wrongs done by the state still rests upon us. And the same goes for the relation between the Netherlands and Indië and its peoples.

The happiness of the Javanese people will be served best with complete self-government, so there should not be any Dutch officials left and the flag has to be taken down. And then fraternal love will reign between those who are connected now. The time is not there yet, but we who feel that that should be the purpose, should be prepared for this situation.

He quotes Phil.2:12... continue to work out your salvation with fear and trembling, 13 for it is God who works in you to will and to act in order to fulfill his good purpose.

Some other important quotes on Kartini's ideas:

Let us try to feel with the life of their souls, to understand their spiritual life. Let us think ourselves in their place, in the situation of the simple native dessa-people, the core of the population, and ask what they would want their leaders to do and what the European Government should do. Let us see which circumstances make them suffer, which hinder their happiness: poverty, disease, drought, floodings, opium, addictment, needless waste and more, which might be completely or partially cured by wise taxation, good governance, good formal education, dedicated, loving treatment.

Zending is beautiful, but only when it is not forced. Zendelingen may go to all places of the earth, let them live loving, agreeable to God lives and let them work so that where there is no inner peace, so that bliss, peace, strength of faith may be part of the lives of those who watch the zendelingen.

For some time, De Vrije Mensch contains quotations by Kartini at spaces that otherwise would have been left empty.

Johannes Henri François, who spent some time on Java, writes for the Christian anarchist journal De Vrije Mensch (The Free Human) about what is going on in Indië, which he can actually reduce to Java. The School tot Opleiding van Inlandsche Artsen (School for the Education of Native Medical Practitioners) is founded in 1899 and may be seen as the birth place of nationalist resistance. The school exists of a course in nursing, one could easily be fooled by the name. Male nurses who passed their exams were called Doctor Djawa, Java doctor. The apparently all white colonial Society of Medical Doctors in the Dutch Indies would not accept that Indo-Europeans, the so-called half breeds, and Chinese, would get a full academic education as medical doctor. The real full blooded natives were excluded anyway. Women were educated to the function of midwives.

At this school the organisation Boedhi Oetomo, Our Aim, is founded in 1908, which in 1912 evolved into the Indische Partij, the first organisation of inlanders aiming at independence in some foreseeable future. The party is meant to call all living in Indië to patriotism and love for the country that feeds them. It more or less has its newspaper in De Expres, founded by Ernst Douwes Dekker, a relative of Eduard Douwes Dekker, Multatuli. This paper regularly notes what would nowadays be called racist remarks in the other newspapers, which were not specifically meant to be read by Inlanders.

The Indische Partij is refused incorporation and colonial circles utter the outcry that Our Nation's Prosperity is in Danger (the Netherlands are meant, to be sure). The party leaders were deported to faraway Banda without any form of due process. Its function is taken over by Sarikat Islam, not originally an islamic organisation but a guild of merchants, which however split into a Chinese and an Inlander, or Islamic, part. Sarikat Islam demands better education for the native population. The first, and in the colonial days only, medical faculty, is founded in 1927.

François states that Free Humans in the west hate armed violence, even for the defense of “the fatherland”. (This is published in January 1914, the Netherlands however managed to stay neutral in the Great War that was to follow that year). But François thinks free westerners should understand that those who are not free in this colony should be fighting for their country, which to them is worth fighting for (he especially refers to the people of Atjeh who were never really completely subdued). Some justification can be taken from the way the Europeans consider the Indo-Europeans as inferior, even though their existence is due to the European presence in Indië. The Indo-Europeans begin to understand that they cannot expect anything from the white colonials. His conclusion: We Europeans should stop thinking that the Inlanders are there for us. The era of taking is over, it is time to give, which actually amounts to nothing more than paying back.

Here unfortunately ends the interest of Dutch christian anarchists for Indië, which, I must say again, never is called Indonesia in those days. François, back in the Netherlands, will write the first instructive book for gay men, under the name of Een Hunner (One of Them), with a preface by Felix Ortt, That is an interesting story but different from the rather small intervention for the colonized people of the archipelago, which would be taken up again by a new generation, twenty years later.

Suggested reading:

• Maia Ramnath, Decolonizing anarchism
• Benedict Anderson, Under Three Flags: Anarchism and the Anti-Colonial Imagination

- Paper as presented at the Anarchists Studies Network Conference, 14 September 2016, Loughborough University. As ever, notes not included.