Nightmare, David Ruffin
Have you ever dreamed you were back in college and suddenly realized you had an exam in a course in which you didn’t even know you were enrolled? The exam is just hours away. There’s no way to learn an entire semester’s worth of material in that time. You’re overcome by panic. Suddenly, your whole future is hanging in the balance. You’ve ruined your life!
My guess is that nightmares like that will die out with the last of the baby boomers.
Afgezien van het altijd ergerniswekkende woord dat naar de beste Engelstalige gewoonte in tweeën geknipt is aan het slot, is het verhaal herkenbaar. Het is een nachtmerrie die ik sinds het eindexamen heb gehad, en dat is knap lang geleden intussen. Ik moet opkomen voor een of ander vak en zonder dat iemand bezwaar heeft gemaakt ben ik nooit in de les verschenen (meestal is het wiskunde; merkwaardigerwijze was ik daar op het einde op school niet meer slecht in, dus vanwaar de zorgen?). Het betreft dan dus de middelbare school. De droom moet voor iets anders staan, maar blijkbaar is hij algemeen. Mensen moeten zich er in herkennen - en het betoog waar ik verder maar niet op in wil gaan nu is, dat in het huidige hoger onderwijs in de VS het niet-volgen van college geen beletsel hoeft te zijn voor het behalen van een kwalificatie. Het kan. Misschien is het missen te compenseren door het lezen van boeken - maar nu ga ik er toch op in. Het gaat om de paniek van ergens voor staan en beseffen dat je je er in het geheel niet op voorbereid hebt.
Een variant is dat over vijf minuten het vliegtuig gaat maar ik ben nog thuis om mijn koffer in te pakken en waar is dat washandje nu? Op allerlei manieren een (niet zo vaak meer) terugkomende benauwde droom. Of nachtmerrie. Zonder logica want het waakbewustzijn kan als verteller zeggen: dat vliegtuig haal jij toch niet meer. Dat is met een examen over iets waar je wel geacht wordt wat van te weten weer minder duidelijk, dus is die droom benauwder.
Dit zal wel geheel particulier zijn, en de katalyserende omstandigheden kan ik herleiden. Waar ik verder niets over (ver)mag te zeggen nu. In een merkwaardig serene toestand bedenk ik dat ik M. toch eens moet zeggen dat we een mooie tijd hebben gehad tot het niet meer mooi was. Dat moet ik haar toch eens zeggen. Het is nooit gebeurd en het zal nooit gebeuren maar het is iets wat ik haar toch eens moet zeggen. Het wordt een soort labyrint. De wekker maakt er een einde aan.
O gunst, dit is ook zo lang geleden intussen. En de tijd heelt nu eenmaal niet alle wonden. Het eindexamen is er blijkbaar ook een.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten