De spektakelmaatschappij als spektakel

La société du spectacle< Guy Debord - de film Met Engelse overdub:

(English overdub) The Society of the Spectacle (Final sound edit) from konrad steiner on Vimeo.

De tamtams en de gieren

Het leger van Burkina Faso heeft de kazerne van de presidentiële garde onder vuur genomen en de putschisten van twee weken geleden de opdracht gegeven zich over te geven. De putschpresident van een dag of tien, Diendéré, is op de vlucht, vermoedelijk naar Ivoorkust.

Beetje aansluitend bij de deze post van gisteren: de band waar Sankara en Compaoré in zaten in de jaren zeventig, Les Vautours....

WIl de 'echte' vluchteling nu opstaan?

- door Joke Kaviaar -
Het lijkt zo mooi. Fort Europa gaat vluchtelingen binnenlaten. Merkel in de rol van koningin der barmhartigheid. Maar grenzen gaan open en ook weer dicht en dan ook gelijk potdicht. De toelating van een groep vluchtelingen is altijd ruilhandel voor harder beleid.

Het gebeurde met het 'generaal pardon', het gebeurde met het 'kinderpardon'. We zien het vriendelijk gezicht van medelijden. Er moet even worden gedaan of het drama van een kind het beleid ten goede zal veranderen. Omdat er een antwoord op gegeven moet worden op het moment dat veel mensen ineens 'vluchtelingen welkom' gaan roepen na jaren van 'vluchtelingen weg'. Maar wie zijn eigenlijk die vluchtelingen?

Wie vluchtelingen zijn, dat is aan 'ons' om te bepalen. Ja, 'wij', degenen die privileges hebben door aan de goede kant van de grens te zijn geboren. Of we het willen of niet, het gebeurt namens ons, door de overheid, de IND. Medelijden reikt maar zover en is slechts bedoeld voor hen die het 'verdienen', die zich bewijzen willen, die er alles voor over hebben om er bij te horen, die zich laten assimileren. Maar...

Heeft een vluchteling een smartphone of draagt nette kleren (de enige die hij of zij heeft), dan zal het wel geen 'echte' vluchteling zijn. Die hoort er namelijk uit te zien als een zwerver. En mannen? Liever ook niet. Dan reist later het hele gezin er achteraan, hoor ik zeggen. En mannen, die verkrachten, beroven en stelen. Per definitie. Ook geen 'echte' vluchtelingen dus, maar criminelen, of erger nog: terroristen.
Heeft een vluchteling alles wat hij had verkocht en/of geld geleend om een mensensmokkelaar te betalen? Dan is het ook geen 'echte' vluchteling want blijkbaar kapitaalkrachtig. Is het een arme donder, dan is het misschien wel een 'echte' vluchteling, maar dan hebben we er niks aan. De vluchteling moet wel geld of kennis hebben, die moet wel bruikbaar zijn. Of nee, dat is ook niet goed, want dan pikt die vluchteling onze banen in. Dan maar een niet-werkende getraumatiseerde vluchteling? Nee, ook niet goed. Die pikt maar uit onze ruif van uitkeringen en huizen.

Eh.. hallo? Het is ook nooit goed, hè? Alleen dat jongetje dat aangespoeld is op het strand, wiens dode lichaam gebruikt wordt om te laten zien hoe zielig vluchtelingen zijn en hoe barmhartig 'wij' kunnen zijn, dát is een vluchteling. Maar ja, die is al dood.

Zijn naam was Alan Kurdi. Heeft zijn dood iets veranderd? En zo ja, ten goede of ten kwade? Wat gebeurt er als alle emotie weg is, als al die vluchtelingen in een opvangcentrum bij mensen in de buurt komen en gewone mensen blijken te zijn, sommige aardig, andere niet? Hoe snel is dan het medelijden vertrokken en heeft weer plaatsgemaakt voor wantrouwen? Wij Neederlanders mogen een volkje van goede en slechte mensen zijn, maar vluchtelingen? Daar mag geen krasje op zitten!
Als zieligheid de enige drijfveer is voor mensen om in actie te komen, dan is het laagje beschaving maar dun. En vluchtelingen willen helemaal niet zielig zijn, maar vechten voor hun bestaan. We zien beelden van mensen die zich een trein invechten, die op de rails gaan liggen, die over hekken klimmen en in gevecht gaan met de politie die hen met wapenstokken en traangas proberen tegen te houden. Schande. Ze moeten wel netjes wachten. Alleen het makke schaap kan op medelijden rekenen. Of de dode op de foto.

Al die vluchtelingen die nog leven, die worden tegengehouden, opgejaagd. Gaat het Dublin akkoord definitief de vuilnisbak in, nu de lidstaten 120 duizend vluchtelingen onderling met behulp van een quotum verdelen? Nee, dat is maar tijdelijk. En de toelating van al die mensen gaat gepaard met een hoop geklaag over het 'vluchtelingenprobleem'. De vluchtelingen zijn een last en tegen 'het volk' wordt gezegd: we doen dit nu, maar we weten dat het een probleem is en daar gaan we wat aan doen:
Het volledig afsluiten van de buitengrenzen, zogenaamd om mensensmokkel tegen te gaan. Buiten Europa asiel aanvragen en voor wie er in mag, gaat de poort dan even open. Een voorstel van Klaas Dijkhoff.
Merkel stelde een tijdje geleden voor een lijst met veilige landen samen te stellen op Europees niveau. Mensen uit die landen kunnen zo snel worden afgewezen. Maar wat 'veilig' wordt genoemd, is niet per definitie veilig. En wat voor de één veilig is, is dat voor de ander niet. Zo is een land als Somalië voor toeristen uit Neederland absoluut niet veilig en wordt reizen daarheen afgeraden, maar voor een vluchteling is het wel veilig dus die mag worden gedeporteerd.

Wie bepaalt wat veilig is, mag ook bepalen wie een vluchteling is. Het gevolg van een nieuw Europees asielbeleid naar het gecombineerde idee van een lijst van zogenaamd veilige landen en het aanvragen van asiel buiten de EU is niet dat mensensmokkelaars geen geld meer kunnen verdienen. Het gevolg is dat mensen die verwachten geen asiel te krijgen juist mensensmokkelaars zullen betalen om een veilig heenkomen te zoeken door het nemen van nog meer risico. Asiel of geen asiel: een leven in 'de illegaliteit' is te verkiezen boven een leven in gevaar.. Dit is vragen om nog meer doden. Meer slachtoffers aan de grenzen waar mensen met geweld worden tegengehouden. Meer doden in de Middellandse zee, in trucks, of in het landingsgestel van een vliegtuig, het ruim van een schip.
Daar gaan we! Duitsland gooit de grens dicht. Oostenrijk gooit de grens dicht. Slowakije gooit de grens dicht. 'Onze eigen' Klaas de overvaller Dijkhoff laat de marechaussee intensievere controles houden, maar voor de VVD is dit blijkbaar nog niet genoeg: VVD'er Azmani wil de grenzen helemaal dicht hebben.
Het EU plan om smokkelaarsboten in Libische wateren te bombarderen, dreigt binnenkort daadwerkelijk uitgevoerd te worden. Dat vluchtelingen daar het slachtoffer van worden, ziet toch niemand. Frontex komt met een nieuw trainingsprogramma waarmee je een degree in Strategic Border Management kunt behalen. En zolang grensbewaking en wapenhandel zulke florerende industrieën blijven, zal de ellende voor vluchtelingen alleen maar toenemen.

Ver van al het tumult in Turkije, Griekenland, Hongarije, Servië, Oostenrijk en Duitsland strijden we hier intussen tegen de bouw van een gezinsgevangenis op Kamp Zeist omdat tegenover al die vluchtelingen die nu binnen mogen komen er minstens evenveel staan die stilletjes het land worden uitgegooid omdat de Neederlandse staat bepaalt wie er wel of niet een vluchteling mag heten. De arrogante, egoïstische, kapitalistische macht om mensen te beoordelen, af te wijzen of goed te keuren, staat nog altijd niet ter discussie. Beelden van tot slaaf gemaakten die op een rijtje staan om te worden gekeurd komen in mijn hoofd op. Het is dát, maar dan veel massaler en gesophisticeerder. Maar zolang Wilders als perfecte bliksemafleider de Neederlandse onderbuik voedt, zijn we massaal voorzien van oogkleppen voor de stille massamoord die het EU 'asiel'beleid al jarenlang is. Figuren als Wilders, en Pegida aanvoerders in de diverse landen van Europa die angst en haat zaaien, mogen dan wel niet openlijk hun zin krijgen, maar krijgen dat stiekem uiteindelijk wel. Het is slechts een kwestie van tijd en de stemming zit er al lekker in (lees: wordt gemaakt).

Wat doen we eraan? Van alles. Ik las de laatste tijd over activisten die het grenshek doorknipten tussen Hongarije en Syrië en over mensen die openlijk vluchtelingen vanuit Hongarije naar Oostenrijk vervoerden. En hier in Neederland? Wij Zijn Hier , de vluchtelingen en hun supporters, strijden al jaren voor hun rechten en de groep wordt komende week uit een zoveelste pand gezet en komt dan weer op straat.
En dan is er dus die geplande bouw van de hierboven al genoemde gezinsgevangenis waartegen al een tijdje campagne wordt gevoerd. De Neederlandse staat wil deze in stilte kunnen bouwen en zal daar in slagen als mensen alleen maar naar de voordeur blijven kijken en niet opletten wat er aan de achterdeur gebeurt.
Toch is het niet zo moeilijk om te zien. Naast de grensgevangenis Kamp Zeist, waar de nieuwe gezinsgevangenis moet komen, gaan 750 vluchtelingen in noodopvang worden opgevangen, in twee gebouwen van het voormalig militair luchtvaartmuseum. De voordeur van het royale binnenlaten en de achterdeur van deportatie zijn op deze plaats slechts enkele meters van elkaar verwijderd. De scheiding is voorzien van hekken, stroomdraad en muren, en van camera's die de bouw van de gezinsgevangenis beveiligen. Nergens kun je het toppunt van hypocritie en bedrog beter zien dan daar, bij Kamp Zeist, Richelleweg 13, Soesterberg.

Als ergens die vraag kan worden gesteld, dan is het daar wel: "Wil de 'echte' vluchteling nu opstaan?".

Medelijden is eigenlijk een belediging, net als gedogen of tolereren. Het betekent dat je een gunst bereid bent te geven omdat je iemand zielig vindt. Het betekent dat als iemand niet nederig genoeg bedelt om een aalmoes, dat die op kan donderen. Daar moeten we tegen vechten. En we moeten mensen die nu dekens komen brengen, laten zien dat er veel meer aan de hand is. Dat er fundamenteel iets mis is met het maken van onderscheid.
Vrijheid van beweging en een eerlijke verdeling van welvaart moeten het uitgangspunt zijn. Maar tot het zover is dat mensen zich hier massaal bij aansluiten, is en blijft het zaak om met alle mogelijke middelen de grenscontroles, de hekken, de opsluiting en deportaties te saboteren, te frustreren, tegen te houden.

Nu een deken, morgen een voorhamer en een kniptang. Want ze moeten weg, kapot, die muren, hekken en bouwwerkzaamheden. Breek de macht af! Slopen, die grensafscheidingen en gevangenismuren. En omdat je ergens moet beginnen: Sloop Kamp Zeist!

6 oktober actiedag tegen de bouw van de gezinsgevangenis voor vluchtelingen op Kamp Zeist!

De uitroeiing van gieren in Afrika

Als we denken aan wat er aan wildernis overblijft op onze uitgeputte planeet, dan spreekt een plaats nog tot de menselijke geest: Afrika - laatste plaats waar de wonderlijke pleistocene megafauna voortbestaat, terwijl onze voorouders die grotendeel hebben uitgeroeid elders in de wereld. De laatste redoute van de leeuwen, luipaarden, olifanten en neushoorns die rondspoken in ons voorouderlijk geheugen.

Vandaag beleeft Afrika een bijna totale oorlog wat betreft het lot van haar natuurlijk erfdeel tegen een nieuw soort stroper - gemilitariseerd en kwaadaardig; bewapend met militaire wapens, helikopters en infrarood zicht; en met banden met terroristen en mensensmokkelaars. Maar verborgen tussen de gruwelijke beelden van afgeslachte olifanten is een verborgen kwaad: de duizenden gieren en andere aaseters die worden vergiftigd door stropers die hun bloedige sporen onzichtbaar willen maken.

Je hebt criminele stroperij en criminele stroperij. Twee soorten bijgeloof vullen elkaar aan: het idee dat gieren helderziend zijn en dat dus "onderdelen" van de vogels het mogelijk maken in de toekomst te kijken, om succes in zaken te bevorderen, de uitslagen voor gokkers te verbeteren en het succes van kinderen op school te doen groeien.

Het huiveringwekkende verhaal.

De paus beveelt christen-anarchiste ter navolging aan

Dit is een langleesstuk. Het komt niet toe aan het beschrijven van de verrassing waarmee de paus de schrijver getroffen heeft afgelopen donderdag. Het is oorspronkelijk verschenen op krapuul.nl, een site die tijdelijk uit de lucht is.

Paus Franciscus zorgt voor verrassingen. Overigens geldt dit niet voor de standpunten die hij uitdraagt over de doodscultus die het kapitalisme in feite is, want dit is al sinds 1898 officiële kerkleer. Er zijn mensen die hier wel op gelet hebben en die er niet alleen socialistische maar “zelfs” anarchistische consequenties aan verbonden hebben. De positieve anarchie zoals voor het eerst genoemd door Proudhon is zelfs voor marxisten-leninisten het eindresultaat van een proces dat we socialisme noemen. Alleen werd het de afgelopen zovele jaar niet meer als een proces gezien maar als een toestand die voor slechts weinigen aantrekkelijk was…

De paus sprak donderdag het Congres van de Verenigde Staten toe. Hij beval vier voorbeeldige Amerikanen ter navolging aan in zijn toespraak. Lincoln en Luther King mogen toch bekend verondersteld worden. Wat mij betreft zijn Dorothy Day en Thomas Merton nou niet direct onbekend – maar ik houd mij dan ook slechts ruim een kwart eeuw bezig met christen-anarchisme. De Washington Post en andere media die Dorothy Day plotseling ontdekken zullen het woord “anarchiste” niet laten vallen. Er is zelfs een biograaf die weigert deze kwalificatie te gebruiken, die zij zelf tot haar einde gekoesterd heeft.
Wie zijn Dorothy Day en Thomas Merton? Navolgers van Peter Maurin, die de paus dan niet genoemd heeft. Het mooiste citaat van deze man die geen groot oeuvre heeft nagelaten in papieren vorm lijkt mij zijn:

Pleidooi voor Utopia
De wereld zou er beter aan toe zijn
als mensen probeerden beter te worden
en mensen zouden beter zijn
als zij ophielden met proberen er beter aan toe te zijn.
Want als iedereen probeert er beter aan toe te zijn
is niemand er beter aan toe.
Iedereen zou rijk zijn
als niemand probeerde rijker te worden
en niemand zou arm zijn
als iedereen probeerde de armste te zijn.
En iedereen zou zijn wat diegene zou moeten zijn
als iedereen probeerde te zijn
hoe men de ander zou wensen.
Maar goed, waarom werk herhalen – het onderstaande over Day en Merton heb ik voor een Jaarboek Anarchisme geschreven en hier op het wereldwijde web geplaatst. U krijgt gratis en voor niks de stukken over de twee door de paus genoemden hier nu ook gepresenteerd.

Dorothy Day: liefde en vrijwillige armoede

Dorothy Day lezen betekent het betreden van een andere wereld: ze is een talentvol en meeslepend schrijfster die ook bij de eenvoudige zaken die zij beschrijft steeds blijft boeien. Zij was als dochter van een journalist zelf journaliste en leek voorbestemd voor de rol van geslaagd roman- of filmscriptschrijfster. Ze verkeert in radicale grootsteedse kringen en is gelukkig getrouwd (haar tweede huwelijk) met een anarchist, van wie ze in verwachting is, als de behoefte aan geloof haar in bezit neemt. Het is 1927, ze is dertig. Haar eigen episcopaalse achtergrond is niet voldoende: zij wil en zal katholiek worden. Dit is dunkt mij de kern van haar mystiek: de behoefte lid te worden van dit mystieke lichaam – ten koste van haar huwelijk. Het is ten enen male onbegrijpelijk zoniet onverdraaglijk voor een niet-katholiek getuige te zijn van deze drang toe te treden tot een genootschap dat nota bene de echtscheiding uitdrukkelijk verbiedt. Nog onbegrijpelijker is, wanneer ze eenmaal lid is van deze Kerk, dat het haar spijt dat deze zich niet uitspreekt ten gunste van de anarchistische zondebokken Sacco en Vanzetti – waarschijnlijk kent ze de historie rond bijvoorbeeld Ferrer niet eens. De bekering brengt wel een zekere rust met zich mee. De spijt dat de Kerk zich niet radicaal ten gunste van de armen of de arbeidersklasse uitspreekt blijft.
Haar anarchisme is, evenals bij Maurin, vorm gegeven door Proudhon en Kropotkin. De christelijke kern hiervan ontleent ze aan Russische schrijvers – Tolstoy, maar eigenlijk vooral Dostojewski, de meer mystiek ingestelde, en dan speciaal De gebroeders Karamazow. Ze heeft deelgenomen aan acties die haar de gevangenis van binnen hebben leren kennen, ze is even lid geweest van de communistische partij en heeft vervolgens contact met de Industrial Workers of the World. Hun streven, een nieuwe wereld opbouwen in de schoot van de oude, zal het hare blijven. Haar voorbeelden in de schare van heiligen van de katholieke Kerk zijn Teresa van Avila, de mystica en hervormster van de Carmelieter Orde, en “de kleine” Thérèse van Lisieux.

De ontmoeting met Peter Maurin geeft haar de moed en de kracht om haar behoefte aan katholieke radicaliteit vorm te geven. Het plan komt op om een tijdschrift uit te geven, het wordt de Catholic Worker. Maar bij de groene revolutie van Maurin hoort vooral het oprichten van gasthuizen, Houses of Hospitality, waar de eenheid van cultus, cultuur en cultivatie (liturgie, literatuur en landbouw) tot stand wordt gebracht. In de crisistijd in de Verenigde Staten met zijn gebrekkige tot afwezige sociale voorzieningen betekenen deze huizen in de eerste plaats een opvangcentrum voor armen. Eindeloze rijen wachtenden die soep, brood en koffie geserveerd krijgen, en waarvan er enkelen in een van de huizen kunnen overnachten: eigenlijk komt de hele uitvoering van het idee van de gasthuizen op deze armenzorg neer. Ze gaven Peter Maurin wel een platform, naast het blad, om te prediken, en uiteraard trokken ze geestverwanten aan en nieuwe bekeerlingen, maar het oorspronkelijke doel wacht eigenlijk nog steeds op uitvoering. Waar Houses of hospitality, intussen over de gehele Unie verspreid, een agrarische functie zouden kunnen hebben zijn zij vooral retraiteoord. In de steden zijn ze gaarkeuken en opvangcentrum, waarin van niemand bekering tot katholicisme of anarchisme of beide wordt verwacht.
De gastvrijheid, zoals vormgegeven in deze huizen, is gebaseerd op het benedictijnse kloosterwezen: iedere gast die zich meldt kan de wedergekomen Christus zijn, en is dus welkom (Matth. 25:34-45). De Catholic Worker is zo een lekenorde die buiten de kerkelijke orde blijft vallen. De beweging geldt als pionier op het gebied van het lekenapostolaat, dat na het tweede Vaticaans Concilie erkenning krijgt. De huizen zijn alle autonoom – de Catholic Worker is een beweging, geen organisatie, en heeft ook nooit naar enige rechtsvorm gestreefd. De armoede van degenen die zich melden bij de gasthuizen wordt niet verheerlijkt, de armen worden als afgezanten van God gezien. Vrijwillige armoede is voor Day en Maurin een plicht, maar dit betekent iets anders dan gebrek. Het is niet moeilijk te bedenken hoe betrekkelijk vrijwillige armoede in de Verenigde Staten (of elders in de Noordatlantische wereld) is. Het opgeven van de huidige neurose van het “meer, meer, meer” komt al in de buurt.

Dienen in evangelische liefde, dat is het werken in de gasthuizen, de verderreikende doeleinden van Peter Maurin blijven door de zorg voor de armen nogal uit beeld. Het posten bij bedrijven, terwille van recht van organisatie – in de Verenigde Staten nog steeds een moeilijk punt -, en tegen de fabricage van wapens en tegen wapenhandel is verder een belangrijk punt voor de Catholic Worker. Het radicale pacifisme, gebaseerd op de bergrede, verdraagt geen compromis: bij de Spaanse burgeroorlog is de C.W. neutraal, als de VS bij de Tweede Wereldoorlog betrokken raakt blijft de C.W. oproepen tot dienstweigering. Deze principiële opstelling kost nogal wat aanhang. Het actiethema loopt als de tweede rode draad door de geschiedenis van de beweging, doorheen de Koude Oorlog, de oorlog tegen Vietnam en in de huidige Nieuwe Wereldorde, die op een onverklaarde oorlog van de Eerste tegen de Derde Wereld neerkomt. De acties tegen de permanente oorlogsvoorbereiding brengen Dorothy Day en andere Catholic Workers ook in de jaren vijftig in de cel. Daarnaast neemt de C.W. deel aan de acties voor burgerrechten, wat in het zuiden van de Unie nog wel eens angstwekkende situaties meebrengt.

Dorothy Day getuigt er in haar boeken overtuigend en liefdevol van. Haar opvatting over de rol van de vrouw is opmerkelijk traditioneel, er is voor haar geen incongruentie met haar eigen voorvrouwschap van een omvangrijke beweging. Tegen haar levenseinde zijn er dagen waarop zij onophoudelijk huilt; of dit een rol speelt bij de overweging, om niet te zeggen aandrang, om haar heilig te verklaren, weet ik niet. Er was bij haar leven al sprake van, en zij wilde er niet van horen: “Zo makkelijk komen ze niet van mij af”. Na haar dood in 1980 is die roep alleen maar sterker geworden – het zou bijzonder zijn: een uitgesproken anarchiste als heilige binnen de roomse kerk – aangezien de armen al voorzien zijn kunnen wij ons afvragen van wie zij de patrones zou worden – een revolutie binnen deze Kerk zou het in ieder geval zijn…

Thomas Merton: hartstocht voor vrede

Veel meer nog dan Dorothy Day is het verhaal van de bekering van Thomas Merton op de rand van het aanstootgevende voor een niet-katholiek. Merton is van huis uit anglicaans, wat niet zo ver af van het rooms-katholicisme afstaat. De overstap naar de wereld van het “nihil obstat, imprimatur”, wat hij zelf weerzinwekkende woorden noemt, lijkt toch nog groot. Merton beschrijft het treffend in zijn Seven storey mountain (Nederlands: Louteringsberg). Een van de redenen waarom het verhaal zo moeilijk te verdragen is, was precies de kerkelijke censuur: de betrokkenheid van Merton bij een studentikoos bolsjewisme en zijn wisselende contacten met vrouwen (toen uitzonderlijker dan nu) konden niet vermeld worden in een uitgave onder verantwoordelijkheid van het klooster waarin hij in 1941, op 26-jarige leeftijd toetrad als monnik. Wat dan blijft is de beschrijving van het hem steeds meer aantrekkende katholicisme. De ontmoeting met het religieuze in de poëzie van de bepaald niet katholieke dichters George Herbert en William Blake wordt aangevuld, en leidt tot de definitieve interesse voor het katholicisme, dankzij Etienne Gilsons The spirit of medieval philosophy (een Gifford-Lecture).

De intellectuele interesse lijkt steeds meer te leiden tot een bezetenheid, die eigenlijk slechts als mystiek aangeduid kan worden: de innerlijke stem, die roept – je wilt het, wat weerhoudt je nog? Het bekeringsverhaal herinnert soms aan dat van Gerard Reve, al is het eindstadium nogal anders. In 1938 wordt Merton katholiek, en al snel is de bekering niet voldoende: er is de roeping tot het priesterschap, nee, tot het monnikdom – en hierin vindt al deze onrust ook inderdaad zijn einde. Hier is dan de rust van de contemplatie. Zijn tweede autobiografische geschrift, The sign of Jonas, getuigt van deze rust, en van zijn verzet tegen de opdracht van de abt om zijn talent als schrijver te blijven gebruiken. Dat het hem ook weer niet zo moeilijk valt te gehoorzamen blijkt uit het grote papieren spoor dat hij heeft nagelaten.
Een crisis in zijn roeping wordt overwonnen door zijn contact met de Catholic Worker. Vanaf 1961 schrijft hij regelmatig in het blad, en onder invloed van de Koude Oorlog die omstreeks die tijd op zijn heetst is, pleit hij voor de katholieke strijd tegen de oorlog en tegen geweld in het algemeen. Hier komt de Thomas Merton te voorschijn die hem onmisbaar maakt in het vooralsnog niet bestaande overzicht van het twintigste-eeuwse anarchisme in het algemeen en het religieus anarchisme in het bijzonder. Het is niet de overstap van de bolsjewiek naar dit religieus anarchisme, het mystiek-katholieke stadium is in zijn biografie onvermijdelijk. Merton vindt ook dat de Kerk de weg moet leiden naar de overwinning van het geweld, en het gebed zal hierbij helpen. Paus Johannes XXIII geeft hem als blijk van waardering een stola – maar de katholieke Kerk zal in het algemeen niet de rol gaan spelen die Merton haar toedenkt. In 1963 wordt hem verboden door zijn orde tot bundeling van de desbetreffende artikelen over te gaan. Merton schikt zich, maar gaat door in stencilvorm of onder pseudoniemen, soms doorzichtig: “een benedictijner monnik”.
Hij lijkt wel opnieuw bezeten, nu van het ideaal van het geweldloos verzet, dat duidelijk christelijke wortels heeft. Niet exclusief-christelijke, en dit erkent Merton, door in geschrifte en in contacten aandacht te vragen voor Gandhi, voor de Vietnamese boeddhistische activist Thich Nhat Hanh, voor Zhuang Zi en voor Zen. Hij heeft zeker een rol gespeeld bij de introductie van Zen in de katholieke wereld.

Het zijn de dagen waarin de Verenigde Staten steeds meer betrokken raken in een hete oorlog, die in Vietnam, en pleidooien voor vrede en geweldloosheid zijn niet welkom: zeker niet bij de voorstanders van de oorlog, nauwelijks bij de tegenstanders. Op wat een pelgrimstocht door Azië lijkt te zijn komt Merton door een ongeval om, in 1968. Zijn laatste woorden zijn toevallig geboekstaafd: “Wat we op het ogenblik moeten doen, is niet zozeer over Christus spreken als wel Hem in ons laten leven. Dan zullen de mensen Hem misschien vinden als ze ervaren hoe Hij leeft in ons.”

Zoals Merton geroepen werd door Herbert, Blake en Gilson, zo heeft hij, door zijn artikelen, mensen geroepen. Henri Nouwen bijvoorbeeld – en degenen die de radicale Amerikaanse katholieke vredesbeweging gevormd hebben, van wie de gebroeders Berrigan de bekendsten zijn. De Zwaarden tot Ploegscharen- of Onthekkingsbeweging (De-fence) ging door, waar na het wegvallen van de Koude Oorlog de niet-kerkelijke vredesbeweging vrijwel stilgevallen is. Het is waarschijnlijk zo eenvoudig, dat het niet te bevatten is: gebed als wapen in de strijd tegen geweld. Er is geen weg naar vrede, vrede is de weg: inderdaad een bekende christen-anarchistische leuze. En al is Merton er zelf nooit aan toegekomen verder de (of deze) anarchistische traditie te verkennen, behalve Thoreau, hij stond aan de wieg van deze in betrekkelijke stilte voortwerkende religieus-anarchistische stroming.

Gevangenen, zingt tegen de gewapende vrede!

La meva terra, Rusó Sala & Catarinangela Fadda


Me'n vaig a peu, Joan Manuel Serrat


La presó de Lleida, Marina Rossell

De paus beveelt Dorothy Day en Thomas Merton in uw aandacht aan

De dagen waarin de paus het Congres in Washington toesprak en daarbij speciaal Dorothy Day en Thomas Merton als VS-voorbeelden noemde. Blijkbaar heeft het in grote zoekactiviteit op het net geresulteerd wie dat nu weer waren...

Geachte lezer(es), mocht u nog niet zo op de hoogte zijn, hier een inleiding. We beleven opmerkelijke tijden, waarin met name Dorothy Day, van wie sommigen hopen dat zij als kerklerares wordt erkend eerder dan als "heilige", wordt aanbevolen vanuit hoogste instantie van de Kerk van Rome. Paradoxaal, een christen-anarchiste aanbevolen door de Baas? Niet vanuit de optiek van de Catholic Worker.

Junta in Burkina Faso geeft het op

Eid al-Adha of Tabaski zoals het ter plaatse heet was een feestelijke dag voor mensen, zoals het hoort, in Burkina Faso nadat de junta het had opgegeven. De presidentiële garde die een coup had uitgevoerd bleek niet de steun te hebben van het leger maar geweld was niet nodig, mede door de druk van regeringen van andere Westafrikaanse landen. Het betekent dat de authentieke opstand in de geest van Sankara, van vorig jaar, alsnog resulteert in verkiezingen onder toezicht van de overgangsregering onder president Kafando. En Burkina Faso hoeft geen "leverancier" van vluchtelingen te worden zoals zoveel andere Westafrikaanse landen (iets wat in Europa eenvoudigweg niet geweten is in de opinie-industrie).

Herfstbeeld 2015 - Domweg gelukkig op het Dapperplein

Als het aan de marktconforme bestuurderen ligt wordt Amsterdam-Oost "opgewaardeerd" tot laptop/lattedrinkersbuurt. Wat ze eigenlijk bedoelen is dat het "wit" moet worden, weer wit zou men kunnen denken, maar dan rijk wit. Dit zijn sombere overwegingen achteraf. Of vooraf. Bij het tafereel van zes blauwe reigers en een flinke hoeveelheid meeuwen die zich een makkelijk maal verwerven kun je je alleen verrast en een beetje blij voelen. Ik heb geen sleutel meer van een huis in de buurt maar blijf verbonden.

De jakhals is onderweg...

Men vraagt zich af of er echte ruimte is voor zo´n dier in Nederland, maar in ieder geval: de (goud)jakhals komt steeds dichterbij. Duitsland heeft er al wat binnen zijn grenzen gehad, Hessen is niet ver van Nederland of België al met al.

Waar de spectaculaire areaaluitbreiding van de goudjakhals door wordt veroorzaakt, of mogelijk gemaakt, is nog een open vraag. Afgenomen vervolging en veranderend landgebruik door de mens spelen mogelijk een rol. Dat pionierende jakhalzen steeds noordelijker en westelijker verschijnen heeft wellicht ook te maken met het veranderende klimaat, met name de minder strenge winters.

Bron van dit citaat.

Geheugenverlies van Rotterdam

Een wat verloren liggend essay van Willem Schinkel.

Het kapitalisme is de crisis

Capitalism Is The Crisis: Radical Politics in the Age of Austerity, Michael Truscello

Geen vuile blikken meer van leraren

Wat spuria van de Everly Brothers:


Pomp and circumstance, Adrian Kimberly oftewel Don Everly
Zou Alice Cooper daar die kreet in School's out van hebben?


GReensleeves en - ik kan het er nu eenmaal niet afkappen |god bless America, eveneens Adrian Kimberly


Games people play, met Petula Clark. Wat er na komt valt vooralsnog niet te weten.

Zomerbeeld 2015 - slotakkoord

En toen waren, tamelijk vroeg voor hun doen, ook de boerenzwaluwen vertrokken.

En volop paddestoelen doken op...

Volgens Rum hoort hij in de lente te bloeien, de Phallus impudicus, maar dat zal dan wel niet over de paddestoel gaan

Een bovist

Democratische dreiging in Burkina Faso afgewend, "Internationale Gemeenschap" zwijgt

Wat gisteravond laat nog een vraag leek is inmiddels beantwoord: het leger in Burkina Faso heeft samen met de presidentiële garde de macht gegrepen, de grenzen gesloten. Op demonstranten op het Plein van de Revolutie (een naam die nog naar de dagen van Sankara verwijst) is het vuur geopend.
"We" waren gewaarschuwd.
De Franse militairen in het land houden zich afzijdig, met andere woorden, Parijs vindt de coup allang best.

Staatsgreep gaande in Burkina Faso

De presidentiële garde in Burkina Faso zou ontbonden moeten worden en reageert op dit voornemen met de gijzeling van de interim-president en de premier. Burkina Faso maakte een klein jaar geleden een volksopstand mee die de zittende dictator, moordenaar van Sankara, eindelijk verjoeg. Veel mensen gingen de straat op, in afwachting van wat er te gebeuren staat. Het leger kan zich aansluiten bij de putschisten of er juist tegen optreden. Wordt vervolgd.
Hier wordt BF genoemd als belangrijke bondgenoot "van het westen" - het zal een keer niet.

Revolutie en contrarevolutie in Spanje van Cajo Brendel

Alweer tijden online te lezen, voor wie dat prettig vindt. Ik ben het niet in alle opzichten met hem eens, daarover een andere keer, maar het blijft een aanbevelenswaardig boek.

De Catholic Worker als school

Twee video's waarin Dorothy Day zelf aan het woord komt, geen van beide volledig. De eerste uit 1971, de tweede uit 1977.
De rusteloosheid waarmee zij haar handen iets te doen geeft wekt bij mij de indruk dat zij ze in feite rustig moet houden. Parkinson? Geen idee, het doet er verder uiteraard niet toe.



De tweede kan niet ingesloten worden.

Blokkade toevoer wapenbeurs DSEI

Anders dan in de vorm van - op zich veelvertellende - beelden op het medium twitter heb ik in de "bevriende media" (nog) geen verslag gevonden van de blokkade van de wapenbeurs DSEI in Londen. Zaterdag is de poort vijf uur geblokkeerd geweest waardoor het binnenbrengen van expositiemateriaal flinke vertraging opriep.
Jeremy Corbyn ging naar een demonstratie ter verwelkoming van vluchtelingen na zijn verkiezing. Mooi. Nog mooier zou zijn geweest als hij acte de présence had gegeven bij de wapenbeurs. Maar men kan niet alles hebben...

Citroenboom en arend

Drie opnamen van Ronda dos Quatro Caminhos


Limoeiro met Esperanza Fernandez, Miguel Angel Cortez, Orquestra Sinfonietta de Lisboa & Coros do Alentejo


Saias raianas, Cantadores de Saias de Campo Maior, Orquestra Sinfonietta de Lisboa & Coros do Alentejo


Águia, Coro-Grupo Coral da Casa do Povo de Serpa, solo - Amina Alaoui, alt - Carlos Barata, met het Orquestra Sinfónica de Cordóba

Een bijzetting van miljoenen jaren geleden

De wens om "de mens" exclusief te zien in de dierenwereld zit diep. Een nieuwe ontdekking van maar liefst vijftien overledenen van een Homo naledi genoemd soort, gevonden in een grot bij Zwartkrans, Zuid-Afrika, roept vragen op terwijl het antwoord al in de ontdekking besloten is. Waarom vijftien lijken in een grot? Bijzetting? Men zou het denken. Dus "de mens", of een mensensoort waarvan niet besloten zal worden dat het een vooroudersoort is, deed 2,5 miljoen jaar geleden al aan rituelen. Het kan de bijzonderheid van de hedendaagse mens relativeren.

Opmerkelijk in het gelinkte verhaal zijn de verwijzingen naar de mogelijkheid chimpansees en bonobo's in het genus Homo onder te brengen. Ik vraag mij af of Homo troglodytes voor de chimpansee een gelukkige vondst is, maar dan gaat het meer om de species-naam. Holbewoner, dat zou men ook kunnen denken van Homo naledi. Maar grotten zijn nu eenmaal goede plaatsen voor het conserveren van overoude resten. Zou het de behandeling van genus-genoten echt ten goede doen keren, die veranderde naamgeving, terwijl mensen hun eigen soortgenoten nog massaal laten verkommeren en gewelddadig benaderen? De vraag is overbodig.

Zomerbeeld 2015 - Bij strijkt neer op grote klis

Als ik een kiekje wil maken voor de identificatie - grote klis dus - strijkt er een bij op de bijna-bloem neer

Eigenlijk is klein hoefblad bijna het hele jaar door te zien. Alleen maar kort in bloeiende staat.

Een blauwe reiger, zwermen zilvermeeuwen en spreeuwen en vier ooievaars, van wie er een tamelijk gewillig poseert, op een weiland waar machinaal gemaaid wordt

Uitvaartdienst als blokkade van wapenbeurs

In Nederland is het genootschap Pax Christi, herdoopt in Vredesorganisatie Pax - uit de verdubbeling in de naam kan men aflezen dat er iets niet klopt -, voorstander van het bombarderen van Syrië. De zogeheten vluchtelingencrisis wordt allengs een excuus voor meer koloniaal geweld tegen de Arabische wereld. Overgoten met een christelijk-humanitair quasi-vredelievend sausje.

De gelijknamige Britse organisatie weet tenminste nog wat haar te doen staat. Met de Catholic Worker en andere groepen participeert zij in een de gehele week durende blokkade van de wapenbeurs DSEI in Londen (verslag hier.)
Ook in deze hoek blijkt Nederland de rechtsbuiten van West-Europa geworden.
Bij de foto: Later op de dag hielden de Catholic Workers een ontroerende uitvaartdienst ter nagedachtenis van de slachtoffers van conflicten en wapenhandel. "Bloed" werd over de weg uitgestort en mensen zongen gezangen vergaderd om een witte doodskist.
Zaterdag volgen de grootste acties tegen de jaarlijkse schande van de wapenbeurs.

De onbeweeglijkheid van het bewegen

Greeting


Emergence, een soort Pietà

In het tijdperk van de onmiddellijke reproduceerbaarheid van het kunstwerk is het met videokunst al helemaal gemakkelijk...
Bill Viola en zijn verstilde tijd.

Wanneer is een werk onvoltooid?

In the realm of the unreal, over leven en werk van een man die aan een enorm oeuvre werkte dat nooit voltooid is, ontdekt bij zijn vertrek naar een bejaardenhuis, Henry Darger.
Ik zou graag denken dat de schrijver van het definitieve boek dat Het boek van het violet en de dood had moeten heten de naam Darger had gebruikt met deze gefnuikte (is hij wel gefnuikt?) kunstenaar in gedachten.
Maar waarschijnlijk is het toch maar "alleen" een anagram van zijn voornaam.
Of niet?

De zeealant, nieuw voor Nederland

Een plant waar ik nog nooit van gehoord heb verspreidt zich aan de Nederlandse kust, een composiet en succulent, genaamd zeealant. Het nieuws dat de plant inmiddels op Schiermonnikoog is gesignaleerd gaat samen met eerdere meldingen op Goeree, Texel en Griend. De aankomst van deze zuidelijke soort zou met klimaatverandering kunnen samenhangen.

De dans van de verbannen kabouter

Het koor uit dit nummer was de basis voor het dreigende lied waarmee mijn zus mij op zolder op stang joeg. Oriëntalisme, ook dat nog.
In a Persian market, Alfred W. Ket&eagrave;lbey, uitgevoerd door het Sloveens Symfonieorkest.



Die Engelse twintigste-eeuwse componisten raken de kinderziel blijkbaar. Eindelijk de muziek van de enige echte Paulus de Boskabouter, de radioserie, op YT: Dance of an ostracised imp, Frederic Curzon, Queen's Hall Light Orchestra



Een Echt Enge: Ode to Death van Walt Whitman tot koorcompositie gemaakt door Gustav Holst, uitgevoerd door het London Symphony Orchestra en City of London Sinfonia

De blanke maskers die voortbestaan

De zolder met zijn bruinhouten balken, zijn stofgeur, zijn weinige licht, de dichte deur waarachter iemand woonde die verder niet met de familie te maken had ook al noemde ik haar "tante", ik ben er in gedachten zo weer. En daar riep mijn zus door herhaaldelijk dreigend Tamtamtam is een dolle negerstam te zingen dreiging van het plotseling tevoorschijnkomen door deze oproep van die griezelige mensen. Ik was nog op de leeftijd waarin ik geloofde dat zoiets mogelijk was. Dat vind ik psychologisch eigenlijk interessanter dan de inhoud van de tekst. Onschuldige blanken kwamen met kleren en al (stel je voor dat ze nakend werden afgebeeld) in kookpotten terecht. Toen ik niet meer van die gevoelige leeftijd was hoorde ik nog in een documentaire over de Koekoekoekoe-kannibalen ergens op Nieuw-Guinea, evocatief genoeg, de naam en de aanduiding.

Dat kookpottenidee, waar komt het vandaan? Het moet wel in verhalen op zijn kop gezette kolonialenpraktijk zijn, een manier om een mogelijk schuldgevoel de kop in te drukken. Is het aan huidskleur gebonden? De Russen noem(d)en de Nenets Samojeden (de vernederlandsing verwijst nog naar een honderas), zelfeters, menseneters dus. Wat wellicht hun onderdrukking moest rechtvaardigen. Maar de Nenets zijn niet "zwart", zoals de illustratie duidelijk kan maken, tenzij in politieke zin, zoals dan ook Yanis Varoufakis zwart is.

"De neger" ontstaat in de ontmoeting met "de blanke", betoogt Frantz Fanon, en dan speciaal in de koloniale verhouding, moet daaraan toegevoegd worden. "Ethiopiër", iemand met een verschroeid gezicht, was geen denigrerende (!) aanduiding in oude tijden, een verschil in huidskleur is niet te ontlopen of te ontkennen. Er waarden aan verbinden is weer iets anders. Kookpotten bijvoorbeeld. De aanduiding kannibaal. Om van slaaf of koloniaal onderhorige niet te spreken.
De wens een halverwege de negentiende eeuw uitgevonden traditie in uitgerekend Nederland te koesteren van het domme sterke knechtje van een uit Klein-Azië afkomstige kindervriend die niettemin erg "wit" is.

Fanon stelt zich evenwel op een klassestandpunt in Peau noire, masques blancs. "We" zijn er al met al niet op vooruitgegaaan.
Een in vijf stukken geknipte documentaire naar aanleiding van het boek.

President Guatemala wijkt voor protesten

De aanleiding is officieel corruptie, de protesten hebben maanden geduurd en tenslotte is Otto Pérez Molina, president van Guatemala en "leerling" van de School of the Americas vanochtend Nederlandse tijd afgetreden. De doorslag zou gegeven kunnen zijn door een algemene staking op 27 augustus. De vice-president zit al gevangen.
Hoe verder?

Pleidooi voor individuele kinderen is symptoombestrijding

- door Joke Kaviaar -
Terwijl velen te hoop lopen voor individuele kinderen die het land uitgezet dreigen te worden, gooit de Neederlandse staat vluchtelingen op straat en sluit hele gezinnen tegelijk op in een nu nog tijdelijke maar straks permanente gezinsgevangenis op Kamp Zeist. Wie heeft het dáár over?

Naar verluid zou er een feestelijke stemming hebben geheerst bij Kamp Zeist afgelopen maandag, toen bekend werd dat Márcia en Gláucio en hun moeder zouden vrij komen. Maar “Hoera!” roepen voor de poort van de hel die deportatie heet, waar nog veel meer mensen in grote onzekerheid over hun lot in een soort niemandsland verkeren, is op zijn minst smakeloos. Voorzover er van enige blijdschap sprake zou mogen zijn, is die slechts aan twee kinderen en hun moeder om uiting aan te geven, maar zij hebben eigenlijk geen reden: immers, hun vader wordt nog altijd op grond van niet meer dan een verdenking oorlogsmisdaden te hebben gepleegd (onderzoek wordt niet gedaan dus men is schuldig zonder enige vorm van proces) met deportatie bedreigd.



Nog geen dag na het 'succes' van Márcia en Gláucio – in feite een scheiding van gezinsleden en dus een pyrrusoverwinning – kwam gisteren alweer de volgende oproep naar buiten. Ditmaal zijn het Dima en Yosif die buiten het kinderpardon zijn gevallen. Een kinderpardon dat stuivertje wisselen was met de destijds geplande strafbaarstelling van de 'illegaliteit', die vervolgens werd ingeruild tegen belastingvoordeel voor de rijken. Zo geeft de PvdA in de coalitie telkens grote cadeaus weg aan de VVD in ruil voor kleine aalmoezen, want zo gaat dat in coalities als deze. Enfin, de aalmoes 'kinderpardon' blijkt dus zelfs nog minder dan dat. Met het schaamrood op de kaken probeert de PvdA zo nu en dan nog een extra fooi los te peuteren. Naderen er alweer verkiezingen?

Hoeveel meer zand kunnen mensen zich nog in de ogen laten strooien? Massaal duiken goedbedoelende mensen op de arme kinderen. Teken de petitie! Het is de kinderen en hun familie natuurlijk van harte gegund, maar tijdens zulke acties wordt het politieke steekspel waarin vluchtelingen een speelbal zijn geworden van over opvang ruziënde EU-lidstaten, uit het oog verloren.
Vergeten wordt - of word het expres buiten beschouwing gelaten? - dat we het moeten opnemen tegen de nog altijd voortdurende stemmingmakerij tegen vluchtelingen, die intensivering van grenscontroles en versnelde asielprocedures mogelijk maken;
dat grenzen niet vanzelfsprekend zijn, dat het maar lijnen op een landkaart zijn, getrokken door kolonialistische machthebbers, benut door multinationals die grond, water, mens en dier uitbuiten en uitputten voor hun gewin;
dat de ongelijke verdeling van welvaart in de wereld betekent dat het rijke westen de morele plicht heeft om migranten zonder enige vorm van selectie op hun grondgebied toe te laten;
dat het hebben van een grondgebied, begrensd en bewaakt, per definitie een voedingsbodem is voor nationalisme en racisme;
dat kapitalisme betekent dat mensen worden ingedeeld in bruikbaren en onbruikbaren, dwars door alle bevolkingsgroepen heen, maar eerst en vooral ten nadele van migranten.
Het lijkt er allemaal niet toe te doen als een enkel kind moet worden gered. Louter en alleen individuele argumenten worden naar voren gebracht. De kinderen zijn zo ingeburgerd. Ze zijn hier geboren. Ze zijn 'Nederlander'. Ze zijn succesvol. Ze willen gaan studeren. Ofwel: ze zijn bruikaar.

Terecht merkte Mathijs van de Sande op de website van Doorbraak op: “Volgens mij moet het argument zijn dat deze mensen (net als ieder ander) recht hebben op vrijheid van beweging. En niet dat ze zo succesvol zijn op school, altijd zulke harde werkers zijn geweest, zo’n grote bijdrage zouden kunnen leveren aan de Nederlandse economie en samenleving.”
Hij nam me de woorden uit de mond, maar het blijft nodig het nog eens te zeggen. Argumenten als dat we mensen zo goed kunnen gebruiken, zijn kapitalistische argumenten. Ze worden veel gehoord de laatste tijd in de discussie over vluchtelingen. Want "we hebben ze nodig", want "er gaan in dit land meer mensen dood dan er worden geboren". Ik hoorde gisteren op radio 1 zelfs iemand zeggen dat de mate van bruikbaarheid een criterium zou moeten zijn bij het toekennen van vluchtelingenstatus. Het hele idee van het toekennen van vluchtelingenstatus is op zichzelf al absurd! Wie heeft te bepalen of iemand vluchteling mag heten of niet? Wie heeft te bepalen waar iemand mag leven of wonen, tijdelijk danwel permanent? Het bedrijfsleven?

In Amsterdam zwerft al drie jaar een groep vluchtelingen rond: Wij Zijn Hier. Afgelopen vrijdag was ik bij een demonstratie van Wij Zijn Hier: ze moeten alweer een pand verlaten. De gemeente, ofwel burgemeester Van der Laan, vindt dat ze maar gebruik moeten maken van schamele nachtopvang. Bij de ambtswoning van Van der Laan eindigde de demonstratie. Na ongeveer twintig minuten kwam Van der Laan naar buiten, afgeschermd door politie. Hij keek de vluchtelingen niet eens aan. Instappen en wegwezen! En terwijl Van der Laan op lokaal niveau overheidsbeleid uitvoert, wordt in de landelijke politiek doorgewerkt aan het verder afknijpen van vluchtelingen die zijn afgewezen:
“Vanaf november zou elke afgewezen migrant minder dan een maand krijgen vooraleer hij het land wordt uitgezet of hij aan zijn lot wordt overgelaten. Bovendien zou de regering dertig regionale 'bed, bad en brood'-centra sluiten." Dit bericht haalde de Neederlandse media overigens niet eens.

Gisterenavond hoorde ik Diederik Krokodillentranen Samsom pleiten voor een 'eerlijke verdeling' van vluchtelingen binnen de EU. De vluchtelingen zijn een probleem, een last, is wat hiermee wordt bedoeld. En dat probleem, die last, die moet 'eerlijk' worden verdeeld. De interviewer vroeg waar die mensen dan moesten wonen, want: er is toch een tekort aan sociale huurwoningen? In plaats van nu eens eerlijk toe te geven dat dit tekort komt door de stelselmatige sloop ervan de afgelopen decennia, beaamde hij dat dit een probleem was en deed dus weer een duit in het zakje van de vreemdelingenhaat: de vluchtelingen die ergens moeten wonen, ja, die zijn een probleem in dit land. Vandaag bakkelijen PvdA en VVD in de Tweede kamer over dat woningtekort. "De toename van het aantal vluchtelingen naar Europa mag hier niet leiden tot langere wachtlijsten" zegt PvdA'er Monasch. Alsof het hun schuld is dat er woningen tekort zijn. Niet de afbraak, niet het feit dat er zoveel kantoren leeg blijven staan en kraken strafbaar is gesteld ten gunste van speculatie, nee, de komst van vluchtelingen veroorzaakt een tekort aan woningen. Dat is de mantra van vandaag.

Door al die hetze heen wordt er dus gepleit voor enkele kinderen. Daar hebben we toch nog wel ergens een plekje voor? Het lijkt wel alsof mensen geen stelling dúrven te nemen. Alsof ze de systematische beleidsmoord niet dúrven aanwijzen, bang zijn om zich de woede van de onderbuik van Geen-Stijl-Pegida Neederland op de hals te halen door fundamentele verandering voor te staan. Een heel klein beetje begrip kweken. Een heel kleine beetje tolerantie, maar vooral geen principiële solidariteit. Wordt de strijd voor het enkele kind gewonnen, dan houdt men snel de mond weer. De staat heeft zich tenslotte een genadig heerser getoond.
Intussen worden muren en hekken opgericht en gevangenissen gebouwd waar woningen hadden kunnen staan. Werd er eerst nog geroepen: “Geen kind in de cel”, nu is er amper protest tegen de bouw van een gezinsgevangenis op Kamp Zeist, want je kunt toch niet protesteren tegen 'opvang' in 'huisjes'? Je moet toch blij zijn met zo'n grote kooi? Dat is toch veel beter? En gedeporteerd worden is toch veel minder erg dan?

De strijd voor individuele kinderen is symptoombestrijding, waar in feite (ook) de ziekte zelf met alle mogelijke middelen moet worden bestreden. De ziekte van geïnstitutionaliseerd racisme, nationalisme, egoïsme. De ziekte van vreemdelingenhaat, georganiseerd door de staat. Daar geef je niet alleen een pijnstillertje tegen, dat soort infectie roei je uit door hem weg te branden. Teken vooral ook die petitie, maar laat het daar niet bij. Vergeet niet dat het slechts een emotionele smeekbede is waarmee je het lot van een individu in handen blijft leggen van lieden die er geen moeite mee hebben dat individu als nummer te behandelen. En nummers kan je optellen, delen, en vermenigvuldigen. Je kan ze wegcijferen en als bedreiging presenteren en als dat politiek zo uitkomt gebruiken om te doen alsof je het wel goed meent met die vluchtelingen.
Voor wie geen zachte heelmeester wil zijn: knip de hekken weg, saboteer de machines waarmee het werk wordt uitgevoerd, sla camera's kapot. Sta politici, beleidsmakers en uitvoerders in de weg. Omdat hun wetten en grenzen misdadig zijn.

Zegt het voort! Zegt het voort! Maak een einde aan de moord!

Zomerbeeld 2015 - Hollandse onsterfelijken

Hollandse onsterfelijken, zoals de zichzelf schilderende luchten genoemd zijn door Arjen Mulder

Schorpioenvlieg laat zich betrappen op de buiteneettafel...

Atalanta op vers geplaatst zonnehoedje (Echinacea) - en ziet u ook hoe deze foto een geestfotografie is geworden, links van de vlinder?