Het dorpje bij de bajes

Het is voor mij een vreemde gewaarwording: ik herinner mij het actievoeren tegen de bouw van de Bijlmerbajes nog zeer levendig, laat staan het actievoeren rond en het bezoeken van vreemdelingen, opgesloten omdat zij vreemdelingen waren, in het gebouw zelf. En het staat inmiddels op de nominatie gesloopt te worden, en de bijbehorende woningen zijn gekraakt. Ik zou het verhaal in extenso hebben willen overnemen maar er staat een omcirkeld ceetje onder:

Achter het Amstelstation, aan de Wenckebachweg, verscholen achter de torens van de gevangenis ligt Bajesdorp. Maar liefst 8 kraakpandjes staan bij elkaar in een pittoresk wijkje, waarvan de bewoners zich sterk maken om leegstand tegen te gaan en de buurt bewoonbaar te houden. Hoe is dit allemaal ontstaan?

Omtrent het jaar 2002 besluit de dan zittende directeur van de Bijlmerbajes (PI) dat in het kader van de nieuwbouwplannen van de PI in Zaandam, de dienstwoningen van de PI ontruimd moeten worden. De medewerkers van de bajes die de woningen huren worden elders ondergebracht. Uit het merendeel van de dienstwoningen die leeg achter blijven, worden cruciale onderdelen als electrische voorzieningen en gesloopt.

Een jaar later, als blijkt dat de directeur van de PI zich bezig houdt met frauduleuze zaken en wordt vervangen, lijkt er weinig over te zijn van de ambitieuze nieuwbouwplannen. Als duidelijk wordt dat de bajes niet van plan is om de woningen door medewerkers te laten bewonen, worden vier van de woningen gekraakt.

Nadat ook andere woningen door het gedwongen vertrek van huurders gedurende lange tijd leeg blijven staan, worden nog drie panden gekraakt. Op dat moment wonen er nog enkele huurders, die zich er hard voor maken dat de woonhuizen weer bewoond zullen worden. Tevergeefs, aan hun wens wordt geen gehoor gegeven, door de Bijlmerbajes noch door eigenaar De Domeinen.

Omstreeks het eerste gedwongen vertrek van huurders wordt het huis aan de Wenckebachweg nr 14 in gebruik genomen door een dienst ter behoeve van bedrijfshulpverlening, hierna te noemen BHV, en een fysiotherapeut. Met name in een in de tuin geplaatste container wordt geoefend met brandblussers. De fysiotherapeut is na enige tijd gedwongen te vertrekken omdat men van mening is dat zijn activiteiten niet vallen onder de in het bestemmingsplan genoemde bestemming van de dienstwoningen. Waarom de activiteiten van de BHV die eveneens niet onder de bedoelde bestemming lijken te vallen, niet gestaakt worden, blijft onbekend.

De huizen met nrs 28, 30 en 32 staan dan al enige tijd leeg, worden tijdelijk beheerd door een antikraakbedrijf, en omstreeks 2004 in gebruik genomen als kantoorruimte. De administratieve afdeling van de PI verhuist echter naar Almere. Na enkele maanden leegstand wordt er een antikraker in 3 huizen (!) gezet. Kwestie van wat muurtjes doorbreken.

In het jaar 2004 komt door vertrek van een tijdelijke huurder huis nr 22 leeg te staan. In het pand vinden af en toe oefeningen met brandblussers plaats, hoewel het overgrote deel van de BHV activiteiten in en rondom nr 14 plaats blijft vinden. Omwonenden meldden dat huis nr 22 van binnen volledig zwartgeblakerd is. Om nog onbekende redenen worden de activiteiten van de BHV bij zowel nr 14 als nr 22 verplaatst naar buiten. De laatste activiteiten worden door omwonenden voor het laatst gezien in de zomer van 2007.

Verder lezen.

Ik kwam er over te weten door berichten over de bijbehorende guerrillatuin.
Ik wens de betrokkenen alle succes toe maar het o zo liberale Amsterdamse gemeentebestuur zal ongetwijfeld o zo liberale vastgoedvriendjes een "klus" gunnen.