Wanneer de kinderen van uw kinderen zich alleen wanen in de velden, in de winkels, op de wegen of in de stilte van nog nooit betreden wouden, zullen zij niet alleen zijn. Er is nergens op aarde een plek voor eenzaamheid bestemd.Als het 's nachts stil is in de straten van uw steden en dorpen en u denkt dat zij verlaten zijn, dan zullen de tallozen toestromen die ze vroeger bevolkten en die nog steeds van dit wonderschone land houden Nooit zal de blanke man alleen zijn."
Een passage die Ton Lemaire gebruikt als openingsmotto van De Indiaan in ons bewustzijn, een citaat uit "De toespraak van Seattle".
Het zijn citaten uit "de eerste versie" zoals die hier is opgetekend.
In hoeverre speelde deze tekst, waarvan ik de populaire "versies" elders grondig heb gedeconstrueerd (niet online te vinden vooralsnog), in mijn hoofd toen ik over de onverstaanbare spoken in de bergen van Nevada sprak, of - ook al in Arcade - signaleerde dat het spiritisme in de Verenigde Staten ontwikkeld is, waar bij uitstek voor de bleekgezichten de spoken niet verstaanbaar zijn?
Niet de weemoed van "de rode man" (spraken de inheemsen echt zo over zichzelf?) maar het besef dat het land nooit "eigen" zal worden, bespookt door onbekenden moet een rol spelen bij de haat die de overwegend witte bevolking van de VS jegens het land voelen. De huidige implosie van het kapitaal zal dit alleen verergeren.
De angst spreekt voluit in het citaat. Misschien is zij ook de verklaring voor die merkwaardige cultus van het slachtofferschap, die zo welig tiert in de VS.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten