MaryAnne Coyle RIP

Het was haar laatste uiting in publiek: noem haar naam, Sandra Bland, de vermoorde BlackLivesMatteractiviste. Bij dezen, ik denk dat dit de beste manier is om mijn makster MaryAnne Coyle te gedenken. Jammer dat wij elkaar niet meer zullen zien of spreken in dit ondermaanse, zij is om vijf over half acht Nederlandse tijd overleden na een beroerte.
Rust zacht, engel van de proefplaats.

“On the death of a friend, we should consider that the fates through confidence have devolved on us the task of a double living, that we have henceforth to fulfill the promise of our friend's life also, in our own, to the world.” Thoreau

De vliegende auto's die nooit gekomen zijn

Op een zaterdag in de Nederlandse lente kwam David Graeber spoorslags naar het Maagdenhuis. Hij presenteerde aan de bezettingsbibliotheek het eerste exemplaar van zijn nieuwe boek The utopia of rules.



Het is mijn bedoeling een groter stuk aan Graeber te wijden in de naaste toekomst, de grote lijn van zijn betoog komt wel naar boven in zijn Maagdenhuisoptreden. En hier staat de kern van hoofdstuk 2, Of flying cars and the declining rate of profit.

Via het glas of de fles de feodaliteit in

Spreekster noemt wat opmerkelijke redenen voor de Engelse (Britse?) behoefte zich buiten bewustzijn te drinken, in het verlengde van wat ik jaren her met Peter Marshall heb besproken.
Maar het klasse-aspect blijft buiten beschouwing. Rijkaards schommelen de goot niet in, hun misbruik blijft buiten de openbaarheid. Alcohol is het opium van het volk, het was het omstreeks 1900 al en het is het gebleven. En hoezeer het een klassekwestie is wordt uitgedrukt door de plannen van het Torylabregime om de kosten van behandeling van overmatig alcoholgebruik te verhalen op de drinkers v/m zelf. Alsof zij ooit uit de schulden zullen komen dan - dit zal dan ook de bedoeling zijn. Deel van de refeodalisering van "de samenleving".

Puerto Pobre

Griekenland wordt behandeld alsof het een Derdewereldland is - alsof Derdewereldlanden vanzelfsprekend zo behandeld mogen worden. Puerto Rico wordt sinds 1898 bezet gehouden door de Verenigde Staten en onafhankelijkheid is niet in zicht.
Een faillissement en het bijbehorende totale afbreken van publieke voorzieningen daarentegen wel. Onderwijs en gezondheidszorg zullen er aan moeten geloven van de bekende aasgieren. De bevolking trekt weg, het toerisme stort in en dus is uitverkoop en bezuinigen de voorgeschreven remedie. Waar dit naar toe gaat moet blijken.

Het dorpje bij de bajes

Het is voor mij een vreemde gewaarwording: ik herinner mij het actievoeren tegen de bouw van de Bijlmerbajes nog zeer levendig, laat staan het actievoeren rond en het bezoeken van vreemdelingen, opgesloten omdat zij vreemdelingen waren, in het gebouw zelf. En het staat inmiddels op de nominatie gesloopt te worden, en de bijbehorende woningen zijn gekraakt. Ik zou het verhaal in extenso hebben willen overnemen maar er staat een omcirkeld ceetje onder:

Achter het Amstelstation, aan de Wenckebachweg, verscholen achter de torens van de gevangenis ligt Bajesdorp. Maar liefst 8 kraakpandjes staan bij elkaar in een pittoresk wijkje, waarvan de bewoners zich sterk maken om leegstand tegen te gaan en de buurt bewoonbaar te houden. Hoe is dit allemaal ontstaan?

Omtrent het jaar 2002 besluit de dan zittende directeur van de Bijlmerbajes (PI) dat in het kader van de nieuwbouwplannen van de PI in Zaandam, de dienstwoningen van de PI ontruimd moeten worden. De medewerkers van de bajes die de woningen huren worden elders ondergebracht. Uit het merendeel van de dienstwoningen die leeg achter blijven, worden cruciale onderdelen als electrische voorzieningen en gesloopt.

Een jaar later, als blijkt dat de directeur van de PI zich bezig houdt met frauduleuze zaken en wordt vervangen, lijkt er weinig over te zijn van de ambitieuze nieuwbouwplannen. Als duidelijk wordt dat de bajes niet van plan is om de woningen door medewerkers te laten bewonen, worden vier van de woningen gekraakt.

Nadat ook andere woningen door het gedwongen vertrek van huurders gedurende lange tijd leeg blijven staan, worden nog drie panden gekraakt. Op dat moment wonen er nog enkele huurders, die zich er hard voor maken dat de woonhuizen weer bewoond zullen worden. Tevergeefs, aan hun wens wordt geen gehoor gegeven, door de Bijlmerbajes noch door eigenaar De Domeinen.

Omstreeks het eerste gedwongen vertrek van huurders wordt het huis aan de Wenckebachweg nr 14 in gebruik genomen door een dienst ter behoeve van bedrijfshulpverlening, hierna te noemen BHV, en een fysiotherapeut. Met name in een in de tuin geplaatste container wordt geoefend met brandblussers. De fysiotherapeut is na enige tijd gedwongen te vertrekken omdat men van mening is dat zijn activiteiten niet vallen onder de in het bestemmingsplan genoemde bestemming van de dienstwoningen. Waarom de activiteiten van de BHV die eveneens niet onder de bedoelde bestemming lijken te vallen, niet gestaakt worden, blijft onbekend.

De huizen met nrs 28, 30 en 32 staan dan al enige tijd leeg, worden tijdelijk beheerd door een antikraakbedrijf, en omstreeks 2004 in gebruik genomen als kantoorruimte. De administratieve afdeling van de PI verhuist echter naar Almere. Na enkele maanden leegstand wordt er een antikraker in 3 huizen (!) gezet. Kwestie van wat muurtjes doorbreken.

In het jaar 2004 komt door vertrek van een tijdelijke huurder huis nr 22 leeg te staan. In het pand vinden af en toe oefeningen met brandblussers plaats, hoewel het overgrote deel van de BHV activiteiten in en rondom nr 14 plaats blijft vinden. Omwonenden meldden dat huis nr 22 van binnen volledig zwartgeblakerd is. Om nog onbekende redenen worden de activiteiten van de BHV bij zowel nr 14 als nr 22 verplaatst naar buiten. De laatste activiteiten worden door omwonenden voor het laatst gezien in de zomer van 2007.

Verder lezen.

Ik kwam er over te weten door berichten over de bijbehorende guerrillatuin.
Ik wens de betrokkenen alle succes toe maar het o zo liberale Amsterdamse gemeentebestuur zal ongetwijfeld o zo liberale vastgoedvriendjes een "klus" gunnen.

Zomerbeeld 2015 - buitenkansje voor meerkoeten

Op typerende wijze wordt men niet gewaarschuwd voor het obstakel op het eind van de kade, een slaphangend rood-wit-koordje moet duidelijk genoeg zijn voor wie de boom zelf niet meteen ziet...

De boom tegenover de schuurkerk van de Gereformeerde Gemeenten - de wind besloot de andere kant op te gaan

Dezelfde boom vanaf de overzijde. Meerkoeten knabbelen aan het mos dat plotseling in en op het water wordt gepresenteerd.

Tegenstand zal je deel zijn

Get up, stand up, Peter Tosh


Stir it up, Bob Marley & the Wailers


You can get it if you really want, Desmond Dekker & the Aces

Zomerbeeld 2015 - Openluchtmuseum Amsterdam stilgelegd

Stel 465+731 ingetuigd als de laatste reguliere lijn 20 (waar dit materieel nooit gereden heeft), zondag 19 juli 2015. Een toeristische voorziening.

Een weerrecord maar weer eens. De bovenleiding van de tram getroffen en er zal dan ook geruime tijd geen tramverkeer zijn. Het historisch museum, dat in attractiepark Mokum "Amsterdam Museum" moet heten is net niet getroffen.

De hongerzweep die knalde in 1816

Het weer in Noordwest-Europa van dezer dagen is niet de aanleiding tot deze notitie - om precies te zijn, dat is de biografie van Proudhon die ik deze avond ter hand nam. In de jonge jaren van Pierre-Joseph was er hongersnood in het oosten van Frankrijk (Franche-Comté) waar hij geboren was en opgroeide. Niet alleen in het koloniaal behandelde Ierland en de Schotse Hooglanden, ook elders in Europa knalde de hongerzweep nog tot ver in de negentiende eeuw. In het midden van de zomer van 1816 sneeuwde het, het jaar gold als een jaar zonder zomer - en geen zomerweer betekende geen oogst, dure levensmiddelen door schaarste en dus honger. Dood, emigratie, proletarisering. In het Wereldzuiden nog dagelijkse - eh - kost.

De honger in Zwitserland; de honger is een uitstekende materialistische verklaring voor oproer en opstand, zoals in Lyon, 1817.

Het einde van de verdoving van Honduras

In de luwte van het nieuws zoals de gelijkgeschakelde media het presenteren is Honduras in opstand aan het komen, na de Obamaputsch van 2009. De geïnstalleerde politici kunnen hun corruptie zo slecht verhullen dat er vele indignad@s de straat op gaan. Juan Orlando Hernández heeft zich laten "kiezen" met behulp van graaien in de kas van de gezondheidszorg, een niveau waar men in Eruopa nog niet helemaal toe is. De acties zijn al enige tijd aan de gang: zie hier of hier.

Zomerbeeld 2015 - schoenlappersallerlei

Dichtgevouwen atalanta

Een gehakkelde aurelia op bezoek?

En een dagpauwoog

Niets doen is geen optie

- door Joke Kaviaar -

Laatste woord(en) in proces Zeister 7 Als een hek meer waard is dan een mensenleven, dan dient het hek te worden verwijderd. Het maakt niet uit of de staat stelt dat het strafbaar is. De wetten die actieve solidariteit met ongedocumenteerden strafbaar stellen zijn dezelfde wetten als die de ongedocumenteerden zelf strafbaar stellen vanwege hun bestaan. Strafbaarheid is een verzinsel, net als illegaliteit. De wet is repressie en recht bestaat niet. Ik zal hier ook niet vragen om recht of om vrijheid, want dat is vragen om een gunst. Vrijheid krijg je niet, vrijheid moet je nemen. Het behoeft geen verbazing dat vandaag zeven mensen beschuldigd worden van een bescheiden daad van verzet zoals het knippen in een hek van een grensgevangenis, in dit geval: Kamp Zeist, waar de staat nu ook een gevangenis voor gezinnen heeft ingericht, nu tijdelijk en binnenkort permanent. De staat zit niet te wachten op verzet daartegen. Dat hier nu zeven mensen worden vervolgd, bewijst dat. Het betekent bovendien dat deze zeven mensen gelijk hebben: een hek is níet meer waard dan een mensenleven. Een hek is een levenloos en waardeloos ding. Nee, van deze vervolging hoeven we niet op te kijken. De staat valt immers ook huizen binnen en werkplaatsen in hun jacht op zogenaamde illegalen. Dat is nog veel erger. Daar zouden we met ons allen voor in de weg moeten staan om de smeris tegen te houden. No paseran! De staat sluit migranten op voor een onbepaalde tijd tot maar liefst anderhalf jaar met als enkel doel: deportatie. Desnoods met geweld tot de dood erop volgt. Een paar meter hek kapot is daarom geen misdaad, dat kan niet genoeg worden benadrukt. Het niet accepteren van de status quo van het apartheidsbeleid dat onderscheid maakt tussen legalen en illegalen, de status quo van het institutionele racisme dat migranten voortdurend opjaagt en bestraft om hun aanwezigheid en hun bestaan; dat niet te accepteren is de verantwoordelijkheid van ons allemaal die een paspoort bezitten en dus het voorrecht hebben gekregen in welvaart te leven. Dat voorrecht genieten, je niet verzetten, dat is accepteren dat we leven over de ruggen van anderen die hier met alle mogelijke militaire middelen worden geweerd en die slechts statistieken zijn, collatoral damage gerechtvaardigd met Goebbelsiaanse hetze over terrorisme, criminaliteit en overlast. Niets doen, dat is akkoord gaan met stelselmatig moordbeleid dat leidt tot vele doden aan de grenzen, op straat, in detentiecentra. Fort Europa is gebouwd op een massagraf. Niets doen is akkoord gaan met verdrinkende vluchtelingen, mensen die uit wanhoop zichzelf in een cel ophangen of zichzelf verbranden op de Dam. Niets doen betekent dat deportaties plaatsvinden met onze goedkeuring, dat opsluiting van mensen plaatsvindt met ons welbevinden. Niet in verzet komen is geen optie. Verzet is een plicht. Verzet tegen hekken, muren, camera's. Verzet tegen grenzen, gevangenissen en controle. Vluchtelingen worden dagelijks geconfronteerd met hekken aan de buitengrenzen van Fort Europa. Met gevaar voor eigen leven beklimmen ze de hekken aan de buitengrenzen, hoe hoog ze ook zijn, hoeveel prikkeldraad en schrikdraad er ook op zit. Met gevaar voor eigen leven wagen ze de oversteek over de Middellandse Zee, ook al jaagt grensagentschap Frontex ze op en terug naar de kust van Noord-Afrika, ook al verdrinken er duizenden. Grenzen zijn meer waard dan een mensenleven, dat is de boodschap. Winsten zijn meer waard dan het leven van iemand die wordt afgeschilderd als gelukzoeker om zijn of haar dood goed te praten. Geluk zoeken is immers voorbehouden aan rijke expats en kolonialistische bezetters en uitzuigers. We worden geacht te geloven dat het vluchtelingen zijn die een last zijn. Maar het zijn banken en multinationals die ons tot last zijn. We worden geacht te geloven dat er weinig sociale huurwoningen zijn doordat er zoveel vluchtelingen zijn. Maar het zijn de woningcorporaties die goedkope huurwoningen slopen. Er is geen ruimte voor vluchtelingen, roepen de nationalistische en populistische politici en arrogante hypocriete massamedia opiniemakers vanuit hun luxe luie stoel. Nee, er is geen ruimte voor vluchtelingen of zoals ze ook wel in de wet worden bestempeld: 'vreemdelingen'. Maar er is ruimte genoeg voor gevangenissen. Er is ruimte genoeg voor kantoorcomplexen die leegstaan. Er is ruimte genoeg voor prestigeprojecten. En voor dat alles is er ook geld genoeg. Geld genoeg om een nieuwe grensgevangenis voor gezinnen te bouwen op Kamp Zeist. Geld genoeg om er een nieuw zwaar beveiligd hekwerk omheen te zetten. Zoals altijd zijn er lieden die van de detentie- en deportatieindustrie profiteren. Bedrijven met bloed aan hun handen. Ze zijn geen haar beter dan de als criminelen afgeschilderde mensensmokkelaars. Sterker nog: de Europese lidstaten zijn collectief en goed georganiseerd de grootste mensensmokkelaars van allemaal. Zij die bepalen dat een afgewezen vluchteling niet mag blijven. Zij die afgewezenen heen en weer zeulen met het Dublin akkoord in de hand. Zij die vingerafdrukken afnemen en opslaan en inreisverboden hanteren. De grenzen zijn gemaakt van geld. Duizenden bedrijven verrijken zich met deze industrie, en met de direct daaraan verbonden wapenindustrie die verantwoordelijk is voor al het leed dat mensen op de vlucht doet slaan. Het is handje klap, dealtje sluiten met deze of gene dictator of geldschieter, zonder je te bekommeren om slachtoffers. De grenzen bestaan enkel en alleen zodat er winst kan worden gemaakt, zodat onderscheid kan worden gemaakt tussen bruikbare en onbruikbare mensen. Grenzen zijn een machtsmiddel en handelswaar. Grenzen, ze zijn overal. Dat hek om Kamp Zeist is ook zo'n grens. Daarbinnen bevindt zich een niemandsland waar mensen wachten tot ze gedeporteerd worden. Daar heerst wanhoop en angst, onzekerheid, ledigheid en woede. Je kunt TNO opdracht geven er van alles op te verzinnen om het humaan en kindvriendelijk te laten lijken, maar er bestaan geen humane gevangenissen en deportaties. Het is maar schijn. Schone schijn met een hek en een muur en nog een hek eromheen. Begrenzing van de vrijheid. Grenzen aan de solidariteit. Dat hek waarvan wij beschuldigd worden een stuk uit te hebben weggeknipt, dat is een grenshek van Fort Europa. Daar hangt inderdaad een prijskaartje aan: het prijskaartje van de vernietiging van mensenlevens, mannen, vrouwen en kinderen. Mensen die 's morgens vroeg van hun bed zijn gelicht tijdens een razzia. De vervolging van migranten, van vluchtelingen is een politiek proces. De vervolging van zeven mensen om een paar gaten in één van de grenzen van Fort Europa is ook een politiek proces. Dit is een politiek proces ter verdediging van het kapitalistische systeem. De wetten die hieraan ten grondslag liggen, hebben geen enkele morele waarde en geen enkel recht van bestaan. Ze dienen net als de smerissen die ze al meppend, nekklemmend, peppersprayend en schietend mogen handhaven, de gevestigde orde van de rijken. Daarmee hebben officieren van justitie en rechters geen enkel recht om over wie dan ook te beslissen, straffen te eisen en op te leggen. Dat recht dat rechtspraak heet, is niets anders dan het recht van de sterkste. Het is er om te doen geld en bezit te beschermen, koste wat het kost. Een knipje voor de vrijheid, dat is waarvan wij worden beschuldigd. Ik beschuldig een ieder die de wetten van de staat vertegenwoordigt en beschermt ervan te handelen uit naam en in het belang van EU moordbeleid. Het is rechtvaardig en noodzakelijk de hekken, grenzen, muren, gevangenissen, wetten en controlesystemen aan te vallen. Dat kan niet vaak genoeg gebeuren, tot ze allen afgebroken en geslecht zijn. Op recht hoeven we niet te wachten. Dat is wachten tot de dood. Het is noodzaak het recht in eigen hand te nemen. Alleen dan kan recht worden gedaan aan principes als vrijheid en solidariteit. Internationale grenzeloze solidariteit, over en dwars door de hekken en muren heen. Van Melilla tot Kamp Zeist: geen man, geen vrouw, geen mens is illegaal!

Wanneer was het Nederlands anarchisme op zijn sterkst?

De aanleiding tot deze beschouwing was de confrontatie onlangs met mijn eigen doctoraalscriptie Onze God is een arbeider over de Nederlandse christen-anarchisten van rond 1900. Omdat de scriptie van Hans Ramaer de geschiedenis van het Nederlandse anarchisme van omstreeks 1900 tot 1980 behandelt leek het voor mijn onderwerp relevante literatuur. Ik trok Hans' stelling in twijfel dat het Nederlandse anarchisme numeriek op zijn sterkst was in de tijd na de Eerste Wereldoorlog.

We schatten dat de anarchistische beweging (dan) een aanhang van enige tienduizenden had. Zo bereikte het NAS in 1920 zijn maximale grootte, t.w. ruim 52.000 leden, maar hiervan was slechts een minderheid syndicalistisch. Niettemin behaalde de syndicalistische partij van Kolthek in 1918 een zetel in de tweede kamer, evenals de BvCS (die voor een deel anarchistisch georiënteerd was) . In hetzelfde jaar waren er 3200 IAMV-leden en had het IAMV-orgaan De Wapens Neder 6000 abonnees. Wanneer we er tevens rekening mee houden dat binnen de vrijdenkersvereniging De Dageraad en binnen GGB (de vereniging Gemeenschappelijk Grondbezit, die in 1901 als overkoepelende organisatie van kolonies en produktieve associaties was opgericht) velen met het anarchisme sympathiseerden, was de anarchistische beweging rond 1920 waarschijnlijk omvangrijker dan die rond de CPH.

(p.42 in scriptie HR)
Mijn bitse reactie hierop:

Met deze arithmétique néerlandaise worden organisatorische kaders gezien waar ze niet waren, althans voor de anarchisten, en daarmee meteen ook maar aanhang. Hierbij ziet de schrijver er gemakshalve van af rekening te houden met meer dan waarschijnlijke meervoudige lidmaatschappen: NAS, GGB en Dageraad sloten elkaar bepaald niet uit. De Bond voor Christen-Socialisten is numeriek volstrekt verwaarloosbaar, wat het feit dat hij een Kamerzetel wist te winnen des te opmerkelijker maakt, dat wel.
En tenslotte is het ongeoorloofd syndicalisme zomaar bij anarchisme in te lijven.

Dit oordeel trof mij nu als nogal onwelwillend en ik vermoed dat de onwil – die bij de beoordeling niet opgemerkt is omdat toen zowel als nu niemand in Academia interesse toont in de eventuele sterkte van Nederlands anarchisme – was ingegeven door op eigen ervaring gestoelde afwijzing van het idee van organisatie van anarchisten als anarchisten. Ik heb het wel eens ter sprake gebracht tegen HR en de afspraak was dat we het nog wel eens nader zouden bespreken. Het is er nooit van gekomen. Wie bovenstaande leest kan zelf concluderen dat HR misschien voorbijzag aan wat je als de anarchistische (mini-)zuil van die dagen zou kunnen aanmerken. Allerlei uitingen al dan niet in georganiseerd verband hoorden bij het ethisch gekleurde anarchisme van Nederland ca. 1920: drankbestrijding, vrijdenken of (zeker zo vrijzinnige) religieuse [om mij onduidelijke reden zo gespeld] oriëntatie, syndicalistische vakorganisatie, humanitarisme, seksuele voorlichting al dan niet gekoppeld aan Rein Leven, en meer, en bovenal: antimilitarisme. Dit laatste acht HR het belangrijkste, meest verbindende aspect van het Nederlands anarchisme. Het was de rode draad van alle mogelijke richtingen binnen dit anarchisme, het identiteitsverlenende en samenbindende ideologische punt dat de continuïteit in de beweging vasthield. Hierop lijkt mij niet af te dingen, evenals op de twee andere conclusies die in zijn scriptie getrokken worden: dat het anarchisme in Nederland niet een klassegebonden streven is (geweest) en dat anarchisten kunnen worden aangemerkt als buitenstaanders in de zin van de destijds veel geraadpleegde studie van Elias & Scotson.

Het anarchisme is geen streven van strijdbare minimumlijders (geweest), zeker niet, maar hoewel het begrip in onbruik verklaard is inmiddels hecht ik er wel aan het als onderdeel te zien van het grote complex dat arbeidersbeweging heet(te). Deze beweging valt niet samen met een klasse en is dan ook iets anders, zoals de radencommunisten zo fijntjes plachten te zeggen, dan de beweging der arbeiders. Maar als we er van uitgaan dat het Nederlands anarchisme getalsmatig het grootst was in de jaren na de Grote Oorlog waar Nederland buiten is gebleven, wil dit dan zeggen dat het daarmee in die dagen dus ook de grootste invloed had? De vraag gaat er om: stonden niet-anarchisten open voor anarchistische ideeën of praktijken en dan het meest omstreeks 1920? Ik ben daar niet zeker van. De gedachte van dienstweigering bijvoorbeeld werd volop besproken in de begintijd van de algemene militaire dienstplicht. Het strafrechtabolitionisme, inclusief het afwijzen van de institutie “gevangenis”, heeft nog tientallen jaren doorgewerkt. Misschien zijn de stropopgevechten van het dominante rechts van dezer dagen indirect nog wel tegen dit door anarchisten geïntroduceerde thema gericht.

Waarmee ik bij de vraag terug ben over de hoogtijdagen van het Nederlands anarchisme. Wellicht zijn overtuigende conclusies dienaangaande pas te trekken bij een overzicht van de geschiedenis van dit anarchisme, dat niet los te zien is van een internationaal streven en tegelijk toch ook een zeer eigen karakter heeft (gehad). Ik houd een slag om de arm wat betreft tijdsaanduiding, omdat er thans enerzijds volgens mij grote interesse is in anarchistische ideeën van allerlei snit, en anderzijds staat deze interesse grotendeels los van oplagen van bladen laat staan mogelijk bestaande organisatie. Hier is het punt waar ik mijn zoals gezegd op ondervinding gebaseerde afkeer van organisatie van anarchisten als anarchisten in een tijdens het schrijven ontstaan inzicht terzijde kan schuiven. Immers, als iets continuïteit en verandering belichaamt is het toch beslist de anarchistische pers. En degenen die beide droegen, Wim de Lobel en Hans Ramaer, eerst via De Vrije (Socialist, ook nog even) en uiteraard De AS, kunnen, wat het gewicht van hun invloed ook zou zijn, als centraal in de recente geschiedenis van het Nederlands anarchisme genoemd worden. In die geschiedenis van het Nederlands anarchisme zijn zij waarlijk meer dan de voetnoot waarin het bovenstaande citaat uit de scriptie van HR te vinden was.

– Hans Ramaer, Anarchisme in Nederland – continuïteit en verandering van een sociale beweging. [scriptie subfaculteit maatschappijgeschiedenis Erasmus Universiteit Rotterdam, februari 1983; in collectie IISG].

Het Bikinilichaam

John Pilger die op zijn eigen site al de staf breekt over de Syriza-regering in Griekenland, geïnterviewd op Pacifica KPFA. De radiowoorden verschillen niet veel van het artikel - hier te beluisteren tussen 20.10 en 40.15. Apart is zijn antwoord op de vraag waar hij verder mee bezig is. Hij verhaalt van zijn bezoek aan de Marshall Eilanden voor zijn nieuwe film en hoe hij het ervaart in Honolulu dan een of ander "gezondheids"-blaadje te zien liggen met op het omslag iets over "your bikini body".

Het tweedelige damesbadpak bestond al langer maar kreeg de naam bikini na de waterstofbomproefneming van 1 maart 1954 op het atol Bikini. De proef heette BRAVO en viel veel zwaarder uit dan verwacht. Uit een korte beschrijving van de proef iets over het bikinilichaam:

Toen de BRAVO-proef werd genomen woonde er niemand op het atol Bikini. Op de atollen Rongelap en Utirik echter, respectievelijk honderd en driehonderd mijl oostelijk van Bikini, woonden in totaal 236 mensen. De bewoners van Rongelap werden blootgesteld aan 200 rem straling. Zij werden vierentwintig uur na de ontploffing geëvacueerd. De bewoners van Utirik, die aan lagere hoeveelheden straling werden blootgesteld, werden op zijn minst twee dagen later geëvacueerd. Na de evacuatie ervoeren velen de typerende symptomen van stralingsvergiftiging: brandend gevoel in mond en ogen, misselijkheid, diarree, haaruitval en brandplekken op de huid.

Tien jaar na de ontploffing verschenen de eerste schildkliergezwellen. Van degenen die jonger dan twaalf waren ten tijde van BRAVO heeft 90% schildklierkanker ontwikkeld. In 1964 heeft de regering van de VS haar verantwoordelijkheid toegegeven voor het blootstellen van de eilandbewoners aan de straling en stelde zij compensatiefondsen ter beschikking.

Het kledingstuk heet het effect van een bom te hebben. Waar het zijn naam aan ontleent is de vergetelheid ingewerkt.

Nachtelijk gehuil hoort hier niet thuis

Wat men komkommertijd noemt is altijd een periode van nieuws dat geen nieuws is over dieren. Maar het levert wel informatie op - zo had ik geen idee dat het nachtelijke huilen dat ik in mijn logement aan de universiteit van Haifa hoorde, 1998, jakhalzen waren. Waarschijnlijk was het tweetal vosachtigen die mij geschokt aankeken toen ik op de Carmel een eindje het bos inliep en die schielijk wegrenden ook jakhalzen - maar weten kan ik het niet.
De jakhals komt ook in Europa voor en lijkt een opmars te maken als verkenner voor of in het kielzog van de wolf. Zoals het gaat met alle mogelijke dieren wordt het ongewenst verklaard en zelfs als hier-niet-thuishorende soort vogelvrij (een veelzeggend woord) verklaard - in Litouwen voorlopig althans. Canis aureus heeft hier een site die de al dan niet gestuite opmars volgt. Zwitserland en Oostenrijk hebben al (hernieuwd) kennis mogen maken.

Gedachtenis van Edward Greenfield

Waar kwam de ingeving vandaan dit op te zoeken? Beste helft herinnerde zich dit te kennen van de zondagochtenden met Edward Greenfield, playing music from his collection. Nadagen van beluisterbare radio. En Greenfield was niet de brave hendrik van de klassieken die hij misschien moest zijn.


Jesus' blood never failed me yet, Onbekende zwerver, Gavin Bryars, Tom Waits
Bij mij kwam de herinnering/associatie langzaamaan terug.

Waar komt zo'n ingeving vandaan? Het programma was uit het zicht verdwenen, de hele BBC World Service verdween uit de ether - en Edward Greenfield was de jongste al niet meer. Dan blijkt dat hij onlangs, 1 juli jongstleden is overleden. Rust in vrede.

Nog een merkwaardige artiest die regelmatig bij hem langskwam.


Werner von Braun, Tom Lehrer



Hierna moet Bernstein wel komen als dirigent van de Eroica, Wiener Philharmoniker

Foute muziek

Arbeidsvitaminen - typisch AVRO waarschijnlijk. In de tijden waarin ik het programma nog wel eens hoorde begon het steevast met Pijnlijke Nummers, waaronder marsen als hieronder. Ze horen bij de soundtrack van mijn vroeg(st)e jaren dus presenteer ik er toch maar eens wat.


Belgische parachutistenmars, Scheepjeswolharmonieorkest - uitvoerenden gekozen vanwege de allesbehalve martiaal klinkende naam.


Grenadiersmars van François Dunkler, onbekende uitvoerenden
Toch echt beter bekend als Turf in je ransel


Koning Voetbal, Marinierskapel. Uit tijden waarin voetbal niet een toernooi tussen tot geweld geneigde miljonairs was. In de laatste periode van zijn deejayschap herkenningsmelodie van Henk Pardoel op RVZ.

Een biografisch waagstuk: Bert Altena en Bram Lansen

In de titel heeft Lansen zijn kennelijke roepnaam, maar zoals meestal ongeveer een eeuw geleden heeft hij op papier geen voornaam, maar initialen. "Een gewone arbeider" - maar er bestaan geen "gewone" mensen, en toch: Lansen was geen "voorman" van de socialistische of de arbeidersbeweging. In een tijd waarin biografieën van die categorie mensen het al moeilijk zullen hebben een opmerkelijke onderwerpskeuze. Die dan weer niet onverwacht meer kwam: toen ik Bert Altena sprak op de Anarchist Studies Network-conferentie in Loughborough in 2008 vertelde hij mij dat hij met een biografie van "een arbeider" bezig was. Die is sinds vorig jaar dan uit. Misschien was het toch Jacques Giele die het veld rijp heeft gemaakt voor een dergelijke onderneming, in zoverre dat ik niet opkeek van Berts opmerking.

Lansen was vrijmetselaar, een hoedanigheid die hij tot mijn verrassing deelde met de voorman die hij bewonderde (en van wie ik niet wist dat hij "een broeder" was, eerlijk gezegd), Ferdinand Domela Nieuwenhuis. Bij alle verhuizingen die het proletarische bestaan met zich meebracht bleef de maçonnieke connectie, ook al was op menige plaats geen loge. Bij de vrijmetselarij hoorde het vrije denken, later vaak in tot fanatisme oplopend atheïsme vertaald. Lansen noemt zich op den duur religieus atheïst, een uitdrukking die nogal wat later uitgewerkt zou worden door Leo Apostel.

Een breuk met Lansens geloof in de roeping van het proletariaat vindt plaats als hij werkt aan het Panamakanaal, waar werkelijk de heffe des volks van overal tewerkgesteld is. Terwijl hij daar is sterft zijn vrouw, hij komt te laat terug om haar in haar laatste ziekte te begeleiden. Persoonlijke tragiek, uitsluiting bij het vinden van werk vanwege zijn socialistische gezindheid, werkloosheid en - niet expliciet vermeld - aan lager wal geraakt door drankgebruik. Maar ook daar is hij bovenop gekomen.
Anarchist is hij niet geworden, ondanks het voorbeeld van FDN, geleidelijkaan staat hij toch, lijkt het, links in de sociaal-democratie van toen.

Lansen had zoals denkende arbeiders in die dagen, een boekenplank, en hij schreef zelf verdienstelijke gedichten die het wat publicatie betreft niet verder gebracht hebben dan maçonnieke bladen. Tot nu dan.
Lansen komt tot leven in deze biografie, als persoon en ook als vertegenwoordiger van zijn klasse. Het is bijna onnodig te vermelden dat ik het boek van harte aanbeveel. Een waagstuk noem ik het omdat de officieel beleden tijdgeest van nu niets met "onbekende" mensen opheeft en al evenmin met arbeiders. Toch blijkt er een radioprogramma gewijd te zijn aan de biografie.

- Bert Altena, Machinist en wereldverbeteraar - het leven van A.J. Lansen 1847-1931. Hilversum: Verloren, 2014. 29,50

Hoe de slavernij gesubsidieerd werd

En het geschiedde in die dagen waarin een Europees land aan dezelfde schuldenketting werd gelegd als menig land "in het Zuiden", ongeacht de uitdrukkelijke wil van de kiezers in dat land, en een aantal jaren na het grote uitdeelfeest aan de banken van 2008, dat de in haar voortbestaan bedreigde BBC mocht ingaan op de verborgen geschiedenis van de slavernij in Groot-Brittannië.

"De wet strekkende tot afschaffing van de slavernij van 1833 gaf achthonderdduizend Afrikanen formeel vrijheid. Tot dan waren zij wettig eigendom van Britse slaveneigenaren geweest. Minder bekend is dat dezelfde wet er in voorzag dat de eigenaren van deze slaven door de Britse belastingbetaler financieel schadeloos werden gesteld voor het verlies van hun "eigendom". De commissie die deze schadeloosstelling uitvoerde was het regeringsorgaan, ingesteld om de eisen van de slaveneigenaren te beoordelen en de verdeling uit te voeren van de 20 miljoen pond die de regering had gereserveerd om hen af te betalen. Dat bedrag besloeg 40% van de totale uitgaven van de regering voor 1834. Het komt nu overeen met 16-17 miljard pond.

De schadeloosstelling van Groot-Brittanië's 46.000 slaveneigenaren was de grootste subsidieverstrekking in de Britse geschiedenis tot de subsidiëring van de banken in 2009. De slaven ontvingen niet alleen niets, op grond van een andere bepaling in de wet waren zij gedwongen vijfenveertig uur per week onbetaald te werken voor hun vroegere meesters, gedurende vier jaar na hun vermeende bevrijding. Feitelijk betaalden de slaven een deel van de rekening van hun eigen vrijlating."

Bron.
Het project van University College London.

Politie krijgt zoveelste vrijbrief voor moord

- door Joke Kaviaar -

De nekklem wordt niet verboden. De smerissen die Mitch Henriquez ermee vermoordden zullen ongetwijfeld net als de smerissen die Wensley Udenhout ermee vermoordden niet worden vervolgd. Dat is een vrijbrief geven voor moord. Een vrijbrief die 'volgens de richtlijnen' heet.

Deze beslissing werd vandaag medegedeeld door 'een woordvoerder' van het ministerie van onveiligheid en klassejustitie. De smerissen die zich bezorgd maakten, kunnen gerust zijn: het blijft staande praktijk dat doden die vallen door politiegeweld collateral damage mogen heten. De daders van de dood van Mitch zullen nooit een cel van binnen zien tenzij om er een arrestant weer in te mogen stoppen, desnoods met 'gepast geweld'. Dit geldt ook voor doden door geweld gepleegd door de IBT's in de bajesen, want ook daar wordt de nekklem gebruikt. Het had de dood van Rinus Wolters tot gevolg in de bajes van Alphen aan den Rijn. Ook andere technieken die dodelijk kunnen zijn worden getraind. Zo hoorde ik in een cel tegenover mij in het cellencomplex in Houten in april hoe er fanatiek werd getraind op het onder controle brengen en 'fixeren' van gevangenen: “lucht uit de longen persen!”.

Intussen vervolgt justitie ijverig mensen die uit woede en frustratie om jarenlange intimidatie en stelselmatig politieracisme en politiegeweld de straat op zijn gegaan en in gevecht zijn geraakt met de knuppelende ME. In hoog tempo worden straffen uitgedeeld, lik op stuk. Mensen worden van straat geplukt of uit huis gehaald omdat ze iets geschreven hebben op facebook en beschuldigd van bedreiging of opruiing. Het is stil geworden waar kort geleden nog fel weerstand werd geboden. Stil door het afschaffen van demonstratierecht in de Schilderswijk. Stil door de klappen die werden uitgedeeld. Stil door de mediahetze. Stil door bange mensen die zich haastig distantieerden van 'de relschoppers'. Stil omdat mensen vonden dat 'het niets meer te maken heeft met de dood van Mitch' en dus maar eens afgelopen moest zijn.

Inderdaad. Het heeft niets meer te maken met de dood van Mitch dat de Schilderswijk in Den Haag op zijn kop stond. De dood van Mitch was wèl aanleiding, oorzaak, de laatste druppel die niet meer in de overvolle emmer paste. Maar de mensen die in verzet kwamen hoeven zich niet te verontschuldigen dat het 'niet meer om Mitch' ging. Zeggen dat het alleen maar over Mitch mag gaan, dat is voorbijgaan aan de vele moorden en mishandelingen door de smeris die nooit de aandacht kregen die de moord op Mitch nu – terecht! - kreeg. En ja, ik noem het moord omdat de smerissen weten dat wat ze doen dodelijk is. Het is moord wanneer je iemand bewusteloos slaat en wurgt en vervolgens willens en wetens medische zorg onthoudt door hem bewusteloos in een bus te laden en mee te nemen naar het politiebureau.
De emmer is overgelopen. De emmer van etnisch profileren en lastig vallen. De emmer van discriminatie en onmacht en angst. Nu is alles naar buiten gekomen wat mensen al zo lang hebben moeten slikken. Alles waar veel brave burgers die veilig in een witte vinexwijk wonen nooit last van hebben. Alles waar zo makkelijk over wordt geoordeeld vanuit de comfortabele stoel in de comfortabele woning met een comfortabele mening klaarhebben dat het zo'n schande is dat er stenen worden gegooid naar de politie.

De politie, dat zijn toch hulpverleners? Kijk maar, ze adverteren op billboards dat zij het zijn die je vriend reanimeren of je zus uit het water halen. Dat charme offensief is om te kotsen! Hoe halen ze het in hun hoofd om juist nu de held uit te hangen! Stelletje moordenaars met hun Carte Blanche die geweldsmonopolie heet! Het is volkomen terecht dat de dood van Mitch tot een explosie leidde. De explosie was bij lange na nog niet hard genoeg. De rellen hebben niet lang genoeg geduurd. Het verzet is effectief maar tijdelijk de kop in gedrukt. Je kunt maar tot op bepaalde hoogte mensen tergen en vervolgen en opjagen.
Na een aantal dagen zijn de autoriteiten erin geslaagd de brand te blussen, alleen maar omdat zij een heel machtsapparaat en mediacircus tot hun beschikking hebben. Niet omdat zij gelijk hebben. Eerst werd gesmeten met geweld en verboden, daarna met de krokodillentranen van de racistische korpschef Paul van Musscher. Dit alles om voor te wenden dat er nu serieus wordt geluisterd. Ja, er werd zelfs erkend dat racisme bij de politie voorkomt 'zoals in iedere organisatie' (dat maakt het acceptabel). Maar "het beeld dat het Haagse korps racistischer zou zijn dan andere, dat is gewoon niet waar." Ofwel: er wordt erkend dat racisme in alle korpsen voorkomt. Het Haagse korps zij verexcuseerd. Welkom in Neederland.


De emmer is nog steeds vol. De emmer is op dit moment niet minder vol dan op het moment dat de barricades werden opgericht. De woede is in de hogedrukketel teruggeslagen om verder te broeien tot de volgende uitbarsting. Het deksel zal er op een dag weer vanaf schieten in de taal die autoriteiten het beste spreken: de taal van geweld. De taal die zij in wetten en bevoegdheden hebben vervat en die hen machtig maakt en alle rechten en wapens toedicht. Die taal, die zij netjes denken te spreken maar die in werkelijkheid lelijk, leugenachtig en hypocriet is. Die taal, die krijgen ze keihard terug. Eerlijk, recht toe recht aan, rauw en oncontroleerbaar. Steen voor steen. De onrust is maar pas begonnen.

Als die nekklem ooit na lang onderzoek wel wordt verboden, dan verzinnen ze wel iets anders. Iets geraffineerders. Middelen genoeg. Als smerissen en bewakers ooit voor een rechter worden gebracht, dan is het om hen vrij te pleiten zodat ze weer met een schone lei aan het werk kunnen. Nee, de rellen hebben niet lang genoeg geduurd. Niet lang genoeg om een einde te maken aan repressie. De rellen zijn nog niet opgetrokken naar het gemeentehuis waar de schijnheilige burgemeester met zijn schijnheilige korpschef bedenkt op welke manier mensen nog verder kunnen worden gecriminaliseerd om hen monddood te maken. De rellen zijn nog niet opgetrokken naar het torentje van het Binnenhof waar Rutte uitbraakt dat het 'achterlijke gladiolen' zijn die in de Schilderswijk de moed hadden de racistische politie van repliek te dienen door hen terug te geven wat zij zolang hebben uitgedeeld. De rellen zijn nog niet groot en massaal genoeg geweest om het Binnenhof te bestormen, de Tweede Kamer binnen te dringen.

Het is nog niet gedaan. Het is nog maar pas begonnen.

Zomerbeeld 2015 - Vincent en Piet

Zoekplaatje: waar zit het lantaarntje?

Van Gogh ontmoet Mondriaan

Tot nader order geïdentificeerd als veldhommel...

Kan de mensheid nog drie jaar voort na de ondergang van de wesp?

Een vliesvleugelige die nog minder "gemist" zal worden door de onwetenden dan de bij of de hommel: de wesp.
In Nederland waren de meeste wespesoorten vorig jaar door regens al sterk achteruitgegaan.
Maar de achteruitgang is in feite al jaren aan de gang. Er is enige samenhang met de achteruitgang van mussen en gierzwaluwen: bestrijdingsmiddelen. Wespen zijn insecteneters. "Nesten zo groot als skippyballen zie je al jaren niet meer".

Angst, haat, slachtofferschap, spoken

"Als de laatste rode man verdwenen zal zijn en de herinnering aan mijn stam voor de blanke man een mythe geworden is, dan zal het aan deze kusten wemelen van de onzichtbare doden van mijn volk.
Wanneer de kinderen van uw kinderen zich alleen wanen in de velden, in de winkels, op de wegen of in de stilte van nog nooit betreden wouden, zullen zij niet alleen zijn. Er is nergens op aarde een plek voor eenzaamheid bestemd.
Als het 's nachts stil is in de straten van uw steden en dorpen en u denkt dat zij verlaten zijn, dan zullen de tallozen toestromen die ze vroeger bevolkten en die nog steeds van dit wonderschone land houden Nooit zal de blanke man alleen zijn."

Een passage die Ton Lemaire gebruikt als openingsmotto van De Indiaan in ons bewustzijn, een citaat uit "De toespraak van Seattle".
Het zijn citaten uit "de eerste versie" zoals die hier is opgetekend.
In hoeverre speelde deze tekst, waarvan ik de populaire "versies" elders grondig heb gedeconstrueerd (niet online te vinden vooralsnog), in mijn hoofd toen ik over de onverstaanbare spoken in de bergen van Nevada sprak, of - ook al in Arcade - signaleerde dat het spiritisme in de Verenigde Staten ontwikkeld is, waar bij uitstek voor de bleekgezichten de spoken niet verstaanbaar zijn?

Niet de weemoed van "de rode man" (spraken de inheemsen echt zo over zichzelf?) maar het besef dat het land nooit "eigen" zal worden, bespookt door onbekenden moet een rol spelen bij de haat die de overwegend witte bevolking van de VS jegens het land voelen. De huidige implosie van het kapitaal zal dit alleen verergeren.
De angst spreekt voluit in het citaat. Misschien is zij ook de verklaring voor die merkwaardige cultus van het slachtofferschap, die zo welig tiert in de VS.

Zwaluw in de bloedhete zomernacht

Joik van de wind, Sofia Jannok


Vuoi Vuoi mu, Mari Boine


De Veringse zangeres Eivør met Trøllabundin, zelfgecomponeerde joik

Jezuïtisch socialisme in Zuid-Amerika

Op de dag waarop Jerome Roos, oprichter en redacteur van ROAR-magazine verzuchtte dat de paus communistischer is dan Syriza, wijs ik op de toespraak die Franciscus gehouden heeft op de wereldvergadering van volksbewegingen, als gast van Evo Morales, in Santa Cruz, Bolivia. Toespraak in het Engels.
En hierbij aansluitend: Der Jesuitenstaat in Paraguay van Paul Lafargue online te lezen met de kanttekeningen van Karl Kautsky.

Films van Robert Flaherty

Nanook of the North, zoals hier vermeld door Arjen Mulder. De muziek moet men voor lief nemen en kan men uitzetten, het is een "stomme" film uit 1922.



Louisiana story uit 1948 heb ik na het verschijnen van Arcade #5 op het witte doek mogen zien. Ik vraag mij af of hij daar ooit nog vertoond zal worden.



Tabù, 1931



Industrial Britain, 1933. Niets zo vergankelijk als moderniteit.



Een speelfilm, Elephant boy, 1937

De mensen naast de zeekoe

Dit verhaal over Steller's zeekoe kwam zonder speciale aanleiding langs.
"Ontdekt" in 1741, voor het laatst gezien in 1768. Uitgeroeid in zevenentwintig jaar sinds de ontdekking door Europeanen die zich ook in deze hoek van de wereld, het noorden van de Stille Oceaan, ontdekkingsreizigers wanen. Nog steeds. De naar de "ontdekker" vernoemde Beringzee was de binnenzee van de door de Unangan bewoonde wereld, een volk dat zowel door Russen als "Amerikanen" tot in de twintigste eeuw vervolgd is. De Unangan, die door de kolonisatoren "Aleoeten" worden genoemd, en die de zeekoeien gekend moeten hebben, spelen geen rol in hun verdwijning. Zij werden zelf verdoemd tot verdwijning.

Zomerbeeld 2015 - Kijk, daar loopt een ooievaar

Ooievaar, weglopend van de waterkant. Nog nooit zo dichtbij gezien in Nederland

Blauwe reigers wel. Paalzitter tegenover een schuurkerk in de Amsterdamse binnenstad

Geen ringslangen, wel salamanders in de composthoop. Excuses voor de verstoring...

De apparatsjiki die niet-begrijpend hoofdschudden

Feestvreugde in Thessaloniki, overgenomen van De Wereld Morgen

Toen zijn stukken verschenen op OccupiedLondon of MRZine kon ik hem gerust citeren of naar hem verwijzen, nu verwijs ik naar een minister over het NEEN van de Griekse kiezers. Dat ‘Οχι meer lading achter zich heeft dan een enkel nee weet ik ook pas sinds enkele dagen. En de minister is inmiddels geen minister meer.

Een neen! namens de democratie van het volk tegen de democratie van "de markten" zoals Wolfgang Streeck het in dit verband zegt (in Gekochte tijd).
Slavoj Žižek had vlak voor het referendum ongeveer hetzelfde betoog, hier te lezen.

De geschiedenis, het lijden van zovelen, de trots van een volk, de strijdwil van de loonarbeidersklasse - het was en het is buiten beeld van de apparatsjiki van de Markt, die gisteravond en vandaag plotseling rijp voor de mestvaalt van de geschiedenis lijken. Maar of zij met hun racistische stookverhalen echt het veld zullen ruimen?

Een dubbele boterham met Nederlandse lentekaas

Etalage van de inmiddels opgeheven zaak van de bakker om de hoek

Op 9 februari 2015 werd het Bungehuis bezet, verzamelgebouw van de Universiteit van Amsterdam voor wat in het hedendaagse Kultuurkamerspraakgebruik geesteswetenschappen worden genoemd. Studenten en stafleden die lieten blijken de schijnlogica van het rendementsdenken (een term die de internationale pers zou halen) aan de universiteit zat te zijn. Volgens deze logica zouden wegens gebrek aan baten vakken als wijsbegeerte (ooit een zelfstandige centrale interfaculteit) en klein genoemde talen als Russisch en Arabisch maar moeten verdwijnen. Genoeg was genoeg, bleek voor een heel stel jaargangen studenten, van wie men zich, kijkend naar hoe Nederland zich graag presenteert dezer dagen, kan afvragen: waar komen ze vandaan, hoe kan dit plotseling? Natuurlijk wisten de ultrarechtse smaakmakers in de opinie-industrie wel raad met deze profeten van de nutteloosheid: waarom zou de bakker op de hoek of de glazenwasser moeten betalen voor twee (2) studenten Tsjechisch (dit was de ooit voor links poserende Stephan Sanders in Vrij Nederland). Merk de huichelachtige betrokkenheid bij de bakker (die de tent heeft moeten sluiten wegens de marktconforme huur voor zijn ruimte) en de glazenwasser, er aan voorbijgaand dat de studiebeurs is afgeschaft en dat er volgens volmaakt Orwelliaans taalgebruik een “sociaal leenstelsel” voor in de plaats komt waarmee men van jongs af aan schuld heeft bij de staat. En het dédain tegen Tsjechisch dat een echo van München 1938 is: waarom zou je je met deze exotische onbekenden bezighouden?

De bezetters lieten zich niet van de wijs brengen en een zenuwachtig College van Bestuur liet hen op 24 februari, dus na ruim twee weken, er uit slaan. Het pand moest ontruimd worden voor een luxe hotel – de bezetting maakte duidelijk dat het speculeren met vastgoed core business is voor deze universiteit en dat onderwijs en onderzoek lastige bijkomstigheden zijn die liefst worden wegbezuinigd. Het geweld waarmee de macht van de Markten en de bijbehorende Terugtredende Staat verdedigd werd tegen vriendelijke goedwillende jongeren moet menigeen van illusies omtrent het democratisch gehalte van deze orde ontdaan hebben, voorzover men die nog koesterde. Op 25 februari kwamen de beelden van het grote ranselen op het net te staan, het was mijn verjaardag en wel een zeer bijzonder kroonjaar. Wij besloten het te vieren met een bezoek aan de film Rebelse stad, een terugblik op Provo, dat zijn vijftigste verjaardag viert dit jaar. Thuisgekomen vernam ik via twitter dat de demonstratie tegen de hardhandige ontruiming van het Bungehuis was geëindigd in – de bezetting van het Maagdenhuis, het “representatieve” administratief centrum van de universiteit van Amsterdam. Een bijna surrealistisch bericht na deze film, die juist ophoudt voor de Maagdenhuisbezetting van 1969.

Deze bezetting was echter totaal anders. Het gebouw werd niet geïsoleerd door een cordon, geen nood aan een luchtbrug, men kon vrij in- en uitlopen. Als bezetter van decennia geleden werd ik letterlijk met open armen ontvangen (“een voorbeeld voor ons” – nee hoor, het is omgekeerd, of nee, ook dat niet, er is een dieper verband). De centrale hal werd een trefcentrum voor lezingen, films, muziekoptredens, algemene vergaderingen georganiseerd naar de wijze van de Occupy-vergaderingen van 2011 en later. De film Rebelse stad is er twee keer vertoond, met presentatie door Roel van Duijn. Marianne Thieme hield haar videovoordracht, dat er geen “Planet B” is en dat het absuerd is onbeperkt groei na te streven op een beperkte planeet, ten doop. David Graeber kwam over om een informeel verhaal te houden over de paradoxen verbonden aan dit activisme: eigenlijk is het conservatief, omdat het de universiteit als vrijplaats voor studie van het mogelijk onrendabele verdedigt – het kapitalisme is nu eenmaal per definitie progressief want alles moet terwille van de winst en de schuldschepping voortdurend op de schop. Hij gaf de bezetters een eerste exemplaar van zijn nieuwe boek The utopia of rules, over de voortdurend uitdijende bureaucratie die het gevolg is van volgens de openbare belijdenis van de Macht de bureaucratie die bestreden moet worden. Nieuwe namen voor mij waren Jacques Rancière, Wolfgang Streeck en Jeroen Buve, ik zeg het onbeschroomd als alumnus op jaren. En dan was er Armand, ik denk niet dat ik naar een concert van hem gegaan zou zijn in een van de zogenaamde poptempels uit de dagen van de “vorige” bezetting – die “moeten hun eigen broek ophouden” zoals het in het viezige taaltje van de rendementsdenkers heet, zijn dus duur en onherbergzaam. Maar Armand was eerder ook al bij Occupy en in het ontruimde gekraakte Dierenasiel, de Valreep. Het is hem niet te min om gratis op te treden, hij moet er wel wat bij te roken hebben.

Onbetaalbaar, om in hun eigen termen te spreken, was het te zien hoe de machtigen aan de universiteit als Ceauşescu op zijn balkon in Boekarest december 1989 hun onderdanen zagen wegglippen. Hooghartig-welwillend “wat willen jullie nu eigenlijk?” vragen na het meppen bij het Bungehuis, en het koor van omstanders zingt “Competente rebellen!” naar een reclamekreet die “kritische jongeren” naar de UvA moet lokken, je op niets anders dan je partijkaart en de bijbehorende vette betaling gebaseerde macht zien wegkruimelen. Het streven naar een oude nieuwe universiteit (zie Graeber hierboven) zou door democratisering ondersteund moeten worden. In de praktijk zal hier niets van komen in de huidige bestuursstructuur en -cultuur.

Het gezonde volksondervinden werd verder gemobiliseerd naar de mode van dit soort neo-regenten: er waren “beroepsactivisten en krakers”, ja zelfs Marokkanen gesignaleerd in het Maagdenhuis. Een buitengewoon smerige rol speelde ooit-anarchist thans professor Ergens In, Jean Tillie, die de bezetters gelijkstelde aan zoniet gevaarlijker noemde dan “moslimterroristen”. (Pikant: ook ooit-anarchiste en oud-AS-redactrice Marli Huijer, moeder van de kinderen die Tillie op het rechtse pad hebben gebracht, had een lezing gegeven in het Maagdenhuis). De macht moest zegevieren en dus zou het twee dagen voordat het opgegeven zou worden op zaterdag 11 april leeggemept worden. Omdat de aanwezigen nog voor de komst van de smeris naar buiten waren gegaan werd alsnog een college in de open lucht ineengeramd waarbij het ook nog eens begon te regenen. Arrestanten werden deels afgevoerd naar een detentiecentrum voor zogenaamde illegalen, omdat zij weigerden zich te identificeren. Dit om de verzustering met de actievoerende geklinkerden van Wij zijn hier verder te versterken. De Macht wist niets beters te bedenken dan met een rekening te komen voor het gebruik van andere lokalen binnen de universiteit, het zou maar liefst op vijf ton neerkomen, zoiets als wat men blijkt te declareren voor internationale “business”-reizen. Er waren vingerafdrukken genomen, de schuldigen zouden gevonden worden. Ik heb, tot genoegen van aanwezigen, het Chomskynummer van De AS geleverd aan de bezettingsbibliotheek, dus mijn prenten hebben ze.

En geven geen zier om iemand anders...

Showbiz kids, Steely Dan


Het eerste nummer plaatste ik om geheel andere redenen dan er nu eens achter komen waar het over gaat. Ach, na tientallen jaren leert Rickie Lee Jones mij dat het koor "Las Vegas" zingt, het glitteroord dat in het Steely-Dan-filmpje zo prominent naar voren komt. Toch een plaats waar ik een "home away from home" weet, maar dan waar de "poor people sleep".
(Het f-woord blijkt ook prominent te vallen).
Rickie Lee Jones met Young blood, nee, niet dat Coastersnummer dat volgens mij wel in haar repertoire zou passen.



Het is niet alle vierde-juli's zaterdag...

Chicago Transit Authority...

De barensnood van de massavernietiging

Hoewel het proefgebied zelfs naar de zeer rekbare normen van de witte overweldigers op indiaans gebied lag (zoals het latere proefgebied waar ik enkele keren geweest ben ook) is het Trinity site genoemd. Hier is de atoombom "geboren", in de laboratoria in de buurt werd hij "fathered" - ik wilde het eerst niet vertalen maar het woordenboek meldt "verwekt". Vernoeming naar de drieëne god van het christendom; bij wat er zeventig jaar geleden gebeurde op de mesa in Nieuw-Mexico - de mensheid betrad het nucleaire tijdperk. Marcuse heeft ooit gewezen op de perverse praktijk om alles wat met leven instandhouden of maken van doen heeft in verband te brengen met de atoombom. Vader, moeder, geboorteplaats. De Drieëenheid desgewenst. Dit verslag uit de New York Times van verslaggever William L. Laurence die bij het bombarderen van Nagasaki mocht zijn in het vliegtuig, wellicht:

Met ontzag vervuld zagen wij hoe {die zuil] omhoogschoot als een meteoor die van de aarde kwam in plaats van uit de ruimte. De zuil kwam steeds meer tot leven terwijl hij door de witte wolken naar de hemel klom. Het was een levend ding, een nieuw soort wezen, geboren vlak voor onze ongelovige ogen. Het was een levende totempaal, gebeeldhouwd met veel groteske maskers die naar de aarde grijnsden (...) Toen we er voor het laatst naar staarden, op een afstand van meer dan driehonderd kilometer, konden we op die afstand de kokende zuil nog zien, een reusachtige berg van door elkaar spartelende regenbogen, in barensnood. Er was in die regenboog veel levende substantie gegaan. De sidderende top van de zuil drong zich tot grote hoogte op door de witte wolken en nam daarbij de gedaante aan van een prehistorisch wezen met een kraag om zijn nek; een wollige ketting die zich in alle richtingen uitstrekte, zo ver als het oog kon zien.

Levend (3x), wezen (2x), geboren, barensnood... De man heeft het over de bom op Nagasaki, 9 augustus 1945.

Ha, die lantaarnpaal!

Val Doonican kende ik in hoofdzaak van zijn optreden in The intro the outro van de Bonzo Dog Doo Dah Band, starring Val Doonican as himself, "Hullo there!"
Hij maakte hits in het VK die mij niet vermochten te bekoren. Nu bij zijn overlijden verneem ik iets meer van hem dat mij milder stemt. Dat hij Sgt. Pepper van de eerste plaats heeft gestoten - tja, dat was in januari 1968, iemand moest het ooit doen...


The battle of Evermore, Led Zeppelin met in het koor Sandy Denny en Val Doonican... 1970.


59th Street Bridge Song (Feelin' groovy). 1967

Klaas Dijkhoff komt op stoom: razzia's en Engelse grenswachten in Hoek van Holland

- door Joke Kaviaar -
In één week tijd twee keer bericht van een razzia onder mensen zonder papieren. Vorige week in Den Haag, vandaag in Amsterdam. Gaat lekker zo, Klaas Dijkhoff. Het heeft even mogen duren voor we je ware gezicht te zien kregen achter dat goedlachse VVD smoelwerk, maar nu is het zover.

We hebben een waardig opvolger voor Fred 'de vluchtelingenjager' Teeven mensen. Laat me introduceren: Klaas 'de overvaller' Dijkhoff. Een paar weken terug wist hij ook al naam te maken als de staatssecretaris die Engelse grenswachten van de Border Control binnenhaalt in Hoek van Holland. Geen hek nog zoals in Calais, maar wat niet is kan nog komen. Repressie wordt over het algemeen snel en effectief geïmporteerd. Er vinden al meer controles plaats door onze eigen beulen van de marechaussee en Dijkhoff is er maar wat trots op dat er veel mensen verborgen in vrachtwagens gevonden worden. Ze gaan er letterlijk met honden op af. Afgericht om de geur van het angstzweet van vluchtelingen te herkennen? Chapeau, Dijkhoff!

Het is natuurlijk allemaal de schuld van mensensmokkelaars dat die 'illegalen' in trucks proberen te klimmen. Die hebben hen hier gebracht. Het heeft allicht niets te maken met het EU Grenzen Dicht Beleid dat mensen zo in het nauw drijft dat ze bereid zijn om alles te proberen. Hierdoor worden ze speelbal tussen legale en niet legale mensensmokkelaars: allemaal mensen die iets te zeggen willen hebben over waar zij zich bevinden en hoe zij zich verplaatsen. Maar staatscriminelen of ZZP criminelen, het is dezelfde gijzeling. Je wordt opgesloten, verplaatst, bedreigd en de dood in gejaagd. Vrijheid van beweging is een illusie als je van buiten de EU komt. Slechts een beperkt aantal vluchtelingen uit daartoe aangewezen landen mag aanspraak maken op de vrijwillige eerlijke verdeelsleutel tussen EU lidstaten die Italië en Griekenland zou moeten helpen met de 'last' van vluchtelingen. De rest is geen vluchteling maar slechts 'asielzoeker', 'gelukzoeker', 'profiteur' en mag ten prooi vallen aan elke vorm van vervolging en moord.

Tijd voor de binnenlandse mensenjacht dus! Die buitengrenzen hebben we nu wel aardig onder controle, zal Klaas 'de overvaller' Dijkhoff gedacht hebben. Dus invallen maar. Razzia's. Vorige week in Den Haag en afgelopen dag in Amsterdam. De razzia in Den Haag vorige week kwam naar buiten doordat de Indonesian Migrant Workers Union protesteerde, en dan nog werd het slechts bekend dankzij een bericht op de website van Doorbraak. Maar ditmaal wordt niet gepoogd om het stil te houden: propaganda! Een nieuwsbericht op de lokale TV zender AT5 moet ons doen geloven dat het volkomen normaal is dat er razzia's plaatsvinden. Gemeld wordt:

“Bij twee bedrijven in het Westelijk Havengebied stuitte de vreemdelingenpolitie woensdagmiddag op zeventien illegalen. Nog eens 25 vermoedelijke illegalen zijn meegenomen voor nader onderzoek naar hun identiteit en verblijfsstatus.
Tijdens de controle in twee bedrijfspanden aan de Vlothavenweg werkte het team Vreemdelingenpolitie Identificatie en Mensenhandel samen met verschillende eenheden uit Noord-Holland en de Inspectie Sociale Zaken en Werkgelegenheid.
De zeventien mensen die onrechtmatig in Nederland verbleven, moeten het land verlaten.”

Let even op dat woord 'onrechtmatig'. Er wordt blijkbaar ergens iemand onrecht aangedaan doordat zeventien mensen aan het werk waren voor één of andere hen uitbuitende werkgever die ook wil mee profiteren van het EU Grenzen Dicht Beleid. Niet de 'illegalen' wordt onrecht aan gedaan, nee, zij zijn het die iets doen dat 'onrechtmatig' is, namelijk: in Neederland verblijven.
Echt waar? Wordt de Neederlandse staat onrecht aangedaan? Nee! Het zijn de migranten, illegaal of niet, vluchteling of niet, die onrecht wordt aangedaan! Maar wat als nieuwsbericht naar buiten wordt gebracht door 'de politie', moet wel betekenen dat er iets aan de hand was. Iets crimineels. Iets illegaals. Want wat de politie zegt is ernstig en waar. Wat de gevestigde media zeggen is nog veel meer waar. Het staat zwart op wit: er bestaan illegalen en dat moet onderzocht worden en die mensen moeten weg. Daar zijn speciale teams voor en verschillende eenheden.

Goed zo, Klaas 'de overvaller' Dijkhoff! De detentiecentra lopen weer lekker vol zo, er moeten straks weer nieuwe bij. Want wie het jachtseizoen opent en mensen tijdens hun werk of in hun huis overvalt en van hun bed licht, moet die gevangenen wel ergens kwijt. De zeventien arrestanten van afgelopen dag werden overgebracht naar de vreemdelingenpolitie aan de Johan Huizingalaan, zo meldt dit bericht op Indymedia. En dan? Een cel en een volgende cel en een volgende tot er gedeporteerd kan worden. Misschien horen we ooit iets over hoe ze behandeld worden daarbinnen. Omdat iemand zich heeft opgehangen.

Hoor ik protest? Zie ik verzet? Proberen demonstranten het politiebureau aan de Johan Huizingalaan binnen te dringen om deze mensen te bevrijden? Is het dagenlang onrustig in Amsterdam? Waren er massademonstraties nadat laatst die man zich had opgehangen in de grensgevangenis van Rotterdam? Waren er rellen in Amsterdam vannacht? Niets van dat al. Het minste dat er moet gebeuren, gebeurt zelfs niet, namelijk uitingen van oprechte woede.
Er is geen recht, alleen maar onrecht. Het de dood injagen van mensen zonder papieren is net zo erg als het doodslaan van Mitch Henriquez. Het is bovendien georganiseerd, gepland en uitgewerkt. Kan er van de dood van Mitch nog beweerd worden dat het te wijten is aan een paar rotte appels in het politiekorps - hetgeen overigens ook niet waar is aangezien het racisme bij de politie net als in de politiek institutioneel is-, de stelselmatige mensenjacht die mensen zonder papieren steeds overvalt is een moordpartij die zorgvuldig aan de burelen van het ministerie van onveiligheid en klassejustitie wordt voorbereid en vorm gegeven. Onopvallend. Er wordt topoverleg over gevoerd binnen de EU. Er worden afspraken over gemaakt. Politici die dit beleid bepalen kunnen nog altijd ongestoord vergaderen over hoe zij het 'vluchtelingenprobleem' zullen 'oplossen'. De vele dodelijke slachtoffers onder mensen zonder papieren worden voor lief genomen. In de Middellandse Zee, in de detentiecentra, op straat.

Dagelijks is een hele machinerie in werking om mensen van het leven te beroven. Uitvoerenden: politie, marechausse, Frontex, IND, DT&V. Maar wordt het ministerie van onveiligheid en klassejustitie al bestormd om de overvaller Dijkhoff en zijn baas van der Steur die aan dit alles in Neederland leiding geven ter verantwoording te roepen? Worden de muren van detentiecentra opgeblazen? Worden de overvalwagens van de politie in brand gestoken? Als we woest worden over de politionele moord op één man, waarom dan niet over de vooropgezette mensenjacht en staatsmoord op velen tegelijk?

Het dagelijks koloniaal geweld

In Nederland kan een donkergekleurde man voor het oog van festivalgangers gewurgd worden door een overvalcommando van smerissen zonder dat er een duidelijk motief voor dit politieoptreden is.
In de Verenigde Staten zijn de afgelopen twee weken acht (8) "zwarte" kerken in brand gestoken, dit na de aanslag op een "zwarte" kerk in Charleston waarbij negen mensen werden doodgeschoten.
Het is mij nu te warm om hier uitgebreid op in te gaan. De samenhang in dit alles behoeft ook geen uitleg.