Het lezen over het vijftigjarige Provo roept bij mij een levensgrote vraag op, waarvan het antwoord als terloops soms benaderd wordt. Was het een mannetjesgenootschap? We krijgen te horen dat "de rookbommen" van de huwelijksdag van Beatrix en Claus in de tassen van "provomeisjes" verstopt waren. Ze bestonden dus! Verder blijven ze naamloos in het verhaal.Koosje Koster van "de krenten" duikt uit het niets op bij haar arrestatie vanwege de krenten en zij verdwijnt weer. Het stukje dat ik aan haar heb kunnen wijden hoort tot de beterbezochte posten hier zodat men zich kan afvragen of de vraag bij meer mensen (liefst niet per se: vrouwen) opkomt. Ik hoop er meer over te kunnen zeggen later, maar voorlopig dit getuigenis van Saskia Poldervaart:
Provo vond ik spannend, maar de manier waarop ze met meisjes omgingen, verafschuwde ik. Als je als meisje bij Provo wilde, was het wel handig als je een paar nachten op de provoboot had geslapen. Daar had je weinig keus met wie je naar bed kon gaan.Als je op de boot was geweest, was je lid. Bij Provo moest alles kunnen. Hoe meer seks, hoe progressiever je was. Ik was van het vrolijke actievoeren. Ik heb nooit met stenen gegooid, ben nooit gearresteerd. Ik had zelfs moeite met het schreeuwen van leuzen. Ik was fanatiek, maar niet dogmatisch. Ik ben altijd bereid naar anderen te luisteren.
Een veelzeggende passage.
Van Irène van de Weetering kan ik zeggen dat zij het Actueel Documentatie- en Informatiecentrum van de Openbare Bibliotheek van Amsterdam heeft opgericht en tijdenlang beheerd. Het was een speciaal gevoel in die mappen kranteknipsels en aanverwant documentatiematerieel te struinen onder de niet al te wakende ogen van een schoonheid van wie je wist dat "ze bij Provo" had gezeten. Was ik dan de enige die dit wist?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten