Zo lang als ik het station van Castricum ken - en geloof me dat is nogal lang - biedt het perron voor de zuidwaartse treinen, met de blik naar het westen, uitzicht op het duingebied. Er was wel wat bebouwing tussen station en duin, maar storend was het niet.
Verbazing was het woord niet waarmee ik de situatie zoals die nu is, ruim twee jaar na mijn laatste bezoek ter plaatse, waarnam. Een soort wand van nieuweduinigheid ontneemt het gezicht op het reservaat. Prominent aanwezig in dit alles Het huis van Hilde, een archeologisch museum. Ik zie de paradox van mijn conservatisme dat het presenteren van een verder verleden op een ongetwijfeld Moderne wijze als een inbreuk op mijn gevoel van continuïteit ervaart. Verleden en natuur moeten een prettige Ervaring zijn. En ik weet dat de ruimte juist leeg was doordat de Duitse bezetters de wijk de Duinkant aan de westkant van de spoorweg gesloopt hebben voor de aanleg van de Atlantikwall waarvan een deel inmiddels zelf bijna-natuurlijk element van het landschap is, overgroeid met varens en struiken. De wijk keert terug, nu gespeld als Duynkant. Uyteraert.
1 opmerking:
De bebouwing is afschuwelijk en volstrekt uit proportie. Pure geldzucht en smakeloosheid.
Een reactie posten