In mijn lagereschooljaren vernam je nog wel van de turfwinning op het hoogveen in Groningen, Drenthe en de Peel- na het afgraven had je dalgrond over en daar konden allerlei nuttige gewassen worden gekweekt. Het hoogveen, donkerroze op de kaart, week gaandeweg voor het lichtroze van de dalgrond. Wat merkwaardigerwijze niet zo onderwezen werd was hoe met name Holland "zichzelf" in de kachel weggegraven had met allerhande meren, dan plassen geheten, tot gevolg. Plassen die door verdere vergraving tot gevaarlijke meren konden uitgroeien zoals het Haarlemmermeer, dat niet Leidsemeer mag heten omdat Leiden weigerde mee te betalen aan de drooglegging. Als er waarschuwingen worden gedaan tegen tuinaarde of potgrond die turf bevat blijft onduidelijk waar die turf vandaankomt. Niet meer uit streken met plaggenhutten in Noordoost-Nederland. Een eerste verhelderende zin waarvan ik de herkomst niet vermeld:
Tuinturf komt tegenwoordig steeds meer uit haast onuitputtelijke veengebieden in Noord-Oost Europa en Canada
"Haast onuitputtelijk" - zo wordt er nu eenmaal onveranderlijk over grondstoffen geschreven. Er zijn nog volop landen of streken weg te graven, en je kunt er bijna altijd wel een verhaal over "sustainable management" aan verbinden. Het vrijkomen van gebonden methaan dat het broeikaseffect (nu "klimaatverandering" geheten) exponentieel zal versterken laten we buiten beschouwing.
Een overzicht van winplaatsen uit vanuit "duurzame" hoek onverdachte bron hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten