De ziel van planten en andere vondsten

Op de site gewijd aan Raoul Francé en Annie Francé-Harrar staan aanwijzingen hoe alle online beschikbare werken van beiden te vinden zijn. Een rijke Fundgrube van een groot plantkundige en een bodemvorster. R.H. Francé was een popularisator van de plantkunde in de vorm van de ook in het Nederlands vertaalde Kosmos-boekjes die een grote oplage haalden - onder andere een verkenning van het leven in de akkerbodem of in zoetwaterdruppels.
Zijn gedachten over de doelgerichtheid van het leven, de ziel van planten en de zintuigen van planten (waaraan het idee van een gedachtenleven van planten gekoppeld kan worden) zijn in hun uitwerking in feite subversief.

Hoe het kan dat mensen in een cel overlijden

- door Joke Kaviaar -
Bewakers van het cellencomplex in Houten trakteerden me onlangs op een uur lang 'genieten' van hun oefeningen in een tegenovergelegen cel. Het was maandag 20 april, begin van de middag. Ik schrok op van een hoop herrie en herhaaldelijk roepen: “Mééwerken!”

Je schrikt je rot. Veel geschreeuw en gestommel en gebonk. Je denkt dat ze iemand te pakken nemen. En dan gebeurt het nog een keer. Dan ga je je afvragen of het werkelijk mogelijk is dat zoiets zich twee keer achterelkaar voordoet. Er zat toch verder niemand in die gang?


Ik besloot mijn oor te luisteren te leggen tegen het koude metaal van de met traanplaat beslagen deur. Gelach hoorde ik. Voor hen is het een grap wat ze aan het doen zijn. Het is maar een oefening. Lachen ze er ook zo om als het menens is? Ik wed van wel. Als ze klaar zijn en hun gevangene bont en blauw met de boeien nog om in de isoleercel hebben weten te smijten. Koffie?

Een aantal jaren geleden werd op internet een bestand gepubliceerd over de werkwijze van de IBT's (Interne Bijstand Team) en LBB's (Landelijke Bijzonder Bijstand) in gevangenissen, compleet met namen en adressen van IBT en LBB beulen. Het PDF bestand bevatte ergens kennelijk buitgemaakte documenten en werd met veel dreigementen aan het adres van mensen die het deelden in opdracht van justitie offline gehaald. Stel je voor dat mensen de waarheid te weten komen over het geweld dat door justitie binnen de door hen gecontroleerde en oncontroleerbare muren vijf tegen één wordt ingezet tegen gevangenen. Stel je voor dat mensen te weten komen wie die beulen zijn die legaal hun brood verdienen met geweld.
In die documenten zat een voorbeeld van een uitgewerkt verslag over gebruikt geweld. Het origineel verhaalt van vuistslagen 'op de kaaklijn, onder het oor' van 'de gedetineerde'. In het officiële eindrapport is dit weggecensureerd (zie screenshot uit de “LBB-papers” die destijds korte tijd te downloaden waren). Als je dus nog eens leest “We hebben gepast geweld gebruikt”, geloof het nooit. Er is altijd meer gebeurd.

Deze vijfde dag in Houten mocht ik dus een training die aan dit soort “gepast geweld” ten grondslag ligt, aanhoren. Althans, flarden ervan, wanneer er luid genoeg gesproken werd. Beurtelings 'speelden' de bewakers 'de verdachte', terwijl collega's in teams van vijf deze moesten overmeesteren. Eén van hen was steeds de commandant en ik hoorde de trainer van de groep geregeld dingen zeggen als: “Nee, niet voor de cel overleggen wat je gaat doen. Verderop in de gang!”
Leerzaam. En jammer, zo kon ik hun beraadslagingen niet volgen, en hun 'verdachte' natuurlijk ook niet. Hun 'verdachte', die “daar in de hoek zit”, die overmeesterd moet worden, bijvoorbeeld door zijn hoofd onder de wc pot te duwen. Het is maar een tip, hoor.
Het was 'maar' een oefening, maar in het echt kan jij het zijn, kan ik het zijn, kan een ieder het zijn die eens verdwaald raakt in de opsluitmachine van de staat. En dan zijn ze níet een beetje voorzichtig omdat hun 'verdachte' eigenlijk een collega is. Ze weten waar het pijn doet, ze weten wanneer je out gaat, ze weten precies wat ze moeten doen zodat je geen lucht krijgt.

Bofte ik even! Ik mocht meegenieten van nog een derde oefening, een vierde, een vijfde, een zesde... tot ik de tel kwijtraakte. Dat ging zo wel een dik uur door. Een dik uur van “Controle!” en “Fixeren!”. Een dik uur van “lucht uit de longen persen” en van “Als je daar op drukt, gaat op gegeven moment het licht uit”, waarmee niet enig lichtknopje van enige cel werd bedoeld waar sowieso het licht nooit helemaal uit gaat. Een dik uur van “Achteruit lopen met 'm” en “Dan nú boeien!”. En telkens opnieuw de evaluatie, nadat de 'verdachte' was losgelaten.
Sta even stil bij het feit dat in werkelijkheid het moment waarop zo'n 'verdachte' de cel uit is, het voor hem of haar nog lang niet afgelopen is. Maar tijdens de oefening wel. De collega die verdachte speelde werd steeds binnen een minuut van de knellende boeien verlost.

Ja, het was weer gecellig in staatshotel Houten. En zo kan het dus dat mensen in politiecellen en gevangeniscellen overlijden. Doordat bewakers het als een spelletje zien. Doordat geweld getraind en geoefend wordt. Fixeren en controleren is het motto. En ze genieten ervan het te oefenen tot perfectie. Dit is de staat, dit zijn de cellen van de staat, en dit is hoe democratie eruit ziet: als een lelijk monster dat de tanden in je zet tot je je verzet staakt.

Dode lente in de weide

Het is bijna ongelooflijk en het zal dan ook wel niet waar zijn dat het gif getiteld Roundup van Monsanto later dit jaar verboden zou gaan worden in Nederland. Toch worden weilanden er mee bespoten dezer dagen wat absurde en afstotelijke beelden oplevert. Reken maar dat alle leven in de bovenlagen van zo'n weiland eveneens gedood is - dat dit geen voedsel voor koeien of schapen kan zijn is nog tot daaraantoe, maar het is ook de dood voor vogels en andere weidebewoners. De dode lente van Rachel Carson in beeld.

De gekochte tijd van het kapitalisme

Het kapitalisme was living on borrowed time was het motto van Paul Baran's Political economy of growth. Voortbestaan na een voorzegd einde kan nog knap lang duren, de uitdrukking kan letterlijk vertaald worden maar heeft zij betekenis in het Nederlands? In de blessuretijd spelen, dat is een begrijpelijke en mogelijke zinswijze, waarvan ik afvraag of die een kleine zestig jaar geleden bestond.
De Duitse socioloog Wolfgang Streeck was mij tot de Maagdenhuisbezetting onbekend. Hij hield er een lezing over "Europa", de Europese Unie of de Europese Monetaire Unie, die zoals hij het uitdrukt in "gekochte tijd" voortbestaat. De term past wel bij een gefinancialiseerd kapitalisme waarin overheden die onder de Europese Centrale Bank vallen de mogelijkheid van een zelfstandig financieel-economisch beleid niet meer hebben. Streeck stelt het staatsvolk tegenover het marktvolk. Het tweede, vaak ook "de markten" genoemd, zijn de vaterlandlose Gesellen, met de "1%" zijn ze eigenlijk nog niet juist gevat in woorden. Het neoliberalisme dat "de markten" moet helpen bij het overeindhouden van hun crisiskapitalisme zou de democratie waaraan het staatsvolk gebonden is niet kunnen overleven. Zeker niet als echte democratie nagestreefd zou worden (die was tenslotte waarachtig in beeld en ter sprake ten tijde van de Maagdenhuisbezetting). Echte democratie zou het kapitalisme niet handhaven - hier is democratie als onderwerp bedoeld, maar de dubbelzinnigheid wordt gesteund door de situatie: de democratie kan het neoliberalisme niet overleven. De staatsgrepen die in 2012 werden uitgevoerd in Italië en Griekenland waren illustratief.

"Gekochte tijd" is het hoe dan ook, omdat de gouden tijd echt voorbij is, al sinds het begin van de jaren zeventig.
Dezer dagen is het er op of er onder voor de Griekse democratie. Als het aan de Merkels en de Dijsselbloemen ligt wordt Griekenland verder onderworpen aan de verplichting af te betalen wat nooit in handen van de "gewone Griek v/m" is geweest: het geld van alle leningen die de plaatselijke banken hebben afgesloten en dat in de vorm van terugbetaling direct naar Franse en Duitse banken wegvloeit. De Grieken betalen de prijs in de vorm van de ook voor Nederland zo veelgeprezen "hervormingen": totale sloop van een toch al weinig uitgebouwde verzorgingsstaat en uitverkoop van gemeengoederen. Griekenland kan gedwongen worden de monetaire unie te verlaten, eventueel de EU en daarbij wellicht ook de NAVO, in dit geval zijn de drie nauwelijks te onderscheiden. Of de regering van Syriza dit wil is nauwelijks aan de orde. Als deze regering moet doen wat alle andere ook gedaan hebben is dit het einde van de Griekse parlementaire democratie.

Streeck ziet als enige oplossing bij gebrek aan perspectief op een Europawijde revolutie het uiteenvallen van de muntunie - niet alleen een uittreden van Griekenland, maar op den duur van alle "zwakke" landen waarmee het voortbestaan van het project zelf onhoudbaar wordt. Misschien al zeer binnenkort in dit theater...

Oproer op de plantage

Dat de "rellen" in Engeland in 2011 een aanleiding hadden - het doodschieten van een man "driving while black" - werd al gauw uit de berichtgeving weggepoetst. En dat was "nog maar" Engeland.

Op de dag waarop dit artikel van Chris Hedges online verschijnt breken er wat meteen rellen worden genoemd uit in Baltimore, Maryland VS. De aanleiding, het zozeer mishandelen van een (moet er echt de kwalificatie "zwarte" bij?) van de straat geplukte jonge man in een politieauto dat deze overlijdt, wordt alweer weggewerkt. Ergens wordt de grens getrokken en die is al tijden geleden overschreden in de VS, niet alleen in Baltimore. En aan de reacties van Wit "Amerika" te oordelen is er reden te meer: opnieuw blijkt het thuisland een wegbrokkelend rampgebied dat intussen elders oorlogen organiseert omdat dit het enige is dat de heersende klasse kan bedenken. Elders, trouwens? In Baltimore is de noodtoestand uitgeroepen, een avondklok ingesteld en de National Guard stands around the door.

De zelfsnijders

De geestelijke worstelaars, Doechoboren, inspireerden Tolstoj tot wat christen-anarchisme genoemd zou gaan worden, en wellicht ook de melkdrinkers, Molokanen (vegetariërs dus... maar geen veganisten), beide groepen gewaarmerkte "voorlopers", die trouwens nog steeds voortbestaan.

Een buitenissige Russische groep (ik heb het niet op met het woord sekte maar in dit verband is het met het Latijnse secare, snijden, in gedachten misschien toch gepast) wordt gevormd door de (Zelf-)Snijders, de Skoptsy. Mannen castreerden zich, vrouwen sneden hun borsten af (of anderen deden het voor hen). Er is weinig tot niets over te vinden buiten opsommingen, maar nu komt mij dan toch een verhaal over hen onder ogen. Vergeef mij, maar ik ga geen illustratie hiervan lenen, zo kleinzerig (hoewel, klein?) ben ik wel, u bent gewaarschuwd.
Ze zijn gedeporteerd naar Siberië en klaarblijkelijk uitgestorven wat zonder moedwillige leukigheid als niet onlogisch en misschien toch maar gelukkig kan worden geïnterpreteerd.

Wilde natuur weggraven voor bloempotten en moestuinen

In mijn lagereschooljaren vernam je nog wel van de turfwinning op het hoogveen in Groningen, Drenthe en de Peel- na het afgraven had je dalgrond over en daar konden allerlei nuttige gewassen worden gekweekt. Het hoogveen, donkerroze op de kaart, week gaandeweg voor het lichtroze van de dalgrond. Wat merkwaardigerwijze niet zo onderwezen werd was hoe met name Holland "zichzelf" in de kachel weggegraven had met allerhande meren, dan plassen geheten, tot gevolg. Plassen die door verdere vergraving tot gevaarlijke meren konden uitgroeien zoals het Haarlemmermeer, dat niet Leidsemeer mag heten omdat Leiden weigerde mee te betalen aan de drooglegging.

Als er waarschuwingen worden gedaan tegen tuinaarde of potgrond die turf bevat blijft onduidelijk waar die turf vandaankomt. Niet meer uit streken met plaggenhutten in Noordoost-Nederland. Een eerste verhelderende zin waarvan ik de herkomst niet vermeld:

Tuinturf komt tegenwoordig steeds meer uit haast onuitputtelijke veengebieden in Noord-Oost Europa en Canada

"Haast onuitputtelijk" - zo wordt er nu eenmaal onveranderlijk over grondstoffen geschreven. Er zijn nog volop landen of streken weg te graven, en je kunt er bijna altijd wel een verhaal over "sustainable management" aan verbinden. Het vrijkomen van gebonden methaan dat het broeikaseffect (nu "klimaatverandering" geheten) exponentieel zal versterken laten we buiten beschouwing.
Een overzicht van winplaatsen uit vanuit "duurzame" hoek onverdachte bron hier.

Ik herinner mij een mooie droom, 25 april...

Lembra-me um sonho lindo, Fausto


Ao longo de um rio claro de água doce, Né Ladeiras


Queda do império, Vitorino

Transitie als ideologische meesterzet

Moeilijk vindbaar om redenen die mij niet duidelijk zijn: een artikel van Pascal Debruyne en An de Bisschop getiteld: Transitie - de meesterzet van de ideologie?
Gezien het gemak waarmee de gemeente Amsterdam zich bijvoorbeeld presenteert als "transitiegemeente" een titel waar waarschijnlijk geen vraagteken achter hoeft. Het is dan wel een meesterzet van het intelligente deel van de heersende klasse.
Hier te lezen.

Die vluchteling is Jezus maar dat moet je genuanceerd bekijken

Een stuk waarop ik geattendeerd werd door een nieuwsticker, dat eerst de toestand rond wie men steeds asielzoekers wenst te noemen vanuit het gezichtspunt van de bergrede benadert. Het klinkt eerst goed. Staat geschreven? En dan komt het slot waar de mitsen en maren opduiken, waar kortom de juiste CDA-benadering nodig blijkt:

Natuurlijk is de Bijbel geen oplossing voor het hele politieke asielbeleid anno 2015. De Bijbel is geen politiek manifest en is bovendien in een heel andere tijd geschreven.

Zie ook de reacties.
Marchanderen over het helpen van vluchtelingen. Het niet-zo-andere christendom anno 2015.

Carnisme

Het woord was mij tot zojuist onbekend, hoewel het alweer een jaar of zes geleden is geïntroduceerd: carnisme. Het ideologische apparaat dat het mogelijk maakt "vlees" te eten en daarin onderscheid te maken: te gruwen van het eten van hond (en van mensen die hond eten) en niet van het eten van varken, kip, koe en wat dan ook buiten niet-godsdienstig gefundeerde "spijswetten" valt. De godsdienst is dan carnisme. Vreemd inderdaad, dat het niet eten van dood dier als ideologisch gemotiveerd wordt gezien, het wel eten daarentegen "normaal" wordt gevonden.

Een presentatie daaromtrent.

Site.

De zwarte Afrikanen die gewenst waren aan de overkant van de Middellandse Zee

Een achteloze opmerking van David Graeber: de Venetianen zetten "Afrikaanse" slaven in op Kreta en Cyprus. Vermelding in het voorbijgaan, ik kan het Graeber moeilijk kwalijk nemen dat hij er niet bij verwijlt want het is tezeer een zijpad. Maar intrigerend is het wel - slavernij aan de rand van Europa van toch (hoogstwaarschijnlijk) op racistische gronden geselecteerde mensen.

Over de Kretenzische Afrikanen hier meer. Hier worden zij evenwel juist gekoppeld aan de Turkse overheersing van Kreta.
Hier een verhaal over de "zwarten" van Turkije.
De slaven werden ook toen en daar ingezet op suikerplantages.

Verdere verwijzingen naar de actualiteit van dezer dagen gelieve u zelf te bedenken.

De heiligheid van het leven

Verpletterende tekst van Chris Hedges deze week - alleen veganisme betekent consequent voor het leven kiezen.
Ik wil niet tegen hem in redeneren maar waarom zou de compassie met levende wezens ophouden bij planten? De volgende consequentie is overgaan op een dieet van louter vruchten.

Belfast augustus 1971 - een zaak waarvoor geen verantwoording is afgelegd

Kwetsbaar, niet zo vastberaden maar toch, daar loopt zij, in het slop...
Bernadette Devlin, de vergeten Marianne van de Six Counties, 1968 en later.

Geen idee of de film '71 nog vertoond zal worden in de Lage Landen, of elders. Zou wel iets voor vertoning in het Maagdenhuis zijn geweest. Nou, misschien is dat gebeurd zonder dat ik het weet.

Hier kunt u hem zien. Ik zou niet weten of het misschien een beetje niet helemaal legaal is, maar het kan.

Zondaar van nature

Ginhouse blues, Amen Corner


Natural sinner, Fairweather


Spirit in the sky, Norman Greenbaum

Anarchie als de nieuwe wereldorde - ook een idee

Tariq Ali roept bij mij de vraag op of hij optimistischer zou zijn als de revolutionair-socialistische voorhoede op vele fronten een vuistje kon maken - trotskist blijft trotskist behoudens een openlijk beleden geloofsafval. Zijn de VS in verval als wereldrijk? Ik geef toe, het steeds verder wegzakken naar derdewereldstatus van hele gebieden in de VS zegt nog niet alles. De fysieke macht van de VS kan ook niet uitgedaagd worden, tenzij door Rusland of China. Een scenario waar men niet aan moet denken maar dat lang niet uitgesloten geacht kan worden omdat de wetgevers in de VS in doorsnee steeds krankzinniger lijken te worden - en het karakter van democratie steeds absurder wordt met mogelijk weer eens een Bush-tegen-Clinton-presidentsverkiezing volgend jaar.

Wat op mij overkomt als de gelegenheid waarbij de hoop heroverd wordt is de wereldwijde beweging van studenten en academici, al dan niet verbonden aan een universiteit (want ik reken mij zelf prettig mee...), tegen het onder de discipline brengen van het kapitaal van alle onderwijs, te beginnen nu bij het hoger. Het is er op of er onder, zoals David Graeber een paar weken geleden zie in het Maagdenhuis. En het speelt zich af in de metropolen (Groot-Brittannië, Nederland, Canada) en de periferie waar het neoliberalisme totaal op losgelaten wordt (Macedonië, Chili [illustratie]). Uiteraard wordt er het waterkanon, de pepperspray, desnoods de kogel op losgelaten. Maar de morele nederlaag wordt steeds zichtbaarder en verlies op ideologisch terrein, hier tevens ook op een te veroveren gemeengoed, telt in deze strijd zwaarder dan de oorlogen.

Nee, Jemen, Syrië, Irak, Mali enzovoort zijn nu geen "transmissieriem". Hopelijk verandert ook dat. Als iemand als godbetert Jean Tillie, voormalig stenengooiertje van 30 april 1980 en nu hoogleraar politicologie al dreigt dat radicaliserende studenten zeker zo gevaarlijk zijn als radicaliserende moslims (en dan weet men aan wie men moet denken, als nieuwsconsument) dan ligt het veld open voor het leggen van verbanden, juist voor de beschuldigden. In Amsterdam wordt het verband al gelegd met de situatie van de zogeheten illegalen. Het Maagdenhuis is tevens ontruimd omdat er twee "vermoedelijke Marokkanen" waren waargenomen. Verbrede strijd tegen diefstal van gemeengoed, racisme, vreemdelingenhaat, imperialisme en ga maar door - het kan.

Het Nederland van 1850

"Hoe zag Nederland er in 1850 uit?" Ik denk dat het bij benadering niet veel zal verschillen van wat Jacob van Lennep beschrijft in 1823. Zeker na de afscheiding van het zuiden was het overblijfsel dat Nederland ging heten een nogal achtergebleven gebied in West-Europa. Het koloniale rijk bestond nog bij de gratie van Groot-Brittannië. De vraag wil ook eigenlijk verwijzen naar de kwestie: hoe zat het met standen of klassen halverwege de negentiende eeuw in Nederland? De voordrachten hierover op het symposium van 10 april jongstleden kunt u via deze link lezen. Voor het antwoord op de vraag of de arbeidersklasse nu nog bestaat zult u elders moeten wezen. Eerlijk gezegd ergerde de onderhavige "discussie" mij veertig jaar geleden al en ik zal nu niet zeggen dat zij mij ergert - alleen, zij vermag mij niet te boeien. Marx heeft wie naar een klassenanalyse streeft verweesd achtergelaten.

Met zijn oproep de vergruizing van het wereldbeeld van de historici door de specialisatie te bestrijden in zijn Theoretische geschiedenis lijkt het of Jan Romein vooral een volgende specialisatie heeft gecreëerd. Jacques Giele werpt zich op de vraag hoe sociale geschiedenis er uit zou moeten zien. Tot mijn schrik noemt hij Slicher van Bath als voorbeeld van iemand die beoefent wat hij beoogt. Als nu iemand er niet in slaagt op te roepen hoe mensen in agrarisch Europa leefden is het helaas Slicher van Bath wel. Niets aan te doen, we hebben cijfers eventueel en de rest bedenkt u zelf. Hoe dan ook, in grote lijnen schetsen - een term ook weer van Romein - als integrale geschiedschrijving lijkt mij altijd belangwekkender dan de vraag of sociale geschiedenis zich nu met de arbeidersbeweging moet bezighouden of met "de samenleving", "mensen zonder de politiek"- ik vind het geen boeiende vraag anno 2015. Ik verwijs naar Huizinga, Hobsbawm, Dennis Bos en historieverteller Han van der Horst: wat er sociale geschiedenis is aan hun geschriften vind ik geen relevante vraag. Ik zou willen dat uit de nagelaten geschriften van Jacques Giele een mooie schets van het leven van polderwerkers of sigarenmakers tevoorschijn zou komen. Het lijkt er niet naar uit te zien. Jammer.

Vrede is een weg, bevrijding is een toestand - en omgekeerd

Het is alweer ruim zeven jaar geleden dat Hans Ramaer zijn lezing Anarchisme in domineesland gaf in het Domela Nieuwenhuismuseum in Heerenveen. De uitdrukking komt ook voor in De piramide der tirannie - het lijkt dan ook meer dan toevallig waarschijnlijk dat de twee grootste namen van "het anarchisme" in Nederland tot 1938 verbonden zijn aan voormalige dominees. Ik herinner mij nog dat ik hem enkele namen heb genoemd van anarchistische mannen op de kansel die hij niet wist.

Wat mij ontgaan is, is dat hij een werkstuk (de status is ongewis) heeft geschreven voor zijn studie maatschappijgeschiedenis in Rotterdam over christen-anarchisme en religieus anarchisme in Nederland, 1896-1926. Het laatste jaartal is gekozen omdat de Bond van Religieuse Anarcho-Communisten toen zijn blad van De Vrije Communist heeft herdoopt in Bevrijding< een naam die door de reputatie van Bart de Ligt nog geadopteerd kon worden door de PSP later. Ik vind het een nogal willekeurige keuze wat jaartal betreft, iets dergelijks zou ook voor het beginjaar kunnen gelden (uittreden van wat hij "de tolstojanen" belieft te noemen uit de Nederlandse Protestantenbond, iets wat overigens in het geheel niet ter sprake komt zodat deze keuze ook onduidelijk is). Dat de uitdrukking Religieuse Communisten (het toevoegsel anarcho- maakt het voor hoi polloi niet helderder) verwarring kon stichten bij een weinig tot niets wetend publiek kan ik mij voorstellen. Toch heeft het tot 1932 geduurd voordat deze naam werd veranderd in Bond van Anarcho-Socialisten. Hans schrijft dat de BRAC religie niet in de traditioneel godsdienstige betekenis opvatte maar als universele verbondenheid zag. Het verschil met de wellicht dan even verwarrend genoemde christen-anarchisten is dan echt kleiner dan hij denkt. En zou mij sterk lijken als Bart de Ligt niet kennis heeft genomen van Rudolf Otto's Das Heilige, bijvoorbeeld, zoals Hans ook over het hoofd ziet dat bij de christen-anarchisten nogal wat hegeliaanse dialectiek voorradig was. Niet alleen bij de nogal op zich zelf staande Henri van den Bergh van Eysinga, maar ook bij Lod. van Mierop. Daarom kan ik ook zeker niet instemmen met het peroratieve slot: hoe veelzeggend het zou zijn dat het Tolstojaanse Vrede een toestand, het religieus-anarchistische Bevrijding een proces uitdrukt. Aardig gevonden, maar voorbijgaand aan toch bekende gedachten als "Er is geen weg naar vrede, vrede is de weg" (Felix Ortt identificeerde zich gaandeweg steeds meer met het taoïsme trouwens) en de mogelijkheid bevrijding als een toestand te beschrijven. Hiermee eindig ik hier wat inmiddels een eenrichtingsdialoog (het woord krijgt geen belerend kringeltje maar het is intrinsiek onmogelijk) is, ik kom er later D.V. via het speciale nummer van De AS op terug.

Uit een eikeltje komt een grote boom

Begin juli zal er in de buurt van Amsterdam Ground Control plaatsvinden, een gecombineerd landbouw- en klimaatactiekamp plaatsvinden. Het kamp valt samen met de tweede versie van de Climate Games die op zaterdag 4 juli worden gespeeld, een spel met als doel het uitzetten van een aantal grote vervuilers in de Amsterdamse haven.

Een actiekamp is een goede plek om meer te leren over diverse onderwerpen, campagnestrategieën en actievormen. Deelname aan een actiekamp is gezellig en een goede manier om leuke mensen te leren kennen. Maar bovenal zal deze eerste week van juli worden gebruikt om acties voor te bereiden en uit te voeren.

Een bericht dat nog nadere toelichting zal moeten krijgen.
En dat ik ontleend heb aan het online magazine van Winter Oak Press, volgens mij (wie ben ik? goede vraag) de uitgeverij van mijn goede makker Paul Cudenec, dat in stilte van start is gegaan en dat ik derhalve nu pas opgemerkt heb: The Acorn.
Abonneert u!

Geschiedenis als betekenisgeving - aan de hand van merkwaardige voorbeelden

De vroegere directeur van het Amsterdamse Gemeentevervoerbedrijf, Ossewaarde (die in ieder geval nog ingenieur was, nu zit op die plaats een D66-dame die bestuurskunde heeft gestudeerd en dus niets weet van het besturen van een tram, bus of metro), heeft ooit gezegd dat het wel leek of het vervoersnet de stad bij elkaar houdt. Dit kan zeker niet als gechargeerd gezien worden. De relaties die tramlijnen leggen bepalen verplaatsingspatronen, maar kunnen evenzeer een rol spelen bij keuze van plaats waar men gaat wonen. Een uitzonderlijk geval is de Admiraal De Ruijterweg - deze is aangelegd terwille van de (NZH-)tramlijn naar Sloterdijk en verder naar Haarlem en Zandvoort. De bebouwing eromheen moest de aanleg van het spoor en de exploitatie rendabel maken. Dit was dan geen GVB/GTA-lijn maar het is dan ook het sterkste staaltje van hoe het vervoer de bewoning van de stad bepaalt. En na vijfentwintig jaar lang weggeweest te zijn rijdt er weer een tramlijn over de De Ruijterweg, nu GVB-lijn 12.

Ik noemde alleen de tramlijnen, en men kan de metro er bij rekenen. In de ergste tijden van heroïnegebruik en -handel waren de stations daarvan de plaatsen voor deals en gebruik, in de liften bijvoorbeeld. De heroïne reed mee, de pakjes werden onder geselecteerde bankjes geplakt. Een extreem voorbeeld, maar een voorbeeld. In de metrorijtuigen waren er de gereserveerde plaatsen waar gesnoven, gechineesd en een enkele keer gespoten werd. Ik heb de indruk dat het ongeveer voorbij is, maar hier moet ik bij aantekenen dat ik 's avonds niet meer gebruik maak van dat ding. Dat wordt eventueel nog wat met die Noord-Zuidlijn.

Buslijnen zouden mee kunnen tellen als het niet langzamerhand gewoonte was geworden iedere paar jaar de lijnenloop drastisch te veranderen. Welk doel dit dient ontgaat waarschijnlijk niet alleen mij, het zal wel bestuurskracht uitstralen. In ieder geval zijn er voor buslijnen geen grote investeringen nodig als voor tram- of metrolijnen. De betrouwbaarheid van bereikbaarheid wordt wel ondergraven. Het zou kunnen zijn dat dit de bedoeling is.

Immers, een wethouder, uiteraard van de VVD, heeft eens de kaart ter hand genomen - of zich laten voorlichten over wat die strepen betekenen, kaartlezen is een kunde die men niet mag veronderstellen in die kringen, en geconstateerd dat er toch maar rare verbindingen zijn. Je kunt met de tram van de Albert Cuyp- naar de Dappermarkt, dat is toch raar. Hij vond dat die hele lijnenloop maar eens op de schop moest en kreeg zowaar nog applaus van de altijd bereidwillige Moderne Vakbeweging, die al net zo min een boodschap heeft aan historisch gegroeide toestanden als de VVD. Die wethouder is gelukkig weggepromoveerd naar Den Haag maar de boodschap is afgegeven. Het neoliberalisme kent geen geschiedenis, is niet het resultaat van een geschiedproces, heeft geen boodschap aan wat historisch gegroeid is, hoe en waarom.

Deze tirade sluit aan bij wat ik hier geschreven heb over de oude Amsterdamse tramlijnen 6 en 12. Omdat de aanleg van lijnen investeringen vergt (iets waar VVD-ers dezer dagen ook al geen idee meer van hebben wat het inhoudt) is een lijn er nooit "zomaar" - zij berust op politieke en economische afwegingen. Haar geschiedenis is tevens een sociale geschiedenis. Een tramnet heeft een sociale geschiedenis, zoals het gebruik van zout of het vissen op kabeljauw (om twee opvallende voorbeelden van een en dezelfde schrijver te noemen). Geschiedenis draait niet alleen om "wie es eigentlich gewesen", het gaat ook om "wie es heute eigentlich ist". En geschiedenis hebben is geschiedenis zijn - het is niet betekenisloos dat de Amsterdamse tramlijn 3 de Dappermarkt met de Albert Cuypmarkt verbindt. Het is - geheel ander maar gelijkaardig voorbeeld - het is niet betekenisloos dat men in Amsterdam Tsjechisch, Russisch of Arabisch kan (be)studeren. In een wereld waarin "efficiëntie" en "kostenbeheersing" of "rendement" de hoofdrol spelen - begrippen die historieloos worden gehanteerd - valt betekenis weg.

Lente 2015 - de onmiddellijke aanwezigheid van straatkool

Planten die onopgemerkt plotseling heel erg aanwezig zijn tegen de muren tussen de straatstenen. Judaspenning

De stinkende gouwe luidt in feite al het einde van de lente in, want ze houden het tot de volgende vorstperiode

Lekker helder niet? Een kers, vermoedelijk herderstasje. Sinds ik heb geprobeerd de eerste mier op straat vast te leggen (mislukte toch grandioos) en "wat mot dat" te vernemen kreeg vanachter een raam durf ik dit soort dingen niet vast te leggen. Zal kijken wat er aan te verbeteren is.

Wie vandaag verliest zal morgen winnen

De zoetgevooisde versie van Peter, Paul & Mary kennende vloog ik overdrachtelijk de lucht in toen Keith Skues in de herfst van 1964 met het origineel aankwam op de radio. Nooit zou de wereld meer dezelfde zijn, nee (weinig mondharmonica in deze opname).


Niets ten nadele van Peter, Paul & Mary verder hoor...


Nou, Armand en de vroege Dylan, dan Donovan ook nog maar

Ja hier waren wij eindelijk thuis, in ons eigen Maagdenhuis

Verstopt achter  een vrachtwagentje sluipen Belangrijk Uitziende Types het Maagdenhuis uit

De kortgeknipte vrouwelijke smeris was druk met het triomfantelijk verzamelen van vingerafdrukken. Als ze de mijne nog hebben van toen dan kan ik nog visite verwachten.

Om de schade wat te benadrukken tikt de politie op goedgeselecteerde plaatsen een ruitje in

De ironie voorbij: affiche op het raam voor een tentoonstelling van het werk van Cor Jaring, de fotograaf van de Provodagen

Sporen van de Macht op de steentjes van het Spui

Enerzijds diep ontroerd en blij: men kijkt op de foon voor de tekst van te zingen The times they are a-changin'. Anderzijds dringt tot mij door dat het nummer meer dan een halve eeuw oud is.

Met de vlooientram naar de vrijbank in het slachthuis

De eerste Amsterdamse (elektrische) tramlijn was een lijn door wat toen nog waarachtig een volksbuurt was, de Jordaan - aan de rand weliswaar, maar toch: Haarlemmerplein-Leidseplein. Toen het net verder ontwikkeld werd kreeg de lijn overigens het nummer 10, een tramlijn door hoofdzakelijk de mindere wijken zou natuurlijk nooit 1 mogen heten, ook al was hij de eerste. Of de lijnkleur rood gegeven werd om te beklemtonen dat de lijn volkswijken met elkaar verbond (dan wel via de nette Weteringschans en Sarphatistraat) zal nooit officieel toegegeven zijn. Waarschijnlijk is dit ook niet de achtergrond.

De tweede Amsterdamse elektrische lijn werd 6 genummerd, toen dit aan de orde was door het wegvallen van de paardetramlijnen (die niet genummerd waren). Deze reed over het opmerkelijke traject Mauritskade-Cruquiusweg-Veelaan, een verlaten hoek van de stad. Waarom een speciale slachthuislijn? Men dient te bedenken dat de tram voor de armsten niet weggelegd was, die namen de benenwagen. Er waren extra diensten op tijden waarop de vrijbank voor vlees werd gehouden - men kon zonder tussenkomst van slagerswinkels vlees kopen aan het slachthuis zelf. Wat voor mensen maakten gebruik van deze voorziening, waarom werd deze ingesteld? Waarom had deze elektrische verbinding prioriteit boven zovele andere?

De anekdote dat de lijn "101" werd genoemd spreekt boekdelen: 1 bestuurder voorop, 0 passagiers, 1 conducteur op het achterbalkon. Toch heeft de lijn 21 jaar voortbestaan, na de opheffing in 1922 werd hij onder nummer 12 alsnog hersteld op het traject Frederiksplein-Veelaan. Een jaar later vond men het wel best, toen lijn 3 het Javaplein ging bedienen. De rest loopt men maar.

Die vreemde prioriteitsstelling en de bijzonderheid van de vrijbankdiensten heeft bij mij de vraag opgeroepen naar het hoe en waarom. Dit lijken mij vragen in het kader van wat men sociale geschiedenis noemt, met raakpunten aan de economische geschiedenis, beide zijn slecht te scheiden. Ik nam mij voor het een en ander te onderzoeken en stelde voor het mogelijke resultaat aan te bieden aan Ons Amsterdam. Ik legde mijn plan schriftelijk voor en belde er vervolgens over op, en kwam te spreken met iemand die er niets in zei te zien. Terwijl hij de hoorn neerlegde hoorde ik hem, kennelijk "tegen iemand anders" zeggen: "Dat mensen zich daarmee bezig houden."
Toen ik dezelfde man op de Westermarkt mensen een wedstrijdje zwembadpaslopen zag laten houden - hoe liep Kees Bakels, de jongen, naar het zwembad - begreep ik hoe serieus de geschiedenis genomen werd bij dat blad.

Maar ik ben makkelijk te ontmoedigen en heb het er bij gelaten. Hier worden tipjes van de sluier gelicht. Ik citeer maar even:

Van de zijde van personen en bedrijven die belang hadden bij de ontwikkeling van het oostelijk havengebied werd al vroeg aangedrongen op een elektrische tramverbinding. Zo verscheen op 23 augustus 1900 een brochure van de hand van de heren De Flines en Von Glahn waarin werd aangedrongen op een (paardentram)lijn Kadijksplein - Hoogte Kadijk die op 6 september d.a.v. resulteerde in een voorstel van de Kamer van Koophandel aan burgemeester en wethouders voor een elektrische tramlijn naar abattoir en entrepôt. In het eerste elektrificatieplan dd. 27 augustus 1900 van directeur Neiszen van de Gemeentetram kwam zo'n verbinding niet voor, reden voor genoemde heren om een tweede brochure uit te brengen in oktober 1900, ongeveer tegelijk met een tweede elektrificatieplan.(...)
In 1901 zond de Kamer van Koophandel een adres aan de Gemeenteraad waarin de kamer een tramlijn naar het aan de Cruquiusweg gelegen gemeentelijk handelsentrepot voorstelde. Deze lijn 6 reed van de Mauritskade via de Zeeburgerdijk en de Veelaan naar de Cruquiusweg.

Op deze lijn werden de nieuwe motorwagens 13 en 14 ingezet in de begintijd. Wagens met stoffen bekleding op de stoelen, die derhalve al snel de vlooienwagens werden genoemd. Reden om die bekleding maar weer weg te halen op den duur.
Waarom mocht het zo luxe en wie liet die vlooien achter? (Ach, arme mensenvlo, zo zeldzaam geworden in deze streken...)
De Kamer van Koophandel, de schaduwregering van Amsterdam, ondanks (?) het rode imago.

Zonder kwantitatieve en nauwelijks voorzien van kwalitatieve gegevens doemt een mogelijk stukje sociale geschiedenis aan de hand van de tweede Amsterdamse elektrische tramlijn nog steeds op. Wie begeeft zich in gezwinde zwembadpas naar de archieven om er werk van te maken (of moet ik alles weer alleen doen?).

Jazz maakt vrij

Het leek mij een passend liber amicorum voor Hans Ramaer om bij wijze van verjaarscadeautje van De AS zijn Jazz maakt vrij te heruitgeven. Het heeft geleid tot het themanummer Jazz, waarvoor ik dit heb geschreven. Ik heb de bundeling artikelen uit De Vrije van 65/66 inmiddels gelezen en begrijp waarom Hans er geen zin in had het te herdrukken. Enerzijds is het een enthousiaste lofzang op de jazz (die hij zelf beoefende), daarnaast een kleine theoretische en historische inleiding. Als ik dit citaat weergeef begrijpt u waarschijnlijk hoe tijdgebonden het dan wel weer is:

"Jazz maakt vrij", noemden wij dit korte overzicht. Enerzijds omdat hierin de emancipatie van de neger tot uitdrukking komt, anderzijds vanwege de kreativiteit van ieder individu in (moderne) jazzmuziek. De jazz heeft tot nu toe een bijdrage geleverd in de rassenstrijd in de V.S. In de jazz was (en is) het voor de neger mogelijk zijn eigenwaarde op te bouwen. In de jazzorkesten kende men decennialang terug integratie; grootheden zoals Louis Armstrong hebben ongetwijfeld een bijdrage geleverd tot erkenning van de neger. Tevens was (en is) er in de jazz, evenals in de blues de mogelijkheid zichzelf te zijn, zich te uiten - vokaal of instrumentaal; een mogelijkheid die binnen het bereik van iedereen ligt, blank of zwart; een mogelijkheid, waarbij de één de kreativiteit van de ander steunt.

Dit n-woord wordt nu in het algemeen als bijna zo krenkend gevonden als het andere n-woord. Al wijst de behoefte en noodzaak tot benoemen met steeds aangepaste eufemistisch aandoende termen op het voortwoekerend racisme van de witte (ja, blanke kan ook niet meer) kolonisatoren van Noord-Amerika. En laat Adorno het maar niet horen. Hans beklemtoont dat improvisatie echt is in bands; Adorno geloofde daar niets van.

Bij de blues rekende Hans ook Bob Dylan, toen nog in opkomst. Over het verband tussen jazz en anarchisme:

Wij vragen ons af wanneer nu eindelijk de erkenning van het anarchisme zal komen. Het anarchisme, dat de maatschappij hetzelfde "gelijkheid in vrijheid" voorhoudt, als de jazz het in de muziek gedaan heeft. Sommige musici die de konsekwentie van het overeenkomstig streven van jazz en anarchisme begrepen, hebben dan ook bewust partij gekozen. Zo leefde folksong- en blueszanger Bob Dylan enige tijd in een anarchistische kommune en nam deel aan anarchistische manifestaties.

Het Bob Dylannummer van De AS, eventueel uit te bouwen tot een folknummer, zou het nog komen?

Lentebeeld 2015 - De schaatsenrijders van het zachte weer

Eenzaam klein hoefblad tussen overwinterende penen

Die zoeken we maar weer op...

Slootjes en vijvers geven hun geheimen maar langzaam vrij. Men moet er tijd voor nemen om te kijken, als het wateroppervlak niet volgegroeid is met kroos, grotere planten of alg. In het eerste geval kan men naar het dichterlijk woord hierin een wak maken. Vandaag waren schaatsenrijders en iets grotere wantsen actief op het oppervlak. Het moest wel haast betekenen dat hun onderwaterfamilieleden er ook waren. Een tijdlang ziet men geen beweging. Dan, plotseling, alsof ze al die tijd actief zijn geweest, komen van alle kanten de rugzwemmers, in het algemeen bootsmannetjes geheten, tevoorschijn. Misschien vreesden zij de schaduw die je als mens over het water werpt, en op den duur went die - ze kunnen niet heel lang onder water blijven. Meer heb ik nog niet waargenomen, het is nog vroeg in het jaar.

Klaas Dijkhoff: mensenrechten staan beleid in de weg

- door Joke Kaviaar -
Het is alweer even geleden dat Teeven werd vervangen door Dijkhoff en Opstelten door Van der Steur. Is het iemand opgevallen? Is het beleid veranderd? Nee. De ene profiteur met stropdas is vervangen door de andere.

Afgelopen week werd achttien vluchtelingen uit een truck vol autobanden gehaald in Hoek van Holland. We horen dit soort dingen vaker de laatste tijd. Wat door de toenemende repressie vanuit Calais niet lukt en ook niet vanaf Oostende, lukt misschien in Hoek van Holland wel. Uit het bericht: “De vluchtelingen komen uit Afghanistan, Syrië, India, Pakistan en Irak” en “Alle vluchtelingen hebben te horen gekregen dat zij Nederland onmiddellijk moeten verlaten.”

Beleid blijft beleid. Vluchtelingen worden aan de Zuidgrens van Europa met man en macht tegengehouden door Frontex om te voorkomen dat ze asiel aanvragen. Het is verdrinken in de Middellandse Zee of voor wie het over land probeert de mishandelingen tot de dood erop volgt aan de Bulgaarse of een andere grens. Hier in Neederland gaat het dus niet anders. Het enige verschil is dat de mishandelingen beter uit het nieuws worden gehouden. Opgejaagd en opgesloten wordt je hoe dan ook en mooi of humaan kun je dat nooit maken. En het maakt niet uit of je ergens vandaan komt waar je te vrezen hebt voor je leven, wat je te horen krijgt is niet: “Wilt u asiel aanvragen?” maar “U dient te vertrekken”, voorzien van een inreisverbod voor heel Europa voor de duur van twee of vijf jaar op straffe van...!

Dijkhoff, de jonge hippe snelle jongen van de VVD die de plaats van Teeven heeft ingenomen, heeft nog weinig van zich laten horen. Tien gezinnen krijgen alsnog een kinderpardon, afgedwongen door een rechterlijke uitspraak. Dat was het enige nieuws. De rest van al die gezinnen gaat via de huidige gezinsgevangenis in Kamp Zeist nog steeds retour doodvonnis. En ondanks alle schandalen rond individuele VVD'ers heeft de partij alweer aan populariteit gewonnen in haar pogingen de PVV rechts in te halen. Ondanks het samen willen optrekken met dictators, een voorstel van Halbe Zijlstra. Ondanks het voorstel om alle Europese buitengrenzen geheel af te sluiten, een notitie van Malik Azmani. Neederlanders zijn dol op repressie tegen 'buitenlanders' en houden blijkbaar graag de wereld buiten de deur.

Dijkhoff heeft Teeven vervangen. Het maakt geen barst uit. Teeven stond erop vluchtelingen op te jagen en Dijkhoff zal dat ook doen. En ook hij is op zijn beurt wel degelijk persoonlijk daarop aan te spreken. Beleid maken is namelijk mensenwerk. Boevenwerk zo u wilt.
In 2011 schreven Klaas Blok en Klaas Dijkhoff over wat zij noemden “de uitdijende rol van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens”, die “democratisch tot stand gekomen wetgeving te zeer aantastte”. Mensenrechten, die zitten het beleid maar in de weg. Verontwaardigd schrijven de beide 'heren': “De uitspraak van het Hof in de zaak MSS/Griekenland en België heeft ervoor gezorgd dat het Europese asielbeleid (Dublinsysteem) op de schop moet.” Weg met de invloed van het Europees Hof en weg met EVRM! Telkens als advocaten een klein beetje juridisch terrein winnen, staan er mensen als Teeven en Dijkhoff klaar om dit ongedaan te maken. Door verder te procederen, zoals over de vraag of afgewezen vluchtelingen onderdak moet worden geboden. Of door medestanders in Europa te zoeken om het Europees hof aan banden te leggen, in dit geval het 'Comité van Ministers' te gebruiken voor het bewerkstelligen van een “Wijziging van het EVRM, waardoor de margin of appreciation, dat wil zeggen de ruimte waarbinnen de staten vrij zijn om hun beleid naar eigen inzicht vorm te geven, aanzienlijk wordt verruimd.”

Zolang het protest tegen het Europese en Neederlandse migratiebeleid blijft bij procederen en argumenten ophangen aan verdragen tussen staten die gebruikt worden om grenzen te stellen aan de mensenrechten, zal er niets wezenlijk veranderen. De marionetten van het kapitalisme die politici heten trekken zo altijd aan het langste eind. Verander een verdrag of een wet en alles is weer geregeld en critici kunnen weer de mond worden gesnoerd. Door alleen maar te knabbelen aan wetgeving worden slechts achterhoedegevechten gevoerd binnen een systeem dat in zijn geheel moet worden opgeblazen: geen grenzen, geen naties, stop deportaties! Weg met het kapitalisme, uitbuiting, kolonialisme.

Teeven is intussen naar goed Neederlands gebruik met het salaris van een minister weer Tweede-Kamerlid geworden, en vervangt daar Van der Steur. Naar eigen zeggen doet hij dat omdat hij 'wil werken voor zijn geld'.
Mogen we even een teiltje? Het grote stuivers voor dubbeltjes verwisselen is weer begonnen. Alles ten koste van bijvoorbeeld ook Aysha, een vluchtelinge van twintig uit Guinee die op haar veertiende door een mensenhandelaar naar Nederland werd gebracht en nu terug moet naar Guinee, depressies, PTSS en een zelfmoordpoging ten spijt. Lees haar hele verhaal hier.

Teeven of Dijkhoff: we moeten nog veel harder vechten tegen het racistische apartheidssysteem dat 'vreemdelingen'beleid heet. Volgende week staan de bewoners van de Vluchtgarage weer op straat met verwijzing naar de 'bed, bad en brood' opvang van Amsterdam waar van der Laan zo trots op is. Dijkhoff zal in navolging van Fred Teeven blijven proberen om ook daar onderuit te komen.

Grenzen zijn geweld. Overal en altijd. Het is daarom zaak om de grenzen te doorbreken en tenslotte af te breken met middelen die verder gaan dan vragen of dat geweld asjeblieft kan stoppen en de mensenrechten niet wat beter kunnen worden nageleefd. DIY. Dijkhoff kan wat mij betreft net als zijn voorgangers rekenen op hard en oncontroleerbaar verzet.

Sombere vredesgedachten na Pasen

Het Carl Schmitt-denken in de internationale politiek maakt al jaren weer bescheiden opgang. Washington en Londen kunnen niet "de islam" als Totale Schurkachtige Vijand afschilderen zolang de dynastieën van het Arabisch schiereiland de olievelden beheren. Daarvoor is de formule ontwikkeld dat zij met hun onthoofdingen, hun structurele en "wettische" seksisme, de afwezigheid van vrijheid van meningsuiting en andere met de mantel der olieglibberige liefde bedekte schoonheidsfoutjes, de "gematigde islam" vertegenwoordigen.

Deze vluchtweg is niet weggelegd voor de totale vijand als Wladimir Wladimirowitsj Poetin, die wordt afgeschilderd als alleenheerser aan wie alles fout en misdadig is en namens het Ministerie van Waarheid dient inmiddels vergeten te zijn dat het regime van het Rijk hier ooit anders over dacht. Sterker nog, Rusland werd geacht deel te zijn van het Rijk. In zeker opzicht dan, zolang McDonalds werd getolereerd - en kijk eens aan, dat wordt het niet meer. Nu blijft het hopen voor de toekomst van het leven op aarde in het algemeen en dat van de mensheid in het bijzonder dat er nog een restje verstand over is in de heersende klasse - zoals dit naar voren lijkt te komen uit de mogelijke overeenkomst tussen Iran en de VS. Mogelijk, want sabotage ligt nog volop op de loer en als ergens de nazi-ideoloog Schmitt school heeft gemaakt dan is het wel in Israël onder Netanjahoe. De vijand is niet zomaar de vijand, hij is de belichaming van alles wat slecht is, er is geen sprankje onschurkigheid te bekennen, het levensgevaar voor de Natie dreigt voortdurend en wel totaal.

Arme ideologen in een onderhorigheidje als Nederland, die moeten aanhoren hoe vanuit Washington het klamme geheimpje van de Israëlische bom wordt bekendgemaakt. Hoe gaan zij dit rechttrekken? Door te kiezen voor de Republikeinen in de VS? Er was toch Avner Cohen en zijn boek over de bom, om maar iemand te noemen die natuurlijk ook genegeerd kon worden door de verradende clercs [het verbaast mij dat ik nu op dit blog van mij geen andere verwijzing naar de schrijver die ik toch persoonlijk ontmoet heb kan vinden dan deze].

Zijn de heersenden intussen zozeer hun verstand en mogelijk zelfs menselijkheid kwijt dat zij denken dat een kernoorlog best even gevoerd kan worden? Dat de vraag een kwart eeuw na de Koude Oorlog gesteld kan worden is al verbijsterend.

De jaren zestig: amen

Terugkijkend op een eerder dit jaar geschreven stuk concludeer ik dat ik eigenlijk niets heb toe te voegen aan wat ik toen over Hans Righart's verkenningen in de jaren zestig heb geschreven.
Waar komt die fetisjering van het decennium vandaan? Het is niet de eerste keer dat ik er over geschreven heb, merk ik aan de hand van deze lijst.

Toch had ik begin 1970 een gevoel van een breuk in de tijd. Waar lag het aan? Al in januari zakte "de zaak" waarvoor ik mij had ingezet ineen: het einde van Biafra. En het lijkt raar om het aan elkaar te knopen, maar ik doe het in de geest van het Righartdenken toch want zo was het wel: de Beatles gingen uiteen. En niet op vriendelijke wijze. En "we" werden overspoeld door autobiografische nummers compleet met uitleg waar het over ging zodat niets verborgen bleef over het ikje van de zanger(es) die ooit deel van een "wij" was geweest. Carole King was solo erg in 1970, James Taylor een verschrikking, Carly Simon (ondanks het knappe van de tekst van dat ene nummer) dito met een sterretje, de solobeatles. Later gingen ook de Everly Brothers nog eens uit elkaar, een dieptepunt der dieptepunten werd Angie van de Stones, maar dan zijn we dus al in 1973, en over Layla kregen we achteraf nog eens de uitlegverhalen. Het "ik-tijdperk"? Het tijdperk van het grote zeuren en het slachtofferspelen, een onderstroom die ook nooit is weggegaan helaas.

Ik salueer naar de gefetisjeerde jaren zestig, denk met een glimlach aan de manier waarop ik ontvangen werd als bezetter van "toen" in het Bungehuis, in het Maagdenhuis was en is alles weer anders en veel ingrijpender. Weg met dat fetisjisme.
Met Hans Ramaer heb ik wel eens overlegd over een "jarenzestig"-nummer van De AS. We kunnen het niet voortzetten en zo het toch alsnog ondernomen wordt is dit een samenvatting van wat ik te zeggen heb - zoals ik er nu over denk dan.

Prijs het zonlicht

Christus resurgens, Anúna


Rachmaninov Suite no.1 op.5 deel 4: Pasen, uitgevoerd door Anastasia en Ljoebov Gromoglasova


Morning has broken is zeker mede gevormd door het pianowerk van Rick Wakeman, dat meeklinkt in deze versie van Órlagh Fallon, die ooit deel heeft uitgemaakt van Anúna

Lof van de muurbouwers

Muziek uit wat in Engeland de "Celtic fringe" zou heten

Walls - onbekende uitvoerenden


Mylecharaine's March, Barrule Trio. Man, niet officieel Engels maar wat dan nog wel?


An Culyek Hos, McTaggart

Opgetogenheid over VN-uitspraak met betrekking tot Chagos

Zowel de Minority Rights Group als de vertegenwoordiging van de Chagossianen zijn opgetogen over een uitspraak van het Internationaal Gerechtshof over de truc die Groot-Brittannië heeft uitgehaald met het gebied: afscheiden van Mauritius en decennia later tot natuurreservaat verklaren. Na deportatie van de bewoners terwille van een VS-basis met sinds 2001 eigen martelcentrum.

Misschien mis ik iets of begrijp ik iets verkeerd. In ieder geval stellen Tories en Labour in vanzelfsprekende eensgezindheid, nu ook met de LibDems, die altijd een baken van tegenzin tegen het imperialisme waren tot ze in de regering kwamen in 2010, een beslissing over Chagos uit tot na de verkiezingen. Alsof het iets zal uitmaken. De consensus bij de drie regimepartijen over de mogelijke uitslag in Schotland zegt al genoeg.

Diggers, 366 jaar later

Het was de "verjaardag" van de Diggers gisteren - Counterpunch vierde die met het Diggerslied en met de melding van de ontruiming van de gemeenschap in Runnymede. Volgens de Facebookpagina bestaat het ecodorp nog steeds. Duidelijk bedreigd is een soortgelijk initiatief in het Forest of Dean, Yorkley Court. Geconcludeerd kan worden dat deurwaarders de deur in het open veld gewezen is. Of het gevaar daarmee geweken is zou ik niet zomaar zeggen.
Ondanks de herhaalde ontruimingen is Runnymede blijvender dan (St.) George's Hill in 1649. Of het evenveel invloed heeft moet de tijd leren.
De site Reclaim the fields.

Het hek tussen Europa en Afrika

Film over vluchtelingen in het Rifgebergte die wachten op hun kans om over de muur te klimmen tussen het Spaanse Melilla en het Marokkaanse Nador.

Site gewijd aan de film.

Over de dodenschipsituatie: hier.