Zestig jaar geleden: de ambtenarenstaking in Amsterdam

Vandaag zestig jaar geleden begon in Amsterdam een vijfdaagse staking van gemeenteambtenaren, Publieke Werken, Stadsreiniging en - meest spectaculair en merkbaar - het openbaar vervoer. De lonen waren nog op het peil van het holst van de vooroorlogse crisistijd, en het regime, genoemd naar PvdA-voorman Drees, streefde zuinigheid en vooral lage lonen na. Zozeer, dat in de particuliere sector zwart loon, zoals het heette, bijna norm was. Begin 1955 brak de onvrede goed door, een van de redenen was ook het gebrekkig onderhoud waar ongelukken uit voortkwamen en gejakker omdat er te weinig personeel werd aangenomen.

Het aan de PvdA verbonden NVV steunde het regime van harte. De confessionele bonden stonden in principe wel achter de eisen, niet achter de staking, die geleid werd (wat betreft het GVB) door een actiecomité van twee leden van de Eenheids Vakcentrale (verbonden aan de CPN), twee ongeorganiseerden en twee leden van het NVV die met de bond gebroken hadden.
Om de ponten in de vaart terug te krijgen werd onmiddellijk marinepersoneel ingezet. Staken was verboden voor ambtenaren, het gemeentebestuur weigerde overleg buiten de "erkende" vakorganisaties om. De burgemeester bestelde tweehonderd chauffeurs van het regiment Aan- en Afvoertroepen van hun basis in Grave, Noord-Brabant. Op zaterdagmiddag 2 april werden tien door twee militairen bemande bussen ingezet op de tramlijnen 9 en 16. De onderkruipersvoorziening werd in het algemeen gemeden. Het moet het merkwaardige tafereel van enkele drieassers, afkomstig van lijn 4, rijdend op lijn 5, opgeleverd hebben. Het zal mij ontgaan zijn.

Rondom Amsterdam werden in de loop van zaterdag en verder zondag troepen gelegerd om bij eventuele ongeregeldheden op te kunnen treden. Deze militairen, werd van gemeentewege medegedeeld, moesten niet als stakingsbrekers gezien worden, "maar als een technische noodvoorziening ten dienste van de gemeenschap".

Op maandag 4 april werd de staking afgebroken, nadat de christelijke bond NCBO overleg met het gemeentebestuur had geregeld, dat evenwel alleen met "bona fide vakorganisaties" gevoerd zou worden.
De zogeheten stakingsleiders werden ontslagen, sommigen van hen waren betrokken geweest bij het organiseren van de Februaristaking, die aanleiding gaf tot het met trots op de tram afgebeelde devies "Heldhaftig, vastberaden, barmhartig".
Mondjesmaat werden organisatoren weer aangenomen, de bekende communisten evenwel niet. Aan de eisen werd wel degelijk tegemoetgekomen in de loop van het jaar.

Pas een kwarteeuw later zouden ambtenaren (weer) stakingsrecht krijgen in Nederland. Inmiddels hebben de meeste werkers in de sectoren van "toen" niet meer de status van ambtenaar.

Marianne tegen wil en dank in Québec

Zo ziet Democratie er uit: demonstrerende studenten worden weggeschoten van het parlementsgebouw van Québec in de gelijknamige stad. Het land van het rode vierhoekje is terug in het verzet tegen bezuinigingen, zoals overal gepraktiseerd door de regimes in de metropolen en hun aanhangsels. En zo werd een Marianne-tegen-wil-en-dank gecreëerd, Naomie Trudeau-Tremblay, die vooraan liep bij de demonstratie van gisteren 29 maart 2015. De traangasgranaat die in haar gezicht ontplofte kwam nog redelijk goed terecht, dat had nogal anders kunnen zijn.
"Ze" zijn bang en schuwen geen geweld - al helemaal niet "daar in het zuiden" waar ongehinderd gebombardeerd wordt, maar steeds minder ook dicht bij huis. Een geweld om bang voor te zijn, uiteraard, maar weerhoudt het effectief? Het maakt de manifestanten alleen bozer.

Een stad die voor commercie kiest, verdient het te worden ontregeld

- door Joke Kaviaar -
Of het nu stadsnomaden zijn met caravans, oude bussen, zelfgebouwde huizen en campers, afgewezen en op straat gezette vluchtelingen met een tentenkamp in een park, of krakers die panden onteigenen uit handen van speculanten of op prestige gerichte gemeenten en woningcorporaties; als het aan gemeenten ligt, worden ze allemaal verdreven. De stad uit, uit het zicht.

Welkom projectontwikkelaars, hotelketens, commercie! Welkom topzeilcentrum of ander megalomaan project! Welkom yuppies, nieuwe rijken, patsers en vastgoedtuig! Welkom winkelketens, luxe restaurants, casino's. En vooruit dan maar, hier en daar een broedplaats, maar wel gesubsidieerd en gecontroleerd natuurlijk want kunst, muziek en creativiteit horen dan bij een stad, maar moeten wel zorgvuldig kunnen worden ingekaderd, toegeëigend en vercommercialiseerd ter eer en meerdere glorie van de stad, haar burgemeester en haar stadsbestuur.


Verjaagd worden straatmuzikanten die niet goed genoeg worden bevonden, bestraft de daklozen die in een doos onder een viaduct ligt te pitten. Gecontroleerd worden mensen met een ook maar iets te donkere huidskleur omdat ze wel illegaal zullen zijn of crimineel. Alles wat buiten de norm valt wordt ontmoedigd of ingekapseld, tegen elkaar uitgespeeld en valse beloften gedaan om te voorkomen dat er een beweging ontstaat die in eenheid en diversiteit een vuist weet te maken waar de plannenmakers erg zenuwachtig van worden. Trap je er na al die jaren nóg in, in die spelletjes, dan heb je niet goed opgelet toen in het verleden door onderhandelingen veinzende ambtenaren en zoetgevooisde woorden van burgemeesters op geraffineerde wijze de kiemen van verzet werden gerooid voor het ook maar vrucht kon dragen.

Het is jammer, maar daar trappen nog steeds mensen in. Mensen die zich haasten te distantiëren van anderen omwille van een eigenbelang dat zij daarmee denken te dienen. Dat is niet alleen een dolksteek in de rug van diegenen die zich nog wèl met hand en tand verzetten, die het spelletje wèl doorhebben, maar het is vooral ook oliedom. Je blijft achter zonder een beweging om je te steunen als na veel geblabla de staat je toch laat vallen en er niets anders op zit dan te verhuizen naar Almere, waar je gezellig tussen de PVV stemmers in een slaapwijk kan gaan wonen voor een veel te hoge huurprijs.

In de stad gaat intussen de strijd onverminderd door. Daar doet geen ME met waterkanonnen wat tegen. Daartegen helpt geen traangas en daartegen zijn ook de cellen en knuppels niet bestand: idealen, motivatie, volharding. Onverwoestbaar. Maar je kunt ze wel zomaar zelf zijn kwijtgeraakt wanneer je jezelf opsloot in je atelier of je studio en alleen naar buiten kwam voor het houden van een expositie, het geven van een interview, of het drinken van een kopje koffie met fatsoensrakkers zonder geweten die je gouden bergen beloven. Voor je het weet, herken je de stad niet meer, blijken panden waar je nog wel eens kwam te zijn ontruimd, herkennen je vrienden je niet meer en sta je zomaar ineens in je uppie te doen alsof jij de beweging bent en je weet hoe het hoort: strijd voeren.

Doe mij de straat maar. Niks niet netjes en zeker niet aangeharkt of schoongeveegd. Weg met de geconditioneerde braafheid. Doe mij maar het creeëren zonder daar geld voor te willen hebben, om het zoveel mogelijk te delen, de ideeën, woorden en beelden. Doe mij liever een poëzievoordracht in een kraakpand waar de stroom van een zonnepaneel op het dak komt, waar je de wc met een emmer regenwater die ernaast staat moet doorspoelen en het wc papier in een daarnaast gehangen zak moet doen om te voorkomen dat het ding verstopt. Dat liever dan de gladgestreken podia van het literair elitarisme waar woorden op de weegschaal van fatsoensrakkers en wetshandhavers worden gelegd voor ze mogen worden uitgesproken. Doe mij maar de vriendschap van mensen in kampementen van vluchtelingen of stadsnomaden, geïmproviseerd in eigen beheer, zonder bemoeienis van ambtenaren, zonder controle door politie. Dat liever dan de vriendschap van professoren, wanna-be do-gooders en hulpverleners die het op een akkoordje gooien met een ieder die beweert dat hij of zij het beter weet dan de mensen van de straat. Ja, doe mij maar de straat want die is mooier dan de raadszalen, de achterkamers, het politieke gekonkel. Doe mij maar de barrikaden, het gooien met verfbommen of rottend fruit of (vul maar in), doe mij ook maar de brandende autobanden op een kruispunt, de opengebroken straten en het scanderen “Geef de smeris de straat terug, steen voor steen!”. Doe mij dat maar, het is me alles liever dan de handen schudden van hen die de orde willen bewaken, die de regels willen bepalen. Leve de ontregeling.

Het kan op veel manieren. De herkrakers van het Slangenpand in Amsterdam lieten één manier zien van hoe het kan en zes van hen betalen daarvoor nu de prijs van vreemdelingendetentie, de overigen die van een dagvaarding. Zij renden niet weg, zij gaven niet op, en dat zouden meer mensen moeten doen.
Het kan op veel manieren. Dit weekend starten vier dagen van actie voor sociaal centrum De Vloek in Den Haag. Een grote creatieve ontregeling van de stad belooft het te worden. Ook dat is mooi. Vier dagen lang verspreidt de Vloek zich over de stad, lopend, fietsend, dansend, spelend, zingend, schreeuwend, lichtgevend en varend.

Het maakt niet uit hóe je het doet, het een sluit het ander niet uit. Maar laten we vooral niet accepteren dat er lieden zijn die van bovenaf regels opstellen en willen handhaven voor huisvesting, creatie, voedselvoorziening, muziek, theater, leefstijl, samenwerking, vrijheid en solidariteit. Niet zij hebben te bepalen waar mensen zich mogen bevinden. Niet zij hebben te bepalen wie er in de samenleving worden geaccepteerd en wie niet. Niet zij hebben te bepalen of het is toegestaan dat mensen over een letterlijke of figuurlijke grens heen gaan die de staat heeft getrokken. Niet zij hebben te bepalen waar mensen wonen, hoe ze daar wonen en hoe ze zelf hun grond bewerken, voedsel verbouwen en dit delen met anderen. Niet zij hebben te bepalen waar er gedanst wordt. Niet zij hebben te bepalen dat kunst alleen kunst is als een of andere multinational er grof voor betaald heeft om het in zijn tuin neer te laten zetten. Niet zij bepalen het theater. Wij bepalen het theater.

Een stad die voor commercie kiest, verdient het te worden ontregeld. In Amsterdam of in Den Haag, ontregeling zou het motto moeten zijn. Letterlijk: ont – regel – ing. Weg met de regels. Weg met de regelmaat en de wetten. Weg met het georganiseerde leven van geboorte tot de dood. Leve de piraterij en de anarchistisch autonome vrijdenkerij. Soms ziet een straat er gewoon een stuk beter uit als er iets onverwachts gebeurt. Smerissen zien er sowieso een stuk beter uit als ze een roze of groen kleurtje aan hun uniform toegevoegd krijgen. IJspaleizen zien er beter uit als ze ontdooien. Burgemeesters zien er een stuk beter uit met een taart in hun gezicht. De stad ziet er een stuk beter uit zonder reclameborden en neonverlichting, zonder camera's en pennelikkende stadswachten. Het leven ziet er een stuk beter uit zonder arbeidsdwang, zonder angst voor arrestatie omdat je geen papieren hebt, zonder bazen die de dienst uitmaken, zonder dat de wekker gaat voor iets anders dan dát waar je zelf voor gekozen hebt. Wij maken zelf wel uit wanneer we actief zijn en wanneer we lui zijn. Ieder op zijn of haar tijd en moment en op zijn of haar manier. De ontregeling, die zit in ons allemaal!

Solidair met de arrestanten van het Slangepand. Solidair met De Vloek en andere vrijplaatsen en échte broedplekken zonder staats- of stadsbemoeienis. Solidair met vluchtelingen, migranten, stadsnomaden, krakers, copyleft creatieven en anticommerciële muzikanten. Ontregel je omgeving en je leven. Steek er een joint bij op, drink er een glas rum bij, of haal je kick uit een frisse duik in de Hofvijver. Alles wat niet mag of niet wordt verwacht, ontregelt. Ontregeling is een state of mind. Het is een begin. Het is een flash mob of een rel. Het is een blokkade of een verboden straatfeest. Het is een speurtocht naar onze eigen informatievoorziening, naar de waarheid die verborgen wordt gehouden. Het is een hek of deur die niet meer open of juist niet meer dicht kan. Het zijn stoplichten die uitvallen. Het is een raads- of bestuursvergadering die verstoord wordt door een fanfare die op volle kracht “There's no business like showbusiness” op de publieke tribune speelt. Got the picture? Ont – regel – ing.

Let's do it.

Palmzondag: vrijheid voor de vluchtelingen

Voortworstelend tegen wind en regen in, op weg naar "mijn" anarchistisch treffen, kom ik bij een onderdoorgang onder de Dom een groepje schuilende demonstranten tegen. "Close Manus, close Nauru" lees ik en ik vraag: "Is er iemand die hier langsloopt die dit begrijpt?" De demonstrant spreekt geen Nederlands. Om precies te zijn, dat doet niemand van het verregende groepje, waarvan een persoon een bordje met Nederlandse tekst draagt. Het spijt mij - niet omdat ik niet-Nederlanders hun demonstratierecht ontzeg uiteraard, maar omdat uit dit land waar xenofobie hoog in het vaandel staat blijkbaar niemand beschikbaar was voor dit treffen.

In Australië was het op deze Palmzondag drukker en mooier weer. Helaas is het alweer traditie, deze demonstratie op deze dag.
Canberra:


Nagekomen bericht uit Las Vegas:

Ik wil niet van je houden...

Redelijk toevallig, maar ja wat is toeval - meer jarenzeventignummers waar men ABSOLUUT niet mee kan aankomen. Schuldige genoegens...

You got me anyway, Sutherland Brothers and Quiver (whoever he or she may be)


The arms of Mary - die kan ik toch alleen in de versie van de Everly Brothers plaatsen


Magic man, Heart. O ja, ik weet weer waarom ik er tot in 1976 een snor op nagehouden heb (daarna werd mijn haar toch ook korter)

Zeilen in vervreemding

Een stroomstoring in Noord-Holland en Flevoland dwingt ons tot eerder vertrek met de bus naar Driehuis. Op de beginhalte staat een bus die 999 filmt. De langslopende chauffeur steekt twee vingers op waaruit ik opmaak dat het toch de lijn is die wij moeten hebben. "Bent u 82?" vraag ik voor de zekerheid. "Nee, nog niet". Maar hij is wel de man die lijn 82 laat rijden.
Ik denk aan het voorbeeld dat Ernest Mandel eens noemde om te illustreren wat "vervreemding" inhoudt (men zou het eigenlijk ook reïficatie kunnen noemen): de serveerster die zegt "O nee u bent de Duitse biefstuk met sla". Houd mij niet aan het precieze menu.
Ik glimlach een beetje.

*
Het was net iets te veel. Wij hadden een kaart gekregen, maar in wat de ontvangsthal bleek te zijn, niet de ruimte voor de uitvaartplechtigheid, zat niemand die wij kenden. De andere familieleden. Die, en de naastbestaanden, natuurlijk ook familie, kwamen tot slot apart binnenlopen en waren geroepen als eersten achter de kist de heuvel op te lopen.

In een bepaald opzicht word ik weer negentien of daaromtrent, en komt de herinnering aan de plaaggeest van verjaardagen en dergelijke familietreffens boven. Hoezo, heeft mijn naamgenoot iets met Morning has broken? In de nabeschouwingen wordt hij als geïnteresseerd in het monastieke bestaan en het boeddhisme geschilderd. Een koan wordt voorgelezen. Dit is niet de man die mij voor mijn verjaardag Paul Rodenko's verhalen uit Duizend-en-een-nacht heeft gegeven benevens de Kama Soetra, ter lering. Of zo'n leuke pen die het afgebeelde meisje uitkleedt als je hem verticaal houdt. (Heb ik die nu weggegooid bij het leegmaken van mijn ouderlijk huis vier jaar geleden?) Dit alles begeleid met quasi-bezorgde vragen aan mijn moeder, waar ik bij ben: heeft hij nou al verkering?
Staat er niets tegenover? Op dit moment niet en ik vermoed dat er dan niets tegenover zal kunnen komen staan. Een gevoel van diepe vervreemding ten aanzien van het schamele restant van mijn familie, en ik weet niet of ik met de verklaring van mijn zus kan instemmen: problemen met de hooggeschooldheid van haar man, nog maar acht maanden geleden overleden - wat haar het excuus geeft weg te gaan, de herinnering aan die uitvaart is te vers - en mij, die van mijn vrouw kan nauwelijks zelfs bekend zijn - maar goed, ik twijfel of dit nou echt de verklaring is. Dat mijn zwager zich nogal gereserveerd opstelde tegenover platte grappen zal eerder een rol gespeeld hebben. Hoe moeilijk de omgang met hem op zijn beurt was, hier hadden we een raakpunt. Ik weiger te geloven dat dit iets met opleiding te maken heeft.
De mogelijke diepte van mijn oom is voor mij verborgen gebleven.

Net iets te veel uitsluiting op dit afscheid, reden om niet mee te gaan naar de "toost op zijn leven" aan het strand. Een leeg gevoel dat verdriet om iets anders oproept.
Zeil heen naar de einder, André.

Grondslagen en kenmerken van het fascisme vragen nog steeds om onderzoek

In 1970 verscheen, uitgegeven door De Vrije de brochure Fascisme - grondslagen en kenmerken door Hans Jar. De wonderlijke achternaam werd gevormd door de initialen van Johan Anton Ramaer, Hans Ramaer dus. Hij gebruikte zijn eigen naam niet om zijn werk als redacteur van een vaktijdschrift niet in gevaar te brengen. Blijkbaar kwam de hoofdredacteur er achter dat hij onder pseudoniem schreef in een anarchistisch blad en hij kreeg te horen dat hij gewoon voor zijn mening moest uitkomen. Andere tijden?
In 1970 bestond de actualiteit uit regimes in Portugal en Spanje, die evenwel "overblijvers" waren uit de tijd van de opkomst van het fascisme. Griekenland en Zuid-Afrika waren er bij gekomen, en het beeld in Latijns-Amerika was diffuus.

Opvallend is dat misschien wel dat Hans de belangrijkste contemporaine anarchistische bijdrage aan de analyse van het fascisme, Rudolf Rocker's Nationalisme en cultuur (ik gebruik maar de in het Nederlands vertaalde titel) buiten beschouwing laat in de brochure. Ik kan niet meer vragen of dit - waarschijnlijk is dit het geval - voortkwam uit onbekendheid met dit boek op dat ogenblik. Andere, meestal meer recente, komen aan de orde, naast bronnen uit de fascistische hoek zelf.

Wat voor het heden belangrijk is is het nationalisme, dat altijd neerkomt op racisme jegens speciaal uitgekozen "anderen". Een echo van veelgehoorde klachten van dezer dagen van de Nederlandse fascist Hylkema: "...aftappen van het bloed der natie door vaderlandlooze geldmagnaten." Quasi-antikapitalistische retoriek waarbij evenwel de particuliere eigendom van de productiemiddelen niet ter discussie staat. Het klagen over "graaiende bankiers" van thans wordt vaak voor "links" aangezien, maar het is een ernstig beperkte en in feite gevaarlijke vorm van kritiek. Waarbij gevoegd wordt dat de fascisten van deze dagen de omkering der waarden toepassen door speciaal de nazi's voor "links" te verklaren, vooral omdat zij zich nationaal-socialisten noemden, hetgeen nauwelijks verdere toelichting lijkt te behoeven. Hans over het toenmalige schijn-antikapitalisme:

De anarcho-sindikalistiese arbeiders doorzagen zeer snel dat het anti-parlementarisme, het anti-kapitalisme en het anti-bolsjewisme van de eerste fascisten van een andere sinjatuur was, dan het hunne.

[Terzijde: ik heb het niet meegemaakt dat de eindredacteur van De AS deze spelling bezigde of goedkeurde bij anderen. 1970, soms ver weg...]

Helaas zijn we wel degelijk toe aan hervatting of uitbreiding van de analyse van het fascisme, anno 2015, niet alleen van het historisch verschijnsel, ook als geschiedenis een discussie zonder einde(r) is. Mede met het oog op het tendentieel verval van de vroegere klasseverdeling in de imperialistische metropolen.
Het slotakkoord:

Hoe onverklaarbaar het fascisme zonder het 'idealisties element' ook is, het is op zichzelf nog geen verklaring ervoor. Het miskent de positie die de middengroepen en delen van de arbeidersklasse in de maatschappij innemen; een positie die gereflekteerd wordt in een ideologie die niet los gezien kan worden van de kapitalistiese waardenschaal.

Het gevecht tegen de commercialisering van de universiteit

Er moet een ogenblik komen waarop de heersers hun bloedige listen hervatten tegen de opstand die plotseling uitbreekt op de universiteiten tegen de "vermarkting". Het verzet hier, aan de ideologische bron, is potentieel het gevaarlijkst, omdat de hegemonie ter discussie staat.
De knuppel er over heen, zoals vandaag in Amsterdam in de Spuistraat, het is beproefd bij het Bungehuis, ook in de Spuistraat trouwens, maar het "oogt" op zijn minst zwak. Zoals David Graeber onlangs zei in het Maagdenhuis: eigenlijk is deze strijd conservatief, maar hij moet gewonnen worden.

Enfin, vandaag is de campus van King's College aan de Strand in Londen bezet. De afgebeelde werkgroep ziet er inmiddels, het Maagdenhuis indachtig, vertrouwd uit.
Facebookpagina van de bezetting.

Coos Huijsman

Het waren twee zwaar verwaarloosde lege panden aan de Prinsengracht en zij smeekten als het ware om betrokken, bewoond en hersteld te worden zoals het gebruikelijk aan het worden was. Een kleine kern van initiatiefnemenden wist genoeg mensen bij elkaar te brengen om het uit te gaan voeren. Hoe zij bij elkaar waren gekomen weet ik al niet meer, een bijeenkomst associeer ik met een van de drie keren in mijn leven waarbij ik ernstig dronken ben geweest (ja, dat was slechts drie keer in mijn bestaan).

De panden bleven evenwel woest en ledig en tenslotte was er een tweede ploeg bijeen. Een van hen was Coos, Zeeuwse studente aan de VU. Eindelijk, eindelijk, zomer 1975, zouden wij een voorkraak gaan uitvoeren om te kijken in wat voor staat de panden waren - ook dat was zo de praktijk.
Een dag voor de dag waarop dit zou gebeuren zag Coos "mannetjes" voor de deur en binnen in het huis. Zij belde mij op om deze waarneming door te geven en wij moesten tot de treurige slotsom komen dat het er dan niet van zou komen. Even in elkaars armen uithuilen langs de draad.

Ergens in de jaren tachtig bracht ik tegen haar ter sprake dat wij nog samen een pand zouden zijn gaan kraken, een decennium eerder. Zij moest even geholpen worden en zei toen: "Dat was geen kraken, dat was om te wonen." Dat was schrikken.

Een kleine dertig jaar verder, bij het jubileum van De AS, nog maar twee jaar geleden, waren we, mag ik vaststellen, allebei toch wel volwassen. Zij keek met verwondering terug op het citaat dat ik tegen haar herhaalde. Herinneringen en een heden. Een volgende ontmoeting zit er niet meer in. Zij is 20 maart jongstleden overleden in Vlissingen, waar zij alweer jaren terug was.
Rust zacht, Coos, en die twee huizen, die blijven van ons.

In afwachting van mei - Montréal, Maagdenhuis, Macedonië

In Montréal ligt nog sneeuw dus aangenaam zal het niet zijn om de straat op te gaan, maar studenten demonstreren met vele duizenden tegen het afknijpen van de universiteit. Ook elders in Canada wordt gedemonstreerd en bezet.
De cirkel sluit: in het Maagdenhuis worden rode vierhoekjes gedragen en uitgedeeld, ter herinnering aan en uit bewondering voor de acties in Québec van 2012, en nu worden deze hervat, voorjaar 2015.

In de publiciteit wel, in het echt niet: Nederland is niet de eerste dit jaar en dit actieseizoen - die eer komt in Europa Macedonië toe.

Lentebeeld 2015 - geel zijn de velden

Narcissen doen hun best

Tonderzwammen op beuk

...en op een wilgestobbe

Als het klein hoefblad een echte vroege lentebode: de bosanemonen zijn er weer

Seyfo honderd jaar

De honderdste verjaardag van de genocide tegen de Armeniërs en Syrisch-orthodoxen, in de onderstaande film Assyriërs genoemd. Degenen die naar het zuiden vluchtten, naar Aleppo, Mosoel en elders, maken nu weer vervolging, verwoesting en moord mee.

De vlam die nog nooit zo helder heeft gebrand

Vroeg in 1973, een periode waar ik maar zelden op terugkom.

Silver machine, Hawkwind. De absurde figuurtjes van de kindertelevisie verhogen het psychedelische effect.


Dream on, Aerosmith


Murder man, John Otway & Wild Willy Barrett. Deze kan ik bijna eindeloos opnieuw opzetten.

De dagen van koloniale concentratiekampen in West-Europa: 1971

Een film die de "troubles" tot thema heeft '71 noemen lijkt mij een juiste beslissing. Het was het keerpunt in de opstand voor wat men burgerrechten noemde in de zes graafschappen die deel waren gebleven van het Verenigd Koninkrijk. In augustus 1971 besloot het Britse regime over te gaan tot internering zonder proces of aanklacht van meer dan driehonderd "verdachten", het leger werd ingezet en dit was het probate middel om het tot dan toe bijna slapende Iers Republikeinse Leger actief tot de beschermer van de voor rechten strijdende katholieken te maken.

De Independent Labour Party heeft een dossier opgesteld over de interneringen waaruit hier belangrijke onderdelen zijn gepubliceerd. Ik meen dat ik nog een partijtje van deze boeken moet hebben ergens, aangezien op zeker moment de distributie ervan in Nederland bij mij terechtgekomen is. Niet aandringen alstublieft.

Is de afstand in tijd groot genoeg om een thriller te bouwen rond de toen door het koloniale regime gecreëerde situatie? De burgerrechten zijn geregeld, het historisch compromis tussen de steile protestanten en de politieke vleugel van de IRA is gesloten. Ik ben benieuwd of de film Nederland haalt.


Trailer van '71.

We zijn er nog steeds

Voordat ik naar het optreden van Armand in het Maagdenhuis ga verneem ik dat mijn oom, die zich vroeger schertsenderwijze Ooms noemde - we scheelden eigenlijk te weinig voor het echte oom/neefwezen - vannacht overleden is. Weer een plukje doden bij elkaar en waarschijnlijk twee uitvaarten in evenveel weken. Ik geloof niet dat hij geleden heeft, is in een hersenbloedingcoma geraakt en weggegleden.
Armand opende hiermee, "we zijn er nog steeds" kreeg een apart tintje voor mij.



In tegenstelling tot woensdagmiddag werd het mij deze avond af en toe te kwaad, te beginnen bij dit nummer

Een van hen ben ik
en toch ook bij wat de grote knaller was in de hal van het bezette Maagdenhuis, DE HIT

[Het idealistische type stond in de liveversie van 2015 tegenover "spaced-out", niet "materialistisch". Nu zijn de uitdrukkingen bijna vijftig jaar later inderdaad nogal in betekenis gaan schuiven. In Kamagurka's Marjoleintje komt nog een verwijzing naar de oorspronkelijke tekst voor.
Verder is er rond dit nummer een gelijkaardig raadsel wat mij betreft als rond My friend Jack. Ik heb een keer wat voor de ongecensureerde langere versie doorging gehoord, en daarin opende een couplet met (niet geheel zeker weergegeven:) "Daar zit je dan - geslachtsziekte!" Een nogal schokkende wending die niet helemaal goed te rijmen was met de rest en door mijn verbazing heb ik de rest niet echt gehoord.
Het zal op Radio 227 zijn geweest, want Veronica laat staan Hilversum waren te braaf voor deze hierna nooit meer te horen passage.]

Ben ik te min
Het dylaneske vloerde mij alsnog - en dan dit in die ruimte nu...

Gelukkig was er ook deze onverbiddelijke kraker, oorspronkelijk van Jan Cremer

Oh Nederland

Maagdenhuis krijgt internationaal echo

Het gebouw dat het administratief centrum van de London School of Economics herbergt doet denken aan het Bungehuis in Amsterdam. Het is gisteravond bezet, de koorts van de opstand uitgebroken in Amsterdam verspreidt zich. Vandaag volgde het administratieve centrum van de London University of Arts.

Zoals David Graeber zaterdag 7 maart in het Maagdenhuis zei: eigenlijk zijn de eisen van de bezettende studenten en stafleden, die in de media voor radicaal versleten worden, juist conservatief: gericht op het behoud van een academie die de politici met alle geweld willen afschaffen omdat zij niet in hun neoliberale schema's past. De eigenlijke kapitalisten weten al dat de boot aan het zinken is maar de politici, waar zo'n bestuurster als Louise Gunning - van de in de verkiezingen van gisteren gehalveerde PvdA - natuurlijk ook bij te rekenen is, houden vast aan "het beleid". Het wordt vooralsnog niet-conservatief gevonden dat de Universiteit van Amsterdam een schaamteloos Hoofd Strategie heeft en vastgoed als hoogste zorg heeft.

Of de bezettingsgolf op tijd is om het tij te keren, niet alleen aan de universiteit maar in het algemeen - het is vurig te hopen.

Zandkastelen glijden in zee

Hierbij het muzikale afscheid van Hans Ramaer zoals (mede) door hem gekozen.

Castles made of sand, Jimi Hendrix Experience


Have you ever loved a woman?, Derek and the Dominos


Stay forever young, The Band. Bij gebrek aan zekerheid over de ten gehore gebrachte versie.


Tears in heaven, Eric Clapton

Mijn uitgeleide als blog 73 bij Onvoltooid Verleden.

Heult mee met de Partij voor de Vijandigheid (PVV)!

- door Joke Kaviaar -
Het is verkiezingstijd! Hoezee! Stemmen we allemaal even mee? Of nee, toch maar niet. VVD, PVV, PvdA, CDA... het maakt toch geen verfspat uit wie er aan de macht komt. Het hobbelt allemaal achter de grote leider Wilders aan om kiezers te trekken. Eens even zien wie het wedstrijdje haatzaaien kan winnen en er nog mee kan wegkomen ook.

De bekladdingen bij de Partij voor de Vijandigheid hadden net zo goed bij de Volkspartij voor Vraatzucht en Dictatuur kunnen plaatsvinden, bij hun coalitiepartner Partij van de Arbeidsdwang of bij het Christelijk Dictatoriale Afromen. Uiteindelijk allemaal van hetzelfde laken een pak. “Eigen volk eerst” zegt niemand, maar het wordt wel bedoeld.

Ontwerp: Krapuul

Het schijnt dat de VVD het zelfs goed doet, ondanks de opstap van hun law&order duo Teeven en Opstelten. Deze opstap was dan ook een strategische: het vermijden van lastige vragen in de Tweede Kamer. Snel wegwezen was het motto, zolang het haar of geen haar nog goed zit. In de strijd met de VVD om de stemmen speelt intussen de Partij voor de Vijandigheid de verongelijktheid zelve. Immers, op hen worden er “aanslagen gepleegd” (overdrijven is ook een vak), dus mogen wij even de aandacht terug? De Neederlandse media huilen mee, of beter gezegd: ze heulen mee. Het geraas en het vingerwijzen van niet alleen bekende rabiaat rechtse media zoals Elsevier, maar ook van Volkskrant en NRC spreekt boekdelen.
Nooit kwamen ze op het idee om het geweld dat het gevolg is van het racisme van de Partij voor de Vijandigheid en het racisme zèlf als zodanig met elkaar in verband te brengen en dat zullen ze ook niet gaan doen. Ze zouden dan namelijk moeten erkennen dat zij zelf, door braaf achter een steeds weer verontwaardigde Wilders aan te lopen en hem krantenkoppen en zendtijd te verlenen, en door stelselmatig bij te dragen aan negatieve beeldvorming van 'buitenlanders', 'moslims', 'Marokkanen', 'illegalen' etc. etc., net zo goed medeverantwoordelijk zijn voor het racistische geweld.
Kortom: PVV en racistisch geweld? Dat heeft niets met elkaar te maken! De terreur komt nooit van rechts, toch? Het maakt wat dat betreft geen baksteen uit of de PVV kandidaten nu wel of niet thuis bezocht werden, de kaarten zijn allang geschud. De leugen is al vaak genoeg herhaald, de zondebok reeds lang gebrandmerkt. Het is wachten op de slacht.

De Partij voor de Vijandigheid en hen nakwijlende riooljournalisten spelen inmiddels de aloude kaart van extreem rechts uit: het is niet de PVV die fascistisch is, nee, het zijn de anti-fascisten die fascisten zijn. Het is de bekende omdraai-trucendoos van neo-nazi's die overtuigd zijn van hun rechtmatigheid, een bekend credo van NVU, Voorpost, Identitair Verzet, Pro Patria. Zij allen pretenderen zelfs vertegenwoordigers te zijn van het verzet van Neederland tegen een vermeende dreigende of zelfs reeds aanwezige bezetting door een buitenlandse macht die zij steeds vergelijken met het fascisme van Hitler en de bezetting van dit land tijdens WOII. Net alsof een minderheid van een minderheid van een minderheid van vijf procent moslims in dit land een dreiging voor een volledige 'islimisering' zouden vormen en net alsof zij te vergelijken zijn met die enorme Duitse bezettingsmacht die zes miljoen joden wist te vergassen (en met hen onder meer ook vele homo's en zigeuners). Niet bepaald geloofwaardig en realistisch, deze aan zichzelf toebedichte heldenrol van Neerlands extreem rechts en we konden er tot nu toe om lachen. Minder grappig wordt het nu vertegenwoordigers van de Partij voor de Vijandigheid, Wilders voorop, zich de rol van verzetsheld én van slachtoffer toemeten en daarin kritiekloos gevolgd worden door menig zichzelf journalist noemend wanna-be onderzoeker. Nee, er valt niets te lachen om de media die het allemaal gretig overnemen en die menen dat het racisme van de Partij voor de Vijandigheid een legitieme mening is die onder alle omstandigheden moet worden verdedigd tegen 'de fascisten'. Vrijheid van meningsuiting voor het eigen volk eerst, snap je? Wil de echte fascist nu opstaan?

Om kotsmisselijk van te worden zijn de vingerheffende persmuskieten. Ze buitelen over elkaar heen om het ultieme artikel te schrijven over de 'aanslagen' op de Partij voor de Vijandigheid. Vandaag kwam er bij ondergetekende een mail binnen van Brandpunt, met de vraag of ik hen in contact kan brengen met 'het Friese Verzet'. Eerder probeerde de Volkskrant dit ook al. Wel, ik weet niet wie het zijn en ik wil het ook niet weten. Wie nog met het vooringenomen persvolkje in dit land wil praten, is maar beter op zijn of haar hoede. Ze willen maar één ding: een eenvoudige schuldvraag met eenvoudige terroristische daders om hun vuilspuiterij over een vermeende volgende dreiging, namelijk die van 'extreem links', te voeden.
Maar racisme, dat wordt níet serieus genomen. Je kunt er dan ook hooguit een boete van 350 euro voor krijgen maar dan moet je eerst wel heel erg je best doen om opgemerkt te worden. Het wordt het liefst door de vingers gezien.

Afgelopen week: een moslima, het zoveelste slachtoffer, is in Rotterdam in elkaar geslagen en de enige plek waar ik het bericht over smerissen die ook nog eens de aangifte niet meteen willen opnemen kan lezen is op nieuws.marokko.nl, want dit geweld mag dan wel aan de orde van de dag zijn, maar het is natuurlijk lang niet zo nieuwswaardig om gewag van te maken als een leus op een muur of een baksteen door het raam van een PVV'er in verkiezingstijd.

Gaat u schamen, persmuskieten! Heel diep schamen. Als jullie de échte dreiging niet zien, het daadwerkelijk systematische geweld, namelijk datgene dat gepaard gaat met de rappe opkomst van extreem-rechts in dit land en in heel Europa, dat migranten treft of ze hier nu geboren zijn of naar toe gevlucht, dan zijn jullie geen knip voor de neus waard. Ik herhaal: het is echt niet zo vreemd dat de vijandigheid van de PVV op hen terugslaat. Maar wie durft dat nog te zeggen? Daarentegen wordt keer op keer de kaart van het omgekeerde fascisme gespeeld. Er zou zelfs sprake zijn van een heuse 'kristallnacht' als ik menig reactie op internet mag geloven. Een misselijke vergelijking. Maar als je een rechtse tokkie, bal, persmuskiet of politicus bent mag je die verfoeide vergelijking natuurlijk wel maken. Niemand die erover valt.
Wat valt er verder nog over te zeggen? De hetze is compleet. Maar zelfs als álle ramen van de Neederlandse 'pers' vannacht ingaan uit woede over jullie eenzijdige berichtgeving en deelname aan die hetze en die zondebokkenpolitiek, is er nog altijd geen sprake van een 'kristallnacht'. De vuisten van de haat die jullie volkomen negeren, raken vrouwen die een hoofddoek dragen, alleen omdát zij een hoofddoek dragen. Die vuisten van de haat, dat zijn vuisten van lieden die claimen de rechten van vrouwen te beschermen tegen de “vrouwenonderdrukkende” islamieten. Geen haar beter zijn ze! Die vuisten van de haat, ze delen klappen uit in naam van de democratie, de Westerse Waarden, de zogenaamd geëmancipeerde samenleving waarin witte mannen vergeten om hun witte puntmutsen op te zetten als ze deze onschuldige vrouwen aanvallen.

Ja, heult u allen maar mee met de Partij voor de Vijandigheid. Houdt de fascisten en de populisten te vriend en de handen boven het hoofd zoals het een goed volgzame niet-onafhankelijke persmuskiet betaamt. Een leugen vaak genoeg herhaald wordt immers vanzelf waarheid. En misschien is er in de toekomst dan zelfs wel een rol voor u weggelegd in de redactie van een nieuw 'Voor Volk en Vaderland' (met dank aan Fred Teeven).

Winterbeeld 2015 - plooirokjes en huisraad

Huiselijk tafereel: heel kleien paddestoeltjes duiken op in een closetrolkarton als kweekbakje. Dit is de enige eingszins geslaagde foto van de in kersverse compost opduikende zwammen, die volgens kenners plooirokjes heten.

Maandagmiddag, Nicolaas Beetsstraat, Amsterdam. Afgedankt huisraad of vandalisme van een ontruimingsknokploeg?

En dan: de eerste bij die zich nog laat vastleggen ook.

Dorothy Day, uitgesproken anarchiste

Lang verhaal in de New Yorker over acties tegen atoombomraketten, door onder anderen onze vertrouwde kameraad Megan Rice. Een passage over Dorothy Day die de inspiratiebron is:

Day had become an anarchist—but preferred the term libertarian, not wanting to offend. She opposed most of the New Deal, believed in changing the world through “direct action,” and never voted in an election.

In de eerste plaats: in 1933 was zelfs inde VS "libertair" nog synoniem aan "anarchistisch". Dat rechtse ideologische warhoofden er in de Engelstalige wereld mee op de loop zijn gegaan - en in Nederland, waar men zich in Groen Links dit adjectief aanmat zonder er betekenis aan te willen geven, tot grote ergernis van Hans Ramaer die een periode met die lui in een Statenfractie heeft vertoefd - wil niet zeggen dat het woord echt van betekenis is veranderd.
En daarnaast is het niet waar. Peter Maurin en Day ontkenden nooit dat zij anarchist waren en vonden juist dat voor anarchisme in hun Kerk volledig ruimte was: het eigen geweten diende altijd te prevaleren. (Merkwaardigerwijze vonden de meeste Nederlandse christen-anarchisten van omstreeks 1900 dat de protestante kerken hier nu juist geen ruimte voor boden). Dat Day zich geen anarchist wilde noemen om geen aanstoot te geven is eenvoudigweg een verzinsel om het woord leugen niet meteen in stelling te brengen. Ik ben bang dat dit rare verhaal te wijten is aan haar biograaf Jim Forrest, die iets tegen de kwalificatie "christen-anarchist" voor Maurin en Day heeft - want hij weet het beter dan de betrokkenen zelf.

Bestaat de arbeidersklasse nog?

Symposium over het klassebegrip bij sociale en mondiale geschiedschrijving

Locatie: IISG, Cruquiusweg 31, 1019 AT Amsterdam
Datum: 10 april 2015
Tijd: 14.00 – 18.00 uur. Ontvangst vanaf 13.30 uur.
Aanmelden svp via: secretar@iisg.nl

Titel: Bestaat de arbeidersklasse nog?
De bijdrage van Jacques Giele (1942 – 2012) aan de sociale geschiedschrijving in Nederland

14.00 Welkomstwoord door Henk Wals (IISG) en Marten Buschman (OV)
14.15 Inleiding dagvoorzitter Sjaak van der Velden

14.20 Marcel van der Linden: ‘Een goed maar te simpel uitgewerkt idee’
Synopsis: Het was een goed idee om de klassenstructuur van Nederland rond 1850 te analyseren. Wel werkten Giele en Van Oenen dit idee helaas te simplificerend en mechanisch uit. Doordat zij een marxistisch-leninistisch model hanteerden bleef onderbelicht dat klassen niet slechts sociale groepen zijn, maar ook nadrukkelijk in een relatie tot elkaar staan. Anders gezegd, de een is rijk OMDAT de ander arm is. Ze hadden daardoor geen aandacht voor de “contradictory class locations” die o.m. Erik Olin Wright heeft beschreven; en hun analyse bleef zelfs achter bij meer Weberiaanse klassenanalyses zoals Jürgen Kocka die voor dezelfde periode in Duitsland maakte. Giele en Van Oenen toonden door dit gebrek geen aandacht aan de combinaties van overlevingstrategieën die gezinnen uit de lagere klassen moesten en moeten hanteren.
Q&A

14.50 Peyman Jafari: ‘Gelaagde ervaring en identiteit: migratie en sociale klasse’
Synopsis: Veel factoren kunnen bijdragen tot verschillen en lagen binnen sociale klassen. Een factor die bij Jacques Giele en Geert Jan van Oenen onbesproken blijft, maar een enorme rol speelt, is migratie. De (vroege) industrialisatie gaat vaak gepaard met binnenlandse en buitenlandse migratie. De vraag is welke rol migratie gespeeld heeft in de vorming van sociale klassen met betrekking tot etnische verschillen, cultuur en activisme?
Q&A

15.20 Bert Altena: ‘Deduceren en induceren: standen, klassen en de maatschappelijke orde in een éénwordend Nederland’
Synopsis: In het debat tussen Giele en Van Oenen enerzijds en Van Tijn en Lucassen anderzijds over de sociale stratificatie van Nederland rond 1850 liepen twee methoden door elkaar heen. Beide kampen mengden
inductie en deductie, maar deze methoden liggen op een verschillend niveau. Het is de vraag of je rond 1850 al met het begrip klasse kunt werken en of je 'stand' voldoende kenschetst wanneer je er alleen maar een vorm van sociale stratificatie in ziet. Inderdaad, de maatschappelijke betekenis van stand is breder, het gaat bij standen ook om een manier waarop de samenleving zich ordende. Rond 1850 ligt het zwaartepunt van die ordening bij de lokale gemeenschap, nationaal is de standensamenleving dan zeker nog niet.
Q&A

15.50 Discussie, moderator Sjaak van der Velden

16.10 Overdracht archief J.J. Giele door Margriet Giele namens familie aan Frank de Jong namens IISG.
Aanbieding boek (deel 1: Hoe zag Nederland er uit in 1850?, Kelderuitgeverij) aan Heeroom Toon Elsakkers door Marten Buschman.

16.20 Tweede deel symposium: borrel en snacks. En verkoop boek Hoe zag Nederland er uit in 1850?

17.45 Sluiting IISG

Achteloze liefde

Artiesten waarop ik geattendeerd ben bij het lezen van Jazz maakt vrij van Hans Ramaer (Hans Jar, destijds), waar ik nog apart op terugkom.

New Orleans, Bobby Hackett


Blues March, Art Blakey & the Jazz Messengers
Die kende ik natuurlijk wel, maar dat Blakey moslim was vernam ik dan voor het eerst


Careless love blues, Bunk Johnson


High society rag, King Oliver & his Creole Jazz Band

De AS, al tientallen jaren standvastig anarchistisch tijdschrift

In 1971/72 raakte ik betrokken bij het georganiseerde anarchisme in Nederland, de Federatie van Vrije Socialisten. Toen de plaatselijke organisatie in Amsterdam van de grond kwam was deze gebouwd rond scholings-/discussieavonden, die gaandeweg een vaste kern opleverden. Ik heb er ruim 2,5 jaar bij gehoord, wat nu voor mij als weinig klinkt maar toen uiteraard veel was. En intensief. De kern van mijn serie Dubbele Boterham met Kaas gaat er over, ik ga er nu niet verder op in. Het blad dat de opkomst van het georganiseerde anarchisme in die dagen begeleidde was De vrije socialist, een fusieproduct van De Vrije - waarvan de geschiedenis inderdaad terugging tot Domela Nieuwenhuis - en Recht voor allen, waarvoor dit, ondanks de naam, niet gold. De redactie van het maandblad wisselde nogal eens. De redactie van het fusietijdschrift werd gevormd door enkele redactieleden van De Vrije en van Recht voor Allen, maar al snel werd zij per plaats samengesteld.

Al op het einde van het jaar waarin De Vrije Socialist als product van fusie en als orgaan van de federatie van Vrije Socialisten begon et verschijnen, 1972, begon De AS met als ondertitel tijdschrift voor politiek en kultuur. Nu ik het online terugzie (ik moet ergens "in mijn archief" het eerste nummer nog wel hebben, maar ja) lijkt het mij nog duidelijker dan het toen al leek dat dit eigenlijk een hervatting van De Vrije van voorheen was, nu zonder de vrouwelijke redactieleden die Paarse September begonnen waren. De Vrije Socialist was een zwalkend blad dat soms het libertair marxisme uitdroeg en waar verder gewapende-strijdadepten soms de redactie leken te beheersen. De Vrije werd voortgezet onder andere naam en op andere basis.

De redactie van die eerste AS: Boudewijn Chorus, Rudolf de Jong, Wim de Lobel, Arthur Mendes—Georges, Simon Radius, Hans Ramaer. Sinds gisteren moet ik zeggen dat van deze ploeg van het eerste uur nog twee mensen (de eerstgenoemden) in leven en bij het blad betrokken zijn. Gangmaker Hans Ramaer heeft steeds gezegd dat hij een blad dat consequent themanummers uitbracht in de stijl van Anarchy wilde beginnen. Dat is het geworden, althans een rond thema's opgebouwd blad. De Vrije Socialist als papieren blad verdween in de jaren tachtig in vage verschieten, De AS is doorgegaan.

Ik ben er zelf - via Bas Moreel, toenmalig redacteur - sinds 1991 bij betrokken, te beginnen met het themanummer Christen-anarchisme. Ik zie er met verwondering op terug met hoeveel argwaan en nog steeds levende ergernis over "het georganiseerde anarchisme" speciaal in Nederland ik er bij gekomen ben. Bij De AS kon ik dit alles achter mij laten - de gemoedelijke sfeer en tegelijk de diversiteit van de betrokkenen hielpen daar zeer bij. Vooruit, mijn eerste nummer als redacteur, het Dieren-nummer uit 1999, nog steeds het startsignaal voor de eeuw van Het Dier.

Een jaar na het verschijnen van De AS was ook Recht voor allen, althans een blad onder die naam terug, omdat men in "het Noorden" tabak had van het koketteren met Marx enerzijds en met geweld anderzijds. Dit blad zou men voortgezet kunnen zien in Buiten de orde, dat naar ik vrees weer de illusie van De Organisatie hooghoudt.

Evenzeer met verwondering stel ik vast dat mijn betrokkenheid bij De AS nog steeds "nieuw" aanvoelt, juist omdat er zoveel oudgedienden bij betrokken zijn, en omdat door de opzet ieder nieuw nummer eerder als een klein boek aanvoelt dan een tijdschrift - al heb ik op zijn verzoek en in verder overleg de kroniek Hard rain van Hans Ramaer in 2013 overgenomen onder de titel Ongedoofd vuur.

Ik ben dit stuk begonnen de dag voor die van het overlijden van Hans. Het regelmatige telefonisch overleg over stukken zal ik heel erg missen, het is nog niet goed te bevatten dat hij er niet meer is.

Hans Ramaer overleden

Hedenavond 19.17u is Hans Ramaer, feitelijk hoofdredacteur van De AS (Anarcho-Socialist), in ieder geval eindredacteur (hij zou die andere kwalificatie afwijzen) overleden. Niet onverwacht, hoewel er de afgelopen maanden wel steeds nog hoop opflakkerde dat het misschien nog niet zo ver was.
Ik ben op dit ogenblik niet in staat meer te schrijven, er komt later meer.
Sterkte voor zijn naastbestaanden en evenzeer voor "ons" anarchistische publicisten die zijn inzet en aansporingen wellicht niet kunnen missen.

Een enkele planeet en de waterkosten van een kopje koffie

De diervriendelijkste en groenste partij, tevens de vrouwelijkste, van Nederland, op bezoek in het Maagdenhuis deze avond 11 maart 2015.
De film One single planet is wel een beetje de Grote Marianne Thiemeshow, zij houdt wat blijkbaar genoemd wordt TEDtalks over ecologische punten: het verband tussen waterverbruik en consumptie (die andere douchekop maakt niets uit als je vlees eet; dat een kopje koffie ook meer dan honderd liter water kost is wel even schrikken) en voedsel.
Verwijzingen zolang de film niet online is: Pachamama en Waterfootprint.
Actiefoto van het podium...

Site van de film.

Bij het vertrek van Teeven en zijn partner-in-crime Opstelten

- door Joke Kaviaar -
Vreugde! Dat is het eerste gevoel. En daarna: maar dit verandert niks. Verdomme.

Evengoed. Afscheid nemen hoort erbij. Bij deze. Het afscheid van een bullebak eerste klas. Eentje die pas vertrekt als blijkt dat hij en zijn partner-in-crime Opstelten een andere crimineel jaren geleden een bak geld teveel hebben gegeven. Geld dat bijvoorbeeld voor opvang van vluchtelingen gebruikt had kunnen worden, om maar wat te noemen. Al denk ik dat ze daar in Den Haag vast niet zo over denken. Zij zouden het in de bouw van gevangenissen gepompt hebben of zoiets.

Opgestapt is de grootste beul van het Neederland van dit moment en het is wachten op de volgende.

Opgestapt. Niet vanwege de dood van een vluchteling in een detentiecentrum. Niet vanwege deportaties naar gevaarlijke landen als Afghanistan of Somalië waar Neederlanders geadviseerd worden vooral NIET heen te gaan. Niet vanwege de smerige plannen om samen met Francken, de nieuwe migratiefascist van België, chartervluchten van Frontex te organiseren om deportaties wat vlotter te laten verlopen. Niet vanwege het geweld dat de marechaussee gebruikte tegen Feda Amiri bij zijn deportatie naar Afghanistan, inclusief de nog altijd door Teeven ontkende zak over zijn hoofd (over leugens gesproken!). Niet vanwege het feit dat de plannen van Griekenland om het Frontexhek op de grens met Turkije open te gooien en alle vluchtelingen de kans te geven elders in Europa asiel aan te vragen door hem categorisch werd afgewezen. Laat ze maar creperen op die gevaarlijke vluchtroutes. Hou vooral maar vast aan 'Dublin'.

Opgestapt. Niet vanwege de Neederlandse deelname aan talloze Frontex operaties op de Middellandse Zee waarbij vorig jaar alleen al niet minder dan 3000 vluchtelingen verdronken. Niet vanwege het feit dat nog steeds vluchtelingen stelselmatig in de isoleercel worden gegooid in de Neederlandse detentiecentra. Niet vanwege het feit dat Teeven op 1 oktober 2014 de opsluiting en deportatie van gezinnen weer mogelijk maakte met de ingebruikname van de nieuwe gezinsgevangenis in Kamp Zeist, nu nog tijdelijk maar in december als het aan hem ligt/lag definitief. Niet vanwege het feit dat kinderen die niet onder het kinderpardon vallen moeten en zullen worden gedeporteerd alleen maar omdat ze niet de hele tijd “in zicht van het rijk” zijn geweest. Niet vanwege zelfmoorden in asielzoekerscentra. Niet vanwege de hetze tegen vluchtelingen. Niet vanwege alle pogingen om afgewezen vluchtelingen toch vooral op straat te dwingen te leven.

Niet vanwege al díe zaken moet Teeven vertrekken. Hij vertrekt omdat hij handjeklap onder toezicht van Opstelten geld gaf aan een andere crimineel. Een niet-legale crimineel. De legale criminelen Teeven en Opstelten zijn dientengevolge weg met ingang van vanavond 9 maart 2015.
Opgestapt. Eigenlijk niet écht weg, er is vast wat anders 'leuks' voor hen te doen. Toch schep ik even genoegen in het feit dat ik weet dat Fred Teeven baalt. Zou hij hiervan dan eindelijk een keer een nacht wakker liggen? Van zijn eigen politieke ondergang? Vuile hypocriete schrijftafelmoordenaar! Niet vergeten!

Weg zijn de bazen van het ministerie van onveiligheid en klassejustitie. Een riante wachtgeldregeling, gouden handdruk, of wat dan ook, is ongetwijfeld evengoed hun deel. Een voormalig minister of staatssecretaris hoeft nooit op een houtje te bijten of onder een brug te slapen.

We nemen afscheid van Fred de vluchtelingenjager Teeven en zijn partner-in-crime Opstelten. Maar we nemen geen afscheid van hun nalatenschap: wetten die reeds in de maak zijn. Beleid dat al gemaakt is. Processen die al gewonnen zijn. En vooral: de regering waarvan zij deel uitmaakten en die er nog zit, die steeds het gras voor Wilders probeert weg te maaien door diens standpunten over te nemen in een ander jasje, zoals alle politieke partijen doen. Er is geen tijd om er lang bij stil te staan. Een overwinning is het niet.
De hamvraag is nu: Welke VVD'er staan er klaar om het estafettestokje over te nemen?

Schreef ik een paar weken terug nog over de fascistische voorhoede van de PVV, de straatnazi's van Pro Patria en identitair verzet;
Schreef ik vorige week nog over de schijnheilige klagende Friese PVV'ers die verkiesbaar zijn bij de provinciale statenverkiezingen onder het motto: “Maar bij ons gaat het niet over moslims” (zoals te lezen viel in de Volkskrant afgelopen zaterdag);
Vandaag wilde ik weer eens flink uitpakken tegen de gevestigde politiek. Niet de miesgassers die in de provincie de missie van Wilders ondersteunen en die blij mogen zijn met de publiciteit die ze hebben mogen uitbuiten aangezien de reguliere media allang vergeten zijn wat voor een gevaarlijke bende die PVV is. Nee, genoeg gesproken over jammerende PVV'ers en hun aandachttrekkerij. Vandaag zou het weer gaan over Fred de vluchtelingenjager Teeven en al zijn smerige praktijken. Praktijken die ik hierboven bij gebrek aan zijn aanblijven maar even heb opgesomd om in herinnering te roepen. Nu zijn ze weg, Teeven en Opstelten. Goodbye & Good riddens.

Uiteindelijk zijn het allemaal puppets. Heeft het zin hen persoonlijk aan te vallen en verantwoordelijk te houden? Ja. Volmondig ja. Natuurlijk. Het zijn wèl puppets in control. Iedere politicus is dan wel inwisselbaar voor een volgende, maar dat maakt niet dat hij of zij zich van persoonlijke verantwoordelijkheid kan verschonen. Wie haat zaait, zal haat oogsten. Of: wie repressie aanstuurt, kan rekenen op verzet. Hoe dan ook: de persoon kan niet gescheiden worden van hetgeen hij of zij vertegenwoordigt, of het werk dat hij of zij doet. Evenmin kan een politicus verwijzen naar het werk van zijn voorganger en zeggen: het was niet mijn beleid. Erfenissen worden in de politiek nimmer geweigerd. Ze worden aangenomen en te gelde gemaakt.

We laten Teeven achter ons. Maar niet de strijd tegen alles waar hij en zijn boevenbende voor staan. De komst van een definitieve gezinsgevangenis in Kamp Zeist. De wet Terugkeer en Vreemdelingenbewaring die hij in de maakt heeft, en die moet verdoezelen dat een detentiecentrum een ordinaire gevangenis is. Die komt waarschijnlijk dit voorjaar nog in de Tweede Kamer. En er is meer. Vergeten ontwikkelingen. Zaken die ook nog in de pijplijn zitten. Bijvoorbeeld: de plannen om gevangenen 16 euro per dag te laten betalen voor hun opsluiting. Wat Teeven en Opstelten al hebben uitgericht op het gebied van strafrecht heeft het Neederlandse strafrecht al een stuk Amerikaanser gemaakt. Het heeft advocaten al nagenoeg onbetaalbaar gemaakt voor wie van een laag inkomen moet rondkomen.

Kortom: het ministerie van onveiligheid en klassejustitie, dat heet niet voor niks zo. Racisme. Apartheid. Legaal. Wettig. Op alle fronten ingekapseld en geïnstitutionaliseerd. Een erfenis van deze twee misdadigers en velen voor hen. Zij zetten een traditie voort. En het wordt er niet beter op zonder hen.
Ik zeg het maar vast: we mogen niet naïef zijn. We kunnen niet rusten. Hou de ontwikkelingen in de gaten. Het vertrek van dit duistere duo is geen verdienste van onze jarenlange strijd. Het is hun eigen stommiteit, hun web van leugens dat voor één keer zich eens tegen hen heeft gekeerd, maar niet om de beste van redenen.

Teeven 2.0 en Opstelten 2.0 maken hun opwachting. Andere namen. Zelfde misdaden, zelfde verantwoordelijkheid. Laten we onze mouwen opstropen. Opdat zij hun borst nat mogen maken.

Update: tijdelijke straatveger van het ministerie van V&J, tot 18 maart: minister Blok.

Het paarse ideaal van slavernij

Een vervolg van Chris Hedges op zijn reportage over porno-industrie van 2009 en er bij behorende geweld en feitelijke prostitutie - hij noemt Nederland en Duitsland als door de legalisering van prostitutie grootschalig-importeurslanden van wat in feite slaven zijn.
Het liberal links dat ook in Nederland rondwaart - het heeft de legalisering doorgedrukt - ziet in "sekswerk" gewoon werk. Als ik Nederlandse zoektermen invoer krijg ik praatjes over ondernemerschap, marktpartijen, verdienmodellen, bemiddelingskosten (!), de gebruikelijke kwek die ook bij de universiteit als holding hoort. De allesdoordringende ontmenselijking die als een soort bevrijding wordt gepresenteerd.
Andere talen leiden tot resultaten, zoals dit Franstalig-Canadees feministisch online tijdschrift.
Als de Internationale Arbeidsorganisatie Nederland in de kijker heeft als slavernijland op dit gebied en er gebeurt niets, wat dan te doen? Sisyphusarbeid inderdaad.

Winterbeeld 2015 - Maagdenhuis, Stadsboeren

Maagdenhuis, 7 maart 2015

Voor alle dwaallichten die beweren dat bezetten en studeren niet samengaan. Ik weet uit eigen ervaring van "toen" dat het niet klopt. Dit gaat verder...

 Bijenkast stadsboerderij Amsterdam. Er vlogen er al rond. "Winterbeeld" klopt vooral naar de kalender.

Beetje pijnlijk maar wel opmerkelijk: mijn eerste klein hoefblad van dit jaar, onder een stadsboerenbak uitstekende...

Een sterrenjager

My forbidden lover, Chic


He's just a runaway, Sister Sledge. Wat een choreografie, en wat een heerlijke rook. They don't make them like this any more good people...
thank goodness for that. Maar ijzersterk nummer om de ether in te laten knallen 's ochtends vroeg...


Spacer, Sheila B. Devotion

Drones besturen toch geen gewone kantoorbaan

Over de actie bij Creech in Nevada, de basis van dronevluchten wereldwijd, heb ik geen ander nieuws binnen helaas dan de aanklacht die bij de basis zou zijn afgeleverd.
Code Pink.

Dat het besturen van de onbemande bombardementsvliegtuigjes misschien toch niet zomaar een bureaucratische kantoorbaan is mag blijken uit het grote verloop onder de "piloten" die al met al wel degelijk zien wat ze aanrichten.

Winterbeeld 2015 - Weesp

Fietsend langs de Vecht zie ik velden vol daslook en sneeuwklokjes. Stinzeplanten noemt men ze, en o ja, dit zijn buitenplaatsen. Aan de Vecht dus. Een eenzame krokus met narcissen in wachtstand.

Als de overheid je zo vriendelijk toespreekt zie je al gauw de fouten door de vingers

Volle maan boven de Vecht

Het naderend einde van de kapitalistische modelstudent

In Chili wordt al jaren inmiddels gestreden tegen de privatisering van het onderwijs, de sluitsteen van de totale coup van 1973. De gekozen "linkse" regering van nu heeft in ieder geval wettelijk vastgelegd dat publiek onderwijs niet op winst gericht mag zijn. Belasting"hervormingen" - een huiveringwekkende term, dat laatste deel, dezer dagen - zouden tot verdere financiering van het (hoger) onderwijs moeten leiden.
De "modelstudent" valt evenwel uiteen, het verzet tegen het meest kapitalistische onderwijs ter wereld (!) zwelt aan. Blogstukken hierover: hier, hier, hier en hier.
Gedenk hen die u voorgaan op de landelijke actiedag. Zie ook hier. (Alle teksten in Engels).

Uit de diepvrieslijst

En over Roel van Duijn gesproken, hetgeen aan de orde was: in januari heeft het regime verklaard dat hij geen "diepvriesfiguur" geweest is, iemand die voor internering op de lijst stond in de roerige dagen zoals gedocumenteerd in Rebelse stad.
Het zoveelste hamerstuk van een al van begin af aan niet serieus te nemen minister die evenwel niet weg te branden lijkt.

Persbericht dienaangaande.
Een uiterst instabiel bestand als rapport van het Comité Rechtsherstel Roel van Duijn.

Guus Meershoek's De groep IJzerman heeft mij als lezer en zijdelings nogal betrokkene niet wijzer gemaakt over de infiltratie van de politie in de links-radicale beweging van de jaren zestig (hieronder wordt dan ook verstaan de FJG, jongerenclub van de PvdA!). Was er meer te verwachten?

David Harvey en David Graeber

David Graeber and David Harvey in Conversation from CenterforPlaceCulturePolitics on Vimeo.

Alweer een paar jaar oud, maar nog steeds en misschien meer dan ooit passend in het tijdsgewricht waarin wij ons lijken te bevinden: David Harvey en David Graeber over schulden en opstandige steden...

Het gnot van de rebellie

Rebelse stad is een persoonlijk getinte documentaire over wat men de roerige jaren zestig kan noemen in Amsterdam. De aanloop tot Provo, zowel van de Haagse kant (de Ban-de-Bombeweging) en de Amsterdamse (rookmagiër Robert Jasper Grootveld) ontmoeten elkaar in de happenings van zaterdagavond/zondagmorgen die vanaf zeker ogenblik uiteen geslagen worden door de politie. Of er nu krenten werden uitgedeeld of dingen in rook opgingen...
In wat als hun eerste gesprek in jaren wordt aangemerkt bespreken Roel van Duijn en Bernhard de Vries de Provo-gemeenteraadskandidatenlijst. Het steekt Van Duijn eigenlijk (nog steeds) dat hij niet op de eerste plaats stond. Vreemd, met de wijsheid achteraf kan gezegd worden - en dat kan al zo'n 45 jaar - dat die vierde plaats een zegen was. Provo bestond al twee jaar niet meer (het ten grave dragen beviel hem overigens ook maar matig) en in 1969 kon vanuit dat laatste jaar met een Provozetel de electorale slag van de Oranje Vrijstaat worden voorbereid. Maar Kabouter komt niet aan de orde. De film eindigt eigenlijk in 1967 met het einde van Provo, een klein staartje met het Damslapen en hoe dit eindigde in augustus 1970 met gevaarlijk geweld.

Ik was niet te spreken over de biografie van Grootveld, ik moet zeggen dat ik de filmbeelden gepaster vind, Imaazje tenslotte (een deel van de beelden is nog door Theo van Gogh vastgelegd). Een parade van doden ook, Grootveld, Jaring, zijdelings Vinkenoog en - niet in nieuwe beelden - Rob Stolk.

Als u hem niet op het witte doek ziet, hij zal ook wel op de VARA-televisie terechtkomen. Ik vond het een goed idee deze film te zien in de veelbelovende nieuwe roerige dagen tussen de Bungehuisbezetting en de Tweede Enige Echte Maagdenhuisbezetting. Gaat dat zien!

Op visite bij de PVV

- door Joke Kaviaar -

Afgelopen week vond er een bescheiden actie plaats ten huize van enkele PVV'ers in het hoge noorden. Het kon natuurlijk niet rekenen op de goedkeuring van herr Wilders. Een 'frontale aanval op de democratie' noemde hij het. Ironisch om dat te horen uit de mond van de leider van de minst democratische partij van Neederland.

De PVV in Friesland. Vorig jaar, kort na de beruchte racistische uitspraken van Wilders over Marokkanen “Willen we meer of minder Marokkanen?” leidde dat bij de PVV in Friesland tot discussie. Van de Statenleden vertrokken er twee die blijkbaar moeite hadden met die uitspraken. Eerder was er ook al één vertrokken die “zich niet kon vinden in de anti-Islam standpunten van de PVV”. Wie overbleef was Max Aardema, een politieagent uit Drachten. Hij staat opnieuw op nummer 1 van de kandidatenlijst van de provinciale Statenverkiezingen van de PVV in Friesland. De PVV moest daar dus op zoek naar nieuwe mensen. Mensen die zich wèl in het “minder Marokkanen” en de anti-islam standpunten kunnen vinden.

Tien hebben ze er. Negen van hen zijn er dus ná het “minder Marokkanen” bijgekomen. Drie van hen werden bezocht deze week. Wat de tien gemeen hebben is dat zij volmondig achter de PVV van Wilders staan én dus ook achter de uitspraken van Wilders. Wie kaatst kan de bal verwachten en die bal is afgelopen week hard aangekomen.

Op Indymedia, onder de claim mail van “het friese verzet” (niet te verwarren met AFA Fryslan) staat een reactie die moet suggereren geschreven te zijn door één van de drie getroffen aspirant statenleden van de PVV. Een klein onderzoekje online heeft opgeleverd dat die reactie niet van de betreffende persoon afkomstig kan zijn. Allereest is de reactie ondertekend met een incorrecte voornaam, namelijk Martin in plaats van David. Ten tweede beschrijft de ondertekenaar de bekladdingen aan 'zijn huis'. Het huis in kwestie is echter van een ander statenlid, Erna Cohen. En dit is het huis van David – niet Martin - van den Brand.

Wie de reactie op Indymedia ook geschreven heeft, die speelt een vals spel dat typerend is voor de PVV, waar ik hier op in wil gaan.

'Le Chaim' staat er op 'zijn' huis, vertelt 'Martin van den Brand'. Eveneens de naam van een vluchtelingenkamp in Israël in 1943, alweer volgens 'Martin van den Brand'. Het is een bewering waarvan ik op internet niet snel het bewijs kan vinden. Maar maakt het uit? Maakt het wat uit voor de Palestijnen in de bezette gebieden wanneer ze voor de zoveelste keer door de staat Israël worden platgebombardeerd?
“Voor het leven, op het leven, gezondheid” betekent het volgens 'Martin van den Brand'. Het is een toost bij het drinken ja. Maar wat zegt dat? Als een moslim je begroet zegt hij of zij: “Salaam Aleikum”, hetgeen betekent: “Vrede over u”. Dat heeft nog geen enkele moslimhater ervan weerhouden te beweren dat de islam een religie van haat is. Maar hee, wie 'Le Chaim' op de gevel van zijn of haar huis heeft staan, is natuurlijk per definitie één van de goeien.

De suggestie dat de bewoner van het huis joods is (en dat zal inderdaad wel zo zijn aangezien het mevrouw Erna Cohen is die er woont), stelt deze persoon blijkbaar automatisch buiten elke verdenking van racisme of fascisme. Ik wil niet zeggen dat dit feit reden mag zijn voor een actie overigens. Maar dat was het ook niet. Het staat er volkomen buiten en wordt er aan de haren bijgesleept. De Friese anti-fascisten bezochten het huis enkel en alleen vanwege het lijsttrekkerschap van de bewoonster voor de PVV. Evengoed, om het maar even gezegd te hebben: anti-semitisme is net zo verwerpelijk als racisme en islamofobie (daar moet toch eens een ander woord voor komen, wat dacht je van 'moslimhaat'?). Tegelijk is zionisme net zo erg als racisme of fascisme en anti-zionisme is iets heel anders dan anti-semitisme.

Verder met de reactie van zogenaamd 'Martin van den Brand'. Hij heeft moslimvrienden zegt hij. Het is de vraag of dat geldt voor de echte van den Brand, David, maar goed: stél. De schrijver beweert dat hij aan gesprekken met moslims vrienden heeft overgehouden waarmee hij regelmatig discussieert. Dus: hij is één van de goeien. Het doet me denken aan het soort witte lieden dat elk racisme in zichzelf en in de samenleving ontkent en de eigen goedheid wil bewijzen met de opmerking “maar ik heb zwarte vrienden hoor”, waarna vervolgens die zwarte vrienden voor hem/haar de handen in het vuur geacht worden te steken en te zeggen: “Ja, hij is wel aardig hoor. Hij is geen racist.” Oh, dan is alles goed. We hoeven niet verder te kijken en niet kritisch te zijn.
Meneer 'Martin van den Brand', of wie hij ook moge zijn, heeft dus – als we hem mogen geloven - ook van die excuus-vrienden die hem moeten vrijwaren van zijn verantwoordelijkheid voor de fascistische zondebokken politiek van de PVV. Goede moslims zijn dat. Om aan dat predikaat te voldoen moeten zij zich natuurlijk wel volledig aanpassen en bereid zijn zich te laten gebruiken.

Al met al meent zowel Wilders zelf als de onbekende reaguurder met de naam 'Martin van den Brand' dat de activisten bij de PVV'ers aan het verkeerde adres waren. Zij zijn tenslotte democraten, zij hebben tenslotte moslim vrienden, zij zijn tenslotte joods. Geen enkel vals spel wordt geschuwd, tot het plaatsen van onjuiste berichten aan toe.
Wel, meneer 'Martin van den Brand': als de activisten aan het verkeerde adres waren, dan zaten noch u, noch de echte David van den Brand, noch Erna Cohen, noch Wietske van der Ploeg, noch één van de andere zeven verkiesbaren in Friesland en de vele anderen in het land, bij de PVV. Het zou wel zo eerlijk zijn als jullie tenminste ophielden met vermeende moslim 'vrienden' voor je karretje te spannen en niet steeds weer de anti-semitisme kaart te spelen. Kom gewoon uit voor de smeerlappen die jullie zijn.
De PVV is een partij van haatpredikers die ermee wegkomen omdat de haat tegen moslims of Marokkanen als bevolkingsgroep tegenwoordig volkomen legitiem is. Maar wie iets zegt over de extreem rechtse PVV van Wilders of over zijn straatvoorhoede van de (afgelopen zaterdag opnieuw mislukte) Pro Patria ofwel Identitair Verzet, van Voorpost of de NVU, wordt ervan beschuldigd zelf een fascist of anti-semiet te zijn. Wat dat betreft: niets nieuws onder de zon. Trap er niet in. Neo nazi's blijven neo-nazi's. Fascisten blijven fascisten. Anti-fascisten blijven anti-fascisten.

Waren de activisten bij het goede adres? Nou en of. Is zo'n actie goed te keuren? Ik vind van wel. In oorlogssituaties worden dit soort lui gewoonweg geliquideerd. Gelukkig maar voor hen: het is hier geen oorlog, al denk ik dat het door veel mensen, slachtoffers van het Neederlands geïnstitutionaliseerd racisme, migranten en vluchtelingen, wèl zo wordt ervaren. Een stiekeme oorlog is het, en die vraagt om openlijk maar ook om ondergronds verzet. Het is vast een onwelgevallige mening, maar met de haatpredikers van de PVV kan ik geen medelijden hebben. Dat beetje verf? Die teksten op de muur? Het was maar een signaal. Even wakker worden, dames en heren: hoe voelt dat nu, om zelf eens doelwit te zijn? Vervelend hè?