De Magische Meimaand is nog verre, en intussen staakt het hoger onderwijs in Spanje tegen veranderingen die "de kansen op de arbeidsmarkt" moeten vergroten (illustratie: beeld van de bezetting van het bestuurscentrum van de universiteit van Barcelona).Willem Schinkel biedt in de ruimere petitie tegenwicht aan de eisen van de Nieuwe Universtiteit terwijl hij deze dan wel ondersteunt. In een paneldiscussie op het Roeterseiland gisteren liet hij zich in gelijke bewoordingen uit en dat viel niet goed bij het actievoerende publiek. Ik kom er op terug, nu een vertaling van zijn gravamen.
Zonder bedenkingen heb ik de eisen als alumnus mogen ondertekenen en ik ben blij dat ik zeker twee makkers heb kunnen overhalen dit ook te doen.
De Nieuwe Universiteit heeft met de Universiteit van Amsterdam, en de meeste andere universiteiten van nu, gemeen dat zij de "idee van de universiteit" mist. Achter de boosheid en het pathos waarmee "autonomie" en "democratie" naar voren worden gebracht schuilen nostalgie naar was nooit geweest is (autonomie) en de schamelste vormen van democratie: stemmen en referenda.
Wat de Nieuwe Universiteit "Autonomie" noemt doet zeer arrogant aan: "geef ons publiek geld en laat ons met rust in onze vrijhaven" - een vrijhaven dicht bij huis waarbij het behoud van een gebouw inbegrepen is in de gestelde eisen (kan dit werkelijk serieus zijn?). Een dergelijk schamel begrip van "autonomie" mag vanzelfsprekend lijken voor de in overstelpende mate witte, middenklasse studenten in Amsterdam, maar het lijkt weinig van doen te hebben met het plaatsen van de universiteit in een wijdere wereld zodanig dat kennis en interpretatie solidariteit helpen smeden voorbij de muren van de universiteit. Ongelukkigerwijze lijken de studenten soms zelfs woordvoerder te zijn voor een groep van zelfverklaard kritische maar eigenlijk zeer reactionaire snit, die zich bedreigd voelt in haar privileges, en die net als de anderen er niet in slaagt nieuwe inhoud te geven aan het publieke ideaal van waartoe de universiteit dient.
Men kan de Nieuwe universiteit de schamelheid van haar begrip niet verwijten, aangezien het ingegeven is door de "oude" universiteit, en directies en bestuurders hebben - tengevolge van echte druk die wij moeten begrijpen - een idee van de universiteit hebben vervangen door begrippen die het gebrek er aan moeten camoufleren, zoals "excellentie" en "valorisatie".
En ondanks dit alles ondersteun ik ten volle de studenten en wat zij doen heeft mijn grote sympathie. Zij hebben een politiek gebeurtenis gecreëerd midden in het voortdurende gebabbel dat voor "debat" of"dialoog" doorgaat. Zij verdienen lof voor het onthullen dat bijna niemand dezer dagen een idee van de universiteit heeft. De uitdaging is nu om te komen tot een begrip van de publieke taken van de universiteit. We hebben een verhaal over de universiteit nodig die haar plaatst in haar betrekking tot het publiek. We moeten opnieuw leren hoe universiteiten kunnen helpen bij het begrijpen van en het strijden voor zorgen die het publiek raken. Wij hebben geen holle roep voor "autonomie" nodig die een beschermde vorm van vrijblijvende kritiek binnen het even beschermde centrum van Amsterdam legitimeren. Studenten en staf, protesterenden en bestuurderen hebben allen evenzeer contestatie nodig over het publieke gebruik van de universiteit. Autonomie is een mantel. Wat kunnen we aanbieden van wat er onder zit?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten