Hans Rigthart vermeldt dat Daniel Cohn-Bendit als hij oud-rodebrigadisten Valerio Morucci en Adriana Farranda interviewt hij van de eerste te horen krijgt over zijn keuze voor "de gewapende strijd":In het begin waren we beïnvloed door de filmwereld, vooral de Amerikaanse. We beleefden alles als in een film. Voor ons was het fictie, filmwereld-fictie. Als we bij de slotscène waren aangekomen, waren de mensen niet echt dood. We konden dus opnieuw beginnen.De onrealiteit van wat toch echt gebeurd is. Het klinkt zo onwaarschijnlijk dat het wel waar moet zijn. We wisten al van de soundtrack die "de revolutie in ons hoofd" begeleidde (veelzeggende titel van een boek over de Beatles), dat de onrealiteit (of hyperrealiteit) van de film ook meespeelde tot op een wel behoorlijk ernstig niveau, is nogal schokkend. Ik zie ook geen reden om het niet te geloven, ik heb van mijn eigen identificatie met deze filmwerkelijkheid hier getuigd.
Het collectief achter de tralies belanden heeft ook iets zeer filmisch...
Is het leven een spektakel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten