Paul Mason interviewt Alexis Tsipras - het is even buiten beeld verdwenen door de gebeurtenissen in Parijs en de brouhaha die erop volgde. Syriza, de reformisten die hoop lijken te geven, voor Griekenland en wellicht voor de rest van Europa. Als Syriza de grootste partij wordt bij de verkiezingen van 25 januari, als de partij vervolgens in staat wordt gesteld een regering te installeren die haar programma kan uitvoeren, zal dit zeker een activering "van onderop" met zich meebrengen. Iets dergelijks geldt voor Podemos in Spanje, dat ook al in de peilingen als grootste wordt genoemd - iets wat nog veel opmerkelijker is dan de Griekse situatie. Het links van de Tweede Republiek is dood, inclusief lijkt mij zo het anarchisme van toen. Het links van 15 mei 2011 is springlevend.Maar accepteert Berlijn/Brussel/Washington eensgezind of verdeeld een politieke paradigmabreuk met het zogenaamde neoliberalisme?
Paul Mason stelt dat het voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog zou zijn dat een revolutionairgezinde partij verkiezingen wint in wat hij "democratisch Europa" noemt. Labour was niet revolutionair maar veranderingsgezind genoeg, destijds in Groot-Brittannië. De verworvenheden van die dagen worden juist nu, ook door Labour zelf, geheel afgebroken. Misschien verwijst hij naar het Volksfront in Frankrijk, of Spanje 1936?
Zien is geloven.
Ik koester weer even de reformistische illusie en plaats schaamteloos een "iconische" plaat: mooie jonge vrouw, de blik linksgericht, vaandel van Syriza op de schouder.
Ook als het een illusie is moet deze gekoesterd worden. De mogelijkheid van zicht op het beloofde land...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten